Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, że P. W. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

I.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 19 czerwca 1992 roku, sygn. akt II K 642/92, za czyn popełniony w okresie od 12 września 1991 roku do dnia 29 grudnia 1991 roku, z art. art. 11 § 1 dkk w zw. z art. 208 dkk, 203 § 1 dkk w zw. z art. 58 dkk w zw. z art. 60 § 1 dkk w zw. z art. 25 § 2 dkk, na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 1.200.000 zł (przed denominacją); na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 19 lutego 1992 roku do dnia 19 czerwca 1992 roku; orzeczenie objęte zostało wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 listopada 1995 roku, sygn. akt II K 381/95;

II.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 11 czerwca 1993 roku, sygn. akt II K 690/93, za czyn popełniony w nocy z 26 na 27 listopada 1991 roku, z art. 11 § 1 w zw. z art. 208 dkk w zw. z art. 60 § 1 dkk w zw. z art. 58 dkk w zw. z art. 10 § 2 d. kk, na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 500.000 zł (przed denominacją); orzeczenie objęte zostało wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 listopada 1995 roku, sygn. akt II K 381/95;

III.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 13 stycznia 1995 roku, sygn. akt II K 966/92, za czyn popełniony w nocy z 8 na 9 listopada 1991 roku, z art. 208 dkk w zw. z art. 60 § 1 dkk w zw. z art. 25 § 2 dkk, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 zł, orzeczenie objęte zostało wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 listopada 1995 roku, sygn. akt II K 381/95;

IIIa. wyrokiem Łącznym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 2 listopada 1995 roku, sygn. akt II K 381/95; uwzględniającym wyroki: Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 19 czerwca 1992 roku, sygn. akt II K 642/92, Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 11 czerwca 1993 roku, sygn. akt II K 690/93, Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 13 stycznia 1995 roku, sygn. akt II K 966/92, na karę łączną 3 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności i karę 300 zł grzywny, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania do sprawy II K 642/92 od dnia 19 lutego 1992 roku do dnia 19 czerwca 1992 roku, orzeczoną karę skazany odbył w całości w okresach od 20 stycznia 1993 roku do dnia 2 września 1995 roku oraz od dnia 15 kwietnia 1996 roku o dnia 4 października 1996 roku; w okresie od 29 września 1997 roku do dnia 29 października 1997 roku skazany odbywał karę zastępczą pozbawienia wolności w miejsce grzywny orzeczonej wyrokiem łącznym; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w dn. 02.09.1995r., kara grzywny została wykonana w całości w dn. 29.10.1997r.

IV.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 17 maja 1996 roku, sygn. akt II K 366/96, za czyn popełniony w nocy z 31 października 1995 roku na 1 listopada 1995 roku, z art. 158 § 3 dkk w zw. z art. 25 § 2 dkk, na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie od 30 stycznia 1996 roku do 15 kwietnia 1996 roku, oraz w dniach od 4 października 1996 roku do dnia 29 września 1997 roku, skazany orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył w całości w okresie od 29 października 1997 roku do dnia 18 lutego 1999 roku;

V.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 23 maja 1997 roku, sygn. akt II K 542/96,

a)  za czyn popełniony w nocy z 29 października 1995 roku na 30 października 1995 roku, z art. 199 § 1 dkk w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy o dowodach osobistych i ewidencji ludności w zw. z art. 10 § 2 dkk w zw. z art. 60 § 1 d. kk w zw. z art. 25 § 2 dkk, na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; oraz

b)  za czyn popełniony w nocy z 29 października 1995 roku na 30 października 1995 roku, z art. 286 dkk w zw. z art. 25 § 2 dkk, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 66 dkk i art. 67 § 1 dkk orzeczono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności; skazany orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył w całości w okresie od dnia 18 lutego 1999 roku do dnia 17 lutego 2001 roku;

VI.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 29 kwietnia 2002 roku, sygn. akt II K 391/02, za czyn popełniony w dniu 24 sierpnia 2001 roku, z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 21 marca 2002 roku do dnia 15 kwietnia 2002 roku; skazany orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył w całości w okresie od 20 sierpnia 2002 roku do 26 lipca 2003 roku;

VII.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Miechowie z dnia 14 maja 2004 roku, sygn. akt II K 155/04,

a)  za czyn popełniony w dniu 11 października 2003 roku, z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 62 § 2 kk, na karę 3 lat pozbawienia wolności;

b)  za czyn popełniony w dniu 10 października 2003 roku, z art. art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 kk orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 11 października 2003 roku, skazany orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył w całości w okresie od 11 października 2003 roku do dnia 11 października 2006 roku;

VIII.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 13 grudnia 2007 roku, sygn. akt III K 540/07, za czyn popełniony w dniu 5 kwietnia 2007 roku, z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, na karę 3 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 kwietnia 2007 roku do dnia 13 grudnia 2007 roku; skazany orzeczoną karę pozbawienia wolności odbył w całości w okresie od dnia 5 kwietnia 2007 roku do dnia 28 lipca 2008 roku oraz od dnia 9 sierpnia 2008 roku do 17 kwietnia 2010 roku;

IX.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 7 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 625/11, za czyn popełniony w okresie od 1 lipca 2010 roku do dnia 30 sierpnia 2010 roku, z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby, orzeczono także środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem oraz oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora; postanowieniem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 24 września 2013 roku, sygn. akt Ko 5644/13 zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, skazany orzeczoną karę odbywa od dnia 21 lutego 2014 roku do chwili obecnej;

X.  wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 13 lutego 2013 roku, sygn. akt II K 143/13, za czyn popełniony w dniu 21 grudnia 2012 roku, z art. 226 § 1 kk, na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegających na wykonywaniu nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet orzeczonej kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 21 grudnia 2012 roku;

XI.  wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 6 listopada 2013 roku, sygn. akt IV K 204/13, za czyn popełniony w dniu 17 września 2012 roku, z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności, na poczet orzeczonej kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 17,18,19 września 2012 roku oraz 14,15,16 grudnia 2012 roku, orzeczono również obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

XII.  wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 29 listopada 2013 roku, sygn. akt XIV K 1068/13, za czyn popełniony w dniu 4 kwietnia 2012 roku, z art. 158 § 1 kk, na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby, oraz karę grzywny orzeczoną na podstawie art. 71 § 1 kk w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł stawka,

XIIa. wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 15 października 2014 roku, sygn. akt XIV K 372/14, mocą którego:

- połączono kary, wymierzone wyrokami o sygn. II K 366/96 i II K 542/96 i wymierzono karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- połączono kary, wymierzone wyrokami o sygn. II K 143/13, IV K 204/13 i XIV K 1068/13) i wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

które to kary zostały wykonane w całości w dn. 01.02.2018r.

XIII.  wyrokiem Sądu jw. z dn. 16.09.2019r. o sygn. XIV K 903/19 za popełniony w dn. 17.12.2018r. czyn z art. 280 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres pozbawienia wolności w sprawie od dn. 17.12.2018r. godz. 17.40 do dn. 16.09.2019r., a także orzeczono obowiązek naprawienia szkody,

XIV.  wyrokiem Sądu jw. z dn. 16.11.2020r. o sygn. VIII K 889/19 za czyny:

a/ popełniony w dn. 12.07.2018r. czyn z art. 158 §1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b/ popełniony w dn. 12.07.2018r. czyn z art. 226 §1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności,

c/ popełniony w dn. 21.07.2018r. czyn z art. 190 §1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

które to kary następnie połączono i wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres pozbawienia wolności w sprawie w dn. 21-23.07.2018r

Sąd zważył, co następuje:

W dniu 24 czerwca 2020 roku zmianie uległo brzmienie art. 85 kk, przy czym wedle treści art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19, do prawomocnie orzeczonych kar przed dniem wejścia w życie nowelizacji, zastosowanie miały przepisy dotychczasowe. Jednocześnie wobec faktu, że ostatni wyrok zapadł wobec skazanego w dn. 16.11.2020r. Sąd w sprawie niniejszej rozważył zasadność zastosowania zarówno przepisów obowiązujących do dn. 24.06.2020r., jak i przepisów w brzmieniu obowiązującym obecnie, mając na uwadze to, który stan prawny uznać należy za względniejszy dla skazanego, stosownie do normy art. 4 §1 kk. Sąd nie mógł pominąć, że także w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego Sąd jest zobligowany do stosowania przepisu art. 4 §1 kk i ustalenia, która ustawa jest względniejsza dla sprawcy, porównując stan normatywny z dnia orzekania w przedmiocie wydania wyroku łącznego oraz stan normatywny z czasu popełnienia każdego z przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10 grudnia 2015r. o sygn. II AKa 301/15, OSAW 2016/1/335).

Zgodnie z art. 85 §1 kk w brzmieniu obecnym jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Natomiast art. 85 kk w brzmieniu obowiązującym uprzednio stanowił, iż jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1), zaś podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 (§2).

Jednocześnie wobec faktu, że w przeszłości zapadały już wobec skazanego wyroki łączne, ostatnio w dn. 15 października 2014 roku pod sygn. akt XIV K 372/14 Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, żaden zaś z wyroków, objętych powyższym wyrokiem, ani też zapadłych wobec skazanego uprzednio, nie uległ zmianie, Sąd uznał, iż w powyższym zakresie zachodzi powaga rzeczy osądzonej i brak jest podstaw do wydania wyroku łącznego, obejmującego kary orzeczone wobec skazanego wyrokami, zapadłymi przed powyższą datą. Zaznaczyć należy, iż całość kar, orzeczonych wobec skazanego do dn. 15.10.2014r. włącznie, została wykonana, zaś czyny, objęte wyrokami Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa o sygn. XIV K 903/19 i VIII K 889/19 nie pozostają w zbiegu z żadnym z czynów, stanowiących podstawę kary, orzeczonej wobec skazanego którymkolwiek z wyroków, zapadłych uprzednio. Z tych też przyczyn Sąd na potrzeby analizy sytuacji prawnej skazanego przyjął wyłącznie kary, wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. XIV K 903/19 i VIII K 889/19

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa z dn. 16.09.2019r. o sygn. XIV K 903/19 P. W. został skazany za popełniony w dn. 17.12.2018r. czyn z art. 280 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także orzeczono wobec niego obowiązek naprawienia szkody.

Wyrokiem tego samego Sądu z dn. 16.11.2020r. o sygn. VIII K 889/19 w/wymieniony został skazany za czyny:

a/ popełniony w dn. 12.07.2018r. czyn z art. 158 §1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b/ popełniony w dn. 12.07.2018r. czyn z art. 226 §1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności,

c/ popełniony w dn. 21.07.2018r. czyn z art. 190 §1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

które to kary następnie połączono i wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

W aktualnym stanie prawnym pomiędzy czynami, objętymi powołanymi wyrokami, zachodzi bieg realny, tym samym wymierzona skazanemu kara mogłyby oscylować w granicach od 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (absorpcja) do 5 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności (kumulacja). W stanie prawnym obowiązującym uprzednio górna granica kary mogłaby wynieść 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności (kara łączna 2 lat pozbawienia wolności + kara jednostkowa 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności), przy czym w odniesieniu do dolnej granicy kary łącznej na gruncie powołanego stanu prawnego Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2019r. o sygn. akt K 14/17 (Dz.U.2019.858) orzekł o niekonstytucyjności przepisu art. 86 §4 kk w zakresie, w jakim różnicuje sytuacje osób, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej. Mając zatem na uwadze powołaną okoliczność Sąd stanął na stanowisku, że względniejszy dla skazanego był stan prawny obowiązujący do dn. 24.06.2020r., jako że przewidywał niższą górną granicę kary łącznej przy analogicznej – w świetle powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego – dolnej granicy.

Wskazać należy, iż Sąd przy ustalaniu wymiaru kar łącznych może zastosować jedną z trzech dostępnych metod: absorpcji, kumulacji oraz asperacji. Istotą metody absorpcji jest maksymalne obniżenie wymiary kary do wysokości najwyższej z wymierzonych wobec skazanego kar. Stosowanie tej metody winno mieć miejsce w sprawach dotyczących sprawców najlepiej ocenianych, których proces resocjalizacji jest wysoce zaawansowany. Kolejna metoda – kumulacji polega na zsumowaniu wszystkich wymierzonych wobec skazanego kar podlegających łączeniu. Metoda ta znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy skazany jest zdeprawowany, nie ma co do niego żadnej pozytywnej prognozy i w konsekwencji nie ma podstaw, by stosować instytucje mające na celu ułatwienie zakończenia kary. Metoda asperacji jest niejako metodą pośrednią, łączącą w sobie elementy dwóch pozostałych ( A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku sygn. akt Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, sygn. akt II AKa 339/03).

W orzecznictwie wskazuje się dodatkowo, że zasada absorpcji (najkorzystniejsza z możliwych) znajduje zastosowanie tylko w tych wypadkach, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami, sprawiający, że granica pomiędzy zbiegiem pomijalnym i zbiegiem realnym nie jest wyraźnie zarysowana. Przez związek podmiotowo-przedmiotowy rozumie się głównie podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 2.07.1992r., II AKr 117/92, KZS 1992/3-9/50). Charakter więzi zachodzących między pozostającymi w realnym zbiegu przestępstwami, objawiającej się zwartością czasową, ale i popełnieniem czynów powiązanych ze sobą wspólnym zamiarem czy ciągiem działań sprawcy sprawia, że przy tego typu sytuacjach zaciera się indywidualny charakter poszczególnych przestępstw, a ponownej oceny wymaga całe zjawisko, na które złożyły się wszystkie przypisane czyny. Dopiero taka sytuacja może prowadzić do zastosowania pełnej absorpcji (wyrok SA w Gdańsku z dnia 5.11.1998r., II AKa 260/98, Biul. SA w Gdańsku 1999/1/108). Podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 8 marca 2001r. (II AKa 59/01, Prok. i Pr. 2002/3/21) zauważył, że zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem w liczbie nie więcej, niż dwa, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem, mimo godzenia w różne dobra osobiste. Całkowitą absorpcję można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś inne szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14.03.2012r., II AKa 51/12, Lex nr 1143438). Absorpcja czy wymierzenie kary łącznej zbliżonej w swojej wysokości do najsurowszej kary jednostkowej jest uzasadnione w sposób szczególny w dwóch przypadkach: zbiegu bardzo poważnego przestępstwa z przestępstwem lub przestępstwami wyraźnie mniej groźnymi oraz w sytuacji, gdy przyjęcie wielu przestępstw zamiast jednego jest merytorycznie wątpliwe ze względu na nieostrość kryteriów jedności czynu czy przestępstwa, tzn. gdy między przestępstwami istnieje ścisły związek rzeczowy, np. objęcie jednym planem działania, choć art. 12 kk nie znalazł zastosowania. Nadto wymiar kary łącznej w oparciu o zasadę absorpcji może mieć miejsce w takich przypadkach, gdy z dwóch lub więcej przestępstw pozostających w zbiegu jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia lub gdy związek czasowo-przestrzenny między nimi jest ścisły (wyrok SA w Warszawie z dnia 22.10.2015r., II AKa 307/15, Lex nr 1940502).

Z opinii o skazanym z dnia 31.03.2021r. (k. 99-100) wynika, że P. W. był wielokrotnie karany dyscyplinarnie, w tym za zachowania cechujące się wyraźnym brakiem poszanowania funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz regulaminu ZK, nadto podejmował próby samookaleczenia, by wymusić umieszczenie w celi z odbiornikiem telewizyjnym. W ocenie Sądu z opinii tej, jak i wyjaśnień, złożonych na rozprawie (k. 117-177v) wynika, iż skazany wykazuje mało krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, nadto zaś że pozostaje on osobą uzależnioną od alkoholu.

W świetle powołanej powyżej opinii prognoza kryminologiczno-społeczna, sformułowana wobec skazanego, jest zdaniem Sądu negatywna. Ani powołana opinia o skazanym, ani też wyjaśnienia, złożone na rozprawie, zdaniem Sądu, nie uzasadniają premiowania skazanego przy orzekaniu kary łącznej. Faktom, że skazany aktualnie regulaminowo odnosi się do przełożonych i zgodnie układa relacje ze współosadzonymi, nie sposób nadawać nadmiernego znaczenia, bowiem takie zachowania stanowią obowiązek osoby odbywającej karę pozbawienia wolności, jak również są one typowe, naturalne dla przeciętnego obywatela.

Sąd miał na uwadze, iż o ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu, ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 20.05.2008r. o sygn. II AKa 129/08, LEX nr 466456). Zaznaczyć w tym miejscu godzi się, że ani z opinii o skazanym, ani też z samych jego wyjaśnień nie wynika, by w warunkach jednostki penitencjarnej wymagał on jakichkolwiek szczególnych warunków ze względu na stan zdrowia. O ile Sąd nie powziął wątpliwości, że u P. W. stwierdzono niski potencjał intelektualny i wtórne obniżenie funkcji poznawczych, o tyle zarówno fakt, że skazany obecnie przebywa w warunkach jednostki penitencjarnej, jak i fakt, iż nie zachodzą przeszkody do dobywania przez niego kary w rygorze tożsamym jak inni skazani, wskazuje jasno, iż brak jest podstaw, by okoliczności związane ze stanem zdrowia skazanego przyjąć za okoliczności natury szczególnej, które winny skutkować wymierzeniem skazanemu kary na zasadzie absorpcji, względnie kary w niższym wymiarze, niż orzeczony w niniejszej sprawie.

Sąd stanął na stanowisku, że w sprawie niniejszej brak jest jakichkolwiek tego typu okoliczności, które uzasadniałyby wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o zasadę absorpcji. Jednocześnie Sąd uznał, że jednoznacznie negatywna opinia o skazanym w powiązaniu ze znaczną liczbą dotychczasowych skazań przemawia za wymierzeniem skazanemu kary łącznej na zasadzie kumulacji w oparciu o przepisy, obowiązujące do dn. 24.06.2020r. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że o ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu, ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 20.05.2008r. o sygn. II AKa 129/08, LEX nr 466456). Przy wymiarze kary łącznej pod uwagę należy brać przede wszystkim względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Wymierzając karę łączną Sąd musi także każdorazowo uwzględnić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara, także orzeczona w wyroku łącznym, powinna wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że kara łączna, orzeczona w wymiarze niższym, niż 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie dałaby gwarancji spełnienia celów stawianych wymiarowi kary w zakresie prewencji zarówno indywidualnej, jak i generalnej. Skazany za sprawą takiego orzeczenia zostałby utwierdzony w przekonaniu, że wielość przestępstw popłaca, bowiem umożliwia uzyskanie swoistego „złagodzenia kary” w wyniku wydania wyroku łącznego, i to w znacznym rozmiarze; podobnie w końcu niższy wymiar kary łącznej, z tych samych względów, w ocenie Sądu, byłby niemożliwy do pogodzenia z wymoga­mi prewencji generalnej. Zauważyć należy, że zachowanie skazanego w czasie wymierzania kary łącznej może mieć zna­czenie dla wymiaru kary, ale okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia, przeważającego słuszność kary wynikającą ze stopnia związku zbiegających się przestępstw, bo ma ono jedynie funkcję subsydiarną, to jest ma pomóc w określeniu celowości kary łącznej (wyrok SA w Krakowie z dnia 22.11.2006r., II AKa 218/06, KZS 2006/12/23).

Sąd uznał, że jedynie orzeczona wobec skazanego na zasadzie kumulacji kara łączna będzie z jednej strony wystarczająca dla wdrożenia skazanego na przyszłość do przestrzegania porządku prawnego, z drugiej zaś strony - iż kara w powyższym wymiarze pozostanie zgodna ze społecznym odczuciem sprawiedliwości, czyniąc zadość dyrektywom wymiaru kary, formułowanym w stosunku do orzekania w ramach wyroku łącznego, uwzględniając dotychczasowy przebieg i nikłe wyniki resocjalizacji skazanego. Przywołane okoliczności upoważniają zdaniem Sądu do stwierdzenia, że wymierzona kara łączna stanowić będzie prawidłową z punktu widzenia prewencyjnego reakcję na popełnione przez skazanego czyny. Orzeczona kara łączna nie pogarsza sytuacji skazanego (co w przypadku wydania wyroku łącznego wedle dotychczas ukształtowanej tradycji orzeczniczej nie powinno nastąpić, chociaż należy odnotować także poglądy przeciwstawne zaprezentowane w ostatnim czasie m. in. w wyroku SN z dnia 21.08.2007r., II K 96/07, OSNKW 2008/1/6; wyroku SA w Krakowie z dnia 31.05.2007r., II AKa 96/07, KZS 2007/7-8/56; postanowieniu SN z dnia 23.01.2007r., IV KK 459/06, Prok. i Pr. 2007/6/7).

Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd na podstawie art. 577 kpk – zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie XIV K 903/19 od dnia 17.12.2018r. do dn. 16.09.2019r. oraz w sprawie VIII K 889/19 od dn. 21.07.2018r. do dn. 23.07.2018r., zaś początek odbywania kary łącznej określił na dzień 27.01.2020r.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk - wobec faktu, że skazany pozostaje aktualnie pozbawiony wolności, Sąd uznał, że ich uiszczenie byłoby dla skazanego zbyt uciążliwe wobec jego aktualnej sytuacji majątkowej.

Mając zatem na uwadze powołane okoliczności Sąd orzekł, jak w wyroku.