Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 902/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. B. (1)

1.  w okresie od 2 sierpnia 2016 roku do 24 czerwca 2017 roku w T. przy ul. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną M. P. (1) w ten sposób, że ją podduszał, szarpał, ubliżał jej, opluwał, a także wyzywał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, w tym groził pozbawieniem jej życia, a nadto wielokrotnie uderzał ją z otwartej ręki i pięścią w twarz, głowę i mostek, przy czym, w tym okresie dwukrotnie ją pobił,

tj. czyn z art. 207 § 1 kk,

2.  w okresie od 22 listopada 2018 roku do 18 lutego 2019 roku w T. przy ul. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną M. P. (1) w ten sposób, że ją podduszał, szarpał, ubliżał jej, opluwał, a także wyzywał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, w tym groził pozbawieniem jej życia, a nadto wielokrotnie uderzał ją z otwartej ręki i pięścią w twarz, głowę i mostek, przy czym, w tym okresie trzykrotnie ją pobił, ostatnio w dniu 24 grudnia 2018 roku,

tj. czyn z art. 207 § 1 kk,

3.  w dniu 18 lutego 2019 roku w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w T. umyślnie sprowadził zdarzenie mające postać niekontrolowanego wycieku gazu propan-butan z butli znajdującej się w mieszkaniu, zakończonego wybuchem mieszaniny wybuchowej gazu z powietrzem, które zagrażało życiu lub zdrowiu wielu osób – lokatorów obecnych w tym czasie w 18 mieszkaniach w klatkach (...) budynku oraz mieniu w wielkich rozmiarach, w wyniku czego zniszczeniu uległy mieszkania nr (...),

tj. czyn z art. 163 § 1 pkt 3 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w okresie trzech lat, do dnia 31 grudnia 2018 r., D. B. (1) żył w konkubinacie z M. P. (1). W tym czasie, poza okresem odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym, D. B. (1) zamieszkiwał wspólnie z M. P. (1), najpierw w mieszkaniu przy ul. (...) w T., a następnie w mieszkaniu przy ul. (...) w T..

zeznania M. P. (1)

29-31, (32-33), 73-75, 489

zeznania Z. W. (1)

104, 221v, 395

w okresie od 2 sierpnia 2016 roku do 24 czerwca 2017 roku D. B. (1), w czasie zamieszkiwania wspólnie z M. P. (1) w mieszkaniu przy ul. (...) znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie w ten sposób, że ją podduszał, szarpał, ubliżał jej, opluwał, a także wyzywał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, w tym groził pozbawieniem jej życia, a nadto wielokrotnie uderzał ją z otwartej ręki i pięścią w twarz, głowę i mostek, przy czym, w tym okresie dwukrotnie ją pobił

zeznania M. P. (1)

73-75

zeznania M. J.

228-230, 467v

w okresie od 22 listopada 2018 roku, tj. po wyjściu z zakładu karnego, do 18 lutego 2019 roku, D. B. (1), w czasie zamieszkiwania wspólnie z M. P. (1) w mieszkaniu przy ul. (...)w T. znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie w ten sposób, że ją podduszał, szarpał, ubliżał jej, opluwał, a także wyzywał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, w tym groził pozbawieniem jej życia, a nadto wielokrotnie uderzał ją z otwartej ręki i pięścią w twarz, głowę i mostek, przy czym, w tym okresie trzykrotnie ją pobił, ostatnio w dniu 24 grudnia 2018 roku

zeznania M. P. (1)

73-75

zeznania D. S. (1)

45v, 467v

budynek przy ul. (...) w T. stanowi własność (...) w T.. Nieruchomość ta podzielona jest na dwie klatki schodowe. W budynku tym, w obu klatkach schodowych (...), znajduje się 18 mieszkań.

opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa pożarowego wraz z płytą DVD

109-127

M. P. (1) od lipca 2017 r. jest najemcą mieszkania nr (...), znajdującym w budynku przy ul. (...) w T.. Do tego mieszkania klucze posiadał D. B. (1). W jednym z pomieszczeń tego mieszkania umieszczona była 11-kilogramowa butla, zawierająca gaz w postaci propan-butanu. W dniu 18 lutego 2019 roku w mieszkaniu nr (...) znajdował się D. B. (1), który był wówczas w stanie nietrzeźwości. W tym dniu, ok. godz. 16:10, we wskazanym mieszkaniu, w wyniku niekontrolowanego wycieku gazu propan-butan z butli gazowej, doszło do wybuchu mieszaniny wybuchowej gazu z powietrzem. Wybuch ten został umyślnie spowodowany przez D. B. (1), który przeniósł butlę z gazem i postawił na środku jednego z pomieszczeń po lewej stronie korytarza. Czynnikiem inicjującym wybuch mógł być bodziec energetyczny w postaci zapalonej zapałki lub zapalniczki. Wybuch spowodował rozległe zniszczenia w całej objętości mieszkania nr (...), na korytarzu, elewacji zewnętrznej i w mieszkaniu nr (...), a także w mieszkaniu nr (...). Nie można wykluczyć, iż konsekwencją wybuchu mogło być zniszczenie całego budynku lub jego części, tym samym w wyniku wybuchu narażono życie wszystkich zamieszkujących budynek lokatorów. Doszło zatem do bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu mieszkańców tego budynku, a także narażono mienie w wielkich rozmiarach, jakie stanowił cały budynek przy ul. (...) w T..

zeznania M. P. (1)

29-31 (32-33)

protokół oględzin miejsca zdarzenia

6-10 (11-12)

protokół badania stanu trzeźwości

5

opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa pożarowego wraz z płytą DVD

109-127

protokół oględzin płyty DVD zawierającej zapis z monitoringu miejskiego

80-81

dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia

132-139

pismo Biura (...) w sprawie uszkodzeń budynku

187-189

zeznania M. M. (2)

18-19 (23), 357v

zeznania D. S. (1)

45v, 467v

zeznania R. G.

50-51, 358

zeznania A. H. ((...))

41-42 (43), 357v-358

zeznania W. Ś.

60-61 (62), 358

zeznania W. B.

64 (66)

zeznania M. K. (1)

87-88, 468

zeznania K. K. (1)

197, 395

zeznania J. O.

264-265, 395v

zeznania T. W.

271-272, 396

zeznania R. K.

468

D. K.

274-275, 396

zeznania D. S. (2)

24 (26)

zeznania M. K. (2)

93-94 (95)

D. B. (1) był uprzednio karany.

karta karna

202

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

zeznania M. P. (1)

zeznania świadka zasługiwały na uwzględnienie, zeznania te są bowiem spójne, wskazują na fakt występowania w środowisku domowym M. P. (1) i D. B. (1) przemocy fizycznej i psychicznej ze strony D. B. (1). Motyw złego traktowania M. P. (1) przez konkubenta przejawia się w całej rozciągłości jej zeznań, znalazł potwierdzenie w zeznaniach D. S. (1) i M. J., choć drugi z tych świadków relację czerpał głównie od M. P. (1). Niemniej Sąd wziął pod uwagę zeznania D. S. (1) także z drugiej strony – w zakresie, w jakim wskazał, że także M. P. (1) wyzywała swego konkubenta, a także wzięto pod uwagę relacje innych świadków, wskazujących na fakt, iż w mieszkaniu M. P. (1) odbywały się libacje alkoholowe, dochodziły odgłosy awantur – wskazuje to na fakt, iż środowisko domowe M. P. (1) i D. B. (1) było środowiskiem „trudnym”, był tam obecny alkohol, to wszystko sprawia, że .

1.1.1.

zeznania D. S. (1)

zeznania świadka zasługiwały na uwzględnienie, świadek ten poznał osobiście D. B. (1), obserwował jego agresywne zachowanie wobec innych ludzi i sposób życia, w tym zażywanie narkotyków i spożywanie alkoholu. Dostrzegał obawy M. P. (1) przed D. B. (2), bezpośrednio widział, jak D. B. (1) szarpał M. P. (1) i używał wobec niej słów obelżywych. Zeznania te są spójne, nie budzą wątpliwości i jako takie pozwalają na dokonanie prawdziwych ustaleń faktycznych.

1.1.1.

zeznania M. J.

zeznania świadka zasługiwały na uwzględnienie, jako spójne, wiarygodne i nie budzące wątpliwości. Jednocześnie, Sąd wziął pod uwagę fakt, iż świadek ten miał niewielką styczność z samym D. B. (1), zaś większość informacji o stanie relacji M. P. (1) z tym mężczyzną, czerpał od samej M. P. (1).

1.1.1.

zeznania mieszkańców budynku przy ul. (...) w T.:

J. O., T. W., D. K., D. S. (2), A. H. ((...)), M. S. (1), W. Ś., W. B., K. K. (1), R. K.

zeznania świadków – mieszkańców z budynku przy ul. (...) w T. zasługiwały na uwzględnienie, albowiem są one spójne, wiarygodne, nie budzą wątpliwości, pozostają zgodne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, mając przy tym dużą wartość dowodową dla ustalenia faktu wybuchu i jego konsekwencji, a w przypadku świadków K. K. (2), T. W. także w zakresie relacji między D. B. (1) a M. P. (1). Zaznaczyć należy, iż świadek D. S. (2), M. S. (1) nie były w mieszkaniu w chwili w wybuchu, niemniej zeznania te mają wartość dowodową z uwagi na stwierdzone przy tych świadków (względnie - nie stwierdzone) uszkodzenia w swych mieszkaniach na skutek wybuchu.

1.1.1.

zeznania K. K. (2)

zeznania świadka – kolejnego z mieszkańców budynku przy ul. (...)w T. zasługiwały na uwzględnienie, przy tym nie w zakresie dotyczącym wybuchu, gdyż bezpośrednim świadkiem tego zdarzenia K. K. (2) nie była, ale w zakresie dotyczącym okoliczności zamieszkiwania przez M. P. (1) w mieszkaniu nr (...)

1.1.1.

zeznania M. K. (2)

zeznania świadka – mieszkańca budynku znajdującego się w pobliżu budynku, w którym w dn. 18 lutego 2019 r. doszło do wybuchu, zasługiwały na uwzględnienie jako dowód spójny, wiarygodny, nie budzący wątpliwości.

1.1.1.

zeznania M. M. (2)

zeznania świadka – dyrektora (...) w T., zasługiwały na uwzględnienie jako nie budzące wątpliwości – spójne i w pełni wiarygodne, a zatem przydatne dla dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych

1.1.1.

zeznania Z. W. (2)

zeznania świadka – funkcjonariusza Policji, dzielnicowego, w którego rejonie działania znajduje się blok przy ul. (...) w T. (...), zasługiwały na uwzględnienie jako dowód spójny, wiarygodny, nie budzący wątpliwości

1.1.1.

zeznania M. B.

zeznania świadka - funkcjonariusza Policji, dokonującego interwencji w mieszkaniu przy ul.(...) w T. w dn. 30 – 31 grudnia 2018 r., zasługiwały na uwzględnienie jako spójne, wiarygodne oraz nie budzące wątpliwości

1.1.1.

zeznania R. G.

zeznania świadka – strażaka, który w związku z podjętą interwencją był na miejscu wybuchu w dn. 18 lutego 2019 r., zasługują uwzględnienie, nie budzą wątpliwości, są spójne

1.1.1.

zeznania M. K. (1)

zeznania świadka – pełniącego funkcję (...) w T. zasługiwały na uwzględnienie jako spójne, wiarygodne oraz nie budzące wątpliwości

1.1.1.

zeznania M. S. (2)

zeznania świadka - matki D. B. (1) zasługiwały na uwzględnienie, bowiem nie budziły wątpliwości, przy tym wiedza tego świadka na temat stanu relacji między synem a M. P. (1) w okresie wspólnego zamieszkiwania była ograniczona, zaś sporą jej część świadek czerpał z relacji D. B. (1), co Sąd wziął pod uwagę przy ocenie tego dowodu.

1.1.1.

zeznania C. R.

zeznania świadka – administratora budynku przy ul.(...)w T., zasługują uwzględnienie, nie budzą wątpliwości, są spójne

1.1.1.

zeznania M. P. (2)

zeznania świadka - inspektora do spraw technicznych w (...) zasługiwały na uwzględnienie, jako że nie budzą wątpliwości, są spójne

1.1.1.

opinia biegłego z zakresu bezpieczeństwa pożarowego wraz z płytą DVD

dowód z opinii biegłego zasługiwał na uwzględnienie w całej rozciągłości jako dowód właściwe sporządzony, spójny i wiarygodny. Opinia ta została sporządzona przez uprawnioną osobę – biegłego sądowego z dziedziny bezpieczeństwa pożarowego. Ustalenia poczynione w tej opinii są prawidłowe, zaś wnioski uzasadnione w perspektywie fachowej wiedzy posiadanej przez biegłego.

1.1.1.

protokół oględzin płyty DVD zawierającej zapis z monitoringu miejskiego

dowód zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na wartość dowodową dla dokonania ustaleń faktycznych. Protokół spełnia przy tym wymogi proceduralne wynikające z art. 148 k.p.k., a zatem jako prawidłowy i przedstawiający wartość dowodową, zapis z monitoringu należało uwzględnić.

1.1.1.

dokumentacja dot. szkody nr (...) z dn. 18 lutego 2019 r.

Dokumentacja zawierające informacje o przyznaniu odszkodowania (...) zasługiwała na uwzględnienie jako dowód nie budzący wątpliwości, mając przy tym kluczowe znaczenie dla jednego z rozstrzygnięć zawartych w wyroku

1.1.1.

dane o karalności

dane te nie były kwestionowane.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

wyjaśnienia D. B. (1)

wyjaśnienia D. B. (1), który w toku postępowania w przedmiotowej sprawie nie przyznał się do popełnienie żadnego z zarzuconych mu czynów, nie zasługiwały na uwzględnienie w którejkolwiek z ich części. Ocenić należało, iż wyjaśnienia oskarżonego służyły wyłącznie jego obronie, nie znalazły potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, a wręcz przeciwnie – pozostają one z tym materiałem w sprzeczności, zarówno w zakresie czynów znęcania się, jak czynu sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu i mieniu, tak więc jako takie nie mogły doprowadzić Sądu do poczynienia w przedmiotowej sprawie prawdziwych ustaleń faktycznych.

1.1.1.

zeznania I. W.

zeznania świadka – znajomego D. B. (1), nie zasługiwały na uwzględnienie, nigdy nie bowiem nie spotkał M. P. (1), a wiedzę o relacji między nią a D. B. (1), świadek czerpał wyłącznie od D. B. (2).

1.1.1.

zeznania P. B.

zeznania świadka – brata D. B. (2), nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż nie dostarczyły treści, które miałyby znaczenie dla ustalenia faktów

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I,IV,VII

D. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Jako podstawę prawną skazania w przedmiotowej sprawie przyjęto następujące przepisy ustawy karnej:

a)  art. 207 § 1 k.k., stosownie do którego, sprawca, który znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

b)  art. 163 § 1 pkt 3 k.k., stosownie do którego, sprawca, który sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać eksplozji materiałów wybuchowych lub łatwopalnych albo innego gwałtownego wyzwolenia energii, rozprzestrzeniania się substancji trujących, duszących lub parzących, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż z analizy znamion strony przedmiotowej występku z art. 207 § 1 k.k. wynika, że sprawcą tego przestępstwa jest osoba, która nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy „znęca się”. Przy czym, w zakresie znaczeniowym znamienia w postaci "znęcania się", w doktrynie słusznie odnotowano, iż znamię to oznacza "zadawanie cierpień, czynienie życia uciążliwym. Znęcanie fizyczne oznacza zadawanie cierpień fizycznych, takich jak np. bicie, popychanie, ciągnięcie za włosy (...) Znęcanie psychiczne to powodowanie dyskomfortu psychicznego u ofiary, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie jej życia, robienie jej na złość" (za: J. Lachowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2020, art. 207)

Natomiast z analizy znamion strony przedmiotowej występku z art. 163 § 1 pkt 3 k.k. wynika, iż sprawcą tego przestępstwa jest m. in. taka osoba, która swym zachowaniem sprowadza zdarzenie, zagrażające życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać eksplozji materiałów wybuchowych lub łatwopalnych albo innego gwałtownego wyzwolenia energii. Wyjaśniając zakres znaczenionwy znamienia w postaci „eksplozji” oraz „materiałów łatwopalnych”, podzielić należy zapatrywania wyrażone w doktrynie, iż „eksplozją” określa się gwałtowne wyzwolenie się energii, które towarzyszy zazwyczaj żywiołowej reakcji fizycznej lub chemicznej", zaś przez pojęcie materiału łatwopalnego rozumieć należy zdefiniowaną „substancję (…), która z racji swych właściwości fizycznych lub składu chemicznego stwarza realne zagrożenie gwałtownego wyzwolenia energii, grożącego dobrom prawnym. (...) musi zostać uzyskana wskutek celowej działalności człowieka, nie może być zatem przypadkową mieszanką wytworzoną w wyniku aktywności sił przyrody” (za: G. Bogdan [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 163). Natomiast w zakresie znaczeniowym znamienia „mienia w wielkich rozmiarach”, odnotować należy słuszny pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 lutego 2003 r., sygn. akt I KZP 49/02, iż znamię to "odnosi się do cech przestrzennych substancji materialnej objętej zagrożeniem - nie wyraża natomiast warunku odpowiedzialności w postaci określonej wartości tego mienia".

Analizując zaś znamiona strony podmiotowej obydwu analizowanych występków, należy zauważyć, iż przestępstwa te są przestępstwami umyślnymi, które można popełnić w obu postaciach zamiaru – zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Mając na uwadze wyżej poczynione spostrzeżenia, stwierdzić należy, iż D. B. (1) wypełnił znamiona zarzuconych mu przestępstw, określonych w art. 207 § 1 k.k. oraz w art. 163 § 1 pkt 3 k.k.

W zakresie kwalifikacji prawnej z art. 207 § 1 k.k., zauważyć należy, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż D. B. (1) w okresie zamieszkiwania z M. P. (1), konkubiną – osobą pozostającą we wspólnym pożyciu, innymi słowy – osobą najbliższą w rozumieniu k.k., w mieszkaniu przy ul. (...) i ul. (...) w T., znęcał się nad nią – stosował wobec niej zarówno przemoc fizyczną, jak i psychiczną. Przemoc ta przybierał różne formy – podduszania, szarpania, ubliżania, opluwania, wyzywania słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, formułowania gróźb pozbawienia życia, wielokrotnego uderzania z otwartej ręki i pięścią w twarz, głowę i mostek oraz w sumie pięciokrotnego pobicia.

W zakresie kwalifikacji prawnej z art. 163 § 1 pkt 3 k.k. zauważyć, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż D. B. (1) w dn. 18 lutego 2019 r., w mieszkaniu nr (...) w budynku przy ul. (...) w T., umyślnie doprowadził do wybuchu skrajnie łatwopalnej substancji jaką jest gaz propan-butan (zwrócić należy uwagę, iż substancja ta w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 6 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy magazynowaniu, napełnianiu i rozprowadzaniu gazów płynnych określona została jako materiał niebezpieczny w grupie wybuchowości II A). Zdarzenie, który sprowadził D. B. (1) zagrażało życiu lub zdrowiu wielu osób – lokatorom znajdującym się w tym czasie w 18 mieszkaniach w klatkach A i B budynku oraz mieniu w wielkich rozmiarach, jakie stanowił budynek przy ul.(...)w T.. W wyniku wybuchu zniszczeniu uległy mieszkania nr (...) w/w budynku.

W związku z powyższym, należało przyjąć, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą podstawy do pociągnięcia D. B. (1) do odpowiedzialności karnej z przepisów art. 207 § 1 k.k. oraz art. 163 § 1 pkt 3 k.k.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. B. (1)

I, III

I

Sąd przy wymiarze kary orzeczonej wobec D. B. (1) za czyn określony w punkcie I. wyroku kierował się wszystkimi dyrektywami ogólnymi wskazanymi w art. 53 § 1 k.k., w tym dyrektywami sprawiedliwościowymi i dyrektywami prewencji, jak również dyrektywami szczegółowymi wymiaru kary, wskazanymi w art. 53 § 2 k.k., biorąc w tym względzie pod uwagę:

a) umiarkowany stopień winy oskarżonego – w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziły okoliczności atypowe, które mogłyby podważać sposobność przypisania oskarżonemu winy. Sąd uwzględnił przy ocenie stopnia winy, iż D. B. (1) jest osobą dorosłą, zdrową, posiadającą wykształcenie zawodowe, a zatem ocenić należało, iż miał on możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem, podjął jednak decyzję o realizacji czynu zabronionego, a zatem można i należy przypisać mu winę i przy tym określić jej stopień jako przeciętny,

b) umiarkowany stopień społecznej szkodliwości czynu, przy której to ocenie sąd rozważył kryteria podmiotowo-przedmiotowe, o których mowa w art. 115 § 2 k.k., w tym:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra w postaci prawidłowych relacji rodzinnych, wolność od przemocy, a także prawidłowy rozwój osób podlegających opiece, a zatem rodzina jako taka, które to dobro, choć niezwykle istotne dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa – dla więzi społecznych, rozwoju człowieka i innych kategorii możliwych do wymienienia w tym zakresie, nie należy jednak w hierarchii chronionych dóbr prawnych do kategorii dóbr najwyższych,

- ograniczone rozmiary wyrządzonej szkody, przy której to ocenie Sąd uwzględnił, iż nie uzyskał dostępu do żadnych bezpośrednich dowodów przemocy fizycznej dokonanej na M. P. (1) przez D. B. (1) – niemniej Sąd dał wiarę świadkom, tj. pokrzywdzonej, D. S. (1) i M. J., iż przemoc taka istotnie miała miejsce, podobnie jak fakt wyrządzenia przemocy psychicznej, życie w lęku przed konkubentem,

- okoliczności popełnienia czynu, w tym fakt, iż przemoc fizyczna i psychiczna D. B. (1) miała miejsce w trudnych warunkach domowych, występowało tam nagminne spożywanie alkoholu, M. P. (1) także awanturowała się z D. B. (1), używała wobec niego wyzwisk,

- postać zamiaru, który w ocenie Sądu w realiach przedmiotowej sprawy przybrał postać zamiaru bezpośredniego,

c) jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary, Sąd uwzględnił w przedmiotowej sprawie okoliczność uprzedniej karalności D. B. (1),

W ocenie Sądu, w realiach przedmiotowej sprawy, adekwatnym do wagi czynu, jego umiarkowanej społecznej szkodliwości i umiarkowanego stopnia winy oskarżonego, może być tylko orzeczenie kary pozbawienia wolności. Wymiar tej kary Sąd ustalił zaś na poziomie dziesięciu miesięcy, przy czym podkreślić należy, iż górna granica sankcji karnej przewidzianej za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. wynosi pięć lat.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w danym wymiarze, oceniając, iż wymierzenie rodzajowo innej kary nie spełniłoby jej celów, zaś kara niższa, niż orzeczona z pewnością nie odpowiadałaby dyrektywom opisanym w art. 53 k.k. Zwrócić należy uwagę, iż D. B. (1) był już uprzednio kilkukrotnie karany. Kolejne przestępcze zachowanie zasługuje na stanowczą ocenę, a zatem na wymierzenie oskarżonemu najsurowszego rodzaju kary w postaci kary izolacyjnej.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest karą dotkliwą, zatem należy sądzić, iż umożliwi w stosunku do oskarżonego realizację celów prewencji indywidualnej, powstrzymując go przed podobnym zachowaniem w przyszłości.

Jednocześnie, kara ta umożliwi również realizację celu wychowawczego, albowiem jako kara nie tyle surowa, co zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, wpłynie kształtująco na społeczną świadomość prawną w zakresie przestępstw przeciwko rodzinie.

Ponadto, mając na uwadze, iż w przedmiotowym wyroku skazano D. B. (1) za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby najbliższej, ocenić należało, iż zaktualizowały się podstawy do orzeczenia wobec tego oskarżonego środka karnego, o którym mowa w art. 39 pkt 2b k.k., a zatem należało orzec zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 20 m oraz zakazu kontaktowania się z nią na okres 4 lat.

D. B. (1)

II

I

M. P. (1), pokrzywdzona w wyniku czynu określonego w punkcie I. wyroku bez wątpienia doznała krzywdy wymagającej zadośćuczynienia, przy tym orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę uznać należało w realiach przedmiotowej sprawy za znacznie utrudnione. W tej sytuacji, po myśli art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł zamiast tego obowiązku nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej M. P. (1) w wysokości 1000 zł.

D. B. (1)

IV, VI

II

Sąd przy wymiarze kary orzeczonej wobec D. B. (1) za czyn określony w punkcie III. wyroku kierował się wszystkimi dyrektywami ogólnymi wskazanymi w art. 53 § 1 k.k., w tym dyrektywami sprawiedliwościowymi i dyrektywami prewencji, jak również dyrektywami szczegółowymi wymiaru kary, wskazanymi w art. 53 § 2 k.k., biorąc w tym względzie pod uwagę:

a) umiarkowany stopień winy oskarżonego – w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziły okoliczności atypowe, które mogłyby podważać sposobność przypisania oskarżonemu winy. Sąd uwzględnił przy ocenie stopnia winy, iż D. B. (1) jest osobą dorosłą, zdrową, posiadającą wykształcenie zawodowe, a zatem ocenić należało, iż miał on możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem, podjął jednak decyzję o realizacji czynu zabronionego, a zatem można i należy przypisać mu winę i przy tym określić jej stopień jako przeciętny,

b) umiarkowany stopień społecznej szkodliwości czynu, przy której to ocenie sąd rozważył kryteria podmiotowo-przedmiotowe, o których mowa w art. 115 § 2 k.k., w tym:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra w postaci prawidłowych relacji rodzinnych, wolność od przemocy, a także prawidłowy rozwój osób podlegających opiece, a zatem rodzina jako taka, które to dobro, choć niezwykle istotne dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa – dla więzi społecznych, rozwoju człowieka i innych kategorii możliwych do wymienienia w tym zakresie, nie należy jednak w hierarchii chronionych dóbr prawnych do kategorii dóbr najwyższych,

- ograniczone rozmiary wyrządzonej szkody, przy której to ocenie Sąd uwzględnił, iż nie uzyskał dostępu do żadnych bezpośrednich dowodów przemocy fizycznej dokonanej na M. P. (1) przez D. B. (1) – niemniej Sąd dał wiarę świadkom, tj. pokrzywdzonej, D. S. (1) i M. J., iż przemoc taka istotnie miała miejsce, podobnie jak fakt wyrządzenia przemocy psychicznej, życie w lęku przed konkubentem,

- okoliczności popełnienia czynu, w tym fakt, iż przemoc fizyczna i psychiczna D. B. (1) miała miejsce w trudnych warunkach domowych, występowało tam nagminne spożywanie alkoholu, M. P. (1) także awanturowała się z D. B. (1), używała wobec niego wyzwisk,

- postać zamiaru, który w ocenie Sądu w realiach przedmiotowej sprawy przybrał postać zamiaru bezpośredniego,

c) jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary, Sąd uwzględnił w przedmiotowej sprawie okoliczność uprzedniej karalności D. B. (1),

W ocenie Sądu, w realiach przedmiotowej sprawy, adekwatnym do wagi czynu, jego umiarkowanej społecznej szkodliwości i umiarkowanego stopnia winy oskarżonego, może być tylko orzeczenie kary pozbawienia wolności. Wymiar tej kary Sąd ustalił zaś na poziomie pięciu miesięcy, przy czym podkreślić należy, iż górna granica sankcji karnej przewidzianej za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. wynosi pięć lat.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w danym wymiarze, oceniając, iż wymierzenie rodzajowo innej kary nie spełniłoby jej celów, zaś kara niższa, niż orzeczona z pewnością nie odpowiadałaby dyrektywom opisanym w art. 53 k.k. Zwrócić należy uwagę, iż D. B. (1) był już uprzednio kilkukrotnie karany. Kolejne przestępcze zachowanie zasługuje na stanowczą ocenę, a zatem na wymierzenie oskarżonemu najsurowszego rodzaju kary w postaci kary izolacyjnej.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest karą dotkliwą, zatem należy sądzić, iż umożliwi w stosunku do oskarżonego realizację celów prewencji indywidualnej, powstrzymując go przed podobnym zachowaniem w przyszłości.

Jednocześnie, kara ta umożliwi również realizację celu wychowawczego, albowiem jako kara nie tyle surowa, co zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, wpłynie kształtująco na społeczną świadomość prawną w zakresie przestępstw przeciwko rodzinie.

Ponadto, mając na uwadze, iż w przedmiotowym wyroku skazano D. B. (1) za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby najbliższej, ocenić należało, iż zaktualizowały się podstawy do orzeczenia wobec tego oskarżonego środka karnego, o którym mowa w art. 39 pkt 2b k.k., a zatem należało orzec zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 20 m oraz zakazu kontaktowania się z nią na okres 2 lat.

D. B. (1)

V

II

M. P. (1), pokrzywdzona w wyniku czynu określonego w punkcie I. wyroku bez wątpienia doznała krzywdy wymagającej zadośćuczynienia, przy tym orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę uznać należało w realiach przedmiotowej sprawy za znacznie utrudnione. W tej sytuacji, po myśli art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł zamiast tego obowiązku nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej M. P. (1) w wysokości 1000 zł.

D. B. (1)

VII

III

Sąd przy wymiarze kary orzeczonej wobec D. B. (1) za czyn określony w punkcie VII. wyroku kierował się wszystkimi dyrektywami ogólnymi wskazanymi w art. 53 § 1 k.k., w tym dyrektywami sprawiedliwościowymi i dyrektywami prewencji, jak również dyrektywami szczegółowymi wymiaru kary, wskazanymi w art. 53 § 2 k.k., biorąc w tym względzie pod uwagę:

a) wysoki stopień winy oskarżonego – w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziły okoliczności atypowe, które mogłyby podważać sposobność przypisania oskarżonemu winy. Sąd uwzględnił przy ocenie stopnia winy, iż D. B. (1) jest osobą dorosłą, zdrową, posiadającą wykształcenie zawodowe, a zatem ocenić należało, iż miał on możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem, podjął jednak decyzję o realizacji czynu zabronionego, a zatem można i należy przypisać mu winę. W związku zaś z faktem, iż w chwili zdarzenia, D. B. (1) wprawił się w stan nietrzeźwości, Sąd ocenił stopień jego winy jako wysoki - w tym względzie odnotować wypada wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1976 r., sygn. akt Rw 436/76,

b) wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, przy której to ocenie sąd rozważył kryteria podmiotowo-przedmiotowe, o których mowa w art. 115 § 2 k.k., w tym:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra w postaci bezpieczeństwo powszechne rozumiane jako bezpieczeństwo przed zagrożeniem dla życia lub zdrowia większej liczby osób lub mienia w wielkich rozmiarach, które to dobro, jako bezpośrednio powiązane z życiem i zdrowiem człowieka, uznać należy za jedno z najwyższych dóbr w hierarchii chronionych dóbr prawnych,

- znaczne rozmiary wyrządzonej i grożącej szkody, przy której to ocenie Sąd uwzględnił fakt zniszczeń powstałych na skutek wybuchu w mieszkaniach, korytarzu i elewacji budynku przy ul.(...) w T., a także fakt, iż jeszcze w czasie interwencji strażaków, z butli gazowej wciąż ulatniał się gaz, innymi słowy, jak ustalono w opinii biegłego, szkoda, jaka mogła nastąpić w wyniku wybuchu, mogła doprowadzić nawet do zniszczenia całego budynku, w którym mieszkało kilkudziesięciu lokatorów w kilkunastu mieszkaniach,

- okoliczności popełnienia czynu, w tym fakt, iż D. B. (1) w chwili czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości, umyślnie i z zamiarem spowodowania wybuchu przeniósł butlę gazową z kuchni do innego pokoju, gdzie spowodował eksplozję,

- postać zamiaru, który w ocenie Sądu w realiach przedmiotowej sprawy przybrał postać zamiaru bezpośredniego,

c) jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary, Sąd uwzględnił w przedmiotowej sprawie okoliczność uprzedniej karalności D. B. (1).

W ocenie Sądu, w realiach przedmiotowej sprawy, adekwatnym do wagi czynu, jego wysokiej społecznej szkodliwości i wysokiego stopnia winy oskarżonego, może być tylko orzeczenie kary pozbawienia wolności. Wymiar tej kary Sąd ustalił zaś na poziomie jednego roku i sześciu miesięcy, przy czym podkreślić należy, iż górna granica sankcji karnej przewidzianej za przestępstwo z art. 163 § 1 k.k. wynosi dziesięć lat.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w danym wymiarze, oceniając, iż wymierzenie rodzajowo innej kary nie spełniłoby jej celów, zaś kara niższa, niż orzeczona z pewnością nie odpowiadałaby dyrektywom opisanym w art. 53 k.k. Zwrócić należy uwagę, iż D. B. (1) był już uprzednio kilkukrotnie karany. Kolejne przestępcze zachowanie zasługuje na stanowczą ocenę, a zatem na wymierzenie oskarżonemu najsurowszego rodzaju kary w postaci kary izolacyjnej.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest karą dotkliwą, zatem należy sądzić, iż umożliwi w stosunku do oskarżonego realizację celów prewencji indywidualnej, powstrzymując go przed podobnym zachowaniem w przyszłości.

Jednocześnie, kara ta umożliwi również realizację celu wychowawczego, albowiem jako kara nie tyle surowa, co zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, wpłynie kształtująco na społeczną świadomość prawną w zakresie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu.

D. B. (1)

VIII

I, IV, VII

W przedmiotowej sprawie zachodziły podstawy do orzeczenia wobec D. B. (1) kary łącznej w zakresie kar pozbawienia wolności orzeczonych za trzy odrębne czyny, wskazanej w punktach I., IV., VII. wyroku.

Mając na uwadze, iż stosownie do art. 86 § 1 k.k., Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, wziął pod uwagę, iż karą najsurowszą wymierzoną oskarżonemu była kara jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, uznał zatem za zasadne orzeczenie kary łącznej w wymiarze kary jednego roku i siedmiu miesięcy pozbawienia wolności.

Orzeczona kara łączna pozbawienia wolności uwzględnia wszystkie dyrektywy ogólne wskazane w art. 53 § 1 k.k., w tym dyrektywy sprawiedliwościowe i dyrektywy prewencji, jak również dyrektywy szczegółowymi wymiaru kary, wskazanymi w art. 53 § 2 k.k.

Sąd wziął pod uwagę, iż inkryminowane czyny zostały popełnione przez D. B. (1) przy umiarkowanym bądź wysokim stopniu winy, charakteryzowała je zaś społeczna szkodliwość wahająca się między umiarkowanym a znacznym poziomem.

Niewątpliwe, uwzględnić należało przy wymiarze kary łącznej, znaczne rozmiary wyrządzonej i grożącej szkody w wyniku czynu opisanego w punkcie III. wyroku – zdawać sobie należy sprawę, iż w wyniku zdarzenia mogło dojść do wyrządzenia niezwykle poważnej, jeszcze rozleglejszej szkody, co musi znaleźć swój wydźwięk w karze końcowo oskarżonemu wymierzonej.

D. B. (1)

XI

I, IV

W przedmiotowej sprawie, z uwagi na orzeczenie wobec oskarżonego środków karnych za czyny, wskazane w punkcie I. i III. przedmiotowego wyroku, należało po myśli art. 90 § 2 k.k., orzec łączny środek karny zakazu bezpośredniego kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż dwadzieścia metrów w wymiarze sześciu lat.

D. B. (1)

XII

VII

W wyniku wybuchu butli z gazem w budynku przy ul. (...) do którego to zdarzenia doprowadził D. B. (1), budynek ten uległ rozległym zniszczeniom, obejmującym zniszczenia mieszkań, korytarza i elewacji. Wyrządzoną pokrzywdzonemu –(...), tym przestępstwem szkodę pokrył ubezpieczyciel – E. Hestia, przy tym łączna kwota pokryta przez ubezpieczyciela, zgodnie z zebraną w postępowaniu dokumentacją szkody nr (...), wyniosła 88.894,99 zł. Uwzględnić przy tym należało, iż zgodnie z art. 49 § 3 k.k., za pokrzywdzonego uważa się zakład ubezpieczeń w zakresie, w jakim pokrył szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przez przestępstwo. Wobec tego, uwzględniając art. 46 § 1 k.k., należało orzec na rzecz (...) kwotę pokrytej przez ubezpieczyciela szkody wyrządzonej przestępstwem.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. B. (1)

VIII

I, III, V

w związku z zatrzymaniem w sprawie D. B. (1), należało okres zatrzymania zaliczyć na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

D. B. (1)

XI

I, IV

w związku z zastosowaniem wobec D. B. (1) na etapie postępowania przygotowawczego środka zapobiegawczego w postaci zakazu bezpośredniego kontaktowania się z M. P. (1) i zbliżania się do niej, należało zaliczyć okres stosowania wobec oskarżonego tego środka na poczet łącznego środka karnego wskazanego w punkcie IX wyroku

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

W ocenie Sądu, z uwagi na sytuację majątkową i rodzinną D. B. (1), w przedmiotowej sprawie zaistniały podstawy do uznania, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe, toteż na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. należało D. B. (1) zwolnić od obowiązku zapłaty tych kosztów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, iż Sąd zasądził na rzecz adw. E. W. kwotę 2066,40 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej D. B. (1) z urzędu (którą to kwotę, mając na uwadze stawiennictwo obrońcy na sześciu terminach rozprawy, Sąd ustalił na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 4 ust. 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, mając na uwadze argumenty przedstawione w orzeczeniach w postaci wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku, sygn. akt SK 66/19 oraz w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2021 roku, sygn. akt I CSK 598/20).

1Podpis