Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Wróblewska

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. J. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz J. J. (1) kwotę 7.728 zł (siedem tysięcy siedemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 marca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz J. J. (1) kwotę 6.700 zł (sześć tysięcy siedemset złotych) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot :

a)  100 zł (sto złotych) od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

b)  2.496 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych) od dnia 21 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty;

c)  4.104 zł (cztery tysiące sto cztery złote) od dnia 9 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz J. J. (1) kwotę 1.734,45 zł (jeden tysiąc siedemset trzydzieści cztery złote 45/100) tytułem kosztów procesu;

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwoty :

a)  96,31 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych 31/100) od J. J. (1);

b)  117,71 zł (sto siedemnaście złotych 71/100) od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S..

Sygn. akt I C 737/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 maja 2020 roku J. J. (1) wystąpiła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwot :

1)  19.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 marca 2019 roku do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia;

2)  100 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów leczenia i dojazdów;

3)  2.496 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów opieki;

przy czym wszystkie w związku z negatywnymi następstwami zdarzenia z dnia 9 listopada 2018 roku, a także o przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.4 – 13)

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 sierpnia 2020 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana nie negując udzielenia ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia z dnia 9 listopada 2018 roku, wskazała, że wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego świadczenia tytułem zadośćuczynienia (5.772 złotych) oraz odszkodowania (560,16 złotych tytułem kosztów leczenia i 74,90 złotych tytułem kosztów dojazdów) w pełni rekompensują szkodę i krzywdę doznaną przez J. J. (1) w związku z wypadkiem.

(odpowiedź na pozew k.100 – 102)

Pismem procesowym z dnia 30 marca 2021 roku (doręczonym stronie pozwanej w dniu 8 kwietnia 2021 roku) J. J. (1) zmodyfikowała żądanie pozwu w zakresie odszkodowania występując o zapłatę dalszej kwoty 4.488 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty - tytułem kosztów opieki.

(pismo procesowe powódki z dnia 30 marca 2021 roku k.248 – 249, potwierdzenie doręczenia k.301)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 9 listopada 2018 roku około godziny 20:47 w Ł. na wysokości posesji nr (...) przy ulicy (...), kierując samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc ulicą (...) z kierunku od ulicy (...) do ulicy (...), dojeżdżając do przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa i potrącił J. J. (1) przechodzącą po przejściu dla pieszych, z lewej strony na prawą. M. O. został uznany za winnego popełnienia czynu zabronionego wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 k.k. i za to wymierzono mu karę ograniczenia wolności, a także orzeczono obowiązek uiszczenia zadośćuczynienia na rzecz J. J. (1) w kwocie 1.500 złotych, który to obowiązek zrealizował, wpłacając powyższą kwotę na konto poszkodowanej.

(wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia z dnia 15 lutego 2019 roku k.60 – 61, potwierdzenie przelewu z dnia 20 maja 2019 roku k.62)

W dacie zdarzenia jego sprawca legitymował się ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(okoliczności bezsporne)

Poszkodowana została z miejsca zdarzenia przewieziona do (...) Szpitala (...) im. WAM w Ł., gdzie stwierdzono u niej wieloodłamowe złamanie otwarte części bliższej kości ramiennej lewej, punktową ranę ramienia lewego, wstrząśnienie mózgu oraz stłuczenie miednicy. Wykonano również repozycję zwichnięcia w znieczuleniu ogólnym i założono opatrunek D.. J. J. (1) pozostawała w szpitalu w okresie od dnia 9 do dnia 15 listopada 2018 roku. W trakcie hospitalizacji prowadzono kontrolę opatrunku, kontrolę radiologiczną oraz leczenie farmakologiczne. Przy wypisie zalecono kontrolę w poradni ortopedycznej, utrzymywanie unieruchomienia przez okres około 6 tygodni, ćwiczenia wolnych palców ręki, a także zażywanie leków – V. D., A., M., P. C. i P..

(karta wypisowa k.15, karta informacyjna k.20 – 21)

Po zdarzeniu J. J. (1) nosiła gips przez 4 tygodnie, a następnie ortezę przez około 1 miesiąc. Leczyła się prywatnie u ortopedy, a ostatnia wizyta miała miejsce w lutym 2019 roku. Poszkodowana podjęła również rehabilitację. Pierwszy cykl odbyła prywatnie, a kolejne w ramach NFZ. Ponadto brała leki przeciwbólowe i przeciwwymiotne.

Po wypadku J. J. (1) nie mogła sama się umyć, ubrać, uczesać, przygotować posiłku. Po zdjęciu ortezy nadal potrzebowała pomocy przy ubieraniu, myciu głowy, przygotowaniu posiłków, sprzątaniu, ścieleniu łóżka.

W chwili zdarzenia poszkodowana uczęszczała do klasy maturalnej. W konsekwencji doznanych obrażeń nie mogła chodzić do szkoły przez okres 3 miesięcy, po tym czasie rozpoczęła zajęcia indywidualne. J. J. (1) nie mogła nigdzie wychodzić po szkole, nie widywała się ze znajomymi. Przed wypadkiem była aktywna fizycznie, grała w koszykówkę, jeździła na rowerze. Po zdarzeniu aktywności te są dla niej nieosiągalne. Odczuwa lęk przed jazdą na rowerze, przechodzeniem przez ulicę, samochodami.

Poszkodowana nadal odczuwa dolegliwości bólowe, boli ją bark, a czasem przy przeciążeniu także łopatka.

(dowód z przesłuchania J. J. (1) k.144 – 147 w zw. z k.305v, zeznania świadków A. J. k.147 – 149, O. J. k.149 – 150, J. S. k.150 – 151)

Negatywne następstwa wypadku z dnia 9 listopada 2018 roku uzasadniały wydatkowanie przez J. J. (1) na poczet wizyt lekarskich, kosztów zakupu leków oraz dojazdów do placówek medycznych kwoty 736,06 złotych, w tym :

̶

120 złotych tytułem opłaty za wizytę lekarską w dniu 10 stycznia 2019 roku;

̶

100 złotych tytułem opłaty za wizytę lekarską w dniu 19 stycznia 2019 roku;

̶

100 złotych tytułem opłaty za wizytę lekarską w dniu 22 stycznia 2019 roku;

̶

100 złotych tytułem opłaty za wizytę lekarską w dniu 25 stycznia 2019 roku;

̶

100 złotych tytułem opłaty za wizytę lekarską w dniu 2 lutego 2019 roku;

̶

140,16 złotych tytułem zakupu leków w dniu 15 listopada 2018 roku;

̶

24,90 złotych tytułem kosztów dojazdu;

̶

15 złotych tytułem kosztów dojazdu,

̶

35 złotych tytułem kosztów zakupy sprzętu medycznego.

(paragony fiskalne, potwierdzenia transakcji k.48, 51 – 58, opinia biegłego zakresu ortopedii k.217 – 220, opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k.236 – 242)

Wskutek wypadku z dnia 9 listopada 2018 roku J. J. (1) doznała złamania otwartego szyjki i guzka większego kości ramiennej lewej i zwichnięcia w stawie barkowym lewym oraz potłuczenia ogólnego, szczególnie miednicy. Obrażenia te spowodowały stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%. Rokowania co do stanu zdrowia poszkodowanej są dobre, chociaż nie można wykluczyć powstania wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych w lewym stawie barkowym.

(opinia biegłego z zakresu ortopedii k.217 – 220)

J. J. (1) przez okres 4 tygodni odczuwała znaczne cierpienia fizyczne spowodowane bólem pourazowym, zabiegiem operacyjnym oraz niewygodnym gipsowym opatrunkiem D.. Po odstawieniu gipsu i zastosowaniu ortezy dolegliwości te zmniejszyły się. Ponownie wzrosły jednak w lutym 2019 roku, podczas kinezyterapii biernej redresyjnej zmierzającej do zniesienia przykurczów stawowych w barku i łokciu lewej kończy górnej. Od marca 2019 roku niewielkie cierpienia fizyczne powodowane były przez nasilenie dolegliwości bólowych lewego barku.

W okresie 2 miesięcy po wypadku J. J. (1) wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie, przez kolejny miesiąc – w wymiarze 2 godziny dziennie, a w kolejnym miesiącu – w wymiarze 1 godziny dziennie.

Obecnie poszkodowana powinna codziennie wykonywać ćwiczenia czynne lewego barku celem niedopuszczenia do zwiększenia ograniczeń z nieczynności w zakresie rotacji w stawie ramiennym. Nie można wykluczyć, że wystąpią u niej przedwczesne zmiany zwyrodnieniowe lewego barku.

(opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k.236 – 242)

Z powodu stresu doznanego w czasie wypadku oraz ograniczeń ruchowych i bólu u J. J. (1) powstały zaburzenia adaptacyjne, które ustąpiły po 4 miesiącach. Wskutek zdarzenia z dnia 9 listopada 2018 roku poszkodowana zaniechała życia towarzyskiego, a także nie mogła chodzić do szkoły

(opinia biegłego psychiatry k.269 – 274)

Pismem z dnia 11 stycznia 2019 roku (doręczonym w dniu 18 stycznia 2019 roku) J. J. (1) zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi i wezwała go do zapłaty kwoty 40.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

(pismo z dnia 11 stycznia 2019 roku wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k.39 – 41v)

Decyzją z dnia 15 lutego 2019 roku ubezpieczyciel przyznał na rzecz poszkodowanej kwotę 5.772 złotych tytułem bezspornego zadośćuczynienia, wskazując, że ostateczne stanowisko w sprawie zajmie po ustaleniu pełnych okoliczności zdarzenia i otrzymaniu dokumentacji z dalszego leczenia.

(decyzja z 15 lutego 2019 roku k.42)

Pismem z dnia 4 marca 2019 roku (doręczonym w dniu 11 marca 2019 roku) J. J. (1) wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwot :

̶

735,06 złotych tytułem kosztów leczenia oraz dojazdów do placówek medycznych;

̶

34.228 złotych tytułem pozostałej części zadośćuczynienia.

(pismo z dnia 4 marca 2019 roku wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k.44, 49)

Decyzją z dnia 11 grudnia 2019 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. przyznał na rzecz poszkodowanej kwotę 635,06 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia i dojazdy do placówek medycznych, a także odmówił wypłaty dalszej części zadośćuczynienia, wskazując, że kwota 5.772 złotych w pełni rekompensowała doznaną krzywdę.

(decyzja z dnia 11 grudnia 2019 roku k.59)

W okresie od dnia 1 kwietnia 2018 roku do dnia 31 marca 2019 roku stawka pełnej odpłatności jednej roboczogodziny za usługi opiekuńcze według (...) Komitetu Pomocy (...) wynosiła 20 złotych za godzinę. Uchwała numer (...) Rady Miejskiej w Ł. z dnia 29 marca 2018 roku określiła cenę za jedną godzinę usług opiekuńczych w wysokości 20 złotych.

(okoliczności znane Sądowi z urzędu, uchwały Rady Miejskiej w Ł. z dnia 29 marca 2018 roku i 30 sierpnia 2017 roku k.63 – 66v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności depozycje powódki, przedłożone dokumenty, obrazujące proces leczenia i likwidacji szkody, a także opinie biegłych z zakresu ortopedii, rehabilitacji medycznej i psychiatrii oraz zeznania świadków A. J., O. J. i J. S..

Złożone ekspertyzy były spójne, logiczne i wyczerpująco odpowiadały na zakreśloną tezę dowodową, zaś strony nie składały do nich żadnych zastrzeżeń. Mając to na uwadze, a także uwzględniając doświadczenie zawodowe i wiedzę biegłych z zakresu medycyny nie ujawniły się żadne okoliczności, które deprecjonowałyby ich wartość dowodową.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie rozważań merytorycznych w niniejszej sprawie należy wskazać, że zasada odpowiedzialności pozwanej nie była kwestią sporną. Bezsprzecznym pozostaje fakt, że sprawca wypadku komunikacyjnego z dnia 9 listopada 2018 roku posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. (art. 822 § 4 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c.). Stosownie do treści art. 11 k.p.c. Sąd związany był ustaleniami prawomocnego wyroku karnego skazującego M. O. w związku z popełnieniem przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 k.k.. Nadto pozwana wypłaciła w toku postępowania likwidacyjnego na rzecz J. J. (1) kwotę 5.772 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 635,06 złotych tytułem odszkodowania, co winno zostać ocenione w kontekście art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. z 2021 r., poz. 854 j.t.). W związku z powyższym, rozważania prawne należało ograniczyć do oceny wysokości zgłoszonych żądań.

W zakresie żądania zadośćuczynienia jego podstawa materialno – prawna znajduje swoje źródło w art. 445 § 1 k.c. Ustawowa regulacja nie określa kryteriów ustalania jego wysokości, nie mniej jednak ma ono charakter całościowy i powinno stanowić pełną rekompensatę pieniężną za doznaną przez osobę poszkodowaną krzywdę ( por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1967 roku, I CR 224/67, OSNC 1968/6/107 oraz z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNC 1972/10/183). Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, a zwłaszcza zakres i trwałość uszczerbku na zdrowiu, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz wpływ doznanej szkody na możliwość prowadzenia dotychczasowego trybu życia.

Pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności konkretnej sprawy uzasadniają, w ocenie Sądu, przyznanie go powódce. Należy tu podkreślić, iż ustalając wysokość zadośćuczynienia, sąd w żaden sposób nie jest związany procentowym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym przez biegłych lekarzy. Ta okoliczność ma jedynie dać pewną wskazówkę co do wielkości świadczenia, lecz w żaden sposób jej nie przesądza.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił zakres doznanych obrażeń (złamanie otwarte szyjki i guzka większego kości ramiennej lewej, zwichnięcie w lewym stawie barkowym, ogólne potłuczenie, w szczególności potłuczenie miednicy) i związany z nimi uszczerbek na zdrowiu (łącznie 5%) i jego charakter (trwały, a nie długotrwały), konieczność unieruchomienia kończyny (najpierw w gipsie, a następnie w ortezie) oraz wdrożenia leczenia farmakologicznego, odczuwane cierpienia, ograniczenia w życiu codziennym, jak również ujemne doznania towarzyszące samemu wypadkowi i związany z nim stres około- i powypadkowy. Ponadto Sąd miał na względzie fakt, iż mimo zakończonego procesu leczenia, istnieje możliwość, że wskutek poniesionego uszczerbku u J. J. (1) mogą pojawić się wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe w lewym stawie barkowym.

Z drugiej strony Sąd nie stracił z pola widzenia takich okoliczności jak brak konieczności poddania się zabiegowi operacyjnemu, stopniowego zmniejszenia się intensywności dolegliwości bólowych (były one intensywne w okresie pierwszych 4 tygodni, a następnie malały) oraz cierpień psychicznych (w tym zaburzeń adaptacyjnych, które ustały po około 4 tygodniach od zdarzenia), a także dobre rokowania co do stanu zdrowia poszkodowanej.

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że odpowiednim dla powódki zadośćuczynieniem będzie kwota 15.000 złotych, która uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierna w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a także okoliczności konkretnej sprawy. Mając zatem na względzie wypłatę przez ubezpieczyciela świadczenia w wysokości 5.772 złotych oraz uiszczenie przez sprawcę wypadku zadośćuczynienia w wysokości 1.500 złotych Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.728 złotych (15.000 złotych – 5.772 złotych – 1.500 złotych), zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo.

Żądanie zasądzenie odszkodowania znajdowało natomiast swą podstawę w art. 444 § 1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W rozpoznawanej sprawie należało rozstrzygnąć kwestię rozmiaru szkody w postaci kosztów leczenia i dojazdów oraz wyręki ze strony osób trzecich.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego potwierdziła, że w związku ze zdarzeniem z dnia 9 listopada 2018 roku i doznanymi wówczas urazami J. J. (1) wydatkowała na poczet leków, wizyt lekarskich oraz kosztów dojazdów do placówek medycznych łącznie kwotę 735,06 złotych, a do chwili obecnej uzyskała od zakładu ubezpieczeń refundację jedynie w zakresie 635,06 złotych. Wskazać należy, że Sąd w oparciu o wnioski przedstawione przez biegłego ortopedę oraz biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej dokonał weryfikacji kosztów leczenia wynikających z przedłożonych faktur VAT. Biegli w swoich ekspertyzach potwierdzili zasadność wydatkowania przez J. J. (2) sum wskazanych na paragonach i potwierdzeniach transakcji załączonych do pozwu, a także wskazali, że konieczność poniesienia tych kosztów pozostawała w związku przyczynowym ze szkodą. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że wydatki te powinny zostać zrekompensowane przez pozwaną w całości. Należna powódce w tej mierze kwota wyniosła 100 złotych (735,06 złotych – 635,06 złotych).

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził także konieczność okresowej wyręki ze strony osób trzecich. Określając wymiar niezbędnej pomocy Sąd oparł się na ekspertyzie biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej uznając, że wiedza eksperta z tej dziedziny pozostaje szersza niż ortopedy w odniesieniu do oceny niezbędnej pomocy osób trzecich w kontekście nie tylko samego urazu (domena ortopedii), ale również procesu powrotu do zdrowia i związanej z nim rekonwalescencji (domena rehabilitacji medycznej). W tym świetle Sąd uznał końcowe wnioski biegłego z dziedziny rehabilitacji medycznej za w pełni odpowiadające rzeczywistemu wymiarowi niezbędnej wyręki w okresie po zaistniałym zdarzeniu. Z opinii eksperta z zakresu rehabilitacji medycznej wynikało, że okresie pierwszych dwóch miesięcy po zdarzeniu poszkodowana musiała korzystać z pomocy w wymiarze 4 godzin dziennie, przez kolejny miesiąc w wymiarze – 2 godzin dziennie, a przed kolejny miesiąc – w wymiarze 1 godziny dziennie. W konsekwencji Sąd stwierdził, że łączny wymiar pomocy ze strony osób trzecich wyniósł 330 godzin (4 godziny x 60 dni + 2 godziny x 30 dni + 1 godzina x 30 dni = 240 godzin + 60 godzin + 30 godzin = 330 godzin). Jednocześnie należy wskazać, że w przedmiotowym okresie, tj. od listopada 2018 roku do marca 2019 roku stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze przyjmowanej zarówno przez (...) Komitet Pomocy (...), jak i Radę Miejską w Ł. wynosiła 20 złotych za godzinę, a dane te pozostają miarodajne i wiarygodne. Tym samym łączny wymiar przyznanego świadczenia objął kwotę 6.600 złotych (330 godzin x 20 złotych). W pozostałym zakresie żądanie podlegało oddaleniu. W tym miejscu należy jedynie zauważyć, że rozmiar poniesionej szkody w tej mierze podlega określeniu szacunkowemu (art. 322 k.p.c.). Stawki pełnej odpłatności za godziny świadczonej pomocy wynikające z danych uzyskiwanych od (...) Komitetu Pomocy (...), czy też z uchwał Rady Miejskiej w Ł. stanowią jedynie pewny miernik dla potrzeb ustalenia odszkodowania. W przypadku jednak braku korzystania z pomocy wykwalifikowanych pracowników ośrodka brak jest podstaw do różnicowania wysokości stawki na dni powszednie, soboty, niedziele i święta. W konsekwencji uzasadnionym pozostawało przyjęcie stawki w wysokości 20 złotych w odniesieniu do całego okresu, w którym wyręka ze strony osób trzecich była niezbędna.

Wobec powyższych okoliczności Sąd stwierdził, że należne powódce odszkodowanie powinno wyrażać się kwotą 7.335,06 złotych, obejmującą :

̶

735,06 złotych tytułem kosztów zakupu leków, wizyt lekarskich oraz dojazdów do placówek medycznych;

̶

6.600 złotych tytułem kosztów opieki.

Mając jednak na uwadze bezsporny fakt wypłaty przez pozwaną kwoty 635,06 złotych jako rekompensaty za koszty leczenia Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 6.700 złotych tytułem odszkodowania, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c.. W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są bezterminowe, to znaczy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Nie mniej jednak stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Pismem z dnia 11 stycznia 2019 roku (doręczonym w dniu 18 stycznia 2019 roku) J. J. (1) wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 40.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Ustawowy 30 – dniowy termin na realizację świadczenia w zakresie zadośćuczynienia upłynął zatem w dniu 18 lutego 2019 roku (gdyż 17 lutego 2019 roku, a zatem ostatni dzień terminu przypadał w niedzielę), a od dnia następnego zakład ubezpieczeń pozostawał w opóźnieniu. W tym kontekście należności uboczne od kwoty 7.728 złotych należne były już od dnia 19 lutego 2019 roku. Mając jednak na względzie treść żądania pozwu oraz dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c. Sąd zasądził odsetki, zgodnie z roszczeniem powódki – od dnia 1 marca 2019 roku.

W odniesieniu do odszkodowania należności uboczne przyznane zostały przy uwzględnieniu dat wezwania ubezpieczyciela do spełnienia poszczególnych świadczeń.

Pismem z dnia 4 marca 2019 roku (doręczonym w dniu 11 marca 2019 roku) J. J. (1) wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 735,06 złotych tytułem kosztów leczenia i dojazdów do placówek medycznych, a zatem termin wykonania zobowiązania przypadał na dzień 10 kwietnia 2019 roku. Tym samym odsetki w zakresie kwoty 100 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia przyznane zostały od dnia 11 kwietnia 2019 roku.

Z kolei do zwrotu kosztów wyręki osób trzecich zakład ubezpieczeń został wezwany po raz pierwszy dopiero wraz z doręczeniem odpisu pozwu (21 lipca 2020 roku k.300), a to oznacza, że ustawowy 30 – dniowy termin na realizację świadczenia upływał wraz z dniem 20 sierpnia 2020 roku. Stan opóźnienia występował więc w tej mierze od dnia 21 sierpnia 2020 roku. Nie można jednak stracić z pola widzenia, że pierwotnie żądanie to obejmowało jedynie kwotę 2.496 złotych, a jego ostateczny kształt został sprecyzowany dopiero w piśmie procesowym z dnia 30 marca 2021 roku, zawierającym przedmiotową modyfikację powództwa (doręczonym pozwanemu w dniu 8 kwietnia 2021 roku k.301). Ostatecznie należności uboczne w tym zakresie zostały przyznane od kwoty 2.496 złotych od dnia 21 sierpnia 2020 roku, zaś od kwoty 4.104 złotych od dnia 9 kwietnia 2021 roku. W pozostałej części żądanie odsetek za okresy poprzedzające wskazane powyżej daty podlegało oddaleniu.

Powództwo podlegało również oddaleniu co do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 9 listopada 2018 roku w przyszłości. W toku prowadzonego postępowania nie zostały bowiem wykazane tego rodzaju okoliczności, które wskazywałyby na możliwość wystąpienia innych jeszcze negatywnych skutków zdarzenia niż te, które ujawniły się do tej pory, a z pewnością nie uzasadnia tego rodzaju żądania wskazana przez biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji możliwość powstania wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych w stawie barkowym lewym. Warto przy tym zaznaczyć, że eksperci z dziedziny ortopedii i psychiatrii ocenili rokowania co do stanu zdrowia powódki związanego ze skutkami wypadku jako dobre (k.220, k.273). Należy mieć jednak na względzie, że rozstrzygnięcie to nie pozbawia powódki możliwości dochodzenia roszczeń w przyszłości w przypadku ewentualnego ujawnienia się dalszych skutków wypadku. Zgodnie bowiem z treścią (...) § 3 k.c. w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą ich stosunkowego rozdzielenia (art. 100 zd. 1 in fine k.p.c.) przyjmując, że powódka wygrała spór w 55 % (14.428 złotych / 26.084 złotych).

Koszty procesu wyniosły łącznie 10.639 złotych, w tym po stronie powódki w kwocie 6.522 złotych (1.305 złotych tytułem opłaty od pozwu i rozszerzonej jego części – art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, 1.500 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz 100 złotych tytułem opłaty za uzasadnienie – art. 25b ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), zaś po stronie pozwanej 4.117 złotych (3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz 500 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Powódkę, zgodnie z powyższą zasadą powinny obciążać koszty w wysokości 4.787,55 złotych (0,45 x 10.639 złotych), skoro jednak faktycznie poniosła koszty w kwocie 6.522 złotych, to ubezpieczyciel powinien zwrócić na jej rzecz kwotę 1.734,45 złotych (6.522 złotych – 4.787,55 złotych).

W toku postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa w łącznej wysokości 214,02 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego (różnica między kwotą 1.714,02 złotych wynikającą z dokonanych przez referendarza sądowego rozliczeń ekspertów k.229, k.257 i k.279, a przeksięgowaniem z konta zaliczek na konto dochodów niewykorzystanej omyłkowo przez referendarza sądowego zaliczki uiszczonej przez powódkę w kwocie 1.500 złotych k.160). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powódki kwotę 96,31 złotych (214,02 złotych x 0,45), zaś od pozwanego kwotę 117,71 złotych (214,02 złotych x 0,55).