Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 353/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt II K 801/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

------------------

-----------------------------------------

-----------------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

------------------

-----------------------------------------

-----------------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

/z apelacji obrońcy D. P. /

1. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na braku przyjęcia, że występek z art. 281 k.k. popełniony przez oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 283 k.k., podczas gdy występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo-podmiotowe, w tym przede wszystkim stosunkowo niska wartość skradzionego mienia - bo przekraczająca jedynie nieznacznie wartość stanowiącą granicę między przestępstwem a wykroczeniem - zachowanie pokrzywdzonego, użycie siły fizycznej przez oskarżonego jedynie w celu wyswobodzenia się i ucieczki, brak determinacji oskarżonego w utrzymaniu się posiadaniu skradzionych perfum, przeprosiny oskarżonego i wyrażona przez niego skrucha wskazywały, iż czyn oskarżonego należało zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary poprzez uznanie, iż kara pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy za popełnione przestępstwo z pkt 3 wyroku jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, nie przekracza stopnia winy oraz jest niezbędna do osiągnięcia celu prewencji indywidualnej i generalnej w sytuacji, gdy cele kary zostaną w pełni osiągnięte poprzez orzeczenie wobec oskarżonego łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

/z apelacji obrońcy G. P. /

3. Obraza przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przeprowadzenie dowolnej oceny dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. zeznań pokrzywdzonego K. B., świadka P. P., opinii sądowo-lekarskiej, wyjaśnień oskarżonych, a także zapisów monitoringu sklepu i uznania, że z ich treści wynika, że:

a) D. P. zawołał przebywającego w aucie G. P., który uderzył K. B. pięścią w głowę, podczas gdy G. P. odruchowo pospieszył bratu na pomoc na widok szarpaniny D. P. z nieznanym mężczyzną, a obrażenia ciała na twarzy K. B. powstały w wyniku uprzedniego przewrócenia na siebie D. P., a nie w wyniku zadawanych mu przez oskarżonych uderzeń;

b) pojazd miał celowo włączony silnik na potrzeby ewentualnej ucieczki z miejsca zdarzenia, podczas gdy z zeznań pokrzywdzonego K. B. wynika, że po wyjęciu kluczyka ze stacyjki pojazdu oskarżonych, silnik w dalszym ciągu pracował, a silnik pojazdy wyłączyli dopiero przybyli na miejsce policjanci;

c) wyjaśnienia oskarżonych są niewiarygodne w zakresie, w jakim obaj oni wskazywali, że G. P. nie znał zamiaru D. P. co do zaboru perfum, podczas gdy wyjaśnienia te nie stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym;

d) G. P. widział perfumy, która wypadły D. P. podczas szarpaniny z pracownikiem ochrony, podczas gdy z zapisu monitoringu wynika, że wypadły one D. P. z ukrycia na zewnątrz dopiero po tym, jak uwolnił się on od trzymania go przez K. B..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na:

a) bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony szarpiąc, popychając i uderzając pokrzywdzonego działał wspólnie i w porozumieniu z D. P. w zamiarze utrzymania się przez niego w posiadaniu uprzednio skradzionych perfum, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego wynika, że G. P. nie miał świadomości uprzedniego zaboru perfum przez brata, jak również nie miał świadomości, że brat szarpie się z pracownikiem ochrony, interweniującym w związku z dokonaną przez D. P. kradzieżą;

b) bezpodstawnym przyjęciu, że G. P. odpowiada za szkodę spowodowaną (...) sp. z o.o. w Ł., podczas gdy nie dopuścił się on czynu zabronionego określonego w treści art. 281 k.k., a wyłącznie z art. 217 § 1 k.k. na szkodę K. B. i nie osiągnął on w wyniku zdarzenia z dnia 26 września 2020 r. żadnej korzyści majątkowej;

c) bezpodstawnym przyjęciu, że zasadnym jest orzeczenie od G. P. na rzecz K. B. zadośćuczynienia w wysokości 500 zł i kwota ta jest adekwatna do doznanych przez pokrzywdzonego cierpień, podczas gdy orzeczenie zadośćuczynienia w powyższym wymiarze zostało wydane niezgodnie z przepisami prawa cywilnego, bowiem pokrzywdzony nie żądał orzeczenia środka kompensacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5. Rażąca niewspółmierność kary, przy wymiarze której Sąd Rejonowy nie zastosował dyrektywy wynikającej z treści art. 54 k.k., pomijając okoliczność, iż G. P. jest sprawcą młodocianym, jak również nie dostrzegł oraz nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom mającym istotny wpływ na ocenę społecznej szkodliwości czynu takim jak niska wartość przedmiotu czynu, niewielki stopień pokrzywdzenia ofiary (art. 157 § 2 k.k.), brak korzyści majątkowej, którą sprawca chciał odnieść, a także niewielkie natężenie przemocy, jaką oskarżony się posługiwał, a konsekwencji nie zastosowanie przez Sąd meriti art. 283 k.k., co doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary przy przyjęciu podstawy skazania z art. 281 k.k., która to kara nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 54 k.k., a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem kary w znacznie niższym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ oskarżony D. P. we wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku wskazał, iż wniosek ten dotyczy części wyroku wydanego co do jego osoby, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1a i § 2 k.p.k. stosowanym odpowiednio ograniczył sporządzenie uzasadnienia do zarzutów podniesionych przez obrońcę D. P. w wywiedzionej przez niego apelacji.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż okoliczności faktyczne badanej sprawy nie budziły żadnych wątpliwości. Okoliczności popełnienia zarzucanych oskarżonym czynów zostały opisane we wzajemnie uzupełniających się zeznaniach świadków K. B. i P. P., a także zostały utrwalone na zapisach monitoringu, a obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego wskazane zostały w opinii sądowo-lekarskiej. Ponadto zarówno D. P., jak i G. P. w złożonych wyjaśnieniach przyznali się do popełnienia zarzucanych im przestępstw.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy D. P., iż przypisane mu przestępstwo z art. 281 k.k. stanowiło wypadek mniejszej wagi. Zgodnie bowiem utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie stanowiskiem, istota wypadku mniejszej wagi sprowadza się do szczególnej charakterystyki zachowania realizującego wszystkie znamiona przestępstwa określone w typie podstawowym, która sprawia, że taki czyn sprawcy stanowi przestępstwo zasługujące na łagodniejsze potraktowanie (łagodniejszą karę). Wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że z jednej strony sam czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości, z drugiej zaś, jego sprawca nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa, aby stosować wobec niego zwykłą karę przewidzianą za zrealizowane przez niego przestępstwo (por. J. Makarewicz, Kodeks karny..., s. 446-447; wyrok SN z dnia 7 lutego 1935 r., II K 1627/34). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw (por. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo; zachowanie się i sposób działania sprawcy; użyte środki; charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem; czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Jak podkreśla Sąd Najwyższy, uwzględniać także należy: odcienie umyślności, premedytację, dokładność w przygotowaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, przypadkowość, wpływ innej osoby, obawę przed skutkami działania (por. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). W literaturze i orzecznictwie wyraźnie wskazuje się, że sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie ma decydującego znaczenia przy ocenie wypadku mniejszej wagi. Wypadek mniejszej wagi nie może być utożsamiany z małą wartością mienia, przeciwko któremu skierowany jest czyn sprawcy. Podstawowym kryterium oceny jest stopień społecznej szkodliwości czynu (por. D. Pleńska, O. Górniok (w:) System Prawa Karnego..., t. 4, s. 403; wyrok SN z dnia 11 maja 1971 r., V KRN 147/71; Kodeks karny z orzecznictwem..., s. 618, teza 138 do art. 199 k.k. z 1969 r.). Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, należy uwzględniać okoliczności wymienione w art. 115 § 2, a więc rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wypadek mniejszej wagi jest stanem pośrednim między brakiem treści materialnej przestępstwa a stanem uznawanym za przestępstwo typu podstawowego. Za wypadki mniejszej wagi uznaje się więc takie zachowania wyczerpujące znamiona formalne, gdy szkoda wyrządzona lub zamierzona jest niewielka, sprawca działa z niewielką winą, nagle, bez zastanowienia, czasem motywowany wyzywającym zachowaniem pokrzywdzonego (wyrok SA w Krakowie z dnia 5 czerwca 2002 r., II AKa 128/02, KZS 2002, z. 6, poz. 16 za: A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, opubl. WK 2016).

Tymczasem, wbrew stanowisku skarżącego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego D. P. przestępstwa był znaczny, a ponadto został on przez niego popełniony w warunkach recydywy. Ponadto oskarżony działał w sposób zaplanowany i zuchwały. Nie do zaakceptowania jest przy tym zawarte w zarzutach apelacji stanowisko, iż oskarżony dokonując kradzieży rozbójniczej perfum o łącznej wartości 869,96 złotych jedynie nieznacznie przekroczył granicę pomiędzy przestępstwem a wykroczeniem stanowiącym obecnie kwotę 500 złotych, tym bardziej, iż rozgraniczenie to nie ma zastosowania przy kwalifikowanych typach kradzieży, do których należy kradzież z włamaniem, rozbój oraz kradzież rozbójnicza.

Oceny tej nie zmienia także okazana przez D. P. skrucha, tym bardziej, iż swoich wyjaśnieniach starał się on umniejszyć wagę popełnionych przez siebie przestępstw.

Ad. 2

Zarzut rażącej surowości kary wymierzonej D. P. za czyn z art. 190 § 1 k.k. nie był zasadny. Kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za to przestępstwo przypisane oskarżonemu w pkt 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku orzeczona została bowiem z uwzględnieniem dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. i jest karą orzeczoną w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za ten czyn, o charakterze wręcz symbolicznym. Przypomnieć również należy, iż zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem, aby skutecznie podnieść zarzut z art. 438 pkt 4 k.p.k., niewspółmierność kary musi być "rażąca". Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o "różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (por. m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2020 r., II AKa 55/20, LEX nr 3102634).

Nie sposób przy tym zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, iż groźby karalne kierowane do pokrzywdzonego zostały przez oskarżonego wypowiadane pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego okolicznościami inkryminowanego zdarzenia, skoro oskarżony nie wypowiadał ich bezpośrednio po dokonaniu kradzieży rozbójniczej, lecz już później, kiedy powrócił na parking przed sklepem po swój samochód. W ocenie Sądu Odwoławczego kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 190 § 1 k.k. jest karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa oraz właściwie realizuje cele kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej, a odmienne stanowisko obrońcy oskarżonego w tym zakresie stanowi nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ocenami Sądu I instancji.

Wniosek

/z apelacji obrońcy D. P. /

1. Zmiana kwalifikacji prawnej i opisu czynu wskazanego w pkt 2 części wstępnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary za czyn opisany w pkt 3 części wstępnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

/z apelacji obrońcy G. P. /

2. Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że G. P. w dniu 26 września 2020 r. popełnił na szkodę K. B. wyłącznie czyn stypizowany w treści art. 217 § 1 k.k. i orzeczenie na tej podstawie kary w wymiarze stosownym do stopnia winy oskarżonego, a także uchylenie orzeczenia w zakresie orzeczonych środków kompensacyjnych, ewentualnie zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że czyn popełniony przez oskarżonego stanowi przypadek mniejszej wagi i wymierzenie mu kary znacznie łagodniejszej, przyjmując za podstawę prawną skazania art. 283 k.k. z uwzględnieniem art. 54 k.k. i art. 60 k.k., a także uchylenie orzeczonej na rzecz K. B. środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia w wysokości 500 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Sąd Odwoławczy nie uznał za zasadne zarzutów podniesionych przez obrońcę D. P. w wywiedzionej apelacji, nie znajdując tym samym podstaw do uwzględnienia wniosków o zmianę kwalifikacji prawnej i opisu czynu wskazanego w pkt 2 części wstępnej wyroku oraz o wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary za czyn opisany w pkt 3 części wstępnej wyroku, co zostało już omówione we wcześniejszej części uzasadnienia.

Ad. 2

Sąd Odwoławczy, częściowo uwzględniając wnioski zawarte w apelacji obrońcy G. P., za zasadne uznał obniżenie wymierzonej mu kary do 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres 3 lat próby, w którym oskarżony został oddany pod dozór kuratora sądowego i zobowiązany do informowania kuratora o przebiegu okresu probacji.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

1  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie pkt II. - XIII. części dyspozytywnej wobec oskarżonego G. P. oraz wobec oskarżonego D. P..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy zaaprobował ustalenia faktyczne poczynione w badanej sprawie przez Sąd Rejonowy, nie uwzględniając zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw wydanego orzeczenia, jednak uznał za zasadne obniżenie kary wymierzonej G. P. w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji przez obrońcę D. P. nie zostały uznane za zasadne, zaś co do zarzutów sformułowanych przez obrońcę G. P., uwzględniony został ostatni z nich dotyczący surowości wymierzonej kary. Jako prawidłowe uznać należało także rozstrzygnięcia o orzeczeniu wobec oskarżonych środków kompensacyjnych w postaci obowiązku naprawienia szkody wobec (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. oraz zapłaty zadośćuczynienia wobec pokrzywdzonego K. B. kwot po 500 złotych od każdego z nich. Na marginesie zauważyć należy, iż brak wniosku pokrzywdzonego o orzeczenie środka kompensacyjnego nie stoi na przeszkodzie jego orzeczeniu przez Sąd. Nie było również konieczności ingerowania w treść zaskarżonego wyroku z urzędu, dlatego też we wskazanej części, jako trafny i prawidłowy, podlegał on utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. P. w ten sposób, że:

1. obniżył wymierzoną mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku karę pozbawienia wolności do roku;

2. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

3. na podstawie art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddał go pod dozór kuratora sądowego;

4. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Odwoławczy biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia przypisanego G. P. czynu oraz jego właściwości osobiste, w tym młody wiek oskarżonego, jego uprzednią niekaralność i okazaną skruchę, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., za zasadne uznał obniżenie wymierzonej mu kary do 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i oddaniem oskarżonego pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązania go do informowania kuratora o przebiegu okresu próby. Wyznaczony okres 3 lat probacji pozwoli na zweryfikowanie prawidłowości pozytywnej prognozy kryminologicznej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

V

Sąd Odwoławczy na podstawie art. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego D. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw. A. A. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego G. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 100,30 złotych tytułem poniesionych kosztów dojazdu. Wysokość zasądzonej kwoty Sąd ustalił na podstawie § 2 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

Ponadto Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca D. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenia faktyczne, kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz kara wymierzona oskarżonemu za czyn z pkt 3 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca G. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenia faktyczne oraz kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu oraz wymiar orzeczonej wobec niego kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana