Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSO Barbara Kubasińska- Malcher

Sędziowie: SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek

SSO Maria Olszowska /spr/

Protokolant: st. sekretarz sądowy Dagmara Mazurkiewicz

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014r. w Rybniku

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko (...) S.A. w K. Oddział Kopalnia (...) w R.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda K. M.

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu –Zdroju Wydziału IV Pracy

z dnia 3 października 2012 r. sygn. akt IV P 116/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia: Przewodniczący: Sędzia:

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Barbara Kubasińska -Malcher SSO Maria Olszowska

Sygn. akt IX Pa 19/14

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko (...) S.A. W K. Kopalnia (...) w R. powód K. M. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony otrzymanego w dniu 17.11.2011r. i o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż wnosi o przywrócenie terminu, bo uchybienie terminu nie nastąpiło z jego winy, gdy po otrzymaniu wypowiedzenia podjął próbę polubownego załatwienia sprawy składając pismo do pozwanej o cofnięcie wypowiedzenia,

o negatywnym jego rozpatrzeniu dowiedział się dnia 20.02.2012r. Powód wskazał, iż żąda uznania wypowiedzenia za bezskuteczne z uwagi na to, że przyczyna wypowiedzenia nie jest zasadna i obiektywnie prawdziwa. Od 28 lat pracował w jednym zakładzie pracy bez zastrzeżeń, nie chodził na L-4, bo był młodszy i choroby go omijały. Z wiekiem każdy staje się bardziej narażony na infekcje, dlatego od kilku lat jego absencja w pracy była wyższa. Zdawał sobie sprawę z tego, że każdy dzień nieobecności będzie musiał odpracować, ale zdrowie stawiał na pierwszym miejscu, w sytuacjach, gdy jego dzieci chorowały nie brał opieki mimo tego, że jego żona ciężko choruje na serce. W okresie kiedy przebywał na L-4 pozwana nie doznała strat materialnych związanych z jego nieobecnością, nadal wydobywała węgiel i prace toczyły się bez zastrzeżeń.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, iż powód był jej pracownikiem od dnia 02.09.1985r. do dnia 29.02.2012r. Stosunek pracy uległ rozwiązaniu na podstawie wypowiedzenia dokonanego przez pozwaną ze wskazaniem przyczyny w postaci dezorganizacji cyklu produkcyjnego na skutek absencji chorobowej powoda. W okresie

od dnia 29.11.1991r. do dnia 29.02.2012 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w 140 okresach chorobowych przez 1147 dni. W okresie pracy wobec powoda stosowane były różne środki dyscyplinujące, które nie przyniosły jednak zamierzonego skutku. Powodowi z uwagi na jego niską wydajność i dezorganizację pracy dokonano wypowiedzenia umowy o pracę, składano oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Na skutek jego obietnic poprawy i próśb dawano mu wiele szans, których jednak nie wykorzystał. Wskazana w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna jest konkretna i rzeczywista. Pozwana dochowała wymogów formalnych powiadamiając organizację związkową o swoim zamiarze i przyczynach rozwiązania z powodem umowy o pracę. Powód od 6 -17.02.2012r. posiadał nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy, co mogło skutkować dyscyplinarnym zwolnieniem z pracy. Pozwana odstąpiła od takiego sposobu rozwiązania umowy o pracę, gdyż nieobecność ta miała miejsce w końcowym okresie wypowiedzenia. Powód został powiadomiony o możliwości i terminie odwołania się od decyzji o wypowiedzeniu, jednak nie uczynił tego w ustawowym terminie. Powód potwierdził podpisem osobisty odbiór wypowiedzenia w dniu 24.11.2011r. Odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu wpłynęło do Sądu w dniu 28.02.2012r., a więc po upływie ponad trzech miesięcy. Wyjaśnienie przez powoda przyczyn tej zwłoki nie zasługuje na uwzględnienie. Twierdzenia są gołosłowne i nie przekonywujące. Powód ponosi całkowitą winę za uchybienie terminowi. Odwołanie jako złożone po terminie winno być oddalone.

W piśmie procesowym z dnia 08.06.2012r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądania powoda i ich uzasadnienie. Wskazał, że powód podjął za pośrednictwem przedstawicielki związków zawodowych rozmowy dotyczące polubownego zakończenia sporu. Rozmowy

ze stronami prowadził P. H. z WZZ (...). Ze strony pozwanej pojawiły

się sygnały świadczące o promesie dalszego zatrudnienia powoda. Zgodnie z przyjętym

w orzecznictwie poglądem okolicznością uzasadniającą przywrócenie terminu są podjęte przez pracownika z udziałem osób trzecich (np. przedstawicieli związków zawodowych) próby polubownego załatwienia sporu czy prowadzenie z pracodawcą rozmów na temat ewentualnego zatrudnienia pracownika po upływie okresu wypowiedzenia na innym stanowisku. Nieobecność w pracy nie dezorganizowała pracy pozwanego. Okresy nieobecności były dłuższe, a pozwana mogła odpowiednio zaplanować ciąg technologiczny pracy oddziału. Taki przedsiębiorca jak pozwana powinien organizować swą działalność gospodarczą biorąc pod uwagę nieuchronność nieobecności pracowników, spowodowanych chorobami, urlopami i innymi usprawiedliwionymi przyczynami. Powód podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, że wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecności pracownika spowodowane chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże ich związek z naruszeniem jego istotnych interesów. Powód jest wieloletnim pracownikiem pozwanej, któremu brakuje do uzyskania emerytury górniczej około trzech lat z uwzględnieniem okresów chorobowego niezbędnych do „odpracowania". będąc przy tym lojalnym pracownikiem.

Postanowieniem z dnia 03.10.2012r. wydanym na rozprawie Sąd Rejonowy

w Jastrzębiu – Zdroju przywrócił powodowi termin do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę.

Wyrokiem z dnia 03.10.2012r. Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w Jastrzębiu-Zdroju oddalił powództwo.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy podał, iż ustalił i zważył co następuje:

Powód zatrudniony był w pozwanej w okresie od dnia 02.09.1985r. do dnia 29.02.2012r. na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: robotnik przyuczony do zawodu na powierzchni, robotnik transportowy na powierzchni, robotnik niewykwalifikowany pod ziemią, konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni, robotnik niewykwalifikowany pod ziemią.

Powód w trakcie zatrudnienia wielokrotnie przebywał na zwolnieniach lekarskich.

W okresie od dnia15.11.1991r. do dnia 29.02.2012r. z powodu absencji chorobowej powód nie stawił się do pracy przez 1166 dni. Wobec powoda stosowane były różne środki dyscyplinujące, które nie przyniosły jednak zamierzonego skutku. Powodowi z uwagi na jego niską wydajność i dezorganizację pracy dokonano wypowiedzenia umowy o pracę, składano oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Z powodem wielokrotnie były przeprowadzane rozmowy dyscyplinujące dotyczące jego nieobecności w pracy spowodowanej L – 4, obiecywał on poprawę lecz bezskutecznie. Wobec niedotrzymywania swych obietnic powód został karnie przeniesiony na powierzchnię. Powód otrzymywał L – 4 m.in. w związku ze schorzeniem kręgosłupa, grypą, zapaleniem płuc, zawsze otrzymywał zdolność do pracy, brak było także zastrzeżeń co do dźwigania przez niego ciężarów. Liczne absencje chorobowe powoda związane były również z jego problemem alkoholowym. Powód niejednokrotnie stawiał się do pracy w stanie nietrzeźwym.

W dniu 24.11.2011r., po uprzednim zawiadomieniu reprezentującej powoda organizacji związkowej, wręczono powodowi pismo z dnia 17.11.2011r. w przedmiocie rozwiązania z dniem 29.02.2012r. umowy o pracę z zachowaniem 3 – miesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano „dezorganizację cyklu produkcyjnego na skutek absencji chorobowej”. Pismo zawierało również pouczenie

o możliwości odwołania się do sądu.

Powód za pośrednictwem organizacji związkowej WZZ (...), której był członkiem oraz bezpośrednio zwrócił się do pozwanej o odstąpienie od zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę i jej przedłużenie. W piśmie z dnia 24.01.2012r., skierowanym do pozwanej zapewnił m.in., iż w przyszłości będzie się starał nie chorować

i jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki. Pismo to zaopiniował sztygar oddziałowy, który dokonał adnotacji, iż „powód w oddziale GZL 2 pracuje od 18.04.2011 r., w tym czasie dał się poznać jako pracownik przeciętnie wykonujący swoje obowiązki. W stosunku do załogi jest koleżeński i lubiany. Mankamentem jest natomiast to, że częste absencje L – 4 dezorganizują pracę oddziału”. Na podstawie powyższej opinii pozwana postanowiła dać powodowi szansę poprawy i nie wykluczyła możliwości anulowania dokonanego wypowiedzenia.

W okresie wypowiedzenia, tj. w dniach od 06.02.2012r. do 17.02.2012r. powód opuścił „dniówki” bez usprawiedliwienia, przebywał również na chorobowym od dnia

20.02.2012r. do dnia 28.02.2012r. W związku z nieusprawiedliwioną nieobecnością

jw. pozwana nosiła się z zamiarem rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jednak odstąpiła od takiego sposobu rozwiązania umowy o pracę i stosunek pracy uległ rozwiązaniu na skutek upływu okresu wypowiedzenia.

Powód na dzień 29.02.2012 r. przepracował pod ziemią 24 lata, 5 miesięcy i 10 dni.

W tym do odpracowania z tytułu absencji chorobowej liczonej od dnia15.11.1991r. ma 1166 dni, tj. 3 lata, 2 miesiące, 28 dni. W związku z tym prawo do emerytury górniczej uzyskałby w dniu 05.12.2015r.

Pozwana wyliczyła w sposób hipotetyczny odszkodowanie należne powodowi

na wypadek uwzględnienia powództwa na kwotę 12.493,47 zł.

Roszczenie powoda nie jest zasadne.

Bezspornym było to, że powód wniósł odwołanie do Sądu w dniu 28.02.2012r., a więc po terminie prawem przewidzianym.

Sąd przywrócił powodowi termin do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd podzielił w tym zakresie argumentację powoda. Zdaniem Sądu przekroczenie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło bez winy powoda, gdy powód podjął

za pośrednictwem związków zawodowych rozmowy dotyczące polubownego zakończenia sprawy, a ze strony pozwanej pojawiły się zaś sygnały świadczące o promesie dalszego zatrudnienia powoda, przy orzecznictwie Sądu Najwyższego w tym zakresie.

W dacie wręczenia wypowiedzenia powód nie korzystał z ochrony wynikającej

z art.39 kp., bo otrzymał wypowiedzenie w dniu 24.11.2011r., a wobec faktu, iż uprawnienia emerytalne uzyskałby najwcześniej w dacie 05.12.2015r., to nastąpiło to przed rozpoczęciem biegu 4 letniego okresu ochronnego przewidzianego w art. 39 kp, który dla powoda rozpoczynałby się w dniu 05.12.2011r.

Spór dotyczył kwestii zasadności wypowiedzenia umowy o pracę i zgodności tego wypowiedzenia z prawem.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 27.06.1985r. przyczyna wypowiedzenia, powinna być prawdziwa i konkretna.

Zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał,

że przyczyna wskazana w wypowiedzeniu umowy o pracę wręczonym powodowi była zarówno prawdziwa jak i konkretna. Powód nagminnie korzystał ze zwolnień lekarskich –

co uwidacznia – dokonane przez pozwaną wyliczenie łącznej ilości jego absencji chorobowych. Wyliczenia te wskazują, iż w okresie od dnia 15.11.1991r. do dnia 29.02.2012r. z powodu absencji chorobowej powód nie stawił się do pracy przez 1166 dni. Powód zgodził się z tymi wyliczeniami, nie kwestionował ich. Przyznał, że otrzymywał L – 4 w związku

ze schorzeniem kręgosłupa, zawsze otrzymywał zdolność do pracy, brak było zastrzeżeń

co do dźwigania ciężarów przez niego i, że liczne jego absencje chorobowe związane były

z jego problemem alkoholowym.

Bezspornie zatem ustalono, że powód korzystał z licznych zwolnień lekarskich. Chociażby z powodu tych absencji należy uznać wypowiedzenie umowy o pracę za w pełni uzasadnione mając na uwadze orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 03.11.1997r., które stwierdza, że długotrwała choroba pracownika jest przyczyną uzasadniającą rozwiązanie

z nim stosunku pracy i uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27.06.1985r., która w punkcie

VIII stwierdza, że przyczynę wypowiedzenia mogą stanowić również okoliczności niezależne od pracownika, jeżeli przemawia za tym uzasadniony interes zakładu pracy.

Nie ulega dla Sądu wątpliwości, że tak liczne nieobecności powoda, wbrew temu

co twierdzi powód, musiały powodować dezorganizację procesu pracy i powodować destrukcyjny wpływ na pozostałą część załogi , szczególnie, gdy powód nie informował

na czas o swojej nieobecności, co zdarzało się również niejednokrotnie z powodu jego problemów alkoholowych . Jest to logiczne i wynika bezpośrednio z doświadczenia życiowego. Nie ulega też wątpliwości, że postawa powoda musiała wpływać demoralizująco na pozostałą część załogi, która w sposób sumienny wykonywała swoje obowiązki. Oczywistym jest również to, że przydatność powoda w oddziale była znikoma skoro powód do pracy nie przychodził. Tym samym powód nie wykazywał w czasie zatrudnienia żadnej lojalności wobec zakładu pracy, nie dbał o interesy swojego pracodawcy. Nagminnie nadużywał przysługujących mu praw. Zauważyć też należy, że absencje chorobowe powoda były niejednokrotnie kilkudniowe i występowały po kilka razy w miesiącu. Z wykazu absencji powoda jasno wynika, że powód nie chorował w sposób ciągły. Korzystał

ze zwolnienia lekarskiego, również kilkudniowego, następnie wracał do pracy i po krótkim czasie ponownie przedkładał pracodawcy zwolnienie lekarskie. Taka sytuacja niewątpliwie powodowała dezorganizację pracy w oddziale co zresztą potwierdza opinia bezpośredniego przełożonego powoda – sztygara oddziałowego GZL 2. W przypadku nieobecności pracownika należało bowiem szukać zastępstwa na innych oddziałach, bądź przesuwać pracowników z innych stanowisk albo wręcz pozostawić niektóre prace niewykonane. Powód przyznał, że kiedy był nieobecny, to na jego stanowisko przesuwany był pracownik z innego stanowiska. Nie zasługują tutaj na wiarę zeznania świadka P. H. w takim zakresie, w jakim podawał on, iż nieobecność jednego pracownika nie powoduje dezorganizacji pracy, albowiem jest to sprzeczne z oczywistymi w tym względzie twierdzeniami pozwanej i doświadczeniem życiowym.

Należy zaznaczyć, iż w trakcie zatrudnienia powód, co sam przyznał, miał problemy alkoholowe i liczne jego absencje chorobowe związane były z tym problemem. Niejednokrotnie stawiał się do pracy w stanie nietrzeźwym. Strona pozwana już tylko z tego powodu uprawniona była do rozwiązania z powodem stosunku pracy i to w drodze dyscyplinarnej. W okresie pracy wobec powoda stosowane były różne środki dyscyplinujące, powołane powyżej, które nie przyniosły jednak zamierzonego skutku, nie wpłynęły na zmianę postawy powoda i jego stosunku do pracy, gdy powód, po tym jak strona pozwana dokonała mu wypowiedzenia, w dniach od 06.02.2012 r. do 17.02.2012 r. opuścił „dniówki” bez usprawiedliwienia.

Sąd orzekając w sprawie oparł się na cytowanych orzeczeniach Sądu Najwyższego,

a także na wyroku z dnia 29.09.1998r. w sprawie IPKN 335/98 stwierdzającym, że jeżeli

w umowie o pracę pracownik zobowiązuje się do świadczenia za wynagrodzeniem pracy

na rzecz pracodawcy, to sprzeczne z celem stosunku pracy jest jego trwanie, gdy pracownik nie może wykonywać przyjętych obowiązków; jego częste i długotrwałe nieobecności spowodowane chorobą z reguły nie pozwalają pracodawcy na osiągnięcie celu zamierzonego w umowie o pracę, stanowią zatem uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia oraz na wyroku

z dnia 21.10.1999r. w sprawie IPKN 323/99, że nie można wymagać od pracodawcy –

w przypadku, gdy absencje w pracy są częste i długotrwałe – by brał pod uwagę możliwość poprawy stanu zdrowia pracownika i od tego uzależniał wypowiedzenie mu umowy o pracę.

Reasumując, przyczyna wypowiedzenia podana powodowi była konkretna

i prawdziwa. Pozwana dokonując wypowiedzenia nie naruszyła obowiązujących przepisów postępowania, skonsultowała zamiar wypowiedzenia umowy o pracę z organizacjami związkowymi reprezentującymi powoda (art.38 k.p.). W sprawie nie zachodzą okoliczności przewidziane art.45§1 k.p. i w tej sytuacji Sąd oddalił roszczenie powoda jako całkowicie niezasadne.

W apelacji od wyroku powód zaskarżając go w całości zarzucił:

1.obrazę przepisów prawa materialnego, art.8 kp przez zaniechanie uwzględnienia naruszenia zasad współżycia społecznego przez złożenie wypowiedzenia o pracę powodowi zatrudnionemu ponad 27 lat w zakładzie pozwanego, na parę dni przed osiągnięciem przez niego okresu ochronnego z art.39 kp, który rozpoczął się w trakcie upływu okresu wypowiedzenia,

2. naruszenie prawa procesowego

a) art.233 kpc przez dowolne ustalenie, że:

- absencja powoda powodowała dezorganizację pracy w oddziale, gdy pozwana nie przedstawiała żadnego dowodu na tę okoliczność, mimo że na pozwanej spoczywał ciężar dowodowy ( art.6 kc ) do wykazania, iż absencja naruszała istotny interes pozwanej,

- absencja powoda uzasadniała rozwiązanie z nim stosunku pracy, gdy nieobecność spowodowana niezdolnością do pracy w następstwie choroby, która nie miała charakteru przewlekłego, nie stanowiła uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę,

-b) art.245 kpc przez dokonywanie ustaleń w oparciu o opinię bezpośredniego przełożonego powoda – sztygara oddziałowego, notatkę dokonaną na odwrocie pisma powoda z dnia 24.01.2012r. znajdującą się w aktach osobowych powoda, gdy oświadczenie to nie korzysta

z domniemania autentyczności i prawdziwości tego, co zostało w nim oświadczone, a stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte

w dokumencie.

Stawiając powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach lub o uchylenie wyroku

i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu.

W uzasadnieniu apelacji powód generalnie podniósł, iż:

- pozwana nie wykazała żadnym dowodem, iż przyczyna rozwiązania stosunku pracy była konkretna i rzeczywista, iż nieobecność w pracy powoda dezorganizowała pracę pozwanej, gdy pozwana mogła odpowiednio zaplanować ciąg technologiczny pracy oddziału i stąd nieobecność powoda w pracy w żaden sposób nie mogła zakłócać pracy zakładu, przedsiębiorca – pozwana powinien organizować swą działalność gospodarczą biorąc pod uwagę nieuchronność nieobecności pracowników, spowodowanych chorobami, urlopami

i innymi usprawiedliwionymi przyczynami,

- powód podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, że wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecność pracownika spowodowaną chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże związek z naruszeniem jego istotnych interesów,

a pozwana nie wykazała takich okoliczności, Sąd zaś budował swoje ustalenia dowolnie,

- powód podziela pogląd Sądu Najwyższego, że nieobecność pracownika spowodowana niezdolnością do pracy w następstwie choroby, która nie miała charakteru przewlekłego,

a ponadto definitywnie minęła, nie stanowi uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia umowy

o pracę, nie przewlekłe, krótkie okresy nieobecności pracownika w pracy spowodowane chorobą nie powodują dezorganizacji pracy i nie uzasadniają wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi przez pracodawcę,

- poglądy Sądu Najwyższego wskazują, że nakłada się na pracodawców powinność wykazania, że w wyniku nieobecności pracownika z powodu choroby wystąpiły ujemne następstwa w prowadzonej przez pracodawcę działalności, wykazania, że mimo należytych starań nie mógł zastąpić pracowników niezdolnych do pracy z powodu choroby pracownikami zdrowymi, gdy wydatki poniesione przez pracodawcę na zatrudnienie pracowników w miejsce nieobecnych nie mogą być uważane za zdarzenia świadczące

o utrudnieniu lub dezorganizacji procesu pracy,

- stanowisko judykatury w sprawie podstaw wypowiedzenia umowy o pracę uległo zmianie, powołane przez Sąd orzecznictwo z lat 90-tych jest nieaktualne, a obecne oparte jest na zasadzie ochronnej funkcji prawa pracy kosztem organizatorskiej funkcji, a to ze względu

na trudną sytuację na rynku pracy i dużego bezrobocia,

- zgodnie z przyjętą praktyką orzeczniczą i poglądami wyrażonymi w piśmiennictwie pisma osób trzecich zawierające oświadczenia wiedzy odnoszące się do określonych faktów nie mogą być uznane za dowody, inne przyjęcie stanowi naruszenie zasady ustności, bezpośredniości i swobodnej oceny dowodów obowiązującej w polskim prawie procesowym, gdy dowodem mogą być tylko zeznania tych osób w charakterze świadków złożone bezpośrednio przed sądem,

- uregulowanie art.6 kc stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialno prawnym i wskazuje kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, pozwana winna wykazać naruszenie jej interesu z uwagi na nieobecności pracownika spowodowane chorobą,

- istotne jest, że nieobecności powoda w pracy były usprawiedliwione, a okoliczności uzasadniające jego nieobecność niekwestionowane,

- nadużyciem ze strony pozwanej było akcentowanie choroby alkoholowej powoda, bo powód nie mógł stawiać się do pracy pod wpływem alkoholu ze względu na wewnętrzne przepisy.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, iż zaskarżony wyrok należy uznać za słuszny, gdy Sąd zgromadził wystarczający materiał dowody do merytorycznego rozstrzygnięcia sporu, dokonał wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, poczynił prawidłowe ustalenia oraz zastosował odpowiednie przepisy prawne.

Zarzuty podniesione w apelacji są chybione. Nietrafnie powód zarzuca naruszenie przez Sąd I instancji art.8 kp wskazując, iż złożenie wypowiedzenia na parę dni przed osiągnięciem wieku ochronnego jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Twierdzenie to jest dowolne i niczym nie uzasadnione przez powoda. Rolą pracodawcy jest wykonanie powierzonych mu zadań. Nieobecność powoda w pracy, najczęściej stanowiąca zaskoczenie dla zwierzchników pracownika, utrudnia mu wykonanie tego podstawowego celu.

Nietrafione są także zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art.233 kpc, co do wadliwości poczynionych ustaleń.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd nie dopuścił się naruszenia prawa, orzecznictwa sądowego.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 28.02.2013r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, iż apelacji powoda nie można odmówić słuszności.

Oceny prawdziwości, rzeczywistości, konkretności przyczyny każdego dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę, w rozumieniu ukształtowanego już obszernego orzecznictwa Sądu Najwyższego na tle uregulowania art.45§1 kp, należy dokonać w odniesieniu

do przyczyny wskazanej w danym wypowiedzeniu, bez znaczenia pozostają przyczyny wskazane później.

Ocenę taką należy odnieść do danego indywidualnego przypadku, przyczyna wypowiedzenia musi być wykazana przez stronę dokonującą wypowiedzenia, w tym przypadku pozwaną.

Pozwana wskazała powodowi jako przyczynę wypowiedzenia: „ dezorganizację cyklu produkcyjnego na skutek absencji chorobowej ”.

Z literalnego brzmienia tak określonej przyczyny jednoznacznie wynika, iż jest

to przyczyna jedna w postaci: „ dezorganizacji… na skutek absencji chorobowej ”, a nie dwie w postaci: „ dezorganizacji… ” i „ absencji chorobowej ” .

W takim rozumieniu nie można przyjąć, że wypowiedzenie należy uznać za w pełni uzasadnione: „ chociażby z powodu licznych absencji chorobowych ” jak to uczynił Sąd I instancji.

W takim rozumieniu istota sporu sprowadzała się do ustalenia prawdziwości, rzeczywistości, konkretności przyczyny wypowiedzenia, poprzez ustalenie czy faktycznie miała miejsce dezorganizacja cyklu produkcyjnego w pozwanej ( na czym ona polegała )

na skutek absencji chorobowej powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego nie jest wystarczającym przyjęcie zaistnienia dezorganizacji jako faktu powszechnie znanego, jak to uczynił Sąd I instancji, gdy na uzasadnienie takiego przyjęcia generalnie powoływał się na oczywistość, niewątpliwość dezorganizacji wynikającą z logiki i doświadczenia życiowego w sytuacji jak w niniejszej sprawie, przy opinii bezpośredniego przełożonego powoda sztygara oddziałowego A. B. sporządzonej na piśmie powoda z dnia 24.01.2012r. załączonym do akt osobowych powoda stanowiącej, zdaniem Sądu Okręgowego, oświadczenie jak w zarzutach apelacyjnych powoda.

Wskazywana dezorganizacja powinna być wykazana przez pozwaną zgodnie

z art.6 kc, który stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Pozwana wniosła o dopuszczenie dowodu w powoływanym powyżej zakresie

z przesłuchania za stronę pozwaną wskazując osobę, która ma być przesłuchana, a to dyrektora pozwanej ds. pracy M. M. ( k. 23 akt ).

Sąd I instancji pominął ten dowód ( k.72 akt ).

W takiej sytuacji, zdaniem Sądu Okręgowego, nie została rozpoznana istota sprawy

w rozumieniu art.386§4 kpc i stąd też Sąd Okręgowy z mocy tego uregulowania uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje

z mocy art.108 §2 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji przeprowadzi dowód z przesłuchania za stronę pozwaną wnioskowany przez pozwaną , jak również z urzędu dowód z przesłuchania w charakterze świadka bezpośredniego przełożonego powoda, na opinię którego w swoich ustaleniach powołał się ten Sąd, ponadto Sąd I instancji winien dokonać ponownej oceny zebranego materiału dowodowego i ponownie rozstrzygnąć w sprawie biorąc pod uwagę, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie oceny zasadności wypowiedzenia pozostają okoliczności dotyczące zachowania powoda jako pracownika nie objęte przyczyną wypowiedzenia i podejmowane w stosunku do powoda działania pozwanej przed dokonaniem spornego wypowiedzenia, jak również możliwe po jego dokonaniu skoro pozwana z nich nie skorzystała.

Okoliczności te mogą być uwzględnione jedynie dla oceny zasadności żądania przywrócenia do pracy.

Powód wniósł zażalenie od wyroku Sądu Okręgowego z 28.02.2013r. zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa procesowego, a mianowicie:

- art.386 par.4 kpc poprzez uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i przyjęcie, że nie doszło do rozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy podczas, gdy Sąd I instancji rozpoznał merytorycznie sprawę , zaś do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy,

- art.232 kpc poprzez naruszenie zasady kontradyktoryjności.

Zarzucając powyższe powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi, który wydał orzeczenie.

Postanowieniem z 19.09.13r . Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rybniku do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uznał, że nie można twierdzić, iż istota sporu nie została rozpoznana, gdyż po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd pierwszej instancji ustosunkował się do zgłoszonego w pozwie żądania ( orzekł o żądaniu, oddalając powództwo) i zbadał podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia. Rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Sądu Rejonowego odnosiło się zatem do materii, która była przedmiotem sprawy, a nie do innej podstawy faktycznej i prawnej niż zgłoszona w pozwie. Sąd Rejonowy rozpoznał też ( uwzględnił) merytoryczne zarzuty strony pozwanej. Oddalenie powództwa nie nastąpiło również wskutek ( błędnego) uznania wystąpienia przesłanki niweczącej ( hamującej). W postępowaniu apelacyjnym podlegało ocenie, czy dokonana przez Sąd Rejonowy analiza zasadności roszczenia o przywrócenie do pracy była prawidłowa w świetle wyników przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego. Tym samym Sąd odwoławczy bezzasadnie powołał się na przesłankę uchylenia wyroku z art.386 par.4 kpc polegającą na nierozpoznaniu istoty sprawy.

Odnosząc się do zawartych w końcowej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku „ wytycznych” udzielonych Sądowi Rejonowemu w przedmiocie tego, jakie dowody należy przeprowadzić przy ponownym rozpoznaniu sprawy ( dowód z przesłuchania strony pozwanej oraz „ z urzędu” dowód z przesłuchania bezpośredniego przełożonego powoda w charakterze świadka), Sąd Najwyższy zauważył, że w świetle materiału procesowego zgromadzonego na dotychczasowym etapie postępowania nie zachodziły przeszkody przeprowadzenia przez Sąd odwoławczy uzupełniającego postępowania dowodowego. Do podjęcia takich czynności procesowych Sąd II instancji był nie tyle uprawniony, co zobowiązany w myśl. art.382 kpc a potrzeba ( nawet znacznego) uzupełnienia postępowania dowodowego nie może stanowić podstawy wydania przez Sąd II instancji orzeczenia kasatoryjnego.

Przy ponownym rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy po uzupełnieniu materiału dowodowego w postaci przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka A. B. i przesłuchania pozwanego w osobie dyrektora ds. pracy M. M. na okoliczność czy absencja chorobowa powoda dezorganizowała cykl produkcyjny u pozwanego zważył, że apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie z następujących przyczyn.

Pod względem formalnym pozwana prawidłowo dokonała wypowiedzenia powodowi umowy o pracę.

Także przyczyna wskazana w piśmie wypowiadającym umowę o pracę okazała się być prawdziwą i konkretną.

Niewątpliwie bowiem powód przed doręczeniem mu wypowiedzenia umowy o pracę miał absencje chorobowe, co w sposób jednoznaczny wynika ze sporządzonego przez pozwaną, a dołączonego do akt osobowych wykazu absencji chorobowych powoda.

Pozwana wskazała powodowi jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę „ dezorganizację cyklu produkcyjnego na skutek absencji chorobowej”. Sąd Rejonowy przyjął, iż dezorganizacja cyklu produkcyjnego wobec absencji chorobowej powoda jest oczywista, wynika z logiki i doświadczenia życiowego i pominął dowód wnioskowany przez pozwaną z przesłuchania na tą okoliczność dyrektora ds. pracy M. M., co w ocenie Sądu Okręgowego było nieprawidłowe.

Dlatego też Sąd uzupełnił postępowanie dowodowe, i z zeznań dyrektora ds. pracy M. M. i A. B. w sposób jednoznaczny wynika, że absencja powoda dezorganizowała cykl produkcyjny, z uwagi na fakt, iż zachodziła konieczność przenoszenia pracowników z innych rejonów do wykonania konkretnych zadań w cyklu produkcyjnym, co jest związane ze specyfiką pracy u pozwanej, konieczność wykonywania pracy w brygadach, w których przepisy określają ilość pracowników i ich konkretne kwalifikacje.

Sąd Okręgowy w pełni dał wiarę zeznaniom ww świadków uznając je za logiczne, przekonywujące i wzajemnie się uzupełniające.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art. 8 kp.

Niewątpliwie powód był wieloletnim pracownikiem pozwanej jednakże z jego akt osobowych wynika, iż pozwana stosowała wobec powoda środki dyscyplinujące z uwagi na jego absencje w pracy.

Nie przyniosły one jednak spodziewanego rezultatu, a zatem dokonane wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było w pełni zasadne.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy po myśli art.385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

Na zasadzie art.98 par.1 kpc i par.12 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tj. Dz. U z 2013r. , poz.490) , Sąd Okręgowy orzekł o kosztach zastępstwa procesowego za II instancję.

Sędzia Przewodniczący Sędzia

SSO Barbara Kużdrzał- Kiermaszek SSO Barbara Kubasińska- Malcher SSO Maria Olszowska