Pełny tekst orzeczenia

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

Bogusław Tocicki

Andrzej Kot

Edyta Gajgał

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 387/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z 7 września 2021 r. sygn. akt III Ko 34/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

w całości

na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy A. G. w zakresie:

-

co do punktu I i punktu II dotyczącym zasądzenia odsetek ustawowych od chwili uprawomocnienia się wyroku;

-

co do punktu III oddalającego dalej idące żądanie wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie, tj. ponad kwotę 16.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz
wnioskodawcy oraz ponad kwotę 2.366,40 zł tytułem odszkodowania na rzecz wnioskodawcy.

Apelujący zarzucił:

-

w zakresie odszkodowania

1.  w oparciu o art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść skutkujący bezpodstawnym
uznaniem, że w niniejszej sprawie wnioskodawca nie poniósł szkody w postaci pełnego wynagrodzenia za pracę utraconego w trakcie stosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania oraz nie wykazał poniesionych kosztów obrony, podczas gdy w niniejszej sprawie wykazano, iż
wnioskodawca nie otrzymał żadnego wynagrodzenia w trakcie niesłusznego pozbawienia go wolności oraz korzystał z pomocy obrońcy w toczącym się przeciwko
niemu postępowaniu, a co za tym idzie musiał ponieść koszty wynagrodzenia adwokata, a jednocześnie brak jest okoliczności przemawiających za nieuwzględnieniem wniosku w tym zakresie, zaś doznana szkoda pozostaje
w adekwatnym związku przyczynowym z represyjną działalnością organów państwa, jakiej doznał wnioskodawca;

2.  w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, art. 322 kpc w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy lutowej w zw. z art. 558 kpk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy udowodnienie wysokości szkody materialnej doznanej przez wnioskodawcę z uwagi na znaczny upływ czasu od zaistnienia zdarzenia odszkodowawczego, a w konsekwencji zniszczenie istotnego dla wykazania wysokości szkody materiału dowodowego, było niemożliwe;

-

w zakresie zadośćuczynienia

3.  w oparciu o art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść skutkujący niewłaściwym
uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy sumą adekwatną i proporcjonalną zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę A. G. na skutek pozbawienia go wolności w okresie od 02.09.1982r. do 04.10.1982r. jest kwota 16.000,00 zł, pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, zaś te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia;

4.  w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 kpk poprzez pominięcie i nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, wynikających z materiału
dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywd wnioskodawcy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności sposobu w jaki był zatrzymany i traktowany w trakcie osadzenia wnioskodawca,
okresu izolacji, bardzo młodego wieku wnioskodawcy, bardzo złych warunków osadzenia, nieustannego poczucia lęku i strachu o własne bezpieczeństwo
u wnioskodawcy, stosowanie wobec wnioskodawcy niedozwolonych metod śledczych, stosowanie przemocy, wywieranie nacisków, negatywnego wpływu tych wydarzeń na jego zdrowie fizyczne i psychiczne, w szczególności pominięcie, że wnioskodawca w związku z przeżytą traumą cierpiał na nerwicę, a także pominięcia faktu zmuszenia wnioskodawcy do zwolnienia się z pracy;

5.  w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że warunki, w jakich przebywał wnioskodawca w trakcie osadzenia były względne i nie sposób uznać je za urągające ludzkiej
godności, wnioskodawca nie doznał żadnych istotnych dolegliwości na skutek niesłusznego pozbawienia go wolności;

z ostrożności procesowej

6.  w oparciu o art. 438 pkt 1a) kpk obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 kc w zw. z art. 445 § 2 kc oraz art. 448 kc, w zbiegu z art. 8 ust. 1
ustawy lutowej, poprzez ich błędną wykładnię i bezpodstawne przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia w wysokości 16.000,00 zł jest kwotą odpowiednią w przypadku krzywd A. G. doznanych na skutek pozbawienia go wolności w okresie od 02.09.1982r. do 04.10.1982 r. oraz niewskazanie, w jaki sposób i na jakiej podstawie Sąd I instancji ustalił wysokość zadośćuczynienia w kwocie 16.000,00 zł na rzecz wnioskodawcy;

- w zakresie odsetek

7.  w oparciu o art. 438 pkt 1a kpk obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie i nie przyznanie od zasądzonych sum odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo, iż takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku z dnia 23 marca 2021r.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie dopuścił się Sąd Okręgowy błędu w ustaleniu rozmiarów wyrządzonej wnioskodawcy szkody. Ustalenie wysokości utraconego wynagrodzenia ma uzasadnienie w doświadczeniu orzeczniczym odwołującym się do analizy spraw podobnych, z którego wynika, że w przypadku tymczasowego aresztowania, nieprzekraczającego 3 miesięcy, wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę było wypłacane w wysokości 50 %. Wnioskodawca poza gołosłownymi twierdzeniami nie wykazał, że było inaczej w jego przypadku. Tak również należało ocenić twierdzenie wnioskodawcy, że poniósł wydatki na obrońcę w toczącym się postępowaniu karnym. Jak zasadnie zwrócił uwagę Sąd orzekający, w postępowaniu przed Sądem Najwyższym oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, co nie może budzić wątpliwości w świetle zachowanych dokumentów. Poza tym nawet zeznania wnioskodawcy nie wskazują jednoznacznie na to, że na etapie toczącego się przeciwko niemu postępowania przygotowawczego korzystał z pomocy obrońcy z wyboru, nie mówiąc już o tym, że nie wykazał czy i w jakiej wysokości poczynił na ten cel wydatki. Z tych wszystkich powodów ustalenia faktyczne w zakresie odszkodowania nie są dowolne.

Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera wyliczenie okoliczności mających wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, które Sąd Apelacyjny - co do zasady aprobuje. Pogłębiona analiza tych okoliczności prowadzi do wniosku, że ich ocena dokonana przez Sąd I instancji w zakresie rozmiaru wyrządzonej krzywdy i stopnia dolegliwości dla represjonowanego doprowadziła do przyznania adekwatnej rekompensaty. W orzecznictwie podkreśla się, że wielkość zadośćuczynienia powinna zależeć od oceny całokształtu okoliczności. Bezspornym jest również, że wysokość sumy zadośćuczynienia nie jest łatwa do precyzyjnego ustalenia, a żadna kwota pieniężna nie jest w stanie w pełni i w sposób doskonały zrekompensować krzywd wynikłych z internowania. Zadośćuczynienie, wobec niewymierności szkody niemajątkowej, ma zrównoważyć negatywne przeżycia i jest swoistego rodzaju sankcją za naruszenie dóbr osobistych, dlatego jego zakres jest wyznaczony regulacjami prawa cywilnego, określającymi katalog dóbr osobistych. Chodzi tutaj o takie kwestie, jak: naruszenie wolności człowieka, również przy uwzględnieniu jej aspektu wewnętrznego, tj. wolności od obawy i strachu, od użycia przemocy czy zrealizowania groźby, naruszenie możliwości swobodnego dysponowania wartościami osobistymi. W tym zakresie należy uwzględnić czas pobytu w więziennej izolacji oraz okoliczności temu towarzyszące. Nadto zadośćuczynieniu podlega naruszenie czci i godności człowieka, tj. jego dobrego imienia, reputacji, poczucia własnej wartości. W tym aspekcie należy uwzględnić wykonywany przez wnioskującego zawód czy funkcję, związaną z tym odpowiedzialność i społeczne zaufanie, pozycję społeczną, rozległość utrzymywanych kontaktów, sposób traktowania w prowadzonym postępowaniu, itp. W formie zadośćuczynienia należy też zrekompensować krzywdę związaną z naruszeniem nietykalności, prywatności, intymności niesłusznie osadzonego oraz z naruszeniem zdrowia w postaci cierpień psychicznych związanych z pobytem, w tym i tych, które wiążą się z pogorszeniem stanu zdrowia, również fizycznego, czy nawet samą obawą o możliwość jego pogorszenia z uwagi na warunki izolacji. Istotne jest zatem to, że ustalając wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy stosować kryteria zindywidualizowane, właściwe zarówno dla osoby represjonowanej, jak i przystające do okoliczności sprawy. Na wysokość zadośćuczynienia winny składać się doznane cierpienia pokrzywdzonego, których rodzaj, czas trwania i natężenie podlega ustaleniu i ma w konsekwencji przełożenie na wysokość zasądzonej kwoty (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 lipca 2013 r., II AKa 222/13, LEX nr 1388788). Przypomnieć jedynie marginalnie należy, że chodzi o krzywdę, której doznał represjonowany (który jest jednocześnie wnioskodawcą lub w miejsce którego - w razie śmierci - wstępują osoby wymienione w przepisie) nie zaś bezpośrednio o krzywdę (wynikająca np. ze strachu o życie i zdrowie osoby pozbawionej wolności) członków rodziny represjonowanego, mimo oczywistości, że pozbawienie wolności represjonowanego wyrządzało taką, oczywistą krzywdę, bezpośrednio także jego najbliższym. Przy ustaleniu wysokości kwoty zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie ustalone w sprawie okoliczności rzutujące na określenie rozmiaru krzywdy wyrządzonej, w tym zwłaszcza okres izolowania jej od społeczeństwa, stopień dolegliwości, z jaką wiązało się stosowanie tej formy represji, a więc przykrości i przeżycia natury moralnej z tego wynikające, jak również konieczność poddania się rygorom związanym z pozbawieniem wolności. Zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego pozbawienia wolności jako rekompensata za doznane cierpienia fizyczne i krzywdy moralne, zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem, nie może mieć ani charakteru symbolicznego, ani nie może być nadmierna, bowiem jej wysokość nie może służyć bezpodstawnemu wzbogaceniu. Jednocześnie kwota zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach, gdyż musi odpowiadać również aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Jest oczywiste, iż określanie wysokości zadośćuczynienia ma w takim ujęciu charakter ocenny. Niewątpliwie ustalenie, jaka kwota w danych realiach in concreto jest odpowiednia, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego i w postępowaniu odwoławczym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób wyraźny narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia. Oceniając z tej perspektywy ustalenia Sądu I instancji co do rozmiaru krzywdy i zarzuty apelacyjne je kwestionujące miano na uwadze co następuje:

Przy ocenie rozmiarów wyrządzonej wnioskodawcy krzywdy nie można było brać pod uwagę uszczerbku na zdrowiu stwierdzonego w dniu 28.03.1983r. przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską. Zdiagnozowany wówczas zespół dezadaptacyjno-nerwicowy z elementami przygnębienia łączyć należy bowiem w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego z czynną służbą wojskową, jaką A. G.odbywał od 5.11.1982r. Przeciwne twierdzenia wnioskodawcy nie miały żadnego dowodowego uzasadnienia.

Tymczasowe aresztowanie represjonowanego w zakresie skutku jakie mogło wywrzeć dla jego opinii w społeczności w której funkcjonował (praca, rodzina, znajomi, sąsiedzi) uznano za nie wiążące się z daleko idącymi konsekwencjami (np. w zestawieniu z niesłusznym pozbawieniem wolności z powodu zarzutu popełnienia przestępstwa, zwłaszcza pospolitego. Uprawnione jest wnioskowanie, że każda z osób mających w przeszłości i przyszłości kontakt z represjonowanym, mająca minimalną wiedzę o realiach ówczesnego ustroju i nie uwikłana negatywnie w jego funkcjonowanie, nie miała żadnych wątpliwości co do tego że został on pozbawiony wolności całkowicie niesłusznie, za działalność zasługującą na pełne uznanie, solidaryzowanie się z nim (co potwierdzają także zeznania wnioskodawców opisujących akty solidarności ze strony współpracowników represjonowanego). Nie pomięto przy tym odczuć (cierpień) represjonowanego związanych z całkowicie usprawiedliwionym poczuciem niesprawiedliwości, wynikającego ze świadomości, że został on (nie wiedział do końca na jak długo) pozbawiony wolności przez organy własnego państwa, za działalność nie tylko nie bezprawną (w ujęciu obiektywnym),ale pożądaną od obywatela każdego państwa, chcącego realnie mieć demokratyczny charakter.

Mając więc na uwadze rodzaj i natężenie okoliczności, które in concreto kształtowały krzywdę jakiej doznał A. G. Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że kwotą zadośćuczynienia, spełniającą adekwatnie cele jakiemu ma służyć jest 16000 zł (zbliżona do trzykrotności miesięcznego przeciętnego wynagrodzenia za miesiąc pozbawienia wolności, a przez to stanowiąc także realną ekonomicznie rekompensatę).

Wniosek

1.  Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie w pkt 1 odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy:

-

dodatkowej kwoty 150.103,70 zł (słownie: sto pięćdziesiąt tysięcy sto trzy złote 70/100) tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez wnioskodawcę krzywdę na skutek
niesłusznego pozbawienia wolności wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

-

dodatkowej kwoty 4.826,50 zł (słownie: cztery tysiące osiemset dwadzieścia sześć złote 50/100) tytułem odszkodowania doznaną przez wnioskodawcę szkodę na skutek niesłusznego pozbawienia wolności wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

względnie

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski zwarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że kwota zadośćuczynienia zasądzona przez Sąd I instancji, spełni adekwatnie cele jakim ma służyć. Stanowi realną ekonomicznie rekompensatę, gdyż jest zbliżona do trzykrotności miesięcznego przeciętnego wynagrodzenia za miesiąc pozbawienia wolności.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja nie dostarczyła argumentów do zmiany wyroku w zakresie wskazywanym we wnioskach środka odwoławczego. Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia i oceny Sądu I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O wydatkach poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 13 ustawy lutowej, zgodnie z którym ponosi je Skarb Państwa. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz A. G. 240 zł tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy A. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 7 września 2021 r. sygn. akt III Ko 34/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana