Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 sierpnia 2021 r. w Warszawie

sprawy Z. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o kapitał początkowy oraz emeryturę

na skutek odwołania Z. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)-2020 oraz z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)

1. na podstawie art. 355 k.p.c. umarza postępowanie w sprawie z odwołania Z. Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)-2020,

2. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 17 września 2020 roku znak: (...) w ten sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. do wypłaty emerytury odwołującemu Z. Ł. począwszy od 1 lipca 2020 roku.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2020 r. Z. Ł. wniósł odwołanie
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.
z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)-2020 oraz z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)

W uzasadnieniu odwołujący wskazał, że od 1 maja 1982 r. do 30 czerwca 2020 r. przez 38 lat był zatrudniony w (...) S.A. w W. na podstawie umowy o pracę i przez ten okres odprowadzane były za niego składki na fundusz emerytalny. Jednocześnie pełnił służbę w charakterze funkcjonariusza pożarnictwa, na podstawie dekretu z dnia 27 grudnia 1974 r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa (Dz. U. nr 50 poz. 321 z późn. zm.) w Zakładowej Zawodowej Straży Pożarnej przy (...) S.A. w W. jako mianowany funkcjonariusz pożarnictwa. Z dniem 30 czerwca 1992 r. na podstawie art. 123 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. nr 88, poz. 400 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu rozwiązywania jednostek ochrony przeciwpożarowych oraz znoszenia stanowisk funkcjonariuszy pożarnictwa (Dz. U. nr 78, poz. 395) od dnia 1 lipca 1992 r. przestał pełnić służbę i wykonywał dalej pracę jedynie na podstawie umowy o pracę. Zwolnienie go ze służby nastąpiło decyzją nr (...) Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 14 lipca 1998 r., którą następnie uchylono i wydano decyzję nr (...) w sprawie zwolnienia ze służby z dniem 30 czerwca 1999 r. Odwołujący podkreślił, że Zakład Emerytalno – Rentowy MSWiA uwzględniał przy ustaleniu prawa do emerytury jedynie staż służby w okresie przed 1 stycznia 1999 r., a nie okresy składkowe i nieskładkowe, które stanowią podstawę do obliczenia kapitału początkowego. W celu wyboru świadczenia korzystniejszego odwołujący zwrócił się o obliczenie świadczenia emerytalnego od 1 lipca 2020 r. z uwzględnieniem kapitału początkowego ustalonego od 1 sierpnia 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. oraz odprowadzanych składek na ubezpieczenie emerytalne od 1 stycznia 1999 r. do 30 czerwca 2020r. (odwołanie, k. 3 – 5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 listopada 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że decyzją z dnia 17 września 2020 r. przyznał odwołującemu emeryturę od 1 lipca 2020 r., do jej wysokości organ rentowy nie uwzględnił okresów przypadających przed dniem 1 stycznia 1999r., ponieważ zgodnie z pismem Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA z dnia 24 sierpnia 2020 r. Z. Ł. ma ustalone prawo do emerytury policyjnej od dnia 1 stycznia 2020 r. Odnosząc się do argumentacji odwołującego organ rentowy powołał się na treść art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej wskazując, że odwołujący rozpoczął wojskową służbę zawodową przed 1 stycznia 1999 r. oraz posiada ustalone prawo do emerytury mundurowej, tym samym nie ma możliwości łączenia emerytury powszechnej emerytury z wojskową (odpowiedź na odwołanie k. 7-8 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 21 maja 2021 r. odwołujący doprecyzował, że wnosi o odwieszenie i wypłatę od dnia 1 lipca 2020 r. emerytury przyznanej mu decyzją ZUS z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)obok emerytury wypłacanej z Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA. Oświadczył, że cofa odwołanie od decyzji ZUS z dnia 17 września 2020 roku znak: (...)-2020 odmawiającej ustalenia kapitału początkowego (pismo Z. Ł. z dnia 21 maja 2021 r., k. 68 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. Ł. posiada prawo do emerytury w związku ze zwolnieniem ze służby z dniem 30 czerwca 1999 r. na podstawie decyzji Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA z dnia 1 czerwca 2000 r. nr (...)SP oparciu o przepisy ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, (...), SG, (...) i SW oraz ich rodzin. Wysokość emerytury została ustalona od dnia 1 lipca 2000 r. w wysokości 62,75 % podstawy wymiaru na kwotę 1.807,98 zł. Emerytura była rozliczana i waloryzowana (decyzja Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA z dnia 1 czerwca 2000 r., k. 29 a.e.).

Z. Ł. w okresie od 1 sierpnia 1975 r. do 16 czerwca 1979 r. był studentem Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej, uzyskał tytuł inżyniera pożarnictwa (zaświadczenie z dnia 5 września 1994r., k.13 a.e.).

Odwołujący rozpoczął służbę w Państwowej Straży Pożarnej od 1 sierpnia 1979 r. Decyzją Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 24 marca 2000 r. nr (...) zwolniono Z. Ł. ze służby w Państwowej Straży Pożarnej z dniem 30 czerwca 1999 r .(decyzja nr (...), k. 26 a.s.).

W trakcie służby w Państwowej Straży Pożarnej odwołujący był zatrudniony:

- od 1 sierpnia 1979 r. do 30 kwietnia 1982 r. w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w W. na stanowisku instruktora – asystenta;

- od 1 maja 1982 r. do 16 czerwca 1998 r. w (...) S.A. w W. na stanowisku inspektora ochrony przeciw pożarowej, zastępcy komendanta zakładowej służby ochrony przeciw pożarowej i chemicznej;

- od 16 czerwca 1998 r. do 30 czerwca 2020 r. w (...) S.A. w W. jako funkcjonariusz pożarnictwa, ostatnio na stanowisku kierownika pionu ochrony informacji i zarzadzania kryzysowego oraz pełnomocnika zarządu ds. informacji niejawnych i zarządzania kryzysowego (świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1982 r., świadectwo pracy z dnia15 czerwca 1998 r., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 czerwca 2020 r. – nieponumerowane karty a.e.).

We wrześniu 2020 r. Z. Ł. zwrócił się do Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA z wnioskiem o doliczenie powyższych okresów zatrudnienia po zwolnieniu z zawodowej służby do wysługi emerytalnej (podanie z dnia 28 września 2020 r., k. 168 a.e.).

W odpowiedzi na powyższe, decyzją z 28 października 2020 r. nr (...)SP dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA doliczył do posiadanej przez odwołującego wysługi emerytalnej okres zatrudnienia po zwolnieniu ze służby wojskowej w wymiarze łącznie 20 lat, 5 miesięcy i 22 dni. W wyniku doliczenia tego okresu ustalono, że na dzień 1 września 2020 r. wysługa emerytalna odwołującego wynosi 75,00 % podstawy wymiaru emerytury wynoszącej 5.399,26 zł. Wysokość świadczenia wynosiła 3.354,00 zł . (decyzja dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA z dnia 28 października 2020 r., k. 169-171 a.e.).

W dniu 8 lipca 2020 r. Z. Ł. zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z wnioskiem o emeryturę. (wniosek o emeryturę z 8 lipca 2020 r. - nieponumerowane karty a.r.). Zakład Emerytalno – Rentowy MSWiA pismem z dnia 24 sierpnia 2020 r. poinformował ZUS, że do ustalenia prawa do emerytury Z. Ł. zostały zaliczone okresy równorzędne ze służbą w (...) od 1 sierpnia (...). do 16 czerwca 1979 r. od 1 sierpnia 1979 r. do 30 kwietnia 1982 r. od 1 maja 1982 r. do 31 stycznia 1992 r. oraz okres służby w (...) od 1 lutego 1992 r. do 30 czerwca 1999 r. (zaświadczenie z dnia 24 sierpnia 2020 r. - nieponumerowane karty a.r.).

Po rozpoznaniu wniosku ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 17 września 2020 r. decyzję znak: (...) na podstawie której przyznał Z. Ł. emeryturę od dnia 1 lipca 2020 r. Wysokość emerytury zaliczkowej obliczona na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wyniosła 3.289,55 zł Jednocześnie organ rentowy zawiesił wypłatę świadczenia z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia, wskazując, że może być wypłacane tylko jedno – wyższe lub wybrane przez odwołującego (decyzja ZUS z dnia 17 września 2020 r. - nieponumerowane karty a.r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, aktach emerytury policyjnej (a.e.) i aktach organu rentowego (a.r.). Dowody te nie budziły zastrzeżeń i zostały uznane przez Sąd w całości za wiarygodne. Stan faktyczny był przy tym bezsporny, spór koncentrował się natomiast na interpretacji przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było zasadne.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu
od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych
w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów, lecz prawa. Ponadto strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne,
co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością odwołania Sąd Okręgowy wskazuje, że zgodnie z art. 2 ust. 2 z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2021 r. poz. 291 – dalej jako ustawa emerytalna) świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują również żołnierzom zawodowym oraz funkcjonariuszom Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, (...) Marszałkowskiej, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celnej, (...)Skarbowej
i Służby Więziennej, jeżeli nie spełniają oni warunków do nabycia prawa lub utracili prawo do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób, oraz członkom rodzin pozostałym po tych osobach.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej w razie zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń – wyższe lub wybrane przez zainteresowanego. Przepis ust. 1 stosuje się również, z uwzględnieniem art. 96, w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie z prawem do świadczeń przewidzianych
w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2, z wyjątkiem przypadku, gdy emerytura wojskowa lub policyjna została obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin lub
w art. 15a lub art. 15d lub art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, (...) Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, (...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że odwołujący się Z. Ł. ma przyznane prawo do emerytury na podstawie ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, (...), SG, (...) i SW oraz ich rodzin od dnia 1 lipca 2000 r., a jednocześnie – z uwagi na podjęcie zatrudnienia po przejściu na emeryturę policyjną – nabył prawo do emerytury z systemu powszechnego. Na mocy zaskarżonej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującemu się prawo do emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej, przy czym powołując się na treść ww. przepisów oraz wymienione okoliczności dokonał zawieszenia wypłaty świadczenia z uwagi na pobieranie przez odwołującego emerytury policyjnej, a więc zbieg świadczeń przy możliwości pobierania tylko jednego z nich. Odwołujący nie kwestionował przy tym ani wysokości emerytury, ani też kwoty składek na ubezpieczenie emerytalne zaewidencjonowanej na jego koncie w wysokości wskazanej w skarżonej decyzji. Stanowisko odwołującego skupiło się natomiast na zakwestionowaniu decyzji organu rentowego w części dotyczącej zawieszenia wypłaty emerytury. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zważył, że stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest zbieżne z zasadami wynikającymi z treści ww. przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którymi w przypadku osób uprawnionych do emerytury z ubezpieczenia społecznego w zbiegu z prawem do świadczeń przewidzianych odrębnych w przepisach dotyczących zaopatrzenia emerytalnego tzw. służb mundurowych wymienionych w art. 95 ust. 2 tej ustawy wypłaca się wyłącznie jedno z tych świadczeń. Stanowisko to jest wyrażone wprost zarówno w treści ust. 1 powołanego wyżej przepisu, jak i ugruntowane w orzecznictwie. Nie ma zatem wątpliwości, że z treści art. 95 ust. 1 i ust. 2 ustawy emerytalnej wynika zasada prawa ubezpieczeniowego, zakładająca prawo do pobierania jednego świadczenia (wyższego lub wybranego przez uprawnionego) w sytuacji tzw. zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w tej ustawie, jak również w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie emerytalnej z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym, między innymi żołnierzy zawodowych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2012 r., II UK 237/1; wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 13 lipca 2016 r., III AUa 1254/15). Również możliwość nabycia obu rodzajów tych świadczeń, tj. przewidzianych dna tle odrębnych systemów zabezpieczeń społecznych, nie jest równoznaczna z możliwością ich wspólnej wypłaty (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lipca
2014 r., III AUa 1542/13). Co do zasady więc w razie zbiegu uprawnień
do emerytury z dwóch różnych systemów przysługuje tylko jedno świadczenie
– wyższe lub wybrane przez zainteresowanego.

W orzecznictwie pojawia się jednak możliwość stosowania wyjątków
od powyższej zasady. W wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. (I UK 426/17), wydanym w stanie faktycznym i prawnym zbliżonym do okoliczności i istoty sprawy niniejszej, Sąd Najwyższy analizował sytuację żołnierzy zawodowych powołanych do służby wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. oraz tych, którzy podjęli służbę po dniu 1 stycznia 1999 r., zgodnie z rozróżnieniem dokonanym przez ustawodawcę na tle przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, w kontekście ich uprawnień emerytalnych oraz przez pryzmat zachowania konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W wywodach poczynionych
w powyższym wyroku Sąd Najwyższy zauważył, że nie wszyscy żołnierze,
który pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., mogą faktycznie zrealizować uprawnienie do wykorzystania „cywilnej” wysługi emerytalnej. Wystarczy bowiem odpowiednio długa służba i wzrosty emerytury z tytułu szczególnych właściwości służby (art. 15 ust. 2 i 3) lub z tytułu inwalidztwa wojskowego (art. 15 ust. 4), aby – przy spłaszczeniu podstawy wymiaru emerytury wojskowej do maksymalnie 75% (art. 18 ust. 1) – „cywilne” okresy ubezpieczenia w żaden sposób nie zwiększały świadczenia. W takim przypadku emeryt wojskowy, niezależnie od swojej woli, nie ma prawnej możliwości skonsumowania żadnego „cywilnego” okresu ubezpieczenia w wojskowej emeryturze. Podobnie rzecz się ma w przypadku tego rodzaju okresów poprzedzających służbę, krótszych niż rok (art. 15 ust. 1 pkt 2-4).

W opisanych uwarunkowaniach emeryt wojskowy pozostaje w sytuacji identycznej jak żołnierz, który rozpoczął służbę po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. – jego emerytura jest obliczana wyłącznie w oparciu o wojskowy staż emerytalny. Z konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP – jak wskazywał dalej Sąd Najwyższy – wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Zasada równości zakłada jednocześnie różne traktowanie podmiotów różnych,
tj. podmiotów, które nie posiadają wspólnej cechy istotnej. Równość wobec prawa to także zasadność wyboru takiego, a nie innego kryterium zróżnicowania, które jednakże musi pozostawać w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, wagą interesu, któremu zróżnicowanie ma służyć i w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostają naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania oraz z innymi wartościami, zasadami, czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych. Kryterium, które niewątpliwie zadecydowało o uprzywilejowaniu (pobieraniem dwóch świadczeń) żołnierzy, którzy zostali powołani do służby
po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r., to brak możliwości uwzględniania
w wojskowej emeryturze jakiegokolwiek okresu „cywilnego” stażu emerytalnego. Kryterium to jednocześnie określa krąg podmiotów charakteryzujących się tą samą istotną cechą relewantną. Do tej grupy należą emeryci wojskowi, których wypracowane okresy składkowe i nieskładkowe nie miały żadnego wpływu na wysokość emerytury wojskowej, do nich zaś należą wszyscy żołnierze, którzy zostali powołani do służby po raz pierwszy po dniu
1 stycznia 1999 r. oraz niektórzy żołnierze, którzy pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r. W konkluzji powyższego wywodu Sąd Najwyższy uznał za właściwy kierunek wykładni art. 95 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, z którego wynika, że użyte w ust. 2 tego artykułu sformułowanie „emerytura (...) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych” oznacza odwołanie się do zasad obliczenia emerytury wojskowej określonych w tych przepisach,
a więc z uwzględnieniem wyłącznie służby wojskowej, co z kolei uzasadnia prawo do pobierania dwóch emerytur „wypracowanych” niezależnie od siebie. Zatem o wyjątku od zasady pobierania jednego świadczenia nie decyduje data przyjęcia do służby, ale brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego” stażu emerytalnego. Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał przy tym, że wspomniany wyżej „brak możliwości” nie występuje wtedy, gdy emeryt wojskowy nie decyduje się na złożenie wniosku o doliczenie
po zwolnieniu ze służby wojskowej okresów składkowych i nieskładkowych, choć mogą one zwiększyć podstawę wymiaru emerytury do 75%. Wspólnym bowiem mianownikiem uzasadniającym prawo do dwóch świadczeń
są uwarunkowania wynikające z przepisów prawa niepozwalające na wykorzystanie stażu „cywilnego” w emeryturze wojskowej, a nie wybór emeryta wojskowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r.,
I UK 426/17, LEX nr 2610283).

Sąd Okręgowy podziela powyższe stanowisko w całości jako znajdujące aprobatę w orzecznictwie sądów powszechnych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 stycznia 2020 r., III AUa 333/19; wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 26 lipca 2019 r., III AUa 1045/18; wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 listopada 2019 r., VIII U 1901/19; wyrok Sądu Okręgowego
w R. z dnia 17 września 2019 r., IV U 498/19). Zważyć należy, że przyjęta przez Sąd Najwyższy interpretacja art. 95 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej w zakresie sformułowania „emerytura (...) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych” ma zastosowanie w niniejszej sprawie. Okoliczności faktyczne i prawne sprawy, w której orzekał Sądu Najwyższy, oraz sprawy niniejszej, są niemal tożsame. W sprawie tej skarżący nabył uprawnienia do emerytury policyjnej z tytułu zwolnienia go ze służby w Państwowej Straży Pożarnej, następnie złożył wniosek o doliczenie do wysługi emerytalnej stażu pracy podjętej po przejściu na emeryturę policyjną, w wyniku czego przysługująca mu emerytura osiągnęła maksymalną wartość 75% podstawy wymiaru. Jednocześnie organ rentowy odmówił mu wypłaty emerytury przyznanej z systemu powszechnego z uwagi na zbieg świadczeń.

Podobna sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej, odwołujący nabył uprawnienia do emerytury policyjnej z tytułu zwolnienia go ze służby w Państwowej Straży Pożarnej przy czym podstawa wymiaru na dzień przyznania mu emerytury policyjnej osiągnęła wartość 62,75 %. Odwołujący następnie złożył wniosek o doliczenie do wysługi emerytalnej stażu pracy podjętej po przejściu na emeryturę policyjną okresów zatrudnienia w (...) S.A. w W. od 16 czerwca 1998 r. do 30 czerwca 2020 r., w wyniku czego przysługująca mu emerytura osiągnęła maksymalną wartość 75% podstawy wymiaru. jednakże ostatecznie nie prowadziło to do zwiększenia wymiaru przysługującej ubezpieczonemu emerytury z uwagi na ograniczenie jej podstawy wymiaru do 75% już na etapie przyznania mu prawa do tego świadczenia. Niewątpliwie zatem odwołujący osiągnął maksymalną wartość wojskowego świadczenia emerytalnego wynoszącą 75% podstawy wymiaru, a zatem jedynie w oparciu o zasady obliczania tej emerytury określone w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy i wynikające z niej ograniczenia nie ma możliwości podwyższenia tego świadczenia, mimo „wypracowania” przez odwołującego dodatkowego okresu składkowego. W sytuacji niniejszej sprawy okres ten miał jednak charakter „ponadwymiarowy” w tym sensie, że z uwagi na osiągnięcie przez odwołującego maksymalnej podstawy wymiaru emerytury policyjnej przewidzianej przepisami ww. ustawy pozostała część „cywilnego” stażu emerytalnego nie mogła zostać uwzględniona w algorytmie obliczania emerytury policyjnej. Podobny wniosek należało wysnuć wobec okresów zatrudnienia przypadających na okres zawodowej służby w Państwowej Straży Pożarnej odwołującego, które w ogóle nie były brane pod uwagę przy obliczaniu emerytury policyjnej.

Powyższe oznacza, że sytuacja prawna odwołującego jest identyczna do sytuacji strony odwołującej w sprawie, na kanwie której Sąd Najwyższy wydał cytowany wyżej wyrok z dnia 24 stycznia 2019 r., I UK 426/17.
W tych okolicznościach w ocenie Sąd Okręgowy nie miał zatem wątpliwości
co do tego, że w przypadku Z. Ł. zachodzi przewidziany
w przedmiotowym orzeczeniu wyjątek od ogólnych zasad zbiegu emerytur.

W świetle prezentowanej wyżej interpretacji art. 95 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej oraz okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy uznał za dopuszczalne pobieranie przez odwołującego równolegle dwóch świadczeń – zarówno emerytury policyjnej, jak i emerytury powszechnej. Mając zatem na względzie powyższe Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie Z. Ł. i uznając je za zasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego poprzez nakazanie wypłaty zawieszonej emerytury od dnia jej przyznania, tj. począwszy od 1 lipca 2020 r.

SSO Renata Gąsior