Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Sędziowie

-

Marek Podwójniak

-

Marcin Rudnik

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 234/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach z 16 sierpnia 2021 r. sygn. akt VII K 15/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Co do pkt 1 wyroku - mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu były wyższe niż nieznaczne, podczas gdy właściwa analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych czynu, a zwłaszcza sposobu i okoliczności popełnienia czynu, prowadzi do wniosku, że zarówno wina oskarżonego, jak i szkodliwość czynu były nieznaczne, a zatem że w niniejszej, wobec ziszczenia się pozostałych przesłanek zachodziły podstawy do warunkowego umorzenia postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut sprowadza się do polemiki z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji.

Społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1. Jest bardzo wysoka. Kluczowym jest tu stopień nietrzeźwości (1,47 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) oraz niezdolność oskarżonego do utrzymania kierunku jazdy na wprost. Sąd I instancji w pełni prawidłowo ocenił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a także zagrożenie, jakie oskarżony powodował uczestnicząc w ruchu po na drodze publicznej – drodze mającej status DW o nr 703, w dzień powszedni o godz. 13:40. Niewątpliwie uzasadnienie Sądu nie jest zupełne, tzn. nie uwzględnia wszystkich przesłanek wymienionych w art. 115 § 2 k.k. ale nie pomija żadnej okoliczności łagodzącej ów stopień a np. wspomniany powyżej czas zdarzenia i rangę drogi. Biorąc pod uwagę fakty ustalone w sprawie, których zresztą skarżący nie kwestionuje, chociażby rodzaj i charakter naruszonego dobra, grożącą szkodę, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków (stopień nietrzeźwości) czy rodzaj i stopień naruszenia reguł ostrożności, wydanie orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego byłoby sprzeczne z prawem bo stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu nie jest nieznaczny a wręcz bardzo wysoki. Oskarżony miał świadomość nielegalności swojego zachowania, mógł zachować się zgodnie z prawem. Nie zachodzi również okoliczność wyłączająca bezprawność lub winę. Konkludując w sprawie zasadnie sąd skazał oskarżonego za przypisany mu w pkt. 1 czyn.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż skarżący zasadność własnych twierdzeń opiera odwołując się nie do przesłanek z art. 115 § 2 k.k. a do okoliczności z art. 53 k.k. („incydentalny charakter czynu” oraz „większość właściwości i warunków osobistych oskarżonego”). W tym kontekście, mając przy tym na uwadze brzmienie art. 447 § 1 k.p.k. Sąd stwierdza, że i dolegliwość skazania będąca następstwem skazania za czyn z art. 178a § 1 k.k. nie może być uznana za surową. Sąd poprzestał na orzeczeniu grzywny – kary będącej karą najłagodniejszego rodzaju – w wymiarze 37% zagrożenia ustawowego. Jeśli względni się stopień nietrzeźwości i realność zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego kary tego rodzaju i w tym wymiarze nie sposób nazwać karą surową. A przecież Sąd ustalił wymiar stawki dziennej na poziomie minimum ustawowego z art. 33 § 3 k.k. Co do środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych ten orzeczono w odniesieniu do pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju w wymiarze zaledwie o rok wyższym od minimum ustawowego – przy czym nadal należy pamiętać o tym, że stan nietrzeźwości oskarżonego to nieomal sześciokrotność wartości granicznej ustalonej przez ustawodawcę (0,25 mg/l). Dodać też trzeba, że dywagacje skarżącego na temat wadliwości decyzji oskarżonego sugerują jakoby kwestia ta podlegała ocenie. Tymczasem nie ma tu miejsca na jakiekolwiek rozważania – obowiązuje zasada „piłeś nie jedź”, która w równym stopniu dotyczy każdego z pojazdów mechanicznych. Sąd uznaje, iż najzupełniej zasadną było zwolnienie oskarżonego na okres 4 lat z ciężaru „podejmowania decyzji” o tym, czy prowadzić jakikolwiek pojazd mechanicznych czy też. Skarżąca zapomina, że czyn oskarżonego to nie tylko „podjęcie decyzji” ale i kontynuowanie jazdy mimo trudności w utrzymaniu kierunku jazdy na wprost. Stopień zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego wynikający z takiego zachowania powodowanego znacznym stopniem nietrzeźwości sytuuje postulaty skarżącego w sferze pobożnych życzeń oderwanych od realiów czynu.

Wniosek

Warunkowe umorzenie postępowania na okres 1 roku, orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, ograniczając zakaz do kategorii pojazdów, której dotyczyło zdarzenie i zaliczając na poczet środka karnego okres od dnia zatrzymania prawa jazdy oraz orzeczenie wobec oskarżonego 5.000 zł świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny. Orzeczona kara i środek karny współtworzą dolegliwość skazania, która nie przekracza stopnia winy i należycie odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynu w wystarczającym stopniu uwzględniając cechy osobiste oskarżonego – w tym jego wiek i dotychczasową niekaralność.

3.2.

Co do pkt 2 wyroku - mająca wpływ na treść orzeczenia obraza przepisów postępowania, tj. art 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, polegającej na uznaniu, że zeznania świadków Ł. C. i K. Ł. są całkowicie wiarygodne, zaś wyjaśnienia oskarżonego tego waloru nie posiadają, co doprowadziło do przyjęcia błędnej kwalifikacji czynu z art. 229 § 1 i 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Twierdzenia obrońcy oskarżonego są dywagacją pozbawioną jakichkolwiek podstaw, zawierającą też stwierdzenia wręcz sprzeczne z regułami postępowania karnego. Tak bowiem jest chociażby ze wskazaniem, że dowody z zeznań świadków bezpośrednich zdarzenia pozostają dowodami pośrednimi. Posiłkowanie się „wiedzą pełnomocnika” odnośnie zachowania oskarżonego, a zatem osoby, która nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia i wiedzę swą może czerpać jedynie z wyjaśnień oskarżonego (które to zostały uznane w przeważającej części za niewiarygodne), pozostaje wręcz w kategoriach fantasmagorycznej próby przedstawienia sądowi związku przyczynowo-skutkowego niezgodnego z pozostałymi materiałami sprawy.

Sąd I instancji trafnie wyjaśnił wszelkie wątpliwości związane z niejasnościami w sprawie, posiłkując się przy tym zarówno zeznaniami funkcjonariuszy będących wówczas na służbie, jak i świadka J. Z.. Świadkowie ci byli w stanie podać i podali wszystkie okoliczności związane ze sprawą, zachowując przy tym ciąg logiczny oraz przyczynowo – skutkowy, a równocześnie nie sposób uznać, aby luki w pamięci (w naturalny sposób występujące po upływie czasu) uzupełniali domysłami czy nieprawidłowo ukształtowanymi wspomnieniami. Nawet gdy na początku przesłuchania nie byli w stanie sobie przypomnieć wszystkich okoliczności, to jednak wkrótce uzupełniali swoje wypowiedzi, zaznaczając jednocześnie, czy są tego pewni czy też nie. Jednocześnie Sąd Rejonowy trafnie też wyjaśnił, że fakt nie posiadania w momencie zatrzymania przez oskarżonego dużych ilości gotówki, nie neguje możliwości skazania go za zarzucany czyn – oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa udzielenia obietnicy wręczenia korzyści majątkowej w zamian za odstąpienie od czynności, nie zaś wręczenie, czy też usiłowanie wręczenia korzyści majątkowej. Oprócz tego, nie sposób nie zauważyć, że obrońca nie kwestionuje wiarygodności świadków, nie próbuje wykazywać wewnętrznej czy zewnętrznej sprzeczności ich depozycji, lecz posiłkuje się nimi wyłącznie fragmentarycznie w celu wykazania, że brak jest dowodów na poparcie zarzutu. Powstaje przez to oczywista sprzeczność, bowiem nie kwestionując złożonych zeznań, ich oceny skarżący podejmuje wyłącznie polemikę z ustaleniami i oceną dowodów Sądu I instancji. Sąd ma jednak prawo do odmiennej oceny i wyciągania wniosków z przeprowadzonych dowodów, bowiem mieści się to – a wręcz stanowi istotę – obowiązku respektowania zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Zasada ta stanowi granicę dla pojawiających się w sprawie wątpliwości. Dopiero gdy nie daje ona możliwości wyeliminowania niepewności organu procesowego, zastosowanie znajdzie reguła in dubio pro reo. Naruszenie tego rodzaju zasad musi prowadzić do skutku w postaci naruszenia reguł dotyczących weryfikowalnych i prawidłowych ustaleń faktycznych. W przeciwnym wypadku skarżący dopuszcza się jedynie bezzasadnej polemiki. Jednocześnie Sąd biorąc pod uwagę zgromadzone w sprawie dowody nie wartościuje ich w żaden sposób, uzyskując pogląd na sprawę dzięki całokształtowi zgromadzonego materiału, przy czym dotyczy to sytuacji ograniczenia nie ze względu na treść, lecz rodzaj bądź pochodzenie dowodu. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. zwłaszcza wtedy, gdy:

1)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 k.p.k.),

2)  stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3)  jest gruntownie i logicznie – z uwzględnieniem wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku – V KKN 333/01 – Prok. i Pr. wkł. 2003, nr 7-8, poz. 11 oraz system informacji prawniczej LEX nr 56856). Powyższe oznacza, że to skarżący musi wykazać niejasności i błędy rozumowania Sądu I instancji, które muszą być obiektywne, a nie wyłącznie stanowić wyraz niezgadzania się z oceną dokonaną w Sądzie niższej instancji. Takiego wymogu w niniejszej sprawie skarżący nie spełnił, wobec czego jego zarzut nie nadaje się do uwzględnienia.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pozostaje niezasadny, bowiem podnoszone przez skarżącego okoliczności nie mogą dać podstaw do zmiany prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach z 16 sierpnia 2021 r. sygn. akt VII K 15/21 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok pozostaje w pełni prawidłowy. Argumentacja obrony stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, nie przedstawiając twierdzeń i zarzutów mogących być uznane za skuteczne. Skarżący przedstawia jedynie swoją wersję wydarzeń, nieopartą na materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, równocześnie starając się wyprowadzić z pozostałej części materiału, błędne wnioski. Stanowi to jedynie wyraz poglądów skarżącego, nie zaś realnej oceny dowodów i ustaleń faktycznych. Skarżący nie był w stanie wykazać, aby Sąd Rejonowy dopuścił się przy procedowaniu błędów zarówno w zakresie wymiaru kary orzeczonej za pierwszy z zarzucanych czynów, jak i samego udowodnienia czynu drugiego. Bez wątpienia materiał dowodowy dostarczył podstawy do skazania oskarżonego za oba zarzucane czyny, zaś wymiar kary orzeczonej pozostaje adekwatny do wszystkich okoliczności uwzględnianych.

Powyżej wskazano, że Sąd nie uznał kary orzeczonej za czyn przypisany w pkt. 1. za rażąco niewspółmierną. To samo dotyczy i kary orzeczonej za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 229 § 1 i 3 k.k. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stopień społecznej szkodliwości tegoż zasadnie poprzestając na orzeczeniu kary przewidzianej przez ustawę w wymiarze odpowiadającym minimum ustawowemu. Wątpliwości przy tym nie budzi zasadność warunkowego zawieszenia jej wykonania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Sąd wymierzył oskarżonemu opłatę w oparciu o art. 8 w zw. z art. 7 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223) oraz obciążył go zryczałtowanymi kosztami doręczeń w kwocie 20,00 zł.

7.  PODPISy

Marcin Rudnik Jacek Klęk Marek Podwójniak