Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2021r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Półtorak

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

po rozpoznaniu dnia 16 grudnia 2021r.

sprawy J. S. (1)

obwinionego z art. 116 § 1 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 20 maja 2021r., sygn. akt II W 162/21

I.  wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 50 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 684/21

UZASADNIENIE

J. S. (1) obwiniony był o to, że w dniu 9 grudnia 2020 roku około godziny 12:15 w Ł. woj. (...) w Sądzie Rejonowym przy ul. (...) nie przestrzegał obowiązku zakrywania ust i nosa określonego w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 listopada 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r. poz. 2091 z późn. zm.), to jest o czyn z art. 116 § 1a kw.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2021r. Sąd Rejonowy w Łukowie orzekł:

I.  obwinionego J. S. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 9 grudnia 2020 roku około godziny 12 ¹⁵ w Ł. w województwie (...), w budynku Sądu Rejonowego przy ul. (...) nie przestrzegał obowiązku zakrywania ust i nosa określonego treścią § 25 ust. 1 pkt 2 lit d rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 grudnia 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r. poz. 2132), to jest wykroczenia wyczerpującego znamiona art. 116 § 1a kw i za czyn ten na podstawie art. 116 § 1a kw w zw. z art. 24 § 3 kw wymierzył mu karę 500 złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądził od obwinionego J. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 170 złotych, w tym 50 złotych tytułem opłaty sądowej.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony zaskarżając go w całości „z uwagi na brak zaistnienia czynu zabronionego”. Skarżący nie zawarł w apelacji stricte zarzutów odwoławczych, niemniej z treści uzasadnienia tego środka odwoławczego wynika, że kwestionuje on ustalenia sądu, zgodnie z którymi, w czasie i w miejscu opisanym w zarzucie nie zakrywał ust i nosa. Podnosił także, że posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zwalniające go z obowiązku zakrywanie ust i nosa.

W apelacji zawarty był wniosek o „uchylenie” wyroku i uniewinnienie obwinionego od stawianego mu zarzutu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W szczególności nie można się zgodzić z zarzutem, jakoby sąd I instancji błędnie ustalił, iż obwiniony w trakcie zajścia, które miało miejsce w dniu 9 grudnia 2020r. w budynku Sądu Rejonowego nie zakrywał ust oraz nosa. Takie ustalenia sąd meriti poczynił na podstawie zeznań M. Ś. oraz P. B. (funkcjonariusza policji oraz pracownika ochrony), którzy bezpośrednio obserwowali zachowanie obwinionego. Z ich zeznań wynika, iż w trakcie pobytu w budynku sądu przez pewien okres czasu J. S. (1) nie zakrywał ust oraz nosa i to nie tylko maseczką, ale innym przedmiotem dopuszczonym w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 1 grudnia 2020r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (tj. przy użyciu odzieży lub jej części, maski, maseczki, przyłbicy albo kasku ochronnego - § 25 Rozporządzenia). Przywołane wyżej zeznania świadków nie są jedynym dowodem na takie ustalenie, ponieważ na wniosek obwinionego – Sąd Okręgowy w trakcie postępowania odwoławczego zwrócił się o nagranie z monitoringu Sądu Rejonowego w Łukowie dot. przedmiotowego zdarzenia. Z tego, niewątpliwie jak najbardziej obiektywnego dowodu, z którym zapoznał się Sąd Odwoławczy wynika, że faktycznie, do pewnego momentu J. S. zasłaniał twarz przedmiotem przypominającym chustkę, jednak pod koniec zajścia zaniechał tego i z odkrytą twarzą wszedł do holu budynku. Tak więc nie może być wątpliwości, że postąpił niezgodnie z przywołanym już wyżej Rozporządzeniem Rady Ministrów z 1 grudnia 2020r., a w szczególności §25 ust. 1 pkt 2 d, który wymagał zakrywania ust i nosa m.in. w budynkach użyteczności publicznej przeznaczonych na potrzeby wymiaru sprawiedliwości, a który to akt prawny wszedł w życie 02 grudnia 2020r. I takie też zachowanie zasadnie zostało obwinionemu przypisane, co penalizowane jest przez art. 116 § 1 a kw. Dlatego merytorycznego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miało zarządzenie Prezesa Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 22 maja 2020r., na które obwiniony powołuje się w apelacji, albowiem wniosek o ukaranie nie zarzucał naruszenia tego zarządzenia, ale aktu prawnego o charakterze generalnym, jakim jest przywołane wyżej rozporządzenie.

W żaden też sposób, czy to na etapie postępowania I-instancyjnego, czy też w II instancji obwiniony nie wykazał, aby był w kręgu osób, które zwolnione są z obowiązku zasłaniania ust i nosa. Na pewno nie uprawnia go do tego posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności, ponieważ zgodnie z §25 ust. 3 pkt są to osoby z całościowymi zaburzeniami rozwoju zaburzeń psychicznych, niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym, znacznym albo głębokim, jak również osoby mające trudności w samodzielnym zakryciu lub odkryciu ust lub nosa. Brak jest przesłanek do uznania, że J. S. (1) mieści się w kręgu wymienionych wyżej osób (nie cierpi na zaburzenia psychiczne, a chociażby z nagrania z monitoringu wynika, iż do pewnego momentu nie sprawiało mu problemu zakrywanie ust i nosa).

Odnośnie zastrzeżeń skarżącego do sposobu zachowania pracowników ochrony Sądu Rejonowego w Łukowie to stwierdzić należy, że kwestia ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ nie jest ona jej przedmiotem. To bowiem oceną zachowania obwinionego w zakresie nieprzestrzegania przepisów obowiązujących w stanie epidemii zajmował się sąd, a nie niewłaściwym – w jego przekonaniu – zachowaniem pracowników ochrony. Jeżeli obwiniony widział w tym zakresie jakieś nieprawidłowości winien wystąpić ze stosowną interwencją do Prezesa Sądu Rejonowego w Łukowie i jak wynika z treści apelacji z takiej możliwości J. S. skorzystał.

Przy tak ustalonym prawidłowo stanie faktycznym, Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do zakwestionowania dokonanej przez sąd I instancji prawno-karnej oceny zachowania przypisanego J. S., który nie przestrzegając nakazów nałożonych Rozporządzeniem Rady Ministrów z 1.12.2020r. zrealizował tym samym znamiona art. 116§1 a kw. W kwestii zgodności tego przepisu z konstytucją Sąd Okręgowy w Siedlcach niejednokrotnie się już wypowiadał, w tym m.in. w sprawie II Ka 776/21, która również toczyła się przeciwko J. S. (1) i zaprezentowane tam stanowisko w zupełności sąd - w składzie personalnym rozpoznającym przedmiotową sprawę - podziela.

Na str. 14 apelacji skarżący przytoczył 3 akty prawne, w tym 2 z zakresu prawa międzynarodowego, jednakże nie sprecyzował, w jakim aspekcie miałyby się one odnosić do niniejszej sprawy i nie sformułował o nie zarzutów odwoławczych.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. art. 109 § kpw, 636§1 kpk w zw. z art. 121§1 kpw, Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.