Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: aplikant aplikacji sędziowskiej Sylwia Krupa

po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2021 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. K. (1) kwotę 7.500 zł (siedem tysięcy pięćset złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot :

a)  5.000 zł (pięć tysięcy złotych) od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

b)  2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 26 lutego 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. K. (1) kwotę 1.667,34 zł (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt siedem złotych 34/100) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot :

a)  660 zł (sześćset sześćdziesiąt złotych) od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

b)  209,84 zł (dwieście dziewięć złotych 84/100) od dnia 22 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

c)  797,50 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych 50/100) od dnia 30 marca 2021 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. K. (1) kwotę 840,41 zł (osiemset czterdzieści złotych 41/100) tytułem kosztów procesu;

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwoty :

a)  1.381,01 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt jeden złotych 1/100) od R. K. (1);

b)  3.733,86 zł (trzy tysiące siedemset trzydzieści trzy złote 86/100) od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Sygn. akt I C 122/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 grudnia 2018 roku R. K. (1) wystąpiła przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwot :

1)  5.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia;

2)  660 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów opieki;

przy czym wszystkie w związku z negatywnymi następstwami zdarzenia z dnia 23 marca 2017 roku, a także o przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.4 – 6)

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zwolnił R. K. (1) od kosztów sądowych w całości.

(postanowienie z dnia 14 stycznia 2019 roku k.22)

W odpowiedzi na pozew z dnia 1 kwietnia 2019 roku Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana nie negując udzielenia ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia z dnia 23 marca 2017 roku, zakwestionowała fakt doznania przez powódkę obrażeń uzasadniających wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania.

(odpowiedź na pozew k.26 – 32)

Pismem procesowym z dnia 9 lipca 2019 roku (doręczonym w dniu 22 lipca 2019 roku) R. K. (1) zmodyfikowała żądanie pozwu w zakresie odszkodowania występując o zapłatę dalszej kwoty 790,77 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej pisma procesowego do dnia zapłaty - tytułem kosztów leczenia, w oparciu o załączone faktury VAT.

(pismo procesowe R. K. (1) z dnia 9 lipca 2019 roku k.119)

W piśmie procesowym z dnia 16 lutego 2021 roku (doręczonym w dniu 26 lutego 2021 roku) powódka ponownie zmodyfikowała żądanie pozwu, rozszerzając je o kwotę 5.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 1.056 złotych tytułem dodatkowych kosztów opieki. Precyzując swoje roszczenie, wskazała, że domaga się zasądzenie na jej rzecz kwot :

̶

10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od :

̶

5.000 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

̶

5.000 złotych od dnia doręczenia pozwanej pisma procesowego zawierającego modyfikację powództwa do dnia zapłaty;

2.506,77 złotych tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od :

̶

660 złotych od dnia 3 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

̶

790,77 złotych od dnia od dnia doręczenia pozwanej pisma procesowego zawierającego modyfikację powództwa w tym zakresie do dnia zapłaty;

̶

1.056 złotych od dnia od dnia doręczenia pozwanej pisma procesowego zawierającego modyfikację powództwa w tym zakresie do dnia zapłaty.

(pismo procesowe R. K. (1) z dnia 16 lutego 2021 roku k.318)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 23 marca 2017 roku, około godziny 14:00 w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...), kierując samochodem, zatrzymała się przed przejściem dla pieszych. Jadąca za nią M. S., kierująca pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachowała należytej staranności i uderzyła w tył pojazdu R. K. (1). W chwili zdarzenia poszkodowana miała zapięte pasy. Na skutek kolizji uderzyła silnie głową o zagłówek, nie straciła przytomności, nie miała żadnej krwawiącej rany, ale odczuwała silne zawroty głowy. Po spisaniu oświadczenia R. K. (1) wsiadła do swojego samochodu i odjechała, udając się do mieszkania swojej matki na ulicy (...) w Ł.. Tam odpoczywała do wieczora, wzięła leki przeciwbólowe oraz uspokajające. Wieczorem wróciła taksówką do swojego mieszkania na ulicy (...). W dniu zdarzenia poszkodowana nie była u lekarza, udała się tam kilka dni później, z uwagi na odczuwane dolegliwości.

(dowód z przesłuchania R. K. (1) k.46 – 48 w zw. z k.343 – 344, zeznania świadka M. S. k.48 – 49, oświadczenie M. S. k.13)

W dacie zdarzenia jego sprawca legitymował się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(wydruk z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego k.12)

W dniu 1 kwietnia 2017 roku R. K. (1) zgłosiła się do (...) Szpitala (...) im. N. B. w Ł., skarżąc się na ból szyi, ból w okolicach lewej skroni i uczucie drgania lewego oka. W ramach przeprowadzonych badań stwierdzono wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, bez zmian urazowych, wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe kręgów z obniżeniem i zwyrodnieniem gazowym krążka L4/L5, bez uchwytnych zmian pourazowych, brak cech krwawienia środczaszkowego, bez zmian pourazowych kości podstawy i pokrywy czaszki, brak zmian ogniskowych w obrębie oczodołów i nerwów wzrokowych. Przy wypisie ze szpitala w dniu 2 kwietnia 2017 roku zlecono dalszą diagnostykę i badanie w poradni okulistycznej.

(karta informacyjna izby przyjęć k.14)

Przed zdarzeniem z dnia 23 marca 2017 roku R. K. (1) leczyła się neurologicznie z uwagi na schorzenia kręgosłupa lędźwiowego, a także okulistycznie z powodu podejrzenia nadciśnienia w oczach. Ponadto przez okres około 3 – 5 lat przed wypadkiem podejmowała leczenie ortopedyczne związane z układem lędźwiowym.

Po wypadku poszkodowana nie mogła się schylać, dobrze czytać, wykonywać różnych czynności za pomocą prawej ręki. Dodatkowo miała problemy z samodzielnym ubieraniem się, myciem, gotowaniem i sprzątaniem. R. K. (2) odczuwała również lęk związany z kierowaniem samochodu, miała trudności z zasypianiem.

Obecnie R. K. (1) nadal odczuwa ból, najbardziej w okolicach barku,.

(dowód z przesłuchania R. K. (1) k.46 – 48 w zw. z k.343 – 344, dokumentacja medyczna k.62 – 105, 141 – 166, 172 – 176, 181 – 189, 199 – 208)

Negatywne następstwa wypadku z dnia 23 marca 2017 roku uzasadniały wydatkowanie przez R. K. (1) na poczet zakupu leków kwoty 209,84 złotych, w tym :

̶

6,99 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

25,90 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

33,66 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

12,99 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

13,99 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

7,33 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

55,47 złotych na podstawie faktury VAT nr (...);

̶

53,51 złotych na podstawie faktury VAT nr (...).

(faktury VAT k.125 – 132, opinia biegłego neurologa k.289 – 304, opinia biegłego psychiatry k.327 – 329)

Wskutek wypadku z dnia 23 marca 2017 roku R. K. (1) nie doznała bezpośredniego urazu narządu wzroku. Obecnie poszkodowana leczy się farmakologicznie z powodu choroby przewlekłej jaskry, a stan narządu wzroku jest stabilny.

(opinia biegłego okulisty k.228 – 236)

Z ortopedycznego punktu widzenia R. K. (1) doznała naciągnięcia kręgosłupa szyjnego i kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego nieskutkujących powstaniem trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Dodatkowo u poszkodowanej występują zmiany zwyrodnieniowe o charakterze wielopoziomowej dyskopatii w odcinku szyjnym i lędźwiowo – krzyżowym kręgosłupa, niewielkie zmiany zwyrodnieniowe w okolicy prawego barku i stawu środstopno-palcowego prawej stopy. Stwierdzone u R. K. (1) ograniczenie ruchów zginania kręgosłupa lędźwiowego oraz ograniczenie ruchów prawego barku ma swoje podłoże w zespole bólowym, będącym następstwem istniejących jeszcze przed wypadkiem zmian zwyrodnieniowych. Obecnie poszkodowana odzyskała pełny zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego.

(opinia biegłego ortopedy k.267 – 271)

Wskutek wypadku z dnia 23 marca 2017 roku R. K. (1) doznała z neurologicznego punktu widzenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 %, który był związany z nasileniem zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa szyjnego. W okresie pierwszych 7 – 14 dni po zdarzeniu poszkodowana, w związku z doznanymi urazami neurologicznymi, odczuwała ból o intensywnym natężeniu, który następnie zmalał do umiarkowanego poziomu.

Z uwagi na poniesione obrażenia R. K. (1) po wypadku nie mogła wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, prac wymagających dźwigania, unoszenia przedmiotów powyżej barków oraz prac w długotrwałej pozycji wymuszonej głowy i szyi.

Rokowania na przyszłość dotyczące stanu zdrowia neurologicznego poszkodowanej są ostrożne z powodu samoistnej choroby kręgosłupa, w postaci znacznie zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej z wielopoziomową dyskopatią w odcinku szyjnym i lędźwiowo – krzyżowym.

(opinia biegłego neurologa k.289 – 304)

R. K. (1) na skutek zdarzenia z dnia 23 marca 2017 roku doświadczyła stresu około- i powypadkowego, który spowodował wystąpienie zaburzeń emocjonalnych. Wprawdzie poszkodowana nie była leczona psychiatrycznie, ale zalecono jej stosowanie leków o działaniu psychotropowym. Przez okres ok. 1 – 2 miesięcy od zdarzenia R. K. (1) odczuwała cierpienia psychiczne o dość dużym natężeniu, które następnie stopniowo malały. Aktualnie odczuwa ona okresowo dyskomfort psychiczny.

(opinia biegłego psychiatry k.327 – 329)

W związku z doznanymi obrażeniami R. K. (1) musiała korzystać z pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie w okresie pierwszego miesiąca po wypadku, zaś od dnia 24 kwietnia do dnia 30 listopada 2017 roku – w wymiarze 2,5 godzin tygodniowo.

(opinia biegłego ortopedy k.267 – 271, opinia biegłego neurologa k.289 – 304)

Pismem z dnia 25 stycznia 2018 roku (doręczonym w dniu 31 stycznia 2018 roku) R. K. (1) zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi i wezwała go do zapłaty m.in. kwot :

̶

20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia;

̶

660 złotych tytułem kosztów opieki.

(pismo z dnia 25 stycznia 2018 roku wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k.16-18)

Decyzją z dnia 21 marca 2018 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty świadczenia, argumentując, że opinia lekarza orzecznika oraz zebrana dokumentacja medyczna nie potwierdziły twierdzeń poszkodowanej, że wskutek zdarzenia z dnia 23 marca 2017 roku doznała ona opisywanych przez nią obrażeń.

(decyzja z 21 marca 2018 roku – w aktach szkody na płycie CD k.38)

W okresie od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia 31 marca 2018 roku stawka pełnej odpłatności jednej roboczogodziny za usługi opiekuńcze według (...) Komitetu Pomocy (...) wynosiła 18,60 złotych za godzinę.

(okoliczność znana urzędowo)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności depozycje powódki, przedłożone dokumenty, obrazujące proces leczenia i likwidacji szkody, a także opinie biegłych z zakresu ortopedii, okulistyki, neurologii i psychiatrii oraz zeznania świadka M. S..

Złożone ekspertyzy były spójne, logiczne i wyczerpująco odpowiadały na zakreśloną tezę dowodową, zaś strony nie składały do nich żadnych zastrzeżeń. Mając to na uwadze, a także uwzględniając doświadczenie zawodowe i wiedzę biegłych z zakresu medycyny nie ujawniły się żadne okoliczności, które deprecjonowałyby ich wartość dowodową.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie rozważań merytorycznych w niniejszej sprawie należy wskazać, że zasada odpowiedzialności pozwanej nie była kwestią sporną. Bezsprzecznym pozostaje fakt, że sprawczyni wypadku komunikacyjnego z dnia 23 marca 2017 roku posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (art. 822 § 4 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c.). W związku z powyższym, rozważania prawne należało ograniczyć do oceny wysokości zgłoszonych żądań.

W zakresie żądania zadośćuczynienia jego podstawa materialno – prawna znajduje swoje źródło w art. 445 § 1 k.c. Ustawowa regulacja nie określa kryteriów ustalania jego wysokości, nie mniej jednak ma ono charakter całościowy i powinno stanowić pełną rekompensatę pieniężną za doznaną przez osobę poszkodowaną krzywdę ( por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1967 roku, I CR 224/67, OSNC 1968/6/107 oraz z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNC 1972/10/183). Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, a zwłaszcza zakres i trwałość uszczerbku na zdrowiu, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz wpływ doznanej szkody na możliwość prowadzenia dotychczasowego trybu życia.

Pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności konkretnej sprawy uzasadniają, w ocenie Sądu, przyznanie go powódce. Należy tu podkreślić, iż ustalając wysokość zadośćuczynienia, sąd w żaden sposób nie jest związany procentowym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym przez biegłych lekarzy. Ta okoliczność ma jedynie dać pewną wskazówkę co do wielkości świadczenia, lecz w żaden sposób jej nie przesądza.

Sąd nie podzielił argumentacji pozwanej dotyczącej niezaistnienia po stronie powódki uszczerbku na zdrowiu uzasadniającego przyznanie świadczeń odszkodowawczych. Mając na uwadze treść opinii biegłych z zakresu ortopedii i neurologii należało bowiem stwierdzić, że fakt, iż powódka jeszcze przed wypadkiem cierpiała na choroby zwyrodnieniowe kręgosłupa nie przekreślał negatywnych skutków jakie na stan zdrowia R. K. (1) wywarł wypadek z dnia 23 marca 2017 roku. Biegła neurolog w swojej ekspertyzie wskazała, że w wyniku zdarzenia doszło do nasilenia się zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa szyjnego. Nie można zatem przyznać racji pozwanej, że wszystkie odczuwane przez poszkodowaną cierpienia i ograniczenia związane są z istniejącymi już wcześniej chorobami samoistnymi. Zasady doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania prowadzą do konkluzji, że gdyby nie doszło do kolizji drogowej to stopień odczuwanych dolegliwości bólowych byłby mniejszy, nie zachodziłaby również potrzeba wprowadzenia specjalistycznego leczenia, w tym farmakologicznego zaistniałych jego skutków. Między samym zdarzeniem, a jego następstwami w sferze zdrowotnej zachodzi zatem adekwatny związek przyczynowy, a próba jego deprecjonowania wyłącznie z uwagi na uprzednio istniejące u powódki stany chorobowe nie zasługuje na akceptację.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił zakres doznanych obrażeń (naciągnięcie kręgosłupa szyjnego i kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, nasilenie zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa szyjnego) i związany z nimi uszczerbek na zdrowiu (łącznie 3%), konieczność wdrożenia leczenia farmakologicznego, odczuwane cierpienia, ograniczenia w życiu codziennym, jak również ujemne doznania towarzyszące samemu wypadkowi i związany z nim stres około- i powypadkowy.

Z drugiej strony Sąd nie stracił z pola widzenia takich okoliczności jak brak konieczności poddania się jakiemukolwiek zabiegowi medycznemu, stopniowego zmniejszenia się intensywności dolegliwości bólowych (były one znaczne w początkowym okresie po zdarzeniu – przez ok. 7 – 14 dni, a następnie malały) oraz cierpień psychicznych (które były dość intensywne w okresie 1 – 2 miesięcy od wypadku, a później malały), a także przywrócenie pełnej ruchomości kręgosłupa szyjnego.

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że odpowiednim dla powódki zadośćuczynieniem będzie kwota 7.500 złotych, która uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierna w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a także okoliczności konkretnej sprawy.

Żądanie zasądzenie odszkodowania znajdowało natomiast swą podstawę w art. 444 § 1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W rozpoznawanej sprawie należało rozstrzygnąć kwestię rozmiaru szkody w postaci kosztów leczenia oraz wyręki ze strony osób trzecich.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego potwierdziła, że w związku ze zdarzeniem z dnia 23 marca 2017 roku i doznanymi wówczas urazami R. K. (1) wydatkowała na poczet leków łącznie kwotę 209,84 złotych, a do chwili obecnej nie uzyskała od zakładu ubezpieczeń refundacji tych kosztów. Wskazać należy, że Sąd w oparciu o wnioski przedstawione przez biegłą neurolog i biegłego psychiatrę dokonał weryfikacji kosztów leczenia wynikających z przedłożonych faktur VAT. Biegli w swoich ekspertyzach wskazali bowiem, które leki powódka była zmuszona kupić w ramach leczenia doznanych urazów. I tak wykluczono całkowicie związek przyczynowy między szkodą a koniecznością zakupu leków wskazanych na fakturach znajdujących się na kartach 120 – 124 i 133 – 134. Odnośnie pozostałych rachunków biegli wskazali, które z leków były istotnie związane z doznanym uszczerbkiem. Ustalając zatem wysokość należnego odszkodowania Sąd uwzględnił jedynie te koszty, których zasadność poniesienia potwierdzili biegli, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo.

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził konieczność okresowej wyręki ze strony osób trzecich. Określając wymiar niezbędnej pomocy Sąd oparł się na ekspertyzach biegłych z zakresu ortopedii i neurologii, którzy wskazali, że w okresie pierwszego miesiąca po zdarzeniu poszkodowana musiała korzystać z pomocy w wymiarze 2 godzin dziennie, zaś w późniejszym okresie (tj. od dnia 24 kwietnia do dnia 30 listopada 2027 roku) – w wymiarze 2 – 3 godzin tygodniowo, a zatem średnio 2,5 godziny tygodniowo. W konsekwencji Sąd stwierdził, że łączny wymiar pomocy ze strony osób trzecich wyniósł 132,5 godzin (2 godziny x 30 dni + 2,5 godziny x 29 tygodni = 60 godzin + 72,5 godziny = 132,5 godziny). Jednocześnie należy wskazać, że w okresie od 1 stycznia 2017 roku stawka stosowana przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Ł. wynosiła 18,60 złotych za jedną godzinę. Powódka domagała się zasądzenia kosztów opieki przy przyjęciu stawki 11 złotych za godzinę, co w ocenie Sądu mieściło się w uzasadnionych granicach. W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanej kwotę 1.457,50 złotych (132,5 godziny x 11 złotych), zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są bezterminowe, to znaczy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Nie mniej jednak stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Pismem z dnia 25 stycznia 2018 roku (doręczonym w dniu 31 stycznia 2018 roku) R. K. (1) wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Ustawowy 30 – dniowy termin na realizację świadczenia w zakresie zadośćuczynienia upłynął zatem w dniu 2 marca 2018 roku, a od dnia następnego zakład ubezpieczeń pozostawał w opóźnieniu. W tym kontekście należności uboczne od kwoty 7.500 złotych należne były już od dnia 3 marca 2018 roku. Mając jednak na względzie treść żądania pozwu oraz dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c. Sąd zasądził odsetki, zgodnie z roszczeniem powódki – od kwoty 5.000 złotych od dnia 3 marca 2018 roku, a od kwoty 2.500 złotych od dnia 26 lutego 2021 roku (tj. dnia doręczenia pozwanej pisma modyfikującego powództwo).

W odniesieniu do odszkodowania należności uboczne przyznane zostały przy uwzględnieniu dat wezwania ubezpieczyciela do spełnienia poszczególnych świadczeń.

Pismem z dnia 25 stycznia 2018 roku (doręczonym w dniu 31 stycznia 2018 roku) R. K. (1) wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 660 złotych tytułem kosztów opieki, a zatem termin wykonania zobowiązania przypadał na dzień 2 marca 2018 roku. Z kolei do zwrotu kosztów leczenia zakład ubezpieczeń został wezwany pismem procesowym z dnia 9 lipca 2019 roku (doręczonym 22 lipca 2019 roku), a termin w tym przypadku upływał w dniu 21 sierpnia 2019 roku. Natomiast do zwrotu dalszych kosztów opieki w wysokości 1.056 złotych pozwana została wezwana pismem procesowym z dnia 16 lutego 2021 roku (doręczonym 26 lutego 2021 roku), więc termin spełnienia świadczenia upłynął w dniu 29 marca 2021 roku, gdyż dzień 28 marca 2021 roku wypadał w niedzielę.

W świetle powyższych okoliczności Sąd zasądził należności uboczne od kwoty:

̶

660 złotych od dnia 3 marca 2018 roku;

̶

209,84 złotych od dnia 22 sierpnia 2019 roku;

̶

797,50 złotych od dnia 30 marca 2021 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c., a więc zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia przyjmując, że powódka wygrała proces w 73% (9.167,34 zł / 12.506,77 zł). Koszty procesu wyniosły łącznie 3.617 złotych, w tym po stronie powódki – 1.817 złotych (1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa), zaś po stronie pozwanej 1.800 złotych (1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie). Powódkę, zgodnie z powyższą zasadą powinny obciążać koszty w wysokości 976,59 złotych (0,27 x 3.617 złotych), skoro jednak faktycznie poniosła ona koszty w kwocie 1.817 złotych, to pozwana powinna zwrócić na jej rzecz kwotę 840,41 złotych (1.817 zł – 976,59 zł).

W toku niniejszego postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa w kwocie 5.114,87 złotych (4.357,21 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych – k.249, 280, 314, 332, 7,63 złotych tytułem kosztów uzyskania dokumentacji medycznej – k.211, 750 złotych tytułem opłaty sądowej pozwu oraz od rozszerzonej części powództwa). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać od powódki kwotę 1.381,01 złotych (5.114,87 złotych x 0,27), zaś od strony pozwanej kwotę 3.733,86 złotych (5.114,87 złotych x 0,73) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.