Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2022 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko: J. P. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo ,

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego J. P. (1) kwotę 3.600 zł ( trzech tysięcy sześciuset złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu , wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 505/21

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2020 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od J. P. (1) kwoty 26.255 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 4 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 4 października 2018 roku pozwany, prowadząc pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) , doprowadził do uszkodzenia naczepy marki S.. W chwili zdarzenia pozwany znajdował się pod wpływem alkoholu, tj. 0,81 promila alkoholu we krwi. W wyniku zgłoszenia szkody przez poszkodowanego, powód wypłacił mu z polisy OC sprawcy odszkodowanie w łącznej wysokości 26.255 złotych, w tym 23.400 złotych z tytułu uszkodzenia naczepy marki S. i 2.855 złotych za jej holowanie. Niniejszym pozwem powód domaga się od pozwanego zwrotu wypłaconej poszkodowanemu kwoty odszkodowania tytułem regresu ubezpieczeniowego na podstawie art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W dniu 4 maja 2020 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział (...) Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwany zaskarżył ww. nakaz zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował powództwo co do zasady, nie co do wysokości. Wskazał, iż nie pamięta okoliczności zdarzenia, bo stracił przytomność. Zaprzeczył twierdzeniom powoda co do przebiegu zdarzenia argumentując, iż sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki P.. Pozwany zaprzeczył również, aby w chwili wypadku prowadził pojazd w stanie po użyciu alkoholu, czy też w stanie nietrzeźwości. W jego ocenie nie zostały zachowane procedury przewidziane przepisami prawa regulujące kwestie pobierania krwi od osoby nieprzytomnej oraz jej transportowania do badań, co miało wpływ na wynik. Nadto, powód nie wykazał zawinienia pozwanego w zaistnieniu szkody.

Na rozprawie w dniu 22 lutego 2022 roku pełnomocnik pozwanego oświadczył, że kwestionuje powództwo co do zasady i co do wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2018 roku na drodze krajowej nr (...) na trasie S. – S. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego pozwany J. P. (2) kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) uderzył w tył naczepy marki S., która była podłączona do samochodu marki M. o nr rej. (...), kierowanego przez M. I..

M. I. zatrzymał się na pasie awaryjnym, zaś naczepa pod skosem pozostała na pasie drogowym. Zadzwonił na numer alramowy112.

W tym czasie samochód dostawczy Poczty Polskiej marki P. (...) o nr rej. (...), kierowany przez P. P., uderzył w pojazd pozwanego marki F. (...) o nr rej. (...) i po tym zderzeniu uderzył w naczepę marki S., która była podłączona do samochodu marki M. o nr rej. (...). Wcześniej M. I. próbował zatrzymać ten jadący pojazd, jednakże bezskutecznie.

Pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) zaczął płonąć i od niego zapaliła się też naczepa marki S., do której przylegał bokiem.

W wyniku wypadku pozwany był nieprzytomny i zakleszczony w aucie. Został z niego wyciągnięty przez przybyłą na miejsce straż pożarną.

Dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 12 (koperta z płytą CD);

- zeznania świadka M. I., k. 73-75;

W wyniku ww. uderzeń w naczepie marki S. uszkodzeniu uległy m.in. komora przyczepy, tylna ściana przyczepy, słupek tylny lewy, mechanizm podnoszenia dachu, wzmocnienie zderzaka tylnego, zderzak tylny, lampy tylne zewnętrzna lewa i prawa, odbojnik gumowy tylny lewy, błotnik tylny oraz lampy oświetlające tablicę rejestracyjną.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 12 (koperta z płytą CD);

- karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 42;

- zeznania świadka M. I., k. 73-75;

Naczepa nie nadawała się do dalszej jazdy. Przeładowano towar na podstawioną inną naczepę, zaś uszkodzona naczepa została odholowana.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 12 (koperta z płytą CD);

- zeznania świadka M. I., k. 73-75;

W momencie zdarzenia pozwany J. P. (2) znajdował się pod wpływem alkoholu, miał 0,81 promila alkoholu we krwi.

Dowód:

- notatka Policji z dnia 30 sierpnia 2021 roku, k. 62;

- wyrok SR w S. z dnia 15 lipca 2020 roku, k. 81-81 verte;

- wyrok SO w S. z dnia 7 kwietnia 2021 roku, k. 82;

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 października 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...) uznano J. P. (2) za winnego wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. polegającego na tym, że w dniu 4 października 2018 roku około godziny 3:00, na drodze krajowej nr (...), za zjazdem do miejscowości N., kierując pojazdem marki F. o nr rej. (...), nie zachował niezbędnego odstępu od poprzedzającego po pojazdu marki M. (...) o nr rej.(...) wraz z naczepą marki S. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego uderzył w pojazd poprzedzający, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 15 lipca 2020 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...) uznano J. P. (2) za winnego tego, że w dniu 4 października 2018 roku na drodze krajowej nr (...) S. – S., znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym stężeniu 0,81 promila, prowadził w ruchu lądowym samochód marki F. (...) o nr rej. (...), tj. za czyn z art. 178a § 1 k.k.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wyrok SR w S. z dnia 10 października 2019 roku, k. 80-80 verte;

- wyrok SR w S. z dnia 15 lipca 2020 roku, k. 81-81 verte;

- wyrok SO w S. z dnia 7 kwietnia 2021 roku, k. 82;

W chwili ww. zdarzenia pojazd pozwanego objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem OC, potwierdzonym polisą nr (...).

Bezsporne.

Powód jako ubezpieczyciel pozwanego, przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w którego toku ww. szkoda z naczepy marki S. została rozliczona jako szkoda całkowita. Powód przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 23.400 złotych z tytułu uszkodzenia naczepy i 2.855 złotych z tytułu zwrotu kosztów jej holowania.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 12 (koperta z płytą CD);

Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 26.255 złotych tytułem roszczenia regresowego w terminie 7 dni od dnia odebrania wezwania do zapłaty.

W odpowiedzi pozwany wskazał, iż nie pamięta okoliczności zdarzenia z dnia 4 października 2018 roku, w związku z czym nie jest w stanie odnieść się do twierdzeń powoda. Zakwestionował okoliczności stwierdzone przez powoda i odmówił spełnienia żądanego świadczenia.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 12 (koperta z płytą CD);

- pismo pozwanego z dnia 26 listopada 2018 roku, k. 43;

- pismo pozwanego z dnia 12 grudnia 2018 roku, k. 44.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowił art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie z jego treścią zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący: 1) wyrządził szkodę umyślnie lub w stanie po użyciu alkoholu albo pod wpływem środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii; 2) wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa; 3) nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa; 4) zbiegł z miejsca zdarzenia.

W niniejszej sprawie pozwany kwestionował przebieg zdarzenia z dnia 4 października 2018 roku argumentując, iż nie tylko on, ale także kierujący pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...) był winny uszkodzeniom spornej naczepy. Powód nie wykazał przy tym, aby wszystkie jej uszkodzenia były związane akurat z uderzeniem w nią przez pojazd kierowany przez pozwanego i przez co - w jakim zakresie - jest on odpowiedzialny za zwrot odszkodowania wypłaconego przez powoda poszkodowanemu.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny wprawdzie pozwalały stwierdzić, iż pozwany uderzył w pojazd poszkodowanego, jednak powód nie wykazał, jakie dokładnie uszkodzenia naczepy związane były z uderzeniem w nią przez pojazd kierowany przez pozwanego, a jakie uszkodzenia związane były z uszkodzeniem naczepy w związku z dodatkowym najechaniem i uderzeniem naczepy przez pojazd marki P. (...) o nr rej. (...). W tej sytuacji Sąd nie był w stanie ustalić, za które z uszkodzeń naczepy odpowiada pozwany, a w konsekwencji w jakiej wysokości regres od pozwanego byłby należny. Pozwany nie może bowiem ponosić odpowiedzialności za uszkodzenia naczepy powstałe na skutek najechania przez pojazd marki P.. Tym bardziej, iż prawdopodobnie były one wyższe, albowiem ostatecznie doprowadziły do pożaru naczepy.

Celem wykazania tych okoliczności powód nie zaoferował żadnego wiarygodnego dowodu, stąd też powództwo należało oddalić. Powód nie dość, że nie wykazał zakresu odpowiedzialności pozwanego za skutki ww. zdarzenia, to w niniejszym postępowaniu chciał go obciążyć za dwa zdarzenia (również za skutki na naczepie w wyniku najechania P.). Finalnie nie wykazał również wysokości roszczenia w zakresie odpowiedzialności pozwanego.

W świetle powyższych argumentów nie mają większego znaczenia ustalenia odnośnie kierowania pozwanego pojazdem w stanie po użyciu alkoholu. Sąd stwierdził jednak zgodnie z wyrokiem karnym, że pozwany J. P. (2) w momencie zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu, miał 0,81 promila alkoholu we krwi, za co został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 15 lipca 2020 roku. Pozwany nie zaoferował przy tym żadnych dowodów przeciwnych, w tym takich, które ustalałyby inny jego stan w dniu zdarzenia, w szczególności przedstawiający, iż nie był „w stanie po użyciu alkoholu”, o którym mowa w art. 43 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Sąd oddalił powództwo w całości jako niewykazane, o czym orzekł w punkcie 1. sentencji.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, których treść oraz autentyczność nie były kwestionowane przez strony, stąd też zostały uznane za wiarygodne, jako że korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd dał wiarę również zeznaniom przesłuchanego w sprawie w charakterze świadka M. I., albowiem był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia z dnia 4 października 2018 roku i nie był bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem w sprawie.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd oddalił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego na okoliczność, czy wysokość szkody w naczepie nie była zawyżona. Powód domagał się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, albowiem dowodem tym zamierzał wykazać wysokość należnego odszkodowania. Tymczasem pozwany , co do zasady , nie kwestionował, iż uczestniczył w ww. kolizji i nie podważał kwoty odszkodowania wypłaconej przez powoda z tego tytułu. Pozwany kwestionował bowiem tylko swój udział w tejże szkodzie, podnosząc, iż był on jedynie częściowy, z uwagi na współudział w zdarzeniu również kierowcy P..

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt 2. sentencji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i zasądził od powoda, jako przegrywającego spór, na rzecz pozwanego kwotę łącznie 3.600 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, tj.tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Wynagrodzenie to zostało ustalone na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Odsetki od kosztów procesu Sąd zasądził na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Agnieszka Kuryłas