Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 190/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. z dnia 9 stycznia 2020 roku, wydane w sprawie o sygn. akt D 106/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

2

3

4

5

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez niezasadne przyjęcie, iż obwiniona dopuściła się deliktu dyscyplinarnego w postaci bezprawnego wydatkowania środków pieniężnych podlegających dokumentacji, na działalność rażąco niezgodną z ich przeznaczeniem i spowodowała tym samym niedobór kasowy w kwocie co najmniej (...) zł, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego – po jego ewentualnym uzupełnieniu – prowadzi do wniosku, iż wyżej wymieniona swoim zachowaniem spowodowała niedobór kasowy w kwocie (...) zł – zarzut Ministra Sprawiedliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec obwinionej, wynikająca z niedostatecznego uwzględnienia przez Komisję wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jej przypisanego, nieuwzględnienia negatywnych skutków naruszeń prawa z jej strony, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia kary całkowicie niespełniającej swych celów w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na obwinioną i kształtowania świadomości prawnej komorników sądowych – zarzut Ministra Sprawiedliwości.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

„Złamanie zasady rzetelnego ustalenia stanu faktycznego.” – zarzut obwinionej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

„Złamanie zasady retroakcji ( lex retro non agit), a także nullum crimen sine lege.” – zarzut obwinionej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

„Złamanie zasady prawa do obrony.” – zarzut obwinionej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nr 1 i 3

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż protokół z dnia (...) roku (k. 14-19) jest sporządzony odręcznie, w sposób nieczytelny. Istotnie zawiera pewne zapiski, z których wynika, iż niedobór kasowy w Kancelarii (...) obwinionej wynosił (...) zł. Jednakże, w ocenie Sądu Apelacyjnego, dokument ten jest sporządzony w takiej formie i w taki sposób, które podają pod wątpliwość rzetelność przeprowadzonych czynności oraz ich należyte udokumentowanie. Powyższe uwagi pozostają również aktualne w kontekście protokołów z dnia (...) roku (k. 59-61v, 152-157), przy czym kwota niedoboru kasowego opiewa w nich już na kwotę (...) zł. Niniejsze potwierdza również fakt sporządzenia przekładu komputerowego protokołu z dnia (...) roku w celu umożliwienia jego odczytania, co nastąpiło już w toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego wobec obwinionej. Jak wynika z zeznań świadka Ł. D. z dnia (...) roku, będącego wizytatorem (k. 241-243), główną czynnością jaką miał on dokonać, było ustalenie stanu kasowego Kancelarii (...) obwinionej w dniu (...) roku, przy czym nie potrafił on dokładnie określić jakiego rzędu był to niedobór, wskazując tylko, że było to około (...) tys. zł. Dalej świadek zeznał, iż kolejna wizytacja miała miejsce (...) roku i miała na celu ewentualne potwierdzenie zmniejszenia stanu zaległości o znajdujące się w sejfie środki pieniężne, niemniej jednak sejfu nie udało się otworzyć. Świadek zeznał również, że z tego co pamięta niedobór podczas tej wizytacji wyniósł około (...) tys. zł. Natomiast świadek J. W. (k. 243-246), będący zastępcą obwinionej, zeznał w dniu (...) roku, iż brak kasowy w kancelarii obwinionej wynosił około(...) tys. zł, przy czym wskazał, że może się mylić. Potwierdził również fakt braku możliwości otwarcia sejfu. Skonstatował zarazem, iż w Kancelarii obwinionej nadal jest brak około (...) tys. zł, ale nie wie jaka jest to dokładnie kwota. Dodał jednocześnie, że może były jeszcze jakieś rozliczenia zaliczek. W toku postępowania świadkowie podtrzymali swoje zeznania (k. 396-400). Co jednak istotne, w dniach (...) roku została przeprowadzona kontrola finansowa oraz kontrola prawidłowości prowadzenia biurowości i rachunkowości Kancelarii obwinionej przez Sąd Okręgowy w P.. W jej wyniku ustalono, iż niedobór środków finansowych na dzień(...) roku wyniósł (...) zł. Stwierdzono również znaczące nieprawidłowości w ramach prowadzenia biurowości i rachunkowości (k. 444-453).

Mając na uwadze powyższe, nie sposób stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że obwiniona doprowadziła do powstania niedoboru kasowego w prowadzonej przez siebie Kancelarii w wysokości (...) zł, jak to postulował Minister Sprawiedliwości. Po pierwsze, dokumenty sporządzone zarówno przez wizytatora Ł. D., tj. protokoły z dnia (...) i (...) roku jak i zastępcę obwinionej J. W., tj. protokół z dnia (...) roku są odręczne i nieczytelne, a przede wszystkim nie korespondują w pełni ze złożonymi w toku postępowania zeznaniami przez ww. osoby w charakterze świadków. Wszak nie potrafili oni wskazać wysokości powstałego niedoboru, podając szacunkowe kwoty, które różniły się od tych przyjętych w protokołach od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. O ile sam fakt spowodowania przez obwinioną w prowadzonej Kancelarii niedoboru kasowego nie budzi wątpliwości, o tyle już ustalenie wysokości tego niedoboru jawi się jako sporne w świetle wyników wskazanych kontroli. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, dokumentem najrzetelniej oddającym rzeczywistą wysokość spowodowanego niedoboru kasowego przez obwinioną jest protokół z kontroli przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w P., wskazujący na kwotę (...) zł (na dzień (...) roku). Po drugie, prawdą jest, że jednym z możliwych scenariuszy jest to iż, dokonanie przez obwinioną wpłaty kwoty(...) zł (łącznie z pozostałą gotówką z kasy w wysokości (...) zł) na konto Kancelarii (...) było działaniem mającym jedynie na celu „zmniejszenie odpowiedzialności” za popełniony delikt dyscyplinarny. Problem jednak w tym, że nie da się ze stuprocentową pewnością wykluczyć, iż owe pieniądze znajdowały się w sejfie. Wskazane w uzasadnieniu odwołania okoliczności są jedynie podejrzeniami i domysłami, które nie są wystarczające do przyjęcia ponad wszelką wątpliwość, iż ww. pieniędzy w sejfie rzeczywiście nie było. Wprawdzie, abstrahując od realiów przedmiotowej sprawy, zgodzić się trzeba ze stanowiskiem Ministra Sprawiedliwości, że działanie sprawcy polegające na pokryciu (zwrocie) już spowodowanego niedoboru nie może prowadzić do zmiany jego wysokości, a co najwyżej mogłoby być potraktowane jako naprawienie szkody, ale realiach niniejszej sprawy, przy tak istotnych rozbieżnościach co do wysokości niedoboru, nie można jednoznacznie odrzucić tego, że w sejfie znajdowały się jednak pieniądze, co zaznaczono już wyżej.

Uwzględniając przedstawioną argumentację oraz kierując się zasadą in dubio pro reo, wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k., Sąd Apelacyjny niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na korzyść obwinionej, uznając iż dokumentem najrzetelniej oddającym rzeczywistą wysokość spowodowanego niedoboru kasowego jest protokół z kontroli przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w P.. Z protokołu tego wynika, że niedobór wyniósł (...) zł i taką wysokość Sąd Apelacyjny ostatecznie przyjął. Oznacza to, że częściowo zasadny okazał się zarzut obwinionej, a dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych.

Rzetelność protokołu kontroli przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w P., na co wskazuje jego analiza i de facto brak podnoszenia przez strony jakichkolwiek logicznych i merytorycznych zarzutów, które by go kwestionowały, przekonuje o niecelowości powoływania biegłych, o co niezasadnie wnioskuje obwiniona. Pamiętać trzeba, że kontrola ta została przeprowadzona przez osoby, które de facto posiadają w omawianej dziedzinie wiedzę fachową, a dokonane czynności leżały w zakresie ich czynności zawodowych.

Zarzut nr 2

Zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez Ministra Sprawiedliwości jest zasadny. Rzecz w tym, że orzeczona kara winna odpowiadać wadze przewinienia, stopniowi winy sprawcy, stopniowi społecznej szkodliwości czynu, jak też spełniać cele w zakresie prewencji indywidualnej i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2017 roku, (...) 42/17 i z dnia 25 listopada 2016 roku, (...) 47/16).

Przechodząc do meritum, w ocenie Sądu Apelacyjnego nawet ustalenie, że obwiniona dopuściła się spowodowania niedoboru kasowego w mniejszej kwocie niż przyjęła to Komisja Dyscyplinarna nie może, w świetle całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy, doprowadzić do orzeczenia innej kary niż wydalenia ze służby komorniczej. Chodzi przede wszystkim o wykonywanie przelewów ze środków pozostających w dyspozycji obwinionej na swoje prywatne konto, opłacanie z nich m.in. wycieczki w kwocie (...) zł na rzecz Biura (...), próby ukrycia jednego z serwerów Kancelarii, pojawienie się w niej pomimo zawieszenia i otworzenie sejfu pod nieobecność jej ustanowionego zastępcy, wizytatorów czy wyznaczonych osób z ramienia (...) i to w dniu, w którym przebywali oni na wyjazdowym szkoleniu poza miejscem, gdzie znajdowała się siedziba Kancelarii. Tymi działaniami okazała ona, iż wykonywanie przez nią zawodu komornika sądowego nie dawało wystarczającej gwarancji należytego spełnienia przez nią tej funkcji.

Nie może być pobłażania takim zachowaniom, a byłoby tak, gdyby poprzestać na karze pieniężnej orzeczonej przez Komisję Dyscyplinarną, nawet przy ewentualnym zwiększeniu jej wysokości przez Sąd Apelacyjny. Uznać należało, iż jedyną słuszną i sprawiedliwą karą za dopuszczenie się tak poważnych naruszeń przez obwinioną jest orzeczenie wobec niej kary wydalenia ze służby komorniczej, przy czym, mając na uwadze regulację art. 4 § 1 k.k., orzeczono ją na podstawie ustawy uprzednio obowiązującej. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 września 2003 roku (IV KKN 466/00, OSNK 2003, Nr 1, poz. 1910), ustawą „względniejszą dla sprawcy” w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. jest ta ustawa, która zastosowana w konkretnej sprawie przewiduje dla sprawcy najłagodniejsze konsekwencje. Rozważania w przedmiocie względności ustaw winny obejmować ocenę wszelkich płynących z konkretnego skazania konsekwencji, których dopiero kompleksowa ocena, w odniesieniu do określonej osoby, gwarantuje trafność wyciągniętych w tym zakresie wniosków (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2002 roku, III KKN 330/99, L.). Osadzając te słuszne tezy na gruncie rozpatrywanej sprawy, zauważyć należy, że zgodnie z art. 224 ust. 4 ustawy nowej, tj. z dnia 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych (u.k.s.), wymierzenie kary wydalenia ze służby komorniczej pociąga za sobą utratę możliwości ponownego powołania ukaranego na stanowisko komornika oraz ze względu na swój charakter nie ulega zatarciu (B. Falkowski [w:] Komentarz do ustawy o komornikach sądowych [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, red. M. Simbierowicz, M. Świtkowski, LEX/el. 2021, art. 224). Zgodnie zaś z art. 72 ust. 1 pkt 4, uprzednio obowiązującej ustawy, tj. z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (u.k.s.e.), w przypadku wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa w związku z orzeczeniem kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby komorniczej, osoba ukarana może ponownie ubiegać się o powołanie na stanowisko komornika po upływie (...) lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia i zarazem, zgodnie z art. 72 ust. 6, ukaranie ulega zatarciu po upływie (...) lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego. Dlatego też Sąd Apelacyjny uznał, że uprzednia ustawa jest względniejsza dla obwinionej i obostrzając wymierzoną jej karę, poprzez orzeczenie w miejsce kary pieniężnej kary wydalenia ze służby komorniczej, przyjął za jej podstawę art. 72 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji.

Marginalnie zaznaczyć należy, że dla orzeczenia wymienionej kary bez znaczenia pozostaje to, iż w wyniku złożonej przez obwinioną rezygnacji (pismo z dnia (...) roku) wygasło jej powołanie na stanowisko komornika, zgodnie z pismem Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) roku (k. 202). Rezygnacja z funkcji komornika sądowego, będąca wyrazem woli obwinionej, nie może spowodować braku możliwości orzeczenia najsurowszej kary, tj. wydalenia ze służby komorniczej. Choć poprzednia ustawa nie wyrażała tego wprost, jak uczyniono to w art. 257 ust. 5 obecnie obowiązującej ustawy, to niewątpliwie za w pełni dopuszczalne należy uznać orzeczenie tej kary, w opisanej sytuacji, także na gruncie tej ustawy. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby bowiem do zaprzeczenia sensu kontunuowania - wszczętych już - postępowań dyscyplinarnych o najpoważniejsze przewinienia dyscyplinarne, skoro można byłoby uniknąć najsurowszej kary poprzez złożenie rezygnacji, bądź zaprzestanie wykonywania danego zawodu, a po prawomocnym zakończeniu postępowania niejako „bez przeszkód” do niego powrócić. Charakterystyka zawodów zaufania publicznego wymaga od osób je wykonujących, aby dawały rękojmię należytej staranności przy ich wykonywaniu, a nadto osoby takie powinny odznaczać się nieskazitelnym charakterem.

Zarzut nr 4

W tym miejscu przypomnieć należy, iż postanowieniem z dnia 19 września 2018 roku Komisja Dyscyplinarna umorzyła postępowanie w sprawie o sygn. akt (...), albowiem powołanie obwinionej na stanowisko Komornika Sądowego wygasło (k. 305-306). Niemniej, Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia (...) roku, wydanym w sprawie o sygn. akt (...), uchylił to postanowienie i przekazał sprawę Komisji Dyscyplinarnej do merytorycznego rozpoznania (k. 349-352). Następnie Komisja Dyscyplinarna orzeczeniem z dnia (...) roku w sprawie o sygn. akt (...) (uprzednio (...) ponownie umorzyła postępowanie dyscyplinarne powołując się na tę samą argumentację co poprzednio. Sąd Apelacyjny w P. wyrokiem z dnia (...) roku, wydanym w sprawie o sygn. akt(...), uchylił jednak to orzeczenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania (k. 507-511v).

Sąd Apelacyjny, w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę, wyraźnie podkreśla, iż nadal pozostają aktualne poglądy wyrażone w uzasadnieniach postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)roku i wyroku Sądu Apelacyjnego w P. z dnia (...) roku. W konsekwencji, oczywistym jest, że postępowanie dyscyplinarne wszczęte wobec komornika, który po tym wszczęciu składa rezygnację skutkująca wygaśnięciem powołania, winno być kontynuowane i zakończone merytorycznym orzeczeniem w przedmiocie jego odpowiedzialności. Przepisu art. 257 ust. 1 cytowanej już ustawy, ma charakter procesowy, na co zwracały uwagę poprzednie składy Sądu odwoławczego, a zatem, uwzględniając treść art. 290 ust. 1 – a contrario – niezbędne jest jego stosowanie zgodnie z zasadą lex nova, zwaną też regułą bezpośredniego stosowania ustawy nowej.

Zarzut nr 5

Z uwagi na to że zarzut ten nie został bliżej uzasadniony, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że obwiniona nie stawiła się na rozprawę w dniu (...) r., na której zapadło zaskarżone orzeczenie, mimo prawidłowego zawiadomienia i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności oraz nie złożyła wniosku o odroczenie rozprawy. Po drugie, Sąd Apelacyjny nie dostrzega jakichkolwiek uchybień, które skutkowałyby naruszeniem prawa do obrony obwinionej, tak w aspekcie formalnym, jak i materialnym. Miała ona niczym nieskrępowane możliwości zarówno ustanowienia obrońcy (aspekt formalny), jak też zwalczania stawianego jej zarzutu (aspekt materialny), czego wyrazem jest złożony środek odwoławczy.

***

Odrębną kwestią było zagadnienie prawidłowości przyjęcia do rozpoznania złożonego przez Ministra Sprawiedliwości odwołania od orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej. Zgodnie z art. 252 ust. 1, od orzeczeń i postanowień kończących postępowanie w sprawie przysługuje stronom, rzecznikowi dyscyplinarnemu, Ministrowi Sprawiedliwości i Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej odwołanie do sądu apelacyjnego właściwego według siedziby kancelarii obwinionego komornika lub siedziby kancelarii, w której obwiniony aplikant albo asesor był lub jest zatrudniony, w terminie 21 dni od dnia doręczenia orzeczenia albo postanowienia, wraz z uzasadnieniem. W realiach przedmiotowej sprawy, tj. w okresie stanu zagrożenia epidemicznego z powodu (...), bieg terminów procesowych i sądowych w przedmiotowej sprawie uległ zawieszeniu, stosownie do art. 15zzs ust. 1 pkt 3 i 10 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Z kolei zgodnie z art. 68 ust. 7 ustawy z dnia 14 maja 2020 roku o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...)2, terminy, których bieg uległ zawieszeniu na podstawie art. 15zzs ww. ustawy, biegną dalej po upływie 7 dni od dnia wejścia w życie tejże ustawy (weszła w życie w dniu 16 maja 2020 roku), tj. od dnia (...)roku. Uwzględniając fakt, iż orzeczenie zostało doręczone Ministrowi Sprawiedliwości w dniu (...) roku, a w dniu (...) roku termin do wniesienia odwołania uległ zawieszeniu (z pierwotnego 21-dniowego terminu upłynęło (...) dni), przy czym w dniu (...)roku termin ten zaczął biec dalej, to finalnie ostatnim dniem, w którym Minister Sprawiedliwości mógł skutecznie złożyć odwołanie był dzień (...) roku, a jak wynika z akt sprawy odwołanie zostało złożone w dniu (...)roku. Tym samym sygnalizowane przez obwinioną – pismem z dnia (...) roku (k. 614-615) – uchybienie Komisji polegające na przyjęciu odwołania złożonego po terminie, należało uznać za bezzasadne.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Komisji Dyscyplinarnej przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

O zmianę orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. poprzez wymierzenie obwinionej kary wydalenia ze służby komorniczej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

O uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i uznanie obwinionej za „oczyszczoną z jakichkolwiek zarzutów”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nr 1

Odwołujący się nie wykazał, jakoby postępowanie przed Komisją Dyscyplinarną obarczone było wadami i brakami uzasadniającymi potrzebę jego powtórzenia – art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k..

Wniosek nr 2

Odwołujący wykazał, iż orzeczona przez Komisję Dyscyplinarną kara wobec obwinionej jest rażąco niewspółmierna oraz należy orzec wobec niej karę wydalenia ze służby komorniczej, co było przedmiotem analizy przy okazji omówienia odwołania Ministra Sprawiedliwości.

Wniosek nr 3

Zarzutu obwinionej zmierzające do jej uniewinnienia okazały się niezasadne, dlatego też przedmiotowy wniosek nie mógł być uwzględniony. Sąd Apelacyjny odwołuje się w tym zakresie do wcześniej poczynionych rozważań.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1Punkt 2 wyroku

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżone orzeczenie w części dotyczącej opisu przypisanego obwinionej czynu, w tym zakresie, w jakim nie został on zmieniony oraz co do kosztów postępowania dyscyplinarnego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznając zaskarżone orzeczenie w powyższym zakresie za prawidłowe, należało utrzymać je w mocy w tej części. Co kosztów postępowania dyscyplinarnego, to zgodnie z art. 259 ust. 2 u.k.s. koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi obwiniony w przypadku ukarania, a ich wysokość określa – w drodze uchwały – Krajowa Rada Komornicza, mając na względzie przeciętne koszty tego postępowania i ich zryczałtowany charakter (art. 259 ust. 3 u.k.s.). Zgodnie z uchwałą nr 2118/VI Krajowej Rady Komorniczej z dnia 14 maja 2019 roku, zryczałtowane koszty w postępowaniu dyscyplinarnym wynoszą od (...) zł. Skoro obwiniona została uznana za winną popełnienia deliktu dyscyplinarnego, a wysokość kosztów postępowania Komisja ustaliła w wysokości (...) zł, tj. w najniższej wysokości, to i w tym zakresie zaskarżone orzeczenia należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1 Punkt 1

wyroku

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżonego orzeczenia w punkcie 1 w ten sposób, że:

a)  ustalono, iż obwiniona doprowadziła do powstania niedoboru kasowego w kwocie (...) zł i jednocześnie przypisany jej delikt dyscyplinarny zakwalifikowano z art. 71 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

b)  obostrzono wymierzoną obwinionej karę orzekając w miejsce kary pieniężnej karę wydalenia ze służby komorniczej, przyjmując za jej podstawę art. 72 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze zasadę in dubio pro reo wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k., Sąd Apelacyjny niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na korzyść obwinionej, uznając iż dokumentem najrzetelniej oddającym rzeczywistą wysokość spowodowanego niedoboru kasowego jest protokół z kontroli przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w P., wskazujący na wysokość tego niedoboru w kwocie (...) zł (na dzień (...) roku).

Jednocześnie uznając, iż w całokształcie okoliczności przedmiotowej sprawy, m.in. wykonywania przelewów ze środków pozostających w dyspozycji obwinionej na swoje prywatne konto oraz opłacanie z nich m.in. wycieczki w kwocie 16.275 zł na rzecz Biura (...) czy próby ukrycia jednego z serwerów Kancelarii, kara wymierzona obwinionej jest rażąco niewspółmierna do wagi popełnionego przez nią deliktu dyscyplinarnego, tym samym należało karę obwinionej obostrzyć poprzez orzeczenie w miejsce kary pieniężnej kary wydalenia ze służby komorniczej. Sąd Apelacyjny uznał również, iż uprzednia ustawa jest względniejsza dla obwinionej, wobec czego karę obostrzył na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji. Szczegółowe rozważania dotyczące zasadności tego rozstrzygnięcia zostały przedstawione przy odniesieniu się do odwołań stron i zbędnym powielaniem byłoby powtarzanie tego samego w tym miejscu.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku

Zasądzono od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie (...) zł.

Mając na uwadze regulację art. 259 u.k.s. w zw. z art. 223 ust. 2 u.k.s. należy stwierdzić, iż do określenia wysokości kosztów w postępowaniu odwoławczym ustalanych przez Sąd Apelacyjny zastosowanie będą miały przepisy działu XIV k.p.k. (koszty procesu) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. Jedynymi kosztami jakie powstały w przedmiotowym postępowaniu są koszty doręczeń wezwań i innych pism, tym samym należało obciążyć obwinioną kosztami procesu w kwocie (...) zł.

7.  PODPIS

M. Ś. H. K. K. L.