Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Myszkowie II Wydział Karny w składzie:

PrzewodniczącySędzia M. Z.

Protokolant Beata Machura

Prokurator nieobecny, powiadomiony wokandą

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2020 roku w sprawie przeciwko P. C.

podejrzanemu z art. 209§1 i 1a kk

z wniosku Prokuratora Rejonowego w Myszkowie

w przedmiocie umorzenia postępowania przygotowawczego i zastosowania środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym

postanawia

1.  Na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 31 § 1 kk postępowanie karne przeciwko P. C. o popełnienie czynu z art. 209§1 i 1a kk umorzyć;

2.  Na podstawie art. 93a pkt 4 kk, art. 93b § 1 kk, art. 93c pkt 1 kk, art. 93d § 1 kk, art. 93 g § 1 kk orzec umieszczenie P. C. tytułem środka zabezpieczającego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym w celu leczenia;

3.  Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 516,60 /pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu podejrzanemu P. C.;

4.  Na podstawie art. 626§1 kpk, art. 632 pkt 2 kpk kosztami sądowymi obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 21 maja 2020 roku w sprawie PR Ds. (...).2019 Prokurator Rejonowy w Myszkowie wniósł o umorzenie dochodzenia wobec P. C. podejrzanego o to że w okresie od 06 marca 2019 roku do dnia 14 października 2019 roku w miejscowości P., województwa (...) uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego w wysokości po 500 złotych miesięcznie na rzecz swoich małoletnich córek L. i J. C. ciążącego na nim z mocy wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 19.06.2018 roku sygn. akt III RC 55/18, czym naraził w/w małoletnie na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych oraz spowodował powstanie zaległości stanowiących co najmniej równowartość trzech świadczeń okresowych- tj. o czyn z art. 209§1 i 1a kk.

Jednocześnie Prokurator Rejonowy w Myszkowie wniósł o orzeczenie wobec podejrzanego P. C. środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia go w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym w celu przymusowego leczenia z powodu zaistnienia przesłanki w postaci możliwości dopuszczenia się w przyszłości przez niego czynu o znacznej społecznej szkodliwości.

Podejrzany P. C. formalne przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił przyczyny popełnienia przestępstwa nie alimentacji.

Pokrzywdzona w sprawie, była żona podejrzanego J. W. przedstawiła okoliczności popełnienia przestępstwa zarzucanego P. C.. W sposób przekonywujący przedstawiła dlaczego działania sprawcze podejrzanego skutkowały dla jej dzieci narażeniem na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Precyzyjnie wskazała dochody będące pochodną świadczeń Skarbu Państwa a nie jej działań zarobkowych a te jeżeli są to tylko okresowo i wynikają z zatrudnienia na umowę zlecenia. Bezspornym jest więc, że zaistniało przestępstwo z art. 209§1 i 1a kk.

Oczywistym jest także, że czynu tego dopuścił się mając całkowicie zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem na skutek choroby psychicznej w postaci schizofrenii paranoidalnej a także zespołu uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Za taką diagnozą przemawiają stwierdzone w toku badania objawy chorobowe. Zespół biegłych psychiatrów podniósł, że P. C. winien być leczony psychiatrycznie w warunkach internacji w szpitalu psychiatrycznym. Charakter schorzenia na jaki cierpi podejrzany wskazuje, że może on dopuścić się w przyszłości czynów o znacznej, społecznej szkodliwości i prawdopodobieństwo to jest wyjątkowo wysokie w przypadku braku leczenia.

P. C. nie ma pełnego wglądu w chorobę, która go dotknęła, cechuje go brak krytycyzmu w stosunku do swoich doznań, wypowiadanych treści i zachowań. Bez skutecznego podjęcia leczenia psychiatrycznego jego funkcjonowanie społeczne będzie ulegać pogorszeniu. W ocenie biegłych psychiatrów a pomocniczo psychologa podejrzany może być niebezpieczny dla pokrzywdzonej a także innych osób.

Również biegły psycholog podniósł, że podejrzany wymaga przymusowego leczenia psychiatrycznego, jego pozostawanie na wolności grozi niebezpieczeństwem dla porządku prawnego.

Sąd uznał opinie biegłych za rzeczowe i z tych względów przyznał im bezsprzecznie walor wiarygodności. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że zachowanie podejrzanego P. C. może być nieprzewidywalne a w życiu codziennym niezwykle uciążliwe dla jego najbliższych członków rodziny a w szczególności matki.

Z uwagi na charakter choroby P. C. nie daje żadnej gwarancji systematycznego przyjmowania leków podczas leczenia w warunkach wolnościowych.

Reasumując, Sąd podzielił stanowisko biegłych, iż bez hospitalizacji i kontynuacji leczenia w warunkach szpitalnych P. C. nie powinien funkcjonować w społeczeństwie, gdyż stanowi poważne zagrożenie dla obowiązującego porządku prawnego.

Mając na uwadze powyższe wywody Sąd orzekł umieszczenie P. C. w szpitalu psychiatrycznym, gdzie otrzyma on szeroko rozumianą pomoc medyczną oraz rozpocznie leczenie i umorzył postępowanie karne wobec podejrzanego z uwagi na jego niepoczytalność w chwili czynu. Zastosowany środek zabezpieczający nie odnosi się wprost do czynu zarzucanego podejrzanemu, bowiem trudno przestępstwo nie alimentacji uznać za czyn o znacznej społecznej szkodliwości, natomiast jest reakcją na możliwość działań sprawczych podejrzanego w przyszłości a te mogą się charakteryzować stopniem społecznej szkodliwości określonym w przepisie art 93b§1 kk.

Stosownie do treści rozstrzygnięcia Sąd na podstawie art. 632 pkt. 2kpk wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.