Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w W. III Wydział Karny

z dnia 17 maja 2021 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 stycznia 2020 r. około godziny 17:25 M. B. kierował samochodem marki M. o nr rej. (...). Poruszał się on ul. (...), a następnie na skrzyżowaniu
z ul. (...) wykonał manewr skrętu w lewo. Poruszał się następnie lewym pasem ul. (...)
w kierunku ul. (...). Przed nim jechał samochód marki M. o nr rej. (...) kierowany przez T. S.. Po przejechaniu około 100-200 metrów T. S. włączył prawy kierunkowskaz, ponieważ chciał zmienić pas ruchu z lewego na prawy, gdyż następnie na skrzyżowaniu ze światłami chciał skręcić w prawo w ul. (...). Rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu na prawy. Gdy był w trakcie tego manewru (lewe koła pojazdu nadal znajdowały się na lewym pasie) samochody poruszające się przed nim prawym pasem gwałtownie zahamowały. T. S. również zahamował i lekko odbił kierownicą
w lewą stronę. Wówczas kierujący M. o nr rej. (...) nie zdążył zahamować i uderzył swoim samochodem w lewy tył pojazdu kierowanego przez T. S..

( dowód: częściowo wyjaśnienia M. B. – k.. 36, 72, zeznania T. S. –
k. 32, 72-73, szkic – k. 3, nagarnie z wideorejestratora – k. 57)

W wyniku kolizji w samochodzie marki M. o nr rej. (...) stwierdzono następujące uszkodzenia: zgięte praw przednie drzwi, pogięty i zarysowany prawy, przedni błotnik, oderwaną listwę od prawego błotnika, rozbity prawy przedni reflektor oraz zarysowany, pogięty, pęknięty zderzak z prawej strony z przodu.

W wyniku kolizji w samochodzie marki M. o nr rej. (...) stwierdzono następujące uszkodzenia: zarysowania pokrycia bagażnika z lewej strony, rozbity tylni lewy reflektor, pogięty porysowany i popękany zderzak z tytułu lewej strony oraz zarysowania powłoki lakierniczej na tylnym poszyciu przy zderzaku.

( dowód: protokoły oględzin pojazdów – k. 4, 5)

W chwili kolizji zarówno M. B., jak i T. S. byli trzeźwi.

( dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 6, 7)

Miejsce zdarzenia nie jest objęte systemem monitoringu miejskiego. W pojeździe marki M. o nr rej. (...) był zainstalowany wideorejestrator.

( dowód: notatki urzędowe – k. 11, nagranie z wideorejestratora – k. 57)

M. B. urodził się (...) w W.. Posiada wykształcenie wyższe. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Z tego tytułu osiąga dochód w wysokości 8-10 tys. złotych miesięcznie. Jest żonaty. Ma dwoje dorosłych dzieci. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie leczył się psychiatrycznie lub odwykowo.

( dowód: dane osobopoznawcze – k. 71)

Obwiniony M. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że wykonał manewr skrętu w lewo w ul. (...). Przed nim poruszał się inny samochód marki M.. Po przejechaniu ok. 100 metrów za skrzyżowaniem kierowca M. jadącej przed obwinionym włączył kierunkowskaz sygnalizując chęć zmiany pasa z lewego na prawy. Obwiniony poruszał się za nim lewym pasem. Jak kierujący M. zaczął zjeżdżać na prawy pas, to obwiniony zauważył, że zaczyna się zwalniać miejsce na lewym pasie. Kiedy kierujący M. był częściowo na prawym, a częściowo na lewym pasie, to samochody jadące przed nim prawym pasem zahamowały i wówczas kierujący M. chciał wrócić na lewy pas. Wówczas doszło do kolizji. Samochód obwinionego prawym przodem uderzył w lewy tył samochodu kierowanego przez T. S. ( wyjaśnienia – k. 36, 72)

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego zasługują w znacznej części na miano wiarygodnych, albowiem w tym zakresie wyjaśnienia te są spójne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a przede wszystkimi z zeznaniami kierującego samochodem marki M. o nr rej. (...) co do przebiegu wydarzeń bezpośrednio poprzedzających kolizję. Brak jest jednak podstaw, aby uznać, że T. S. chciał wykonać manewr ponownej zmiany pasa z prawego na lewy, gdyż nie wynika to w żaden sposób z nagrania
z wideorejestratora zamontowanego w pojeździe obwinionego. Podkreślić należy, że z tego nagrania wynika, że w chwili zderzenia pojazdów T. S. nie zakończył jeszcze wykonywania manewru zmiany pasa ruchu z lewego na prawy. Z nagrania wynika, że T. S. lekko odbił kierownicą w lewo, jednakże wykonując ten manewr nadal częściowo jego pojazd znajdował się na lewym pasie.

W ocenie Sądu na miano wiarygodnych zasługują zeznania T. S. , który zeznał, że w dniu 03 stycznia 2020 r. około godziny 17:25 w W. kierował samochodem marki M. o nr rej. (...). Skręcił w lewo z ul. (...) w ul. (...). Następnie chciał wykonać manewr skrętu w prawo w ul. (...). Początkowo poruszał się lewym pasem ul. (...), a mniej więcej w połowie tej ulicy rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy. Prawym pasem poruszały się dwa inne samochody. W pewnym momencie pierwszy z nich gwałtowanie zahamował, co spowodowało, że obwiniony również zahamował. Wówczas jego samochód został uderzony przez samochód kierowany przez obwinionego ( zeznania – k. 32, 72-73). Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w nagraniu z kamer wideorejestratora zamontowanego w pojeździe kierowanym przez obwinionego, jak również częściowo
w wyjaśnieniach samego obwinionego oraz protokołach oględzin pojazdów.

Sąd uznał również za wiarygodne dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych
w niniejszej sprawie. Ich treść nie budzi wątpliwości. Rzetelności, prawdziwości i fachowości powyższych dokumentów strony nie kwestionowały, zaś Sąd nie znalazł podstaw, aby tych cech owym dokumentom odmówić.

W ocenie Sądu na miano wiarygodnego dowodu zasługuje także nagranie
z wideorejestratora dołączone przez obwinionego, albowiem dowód ten nie był kwestionowany przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić wiarygodności przedstawionemu nagraniu.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiału dowodowego, Sąd zważył co następuje:

M. B. został obwiniony o to, że w dniu 3 stycznia 2020 r. ok godz. 17:25
w W. na drodze publicznej na ul. (...) na wysokości budynku przy ul. (...) naruszył zasady określone w art. 19 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie dostosował prędkości do warunków
w jakich ruch się odbywał w wyniku czego uderzył w pojazd marki M. nr rej. (...), powodując uszkodzenie obydwu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dn. 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 450 ze zm.)

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy, że M. B. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.w. odpowiedzialność za to wykroczenie ponosi ten kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest bezpieczeństwo ruchu drogowego. Może ono być zagrożone poprzez zachowania związane
z naruszeniem zasad ostrożności w tej sferze ruchu. Wśród tego typu zasad są zarówno te ujęte
w przepisach prawa, jak i te niemające normatywnej podstawy (zob. P. Daniluk, (red.) Kodeks wykroczeń. Komentarz, komentarz do art. 86, Warszawa 2016, Legalis).

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. jest niezachowanie przez sprawcę należytej ostrożności. Wyrażenie „należyta ostrożność” należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach. Chodzi przy tym zarówno o „zwykłą ostrożność", jak i „ostrożność szczególną". Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.
W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków
i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok Sądu Najwyższego z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886). Przykładowo, poruszanie się drogą z pierwszeństwem przejazdu nie zwalnia kierującego pojazdem, zbliżającym się do skrzyżowania, od zachowania szczególnej ostrożności (wyrok Sądu Najwyższego z 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, OSNKW 1995, Nr 11–12, poz. 84). Należyta ostrożność to uwzględnianie istniejących w danym momencie okoliczności ruchu drogowego, a więc m.in. pory dnia, warunków atmosferycznych, rodzaju nawierzchni, natężenia ruchu, właściwości pojazdu, a także innych okoliczności. W tym sensie do elementów zachowania należytej ostrożności zalicza się przewidywanie, uzasadnione zwykłym w danej sytuacji doświadczeniem życiowym, że inny użytkownik ruchu drogowego zachowa się nieostrożnie (zasada ograniczonego lub umiarkowanego zaufania), np. w wyniku naruszenia zasad ruchu drogowego. Należyta ostrożność może oznaczać niekiedy obowiązek zareagowania uwzględniającego całkowity brak zaufania do innego uczestnika ruchu drogowego, ze względu na jego lub zaobserwowaną sytuację (zob. J. Bafia (w:) J. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks wykroczeń, 1974, s. 254–255).

Obowiązek zachowania ostrożności ustawodawca nakłada na uczestnika ruchu i inne osoby znajdujące się na drodze, wskazując w art. 3 ust. 1 i 2 p.o.r.d., że są oni obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do osoby znajdującej się w pobliżu drogi, jeżeli jej zachowanie mogłoby pociągnąć za sobą skutki, o których mowa w tym przepisie. Przez tego typu zasady ostrożności rozumie się zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, ujęte w innych przepisach, w tym regulacjach ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz przepisach wydanych na jej podstawie (zob. A. Marek, Prawo wykroczeń, 2012, s. 130). Można wśród nich wymienić m.in. zasadę ograniczonego zaufania (art. 4 p.o.r.d.) oraz zasadę prędkości bezpiecznej (art. 19 ust. 1 p.o.r.d.). Zgodnie z treścią tego ostatniego przepisu kierujący pojazdem jest obowiązany jechać
z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy wskazać przede wszystkim należy, że obwiniony M. B. swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia
z art. 86 § 1 k.w. Kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) nie dostosował on prędkości do warunków, w jakich odbywał się ruch drogowy, w wyniku czego uderzył w pojazd marki M. o nr rej. (...). Zarówno z zeznań T. S., jak i nagrania
z wideorejestratora umieszczonego w samochodzie kierowanym przez obwinionego wynika jednoznacznie, że do kolizji doszło, gdy T. S. nie zakończył jeszcze zmiany pasa ruchu z lewego na prawy na ul. (...). Lewe koła pojazdu znajdowały się jeszcze na lewym pasie. Z uwagi na fakt, iż pojazdy jadące przed T. S. zaczęły gwałtownie hamować, mężczyzna również rozpoczął wykonywanie takiego manewru. Tym samym nie można uznać, że T. S. zakończył manewr zmiany pasa, a następnie ponownie chciał powrócić na lewy pas. M. B. nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, która to prędkość pozwoliłaby mu w sposób prawidłowy zareagować na zaistniałą sytuację. Obwiniony sam wyjaśnił, że „Ja w tym czasie widząc, że kierowca kończy zmianę pasa przyspieszyłem starając się zająć jego miejsce na pasie, którym się poruszaliśmy” (k. 36). Zdaniem Sądu technika jazdy obwinionego była nieprawidłowa. T. S. w chwili kolizji nie zakończył wykonywania manewru zmiany pasa ruchu – lewe koła znajdowały się na lewym pasie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, aby T. S. wjechał gwałtownie przed samochód, którym poruszał się obwiniony.

Reasumując, czyn, którego dopuścił się obwiniony wypełnia znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.k.

Wymierzając karę Sąd rozważył przesłanki z art. 33 § 1 i 2 k.w., a mianowicie ustawowe granice kary za wykroczenie, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego. W szczególności przy wymiarze kary Sąd bierze pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki i sposób działania obwinionego, stosunek do pokrzywdzonego (o ile takowy występuje), warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia
i zachowanie po jego popełnieniu. Zgodnie z art. 47 § 6 k.w. przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Czyn z art. 86 § 1 k.w. zagrożony jest karą grzywny od 20 do 5 000 zł (art. 24 § 1 k.w.).

W ocenie Sądu zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 86 § 1 k.w., którego dopuścił się obwiniony, jest średni. Obwiniony, wbrew ciążącemu na nim – jako na uczestnikowi ruchu drogowego – obowiązkowi zachowania prędkości bezpiecznej, nie zachował tej prędkości, co w konsekwencji doprowadziło do kolizji drogowej. W ocenie Sądu obwiniony nie mając zamiaru popełnienia wykroczenia popełnił je na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mimo że co najmniej mógł przewidzieć skutek swojego zachowania w postaci sprowadzenia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym samym, czyn z art. 86 § 1 k.w. został przez niego popełniony nieumyślnie. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu ma wpływ przede wszystkim rozmiar szkody powstałej w związku z kolizją drogową, a także to, że obwiniony naruszyła swoim zachowaniem jedną
z podstawowych zasad ruchu drogowego, wyrażoną w art. 19 ust. 1 p.o.r.d., czym doprowadził do kolizji z innym uczestnikiem ruchu drogowego. Obwiniony ze względu na swój wiek, stopień dojrzałości oraz rozwoju umysłowego, jest osobą od której można wymagać zachowania się zgodnego z normami prawnymi.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny
w wysokości 600 złotych. W ocenie Sądu kara grzywny wymierzona obwinionemu uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak również stopień winy obwinionego. Ponadto kara ta uwzględnia okoliczności, w jakich doszło do popełnienia czynu zabronionego. Jednocześnie wskazać należy, że wymierzona kara powinna spełniać cele prewencji szczególnej względem obwinionego oraz cele prewencji ogólnej wobec ogółu społeczeństwa, ukazując że naruszanie przepisów ruchu drogowego nie jest aprobowane przez organy wymiaru sprawiedliwości.

Należy zauważyć, że kara grzywny wymierzona obwinionemu oscyluje bliżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego, nie jest również nadmiernie dotkliwa biorąc pod uwagę poziom dochodów obwinionego. Przy ustalaniu wysokości kary Sąd uwzględnił również dotychczasowy sposób życia obwinionego i pozytywną prognozę co do dalszego postępowania.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. Na kwotę tę składają się zryczałtowane koszty postępowania sądowego w wysokości 100,00 złotych oraz kwota 20,00 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków związanych z czynnościami wyjaśniającymi. Dodatkowo Sąd obciążył obwinionego kwotą 60,00 złotych tytułem opłaty. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie przepisu art. 20 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego
z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, albowiem M. B. jest osobą dorosłą, posiadającą zdolności zarobkowe, a ich opłacenie nie powinno stanowić dla niego nadmiernej uciążliwości.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obwinionemu z pouczeniem.