Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Oliwia Kuter

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2021 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy Z. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie uzupełniające dla osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji

na skutek odwołania Z. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 27 grudnia 2019r. znak (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  przyznaje adw. A. S. wynagrodzenie w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych powiększone o podatek VAT za udzielenie ubezpieczonej nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

UZASADNIENIE

Z. G. w dniu 20 stycznia 2020 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 27 grudnia 2019 r., znak: (...) Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego oraz o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza pierwszego kontaktu. Ubezpieczona wskazała, że lekarz wystawił jej zaświadczenie o stanie zdrowia na podstawie chorób przebytych i przewlekłych, powodujących niezdolność do samodzielnej egzystencji i konieczność stałej opieki osób trzecich. W jej ocenie lekarz orzecznik i komisja lekarska ZUS doszli do odmiennych wniosków na podstawie pobieżnej analizy dokumentacji z przebytych przez nią chorób oraz bez dokonania analizy aktualnego stanu jej zdrowia związanego z przebyciem kilku operacji serca, zaćmą oraz udarem niedokrwiennym prawej półkuli mózgu ( odwołanie
z dnia 20 stycznia 2020 r., k. 3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy w pierwszej kolejności powołał treść art. 1 ust. 3 pkt 1, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Podniósł również, że w toku postępowania wyjaśniającego ubezpieczona została skierowana na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która na mocy orzeczenia z dnia 24 grudnia 2019 r. uznała, że badana nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Jego zdaniem wspomniane orzeczenia były podstawą do odmowy odwołującej prawa do przedmiotowego świadczenia ( odpowiedź na odwołanie z dnia 31 stycznia 2020 r., k. 6 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. G., urodzona w dniu (...), z zawodu jest sprzedawcą. Przysługuje jej stałe zasiłek wypłacany z Ośrodka Pomocy (...) oraz zasiłek pielęgnacyjny. Ze zgromadzonej dokumentacji medycznej wynika, że ubezpieczona była leczona z powodu: urazu czaszki w 1984 r., udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu w 2015 r., wykonania endarterektomii prawej tętnicy szyjnej w 2015 r. oraz podejrzenia choroby wieńcowej w 2016 r. Ostatni raz hospitalizowana w 2017 r. z powodu operacji kardiochirurgicznej oraz rozejścia się mostka po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego. Odwołująca nie była leczona neurologicznie ( dokumentacja medyczna, a. r. i decyzja z dnia 28 czerwca 2004 r., k. 5 a. r.).

W dniu 19 września 2019 r. ubezpieczona złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( wniosek z dnia 19 września 2019 r., k. 1 a. r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 13 listopada 2019 r. uznał, że nie jest ona niezdolna do samodzielnej egzystencji. Wskutek sprzeciwu ubezpieczonej z dnia 27 listopada 2019 r. komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 grudnia 2019 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS i również uznała badaną za zdolną do samodzielnej egzystencji. Na tej podstawie organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję
z dnia 27 grudnia 2019 r., znak: SU/15/045209887, zgodnie z którą odmówił Z. G. prawa do świadczenia uzupełniającego dla osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 13 listopada 2019 r., k. 7 a. r., sprzeciw z dnia 27 listopada 2019 r., k. 32 dokumentacji medycznej a. r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2019 r., k. 10 a. r. oraz decyzja z dnia 27 grudnia 2019 r., k. 11 a. r.).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów neurologa, nefrologa, internisty i kardiologa celem ustalenia, czy odwołująca jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, kiedy powstała taka niezdolność i w jakim okresie będzie występowała ( postanowienie z dnia 19 lutego 2019 r. i z dnia 17 grudnia 2020 r., k. 13
i 100 a. s.).

W stanie zdrowia odwołującej rozpoznano:

- miażdżycę uogólnioną, przewlekłą chorobę wieńcową leczoną metodą pomostowania aortalno-wieńcowego w 2017 r., nadciśnienie tętnicze, cukrzycę insulinozależną, przewlekłą niewydolność nerek, nieliczne niewielkie torbiele miąższowe obu nerek, stan po udarze niedokrwiennym prawej półkuli mózgu w 2015 r., miażdżycę tętnic szyjnych, rozwarstwienie obu tętnic szyjnych wspólnych, stan po endarektomii w 2015 r., stan po trepanacji czaszki, retinopatię cukrzycową obu oczu, stan po operacji zaćmy obu oczu oraz chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych i kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną. Ze względu na zdiagnozowane schorzenia odwołująca wymaga oszczędzającego trybu życia, przestrzegania właściwej diety, dalszego systematycznego leczenia farmakologicznego oraz okresowej kontroli w poradniach specjalistycznych. Ze względu na wiek i ogólny stan zdrowia powinna korzystać z okresowej pomocy i opieki osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego takich, jak robienie zakupów, sprzątanie czy załatwianie spraw urzędowych, jednakże nie jest z tego powodu osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Potwierdzenie tego stanu rzeczy jest brak klinicznych objawów zaawansowanej i niewyrównanej niewydolności układów i narządów wewnętrznych, brak ciężkich wielonarządowych powikłań w przebiegu nadciśnienia tętniczego i cukrzycy typu drugiego oraz brak zaawansowanych zmian patologicznych w zakresie narządu ruchu naruszających w znacznym stopniu sprawność jej organizmu ( opinia biegłego sądowego nefrologa P. D., k. 41-46 a. s.);

- przebyty uraz czaszkowo-mózgowy w 1984 r. wraz z trepanacją czaszki, przebyty incydent naczyniowy w mózgu w 2015 r. związany z niedokrwiennym udarem, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne odcinka l/s z przewlekłym zespołem bólowym, zmiany zwyrodnieniowe w odcinku szyjnym z zespołem bólowym, zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, miażdżycę tętnic szyjnych z rozwarstwieniem obu tętnic szyjnych wspólnych, przewlekłą chorobę wieńcową leczoną metodą pomostowania aortalno-wieńcowego w 2017 r., cukrzycę insulinoniezależną oraz przebytą operację zaćmy obu oczu. Stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ istotnemu pogorszeniu. Przewlekłe schorzenia na tle ortopedycznym wymagają systematycznego leczenia i rehabilitacji. Tym niemniej ubezpieczona nie wymaga stałej pomocy przy wykonywaniu podstawowych czynności i jest zdolna do samodzielnej egzystencji ( opinia biegłego sądowego neurologa T. P., k. 94-96 a. s.);

- przewlekłą chorobę wieńcową, stan po pomostowaniu aortalno-wieńcowym w 2017 r., rozejście się mostka po sternotomii podłużnej, nadciśnienie tętnicze, stan po udarze niedokrwiennym prawej półkuli mózgu w 2015 r., miażdżycę tętnic szyjnych, stan po endarterektomii prawej tętnicy szyjnej wspólnej i prawej tętnicy szyjnej wewnętrznej
z powodu ich krytycznego zwężenia w 2015 r., rozwarstwienie obu tętnic szyjnych wspólnych, cukrzycę typu drugiego leczoną insuliną, retinopatię cukrzycową, przewlekłą wyrównaną wydolność nerek, wielopoziomową dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stan po trepanacji czaszki. Choroba wieńcowa ubezpieczonej jest stabilnie kontrolowana, jak również współistniejące nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca typu drugiego. Krążenie wieńcowe i mózgowe poprawiły zabiegi kardiochirurgiczne na tętnicach wieńcowych oraz zabiegi angiochirurgiczne na tętnicach szyjnych. Wykonane badania tomografii komputerowej mózgu, badanie doppletowskie oraz badanie kręgosłupa i stawów obwodowych nie wpływają na ocenę stanu zdrowa ubezpieczonej na tle kardiologicznym. Zaburzenia pamięci czy łatwa męczliwość są powszechne u osób starszych i nie stanowią przyczyny do uznania ich za osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji. Odwołująca może funkcjonować samodzielnie, na co wskazuje wynik uzyskany przez nią w skali B.. Pomoc osób bliskich nie przesądza o zaliczeniu danej osoby do samodzielnej egzystencji ( opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego kardiologa W. S., k. 120-122 i 130-132 a. s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obejmującego dowody z dokumentów zawartych
w dokumentacji medycznej strony odwołującej się, jak również dowody z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu nefrologii, neurologii i kardiologii.

W skład dowodów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim dokumenty z akt organu rentowego, które pozwoliły biegłym na ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej oraz występujących u niej schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na zdolność do samodzielnej egzystencji. Sąd nie znalazł podstaw do nieuwzględnienia wskazanych dokumentów, ponieważ ich wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych, które są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne badania ubezpieczonej, a wydający je biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów nie budzi wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie oceny stanu zdrowia Z. G. i jej zdolności do samodzielnej egzystencji. Sąd przyjął zatem opinie biegłych jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych uznając, że brak jest podstaw do ich negowania.

Odwołująca wielokrotnie zgłaszała zarzuty do każdej z opinii biegłych sądowych, jednak zdaniem Sądu nie były one przekonujące w kontekście dalszego kontynuowania postępowania dowodowego. Ubezpieczona twierdziła, że przedmiotowe opinie są niepełne i nieprecyzyjne, podczas gdy biegli wyczerpująco odnieśli się do stanu jej zdrowia i w sposób kompletny uzasadnili przedstawione stanowisko. Biegły nefrolog wskazał w swojej opinii, że przewlekła choroba nerek, na którą cierpi Z. G. nie stanowi przyczyny dla uznania jej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Biegły nie wyjaśnił wpływu leków na sprawność odwołującej, lecz wywnioskował, że rozpoznane schorzenia w stanie zdrowia nie powodują jej obniżenia w stopniu powodującym niezdolność do samodzielnej egzystencji. W identyczny sposób należało ustosunkować się do braku odniesienia się przez biegłego, jak zdiagnozowanwe objawy mają wpływ na możliwość funkcjonowania ubezpieczonej. Biegły podniósł bowiem, że ubezpieczona wymaga okresowej pomocy osób trzecich przy dokonywaniu zakupów, sprzątaniu czy załatwianiu niezbędnych spraw urzędowych. Brak uszczegółowienia co do występujących zawrotów głowy również nie może świadczyć o niepełności tej opinii. Ponownie należy podkreślić, że biegły w sposób wyczerpujący ocenił wszystkie zdiagnozowane schorzenia w kontekście odpowiedzi na pytanie zawarte w tezie dowodowej. Zarzuty względem opinii sporządzonej przez biegłego neurologa również są niezasadne. Zadaniem biegłego było udzielenie odpowiedzi na pytanie czy ubezpieczona jest zdolna czy niezdolna do samodzielnej egzystencji pod względem neurologicznym. Tymczasem z treści opinii wynika, że odwołująca nie leczyła się neurologicznie, zatem w tym zakresie nie posiada żadnych ubytków w stanie zdrowia umożliwiających zmianę zaskarżonej decyzji. W odniesieniu do opinii biegłego sądowego kardiologa polemika ubezpieczonej z jej wnioskami jest pozbawiona logiki. Z. G. utrzymuje, że biegły sądowy nie wskazał, czy obecnie stan jej serca jest prawidłowy, podczas gdy wcześniej podnosił, iż po zabiegach w latach 2015 i 2017 stan zdrowia mięśnia sercowego uległ poprawie. W ocenie Sądu skoro biegły twierdzi, że narząd jest w lepszej kondycji i na tym zaprzestaje kontynuacji swojego stanowiska, to należy wywnioskować, iż aktualnie nie uległ on pogorszeniu, przy czym odniósł się do wszystkich jej schorzeń. W związku z tym odczucia ubezpieczonej w zakresie występujących zmian w jej organizmie nie mogą mieć zasadniczego wpływu na ocenę medyczną stanu zdrowia. Należy uwzględnić w sprawie subiektywną ocenę strony odwołującej się, ale nie może ona zastępować ani przesądzać wniosków medycznych. Dla takich ocen należy stosować mierniki zobiektywizowane, wynikające nie tylko z wywiadu, ale też z badań przedmiotowych, specjalistycznych, ewentualnych dodatkowych konsultacji oraz końcowych ocen biegłych lekarzy medycyny o odpowiednich kwalifikacjach związanych z posiadaną wiedzą czy odbytą specjalizacją ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III Aua 357/13). Mając na uwadze powyższe Sąd pominął wszystkie wnioski dowodowe strony odwołującej o dopuszczenie dowodu
z opinii kolejnych biegłych sądowych, które jako nieuzasadnione zmierzały do przedłużenia postępowania dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział
w W. z dnia 27 grudnia 2019 r., znak: (...) jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Na wstępie należy przytoczyć przepisy zawarte w ustawie z dnia 31 lipca
2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( Dz. U. z 2020 r., poz. 1936) zwanej dalej ,,ustawą o świadczeniu uzupełniającym”.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność
do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności
do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy
w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem
o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń,
o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio m.in. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U.
z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą emerytalną”, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy.

Jedną z przesłanek przyznania świadczenia uzupełniającego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Z art. 13 ust. 5 ustawy emerytalnej wynika, że niezdolność do samodzielnej egzystencji to spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem pojęcie to ma szeroki zakres przedmiotowy, obejmuje bowiem opiekę oznaczającą pielęgnację, a więc zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej a także pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza. Niezdolność do samodzielnej egzystencji ma więc wymiar podwójny, dotyczący zarówno podstawowych czynności własnej osoby, jak i czynności życia codziennego. Orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji wymaga niemożności samodzielnego wykonywania tych czynności łącznie na obu wskazanych płaszczyznach. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 marca 2013 r., III AUa 1235/12). Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji obejmuje z jednej strony opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, czy utrzymania higieny osobistej, a z drugiej strony dotyczy też pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak: robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza, czy załatwianie spraw urzędowych. Dopiero te dwa aspekty ujmowane łącznie wyczerpują zakres znaczeniowy ustawowego pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” ( wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 27 kwietnia 2000 r., III AUa 190/00 – Prawo Pracy 2001/3/45; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 lutego 2002 r., III AUa 1331/01, OSA 2003/7/28). Istotne jest przy tym, że pewne utrudnienia osoby w realizacji potrzeb życia codziennego nie mogą przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 września 2015 r., III AUa 910/14).

Drugą przesłanką przyznania świadczenia jest zaistnienie całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Przepis ten rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych
z zakresu neurologii, nefrologii i kardiologii. W rozpatrywanej sprawie poza przedmiotem sporu było, że ubezpieczona jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Biegli sądowi, których Sąd powołał do oceny stanu zdrowia odwołującej,
w sposób jasny i rzeczowy uznali, że nie jest ona osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Niewątpliwie ubezpieczona jest osobą schorowaną, na co wskazują rozpoznane przez biegłych liczne schorzenia. Jednakże opisany zakres chorobowy nie daje podstaw do uznania jej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Zdiagnozowane schorzenia nie uniemożliwiają Z. G. wykonywania podstawowych czynności życia codziennego oraz załatwiania osobistych spraw. Stwierdzone choroby nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji, gdyż na co dzień stan zdrowia pozwala ubezpieczonej na samodzielną realizację wszystkich podstawowych potrzeb związanych m.in. z poruszaniem się, higieną osobistą czy przygotowaniem i spożyciem posiłków. Jak wynika z poglądów przytoczonego orzecznictwa, niezdolność do samodzielnej egzystencji ma wymiar podwójny, bowiem dotyczy zarówno podstawowych czynności własnej osoby, jak i czynności życia codziennego. Aby uznać osobę za niezdolną do samodzielnej egzystencji musi ona spełniać obydwie przesłanki. Natomiast w rozpatrywanej sprawie nie wynika, że odwołująca ma problemy
z poruszaniem, czy zapewnieniem sobie potrzeb fizjologicznych oraz przygotowaniem posiłków, z czym związana byłaby nad nią opieka członka rodziny. Ubezpieczona wymaga jedynie doraźnej pomocy związanej ze zrobieniem zakupów czy opłaceniem rachunków.

Ubezpieczona kilkukrotnie zgłaszała zastrzeżenia względem sporządzonych opinii przez biegłych sądowych. Należy podkreślić jednak, że ciężar dowodu w sprawie o świadczenie uzupełniające obciąża osobę wnioskującą, która powinna przedstawić dowody potwierdzające utratę zdolności do samodzielnej egzystencji. To zatem ubezpieczony powinien złożyć wyniki badań i inne dokumenty z leczenia, które potwierdzą zasadność jego wniosku. W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy obejmujący opinie biegłych sądowych wszystkich w/w specjalności nie wymagał uzupełnienia, w szczególności, że ich treść jest zgodna i spójna, a płynące z nich wnioski jednoznaczne. Poza tym odwołująca nie przedstawiła skutecznej argumentacji przemawiającej za przeprowadzeniem kolejnego w sprawie dowodu z opinii biegłych. Brak było też podstaw do powołania biegłych innych specjalności. Jej zarzuty były lakoniczne i nie sprowadzały się do merytorycznego zakwestionowania wniosków zawartych w sporządzonych opiniach. W ocenie Sądu wszelkie okoliczności sporne dotyczące aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonej zostały wyjaśnione w stopniu wystarczającym dla rozstrzygnięcia sprawy. Dalsze prowadzenie postępowania dowodowego w zakresie stanu zdrowia oraz zdolności odwołującej do samodzielnej egzystencji bądź jej braku było w takim stanie rzeczy niecelowe i prowadziłoby do bezzasadnego wydłużenia postępowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.

Odwołująca reprezentowana była przez pełnomocnika z urzędu adwokat A. S.. W związku z tym Sąd w punkcie 2 wyroku przyznał na jej rzecz kwotę 90,00 złotych w oparciu o § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2019 r., poz. 18), którą następnie powiększył na podstawie § 4 ust. 3 tego rozporządzenia o stawkę podatku od towarów i usług.