Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Rosłan - Karasińska

Ławnicy: Tomasz Sowa, Wanda Anna Wach

Protokolant: stażysta Agnieszka Łumińska

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Skarb Państwa - Jednostka Wojskowa nr (...) z siedzibą w W.

o odszkodowanie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę przez pracodawcę na czas określony

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodaK. K.na rzecz strony pozwanej - Skarb Państwa - Jednostka Wojskowa nr (...) z siedzibą w W. tytułem zwrotu kosztów procesów, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych).

Sygnatura akt VI P 298/13

UZASADNIENIE

K. K.w dniu 24 kwietnia 2013 roku złożył pozew przeciwko Jednostce Wojskowej nr (...). W pozwie wniósł o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony za bezskuteczne lub zasądzenie odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za trzy miesiące pracy oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, iż w jego ocenie wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane niezgodnie z przepisami prawa pracy – art. 229 § 2 i 4 k.p. oraz art. 41 k.p. Wskazał, iż wypowiedzenie zostało mu wręczone przedwcześnie – przed stwierdzeniem przez lekarza medycyny pracy zdolności do wykonywania pracy, a zatem w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności. Zdaniem powoda, pracodawca nie mógł domniemywać jego zdolności bądź niezdolności do pracy przed orzeczeniem zakładowego lekarza medycyny pracy. Podniósł również, iż fakt że zgłosił się do pracy wraz z zaświadczeniem o zdolności do pracy od lekarza medycyny rodzinnej jest jedynie domniemaniem a nie dokumentem wymaganym przez przepisy określone w k.p., zatem nie mogło mu zostać wręczone wypowiedzenie umowy o pracę.

W odpowiedzi na pozew Jednostka Wojskowa (...) w W., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, iż powód po stawieniu się do pracy i wykazaniu braku przeciwwskazań do podjęcia pracy przez lekarza dostał wypowiedzenie stosunku pracy z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Podniesiono również, iż umowa zawarta z powodem na czas określony, zgodnie z art. 33 k.p., przewidywała możliwość wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia.

Ostatecznie powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie odszkodowania w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia tj. w kwocie 7.200 złotych wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego (protokół rozprawy z dnia 30 grudnia 2013 r. – k. 76).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lutego 2012 roku strony zawarły umowę okres próbny od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 20 kwietnia 2012 roku, a następnie w dniu 12 kwietnia 2012 roku umowę na czas określony od dnia 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2013 roku z możliwością jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia (akta osobowe powoda).

Od dnia 15 października 2012 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z urazem stawu kolanowego. O przewidywanym zakończeniu leczenia i powrocie do pracy poinformował on pracodawcę telefonicznie w dniu 10 kwietnia 2013 roku. W dniu 15 kwietnia 2013 roku powód stawił się w pracy o godzinie 7.30 wraz z zaświadczeniem od lekarza prowadzącego stwierdzającego jego zdolność do pracy (zwolnienia lekarskie – k. 7 – 14; zaświadczenie lekarskie – akta osobowe powoda, akta sprawy – k. 15).

Tego samego dnia (15.04.2013r.) pozwany skierował powoda do lekarza medycyny pracy celem potwierdzenia jego zdolności do pracy. Powód otrzymał skierowanie na badanie do lekarza medycyny pracy, którym skierował się niezwłocznie do ambulatorium, gdzie został zapisany na wizytę na godzinę 15.30. Lekarz potwierdził brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku referenta w Sekcji Zamówień Publicznych (zaświadczenie lekarskie – akta osobowe powoda). Również tego samego dnia tj. w dniu 15 kwietnia 2013 roku, powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony dnia 12 kwietnia 2012 z zachowanie dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął 4 maja 2013 roku (pismo z dnia 15 kwietnia 2013r – akta osobowe powoda, k. 16 wypowiedzenie umowy o pracę z adnotacją ręczną powoda: „K. K.15.04.2013 r. godzina 8.00”).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, jak również w aktach osobowych powoda.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznania sprawy, strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie ale i korespondowały ze sobą tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Stan faktyczny w sprawie był bezsporny (k. 77- oświadczenie pełnomocników stron do protokołu rozprawy z dnia 30 grudnia 2013 r.).

Sąd zważył, co następuje:

PowództwoK. K.nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Nie budzi w niniejszej sprawie wątpliwości żadnej ze stron fakt, że powód zawarł z pozwanym Jednostką Wojskową (...) w W. umowę o pracę na czas określony. Możliwość taka została przewidziana przez ustawodawcę w treści art. 25 § 1 k.p. Przepis art. 30 § 1 k.p. z kolei zawiera unormowania związane z możliwymi sposobami rozwiązania umowy o pracę, wskazując jako jeden ze sposobów rozwiązania umowy o pracę oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem przewidzianego okresu wypowiedzenia. Oświadczenie takie, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 32 § 1 k.p. może złożyć każda ze stron stosunku pracy, a umowa rozwiązuje się wówczas z upływem okresu wypowiedzenia. Wskazany przepis odnosi się jednakże wyłącznie do umów o pracę zawartych na okres próbny oraz na czas nieokreślony. Jeżeli zaś chodzi o umowy o pracę zawarte na czas określony, to znajduje do art. 33 k.p., zgodnie z którym, przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

W niniejszej sprawie umowa o pracę została zawarta na czas określony od dnia 1 maja 2012 roku do dnia 31 grudnia 2013, co oznacza, że okres jej obowiązywania był dłuższy niż 6 miesięcy. Zgodnie zatem, z powołanym wyżej przepisem, strony umowy o pracę uzgodniły możliwość wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzeniem.

Zgodnie z art. 41 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nie jest zatem możliwe wypowiedzenie umowy o pracę w czasie urlopu wypoczynkowego, a także w określonych granicach w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Jest to zakaz bezwzględny, którego istota przejawia się w niemożliwości złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu w okresie ochronnym. Jeśli pracodawca złoży wypowiedzenie z naruszeniem tego zakazu, musi się liczyć z sankcjami przewidzianymi na wypadek wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę, nawet jeśli później wycofa swoje oświadczenie, chyba że zgodę na cofnięcie wypowiedzenia wyrazi pracownik (Z. Góral. Komentarz do art. 41 Kodeksu Pracy, LEX nr 126489).

Przypadki takiej usprawiedliwionej nieobecności mogą być różne. Najczęściej jest to absencja chorobowa. W przedmiotowej sprawie powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 15 października 2012 roku do 14 kwietnia 2013, zatem jego obecność była usprawiedliwiona. W dniu 15 kwietnia 2013 roku stawił się do pracy wraz z zaświadczeniem lekarskim o braku jakichkolwiek przeciwwskazań do podjęcia pracy, pomimo iż nie miał obowiązku dostarczania takiego zaświadczenia. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 229 § 2 k.p., pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż trzydzieści dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Paragraf 4 wskazanego artykułu stanowi natomiast, iż pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Mając na względzie przytoczoną regulację, stwierdzić należy, iż pracownik stawiający się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności (choroba) nie ma obowiązku dostarczenia orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy, ponieważ to na pracodawcy spoczywa obowiązek skierowania pracownika na badanie kontrolne.

W niniejszej sprawie pracodawca spełnił wyżej wskazany obowiązek i w dniu stawienia się powoda do pracy tj. 15 kwietnia 2013 roku skierował go na badanie kontrolne do zakładowego lekarza medycyny pracy. Orzeczenie lekarskie wydane przez lekarza profilaktyka w formie odpowiedniego zaświadczenia nie jest tylko opinią. Z orzeczenia tego wynikają dla pracodawcy określone obowiązki dotyczące realizacji stosunku pracy. Charakter obowiązku pracodawcy zastosowania się do wyniku badania profilaktycznego będzie jednak zróżnicowany w zależności do tego, czy wynik był pozytywny czy negatywny. Jeżeli orzeczenie lekarskie stwierdza brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku, to obowiązek pracodawcy dopuszczenia pracownika do pracy ma charakter względny, co oznacza, że pracodawca ma prawo dopuścić pracownika do pracy, ale może też tego odmówić, kwestionując na przykład treść orzeczenia lekarskiego (T. Wyka, Komentarz do art. 229 Kodeksu pracy, LEX nr 126761). W niniejszej sprawie żadna ze stron nie zakwestionowała orzeczenia lekarskiego stwierdzającego zdolność do pracy powoda.

Zgodnie z art. 50 § 3 i 4 k.p. wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu tej umowy, rodzi po stronie pracownika roszczenie odszkodowawcze w wysokości wynagrodzenia za pracę za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za trzy miesiące. O odszkodowanie to jednakże, pracownik może się ubiegać wyłącznie wówczas, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów. Stwierdzić należy, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do stwierdzenia, że pracodawca powoda dokonał wypowiedzenia zawartej z nim umowy o pracę na czas określony w sposób naruszający przepisy o wypowiadaniu tego rodzaju umowy.

Zgodnie bowiem z tezą wyrażoną przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2008 r. IPK 92/08 M. P. Pr. 2009/3/114 „pracodawca, który wypowie umowę o pracę choremu pracownikowi, nawet jeśli się z tego wycofa, zapłaci odszkodowanie.” W niniejszej sprawie powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę po stawieniu się w pracy z zaświadczeniem od lekarza prowadzącego stwierdzającego jego zdolność do pracy, tak więc „nie był chory” w chwili wręczenia mu wypowiedzenia (zwolnienia lekarskie – k. 7 – 14; zaświadczenie lekarskie – akta osobowe powoda, akta sprawy – k. 15), co potwierdziło przeprowadzenie badań kontrolnych stwierdzających jego zdolność do pracy. Pracodawca nie naruszył on art. 41 k.p., gdyż dokonał wypowiedzenia umowy o pracę po ustaniu usprawiedliwionej nieobecności powoda.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł mając na uwadze regulację zawartą w art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego oraz w § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1349 ze zm.).