Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 765/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 12 lipca 2021r. sygn. akt II K 1324/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. apelacja Prokuratora:

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż „znęcanie się psychiczne bez posunięcia się do stosowania przemocy fizycznej oraz dobrowolne usunięcie się z życia pokrzywdzonej” oraz właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że oskarżony J. H. będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa i dają podstawę do warunkowego umorzenia postepowania karego, podczas gdy stopień winy i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu jest znaczny, a tym samym nie zachodzi podstawa do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec sprawy czynu umyślnego, który dopuścił się przestępstwa na szkodę żony o znacznym stopniu społecznej szkodliwości (przestępstwo przemocy w rodzinie) oraz o znacznym stopniu winy z uwagi na prawie trzy letni okres stosowania przemocy psychicznej poprzez wypowiadanie gróźb, kontrolowanie, oskarżanie, narzucanie własnego zdania, co nie pozwala na wyprowadzenie wniosku, że wystarczającym wobec takiego sprawcy jest warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres próby dwóch lat, orzeczenie dozoru kuratora wraz z obowiązkiem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz A. H. w kwocie 3000 zł oraz nałożenie obowiązku powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zbliżania się na odległość mniejszą niż dwa metry od A. H.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest bezzasadna. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych co do stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy oskarżonego w zakresie czynu z art. 207 § 1 k.k. i w ocenie Sądu Okręgowego wydał słuszne rozstrzygnięcie uznając, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec J. H..

Przypomnieć trzeba, że - zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. - dla ustalenia społecznej szkodliwości konieczne jest badanie strony przedmiotowej czynu (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i jego strony podmiotowej (postać zamiaru, motywacja). Na stopień społecznej szkodliwości czynu nie wpływają natomiast takie elementy, jak przyznanie się do winy, naprawienie szkody, skrucha, pogodzenie się z pokrzywdzonym, dotychczasowy tryb życia, właściwości i warunki osobiste sprawcy. Z kolei ocena stopnia zawinienia wymaga zbadania poczytalności oraz dojrzałości sprawcy bądź ewentualnych okoliczności wyłączających winę. Innymi słowy, na stopień winy wpływają czynniki decydujące o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem. Dla zasadności zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, kompleksowa ocena powyższych okoliczności powinna doprowadzić do ustalenia, że stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia nie są znaczne, czyli - wyższe niż ,,znikome”, ale niższe niż ,,znaczne”. Chodzi zatem o zachowania nie przekraczające „średniego stopnia” społecznej szkodliwości.

Kiedy te powyższe uwagi teoretyczne, powszechnie aprobowane, odniesie się do prawidłowo odtworzonych realiów sprawy, o czym przekonuje analiza materiału dowodowego, którym sąd meriti dysponował, to wniosek tego sądu, iż jakkolwiek zachowanie oskarżonego wyczerpało ustawowe znamiona występku z art. 207§k.k., polegającego na psychicznym znęcaniu się nad pokrzywdzoną, to jednakże stopień społecznej szkodliwości tego czynu oraz zawinienia oskarżonego, jak też jego zachowanie po popełnieniu tego czynu, uprawniają do warunkowego umorzenia tego postępowania. Prokurator w istocie polemizuje z wnioskami sądu orzekającego, nie przedstawiając jednakże żadnego konkretnego argumentu, który wskazywałby, iż wnioski te są błędne. Trudno za taki uznać wskazanie na 3-letni okres, przyjęty w zarzucie.

Zauważyć należy, że pojęcie „znęcania się” musi być interpretowane nie tylko z perspektywy pokrzywdzonego, ale przede wszystkim z punktu obiektywnego, tj. perspektywy osób trzecich, które oceniają dane zachowanie i ta ocena w pełni uprawniała sąd meriti do uznania sprawstwa oskarżonego. Choć pokrzywdzona przez większość trwania ich związku małżeńskiego tolerowała takie zachowanie oskarżonego (vide zeznania A. H. – k. 109), to jednakże to, co działo się w jej małżeństwie od października 2017rakceptowane przez nią nie było. Odbierała je jako formę psychicznego znęcania się nad nią, czego dobitnym przykładem i swoistym punktem kulminacyjnym była interwencja z 6 maja 2020r., która doprowadziła, iż zdecydowała się w końcu złożyć zawiadomienie o przestępstwie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że sposób, w jaki traktował ją oskarżony i w jaki odnosił się do niej powodował cierpienia moralne i poczucie poniżenie, uwłaczające jej godności. Niewątpliwie przy tym ustalenia i ocenę postawy oskarżonego w kontekście znamion przestępstwa znęcania się nad żoną należało przeprowadzić z uwzględnieniem cech osobowości A. H., jej wrażliwości, stanu psychicznego, skoro przez tak długi okres zachowań męża nie uznawała za dolegliwe. Proces ten w pełni uprawniał, jeśli obiektywnie oceniać przedstawiane przez świadków zdarzenia, zwłaszcza z ostatniego okresu, poprzedzającego interwencję policji, do uznania, iż J. H. znęcał się psychicznie nad żoną, która właśnie z uwagi na cechy osobowości, długo nie była w stanie się mu przeciwstawić i dlatego nie szukała pomocy, znosząc takiego traktowanie.

Mimo powyższych stwierdzeń, jako nieskuteczna jawi się próba przekonania sądu odwoławczego, iż na ocenę stopnia społecznej szkodliwości i winy oskarżonego rzutować winno to, że dzieci stron działały wyhamowująco na postawę J. H. i dlatego tylko nie dochodziło do przemocy fizycznej. Okoliczność ta miałaby stanowić o wyższym, aniżeli ustalony przez sąd stopień tych determinantów, co z kolei przesądzić by miało o bezpodstawności warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Jest to założenie czysto teoretyczne, które nie ma w istocie racjonalnych podstaw w realiach sprawy.

Również to, że oskarżony nie przyznał się i nie wyraził skruchy nie stanowi o wadliwości stanowiska sądu orzekającego. Nie sposób pominąć, że od momentu ujawnienia przestępstwa J. H. unika kontaktów z A. H. i do sytuacji opisywanych przez świadków już nie dochodzi, co nie może pozostać bez znaczenia.

Tym samym nie sposób podzielić stanowiska apelującego, że sąd dokonał w tej mierze błędnych ustaleń faktycznych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie J. H. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat oraz utrzymanie pozostałego orzeczenia Sądu I instancji w postaci orzeczenia dozoru kuratora wraz z obowiązkiem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz A. H. w kwocie 5000 zł oraz nałożenie obowiązku powstrzymywania się od kontaktowania z pokrzywdzoną oraz zbliżania na odległość mniejszą niż 2 metry od A. H.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów przedstawionych już wyżej sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu i argumentów prokuratora przedstawionych w apelacji, które miałyby uzasadniać zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności z zastosowaniem środka probacji – warunkowego zawieszenia jej wykonania na 2 – letni okres próby oraz orzeczenia tytułem środka karnego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią.

Oceniając postulowane zmiany, nie sposób nie dostrzec, że warunkowe umorzenie postępowania nastąpiło na okres próby wynoszący właśnie 2 lata i w tym czasie oskarżony oddany został pod dozór kuratora sądowego, który będzie na bieżąco weryfikował sposób jego zachowania się. Podobnie zatem, jak miałoby to miejsce w przypadku zastosowania środka probacji związanego z orzeczeniem wnioskowanej kary. Tym samym i kwestionowane rozstrzygnięcie de facto doprowadzi do osiągnięcia oczekiwanego przez skarżącego celu tego postępowania, zwłaszcza gdy uwzględni się konsekwencje, które wiążą się dla J. H. w razie, gdyby w okresie próby nałożonych obowiązków i nakazów nie realizował. Orzekł bowiem sąd także zakaz kontaktowania się z A. H. i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 2 metry.

Kiedy zatem ocenić cele postępowania karnego, to także w przypadku warunkowego umorzenia tego postępowania. mogą one zostać osiągnięte a zachowanie J. H. poddane stosowanej kontroli.

3.2.

2. apelacja oskarżonego:

zarzut dotyczył rozstrzygnięcia z punktu IV części dyspozytywnej, a polegający na nieuwzględnieniu przez sąd przy orzekaniu na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia sytuacji finansowej oskarżonego.

Oskarżony podał, że utrzymuje się z emerytury w wysokości 3.135 zł netto, z kwoty tej od kwietnia 2021r. płaci alimenty na córkę D., spłaca kredyt zaciągnięty wspólnie z żoną z miesięczną ratą 450 zł, ponosi opłaty związane z użytkowaniem mieszkania, wydatki okazjonalne w wysokości 500 zł, na wyżywianie około 500 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Także apelacja osobista oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Jakkolwiek z uzasadnienia można wyprowadzić wniosek, iż J. H. tak naprawdę kwestionuje swe sprawstwo, zaś wyrok zaskarżył w części jedynie z uwagi na jednoznaczną wymowę dowodów, które w sprawie zgromadzono, wprost przyznając, iż zdaje sobie sprawę, że nie ma kontrargumentów, które mogłyby doprowadzić do zmiany ustaleń sądu orzekającego, to - także w ocenie sądu odwoławczego - nie ma podstaw, by ingerować w pozostałą część rozstrzygnięcia. Swoje stanowisko w tym zakresie przedstawił sąd odwoławczy w sekcji 3.1 uzasadnienia, odnosząc się do apelacji prokuratora i pozostaje ono aktualne. Sprawstwo oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Natomiast odnośnie zarzutu, iż zasądzenie na rzecz A. H. kwoty 5.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest niezasadne, ponieważ nie uwzględnia jego sytuacji finansowej, to wskazuje sąd odwoławczy, że:

- odwoływanie się do własnej sytuacji finansowej i majątkowej przez oskarżonego nieskuteczne z tego powodu, iż do orzekanego na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia, jak też obowiązku zadośćuczynienia orzekanego w oparciu o art. 67§3 k.k. nie stosuje się normy z art. 440 k.c., a zatem nie jest możliwe miarkowanie jego wysokości sytuacją materialna sprawcy. Określone w art. 440 k.c. warunki miarkowania wysokości roszczeń dotyczą wyłącznie obowiązku naprawienia szkody majątkowej, a nie zadośćuczynienia. Obowiązek naprawienia szkody niemajątkowej w formie zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę określają bowiem przepisy art. 444, 445 i 448 k.c., które nie dają podstaw do uznania, aby sytuacja majątkowa zobowiązanego mogła być przesłanką ograniczającą wysokość zadośćuczynienia, które winno być przyznane w odpowiedniej wysokości determinowanej charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonego (vide np. wyrok II AKa 31/19 SA w Katowicach z dnia 28 lutego 2019r., Lex nr 2751418),

- natomiast w kwestii ustalenia wysokości zadośćuczynienia ocenionego przez pryzmat jego funkcji, to wskazać przede wszystkim trzeba, że zawarte w dyspozycji przepisu art. 445 § 1 k.c. sformułowanie „suma odpowiednia" ma charakter nieokreślony, stąd jej ustalenie pozostaje w granicach swobodnego uznania sędziowskiego, z uwzględnieniem jednakże tego, że w orzecznictwie wypracowane zostały kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Uznaniowość w przyznawaniu zadośćuczynienia i jego kwotowe określenie nie oznacza bowiem dowolności, uznanie sędziowskie nie jest zatem całkowicie swobodne i podlega kontroli instancyjnej, gdyż zadośćuczynienie powinno być ujmowane jako całość i obejmować wszelką krzywdę, jaka została wyrządzona poszkodowanemu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna, co oznacza, że kwota pieniężna przyznana poszkodowanemu ma w pełni lub w możliwym stopniu zrekompensować (naprawić, wyrównać) wyrządzoną mu krzywdę. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że „odpowiednie" zadośćuczynienie w konkretnej sprawie to taka kwota, która ma charakter kompensacyjny (a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną) i w sposób odnoszący się bezpośrednio do ocenianego przypadku osoby domagającej się zadośćuczynienia, ma odzwierciedlać rozmiar doznanej przez nią krzywdy, na którą składają się jej fizyczne i psychiczne cierpienia. Rodzaj, czas trwania i natężenie, owych cierpień należy każdorazowo określić w kontekście konkretnych (mających na to wpływ) okoliczności ujawnionych na podstawie materiału dowodowego sprawy. Równocześnie baczyć należy i na to, iż wysokość przyznanego zadośćuczynienia powinna być utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Jednakże wysokość stopy życiowej społeczeństwa oraz orzeczenia wydane w innych podobnych sprawach mogą rzutować na wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jedynie uzupełniająco, w aspekcie urzeczywistnienia konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 30 stycznia 2019r., sygn. akt V KK 25/19, Lex nr 2617339).

Pokrzywdzona poprzez swego pełnomocnika złożyła wniosek o zasądzenie na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty 50.000 złotych (k.151v). Zgodnie z brzmieniem art. 67§3 k.k. w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego sąd jest zobligowany do nałożenia na sprawcę obowiązek naprawienia szkody, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę.

W przedmiotowej sprawie sąd I instancji ustalił, nie tylko, że krzywdę oskarżony A. H. wyrządził, ale nadto uznał, że taką odpowiednią sumą, które spełni swą funkcję kompensacyjną, jest kwota 5.000 złotych, tj. 10-krotnie niższa od postulowanej przez samą pokrzywdzoną. Taką też sumę zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej. Z tym stanowiskiem należy się zgodzić. Jakkolwiek uzasadnienie w tej mierze jest nader lakoniczne, to jednakże również w ocenie sądu odwoławczego nie ma podstaw, by ingerować w tę część rozstrzygnięcia.

A. H. przez ponad 40 lat pozostawała w związku małżeńskim z oskarżonym, który przez cały ten okres – jak ustalił to sąd orzekający – był osobą apodyktyczną, narzucającą swe zdanie innymi i nieznosząca sprzeciwu, czego apogeum przypadło na ostatnie 3 lata ich związku, a objęte zarzutem, z uwagi na natężenie tej słownej, psychicznej agresji wobec żony, która nie była już w stanie dalej takiego traktowania znosić.

Opisywane przez członków rodziny awantury, które oskarżony wywoływał, jak też sposób w jaki traktował żonę, tj. poniżał i szydził, oskarżał bezpodstawnie, nie zważając iż przez ten cały czas prowadził mu dom, wychowała ich 7 dzieci, znosząc jego zachowanie z uwagi na dzieci, uprawnia do uznania, iż w taki sposób doznawała cierpień moralnych, skutkujących uprawnionym poczuciem skrzywdzenia.

W tych okolicznościach nie sposób uznać, iż ustalona kwota zadośćuczynienia jest nadmierna. Podnoszone w uzasadnieniu apelacji kwestie związane wysokością osiąganych przez J. H. dochodów, jak też jego zobowiązań finansowych, oceny tej nie mogły zmienić. Wobec powyższego zarzut apelacji okazał się nieskuteczny.

Wniosek

o uchylenie pkt IV wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej, argumenty oskarżonego, które miałyby stanowić o uchyleniu orzeczenia o obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonej zasądzonej kwoty zadośćuczynienia, okazały się nieskuteczne. Jak wskazano powyżej to nie wzgląd na sytuację materialną i majątkową zobowiązanego, lecz rozmiar krzywdy wyrządzonej stanowi podstawę ustalenia czy i jaka kwota jest „sumą odpowiednią” w rozumieniu art. 445 k.c., który w takich przypadkach ma zastosowanie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt I – VI zaskarżonego wyroku warunkowo umarzający postępowanie karne o czyn art. 207§1 k.k. i powiązane z tym orzeczenia dotyczące poddania oskarżonego próbie, jak też dotyczące zakazu zbliżania się i kontaktowania oraz obowiązku zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę, jak też o kosztach procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, kiedy żaden z zarzutów wskazanych przez apelujących, ani też analiza akt sprawy, nie potwierdziła, by sąd meriti, prowadząc to postępowanie, uchybił regułom rzetelnego i wnikliwego procesu, w wyniku czego prawidłowo ustalił stan faktyczny, jak też prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, w tym uwzględniając cele postępowania karnego, w konsekwencji czego nie było podstaw, by w treść zaskarżonego wyroku ingerować.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II i III

W toku rozprawy odwoławczej oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, a obrona ta nie została opłacona, w związku z czym sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz ustanowionego obrońcy opłatę, której wysokość ustalona została zgodnie z wymogami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1- 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu;

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego orzeczono o kosztach sądowych tego postępowania, tj. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia kosztów sądowych w całości za to postępowanie, bowiem jego apelacja okazała się nieskuteczna. Ponieważ również apelacja prokuratora nie była trafna, to i tymi wydatkami obciążony został Skarb Państwa. Rozstrzygnięcie dotyczące J. H. podyktowane zostało ustaleniem, że z uwagi na jego obecną sytuację materialną i majątkową (jest emerytem i osiąga niezbyt wysokie dochody, które przedstawił m.in. w uzasadnieniu apelacji), zważywszy iż dodatkowo ponosi koszty związane ze spłatą kredytów i utrzymaniem domu. W takim przypadku uznać trzeba, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy w Kłodzku

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 12 lipca 2021r. sygn. akt II K 1324/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony J. H.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 12 lipca 2021r. sygn. akt II K 1324/20 w zakresie pkt IV dotyczącego obowiązku zadośćuczynienia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana