Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2021 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił E. K., przeliczenia średniego dalszego trwania życia. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni nie spełnia warunków do ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. , ponieważ decyzją z dnia 2 lutego 2017 r. o przyznaniu emerytury (decyzja ostateczna) ,przy ustalaniu jej wysokości , średnie dalsze trwanie życia zostało już ustalone na podstawie tablic trwania życia obowiązujących w dniu ukończenia 60 lat tj. w dniu 10 czerwca 2008 r. , w wariancie korzystniejszym.

/decyzja k.104 plik I akt ZUS/

W dniu 22 października 2021 r. , do organu rentowego wpłynęło odwołanie E. K., od ww. decyzji , w którym wniosła o przeliczenie należnej jej emerytury z uwzględnieniem średniego dalszego trwania życia w wariancie najkorzystniejszym. Skarżąca podniosła ,że organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję pominął okoliczność ,że od dnia uzyskania prawa do emerytury , do chwili obecnej, pozostaje w zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy w Fundacji (...) w Ł. i przez cały ten okres odprowadza składki na ubezpieczenia społeczne. W związku zaś ze zmianą wskaźników dalszego trwania życia i zmniejszeniem liczby prognozowanych do przeżycia miesięcy oraz faktem podlegania ubezpieczeniom po dniu przyznania emerytury , należne jej świadczenie powinno zostać przeliczone w wariancie najkorzystniejszym , z uwzględnieniem najnowszych tabel dalszej prognozowanej długości życia.

/odwołanie k.3 – 5/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.8 – 8 odwrót/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. K. urodziła się (...)

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 10 lutego 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał E. K. emeryturę ,od dnia 1 grudnia 2003 r., jednocześnie zawieszając jej wypłatę z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia przez wnioskodawczynię bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy. Wysokość emerytury została ustalona, stosownie do treści art.53 ustawy emerytalnej.

/decyzja k.33 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 20 października 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., od dnia 1 września 2008 r., rozpoczął wypłatę emerytury w stosunku do E. K. , w związku z ustaniem przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia.

/decyzja k.64 plik III akt ZUS/

W dniu 8 lipca 2014 r. E. K. złożyła wniosek o emeryturę.

/wniosek k.1 – 8 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 16 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił E. K. obliczenia emerytury na podstawie art.55 ustawy emerytalnej.

/decyzja k.19 plik III akt ZUS/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 lipca 2014 r. i przyznał E. K. prawo do obliczenia emerytury w oparciu o art.27 w związku z art.55 ustawy emerytalnej , poczynając od 8 lipca 2014 r.

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 6 lutego 2017 r. , wykonując prawomocny wyrok Sądu z dnia 5 maja 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał E. K. emeryturę od 8 lipca 2014 r. tj. od daty określonej w wyroku Sądu. Do obliczenia wysokości emerytury przyjęto: kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji tj. 399 850,88 zł , kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego tj. 855 749,23 zł , średnie dalsze trwanie życia tj. 194,50 miesięcy. Wyliczona kwota emerytury wyniosła 6 455,53 zł.

/decyzja k.77 – 77 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 1 września 2021 r. E. K. złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia z uwzględnieniem najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia.

/wniosek k.101 – 103 plik I akt ZUS/

Po rozpatrzeniu powyższego wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydała zaskarżoną decyzję.

/decyzja k.104 plik I akt ZUS/

E. K. pozostaje w zatrudnieniu w Fundacji (...).

/okoliczność bezsporna/

Powyższy stan faktyczny w jest bezsporny między stronami. Istotne w sprawie okoliczności zostały ustalone na podstawie dowodów z dokumentów, których strony nie kwestionowały.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle, zebranego w sprawie, materiału dowodowego, odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejsze sprawie, kwestia możliwości obliczenia, należnej wnioskodawczyni, emerytury, na podstawie art.26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U z 2021 r. , poz.291) , pomimo okoliczności ,że wnioskodawczyni urodziła się przed 31 grudnia 1948 r. , została przesądzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 5 maja 2015 r. Istota problemu, w niniejszej sprawie, sprowadziła się, zatem, do rozstrzygnięcia , czy przyjmowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskaźnik średniego dalszego trwanie życia wnioskodawczyni tj. 194,50 miesięcy jest prawidłowy , czy też należna jej emerytura powinna zostać ustalona z uwzględnieniem korzystniejszego wskaźnika.

Zgodnie z treścią art.26 ust.1-6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach. Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust.3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust.2. Tablice są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego. Jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury, zgodnie z ust.1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art.24 ust.1a i 1b oraz w art.27 ust.2 i 3.

Zdaniem Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę, argumentacja wnioskodawczyni, przedstawiona w odwołaniu od zaskarżonej decyzji ZUS, nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy przypomnieć, że zgodnie z dodanym, od 1 maja 2015 r., art.26 ust.6 ustawy emerytalnej – jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego , do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust.1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu , w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny , o którym mowa w art.24 ust. 1a i 1b oraz art.27 ust.2 i 3. Przepis ten zmienił się od 1 października 2017 r. i zgodnie z jego treścią jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Sąd Okręgowy zważył zatem, że z przytoczonych wyżej przepisów wynika po pierwsze, że ani ubezpieczona, ani też ZUS, nie mają żadnego wpływu na określenie wartości średniego dalszego trwania życia, bo ta, zgodnie z wyraźną wolą ustawodawcy, wyrażoną w dyspozycji art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej, corocznie, do dnia 31 marca, określona jest w formie komunikatu Prezesa GUS. Tym samym, należy zaakcentować, że nie ma, w tym zakresie, jakiejkolwiek uznaniowości, ani, tym bardziej, dowolności, po stronie organu emerytalnego, który nie dokonuje żadnych wyliczeń, w tym przedmiocie. Po drugie, konsekwencją cytowanych wyżej przepisów, jest to, że, co do zasady, daną tablicę stosuje się do wniosków, złożonych, w trakcie jej obowiązywania ( ust. 5 art. 26 ustawy emerytalnej), chyba że korzystniejsza dla ubezpieczonego do ustalenia wysokości emerytury okazałaby się tablica trwania życia obowiązująca w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny (ust.6 art. 26 ustawy emerytalnej w cytowanych wyżej brzmieniach obowiązujących od 1 maja 2015r. do 30 września 2017 r. i aktualnie od 1.10.2017r.).

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości ,że najkorzystniejszym wskaźnikiem dalszego trwania życia wnioskodawczyni , przyjmowanym przez organ rentowy, jest wskaźnik średniego dalszego trwanie życia o wartości 194,50 miesięcy właściwy dla daty ukończenia przez wnioskodawczynię wieku 60 lat , zamiast mniej korzystnego średniego dalszego trwania życia w dniu złożenia wniosku o emeryturę tj. 205,00 miesięcy.

Podkreślić należy ,że wnioskodawczyni podjęła samodzielnie decyzję, składając w dniu 8 lipca 2014 r. wniosek emerytalny, co do daty przejścia na emeryturę. Data przejścia na emeryturę decyduje o tym, w jaki sposób obliczana jest wysokość świadczenia. W ocenie Sądu odwołanie jest zatem pozbawione uzasadnionych argumentów, albowiem nie ma żadnych podstaw, by wniosek E. K. z dnia 1 września 2021 r. , traktować jako pierwszy wniosek o emeryturę z wieku powszechnego i stosować aktualne wskaźniki średniego dalszego trwanie życia. Tym samym, brak jest podstaw do przyjęcia innego , bardziej korzystniejszego wskaźnika średniego dalszego trwanie życia, i nie zmienia tego faktu okoliczność ,że wnioskodawczyni pozostaje w zatrudnieniu i są za nią odprowadzane składki na ubezpieczenia.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

S.B.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni