Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 142/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 22 października 2019 r. sygn. VI K 975/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

pełnomocnik zarzucił:

mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w niniejszym przypadku zaszły przesłanki do zastosowania art. 66 § 1 kk w sytuacji, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu wbrew twierdzeniom Sądu są znaczne a okoliczności czynu budzą wątpliwości, a postawa wszystkich sprawców i ich dotychczasowy sposób życia nie dają podstaw do uznania, że będą oni przestrzegali porządku prawnego i nie popełnią kolejnego przestępstwa, a dodatkowo zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie tego rodzaju ustaleń (mi. in. brak przyznania się do winy przez oskarżonych, wina umyślna sprawców)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie odnoszącym się do oceny prognozy społeczno- kryminologicznej oskarżonych, a zatem przewidywania, że nie popełnią kolejnego przestępstwa, zarzut pełnomocnika nie znajduje uzasadnienia. Oskarżeni nie byli karani za przestępstwa, prowadzą ustabilizowany tryb życia, są czynni zawodowo, a przestępstwo, którego się dopuścili miało szczególny charakter wynikający z funkcji gwaranta niewystąpienia skutku. W tej sytuacji, przy uwzględnieniu czasu trwania postepowania, a zatem okresu jaki upłynął od daty zdarzenia, w pełni uzasadnionym jest prognozowanie, że będą przestrzegali porządku prawnego i nie popełnią przestępstwa. Brak przyznania się do winy również nie jest przeciwskazaniem dla warunkowego umorzenia postępowania (tak min. Andrzej Zoll w: Wróbel W. (red.), Zoll A. (red.), Barczak-Oplustil A., Bielski M., Bogdan G., Ćwiąkalski Z., Dąbrowska-Kardas M., Górowski W., Iwański M., Jakubowski M., Jodłowski J., Kardas P., Majewski J., Małecki M., Plich A., Pyrcak-Górowska M., Raglewski J., Szewczyk M., Tarapata S., Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć II. Komentarz do art. 53-116, WK, 2016). Sąd jednak na podstawie zebranego w sprawie materiału musi dojść do wniosku, że sam fakt popełnienia przestępstwa nie budzi wątpliwości, gdyż są dostateczne podstawy, aby popełnienie tego przestępstwa przypisać oskarżonemu, że wyjaśnione są elementy przedmiotowe i podmiotowe rzutujące na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz że są dostateczne podstawy do przypisania oskarżonemu winy (zob. wyrok składu siedmiu sędziów SN z dnia 11 lipca 1985 r., RNw 17/85, OSNKW 1986, nr 3-4, poz. 18, z aprobującą glosą K. Kubali, WPP 1986, nr 4, s. 458). W tym zakresie zarzut pełnomocnika nie jest trafny o tyle, że prócz kwestii umyślności i oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, pozostał gołosłownym i nie znalazł żadnego uzasadnienia w motywach apelacji. Pamiętać przecież trzeba o ograniczeniach wynikających z treści art. 434 § 1 kpk, a w tym zakresie i podzielić wypada stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który w wyroku z dnia 4.04.2002 roku sygn. II AKa 95/02 wskazał, że ze stwierdzeniem uchybień podniesionych w środku odwoławczym w rozumieniu przepisu art. 434 § 1 kpk, stanowiących wyraz niezadowolenia prokuratora lub pełnomocnika z zaskarżonego orzeczenia mamy do czynienia wówczas, gdy uchybienia te zostaną ekspressis verbis skonkretyzowane w formie pisemnej tak w zarzucie, jak i w części motywacyjnej skargi odwoławczej. Pojęcia uchybień podniesionych w środku odwoławczym w rozumieniu art. 434 § 1 kpk nie sposób natomiast utożsamiać z ogólnie sformułowanym zarzutem stanowiącym podstawę apelacji bez precyzyjnego wyeksponowania ich w całym środku odwoławczym (OSA 2003/12/120).

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowemu nie sprostał temu zadaniu.

Negatywnie odnieść się trzeba do nienależytego zapoznania przez Sąd I instancji oraz skarżącego z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego uprzednio orzekającego w sprawie. To dlatego Sąd ten zastosował przepis art. 440 kpk, aby w granicach wskazanych w uzasadnieniu umożliwić Sądowi prowadzącemu sprawę ponownie rozpoznanie jej i ewentualne orzekanie poza granicami wywiedzionej, również wówczas ogólnej i nie stawiającej trafnych zarzutów, apelacji pełnomocnika. Chociaż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a i podobnie uzasadnienia apelacji wynika, że jednak dostrzeżona została ta kwestia, to nie znalazło to odpowiedniego zastosowania. Tak zatem Sąd I instancji wykazał się nieznajomością normy art. 440 kpk i możliwości jakie ona niesie, z jej obrazą odwołując się do zakazu nie tyle wyrażonego w art. 454 kpk, co w art. 443 kpk, który to przepis dotyczy także sytuacji, gdy orzeczenie zostało zaskarżone na niekorzyść oskarżonego, ale sąd odwoławczy na podstawie art. 440 przełamał jego kierunek i uchylił sprawę do ponownego rozpoznania na korzyść oskarżonego (art. 434 § 2).

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z art. 437 § 2 kpk sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie, orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W niniejszej sprawie nie sposób doszukać się bezwzględnych przyczyn odwoławczych, a obecne brzmienie (zmiana ustawy z dniem 5.10.2019 r.) umożliwia skazanie oskarżonego wobec, którego uprzednio zapadł wyrok warunkowo umarzający postępowanie.

Z kolei sięgnięcie po przepis art. 440 k.p.k. umożliwiający zmianę albo uchylenie orzeczenia, gdy jego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, jest uzasadnione jedynie wówczas, gdy stan pożądanej sprawiedliwości orzeczenia nie może zostać osiągnięty w wyniku rozpoznania środka odwoławczego w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów. W przepisie tym użyto spójnika alternatywy rozłącznej „albo" odnośnie do rodzaju orzeczeń wydanych w instancji odwoławczej w wypadku stwierdzenia tego uchybienia. W konsekwencji na podstawie tego przepisu wykluczone jest reformacyjne orzekanie w instancji odwoławczej na niekorzyść oskarżonego, pomimo wniesienia środka odwoławczego na jego niekorzyść (por. wyrok SN z 23.08.2007 r., IV KK 210/07, LEX nr 307765). Trafnie w wyroku Sądu Najwyższego z 6.04.2017 r., V KK 372/16, OSNKW 2017/9, poz. 51, stwierdzono, że nie jest możliwe uchylenie orzeczenia na niekorzyść oskarżonego, jeżeli utrzymanie go w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe (art. 440 in fine), w innych wypadkach niż określone w art. 439 § 1, art. 454 § 1 i 3 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (art. 437 § 2 in fine)(Świecki D. (red.), Augustyniak B., Eichstaedt K., Kurowski M., Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el., 2020).

Obecnie nie sposób upatrywać potrzeby powtórzenia przewodu na nowo w całości, co dawało przecież poprzednio podstawę do kasatoryjnego orzekania przez Sąd odwoławczy. Nawet apelujący na niekorzyść oskarżonych prócz twierdzeń o niewyjaśnieniu okoliczności sprawy, nie wskazał, aby konieczne było poszerzenie postępowania dowodowego. Postępowanie przeprowadzone zostało w sposób pełny, nawet zastrzeżenia apelacji strony przeciwnej w zakresie opinii biegłych nie wskazują na konieczność powtarzania przewodu, a nawet poszerzania postępowania na etapie odwoławczym. Powołując się na "nieustalenie", apelujący nie przedstawił też co i dlaczego miałoby zostać ustalone, prócz krótkiego rozwinięcia w uzasadnieniu wskazującego, że zgodnie z wskazanymi przez Sąd i instancji zaniedbaniami ze strony oskarżonych czyny przestępcze popełnili umyślnie w zamiarze ewentualnym narażając pokrzywdzonego na narażenie życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu i doprowadzili nieumyślnie do uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni.

Przyjmuje się, że wobec niespełnienia warunku z art. 437 § 2 kpk, sąd odwoławczy, nie mając podstawy prawnej do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także nie mogąc wydać orzeczenia reformatoryjnego na niekorzyść, w zależności od realiów sprawy powinien utrzymać w mocy błędnie wydany wyrok albo wydać wyrok zmieniający lub uniewinniający na korzyść oskarżonego w wyniku przełamania kierunku zaskarżenia na niekorzyść (art. 434 § 2 w zw. z art. 440).

W niniejszej sprawie apelacja pełnomocnika powalała jedynie częściowo uczynić zadość dążeniu do pełnego zrealizowania zasady prawdy materialnej oraz na zmianę zaskarżonego wyroku w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, pamiętając, że wnioski apelacyjne granic zaskarżenia nie tworzą i nie wiążą Sądu odwoławczego.

3.2.

pełnomocnik zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., przez dokonanie błędnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i zbytnią dowolność w zakresie jego oceny, a w szczególności przez oparcie swoich ustaleń jedynie na dowodach korzystnych dla oskarżonych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazany zarzut prócz już przywołanego wyżej passusu nie znalazł żadnego rozwinięcia w uzasadnieniu apelacji. O tyle jest on trafny o ile Sąd I instancji zlekceważył orzekanie przez uprzednio rozpoznający sprawę Sąd odwoławczy w oparciu o art. 440 kpk. Przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2006 roku sygn. III KK 415/06).

W niniejszej sprawie lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku w istocie wskazuje, że Sąd orzekający poprawnie zastosował zasady oceny dowodów, zaś podnoszone przez skarżącego oparcie się na dowodach korzystnych wynika z obrazy art. 440 kpk, co w zarzucie apelacji wynika z podniesienia obrazy art. 410 kpk i art. 424 kpk powiązanej z przywołaną w uzasadnieniu tezą, iż Sąd ponownie rozpoznający sprawę miał możliwość orzekania na niekorzyść oskarżonych. Zatem ustalenia tożsame z tymi z pierwszego wyroku Sądu Rejonowego w świetle dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku są błędne, ale nie mogą zostać zastąpione wywodami, w których Sad wskazał co powinno zostać ustalone, a czego nie czyni błędnie stosując pośredni zakaz ne peius. Pełnomocnik natomiast nie zarzucił w tej części błędu w ustaleniach faktycznych, a orzekanie na niekorzyść oskarżonych w oparciu o art. 440 kpk na obecnym etapie jest niedopuszczalne.

Pozostając w granicach zaskarżenia, możliwym było ustalenie, że D. G., jako kierownik zespołu, a K. J., jako dopuszczający, narazili A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Prace jakie krytycznego dnia były wykonywane w związku z uszkodzeniem słupa, podejmowane w ramach czynności wykonywanych w (...) S.A. wymagały wyznaczenia strefy zagrożenia, co nie budzi wątpliwości w świetle Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych. Zresztą, jak wynika również z wyjaśnień oskarżonych nie tylko mieli tego świadomość, ale właściwie oszacowali obszar tej strefy. Nie wyznaczyli jej jednak w sposób zgodny z przepisami, ani też taki, który dla użytkowników jezdni i chodnika byłby jednoznacznie czytelny, jako zakazujący wkraczania na teren prac. W zakresie odpowiedzialności oskarżonych nie miałoby większego znaczenia nawet to czy ktoś pokrzywdzonemu i jego żonie miał powiedzieć, że mogą przechodzić. Ale stanowczo taką możliwość trzeba wykluczyć. Zresztą zeznania pokrzywdzonego w szeregu miejscach były skrajnie niewiarygodne, gdy chociażby twierdził, co wyżej przytoczono, a nie umiał sprecyzować nie tylko osoby, ale tego gdzie się znajdowała, jak i co do miejsca przechodzenia, kiedy dokumentacja fotograficzna nie pozostawia wątpliwości, że pokrzywdzony w sposób urągający minimalnym zasadom bezpieczeństwa i wymogom wyobraźni, poruszał się chodnikiem w bezpośredniej bliskości pracującego urządzenia- HDS, obok niestabilnie opartego słupa. O ile to, jak wspomniano nie wyłącza odpowiedzialności oskarżonych, to wskazuje na skrajnie wysokie przyczynienie pokrzywdzonego do skutku w postaci obrażeń ciała, których doznał. Wskazani oskarżeni mieli obowiązek wyznaczenia strefy zagrożenia, a zatem jej zabezpieczenia, do czego niewystarczające były zastosowane pachołki, nie tylko z uwagi na ich przeznaczenie, ale ze względu na takie ich faktyczne rozłożenie, które nie było wystarczające. Takim zabezpieczeniem nie był różnież układ pojazdów, któremu nie towarzyszyły dodatkowe oznakowania, o których wspominał biegły M. D.. O ile można mieć uwagi do opinii tego biegłego, to akurat w kwestii sposobu, w jaki strefa zagrożenia powinna zostać wytyczona i oznakowana nie można czynić zastrzeżeń. Oskarżeni wiedzieli zatem o tej powinności i jej zaniechali, choć wedle przepisów wskazanego Rozporządzenia taki obowiązek na nich ciążył. Biorąc zaś pod uwagę fakt prowadzenia prac w bezpośredniej bliskości chodnika, godziny, w których można spodziewać się ruchu pieszych i brak przestrzeżenia ich przed wchodzeniem w strefę zagrożenia, przyjąć trzeba, że oskarżeni przewidywali możliwość takiego ruchu, a tym samym pojawienia się w zasięgu prac osób, które ze względu na użycie żurawia HDS z jednej strony, a z drugiej na konieczność manewrowania słupem betonowym, który ze względu na jego połamanie w wyniku wcześniejszej kolizji miał już osłabioną konstrukcję, co spowoduje niebezpieczeństwo utraty życia tych osób i ze względu na zakres prac oraz ich przedmiot będzie to niebezpieczeństwo bezpośrednie, z czym się godzili. Uzasadnionym jest ustalenie zagrożenia dobra najwyższego, a zatem życia, czego nie umniejsza to jakich obrażeń ciała doznał ostatecznie pokrzywdzony, albowiem bliskość czynności, za których wykonanie odpowiadali oskarżeni oraz rodzaj doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń, który był wypadkową tego, na jaką część jego ciała upadł słup, wskazuje, że upadek na inne części ciała, a nawet na nogi, ale ze skutkiem w postaci naruszenia ciągłości chociażby tętnicy udowej aktualizował niebezpieczeństwo dla życia. Dlatego jak najbardziej możliwym było ustalenie, że działanie oskarżonych było umyślne w zamiarze ewentualnym w zakresie omawianego narażenia. W ich wypadku ograniczenia proceduralne uniemożliwiły jednak ustalenie związku między omawianym zaniechaniem a spowodowaniem obrażeń ciała, choć niewątpliwie w grę wchodzić mogło co najwyżej ustalenie nieumyślności, a zatem przyjęcie, że nie mając zamiaru popełnienia przestępstwa, a zatem spowodowania obrażeń ciała innego człowieka, oskarżeni przez swoje zaniechanie, popełnili taki czyn na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywali. W wypadku D. G. i K. J. takiego zachowania nie można jednak ustalić, nie uczynił tego Sąd I instancji, a również w takim kierunku nie skarżył wyroku pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego i dokonania takich ustaleń się nie domagał.

W wypadku M. G. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że ten jako operator żurawia HDS, nie określił jego zasięgu, a był do tego zobowiązany, wedle „Instrukcji stanowiska BHP obsługi żurawia typu HDS”, owo zaniechanie zapewnienia bezpiecznej strefy roboczej skutkowało różnież bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia innego człowieka, z przyczyn wskazanych powyżej. W sytuacji wiedzy o potrzebie zabezpieczenia terenu przed wkroczeniem innych osób i tolerowaniem takiego stanu, również temu oskarżonemu przypisać trzeba umyślność w zamiarze ewentualnym w tej części jego działania. Jeżeli chodzi natomiast o skutek w postaci obrażeń ciała, to Sąd I instancji prawidłowo ustalił ów związek, ale nie wynikający bynajmniej z niewłaściwie użytego zawiesia i niewłaściwego jego umiejscowienia. Sąd I instancji pozostawił takie ustalenie błędnie kierując się zakazem z art. 454 kpk, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenie. Biegli w tej mierze nie mogli się w istocie wypowiedzieć. Nie było to rolą biegłego K.. Biegły D. istotnie wypowiadał się w tym zakresie przez pryzmat skutku, a zatem bez wykorzystania wiadomości specjalnych. Niemniej przypomnieć trzeba, że gdy chodzi o rodzaj zawiesia i sposób jego użycia, to z treści wyjaśnień oskarżonych wynika, że zostało ono założone na nie okazujący znamion pęknięcia odcinek słupa i przeciwdowodów brak. Protokół oględzin, ani dokumentacja fotograficzna też nie są pomocne, bo pomijając ich nikłą jakość w tym zakresie, pamiętać trzeba, że po upadku słupa, w celu uwolnienia pokrzywdzonego, zniekształcone zostało miejsce zdarzenia i nie można odtworzyć warunków ani sprzed pierwszego przypięcia słupa, ani tych kiedy oskarżony zawiesie miał przekładać, aby słup położyć. Nie ma też znaczenia, że w końcowej części wypowiedzi na rozprawie biegły D. zdaje się wiązał kabel teletechniczny z jego połączeniem z przedmiotowym słupem, co prawdą nie było, a to dlatego, że już wcześniej i on, i K. w ramach swoich kompetencji, wskazywali, że w ogóle w tych warunkach nieprawidłowe było wyjęcie słupa za pomocą HDS, że należało złamaną część odciąć, słup wykopać, po to na miejscu była koparka, a resztę słupa, który był już połamany również pociąć i dopiero takie fragmenty umieścić na dłużycy. Podzielić można wyłaniające się stanowisko, że wszystkie czynności podejmowane były, aby jak najszybciej usunąć awarię niezależnie od tego, że z brakiem poszanowania zasad bezpieczeństwa, co niewykluczone, że zakończyłoby się sukcesem, gdyby nie lekkomyślne zachowanie pokrzywdzonego. Ale jeszcze raz trzeba podkreślić, zachowaniem ocenianym jako przyczynienie, a nie wyłączającym odpowiedzialność oskarżonych. Na to zwracał uwagę uprzednio orzekający Sąd odwoławczy, a zatem na przyjętą metodę prac, również w świetle opinii biegłego D., który wykazał, że użycie dźwigu, a nie HDS pozwoliłoby też na takie manewrowanie podnoszonymi elementami słupa, które umożliwiłoby ominięcie kabla teletechnicznego. Obecnie odpowiedzialności za błędnie przyjętą metodę prac i wykorzystanie niewłaściwego urządzenia oskarżonym przypisać nie można, choć tu w grę wchodziłaby ewentualnie odpowiedzialność pierwszych dwóch oskarżonych. W zaistniałym stanie rzeczy, pozostając w granicach oskarżenia i zaskarżenia, również apelacji wywiedzionej na korzyść M. G., uzasadnionym było ustalenie, za Sądem I instancji, że dopuścił do przebywania w zasięgu pracy urządzenia osoby postronne i nie zapewnił bezpiecznej przestrzeni roboczej, w czym materializowało się narażenie A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, z kolei po wyciagnięciu słupa, czyli w czasie jego usuwania po oparciu słupa o pojazd nie zapewnił sobie należytej asekuracji, podjął manewrowanie HDS- em, nie upewniając się czy pozostali oskarżeni i świadek M. czuwają nad sytuacją, dopuszczając do tego, że sam nie mając wglądu w sytuację i sposób manewrowania słupem, a nie było to również przez nikogo asekurowane, a nie zapewnił uprzednio bezpiecznej strefy roboczej. Dlatego możliwym było też przypisanie temu oskarżonemu nieumyślnego spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała, gdyż nie takiego mając zamiaru, popełnił czyn na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał.

W tym miejscu odnosząc się do linii obrony M. G. nawiązującej do wcześniejszej współpracy oskarżonych, rozumienia się bez słów, dorozumianego podejmowania decyzji, należy taką praktykę poddać zdecydowanej krytyce. Z pewnością oskarżony nie mógł spodziewać się, ani tym bardziej domagać, aby inne osoby przejęły jego obowiązki, ani też oczekiwać, że to uwolni go od odpowiedzialności. Sam winien był postąpić zgodnie z obciążającym go prawnym obowiązkiem zapewnienia bezpieczeństwa innym osobom, a to, że współoskarżeni również się od takiego uchylili, jego uwalniać od odpowiedzialności nie może.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak okoliczności, o których mowa w art. 437 par 2 kpk.

3.3.

pełnomocnik zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk, 172 kpk oraz 366, k.p.k. przejawiającą się nie wyjaśnieniem wszystkich okoliczności sprawy, w tym w jakim stopniu oskarżeni odpowiadają za zdarzenie oraz jaki był stopień przyczynienia pokrzywdzonego do zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

O obrazie art. 7 kpk wypowiedziano się powyżej.

Art. 172 kpk stanowi, że osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Z apelacje bynajmniej nie wynika kto miałby byc konfrontowany i na jaką okoliczność, nie mówiąc już, że zgodnie z art. 438 kpk orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, zatem może to nastąpić nie przy każdej takiej obrazie, a jedynie wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (zob. w. SN z 22 maja 1984 r., IV KR 122/84, OSNPG 11/1984, poz. 101); wymaga to więc oceny indywidualnej na tle okoliczności konkretnego przypadku. Pełnomocnik nie podjął próby rozwinięcia zarzutu, a tym bardziej wykazania omawianego wpływu.

Podobnie ma się sytuacja z wymienionym art. 366 kpk w sytuacji kiedy bynajmniej nie podnosi pełnomocnik niepełności postępowania, nierozpoznania przez siebie zgłoszonych wniosków, a całość apelacji sprowadza do tego, że Sąd powinien orzec na korzyść jego klienta, ale nie wiadomo w zasadzie w jakim zakresie, bo tego nie wskazuje, prócz ustalenia umyślności narażania, choć nawet nie zauważa, że w grę wchodzić może wyłącznie narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo, a nie jakiekolwiek, ale to akurat Sąd prawidłowo ustalił.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak okoliczności, o których mowa w art. 437 § 2 kpk.

W oderwaniu od zarzutów apelacji obrońca wyraził życzenie orzeczenia na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia. Uczynił to na wypadek utrzymania w mocy orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania, a to przecież w wypadku ustalenia odpowiedzialności z art. 160 § 1 kk wyklucza możliwość obciążenia sprawcy takim świadczeniem, na co wskazywał już poprzednio orzekając w sprawie Sąd odwoławczy, a wynika również wprost z przepisów Kodeksu cywilnego- art. 444- 445. W wypadku natomiast M. G., względem którego takowe orzeczenie mogłoby mieć miejsce, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie postawił żadnego zarzutu, zaś orzekanie poza granicami zarzutów na niekorzyść nie było możliwe. Granice zaskarżenia to kierunek i zarzuty, nie zaś wniosek, tym bardziej czyniony "z ostrożności procesowej".

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcia o kosztach z punktów 4 i 5 (w zakresie wydatków postępowania)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zgodnie z art. 627 kpk od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wskazane orzeczenia nie zostały zaskarżone, a brak podstaw do ingerowania w ich treść z urzędu w trybie art. 440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

w punkcie 1:

- uznanie D. G. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), jako kierownik zespołu, pracownik (...) S.A. będąc odpowiedzialnym za zabezpieczenie miejsca pracy niewłaściwie wyznaczył strefę zagrożenia wbrew przepisom Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia to jest przestępstwa z art. 160 § 1 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

- uznanie K. J. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), jako dopuszczający, pracownik (...) S.A. będąc odpowiedzialnym za zabezpieczenie miejsca pracy niewłaściwie wyznaczył strefę zagrożenia wbrew przepisom Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia to jest przestępstwa z art. 160 § 1 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

w punkcie 2 uznanie M. G. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), przed rozpoczęciem prac jako operator żurawia HDS, nie określił zasięgu żurawia, dopuścił do przebywania w zasięgu pracy urządzenia osoby postronne i nie zapewnił bezpiecznej przestrzeni roboczej, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a następnie po wyciagnięciu słupa, nie zapewnił sobie należytej asekuracji, w wyniku czego doszło do przewrócenia się słupa na przechodzącego w tym miejscu A. P., nieumyślnie spowodował u niego obrażenia ciała w postaci otwartego złamania kości piszczelowej prawej, złamania V kości śródstopia lewego, złamania VI i VII żebra po stronie prawej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

uchylenie rozstrzygnięcia z punktu 3

Zwi ęź le o powodach zmiany

Pozostając w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów powiązanych z treścią uzasadnienia apelacji, Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że konieczna jest zmiana zaskarżonego wyroku.

Zachowanie oskarżonych D. G. i K. J. zakwalifikować należało, jako występki z art. 160 § 1 kk, zaś M. G. z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Jak wcześniej wykazano w wypadku dwóch pierwszych z przyczyn proceduralnych- braku odpowiednich zarzutów w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie można im przypisać skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonego, ani też odzwierciedlić tego w wyroku. W wypadku trzeciego z oskarżonych jest to możliwe, przy czym wobec ustalenia umyślności narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i spowodowania nieumyślnie skutku w postaci obrażeń ciała ( choć nieumyślnego) koniecznym dla oddania kryminalnej zawartości czynu oskarżonego było zastosowanie kwalifikacji kumulatywnej.

Rozstrzygając o karnoprawnym następstwie popełnionych przestępstw zgodzić się trzeba było z pełnomocnikiem oskarżyciela posiłkowego, że wobec skali naruszeń obowiązków gwarantów nienastąpienia skutku, nie można ocenić stopnia zawinienia oskarżonych jako nieznacznego. Nie przekonuje o tym, ani zamiar ewentualny w zakresie narażenia, ani nieumyślność spowodowania obrażeń ciała w wypadku M. G.. Oskarżeni mieli pełną i niczym nieograniczoną możliwość zachowania zgodnego z prawem, na miejscu awarii zabezpieczyli właściwą ilość sprzętu, ale też i ludzi, którzy w skrajnym wypadku, gdyby na prawdę nie można było zabezpieczyć strefy niebezpiecznej prawidłowym oznakowaniem, mogli tę strefę zabezpieczyć bacząc, aby osoby postronne nie wchodziły w obszar prowadzonych prac. Również nie sposób uznać, aby stopień społecznej szkodliwości działań oskarżonych był nieznaczny, narazili oni najwyższe dobro prawem chronione, jakim jest życie, a M. G. doprowadził też do poważnych następstw zdrowotnych w wyniku wywołanego przez siebie skutku dla zdrowia pokrzywdzonego. Nie zgadzając się przy tym z tezą apelującego o braku pozytywnej prognozy społeczno- kryminologicznej, uznając za uzasadnione przekonanie, że oskarżeni przestrzegać będą porządku prawnego i nie popełnią przestępstwa, wystarczająca konsekwencją karną będzie orzeczenie wobec nich kary grzywny, która w wymiarze odpowiednio wobec D. G. i K. J. 80 stawek dziennych, a 100 stawek w wypadku M. G. jest adekwatna do stopnia ich zawinienia i społecznej szkodliwości czynów oraz spełnienia zadań w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Wysokość ustalonych stawek dziennych odpowiada sytuacji majątkowej i osobistej oskarżonych oraz ich możliwościom zarobkowym.

Konsekwencją wskazanej zmiany, a zatem skazania oskarżonych było uchylenie punktu 3.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk, wedle pierwszej z norm jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji, a zatem obciążają one skazanego. Wobec częściowego uwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie mógł znaleźć zastosowania art. 636 kpk, a tym bardziej art. 633 kpk i art. 635 kpk. Oskarżonych zatem należało obciążyć trzecią częścią ryczałtu za doręczenie wezwań, jako wydatku postępowania odwoławczego oraz opłatami za II instancję w wysokości 10% orzeczonych grzywien.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonych M. G., D. G. i K. J.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 142/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 22 października 2019 r. sygn. VI K 975/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrońca oskarżonego M. G. zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 7 K.p.k. w zw. z art. 4 K.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz z naruszeniem zasady obiektywizmu, a w tym:

- dowodu z wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków oraz umowy zawartej pomiędzy firmą (...) a (...)poprzez przyjęcie, że oskarżony był odpowiedzialny za zabezpieczenie terenu robót,

- dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, budowy i eksploatacji maszyn poprzez przyjęcie, że przyczyną wypadku było podjęcie się przez oskarżonego M. G. usunięcia uszkodzonego słupa pomimo, że do niego był zamocowany kabel teleinformatyczny podczas gdy z dokumentacji fotograficznej wynikało, że uszkodzony słup był uwolniony od tego kabla.

- dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, budowy i eksploatacji maszyn, który zamiast udzielić odpowiedzi na pytania dlaczego uważa, że oskarżony M. G. dokonał błędnego doboru zawiesia i nieprawidłowo go zamocował oraz jaki wpływ na zaistnienie zdarzenia miało ukruszenie się betonu w miejscu zamontowania zawiesia stwierdził, że o wadliwości podjętych działań świadczy zaistniały sam skutek, tzn. gdyby oskarżony dobrał prawidłowe zawiesie i zmontował go w prawidłowym miejscu to nie doszłoby do wypadku, co stanowi niedopuszczalne sposób wnioskowania ze skutków o przyczynach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok SN z 3.10.2014 r. sygn. SNO 46/14, LEX nr 1514772).

W wypadku M. G. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że ten jako operator żurawia HDS, nie określił jego zasięgu, a był do tego zobowiązany, wedle „Instrukcji stanowiska BHP obsługi żurawia typu HDS”, owo zaniechanie zapewnienia bezpiecznej strefy roboczej skutkowało również bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia innego człowieka. W sytuacji wiedzy o potrzebie zabezpieczenia terenu przed wkroczeniem innych osób i tolerowaniem takiego stanu, temu oskarżonemu przypisać trzeba umyślność w zamiarze ewentualnym w tej części jego działania. Nie w tym zatem rzecz, aby obowiązkiem oskarżonego miało być zabezpieczenie terenu robót, ale to, że z zakresu jego obowiązków, jako operatora żurawia HDS wynikała powinność zapewnienia bezpiecznej strefy roboczej, niejako niezależnie od tego czy podejmowałby prace w ramach usuwania awarii przez (...), czy dla innego podmiotu świadcząc usługę. Rację przy tym przyznać należało obrońcy, że błędnie przypisano oskarżonemu wynikające z zarzutu nieprawidłowe użycie zawiesia oraz jego umiejscowienie.

Sąd I instancji pozostawił takie ustalenie błędnie kierując się zakazem z art. 454 kpk, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenie. Biegli w tej mierze nie mogli się w istocie wypowiedzieć. Nie było to rolą biegłego K.. Biegły D. istotnie wypowiadał się w tym zakresie przez pryzmat skutku, a zatem bez wykorzystania wiadomości specjalnych. Niemniej przypomnieć trzeba, że gdy chodzi o rodzaj zawiesia i sposób jego użycia, to z treści wyjaśnień oskarżonych wynika, że zostało ono założone na nie okazujący znamion pęknięcia odcinek słupa i przeciwdowodów brak. Protokół oględzin, ani dokumentacja fotograficzna też nie są pomocne, bo pomijając ich nikłą jakość w tym zakresie, pamiętać trzeba, że po upadku słupa, w celu uwolnienia pokrzywdzonego, zniekształcone zostało miejsce zdarzenia i nie można odtworzyć warunków ani sprzed pierwszego przypięcia słupa, ani tych kiedy oskarżony zawiesie miał przekładać, aby słup położyć. Nie ma też znaczenia, że w końcowej części wypowiedzi na rozprawie biegły D. zdaje się wiązał kabel teletechniczny z jego połączeniem z przedmiotowym słupem, co prawdą nie było, a to dlatego, że już wcześniej i on, i K. w ramach swoich kompetencji, wskazywali, że w ogóle w tych warunkach nieprawidłowe było wyjęcie słupa za pomocą HDS, że należało złamaną część odciąć, słup wykopać, po to na miejscu była koparka, a resztę słupa, który był już połamany również pociąć i dopiero takie fragmenty umieścić na dłużycy. Podzielić można wyłaniające się stanowisko, że wszystkie czynności podejmowane były, aby jak najszybciej usunąć awarię niezależnie od tego, że z brakiem poszanowania zasad bezpieczeństwa, co niewykluczone, że zakończyłoby się sukcesem, gdyby nie lekkomyślne zachowanie pokrzywdzonego. Ale jeszcze raz trzeba podkreślić, zachowaniem ocenianym jako przyczynienie, a nie wyłączającym odpowiedzialność oskarżonych. Na to zwracał uwagę uprzednio orzekający Sąd odwoławczy, a zatem na przyjętą metodę prac, również w świetle opinii biegłego D., który wykazał, że użycie dźwigu, a nie HDS pozwoliłoby też na takie manewrowanie podnoszonymi elementami słupa, które umożliwiłoby ominięcie kabla teletechnicznego. Obecnie odpowiedzialności za błędnie przyjętą metodę prac i wykorzystanie niewłaściwego urządzenia oskarżonym przypisać nie można, choć tu w grę wchodziłaby ewentualnie odpowiedzialność współoskarżonych. W zaistniałym stanie rzeczy, pozostając w granicach oskarżenia i zaskarżenia, również apelacji wywiedzionej na korzyść M. G., uzasadnionym było ustalenie, za Sądem I instancji, że dopuścił do przebywania w zasięgu pracy urządzenia osoby postronne i nie zapewnił bezpiecznej przestrzeni roboczej, w czym materializowało się narażenie A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, z kolei po wyciagnięciu słupa, czyli w czasie jego usuwania po oparciu słupa o pojazd nie zapewnił sobie należytej asekuracji, podjął manewrowanie HDS- em, nie upewniając się czy pozostali oskarżeni i świadek M. czuwają nad sytuacją, dopuszczając do tego, że sam nie mając wglądu w sytuację i sposób manewrowania słupem, a nie było to również przez nikogo asekurowane, a nie zapewnił uprzednio bezpiecznej strefy roboczej. Dlatego możliwym było też przypisanie temu oskarżonemu nieumyślnego spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała, gdyż nie mając takiego zamiaru, popełnił czyn na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał.

W tym miejscu odnosząc się do linii obrony M. G. nawiązującej do wcześniejszej współpracy oskarżonych, rozumienia się bez słów, dorozumianego podejmowania decyzji, należy taką praktykę poddać zdecydowanej krytyce. Z pewnością oskarżony nie mógł spodziewać się, ani tym bardziej domagać, aby inne osoby przejęły jego obowiązki, ani też oczekiwać, że to uwolni go od odpowiedzialności. Sam winien był postąpić zgodnie z obciążającym go prawnym obowiązkiem zapewnienia bezpieczeństwa innym osobom, a to, że współoskarżeni również się od takiego uchylili, jego uwalniać od odpowiedzialności nie może.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obowiązków spoczywających na oskarżonych, których realizacji zaniechał oraz związku tych zaniechań ze skutkami i innych okoliczności wyłączających winę i bezprawność, brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obowiazków spoczywających na oskarżónych, których realizacji zaniechał oraz związku tych zaniechań ze skutkami i innych okoliczności wyłaczających wine i bezprawność, brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżónego.

3.2.

obrońca oskarżonego M. G. zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

b) art. 193, 194, 198,201 kpk, polegającą na:

- sposobie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, w szczególności biegłego z zakresu ruchu drogowego, budowy i eksploatacji maszyn, przez nieudostępnienie biegłym całości akt spawy, w tym zarzutów oskarżonego M. G. co do sporządzanej przez nich opinii na etapie postępowania przygotowawczego, skutkiem czego biegli wydając ustną opinię na rozprawie zaskoczeni zarzutami uchylali się od udzielania odpowiedzi na pytania dotyczące dokonania błędnego doboru zawiesia i nieprawidłowego go zamocowania oraz jaki wpływ na zaistnienie zdarzenia miało ukruszenie się betonu w miejscu zamontowania zawiesia,

- zaniechanie przeprowadzenia dowodu z pisemnej opinii umożliwiając biegłemu przeanalizowanie wszystkich okoliczności sprawy, w tym sporządzenie obliczeń co do wyznaczenia strefy roboczej, ograniczeń spowodowanych zwisającym kablem teleinformatycznym, przeanalizowania zdjęć co do miejsca zamontowania zawiesia, przebiegu kabla teleinformatycznego, ukruszenia się betonu,

- zaniechanie przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, który udzieliłby odpowiedz na pytania dotyczące błędnego doboru zawiesia i nieprawidłowo go zamocował oraz jaki wpływ na zaistnienie zdarzenia miało ukruszenie się betonu w miejscu zamontowania zawiesia w sytuacji gdy biegły zamiast udzielić odpowiedzi powoływał się na wnioskowanie ze skutków o przyczynach.

- uznanie, że wnioskowanie przez biegłego ze skutków o przyczynach jest zgodne z zasadami logiki i stanowi wiedzę specjalistyczną,

błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającym wpływ na jego treść i wydanie orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy oraz jednoczesnego przyjęcia, że ujawnione dowody doprowadziły do pewnego wykazania, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynu,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wyżej wskazano biegły K. nie mógł wypowiadać się w przedmiocie zawiesia, było to poza jego wiadomościami specjalnymi, gdy zaś chodzi o biegłego D., o ile rzeczywiście dostrzegalne jest błędne rozumowanie ze skutku do przyczyny, o tyle owa problematyka z przyczyn obiektywnych, a zatem zmiany rzeczywistego obrazu stanu słupa w chwili montowania zawiesia, nakazuje przyjąć za wyjaśnieniami oskarżonego, że w miarę swych spostrzeżeń i ocen, zawiesie umiejscowił w sposób, który w jego przekonaniu umożliwiał prawidłowe manewrowanie słupem.

W zakresie podnoszonej w zarzucie, a to kwestii obliczeń co do strefy roboczej, to owszem brak ich, a i biegły, który mógłby się w tym zakresie wypowiadać, tego nie czynił, ale i obrona zachowała bierność. Natomiast, już z „Instrukcji stanowiska BHP obsługi żurawia typu HDS”, a także okoliczności faktycznych wynika, że w tej strefie, a zatem zasięgu pracy żurawia HDS znajdował się chodnik przeznaczony do ruchu pieszych, którym przemieszczał się pokrzywdzony. Zresztą ten zarzut apelacji wskazuje właśnie na niewyznaczenie owej strefy i świadomość oskarżonego, co do ograniczeń w pracy wynikających z przywołanego przewodu teleinformatycznego, to ów przewód skłonił oskarżonego do zmiany sposobu ujęcia słupa, a nie do tego, że poza zakres kabla nie mogły wychylić się ani ramię żurawia HDS, ani podnoszony słup. Przeciwnie kabel niósł ze sobą niewiadomą, co do dalszego postępu prac, co tym bardziej powinno wpłynąć na zachowanie nakazanej ostrożności i wykonanie obowiązku. Przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego nie było celowe z przyczyn już omówionych. Uwagę zwraca jednak to co nie wymaga wiadomości specjalnych- przybywając na miejsce awarii oskarżony miał świadomość, że usuwany będzie słup o już obniżonych przez kolizję drogową właściwościach, gdy chodzi o wytrzymałość, dlatego nie może się powoływać na „nieprzewidywalność” ukruszenia betonu.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obowiązków spoczywających na oskarżonych, których realizacji zaniechał oraz związku tych zaniechań ze skutkami i innych okoliczności wyłączających winę i bezprawność, brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego.

3.3.

obrońca oskarżonego M. G. zarzucił:

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a polegający na:

a) błędnym przyjęciu odpowiedzialności oskarżonego za zabezpieczenie terenu pracy, błędnym przyjęciu, że oskarżony podjął się umieszczenia słupa oświetleniowego przy użyciu samochodu wyposażonego w żuraw typu HDS zamiast dźwigu,

- uznanie oskarżonego winnym w całości opisanego zarzutu podczas gdy z uzasadnienia nie wynika aby przypisano oskarżanemu M. G. błędnego doboru zawiesia i nieprawidłowego jego zamocowania,

- błędnym przyjęciu, że do usuwanego słupa był podpięty kabel teleinformatyczny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie kwestii poruszonych we wskazanym zarzucie wypowiedziano się powyżej.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obowiązków spoczywających na oskarżonych, których realizacji zaniechał oraz związku tych zaniechań ze skutkami i innych okoliczności wyłączających winę i bezprawność, brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcia o kosztach z punktów 4 i 5 (w zakresie wydatków postępowania)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zgodnie z art. 627 kpk od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wskazane orzeczenia nie zostały zaskarżone, a brak podstaw do ingerowania w ich treść z urzędu w trybie art. 440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

w punkcie 1:

- uznanie D. G. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), jako kierownik zespołu, pracownik (...) S.A. będąc odpowiedzialnym za zabezpieczenie miejsca pracy niewłaściwie wyznaczył strefę zagrożenia wbrew przepisom Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia to jest przestępstwa z art. 160 § 1 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

- uznanie K. J. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), jako dopuszczający, pracownik (...) S.A. będąc odpowiedzialnym za zabezpieczenie miejsca pracy niewłaściwie wyznaczył strefę zagrożenia wbrew przepisom Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia to jest przestępstwa z art. 160 § 1 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

w punkcie 2 uznanie M. G. za winnego tego, że w dniu 27 grudnia 2014 r. w R. na ul. (...), przed rozpoczęciem prac jako operator żurawia HDS, nie określił zasięgu żurawia, dopuścił do przebywania w zasięgu pracy urządzenia osoby postronne i nie zapewnił bezpiecznej przestrzeni roboczej, czym umyślnie naraził A. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a następnie po wyciagnięciu słupa, nie zapewnił sobie należytej asekuracji, w wyniku czego doszło do przewrócenia się słupa na przechodzącego w tym miejscu A. P., nieumyślnie spowodował u niego obrażenia ciała w postaci otwartego złamania kości piszczelowej prawej, złamania V kości śródstopia lewego, złamania VI i VII żebra po stronie prawej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 37a kk skazanie go na karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych,

uchylenie rozstrzygnięcia z punktu 3

Zwi ęź le o powodach zmiany

Pozostając w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonych, Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że konieczna jest zmiana zaskarżonego wyroku.

Zachowanie oskarżonych D. G. i K. J. zakwalifikować należało, jako występki z art. 160 § 1 kk, zaś M. G. z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Jak wcześniej wykazano w wypadku dwóch pierwszych z przyczyn proceduralnych- braku odpowiednich zarzutów w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie można im przypisać skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonego, ani też odzwierciedlić tego w wyroku. W wypadku trzeciego z oskarżonych jest to możliwe, przy czym wobec ustalenia umyślności narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i spowodowania nieumyślnie skutku w postaci obrażeń ciała ( choć nieumyślnego) koniecznym dla oddania kryminalnej zawartości czynu oskarżonego było zastosowanie kwalifikacji kumulatywnej.

Rozstrzygając o karnoprawnym następstwie popełnionych przestępstw zgodzić się trzeba było z pełnomocnikiem oskarżyciela posiłkowego, że wobec skali naruszeń obowiązków gwarantów nienastąpienia skutku, nie można ocenić stopnia zawinienia oskarżonych jako nieznacznego. Nie przekonuje o tym, ani zamiar ewentualny w zakresie narażenia, ani nieumyślność spowodowania obrażeń ciała w wypadku M. G.. Oskarżeni mieli pełną i niczym nieograniczoną możliwość zachowania zgodnego z prawem, na miejscu awarii zabezpieczyli właściwą ilość sprzętu, ale też i ludzi, którzy w skrajnym wypadku, gdyby na prawdę nie można było zabezpieczyć strefy niebezpiecznej prawidłowym oznakowaniem, mogli tę strefę zabezpieczyć bacząc, aby osoby postronne nie wchodziły w obszar prowadzonych prac. Również nie sposób uznać, aby stopień społecznej szkodliwości działań oskarżonych był nieznaczny, narazili oni najwyższe dobro prawem chronione, jakim jest życie, a M. G. doprowadził też do poważnych następstw zdrowotnych w wyniku wywołanego przez siebie skutku dla zdrowia pokrzywdzonego. Nie zgadzając się przy tym z tezą apelującego o braku pozytywnej prognozy społeczno- kryminologicznej, uznając za uzasadnione przekonanie, że oskarżeni przestrzegać będą porządku prawnego i nie popełnią przestępstwa, wystarczająca konsekwencją karną będzie orzeczenie wobec nich kary grzywny, która w wymiarze odpowiednio wobec D. G. i K. J. 80 stawek dziennych, a 100 stawek w wypadku M. G. jest adekwatna do stopnia ich zawinienia i społecznej szkodliwości czynów oraz spełnienia zadań w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Wysokość ustalonych stawek dziennych odpowiada sytuacji majątkowej i osobistej oskarżonych oraz ich możliwościom zarobkowym.

Konsekwencją wskazanej zmiany, a zatem skazania oskarżonych było uchylenie punktu 3.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk, wedle pierwszej z norm jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji, a zatem obciążają one skazanego. Wobec częściowego uwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie mógł znaleźć zastosowania art. 636 kpk, a tym bardziej art. 633 kpk i art. 635 kpk. Oskarżonych zatem należało obciążyć trzecią częścią ryczałtu za doręczenie wezwań, jako wydatku postępowania odwoławczego oraz opłatami za II instancję w wysokości 10% orzeczonych grzywien.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana