Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 lutego 2020 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 210/19 z powództwa G. L. przeciwko J. M. o wydanie rzeczy:

1)  umorzył postępowanie w zakresie żądania z pkt 1.3 pozwu;

2)  oddalił powództwo w pozostałej części.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

Powódka prowadzi jednoosobowo Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ul. (...), lok 4.

Powódka z pozwanym zawarli dwukrotnie małżeństwo. Pierwsze w 1975 r., które w latach 90 było rozwiązane, ponieważ powódka prowadziła kancelarie, a pozwany był policjantem. Z tego względu rozwód był fikcyjny. Żyli przez cały czas wspólnie, potem w konkubinacie. W latach 1994-1998 mieli rozdzielność majątkową. Rozwód był orzeczony przez Sąd. W 2009 r. zawarli ponownie związek małżeński. W trakcie drugiego małżeństwa powódka i pozwany pozostawiali w ustroju wspólności majątkowej. Aktualnie toczy się sprawa o rozwód, a powódka wystąpiła o ustanowienie rozdzielności majątkowej. Rozdzielność majątkowa została orzeczona, ale nieprawomocnie .

W dniu 3 sierpnia 2017 r. powódka kupiła w Castoramie Polska Sp. zo.o. w Ł. myjkę ciśnieniową K. P. wraz z adapterem i filtrem, środkiem do czyszczenia, szczotką T. R., za kwotę 1 809,96 zł.

W dniu 26 października 2017 r. powódka zakupiła w Firmie (...) PHU (...) urządzenie piorące P. 10/1 za kwotę 2 337 zł .

Przedmioty zakupiono w trakcie związku małżeńskiego za środki uzyskiwane przez małżonków. Znajdowały się w pomieszczeniu piwnicznym należącym do lokalu nr. 50 w Ł. przy ul (...). W 2018 r. odbył się ślub córki. Przed ślubem pozwany wywiózł wskazane urządzenia na działkę w S. L., aby wykonać czynności związane z myciem elewacji i kostki brukowej.

Powódka odliczyła koszty związane z ich zakupem, wskazując, że nabyła je w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Pozwany zakwestionował, aby te przedmioty służyły do prowadzenia kancelarii adwokackiej. Wskazał, że rozliczenie ich zakupu było podyktowane wyłącznie względami podatkowymi.

Właścicielem działki, na której znajduje się myjka ciśnieniowa jest córka stron - P. Ł.. W sierpniu 2018 r. doszło do incydentu na przedmiotowej działce z udziałem stron i Policji. Strony są skonfliktowane, toczą się pomiędzy nimi liczne postępowania sądowe. Obecnie toczą się min. sprawy o przywrócenie posiadania i odwołanie darowizny tej nieruchomości. Dostęp do działki ma pozwany. Aktualnie myjka znajduje się na działce córki, a urządzenie piorące znajduje się w lokalu nr. 50 przy ul (...). Powódka i pozwany mieszkali razem do momentu konfliktu rodzinnego. Obecnie pozwany nie mieszka na ul. (...). Mieszka u siostry. Powódka nie ma kluczy do piwnicy przy ul. (...). Lokal przy ul. (...) stanowi majątek osobisty pozwanego. Powódka nie ma dostępu do nieruchomości córki, na której znajduje się myjka ciśnieniowa. Pozwany nie udostępnił tych rzeczy powódce. Obawia się, że powódka gdzieś je wywiezie, tak jak inne wspólne rzeczy. Przedmioty stanowią majątek wspólny, a nie toczyło się postepowanie o podział majątku wspólnego.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentacji w postaci dowodów zakupu w oparciu o treść zeznań stron.

Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były pomiędzy stronami sporne. Strony przyznały, że przedmioty których wydania domaga się powódka zostały nabyte za środki wspólne, w trakcie trwania małżeństwa.

Okoliczność, że powódka zaliczyła koszt ich nabycia jako koszty związane z działalnością gospodarczą, nie zmienia faktu, że składniki te nadal stanowią element majątku wspólnego stron.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął wnioski dowodowe zawarte w odpowiedzi na pozew, gdyż okoliczności na jakie mieli zeznawać świadkowie P. Ł. i J. Ł. nie były sporne. Dowód z opinii biegłego psychiatry był nieprzydatny do rozstrzygnięcia w tej sprawie.

Także świadkowie zgłoszeni przez powódkę w piśmie z dnia 5 kwietnia 2019r. (teza rozszerzona w piśmie z dnia 6 lutego 2020r.) mieli zeznawać na okoliczności, które nie były sporne. Zeznania świadka P. T. były ponadto nieprzydatne dla rozstrzygnięcia z uwagi na fakt, że powódka cofnęła powództwo w zakresie żądania wydania opon, o stanie których miał opowiadać świadek.

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy zważył, że powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Podstawę żądania powódki stanowił art. 222 § 1 k.c., na mocy którego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Własność jako jedno z podstawowych praw podlega zarówno ochronie konstytucyjnej (art. 21 i 64 Konstytucji RP), jak i kodeksowej (art. 222 i n. k.c.). Ochrona zagwarantowana przepisami Kodeksu cywilnego skupia się przede wszystkim wokół roszczeń, którymi właściciel dysponuje w razie naruszenia własności, tj. roszczenia windykacyjnego uregulowanego w art. 222 § 1 oraz negatoryjnego, którego regulację znajdziemy w art. 222 § 2.

W razie trwałego wkroczenia przez osobę nieuprawnioną w sferę cudzej własności znajdują zastosowanie roszczenia windykacyjne i negatoryjne. Może to dotyczyć sytuacji całkowitego pozbawienia własności lub uporczywego naruszania praw właściciela, wskutek którego nie traci on jednak władania nad rzeczą.

Roszczenie zarówno windykacyjne, jak i negatoryjne jest roszczeniem prawnorzeczowym, skutecznym wobec każdego, kto naruszy własność, niezależnie od więzi łączącej go z właścicielem na mocy stosunku prawnego. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy podmiotowi takiemu przysługuje uprawnienie do władania rzeczą, skuteczne względem właściciela (art. 222 § 1 in fine).

Przesłanki konieczne roszczenia wynikającego z art. 222 § 1 to: utrata władztwa przez osobę będącą właścicielem oraz władanie rzeczą przez nieuprawnionego (szerzej o wygaśnięciu roszczenia T. D., Ochrona własności..., s. 302 i n.).

Pozwany w odpowiedzi na pozew zgłosił zarzut, że ruchomości objęte pozwem stanowiły składniki majątku wspólnego jego i powódki, jako przedmioty nabyte w trakcie trwania małżeństwa, za środki wspólne.

Powódka nie przedstawiła dowodów, poza własnymi zeznaniami, na okoliczność istnienia po jej stronie prawa wyłącznej własności spornych przedmiotów. Powódka wyłączne prawo do tych ruchomości wywodziła z faktu, iż wskazane przedmioty zostały nabyte w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i na jej potrzeby.

Niesporne było, że w dacie nabycia tych ruchomości strony pozostawały we wspólności majątkowej.

Istotnym z punktu widzenia zgłoszonego w pozwie żądania jest bowiem domniemanie wynikające z art. 31 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Większość małżeństw nie zawiera bowiem intercyzy wprowadzającej rozdzielność majątkową czy też rozdzielność z wyrównaniem dorobków. Rozwiązanie małżeństwa skutkuje zatem ustaniem małżeńskiej wspólności majątkowej.

O przynależności poszczególnych składników majątku do dorobku małżonków rozstrzygają przepisy prawa (art. 31 i art. 33-34 k.r.o.). Artykuł 33 k.r.o. zawiera numerus clausus składników majątku osobistego. Oznacza to, że do tego majątku mogą przynależeć jedynie te przedmioty, które zostały wyraźnie wymienione w art. 33 k.r. o. Wszystkie pozostałe składniki majątkowe wchodzą w skład majątku wspólnego. W judykaturze i doktrynie trafnie wskazuje się na istnienie zarówno domniemania faktycznego przynależności składników nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej do majątku wspólnego małżonków, jak i założenia, że przepisy art. 31 i 33 k.r. o. pozwalają na wyciagnięcie wniosku, zgodnie z którym wszelkie wątpliwości dotyczące przynależności danego przedmiotu do majątku wspólnego, czy też do majątku osobistego małżonka, powinny być rozstrzygane na korzyść tego pierwszego (vide: Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy. Komentarz. Grzegorz Jędrejek. Wolters Kluwer, Warszawa 2017; str.173-191).

Podkreślenia w tym kontekście wymaga, że zgodnie z jedną z tez postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 10.2003 r. IV CK 283/02 (LEX nr 602280) - przepisy kodeksu rodzinnego nie ustanawiają domniemania prawnego przynależności składników majątkowych do majątku wspólnego, chociaż zasadą jest poddanie wspólności ustawowej ogółu przedmiotów należących do małżonków. Przy istnieniu tej zasady możliwe jest konstruowanie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.), według którego określone przedmioty nabyte w transakcji dokonanej przez jedno z małżonków, zostały nabyte z majątku dorobkowego, na rzecz ustawowej wspólności majątkowej. Nabycie określonej rzeczy z majątku odrębnego małżonka musi natomiast wynikać wyraźnie, nie tylko z oświadczenia współmałżonka, ale i to przede wszystkim z całokształtu okoliczności istotnych prawnie z punktu widzenia przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Odstępstwo od tego byłoby możliwe tylko w razie zaistnienia któregoś z wyjątków przewidzianych w art. 33 k.r.o. Przy czym wobec wskazanego wyżej domniemania faktycznego to na małżonku podnoszącym zarzut nabycia przedmiotu majątkowego w trakcie trwania związku małżeńskiego do majątku osobistego ciąży obowiązek wykazania, że zaistniały w tym zakresie przesłanki wynikające z art. 33 k.r.o.

Skoro o kwalifikacji określonego przedmiotu jako elementu konkretnej masy majątkowej decydują przepisy ustawy to nie można, przypisywać decydującego znaczenia oświadczeniom małżonków, że określony przedmiot nie należy do majątku wspólnego, względnie, że jedno z małżonków nabywa ów przedmiot wyłącznie dla siebie lub dla drugiego małżonka. Oświadczeń takich nie można także utożsamiać z przeniesieniem na jednego z małżonków uprawnień do określonego przedmiotu, wynikających z istniejącej wspólności ustawowej. Pogląd ten jest konsekwentnie podtrzymywany w orzecznictwie Jak podkreśla SN, przynależność przedmiotów majątkowych nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej do majątku osobistego zobowiązany jest udowodnić zainteresowany małżonek . Bezsprzecznie przedmiotowe ruchomości nabyte zostały w trakcie trwania związku małżeńskiego powódki z pozwanym stanowiąc tym samym wspólny majątek i dopiero po ustaniu wspólności małżeńskiej majątkowej stanowić będą współwłasność byłych małżonków.

Na podstawie analizy stanu faktycznego ustalono, iż powódka i pozwany do momentu zaistnienia konfliktu rodzinnego, prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, a na potrzeby założonej rodziny dokonywali zakupów przedmiotów (m.in. również tych wskazanych w pozwie) stanowiących ich współwłasność (tj. majątek wspólny). Podejmowali wspólne decyzje co do zakupu przedmiotów, z uzyskiwanych dochodów, stanowiących ich majątek osobisty, z pracy zawodowej.

W tym stanie, Sąd uznał, że przedmioty objęte roszczeniem nie stanowiły wyłącznej własności powódki, a stanowiły składnik majątek wspólny w związku z czym zarówno powódka jak i pozwany byli uprawnieni do współkorzystania ze wskazanych w pozwie przedmiotów. Nie jest istotne, który z byłych małżonków dokonywał fizycznie zakupu poszczególnych przedmiotów, jak również bez znaczenia pozostają twierdzenia pozwanego, że powódka rozliczyła faktury wystawione za zakup wskazanych przedmiotów jako związane z działalnością gospodarczą.

Z powyższych względów powództwo oparte na treści art. 222 k.c. jako bezzasadne podlegało oddaleniu, bowiem pozwany jako małżonek jest uprawniony do władania wskazanymi przedmiotami, tym samym nie zaistniały przesłanki konieczne roszczenia wynikającego z art. 222 § 1.

Wobec cofnięcia powództwa przez powódkę w zakresie żądania wydania czterech opon zimowych od samochodu R. (...), na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w zakresie punktu 2, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając naruszenie prawa materialnego art. 222 § 1 kc, art. 34 k.r. o, art. 36 § 3 k.r. o art. 206 kc w związku z art. 222 kc, przez błędne przyjęcie i oparcie żądania powódki na treści artykułu 222 kc podczas gdy w sprawie powinny mieć zastosowanie ,art. 34 krio, art. 36 §3 k.r. o ,przepisy, art. 206 kc związku z art. 222 kc zgodnie z którymi powódka zarządza samodzielnie tymi rzeczami i w ramach sprawowanego zarządu powódce przysługuje ochrona jej uprawnień przewidziana w art. 222 kc taka jak dla właściciela.

W związku z tak postawionymi zarzutami, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 i uwzględnienie żądania powódki z pkt 2,oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu a I- szą i II-gą instancję, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 2 i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania celem zbadania sprawy w aspekcie przesłanek z art. 36 § 3 k.r.o i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

Pozwany, w odpowiedzi na wniesioną przez powódkę apelację, wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie niezasadna i podlega oddaleniu.

Przyjmując ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji za swoje, Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawną tego stanu faktycznego oraz wyciągnięte z tej oceny wnioski, co zwalnia z konieczności ponownego przytaczania szeregu powołanych już wcześniej trafnych argumentów. Powódka co wynika z zarzutów apelacji nie kwestionowała oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji, jak również poczynionych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do twierdzenia powódki, że w niniejszej sprawie powinny mieć zastosowanie art. 34 k.r. o., art. 36 § 3 k.r. o. oraz art. 206 k.c. w zw. z art. 222 k.c., stwierdzić należy, że z treści art. 34 k.r. o. wynika, że przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. Powódka w toku procesu wskazywała, że jest wyłączną właścicielką nabytych przedmiotów i przedmioty te służą do prowadzenia jej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do tego zarzutu naruszenia art. 36 § 3 k.r. o., stwierdzić należy, że powoływanie się na art. 36 k.r. o. nie koreluje z zarzutem powódki w zakresie art. 34 k.r. o. Zgodnie bowiem z art. 36 § 3 k.r. o. przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności. A więc, w tym samym zarzucie powódka wskazuje, iż urządzenia stanowią majątek wspólny i jednocześnie jej majątek osobisty.

Jak wynika z prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego sprawy, który Sąd Okręgowy przyjmuje za własny obie myjki zostały zakupione w czasie trwania małżeństwa do wspólności majątkowej. W myśl przepisu art. 31 § 1 k.r.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Zgodnie z art. 222 k.c. § 1. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (§ 2).

Należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że przepis ten w niniejszej sprawie nie ma zastosowania. Z powyższych względów Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż powództwo oparte na treści art. 222 k.c. jako bezzasadne podlegało oddaleniu, bowiem pozwany jako małżonek jest również, tak jak powódka uprawniony do władania spornymi przedmiotami, tym samym nie zaistniały przesłanki konieczne roszczenia wynikającego z art. 222 § 1 k.c..

Środkami ochrony prawa własności przed trwałym wkroczeniem w sferę uprawnień właściciela, są - roszczenie windykacyjne i negatoryjne. Zastosowanie roszczenia windykacyjnego bądź negatoryjnego pozostaje w zależności od postaci wkroczenia w sferę uprawnień właściciela. Ich zastosowanie ma prowadzić do usunięcia przyczyny naruszenia prawa własności poprzez wycofanie się ze sfery cudzego władztwa.

Wkroczenie w sferę uprawnień właściciela w postaci pozbawienia go możności korzystania z przedmiotu jego własności przyznaje mu prawo do żądania wydania rzeczy. Wskazane w art. 222 k.c. roszczenie znajduje więc zastosowanie, gdy trwałe wkroczenie w sferę cudzych uprawnień - z naruszeniem normy art. 140 k.c.- polega na nieuprawnionym władaniu cudzą rzeczą. Roszczenie właściciela polega przy tym na żądaniu wydania rzeczy, zmierzając do jej wydobycia. Roszczenie windykacyjne jest zatem roszczeniem nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu nie właścicielowi.

Przesłanką powództwa jest więc w pierwszym rzędzie przymiot właściciela. Legitymowany do wystąpienia z roszczeniem jest aktualny właściciel. Biernie legitymowana w rozumieniu art. 222 § 1 k.c. jest natomiast osoba, która faktycznie włada cudzą rzeczą bez podstawy prawnej. Oznacza to, że roszczenie windykacyjne należy kierować przeciwko osobie, która faktycznie włada rzeczą, i która nie właścicielem ani też współwłaścicielem rzeczy.

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy - niesporne było, że w dacie nabycia tych ruchomości strony pozostawały we wspólności majątkowej, a skoro tak - nabyte w trakcie trwania związku małżeńskiego przedmioty objęte zostały wspólnością ustawową, a tym samym pozwany jako małżonek jest uprawniony do władania wskazanymi przedmiotami. Nie zaistniały więc przesłanki konieczne roszczenia wynikającego z art. 222 § 1 k.c. Przywoływany przez powódkę przepis art. 36§3 k.r. o. nie stanowi podstawy żądania wydania określonych przedmiotów powódce jako współwłaścicielowi rzeczy stanowiących przedmiot wspólności majątkowej małżeńskiej. Owszem wykonywanie przez małżonków zarządu majątkiem wspólnym zostało unormowane w przepisach art. 36–40 k.r. o. w sposób samodzielny, uwzględniający swoistość wspólności ustawowej jako bez udziałowej małżeńskiej wspólności majątkowej. W piśmiennictwie słusznie wskazuje się, że określenie charakteru przedmiotu jako służącego wykonywaniu zawodu lub prowadzeniu działalności zarobkowej wymaga uwzględnienia konkretnych okoliczności i rzeczywistego przeznaczenia przedmiotu Należy mieć też na względzie, że omawiana regulacja ma charakter wyjątku od zasady samodzielnego zarządu obydwojga małżonków i jako taka powinna podlegać wykładni zawężającej. Jak wynika z prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego sprawy, myjka marki K. oraz urządzenie piorące P. nie służyły powódce do prowadzenia działalności gospodarczej i nie zostały dla tego celu zakupione.

Jednakże w kwestiach, których nie można rozwiązać na podstawie tych przepisów, nie jest wyłączone odpowiednie stosowanie w drodze analogii przepisów art. 199 i następnych kodeksu cywilnego dotyczących współwłasności w częściach ułamkowych. Zgodnie z art. 199 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.

Przepis określa zasady dokonywania najważniejszych czynności odnoszących się do rzeczy wspólnej, czyli czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. Chodzi tu o rozporządzanie rzeczą wspólną, zmianę jej przeznaczenia, istotną zmianę samej rzeczy. Kodeks nie precyzuje, jakie czynności przekraczają zakres zwykłego zarządu, ale będą to czynności wykraczające poza załatwianie bieżących spraw związanych z rzeczą i utrzymywanie jej w stanie niepogorszonym. Takie czynności wymagają zgody wszystkich współwłaścicieli. W braku zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu należy zaliczyć też z reguły dokonanie podziału rzeczy do korzystania.

Finalną konsekwencją tych rozważań jest konieczność oddalenia apelacji powódki, w oparciu o art. 385 k.p.c. jako bezzasadnej.

W oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony ( koszty procesu) Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 675,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się koszty zastępstwa procesowego. Dodatkowo należy wskazać, że wysokość należnego wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w postępowaniu apelacyjnym została ustalona odpowiednio w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U . 2015 poz. 1800 z póż zm.) przy uwzględnieniu, że pozwany ustanowił pełnomocnika dopiero na etapie postępowania apelacyjnego (75% stawki minimalnej).

Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.