Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Krzysztof Szewczak (spr.)

Protokolant sekretarz sądowy Joanna Malena

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2022 r. w L.

sprawy J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do wypłaty emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 23 września 2021 r. sygn. akt IV U 213/20

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala odwołanie;

II. zasądza od J. C. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. tytułem zwrotu kosztów procesu za I i II instancję kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Krzysztof Szewczak

III AUa 872/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 stycznia 2020 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2018 r. poz. 1270 ze zm.), przyznał J. C. emeryturę od dnia (...), tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie, w wysokości ustalonej, zgodnie z art. 26 tej ustawy, w kwocie 540,13 zł. Przyznana ubezpieczonemu emerytura jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1100 zł. Jednakże nie podlegała ona podwyższeniu, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiesił wypłatę powyższego świadczenia, gdyż ubezpieczony jest uprawniony do świadczenia wypłacanego przez inny organ rentowy, tj. Zakład Emerytalno-Rentowy (...). Organ rentowy zobowiązał ubezpieczonego do dokonania wyboru między emeryturą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a świadczeniem wypłacanym przez Zakład Emerytalno-Rentowy (...).

Odwołanie od powyższej decyzji w części dotyczącej zawieszenia przyznanej zaskarżoną decyzją emerytury wniósł ubezpieczony J. C.. W uzasadnieniu wskazał, że został przyjęty do służby przed dniem 1 stycznia 1999 r., zaś organ rentowy błędnie zinterpretował art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej uznając, że wskazany w nim wyjątek dotyczący możliwości pobierania dwóch świadczeń emerytalnych, których emerytura została obliczona na podstawie art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, nie ma zastosowania do ubezpieczonego. Wnioskodawca domagał się zmiany zaskarżonej decyzji w części dotyczącej zawieszenia przyznanego zaskarżoną decyzją świadczenia poprzez podjęcie i wypłatę zawieszonej emerytury. Domagał się nadto od organu rentowego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wnosił o jego oddalenie oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Organ rentowy wskazał, że przyznana ubezpieczonemu przez Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego (...)emerytura policyjna nie jest świadczeniem obliczanym na podstawie art. 15a lub art. 15d lub art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin. Wobec powyższego do ubezpieczonego nie ma zastosowania wyjątek przewidziany w art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej i przysługuje mu tylko jedno korzystniejsze lub wybrane świadczenie.

Wyrokiem z dnia 23 września 2021 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił częściowo zaskarżoną decyzję poprzez ustalenie, że J. C. ma prawo do wypłaty emerytury od dnia(...) (pkt I wyroku) oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz J. C. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II wyroku).

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że J. C., urodzony w dniu (...), wystąpił w dniu 18 listopada 2019 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Wcześniej, decyzją z dnia 28 czerwca 2004 r., znak: (...), Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego (...), na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, przyznał ubezpieczonemu emeryturę policyjną od dnia 1 czerwca 2004 r. Podstawę wymiaru tej emerytury stanowiła kwota 4 568,96 zł. Z decyzji tej wynika, że emerytura policyjna ubezpieczonego z tytułu wysługi lat wyniosła 75% podstawy wymiaru, tj. kwotę 3 426,72 zł. Policyjny organ emerytalny zawiesił nadto do dnia 31 maja 2005 r. wypłatę emerytury policyjnej z uwagi na pobieranie rocznego uposażenia wynikającego z art. 117 ustawy o Policji.

Na podstawie zaświadczenia wydanego w dniu 17 grudnia 2019 r. przez Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego (...) pozwany organ rentowy ustalił, że ubezpieczony ma ustalone prawo do policyjnej renty inwalidzkiej oraz emerytury policyjnej, która jest mu wypłacana. Do wysługi emerytalnej zostały zaliczone następujące okresy: od dnia (...) do dnia (...) – zasadnicza służba wojskowa oraz od dnia(...) do dnia (...) – służba w Policji, a także od dnia(...) do dnia (...), od dnia (...) do dnia (...), od dnia (...) do dnia (...) oraz od dnia (...) do dnia (...).

Zaskarżoną decyzją z dnia 8 stycznia 2020 r. pozwany organ rentowy przyznał J. C. emeryturę od dnia (...)w wysokości 540,13 zł, jednocześnie zawieszając jej wypłatę z obowiązkiem dokonania wyboru przez ubezpieczonego pomiędzy emeryturą przyznaną z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a świadczeniem wypłacanym przez Zakład Emerytalno-Rentowy (...).

Sąd Okręgowy zacytował następnie treść przepisów art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 53 ze zm.)

Wymieniony w tych przepisach art. 15a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin dotyczy emerytury policjanta przyjętego do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. i stanowi, że emerytura takiego funkcjonariusza wynosi 40% podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 pkt 1 i ust. 2-5. Powyższy przepis stanowi, że emeryturę policyjną oblicza się wyłącznie od wysługi lat, bez możliwości uwzględniania „cywilnego” stażu emerytalnego, co uzasadnia prawo do pobierania dwóch emerytur wypracowanych niezależnie od siebie.

Sąd Okręgowy zaznaczył, że od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 września 2003 r. prawo do emerytury z zaopatrzenia emerytalnego zachowali funkcjonariusze, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999 r., natomiast policjanci, którzy podjęli służbę po dniu 1 stycznia 1999 r., mieli nabywać prawo do świadczeń emerytalnych na zasadach obowiązujących w ramach systemu powszechnego. Sytuacja ta zmieniła się w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 166, poz. 1609), na mocy której do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin został dodany art. 15a. Przy okazji tej nowelizacji zmieniono również art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, m.in. wprowadzając w odniesieniu do policjantów, którzy nabywają prawo do emerytury policyjnej na zasadach określonych w art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, wyjątek od zasady braku możliwości wypłaty jednocześnie dwóch świadczeń – emerytury policyjnej i emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy podzielił pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r., I UK 426/17 (OSNP 2019, nr 9, poz. 114), że użyte w art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej sformułowanie „emerytura (…) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych” oznacza odwołanie się do zasad obliczenia emerytury wojskowej określonych w tych przepisach, a więc z uwzględnieniem wyłącznie służby wojskowej, co z kolei uzasadnia prawo do pobierania dwóch emerytur „wypracowanych” niezależnie od siebie. Sąd Najwyższy wskazał, że o wyjątku od zasady pobierania jednego świadczenia nie decyduje data przyjęcia do służby, ale brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego” stażu emerytalnego. Ze względu na to, że dwa ostatnio powołane przepisy mają identyczną treść z przepisami art. 15a i art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, pogląd wyrażony w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r., I UK 426/17, ma zastosowanie do ubezpieczonego pobierającego emeryturę policyjną.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony J. C. ma prawo do pobierania obu świadczeń emerytalnych, ponieważ mimo przyjęcia do służby w Policji przed 2 stycznia 1999 r., nie ma możliwości obliczenia wysokości emerytury policyjnej z uwzględnieniem „cywilnego” stażu emerytalnego. Do takiego wniosku doprowadziła przyjęta przez Sąd Okręgowy, dokonana w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r., I UK 426/17, wykładania przepisów art. 95 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ubezpieczony nie ma możliwości doliczenia okresów ubezpieczenia społecznego do emerytury policyjnej, gdyż podstawa wymiaru jego emerytury wynosiła w dacie jej przyznania maksymalną wysokość, tj. 75%. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, że nie wystąpiła podstawa do zawieszenia emerytury cywilnej wypracowanej przez ubezpieczonego z uwagi na przyznaną mu emeryturę policyjną.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił decyzję pozwanego organu rentowego z dnia 8 stycznia 2020 r. w zaskarżonej części poprzez ustalenie, że J. C. ma prawo do wypłaty emerytury od dnia(...).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 265), orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy.

Apelację od tego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości, apelant zarzucił mu:

1/ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie, że ubezpieczony spełnia warunki do wypłaty emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mimo że wstąpił do służby w Policji po raz pierwszy przed dniem 1 stycznia 1999 r.;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 2 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 2a, art. 95 ust. 1 i 2, art. 96 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2021 r., poz. 291) w związku z art. 15a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 723 ze zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki do wypłaty emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mimo że wstąpił do służby w Policji po raz pierwszy przed dniem 1 stycznia 1999 r. i nie nabył emerytury na podstawie art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin.

W konsekwencji tych zarzutów pozwany organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania. Na rozprawie apelacyjnej wniosek ten został uzupełniony o zgłoszone żądanie zasądzenia od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów procesu za I i II instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony J. C. wnosił o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ zostały w niej przedstawione zarzuty skutkujące zmianą zaskarżonego wyroku.

W apelacji pozwanego organu rentowego przedstawione zostały zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. W tym miejscu należy zauważyć, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97 – OSNC 1997, z. 9, poz. 128).

W pierwszej kolejności należy więc się odnieść do przedstawionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., czego apelant upatrywał w sprzeczności istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie, że ubezpieczony J. C. spełnia warunki do wypłaty emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mimo że wstąpił do służby w Policji po raz pierwszy przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Zarzut ten nie mógł być uznany za trafny. Należy podkreślić, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia ostatnio powołanego przepisu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, bowiem jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej oceny niż ocena sądu, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00 – OSNC 2000, nr 10, poz. 189 oraz z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99 – OSNP 2000, nr 19, poz. 732). Należy zauważyć, że przeprowadzone przez Sąd I instancji dowody, w tym dowody powołane w apelacji, zostały uznane przez ten Sąd za wiarygodne i stały się podstawą dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych. W tym miejscu należy jednak podkreślić, że stan faktyczny w sprawie niniejszej był bezsporny. Pewnym okolicznościom wynikającym z dowodów z dokumentów oraz zeznań samego wnioskodawcy Sąd Okręgowy przypisał jednie inne znaczenie prawne od oczekiwanego przez apelanta, ale to związane jest z wykładnią i zastosowaniem przepisów prawa materialnego, o czym będzie mowa niżej.

Należy podkreślić, że w sprawie niniejszej nie było sporu między stronami co do tego, że wnioskodawca nabył prawo do emerytury policyjnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 723 ze zm.), jak również prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2021 r., poz. 291 ze zm.). Spór zaś w istocie sprowadzał się do interpretacji przepisów i ustalenia, czy wnioskodawca jest uprawniony do pobierania jednocześnie obu tych świadczeń. Z art. 95 ust. 1 ostatnio powołanej ustawy niewątpliwie wynika – jako zasada prawa ubezpieczeniowego – prawo do pobierania jednego świadczenia (wyższego lub wybranego przez uprawnionego) w sytuacji tzw. zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie. Zasada ta obowiązuje również (zgodnie z art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – „ z uwzględnieniem art. 96”) w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzenie emerytalnym funkcjonariuszy Policji, „z wyjątkiem przypadku, gdy emerytura policyjna została obliczona według zasad określonych w art. 15a (…) lub art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin”, co w okolicznościach sprawy niniejszej nie miało miejsca. Przepis art. 15a ostatnio powołanej ustawy dotyczy bowiem emerytury funkcjonariusza Policji, „który został przyjęty do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r.”. J. C. został przyjęty do służby w Milicji Obywatelskiej z dniem (...)i służbę tę pełnił (od dnia(...) – w Policji) do dnia (...). Nie został on więc przyjęty po raz pierwszy do służby w Policji po dniu 1 stycznia 1999 r. Z kolei przepis art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin nie ma w sprawie niniejszej zastosowania, ponieważ dotyczy on emerytury funkcjonariusza przyjętego do służby po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2012 r. Zgodnie z powołanym w art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przepisem art. 96 ust. 1 pkt 1, odrębne przepisy określają prawo do pobierania świadczeń w zbiegu u jednej osoby prawa do emerytury z prawem do renty inwalidy wojennego i wojskowego, którego niezdolność do pracy pozostaje w związku ze służbą wojskową. Te „odrębne przepisy” – nieznajdujące zastosowania w okolicznościach sprawy niniejszej – to w tym przypadku art. 54 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 1790 ze zm.), który dopuszcza pobieranie przez inwalidę wojennego i wojskowego, którego niezdolność do służby wojskowej powstała w związku z tą służbą, rentę powiększoną o połowę emerytury albo emeryturę powiększoną o połowę renty. W sprawie niniejszej do wnioskodawcy uprawnionego do emerytury policyjnej z ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, znajduje zastosowanie art. 7 tej ustawy, zgodnie z którym w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w ustawie z prawem do emerytury lub renty albo uposażenia w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego przewidzianych w odrębnych przepisach wypłaca się świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Ten ostatni przepis wyklucza zatem możliwość zbiegu świadczeń policyjnych ze świadczeniami z ubezpieczeń powszechnych, poza sygnalizowaną wyżej sytuacją prawną. Wnioskodawca uprawniony do emerytury policyjnej i pobierający to świadczenie nie może jednocześnie pobierać emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mimo że spełnił warunki do jej nabycia i prawo do tego ostatniego świadczenia zostało mu przyznane zaskarżoną decyzją. Należy w tym miejscu z całą mocą podkreślić, że sprawy zbiegu prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z prawem do emerytury policyjnej z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin rozstrzyga się zgodnie z powszechnymi regułami określonymi w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i tzw. zasadą jednego świadczenia. Zasada ta dotyczy również zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ostatnio powołanej ustawie z prawem do świadczeń przewidzianych w odrębnych przepisach z zakresu zabezpieczenia społecznego (m.in. w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin), niezależnie od ich ubezpieczeniowego czy też zaopatrzeniowego charakteru, z wyjątkami wskazanymi w art. 96 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wyżej wskazanymi.

W powołanym przez Sąd Okręgowy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r., I UK 426/17 (OSNP 2019, nr 9, poz. 114), dokonując wykładni ostatnio powołanych przepisów, Sąd Najwyższy stwierdził, że użyte w art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych sformułowanie: „emerytura (...) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych" oznacza odwołanie się do zasad obliczenia emerytury wojskowej określonych w tych przepisach, a więc z uwzględnieniem wyłącznie służby wojskowej, co z kolei uzasadnia prawo do pobierania dwóch emerytur "wypracowanych" niezależnie od siebie. Zatem o wyjątku od zasady pobierania jednego świadczenia nie decyduje data przyjęcia do służby, ale brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego" stażu emerytalnego. Przy czym ten „brak możliwości" nie występuje wtedy, gdy emeryt wojskowy nie decyduje się na złożenie wniosku o doliczenie, po zwolnieniu ze służby wojskowej, okresów składkowych i nieskładkowych, choć mogą one zwiększyć podstawę wymiaru emerytury do 75%. Wspólnym bowiem mianownikiem uzasadniającym prawo do dwóch świadczeń są uwarunkowania wynikające z przepisów prawa niepozwalające na wykorzystanie stażu „cywilnego" w emeryturze wojskowej, a nie wybór emeryta wojskowego. O zastosowaniu wyjątku od zasady wypłacania jednego świadczenia decyduje brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego" stażu emerytalnego, a nie data przyjęcia żołnierza zawodowego do służby wojskowej (art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Ten kierunek wykładni powołanych wyżej przepisów został ostatnio zanegowany w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2021 r., III UZP 7/21 (Legalis nr 263913), w której stwierdzono, że ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z tytułu których jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń – wyższe lub wybrane przez niego (art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – t.j. Dz.U. 2021 r., poz. 291 ze zm. w związku z art. 7 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin – tj. Dz.U. 2020 r., poz. 586 ze zm.).

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ten pogląd. Ma on zastosowanie w sprawie niniejszej, bowiem powołany w tej uchwale przepis art. 7 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin – tj. Dz.U. 2020 r., poz. 586 ze zm.) ma dokładnie takie samo brzmienie jak mający tu zastosowanie przepis art. art. 7 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 723 ze zm.). Identyczne brzmienie mają również przepisy art. 15a oraz art. 18e obu ostatnio powołanych ustaw, które zostały wymienione w art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2021 r., poz. 291 ze zm.).

W świetle powyższych rozważań przedstawiony w apelacji zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 2 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 2a, art. 95 ust. 1 i 2, art. 96 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2021 r., poz. 291) w związku z art. 15a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 723 ze zm.), okazał się trafny. W związku z tym należy stwierdzić, że w stosunku do J. C. ma zastosowanie zasada wypłacania jednego świadczenia (art. 95 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), bowiem nie podlega on wyjątkowi, o którym mowa w art. 95 ust. 2 ostatnio powołanej ustawy. Wnioskodawca może pobierać tylko jedno świadczenie emerytalne (emeryturę policyjną), pomimo tego, że spełnił również warunki do nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prawidłowo zatem pozwany organ rentowy zawiesił wypłatę wnioskodawcy tej ostatniej emerytury, ponieważ pobierana przez niego emerytura policyjna – jako świadczenie wyższe (czego ubezpieczony nie kwestionował) – jest dla niego korzystniejsza.

Zaskarżony wyrok podlegał więc zmianie poprzez oddalenie odwołania, czemu Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., dał wyraz w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu za I i II instancję (pkt II wyroku) Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 265).