Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 stycznia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z urzędu ponownie ustalił wysokość emerytury E. O. przyznanej na podstawie art. 24 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) od dnia 1 czerwca 2015 roku, tj. od dnia, od którego mogła być podjęta wypłata tej emerytury, podjął wypłatę tej emerytury od dnia 1 czerwca 2015 roku i wypłacił wyrównanie za okres od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2020 roku.

Organ rentowy podał, że podstawa obliczenia emerytury nie podlega pomniejszeniu o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. Wysokość emerytury obliczona została od podstawy obliczenia niepomniejszonej o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. Podstawa obliczenia emerytury wynosi: 601021,14 zł (463679,03 zł + 137342,11 zł). Wysokość emerytury od dnia 1 czerwca 2015 roku wynosi 2521,06 zł. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględnił wszystkie zmiany w wysokości świadczenia jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do 31.12.2020 r. w tym zmiany waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury od dnia 1 stycznia 2021 roku wynosi 2817,39 złotych. Emerytura ustalona w niniejszej decyzji jest świadczeniem korzystniejszym od dotychczas pobieranej wcześniejszej emerytury przyznanej decyzją z dnia 3 lipca 2008 roku, wobec czego zakład podjął jej wypłatę od dnia 1 czerwca 2015 roku. Jednocześnie od dnia 1 czerwca 2015 roku zakład wstrzymał wypłatę wcześniejszej emerytury przyznanej w decyzji z dnia 3 lipca 2008 roku, a kwoty wypłacone z tego tytułu po dniu 1 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2020 roku zalicza się na poczet ustalonej w niniejszej decyzji.

(decyzja – k. 7-9)

E. O. odwołała się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu wskazała, że przyznana jej emerytura powszechna jest niższa niż emerytura wcześniejsza przyznana jej od 2008 roku. Co więcej, kwota emerytury określona w decyzji o przyznaniu prawa do emerytury wcześniejszej zmieniała się jedynie o kwoty przypadające z tytułu waloryzacji. Dysproporcja w wysokości świadczenia emerytalnego dla kobiet z rocznika 1953 w ocenie skarżącej wynikała z tego, że ustawa w sposób nieuzasadniony i niezgodny z Konstytucją RP różnicuje sytuację kobiet z tego rocznika - osoby, które obecnie po raz pierwszy złożyły lub złożą wniosek o przyznanie emerytury w wieku powszechnym otrzymają świadczenie bez potrącenia kwot emerytury wcześniejszej i z zastosowaniem bieżących danych i wskaźników tj. zwaloryzowany kapitał początkowy czy wskaźnik średniego dalszego trwania życia. Podniosła także, że kobiety, które w 2013 roku złożyły wniosek o emeryturę powszechną, ale jej nie pobierały z uwagi na jej zawieszenie, zgodnie z ustawą uzyskały świadczenia obliczone według dawnych wskaźników - z lat: 2013, 2014, 2015. Stąd też w ocenie skarżącej trudno zgodzić się ze sformułowaniem zawartym w zaskarżonej decyzji, iż wysokość emerytury obliczona została od podstawy obliczenia niepomniejszonej o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. (odwołanie – k. 3-4, pismo – k. 12-13)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołania – k. 5-5 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. O. urodziła się w dniu (...). (okoliczność bezsporna)

Na mocy decyzji z 3 lipca 2008 r. ubezpieczona nabyła od dnia 18 czerwca 2008 r. prawo do emerytury w wieku obniżonym (art. 46 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). ( okoliczność bezsporna)

Na dzień 1 czerwca 2015 roku wysokość emerytury wynosiła 2 513,14 złotych. ( okoliczność bezsporna)

Odwołująca złożyła wniosek o przyznanie. ( okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 15 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku ubezpieczonej przyznał jej od dnia 1 czerwca 2015 roku prawo do emerytury w wieku powszechnym. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS i wyniosła 1797,29 złotych. Podstawa obliczenia emerytury została pomniejszona o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur, w wysokości przed obliczeniem zaliczki na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Suma kwot pobranych emerytur wynosiła 172 546,11 złotych. Wypłata tej emerytury została zawieszona, gdyż jej wysokość była mniej korzystna. Nadal wypłacana była emerytura wcześniejsza. (okoliczność bezsporna)

Wyrokiem z 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39) w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. w zakresie w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1.01.2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. (okoliczność notoryjna)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o powołane niesporne w sprawie dowody z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wstępnie wskazać należy, że kwestie, które w uzasadnieniu odwołania podnosi odwołująca, tj. równego traktowania kobiet urodzonych (...) w świetle zasad przeliczenia ich emerytur w wieku powszechnym była już przedmiotem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 20/16 zakończonej wyrokiem z 6 marca 2019 r.

Przechodząc do oceny merytorycznej zasadności odwołania, Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 194i ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.z 2021 roku, poz.291) do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1 b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. poz. 1222), pod warunkiem , że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

Z kolei, stosownie do treści art. 194j ust. 1 ustawy emerytalnej, kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...) r., który wcześniej pobierał emeryturę, wymienioną w art.25 ust.1b, na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i; przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury (art. 194j ust. 2 ustawy emerytalnej); do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia (art. 194j ust. 3 ustawy emerytalnej). Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art.24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata (art. 194j ust. 4 ustawy emerytalnej). Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie; kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie (art. 194j ust. 5 ustawy emerytalnej).

Zdaniem Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę argumentacja wnioskodawczyni przedstawiona w odwołaniu od zaskarżonej decyzji ZUS nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy przypomnieć, że wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury powszechnej, który to nie został przez nią cofnięty, przed uprawomocnieniem decyzji o przyznaniu emerytury powszechnej decyzją z 15 lipca 2015 r., a zatem wywołał on nieodwracalne skutki prawne.

Ponadto należy podkreślić, że przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej nie został usunięty z porządku prawnego wobec wszystkich ubezpieczonych, a jedynie wobec osób z rocznika 1953. Do pozostałych ubezpieczonych ma on nadal zastosowanie.

Brak tym samym podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni została nierówno potraktowana w zakresie prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnieciu wieku emerytalnego. Wręcz przeciwnie, przepis art.194j ustawy emerytalnej, wprowadził dla ubezpieczonych z rocznika 1953 wyjątek - w stosunku dla pozostałych ubezpieczonych - w postaci korzystniejszej regulacji, polegającej na wyeliminowaniu przy ustalaniu wysokości emerytury art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Wnioskodawczyni podjęła samodzielnie decyzję, składając wniosek emerytalny co do daty przejścia na emeryturę. Data przejścia na emeryturę decyduje o tym w jaki sposób obliczana jest wysokość świadczenia.

W realiach rozpoznawanej sprawy na mocy zaskarżonej decyzji z 12 stycznia 2021 r. na podstawie art. 194j ustawy emerytalnej, z urzędu, w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6.03.2019r. w sprawie P 20/16 ponownie ustalono dla ubezpieczonej wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS od 1 czerwca 2015 r., bez dokonywania pomniejszeń o kwoty pobranych wcześniej emerytur.

Wysokość emerytury nabytej wraz z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego w zaskarżonej decyzji określono zatem zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 26 ustawy emerytalnej, z pominięciem art. 25 ust 1 b tej ustawy.

W dniu 10 lipca 2020 r. weszła w życie ustawa z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222; dalej także jako ustawa zmieniająca). Ustawa ta dostosowała przepisy do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r., P 20/16, wprowadzając możliwość obliczenia wysokości emerytury powszechnej bez pomniejszania podstawy jej obliczenia.

Ustawa zmieniająca w art. 1 dodała do ustawy emerytalnej art. 194i, na mocy którego osoby urodzone w (...) r., pobierające wcześniejszą emeryturę przyznaną przed 2013 r., mogą obecnie przejść na emeryturę powszechną bez pomniejszania podstawy jej obliczenia o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury. Natomiast osobom, które przeszły już z wcześniejszej emerytury na emeryturę powszechną świadczenie to zostanie przeliczone o czym z kolei stanowi przepis art. 194j ustawy emerytalnej.

Odnosząc się do obszernej argumentacji wnioskodawczyni, którą przytoczyła w uzasadnieniu swojego odwołania oraz piśmie złożonym w toku postępowania, Sąd zważył, że jest ona chybiona, albowiem sytuacja prawna ubezpieczonej z rocznika 1953, która przeszła na emeryturę w 2015 r., jest odmienna od sytuacji ubezpieczonych z rocznika 1953, które wniosek o emeryturę złożyły zgodnie z art.194i ustawy emerytalnej w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1222).

Inna jest bowiem data przejścia na emeryturę tych osób, co ma wpływ na sposób obliczenia świadczenia. Wbrew wywodom skarżącej nie jest to nierówność wobec prawa. Każdy bowiem z ubezpieczonych z rocznika 1953 r. miał prawo do samodzielnego podjęcia decyzji o tym, w jakiej dacie przejdzie na emeryturę. Dodatkowo należy zauważyć, że prawo do zabezpieczenia społecznego zostało ustalone w najwyższym hierarchicznie aktem jakim w porządku krajowym jest Konstytucja RP.

W myśl art. 67 ust. 1 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Tym samym, z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP nie da się wyprowadzić konstytucyjnego prawa do konkretnej postaci świadczenia społecznego, a podstawą ewentualnych roszczeń osób ubiegających się o rentę, emeryturę czy inną formę zabezpieczenia społecznego mogą być przepisy ustaw (ewentualnie rozporządzeń wykonawczych wydanych w granicach upoważnienia ustawowego), regulujące szczegółowo te kwestie (tak Sąd Najwyższy - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w postanowieniu z 24.01.2019 r., I UK 4/18, L.).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zaskarżoną decyzją z 12 stycznia 2021 r. przeliczono świadczenie wnioskodawczyni z poszanowaniem opisanych zasad, czyli bez pomniejszenia podstawy emerytury wnioskodawczyni o sumę kwot pobranych emerytur. Wysokość emerytury ponownie ustalono na dzień 1 czerwca 2015 r. wskazując, że podstawa obliczenia emerytury wynosi 601021,14 zł ( 463679,03 zł + 137342,11 zł). Jednocześnie tak wyliczone świadczenie emerytalne od dnia 1 czerwca 2015 roku wzrosło i wyniosło 2521,06 zł, podczas gdy kwota uprzednio ustalonej emerytury decyzją z dnia 15.07.2015 r. wynosiła 1797,29 zł.

W ocenie Sądu odwołanie jest zatem pozbawione uzasadnionych argumentów, albowiem nie ma żadnych podstaw by traktować wnioskodawczynię przy ponownym ustalaniu wysokości jej emerytury na dzień 1 czerwca 2015 r. jako osobę, która składa wniosek o emeryturę wieku powszechnym po raz pierwszy. Podkreślić bowiem należy, że nie sposób przyjąć, że z wnioskiem ubezpieczonej o emeryturę z wieku powszechnego, nie należy wiązać jakichkolwiek skutków prawnych.

Sąd Okręgowy zważył, że zarówno w doktrynie, jak i judykaturze podkreśla się odrębność instytucji nabycia prawa do świadczenia od jego wypłaty. Zgodnie z art. 100 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Ponadto Sąd Okręgowy zważył, że Sąd Najwyższy - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w postanowieniu z 21.10.2020 r., I UK 377/19, przyjął, że rozpoznanie wniosku o ustalenie prawa do emerytury wymaga - o ile przepisy prawa nie stanowią inaczej - potwierdzenia tego prawa oraz jego wysokości według stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

W przypadku ubezpieczonej, realizacja przesłanek warunkujących prawo do emerytury powszechnej z art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nastąpiła wraz z osiągnięciem przez ubezpieczoną powszechnego wieku emerytalnego.

Wyjątkiem przy ustalaniu wysokości emerytury powszechnej wnioskodawczyni jest art. 194j ustawy emerytalnej, lecz jedynie w takim zakresie w jakim pozwala na pominięcie stosowania art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Okoliczność, że wypłata emerytury powszechnej została zawieszona z uwagi na to, że była świadczeniem mniej korzystnym od pobieranej emerytury wcześniejszej, nie oznacza, że ubezpieczona nie zrealizowała prawa do emerytury powszechnej.

Obecnie obowiązujący przepis art. 194j ustawy emerytalnej pozwala przy ustaleniu wysokości emerytury powszechnej wnioskodawczyni jedynie na pominięcie przy obliczeniu niekonstytucyjnego wobec niej art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, czyli nie pomniejszanie podstawy wymiaru emerytury o sumę kwot pobranych wcześniej emerytur. Wszystkie pozostałe składniki stanowiące podstawę obliczenia emerytury powszechnej pozostają niezmienne i wynikają z decyzji z 15.07.2015 r., a dotyczy to: składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji, zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz średniego dalszego trwania życia.

Oczywistym jest zatem, że organ rentowy ustalając w treści zaskarżonej obecnie decyzji z 12 stycznia 2021 r. wysokość należnego jej świadczenia zastosował właściwy wskaźnik średniego dalszego trwania życia - taki jak w decyzji z 15 lipca 2015 r.

Stąd też przeliczenie emerytury skarżącej w wieku powszechnym w zaskarżonej decyzji z 12 stycznia 2021 r. nastąpiło z zastosowaniem wskaźnika dalszego średniego trwania życia obowiązującego w styczniu 2021 r.

Sąd zważył w szczególności, że emerytura, ustalana według zreformowanych zasad dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury, ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy, przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi, w jakim ubezpieczony przechodzi na emeryturę z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 (art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach (art. 26 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (art. 26 ust. 3 ustawy emerytalnej).

Zgodnie zaś z treścią art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej, Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2 .

Należy też wskazać, że przepisami art. 1 pkt 1 lit a) i b) ustawy z 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r., poz. 552) wprowadzono zmiany w art. 26 ustawy emerytalnej w wyniku, których nadano nowe brzmienie ustępowi 5 art. 26 ustawy oraz dodano do art. 26 nowy ustęp 6.

Znowelizowany przepis ust. 5 art. 26 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2015r. stanowi, że tablice, o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6.

Z kolei zgodnie z treścią przepisu ust. 6 art. 26 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2015r. do 30 września 2017r. ustawodawca zdecydował, że jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz art. 27 ust. 2 i 3. Natomiast art. 26 ust. 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2017 r. stanowi, że „jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn”.

Sąd Okręgowy zważył zatem, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika po pierwsze, że ani ubezpieczona, ani też ZUS nie mają żadnego wpływu na określenie wartości średniego dalszego trwania życia, bo ta zgodnie z wyraźną wolą ustawodawcy wyrażoną w dyspozycji art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej, corocznie do dnia 31 marca określona jest w formie komunikatu Prezesa GUS. Tym samym należy zaakcentować, że nie ma w tym zakresie jakiejkolwiek uznaniowości, ani tym bardziej dowolności po stronie organu emerytalnego, który nie dokonuje żadnych wyliczeń w tym przedmiocie.

Po drugie, konsekwencją cytowanych wyżej przepisów jest to, że co do zasady daną tablicę stosuje się do wniosków złożonych w trakcie jej obowiązywania (ust. 5 art. 26 ustawy emerytalnej), chyba że korzystniejsza dla ubezpieczonego do ustalenia wysokości emerytury okazałaby się tablica trwania życia obowiązująca w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny (ust.6 art. 26 ustawy emerytalnej w cytowanych wyżej brzmieniach obowiązujących od 1 maja 2015r. do 30 września 2017 r. i aktualnie do 1.10.2017r.).

Wobec tego niezależnie od ewentualnie przyjmowanej daty: czy to daty złożenia wniosku, czy też daty osiągnięcia wieku emerytalnego - wskaźnik średniego dalszego trwania życia dla wnioskodawczyni pozostaje taki sam.

W konsekwencji powyższych ustaleń nie ulega wątpliwości sądu również, że wszystkie pozostałe składniki stanowiące podstawę obliczenia emerytury powszechnej, pozostają niezmienne i wynikają z decyzji z 15 lipca 2015 r., co dotyczy również średniego dalszego trwania życia.

Tym samym, w dokonanym zaskarżoną decyzją z dnia 12 stycznia 2021 r., przeliczeniu świadczenia wnioskodawczyni, nie sposób dopatrzyć się jakichkolwiek nieprawidłowości, skoro ZUS, zgodnie z art. 194j ustawy emerytalnej, z urzędu, ponownie ustalił odwołującej wysokość emerytury powszechnej od 1 czerwca 2015 r. tj. od dnia, od którego mogła być podjęta wypłata świadczenia.

Podkreślić należy, że wbrew wywodom skarżącej, wysokość tej emerytury nie jest ustalana na nowo na datę wydania zaskarżonej aktualnie decyzji z 12 stycznia 2021 r., tak jak chce odwołująca, ale jest przeliczana, z zastosowaniem art. 194j ustawy emerytalnej.

Przeliczeniu podlega, zatem, podstawa obliczenia emerytury, przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury z 15 lipca 2015 r. Tak ustalona podstawa obliczenia emerytury, nie została już pomniejszona w zaskarżonej decyzji z 12 stycznia 2021 r. o sumę kwot pobranych emerytur. Do ustalenia nowej wysokości kwoty emerytury Zakład prawidłowo przyjął na dzień 1 czerwca 2015 r. średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury z 15 lipca 2015 r., a następnie uwzględnił kolejne zmiany wysokości świadczenia. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje wnioskodawczyni od dnia, od którego mogła być podjęta wypłata emerytury - czyli od dnia 1 czerwca 2015 r. (art.194j ust. 4 ustawy emerytalnej). W taki właśnie prawidłowy sposób ZUS, z urzędu, ustalił ponownie wysokość emerytury wnioskodawczyni.

Mając na względzie wskazane okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne.