Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi
w sprawie z powództwa M. I. przeciwko W. M.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

- w punkcie 1. pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 2 sierpnia 1999 r. Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydziału Cywilnego, sygn. I Nc 1133/99, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 8 listopada 2018 r., nadaną postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi – II Wydział Cywilny Sekcję Egzekucyjną z dnia 23 października 2018 r., sygn. II 1 Co 7313/18 – w stosunku do dłużniczki M. I. w zakresie przekraczającym kwotę 2 096,22 zł;

- w punkcie2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

- w punkcie 3. zasądził od pozwanego W. M. na rzecz powódki M. I. kwotę 1609,65 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwem z dnia 15 lutego 2019 r. M. I. wystąpiła przeciwko W. M. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wydanego w dniu 2 sierpnia 1999 r. przez Sąd Rejonowy w Łodzi nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 1133/99, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przeciwko M. I. i A. B. z dnia 22 października 2018 r. nadaną przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie II 1 Co 7313/18, w całości. W uzasadnieniu powódka wskazała, że roszczenie jest przedawnione. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu oraz o zabezpieczenie powództwa przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi J. M. pod sygn. akt Km 6482/18 do czasu prawomocnego rozpatrzenia sprawy.

W odpowiedzi na pozew pozwany oświadczył, że uznaje powództwo i wniósł o nieobciążanie stron kosztami postępowania.

W piśmie przygotowawczym z 8 maja 2019 r. pozwany cofnął uznanie powództwa i wniósł o jego oddalenie wskazując, że nie doszło do przedawnienia roszczenia. W piśmie przygotowawczym z 15 listopada 2019 r. pozwany wskazał, że nie dysponuje odpisem postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km 124/02 i nie ma możliwości ustalenia daty uprawomocnienia się tegoż.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W sprawie z powództwa H. T. i W. M. przeciwko M. B., prowadzonej pod sygn. akt I Nc 1133/99 Sąd Rejonowy w Łodzi wydał w dniu 2 sierpnia 1999 r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzekł, że pozwany w ciągu jednego tygodnia od doręczenia nakazu powinien zapłacić powodom solidarnie kwotę 7 740,02 zł z ustawowymi odsetkami od 4 listopada 1998 r. do dnia zapłaty wraz z wynagrodzeniem adwokackim w kwocie 2 003 zł i kosztami sądowymi w kwocie 155 zł albo wnieść w tymże terminie zarzuty. Nakaz zapłaty został opatrzony klauzulą wykonalności 15 lutego 2000 r.

W. M. złożył wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko M. B. w oparciu o ww. nakaz zapłaty. Komornik Sądowy dawn. Rewiru II przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi D. N. prowadził postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km 124/02. W dniu 7 lutego 2006 r. wydane zostało postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Postanowienie o umorzeniu egzekucji wraz z tytułem egzekucyjnym zostały doręczone wierzycielowi 22 lutego 2006 r. i postanowienie o umorzeniu egzekucji uprawomocniło się 9 marca 2006 r. Komornik opatrzył nakaz zapłaty na odwrocie pieczęcią o treści „S.. II Km 124/02 Wierzyciel poniósł koszty egzekucyjne w kwocie zł 114 gr 00, które obciążają dłużnika. Dnia 07.02.2006 r. art. 824 kpc” oraz swoim podpisem.

W dniu 7 kwietnia 2017 r. pozwany złożył wniosek o wszczęcie egzekucji z majątku M. B. w oparciu o ww. nakaz zapłaty w zakresie należności głównej w kwocie 7.740,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 lipca 1998 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w kwocie 2.278 zł i kosztów egzekucyjnych. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi A. K. prowadził postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km 796/17. Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2017 r. komornik umorzył postępowanie z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

W dniu 22 października 2018 r. w sprawie o sygn. akt II 1 Co 7313/18 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi nadał ww. nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności przeciwko M. I. i A. B. jako następcom prawnym dotychczasowego, wskazanego w treści tytułu egzekucyjnego dłużnika, M. B.. Orzeczenie wydano na skutek wniosku wierzyciela złożonego 10 września 2018 r.

W dniu 7 grudnia 2018 r. pozwany złożył wniosek o wszczęcie egzekucji z majątku dłużniczek M. I. i A. B. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 2 sierpnia 1999 r. wydanego w sprawie I Nc 1133/99 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 22 października 2018 r. przeciwko M. I. i A. B.. Komornik prowadził postępowanie egzekucyjne, w wyniku którego wypłacił wierzycielowi wyegzekwowaną kwotę 2.096,22 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy. Stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny poza kwestią daty prawomocnego umorzenia postępowania egzekucyjnego Km 124/02. Komornik wskazał, iż postanowienie wydane zostało w tym zakresie 7 lutego 2006 r. i uprawomocniło się 9 marca 2006 r. (k. 53, 63). Pismo komornika jest wprawdzie jedynie dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., jednak w połączeniu z okolicznościami niniejszej sprawy, w tym w szczególności treścią pieczęci umieszczonej na odwrocie nakazu zapłaty oraz niekwestionowaniem przez pozwanego, że postępowanie zostało umorzone, możliwe było poczynienie ustaleń faktycznych dotyczących daty umorzenia postępowania egzekucyjnego pomimo niemożności załączenia akt komorniczych.

Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasługujące na uwzględnienie w części dotyczącej powódki M. I. i w zakresie niewyegzekwowanej jeszcze kwoty.

Żądanie pozwu w niniejszej sprawie oparte było na regulacji art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., wedle której dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne, a także na zarzucie potrącenia.

Powódka powołała się na upływ terminu przedawnienia roszczenia, jako zdarzenie wskutek którego zobowiązanie objęte spornym tytułem wykonawczym nie może być egzekwowane. Zgłoszony zarzut przedawnienia roszczenia okazał się zasadny.

Jak stanowi art. 117 § 2 zd. 1 k.c. po upływie terminu przedawnienia, ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Skutek przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie terminu przedawnienia roszczenie, choć istnieje nadal, przekształca się w zobowiązanie niezupełne (naturalne), co oznacza brak możliwości jego przymusowej realizacji.

Zgodnie z treścią art. 125 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 8 lipca 2018 roku (znajdującym w niniejszej sprawie zastosowanie na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustawy – Dz.U. z 2018 r., poz. 1104 – a contrario) stwierdzone orzeczeniem sądu roszczenia podlegały przedawnieniu dziesięcioletniemu, a świadczenie okresowe (np. odsetki) należne w przyszłości ulegały przedawnieniu trzyletniemu. Stosownie do art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, a według art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, dziesięcioletni termin przedawnienia nie upłynął między wydaniem nakazu zapłaty, a wnioskiem o nadanie mu klauzuli wykonalności i nadaniem klauzuli wykonalności. Podobnie termin ten nie upłynął do czasu wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie pierwszego postępowania egzekucyjnego i umorzeniem tego postępowania (7 lutego 2006 r.). Przyjmując, że postanowienie to uprawomocniło się 9 marca 2006 r., data ta jest początkową datą ponownego biegu terminu przedawnienia roszczenia.

W powyższych okolicznościach przedawnienie roszczenia nastąpiło z dniem 9 marca 2016 r., tymczasem pozwany z ponownym wnioskiem o wszczęcie egzekucji wystąpił dopiero 7 kwietnia 2017 r., ponad rok po upływie terminu przedawnienia roszczenia. Podobnie wniosek o nadanie klauzuli wykonalności został złożony 10 września 2018 r., po upływie terminu przedawnienia roszczenia.

Jednocześnie należy zauważyć, że w wyniku postępowania egzekucyjnego o sygn. Km 6482/18 została wyegzekwowana i wypłacona wierzycielowi kwota 2 096,22 zł. Jak zaznaczono powyżej, w wyniku upływu terminu przedawnienia zobowiązanie nie wygasa, jedynie zamienia się w zobowiązanie naturalne, dlatego też wyegzekwowana kwota nie stanowi świadczenia nienależnego.

Z tych względów należało pozbawić wykonalności tytuł wykonawczy objęty pozwem w stosunku do powódki - dłużniczki M. I., wykonalności w zakresie przekraczającym wyegzekwowaną już kwotę 2 096,22 zł.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Dotyczy to pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w zakresie uzyskanej w wyniku postępowania egzekucyjnego kwoty. Powództwo przeciwegzekucyjne może być uwzględnione tylko wtedy, gdy istnieje możliwość wykonania tytułu wykonawczego objętego żądaniem takiego pozwu. Przeprowadzenie skutecznej egzekucji na podstawie zaskarżonego tytułu wyklucza pozbawienie go wykonalności, z racji bowiem wyegzekwowania świadczenia (w całości czy w części) tytuł ten nie może już być podstawą egzekucji (w całości lub wyegzekwowanej części). Żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności nie może być zatem skutecznie złożone po wyegzekwowaniu należności w całości (wyr. SN z 4.4.2002 r., I PKN 197/01, L.).

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w 73%, zatem pozwany jako przegrywający zobowiązany był do zwrotu pozwanej 73% kosztów procesu. Złożyły się na nie: kwota 388 zł tytułem opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany nie poniósł kosztów postępowania. Łącznie koszty postępowania wyniosły 2.205 zł, zatem kwota do zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki wyniosła 1.609,65 zł.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł pozwany, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 1 i 3., zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na wynik postępowania, a to:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego skutkującą błędnym ustaleniem, iż roszczenie dochodzone na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Łodzi w dniu 2 sierpnia 1999 r. za sygn. akt: I Ne 133/99, zaopatrzonego klauzulą wykonalności 15 lutego 2000 r. uległo przedawnieniu;

b) art. 328 § 2 k.p.c. (wg aktualnej nomenklatury po nowelizacji, która weszła w życie w dniu 7 listopada 2019 r. - obowiązujący w tym brzmieniu jako jego odpowiednik: art. 327 ¹ § 1 k.p.c.) poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wyszczególnienia faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, a także przede wszystkim wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, na jakich oparto w niej rozstrzygnięcie, co utrudnia zrozumienie przyczyn uwzględnienia powództwa w zaskarżonej części oraz uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego rozstrzygnięcia;

c) art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. wyrażające się w naruszeniu obowiązującej w procesie cywilnym zasady kontradyktoryjności, a tym samym wyjście poza rolę arbitra w sporze, które skutkowało uwzględnieniem powództwa w zaskarżonej części wobec uznania, iż roszczenie pozwanego uległo przedawnieniu w oparciu o nie znajdujące umocowania w materiale dowodowym twierdzenia jakoby w sprawie egzekucyjnej toczącej się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi D. N. za sygn. akt: Km 124/02 wydane zostało postanowienie o umorzeniu tegoż postępowania w dniu 7 lutego 2006 r., które miałoby być prawomocne w dniu 9 marca 2006 r., choć Pozwany (wierzyciel) takowego postanowienia nie otrzymał, a w aktach egzekucyjnych nie ma potwierdzenia mu jego doręczenia - wysnute samoistnie przez Sąd I instancji, a także wobec nie podołania przez stronę pozwaną ciężarowi dowodowemu opierającą swoje stanowisko o nieudowodnione w żaden sposób twierdzenia co do przedawnienia spornego roszczenia;

d) art. 231 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego wyrażającym się w przyjęciu, iż w sprawie egzekucyjnej toczącej się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi D. N. za sygn. akt: Km 124/02 wydane zostało postanowienie o umorzeniu tegoż postępowania w dniu 07 lutego 2006 r., które miałoby być prawomocne w dniu 9 marca 2006 r., choć pozwany (wierzyciel) takowego postanowienia nie otrzymał, a w aktach egzekucyjnych nie ma potwierdzenia mu jego doręczenia, co w dalszej mierze przełożyło się na nieprawidłowe ustalenia w zakresie rozłożenia ciężaru dowodowego w tej sprawie, jaki uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części wobec jego przedawnienia;

e) art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy w przedmiotowej sprawie nie udowodniono doręczenia pozwanemu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. akt: Km 124/02, czym nie wykazano daty prawomocności tegoż postanowienia, a co za tym idzie ponownego biegu terminu przedawnienia, co ma kluczowe znaczenie dla oceny zastosowania ochrony w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego;

f) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego skutkującą błędnym ustaleniem, iż roszczenie dochodzone przez Powódkę znajduje ochronę w instytucji powództwa przeciwegzekucyjnego, podczas gdy postępowanie egzekucyjne w tej sprawie toczące się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi A. K., za sygn. akt: Km 796/17 zostało umorzone prawomocnym postanowieniem z dnia 7 czerwca 2017 r., a zatem jeszcze przed wytoczeniem powództwa w tej sprawie, co skutkowało bezpodstawnym uznaniem powództwa w przedmiotowej sprawie i pozbawieniem wykonalności tytułu wykonawczego w zaskarżonej części;

g) art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy postępowanie egzekucyjne w sprawie toczące się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi A. K., za sygn. akt: Km 796/17 zostało umorzone prawomocnym postanowieniem z dnia 7 czerwca 2017 r., a zatem jeszcze przed wytoczeniem powództwa w tej sprawie, stąd przepis ten nie mógł znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie;

2) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w sprawie egzekucyjnej toczącej się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi D. N. za sygn. akt: Km 124/02 wydane zostało postanowienie o umorzeniu tegoż postępowania w dniu 7 lutego 2006 r., które miałoby być prawomocne w dniu 9 marca 2006 r., choć pozwany (wierzyciel) takowego postanowienia nie otrzymał, co z kolei warunkowało uznanie dochodzonego roszczenia w zaskarżonej części za przedawnione, wobec daty wszczęcia kolejnej egzekucji następującej po umorzeniu ww. postępowania egzekucyjnego Km 124/02;

3) naruszenie prawa materialnego, a to:

a) art. 117 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie go do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, skutkujące nieuprawnionym przyjęciem, iż doszło do przedawnienia roszczenia objętego tytułem wykonawczy, podczas gdy w przedmiotowej sprawie nie udowodniono doręczenia pozwanemu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. akt: Km 124/02, czym nie wykazano daty prawomocności tegoż postanowienia, a co za a tym idzie ponownego biegu terminu przedawnienia, co ma kluczowe znaczenie dla oceny zastosowania ochrony w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego;

b) art. 124 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy w przedmiotowej sprawie nie udowodniono doręczenia pozwanemu postanowienia i o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. akt: Km 124/02, czym nie wykazano daty prawomocności tegoż postanowienia, a co za tym idzie ponownego biegu terminu przedawnienia, co ma kluczowe znaczenie dla oceny zastosowania ochrony w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o zwrot kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach instancji odwoławczej.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki, kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za drugą instancję według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zarówno zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego jaki i prawa materialnego okazały się chybione.

Treść zarzutów apelacji wskazuje, że apelujący podnosi jako kluczową dla rozstrzygnięcia w sprawie kwestię wykazania daty prawomocnego zakończenia postępowania egzekucyjnego, toczącego się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi D. N. za sygn. akt Km 124/02, to jest wykazania doręczenia pozwanemu jako wierzycielowi w tej sprawie postanowienia o umorzeniu tegoż postępowania z dniu 7 lutego 2006 r. i jego uprawomocnienia się w dniu 9 marca 2006 r., gdy pozwany (wierzyciel) zaprzeczył otrzymaniu takowego postanowienia oraz braku w aktach egzekucyjnych potwierdzenia jego doręczenia wierzycielowi.

Nietrafny okazał się zarzut art. 233 § 1 k.p.c.. Materiał dowodowy został przez Sąd Rejonowy zgromadzony w sposób kompletny i oceniony zgodnie z zasadami wyrażonymi w tym przepisie. Apelujący nie zdołał wykazać, że ocena materiału dowodowego dokonana została w sposób nielogiczny, czy też sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego.
W oparciu o przedstawione dowody Sąd Rejonowy dokonał, wbrew zarzutowi apelującego, prawidłowych ustaleń faktycznych w kwestii prawomocnego zakończenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku pozwanego przez Komornika Sądowego dawn. Rewiru II przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi D. N. pod sygn. akt Km 124/02. Zauważyć należy, że ustalenia Sądu, iż dniu 7 lutego 2006 r. wydane zostało postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 k.p.c. wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, że postanowienie o umorzeniu egzekucji wraz z tytułem egzekucyjnym zostały doręczone wierzycielowi (pozwanemu) 22 lutego 2006 r. oraz, że postanowienie o umorzeniu egzekucji uprawomocniło się 9 marca 2006 r. zostały dokonane przez Sąd w oparciu o dowód z dokumentu w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Łodzi w dniu 2 sierpnia 1999 r. za sygn. akt: I Ne 133/99, zaopatrzonego klauzulą wykonalności 15 lutego 2000 r. opatrzonego przez Komornika na odwrocie pieczęcią o treści „S.. II Km 124/02 Wierzyciel poniósł koszty egzekucyjne w kwocie zł 114 gr 00, które obciążają dłużnika. Dnia 07.02.2006 r. art. 824 kpc” oraz jego podpisem, a nadto w oparciu o dane wynikające z pisma Komornika z dnia 3 marca 2020 r. o tym postępowaniu egzekucyjnym. Tenże tytuł wykonawczy opatrzony przez Komornika powyżej wskazanymi zapisami został zwrócony wierzycielowi W. M., a więc wierzyciel miał możliwość zapoznania się z ich treścią i podjęcia ewentualnie dopuszczalnych działań w przypadku przeczeniu dokonanym przez Komornika na tytule zapisom. Podjęcia takowych działań wierzyciel nie wykazał. Bezspornie tenże też tytuł wykonawczy został załączony do wniosku wierzyciela W. M. w sprawie egzekucyjnej Km 6482/18 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi J. M.. Sąd Rejonowy odwołał się do treści pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi D. N. z dnia 3 marca 2020 r., którego treść koreluje z treścią zapisów Komornika umieszczonych na odwrocie tytułu wykonawczego odnośnie daty umorzenia postępowania w sprawie Km 124/02 i podstawy umorzenia egzekucji (art. 824 k.p.c.). Ponadto Komornik w piśmie z dnia 3 marca 2020 r. wskazał datę i adres doręczenia wierzycielowi W. M. postanowienia o umorzeniu egzekucji - 22 lutego 2006 r. i datę uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu egzekucji. Dane te zostały wskazane przez Komornika w oparciu o dostępne źródło informacji, to jest system informatyczny Komornik (...), a to z uwagi na brak możliwości wypożyczenia akt Km 124/02. Zauważyć należy, że pozwany nie podważył powyższych danych w żaden sposób, a samo twierdzenie pozwanego o nieotrzymaniu postanowienia o umorzeniu egzekucji jest niewystarczające dla zdyskredytowania prawidłowości oceny dowodów z dokumentów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.

Jako całkowicie chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. (art. 327 ¹ § 1 k.p.c. po nowelizacji). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku, wbrew twierdzeniom apelującego, przedstawia klarowne ustalenie faktów, wskazanie dowodów, na których Sąd się oparł, a także argumentację Sądu pierwszej instancji odnośnie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, na jakich Sąd oparł rozstrzygnięcie, co umożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.

Niezasadnie apelujący zarzucił naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Na żadnym etapie postępowania stosownie do powoływanej przez pozwanego w apelacji zasady kontradyktoryjności, mimo zapewnienia przez Sąd pierwszej instancji możliwości czynnego uczestnictwa przez pozwanego w postępowaniu, nie zdołał on zakwestionować skutecznie stwierdzonej prawomocności postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego sygn. akt Km 124/02.

Sąd Okręgowy nie podzielił także zarzutów apelacji, dotyczącym naruszenia art 840 § 1 pkt 2 k.p.c.. Wskazać należy, że tylko poprzez powództwo przeciwegzekucyjne powódka mogła skutecznie zakwestionować postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności z dnia 22 października 2018 roku w sprawie o sygn. II 1 Co 7313/18 oraz tylko w toku przedmiotowego postępowania powódka mogła podnieść zarzut przedawnienia roszczenia. Wbrew twierdzeniom podnoszonym w treści apelacji powództwo przeciwegzekucyjne zostało wytoczone w trakcie toczącego się postępowania egzekucyjnego, gdyż przeciwko M. I. toczy się postępowanie przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi J. M. pod sygn. Km 6482/18.

Zarzuty apelacji naruszenia prawa materialnego art. 117 k.c. i art. 124 § 1 k.c., także okazały się nieskuteczne. W konsekwencji prawidłowego ustalenia przez Sąd Rejonowy daty prawomocnego zakończenia postępowania egzekucyjnego toczącego się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi D. N. za sygn. akt Km 124/02, Sąd prawidłowo w rozpoznawanej sprawie zastosował przepis art. 117 k.c. stwierdzając, że doszło do przedawnienia roszczenia objętego tytułem wykonawczym . Powyższe prawidłowe ustalenie Sądu o uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dniem 9 marca 2006 r. doprowadziło Sąd pierwszej instancji do właściwego zastosowania art. 124 § 1 k.c. odnośnie ponownego rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.