Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 853/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 9 lipca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1028/20;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- art. 4 kpk i art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i bezpodstawne odmówienie pełnej wiarygodności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w zakresie popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu, podczas gdy oskarżony w sposób konsekwentny i spójny opisał fakt regulowania alimentów poprzez ich potrącanie przez pracodawcę, a nadto mając na uwadze niewyjaśnione okoliczności prowadzonych spraw egzekucyjnych przez komornika i niewyjaśnienie przez Sąd w sposób wyczerpujący okoliczności potrącania wynagrodzenia przez pracodawcę (...) D. R. oraz niewzięcie pod uwagi, iż w okresie zatrudnienia u innego pracodawcy miały miejsce potrącenia zarobków, jego wyjaśnienia winny stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie,

-

art. 167 kpk, art. 410 kpk - poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności i niewyjaśnienie okoliczności prowadzonych przeciwko oskarżonemu spraw egzekucyjnych przez komornika, w sytuacji gdy są one nieoczywiste, a nadto niewyjaśnienie przez Sąd w sposób wyczerpujący okoliczności potrącania wynagrodzenia przez pracodawcę (...) D. R. co miało istotne znaczenie dla przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu,

w konsekwencji obrazy w/ w przepisów postępowania zarzucam także:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez dowolne, jednostronne i bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, a nadto nie zostały wyjaśnione przez Sąd wszystkie istotne okoliczności sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego skazania oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się pozbawiony zasadności i jako taki nie zasłużył na uwzględnienie.

Nawiązując do problematyki oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, dla której dezaprobatę apelujący przedstawił na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia wskazać należy, iż ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego, bowiem także odwołujący, podnoszący ów zarzut, nie może ograniczyć się do prostego, subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że na wiarę zasługują wyłącznie dowody działające na korzyść podsądnego, tym bardziej gdy te tak naprawdę ograniczają się jedynie do jego własnych, intencjonalnych deklaracji. Ta metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem skuteczne wykazanie jakich konkretnych i obiektywnych uchybień dopuścił się Sąd merytoryczny w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłaby sobie tego zainteresowana strona procesowa, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego – jest naturalnym prawem tak jego jak i jego obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością.

Tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy skarżący nie był w stanie skutecznie przekonać Instancji Odwoławczej o słuszności swoich przekonań, bowiem te nie zostały w logiczny i racjonalny sposób uargumentowane. Wprawdzie, kwestionując prawidłowość pierwszoinstancyjnego postępowania apelujący wskazał jakich rzekomych uchybień w zakresie oceny dowodów tenże Sąd miałby się dopuścić, jednakże wywody te nie mogły znaleźć uznania w oczach Sądu Okręgowego. W istocie bowiem w uzasadnieniu do wywiedzionego środka zaskarżenia obrona przedstawiła jedynie własną – dość tendencyjną ocenę zgromadzonych w toku sprawy źródeł dowodowych w zasadzie wskazując jedynie, iż niesłusznie Sąd pierwszej instancji odmówił wiary deklaracjom płynącym z ust jego klienta i tym samym rzekomo pominął okoliczności, na które ten – realizując przyjętą linię obrony – się powoływał. W ten sposób skarżący próbował poniekąd – acz w sposób nieudolny - przeforsować dowolny, wątpliwy wręcz pogląd, jakoby każdorazowo kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy winny być wyjaśnienia osoby postawionej w stan zarzutu i to te organ procesowy winien uznać za wiarygodne i to za wszelką cenę, nawet gdy pozostała część zebranego w sprawie, obszernego i wiarygodnego materiału dowodowego ewidentnie im przeczy. Mało tego – wydawać by się mogło, że w ocenie skarżącego nawet mimowolnie nasuwające się wnioski płynące z prostej dedukcji i szeroko pojętej praktyki nie powinny takiego dowodu nawet w najmniejszym stopniu dyskredytować. Podążając jednak zaprezentowanym na łamach apelacji tokiem dedukcji uznać należałoby, że każdorazowo wszystkie okoliczności powoływane przez danego podsądnego – niewątpliwie zainteresowanego korzystnym (z własnego punktu widzenia) rozstrzygnięciem sprawy – w całości winny stanowić oparcie dla poczynionych ustaleń faktycznych. Taki schemat oceny dowodów byłby jednak niedopuszczalny. Kierując się bowiem postulatami bezstronności i obiektywizmu organ sądowy winien podejść w sposób równy do wszystkich ujawnionych w toku postępowania źródeł dowodowych, a zatem tak jak nie dyskredytować żadnego z nich, tak i nie faworyzować relacji danego podmiotu, zwłaszcza odgórnie i automatycznie jedynie ze względu na zajmowane przezeń stanowisko procesowe. Co więcej – wszystkie dowody winny być oceniane we wzajemnym powiązaniu i korelacji. Nie bez powodu bowiem ustawodawca nakazuje badać je w aspekcie ich rzetelności i przydatności dla danego procesu właśnie przez pryzmat pozostałej części ujawnionego materiału dowodowego i dopiero, w oparciu o tak nakreślony porządek, czynić ustalenia faktyczne.

W świetle powyższego oczywistym jawi się, że dowód z wyjaśnień oskarżonego winien być poddawany takiej samej ocenie, jak każdy inny zgromadzony w danej sprawie materiał dowodowy. Z tej więc przyczyny wiarygodność złożonych przez J. B. wyjaśnień musiała zostać oceniona w kontekście wszystkich okoliczności, w szczególności zaś pozostałych zgromadzonych w sprawie i uznanych za wiarygodne dowodów. Sama tylko okoliczność, że podsądny konsekwentnie negował swoje sprawstwo, kreując własną, nieco absurdalną, wersję zdarzeń, nie mogła stanowić wystarczającej podstawy do przyznania jego twierdzeniom waloru wiarygodności i bezrefleksyjnego uznania, iż nie ponosi on winy za przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn. I tak, Sąd Rejonowy odmówił wiary relacji podsądnego, przede wszystkim z tego względu, że nie znalazła ona odbicia w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, który de facto nie został zakwestionowany na łamach wniesionego środka zaskarżenia. Jednocześnie, zeznania świadków wespół z treściami płynącymi z nieosobowych źródeł dowodowych były na tyle jasne i jednoznaczne w swej wymowie, iż nie pozostawiały złudzeń co do swojej rzetelności i autentyczności. Bez wątpienia zatem wskazane przez Sąd pierwszej instancji obciążające oskarżonego dowody stanowiły doniosłe, pełnowartościowe i zgodne źródła dowodowe, dobitnie przeświadczające o sprawstwie oskarżonego. W tej sytuacji, jego – tak naprawdę - gołosłowne i dość irracjonalne przekonania o braku zawinienia nie mogły znaleźć uznania w oczach organu procesowego. Przytoczony tok dedukcji Sądu Rejonowego oraz schemat oceny dowodów nie powinien przy tym budzić najmniejszych wątpliwości. Jest to wręcz książkowy przykład analizy zebranego materiału dowodowego, czynionej przez pryzmat całości ujawnionych w toku postępowania źródeł dowodowych i w ich wzajemnej korelacji, przy jednoczesnym uwzględnieniu zasad logiki i doświadczenia życiowego. Co jednak przy tym najistotniejsze z punktu widzenia zarzutów apelacji to to, iż okoliczność, że organ procesowy nie zawierzył deklaracjom podsądnego nie może być utożsamiana z przyjęciem, iż pewne okoliczności nie zostały przez niego odpowiednio, dogłębnie wyjaśnione albo wręcz – że zostały pominięte i zbagatelizowane – tak jak próbował to przedstawić autor apelacji. Ustalenia faktyczne są bowiem pojęciem silnie związanym z problematyką oceny dowodów i oczywistym jawi się, iż okoliczności płynące z dowodu uznanego za niewiarygodny siłą rzeczy nie mogą przyczynić się do odtworzenia konwencji zdarzeń. Co więcej – postulaty zaprezentowane w treści apelacji jawią się jako zdumiewające, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę fakt, iż w treści uzasadnienia do zaskarżonego orzeczenia organ procesowy odniósł się do wskazywanych przez oskarżonego przesłanek, wskazując przy tym z jakich względów nie przyczyniły się one do odtworzenia rzeczywistego przebiegu zdarzeń właśnie z czasookresu objętego zarzutem. I tak, organ orzekający wskazał, że przekonania oskarżonego, jakoby ten tkwił w błędnym przekonaniu, iż to pracodawca firma (...) odprowadza za niego alimenty na konto komornika, stanowiła nic innego jak realizację przyjętej przezeń linii obrony. Z wiarygodnych, rzetelnych i pełnych informacji uzyskanych od komornika sądowego wynika, iż w okresie przyjętym przez oskarżenie na jego konto nie wpływały żadne wpłaty (za wyjątkiem dwóch w roku 2020), w tym zatem również te z tytułu potrącenia z wynagrodzenia za pracę. Z kolei, przekonania oskarżonego, jakoby pozostawał on okradany przez swojego pracodawcę w osobie D. R. pozostawały nielogiczne i gołosłowne. Wszak, gdyby rzeczywiście do zdarzeń tego typu doszło, a J. B., który poczuł się ofiarą przestępstwa kradzieży, powziąłby o nich wiedzę, winien sprawę zgłosić do odpowiednich do tego organów. Tymczasem, brak jest dowodów, ażeby uznać, że ten kroki tego typu powziął. Stąd, przyjąć należy, że podsądny pozostawał bierny, zachowując te informacje dla siebie i posłużył się nimi dopiero w toku niniejszego postępowania. Poza tym, nie należy tracić z pola widzenia, iż to właśnie w gestii oskarżonego, który winien troszczyć się o interesy własne i swoich dzieci, leżało wykazanie zainteresowania tą materią i ewentualnie wyjaśnienie problemu z pracodawcą. Oskarżony już we wcześniejszym postępowaniu, zakończonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 wrześnmia 2019 r. (II K 873/19) składał w dniu 24 czerwca 2019 r. wyjaśnienia tłumacząc się, że nie wiedział, że jego pracodawca nie odprowadza do komornika środków na poczet alimentów, choć miał to robić. Mimo skazania, w kolejnym postępowaniu oskarżony ponownie rzekomo w niezawiniony sposób zawierza pracodawcy, do lipca 2000 r. tego nie sprawdza, ponownie ma trudności ze skontaktowaniem się z nim i twierdzi, że ze swej strony nic więcej nie może zrobić – prócz zwrócenia się o wyjaśnienia do komornika sądowego, ale dopiero w październiku 2021 r. Wyjaśnień takich w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać za zasługujące na uwzględnienie i wykazujące po stronie oskarżonego należytą staranność w zapewnieniu, by należne od niego środki na utrzymanie jego dzieci do nich trafiły.

W tej sytuacji, bez wątpienia stwierdzić należy, że w sprawie nie wyłoniły się okoliczności, które należałoby szerzej wyjaśnić, a o których stanowiła apelacja. Jak już wspomniano powyżej, informacje uzyskane od komornika sądowego były pełne, jasne, jednoznaczne w swej wymowie i przede wszystkim wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy. W sposób tożsamy ustosunkować należy się do rzekomych wątpliwości co do potrącania alimentów z wynagrodzenia podsądnego. Kwestia ta tak naprawdę została rzeczowo wyjaśniona, zaś obiekcje w tym zakresie wykreowane zostały wyłącznie przez obronę oraz jej klienta na potrzeby realizacji prawa do obrony. Z tego względu, potencjalne rozbudowywanie postępowania dowodowego o przeprowadzenie dalszych dowodów wskazanych w apelacji, nie przyczyniłoby się w żaden sposób do rozstrzygnięcia sprawy, lecz jedynie daremnie wydłużyłoby czas jej trwania i mogłoby wpłynąć na zaistnienie tak niepożądanego stanu jakim jest przewlekłość postępowania. W toku postępowania uzyskano zresztą informacje o prowadzonych wobec oskarżonego egzekucjach komorniczych i ich skuteczności, jak też o podziale uzyskiwanych kwot pomiędzy wierzycieli. Oskarżony zdawał jednak sobie sprawę z ich wielości i o tym, że zajęta część wynagrodzenia nie będzie wystarczająca dla pokrycia całości zobowiązań, nie może więc brakiem wiedzy co do sposobu dokonania podziału uzasadniać swego rzekomo usprawiedliwionego przekonania, że skoro komornik dokonał zajęcia, to on jest zwolniony z obowiązku świadczenia na utrzymanie dzieci w wysokości, orzeczonej przez Sąd.

Reasumując całość niniejszych wywodów stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny wiarygodności ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, stwierdzając przy tym winę J. B.. Skarżący w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazał zaś nieprawidłowości procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów, nieudolnie próbując podważyć materiał dowodowy obciążający oskarżonego, a pomijając milczeniem precyzyjnie przedstawiony w uzasadnieniu do zaskarżonego orzeczenia tok rozumowania Sądu Rejonowego.

Z kolei, wobec faktu, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych pozostawał wtórny wobec dokładnie omówionego już zarzutu obrazy przepisów postępowania, zaś argumentacja obrońcy mająca poprzeć oba podniesione w apelacji zarzuty była dokładnie taka sama, brak jest konieczności sztucznego dublowania dotychczasowych rozważań Sądu Okręgowego w kolejnej rubryce tabelarycznego uzasadnienia i odnoszenia się do tego postulatu. Wszak, jeżeli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku, wydany w sprawie o sygn. II AKa 171/15).

Wniosek

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionego zarzutu na uwzględnienie nie zasłużył żaden z tak sformułowanych wniosków apelacyjnych.

Lp.

Zarzut

- rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec J. B. kary 5 miesięcy pozbawienia wolności przy wymiarze której Sąd nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym, takim jak zadeklarowaną przez oskarżonego wolę łożenia alimentów na rzecz dzieci, podjęcie przez oskarżonego kroków celem ustalenia nieprawidłowości w postępowaniach komorniczych, a nadto że jedynie kara o charakterze wolnościowym pozwoli oskarżonemu, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary w art. 53 kk, a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem kary łagodniejszej kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut alternatywnie wywiedziony przez obrońcę również okazał się pozbawiony zasadności.

Wyprzedzając zasadniczą część niniejszych wywodów należy zwrócić uwagę na niedbałość skarżącego przy formułowaniu rozpatrywanego zarzutu. Zaskarżonym wyrokiem J. B. został bowiem skazany na jednostkową karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 miesięcy. Tymczasem, obrońca w petitum apelacji wyraził swoją dezaprobatę dla kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Wprawdzie, wskazane uchybienie pozostało bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jednak od podmiotu profesjonalnego sporządzającego dany środek zaskarżenia winno się oczekiwać większej skrupulatności i dbałości o detale.

Niemniej jednak, przechodząc do meritum i abstrahując nieco od powyższego, nadmienić należy iż wbrew odmiennym postulatom apelacji orzeczona względem J. B. kara w żadnym razie nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a tylko tego rodzaju niewspółmierność mogłaby powodować, w myśl art. 438 pkt 4 kpk, wydanie orzeczenia reformatoryjnego. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko oskarżonego, czy jego obrońcy ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, czyli niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zatem znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Tymczasem, wymierzając oskarżonemu alternatywnie kwestionowaną na łamach apelacji karę Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie ustawowe dyrektywy, płynące z treści art. 53 kk, właściwie zważył stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, bacząc jednocześnie na wszelkie okoliczności dotyczące stricte osoby sprawcy, a zatem zarówno te przemawiające na korzyść J. B., jak też te obciążające go. Jednocześnie, wobec faktu, iż uzasadnienie pierwszoinstancyjnego wyroku jest na tyle wymowne i kompleksowo reguluje pobudki jakie kierowały Sądem niższego rzędu przy ferowaniu rozstrzygnięcia w zakresie kary, Instancji Odwoławczej nie pozostało nic innego jak tylko wyraźnie dodać, iż w zupełności podziela ona to stanowisko, tym samym puentując, iż tylko zasądzona w pierwszoinstancynym postępowaniu wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności jest odpowiednia do tego, by podziałać nań powstrzymująco i uświadomić mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności karnej za kolejne naruszenie porządku prawnego. Nadto, jest to kara sprawiedliwa, która zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą, a w szczególności winna przyczynić się do uświadomienia oskarżonemu naganności prezentowanych przezeń dotychczas zachowań oraz uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości dowodząc braku bezkarności dla tego typu incydentów. Trzeba też mieć na względzie wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa, w tym trzykrotną za występki z art. 209 § 1 kk i utrzymującą się nieefektywność orzekanych wcześniej kar tak nieizolacyjnych, jak i kar pozbawienia wolności – z warunkowym zawieszeniem oraz bez.

Słusznego oglądu Sądu Rejonowego na tę kwestię nie zdołały podważyć zupełnie nietrafione wywody apelacji. Odnosząc się bezpośrednio do podniesionych tamże postulatów wskazać winno się, że pomimo deklaracji podsądnego co do chęci regulowania zobowiązań na rzecz swoich dzieci, w rzeczywistości pomimo podjęcia pracy zarobkowej i realnych możliwości wywiązywania się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, ten nadal nie dokonywał wpłat na konto komornika, co powodowało dalszy wzrost zaległych należności. Z tej przyczyny uznać należy, iż zapewnienia J. B. w tym zakresie nie stanowią rezultatu szerszej autorefleksji czy rzeczywistej chęci zmiany z jego strony, a nakierunkowane zostały jedynie na poprawę sytuacji procesowej zainteresowanego, który pozornie wyrażoną skruchą próbował przekonać organ procesowy do wymierzenia mu jak najkorzystniej sankcji karnej. Dlatego też, w ocenie Sądu Odwoławczego, okolicznościom tym absolutnie nie należało nadawać nadmiernej rangi i znaczenia i eksponować ich na tyle, ażeby stanowiły trzon zarzutu apelacyjnego z art. 438 pkt 4 kpk. Analiza całości wywodów zaprezentowanych w treści wywiedzionego środka zaskarżenia nakazuje bowiem przyjąć, iż wobec tak niemalże wzorcowej postawy podsądnego, wszystkie inne okoliczności sprawy znamienne dla orzeczenia o sankcji karnej winny mieć minimum drugorzędne znaczenie. Rzecz jasna, obwieszczana skrucha i chęć zmiany, o ile byłyby szczere, byłyby też godne pochwały, jednak pobudki towarzyszące powzięciu takiej woli winny mieć wymiar indywidualny i motywowane być prawdziwą troską o dobro dzieci, nie zaś koncentrować się jedynie na ewentualnych korzyściach procesowych

W sposób tożsamy ustosunkować należy się nadto do przekonań obrony, jakoby jej klient w trosce o dobro swojego potomstwa dążył do wyjaśnienia rzekomych nieprawidłowości toczącego się przeciwko niemu postępowania komorniczego. W rzeczywistości – jak już wskazano powyżej - wzmiankowane nieprawidłowości wykreowane zostały właśnie przez samego podsądnego, który w ten sposób dążył jedynie do zminimalizowania odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Trudno zatem deklaracje w tym zakresie poczytywać jako działania na rzecz interesów pokrzywdzonych. Zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę fakt, iż kroki tego typu podsądny powziął dopiero w toku toczącego się przeciwko niemu postępowania. Uprzednio J. B. w żaden sposób nie interesował się tym, czy środki pieniężne wpływają na konto komornika czy też nie.

Wreszcie dodać należy, iż o ile wykonanie kary pozbawienia wolności utrudnia wywiązywanie się z obowiązków alimentacyjnych, o tyle nie wyklucza tego. W warunkach izolacji penitencjarnej istnieje bowiem możliwość podjęcia pracy zarobkowej.

Wniosek

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie

4.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionego zarzutu na uwzględnienie nie zasłużył żaden z tak sformułowanych wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 9 lipca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1028/20;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności wywiedzionego zarzutu i przy jednoczesnym braku przesłanek podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby podjąć ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 kpk, uznając, że w sprawie zachodzą podstawy do zwolnienia oskarżonego od ich zapłaty. Taka a nie inna decyzja procesowa podyktowana została sytuacją finansową J. B., na którym ciąży obowiązek alimentacyjny, a który w perspektywie ma wykonanie kary izolacyjnej.

7.  PODPIS