Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 155/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 26 stycznia
2021 r., sygn. akt V K 113/20

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Obrońca oskarżonego adw. G. J.

1. obraza prawa procesowego w postaci art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego oraz pominięcie okoliczności korzystnych dla oskarżonego co miało wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy w szczególności zaś:

a - dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka E. F. i uznanie tych zeznań za wiarygodne w sytuacji gdy zeznania świadka są niespójne, niekonsekwentne oraz rozbieżne z depozycjami pozostałych świadków zdarzenia co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia a następnie uderzył pokrzywdzonego w głowę siekierą co miało istotny wpływ na treść wyroku.

b - dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonego K. P. (1) i uznanie tych zeznań za wiarygodne w sytuacji gdy zeznania świadka są wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne, niespójne, niekonsekwentne oraz rozbieżne z depozycjami pozostałych świadków zdarzenia co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia a następnie uderzył pokrzywdzonego w głowę siekierą co miało istotny wpływ na treść wyroku.

c - dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka M. G. (1) i uznanie tych zeznań za wiarygodne w sytuacji gdy zeznania świadka są wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne, niespójne, niekonsekwentne oraz rozbieżne z depozycjami pozostałych świadków zdarzenia co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia a następnie uderzył pokrzywdzonego w głowę siekierą co miało istotny wpływ na treść wyroku.

d- dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego w postaci opinii biegłego i przyjęcie, iż do urazu pokrzywdzonego doszło w wyniku uderzenia obuchem siekiery podczas gdy szczegółowa analiza przedmiotowej opinii nie pozwala na wysnucie jednoznacznego wniosku, iż mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonego jest zbieżny z zeznaniami świadków, co spowodowało błędne ustalenie faktyczne, iż to oskarżony uderzył pokrzywdzonego obuchem siekiery w głowę co miało wpływ na treść wyroku.

e- dokonanie błędnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka D. K. i pominięcie ich w procesie ustalania stanu faktycznego w sytuacji gdy odnosiły się one bezpośrednio do przebiegu zdarzenia z 7 listopada 2019 r. co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia a następnie uderzył pokrzywdzonego w głowę siekierą co miało istotny wpływ na treść wyroku.

f- pominięcie w procesie ustalania stanu faktycznego wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za niewiarygodne poza okolicznościami, iż oskarżony dzwonił do żony w nocy 17 listopada 2019 r. oraz, że pojechał do lokalu bajaderka w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są spójne, logiczne oraz konsekwentne co spowodowało błędne ustalenie stanu faktycznego w sprawie i miało wpływ na treść wyroku.

g - dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego w postaci opinii biegłego i przyjęcie, iż skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie nastąpił z uwagi na udzieloną pomoc medyczną w sytuacji gdy opinia biegłego nie zawiera ustaleń w tym zakresie co spowodowało błędne ustalenie faktyczne, iż do śmierci pokrzywdzonego nie doszło wskutek interwencji lekarskiej co miało wpływ na treść wyroku.

h - brak dokonania wszechstronnej analizy całości materiału dowodowego w sprawie i przyjęciu, iż oskarżony działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego K. P. (1) do czego miało nie dojść wskutek interwencji ustalonego mężczyzny oraz udzielonej pokrzywdzonemu pomocy medycznej podczas gdy analiza materiału dowodowego zebranego w niniejszym postępowaniu nie pozwala na dokonanie takiego ustalenia.

2. obraza przepisów procedury tj. art. 167 k.p.k. i art. 193 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu badań materiałoznawczych śladów kryminalistycznych w sytuacji gdy uzyskanie wiedzy specjalistycznej było niezbędne dla właściwego ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Obrońca oskarżonego adw. M. K.

- w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 41 § 1 k.p.k. poprzez udział w wydaniu zaskarżonego wyroku przez SSR del. Katarzynę Religę, co do której istniała okoliczność tego rodzaju, że mogła wywoływać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności tego Sędziego w niniejszej sprawie albowiem ww. Sędzia w dniu 5 lutego 2020 r. na etapie postępowania przygotowawczego rozpoznając wniosek Prokuratora o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec P. O. wskazała, że „mając (...) na względzie okoliczności popełnienia zarzucanego podejrzanemu czynu, wymierzenie surowej kary jest wysoce realne” oraz że „powyższe uzasadnia, że podejrzany przebywając na wolności mógłby podejmować bezprawne działania w celu utrudniania toczącego się postępowania”, co wskazuje, iż w składzie Sądu orzekającego winę oskarżonego znalazł się Sędzia, który wcześniej nie tylko uprawdopodabniał sprawstwo oskarżonego (wówczas jako podejrzanego), ale wręcz wskazywał na wysoce realny fakt wymierzenia surowej kary, a o fakcie uprzedniego ww. błędnego przesądzenia o sprawstwie oskarżonego przez ww. Sędziego świadczy fakt późniejszej autorefleksji i odmiennego sposobu uzasadniania tożsamego stanowiska procesowego już po wpłynięciu aktu oskarżenia do Sądu, tj. wskazania w uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 czerwca 2020 r. w przedmiocie oznaczenia czasu trwania tymczasowego aresztowania, iż „w świetle zarzutu postawionego oskarżonemu bezspornym jest, że w przypadku uznania go za winnego popełnienia przypisanego mu przestępstwa grozi mu wymierzenie surowej kary”, co stanowi bezwzględna przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.

- w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1) art. 167 w zw. z art. 297 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia okoliczności sprawy podczas rozprawy głównej i nieprzeprowadzenie koniecznych dowodów, pomimo rażących braków postępowania przygotowawczego, w tym w szczególności niezabezpieczenia podstawowych śladów dowodowych na miejscu zdarzenia i nieprzeprowadzenia dowodów w toku śledztwa, tj. w szczególności:

- nieprzeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia - lokalu (...), w tym wykonania szkicu sytuacyjnego miejsca zdarzenia oraz dokumentacji fotograficznej miejsca zdarzenia,

- niezabezpieczenia śladów biologicznych na miejscu zdarzenia,

- braku pozyskania zapisów z notatników służbowych funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję,

- nieustalenia na podstawie zapisów w ewidencji dyżurnego Policji czasu poszczególnych raportów z czasu interwencji, w tym przybycia funkcjonariuszy Policji na miejsce zdarzenia,

- nieprzesłuchania funkcjonariuszy Policji interweniujących na miejscu zdarzenia,

- niezabezpieczenia nagrań z monitoringu miejskiego wokół lokalu, miejsca zamieszkania oskarżonego oraz trasy pomiędzy ww. lokalizacjami,

- niezabezpieczenia bezpośrednio na miejscu zdarzenia czapki, w której miał być pokrzywdzony (która została przekazana dopiero na drugi dzień Policji przez świadków obciążających oskarżonego),

- nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu materiałoznawstwa,

- niezabezpieczenia wykazu połączeń świadków, pokrzywdzonego i małżonki oskarżonego oraz braku weryfikacji przez pryzmat treści zapisów co do godzin i czasu trwania połączeń zeznań składanych przez wyżej wymienione osoby w postępowaniu przygotowawczym,

- niedokonania oględzin telefonów świadków, pokrzywdzonego i małżonki oskarżonego,

co skutkowało tym, iż postępowanie dowodowe przed Sądem I instancji było skrajnie fragmentaryczne, nie dążyło do usunięcia braków postępowania przygotowawczego i nie służyło wyjaśnieniu rzeczywistych okoliczności na miejscu zdarzenia i przebiegu całości tego zdarzenia, a ograniczyło się w istocie do oparcia się niemalże na depozycjach świadków, których rzetelności i prawdziwości Sąd nawet nie zmierzał zweryfikować, nadbudowując braki co do obrazu stanu rzeczywistego założeniami i wyobrażeniem o faktach, bez skonfrontowania ich z dowodami materialnymi i dokumentowymi (w tym w szczególności stanem lokalu po zdarzeniu, śladami biologicznymi, danymi dotyczącymi godzin połączeń, informacjami o przebiegu interwencji funkcjonariuszy Policji, nagraniami z monitoringu miejskiego etc.),

2) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny zeznań świadków M. G. (1), E. F. oraz K. P. (1) poprzez przyznanie im waloru pełnej wiarygodności, a w zakresie zeznań świadka M. G. (1) uczynienie z nich nadto, jak wskazał to Sąd, najistotniejszego dowodu w niniejszej sprawie w zakresie przebiegu zdarzenia, w sytuacji gdy zeznania wszystkich ww. świadków były sprzeczne pomiędzy sobą co do tych samych okoliczności, a Sąd wszystkim powyższym świadkom dał wiarę i uczynił ich treść podstawą ustaleń faktycznych i skazania oskarżonego, pomimo tego, że:

- świadek M. G. (1) zeznał, iż o godz. 3.36 zadzwoniła do niego świadek E. F., która miała być o tej godzinie w kawiarni (...), w sytuacji gdy świadek E. F. zeznała, iż to o godz. 4.00 otrzymała telefon od S. O., po którym w przeciągu 15 minut dopiero przybyła do kawiarni (...),,

- świadek M. G. (1) zeznał, iż przybył do kawiarni (...) ok. 10 minut po powyższym telefonie od świadka E. F. (tj. ok. 3.46) i w lokalu zastał S. O., świadka E. F. i świadka K. P. (1), co stoi w sprzeczności z ww. godziną przybycia do lokalu wynikającą z zeznań świadka E. F. (tj. ok. 4.15), a jednocześnie świadek K. P. (1) zeznawał, iż przybył do lokalu około lub po 23.00, a „drugi mężczyzna” (jak wynika z kontekstu - świadek M. G. (1)) już tam był,

- świadek M. G. (1) zeznał, iż u oskarżonego po wejściu do kawiarni (...) i zapaleniu świadka ujrzał w ręku torbę foliową koloru czarnego (prawdopodobnie worek na śmieci), z którego oskarżony wyjął siekierę, którą świadek opisał, a następnie oskarżony miał uderzyć najpierw siekierą w bar powodując stłuczenie się znajdujących się na barze szklanek i butelek, a dopiero po tym „ruszyć” w kierunku pokrzywdzonego, który siedział na wyciągnięcie ręki od baru, tymczasem gdy znajdująca się przy barze świadek E. F. nie zeznawała o żadnym zniszczeniu baru, a wskazała, że oskarżony od wejścia krzyczał na pokrzywdzonego, rzucił się na niego i uderzył go „centralnie głowę”, stanowczo podkreślając, że „widziała jedno uderzenie”, zaś również świadek K. P. (1) nie zeznawał o żadnym zniszczeniu baru, wskazując, iż od razu po wejściu do lokalu oskarżony zwrócił się do niego zadając pytania co do wykonania do niego telefonu, w którym to czasie świadek K. P. (1) miał stać, a tylko oskarżony miał się szarpać tylko ze świadkiem M. G. (1), wskazując również, iż dopiero później zorientował się, że krwawi - nie wiedząc, w którym dokładnie momencie stało się coś, co to spowodowało (vide: „On cały czas do mnie mówił, czy ja z nim gadałem przez telefon, a kolega się z nim szarpał. W którymś momencie ja dostałem w głowę i straciłem przytomność. Jak wstałem to poleciałem do tego kolegi i powiedziałem mu, że mu krew leci. A on mi powiedział, że Tobie też leci krew, a byłem w czapce”),

- świadek M. G. (1) w opisywanym przebiegu sytuacji w kawiarni (...) wskazał na rzekomy szereg kolejnych zdarzeń, akcentując, iż widział uderzenie pokrzywdzonego przez oskarżonego ostrzem siekiery w głowę oraz wskazując, iż pokrzywdzony „aż przykląkł”,, a on sam i pokrzywdzony „zalali się krwią”, szarpali się po całym lokalu, a świadek w celu ratowania pokrzywdzonego wyciągał go z lokalu, w sytuacji gdy świadek E. F. zeznała, iż po całym zajściu wszyscy mężczyźni wyszli z lokalu,

3) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego P. O. poprzez uznanie ich za wiarygodne tylko w zakresie wykonania przez niego połączenia do S. O. w noc zdarzenia i przybycia do
kawiarni (...)oraz odmowę przyznania wiarygodności w pozostałym zakresie z powodu sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w sytuacji gdy ten ww. pozostały materiał dowodowy ograniczał się do wzajemnie sprzecznych zeznań świadków M. G. (1), E. F. oraz K. P. (1) - którzy pozostawali w bliskich relacjach, traktując oskarżonego jako przeciwnika zmierzającego nie raz do uniemożliwiania im przesiadywania w lokalu (...) (stanowiącym współwłasność S. O. i oskarżonego) wraz z S. O. do późnych godzin nocnych, poza godzinami otwarcia lokalu i konsumpcji alkoholu na zasadach koleżeńskich (bez uiszczania płatności), w czym P. O. upatrywał przyczyn uzależnienia od alkoholu małżonki, jej zachowania i pogarszania się sytuacji finansowej lokalu - jak również do opinii biegłego lekarza z zakresu chirurgii ogólnej, z którym wyjaśnienia oskarżonego nie były sprzeczne albowiem biegły w swej opinii (wyłącznie pisemnej) w istocie oceniał dowody, tj. odnosząc się do rzekomego przebiegu zdarzenia podawanego przez ww. świadków, nie analizując w istocie, czy tożsame uszkodzenia ciała mogły powstać np. w trakcie szarpaniny czy w wyniku przypadkowego uderzenia w przypadku, w którym trzej mężczyźni „polecieli” na stoły w lokalu, zaś szereg dowodów, które mogłyby co najmniej uprawdopodobnić lub wręcz wykazać prawdomówność oskarżonego (np. nagrania z monitoringu miejskiego wskazujące na brak niesienia przez niego worka mogącego zawierać siekierę) nie zostały przeprowadzone w postępowaniu przygotowawczym, czego Sąd nawet nie próbował skorygować lub uzupełnić,

4) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie zeznań świadka B. K. - siostry małżonki oskarżonego (S. O.), prowadzącej kawiarnię (...), z których wynikały informacje o uzależnieniu od alkoholu S. O., przesiadywaniu w kawiarni po godzinach zamknięcia i wspólnej konsumpcji alkoholu z mieszkańcami okolicznych bloków, w tym w szczególności dwoma mężczyznami oraz jej stosunek wobec oskarżonego, a także samej siostry oraz wręcz obawy świadka B. K. o zachowanie S. O. wobec niej i syna świadka, co wskazuje na postawę życiową S. O., sposób prowadzenia lokalu, zażyłość z pozostałymi świadkami i występowanie pomiędzy nimi swoistej relacji, dla której oskarżonego P. O. mogli postrzegać jako zagrożenie, którego przy sprzyjającej okazji można było obciążyć dodatkowymi czynami wykraczającymi poza zakres zaszłego zdarzenia, czego Sąd nie powinien był tracić z pola widzenia w procesie oceny wiarygodności świadków na zeznaniach których się oparł i całkowicie rezygnując z uzupełnienia braków materiału dowodowego przedłożonego Sądowi przez oskarżyciela publicznego,

a w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k., wyrokowi temu zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw wyroku, a mających wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że:

1) oskarżony P. O. wchodząc do kawiarni (...) miał czarną reklamówkę, z której wyciągnął siekierę, uderzył siekierą w bar, powodując stłuczenie szklanek oraz groził K. P. (1) pozbawieniem życia,

2) oskarżony uderzył pokrzywdzonego obuchem siekiery w głowę, M. G. (1) udało się wyrwać siekierę oskarżonemu, a w trakcie wychodzenia mężczyzn na zewnątrz lokalu, oskarżony ponownie zaatakował obu mężczyzn, po czym zabrał siekierę i udał się w kierunku Planu H.,

3) oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia K. P. (1),

podczas gdy powyższe ustalenia faktyczne poczynione w sprawie i wynikające z nich wnioski Sądu nie mają oparcia w materiale dowodowym w sprawie, przy założeniu poddania go ocenie niezawierającej błędów, który pozwala na ustalenie co najwyżej, że pomiędzy P. O., M. G. (1) i K. P. (1) doszło do szamotaniny, w trakcie której K. P. (1) doznał urazy głowy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne.

Za trafny i zasadny uznać należy jedynie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony przez adwokata M. K. w zakresie pkt 3, który odnosi się do ustalenia, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia K. P. (1).

W tym zakresie zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti nie wykazał w sposób przekonujący, na str. 8 swojego uzasadnienia, że oskarżony działał z bezpośrednim zamiarem zabicia K. P. (1). Natomiast bez wątpienia wymienione w tej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku okoliczności dotyczące zachowania oskarżonego w części zdarzenia, w tym zadanie ciosu siekierą w głowę ze znaczną siłą, świadczą o tym, że P. O. zachowując się w opisany przez Sąd sposób przewidywał możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego i na to się godził. W związku z tym w omawianym zakresie zaskarżony wyrok został zmieniony.

Natomiast pozostałe podniesione w obu apelacjach zarzuty są chybione i bezpodstawne i brak było podstaw do ich uwzględnienia.

Z uwagi zaś na fakt, że część zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego zawartych w obu apelacjach odnosi się do tych samych kwestii dotyczących oceny poszczególnych dowodów czy też błędu w ustaleniach faktycznych to z tego względu zostaną one omówione łącznie aby uniknąć zbędnego dwukrotnego powtarzania tych samych argumentów. Natomiast pozostałe zarzuty podniesione w obu środkach zaskarżenia, które nie są tożsame, zostaną przeanalizowane i omówione oddzielnie.

Za całkowicie chybiony, bezpodstawny uznać należy zarzut obrazy art. 41 § 1 k.p.k., stanowiący zdaniem autorki tej apelacji adwokat M. K. bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.

W ocenie Sądu odwoławczego przytoczone przez skarżącą fragmenty uzasadnień postanowień Sądu z dnia 5 lutego 2020 r. i 23 czerwca 2020 r. wydanych w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania na etapie postępowania przygotowawczego a następnie oznaczenia czasu jego trwania już po wpłynięciu aktu oskarżenia, w żaden sposób nie świadczą o wywieraniu w treści tych postanowień przez SSR del. Katarzynę Religę jednoznacznego poglądu na kwestię winy oskarżonego i tym samym na zaistnienie podstaw określonych w art. 41 § 1 k.p.k. o wyłączenie tego sędziego od merytorycznego rozpoznania przedmiotowej sprawy. Sąd Apelacyjny pragnie podkreślić, że podobnie też tożsame treści jak te cytowane przez autorkę apelacji fragmenty uzasadnienia postanowień dotyczących przedłużenia tymczasowego aresztowania czy też określenia terminu jego dalszego stosowania znajdują się w dziesiątkach czy też setkach podobnych spraw, z którymi Sąd odwoławczy miał okazję zetknąć się podczas ich merytorycznego rozpoznania.

Jest bowiem logiczne i oczywiste, że jeżeli Sąd wydaje postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania to powyższą decyzję procesową musi uzasadnić występowaniem w danej sprawie zarówno ogólnej oraz chociażby jednej ze szczególnych przesłanek tymczasowego aresztowania określonych w art. 249 § 1 k.p.k. oraz art. 258 k.p.k. Zaznaczyć również należy, że zagrożenie surową karą jest jedną z tych szczególnych przesłanek i jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego samodzielną przesłanką do stosowania czy też przedłużenia tymczasowego aresztowania. O tym zaś, czy w danej sprawie realne jest orzeczenie wobec oskarżonego surowej w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k. kary pozbawienia wolności decydują właśnie m. in. charakter danego czynu oraz okoliczności jego popełnienia i do tego właśnie odwołał się Sąd w cytowanych przez skarżącą fragmentach postanowień. O zaistnieniu podstaw określonych w art. 41 § 1 k.p.k. można mówić ale wówczas gdyby Sąd w treści wymienionych postanowień w sposób jednoznaczny przesądził kwestię sprawstwa i winy osoby podejrzanej czy oskarżonej ale taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje.

Sąd Apelacyjny dostrzega fakt, że w cytowanym fragmencie uzasadnienia postanowienia z dnia 23 czerwca 2020 r. jest jedno niewłaściwe słowo „ przypisanego” mu przestępstwa zamiast „ zarzucanego” ale mając na uwadze całe cytowane zdanie w tym stwierdzenie Sądu „ w przypadku uznania go za winnego”, nie może być żadnych wątpliwości, że Sąd w omawianym postanowieniu w żaden sposób nie przesądził winy oskarżonego i dopuścił się jedynie oczywistej omyłki pisarskiej a nie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, jak bezpodstawnie twierdzi obrońca oskarżonego.

Równie chybiony i całkowicie bezpodstawny jest zarzut zawarty w pkt 1 omawianej apelacji dotyczący rzekomej obrazy art. 167 w zw. z art. 297 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. Zauważyć należy, że przedmiotowy zarzut odnosi się do kwestii nieprzeprowadzenia wymienionych dowodów w toku śledztwa a wymieniony przez autorkę apelacji art. 297 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.k. określa cele postępowania przygotowawczego.

Chociażby z tego względu w ocenie Sądu odwoławczego trudno doszukać się racjonalnej możliwości dopuszczenia się obrazy tego przepisu przez Sąd orzekający w sytuacji gdy art. 297 § 1 k.p.k. określa cele postępowania przygotowawczego i jest oczywiste jaki organ to postępowanie prowadził. W treści zarzutu, jako rzekomo naruszony, wymieniono również art. 167 k.p.k., czyli przepis, który ma zastosowanie na etapie postępowania sądowego a nie przygotowawczego (śledztwa) do czego odwołuje się skarżąca w końcowej części omawianego zarzutu. Podkreślić również należy, że wymieniony art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. zawiera zasady ogólne postępowania karnego i jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, podobnie jak art. 4 k.p.k. z powyższych względów, przepisy te nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutów zarówno apelacyjnych jak też kasacyjnych. Dla Sądu odwoławczego orzekającego w przedmiotowej sprawie jest oczywiste, że może wystąpić sytuacja gdy określone braki bądź uchybienia popełnione w toku postępowania przygotowawczego mogą być podstawą zarzutów apelacyjnych ale wówczas gdy uchybienia te przeniknęły do postępowania sądowego, w jego toku nie zostały konwalidowane oraz co równie ważne, czy też najistotniejsze miały wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Oczywistym jest również to, że wskazane braki czy też uchybienia należy rozpatrywać przez pryzmat tego czego one dotyczą i czy odnoszą się do istoty tej sprawy.

W przedmiotowej sprawie dotyczącej zdarzenia z dnia 17 listopada 2019 r. kluczowe i zasadnicze kwestie odnoszą się do tego czy to oskarżony uderzył pokrzywdzonego siekierą w głowę oraz z jakim zamiarem działał, czy chciał zabić K. P. i działał w tym zakresie z zamiarem bezpośrednim czy też jedynie przewidywał możliwość pozbawienia jego życia i na to się godził. To jest istota przedmiotowej sprawy i w związku z tym wszystkie podniesione w obu apelacjach zarzuty należy rozpatrywać właśnie przez pryzmat wskazanych okoliczności, w aspekcie tego czy odnoszą się i dotyczą wymienionych zasadniczych zagadnień.

W tym kontekście większość okoliczności wymienionych w ramach omawianego zarzutu z pkt 1 nie ma kompletnie żadnego znaczenia bądź też jest obojętna dla ustalenia tych zasadniczych okoliczności. Trudno bowiem dopatrzeć się znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i traktować jako istotny brak postępowania mający wpływ na ustalenie czy to oskarżony zadał cios siekierą w głowę pokrzywdzonego i z jakim uczynił to zamiarem, brak pozyskania zapisów z notatników służbowych funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję, niedokonanie oględzin telefonów świadków, pokrzywdzonego i małżonki oskarżonego, czy też nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu materiałoznawstwa odnośnie uszkodzeń czapki, czy jej zabezpieczenie dopiero następnego dnia po zdarzeniu.

Zdaniem Sądu odwoławczego nie można zatem zaakceptować stanowiska skarżącej, że postępowanie dowodowe przed Sądem I instancji było skrajnie fragmentaryczne oraz, że nie służyło wyjaśnieniu rzeczywistych okoliczności. Powyższe stwierdzenia są całkowicie bezpodstawne i w żaden sposób nie odnoszą się do istoty przedmiotowej sprawy.

W omawianej apelacji podniesiony również został zarzut obrazy art. 410 k.p.k. dotyczący pominięcia zeznań świadka B. K. – siostry małżonki oskarżonego. Przedmiotowy zarzut w ocenie Sądu odwoławczego jest bezpodstawny gdyż wymienione w pkt 4 okoliczności, na które zeznawała świadek nie odnoszą się do istoty przedmiotowej sprawy a dotyczą kwestii zupełnie ubocznych dotyczących zachowania żony oskarżonego wobec wymienionych osób.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd meriti dokonał analizy zeznań złożonych przez świadka B. K. ale zasadnie stwierdził, że skoro świadek nie była obecna przy zdarzeniu to jej zeznania nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Skoro więc Sąd Okręgowy dokonał analizy zeznań wymienionego świadka to nie można uznać, że dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. Podkreślić również należy stanowisko Sądu, że zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla ustaleń faktycznych składających się przecież z dokumentów strony przedmiotowej i podmiotowej i odnoszą się do określonego zdarzenia przy którym B. K. nie była obecna.

Pozostałe zarzuty dotyczące obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. i błędu w ustaleniach faktycznych są w zasadniczym zakresie tożsame z zarzutami podniesionymi przez adwokata G. J., który w sporządzonej apelacji zarzucił obrazę art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych.

W ramach tych tożsamych rodzajowo zarzutów zawartych w obu apelacjach kwestionowana jest ocena dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie. Adwokat M. K. w zarzutach z pkt 2 i 3 kwestionuje ocenę zeznań świadków: M. G. (1), E. F., K. P. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego. Natomiast w drugiej z omawianych apelacji postawiono zarzuty dokonania rzekomo dowolnej a nie swobodnej oceny zarówno wymienionych wyżej świadków, wyjaśnień oskarżonego jak również kwestionowana jest ocena zeznań świadka D. K. oraz opinii biegłego.

Dokonując zatem analizy tych tożsamych zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. i błędu w ustaleniach faktycznych stwierdzić należy, że są one bezpodstawne bowiem dokonana przez Sąd meriti ocena zarówno wyjaśnień oskarżonego jak też zeznań świadków M. G. (1), K. P. (1), E. F. oraz opinii biegłego nie nosi cech dowolności w rozumieniu art. 7 k.p.k. Nie zawiera ona błędów natury faktycznej lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i z tego też względu zasługuje na pełną akceptację ze strony Sądu odwoławczego.

Podkreślić należy, że w ramach realizacji prawa do obrony oskarżonego, prawem oskarżonego oraz jego obrońców jest mnożenie wątpliwości oraz wskazywanie na występujące nieścisłości czy też sprzeczności w zgromadzonych dowodach. Jednocześnie jednak trzeba mieć na uwadze fakt wynikający z treści art. 438 pkt 2 k.p.k. a mianowicie, że dla skuteczności zarzutu obrazy prawa procesowego konieczne jest wykazanie zarówno tego, że Sąd meriti rzeczywiście naruszył określony przepis ale także, że owa obraza mogła czyli w przekonaniu skarżącego miała wpływ na treść wyroku. Jest również oczywiste, że w przypadku przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów takich jak art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. czy też art. 5 § 2 k.p.k. ów wpływ na treść wyroku może być skutecznie wykazany tylko poprzez skuteczne zakwestionowanie dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych w całości lub też określonego elementu lub elementów składających się na stronę przedmiotową i podmiotową tych ustaleń.

Zdaniem Sądu odwoławczego oboje skarżący nie podważyli w sposób skuteczny dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów i nie wykazali, że jest ona błędna i dowolna.

Wywody obrońców oskarżonego w ramach omawianych zarzutów sprowadzają się w istocie do wykazania, że pomiędzy zeznaniami wymienionych w treści zarzutów świadków występują wskazane różnice oraz nieścisłości. Zaznaczyć jednak należy, że jak wynika to z pkt 2.1 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia Sąd meriti przy ocenie zeznań świadków: M. G. (1), E. F. i K. P. (1) miał na uwadze występujące różnice i rozbieżności zarówno pomiędzy poszczególnymi wypowiedziami tych świadków jak też te związane z etapem postępowania, na którym wymienieni świadkowie składali zeznania. Podkreślić jednak należy, że owe różnice i rozbieżności nie dotyczą kwestii o zasadniczym znaczeniu dla dokonanych ustaleń faktycznych oraz zostały one w sposób logiczny i przekonujący wyjaśnione.

Odnośnie zasadniczej dla rozstrzygnięcia niniejszej kwestii tj. tego, że to oskarżony uderzył pokrzywdzonego siekierą w głowę w dniu 17 listopada 2019 r. w lokalu (...) w W. depozycje tych świadków są zgodne i ze sobą korespondują. Powyższy fakt wynika zarówno z uznanego za najistotniejszy dowodu tj. zeznań M. G. (1), który stwierdził, że oskarżony uderzył pokrzywdzonego ostrzem siekiery jak również wprost wynika z zeznań K. P., który podczas pierwszego przesłuchania w sposób kategoryczny stwierdził, że oskarżony trzymał w ręku siekierę gdy wszedł do lokalu. O braku wiarygodności zeznań świadka M. G. nie może świadczyć zaś to, że zeznał, iż oskarżony uderzył ostrzem siekiery a nie obuchem, w sytuacji gdy zdarzenie było dynamiczne i niespodziewane. Ponadto zeznania wymienionych świadków wbrew twierdzeniom skarżących znajdują także oparcie w opinii sądowo – lekarskiej zarówno pisemnej jak też uzupełniającej z której wynika, że kształt rany oraz charakter złamania kości czaszki świadczy o tym, że była ona zadana narzędziem tępokrawędzistym, o dwóch krawędziach prostopadłych i takim narzędziem mógł być obuch siekiery lub inne narzędzie o podobnych cechach.

W kontekście treści powyższej opinii sądowo – lekarskiej oraz pozostałych dowodów uznanych za wiarygodne zasadnie odmówiono wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przedstawia w swoich wyjaśnieniach żadnej przekonującej i logicznej wersji zdarzenia. Oczywiście oskarżony w ramach realizacji prawa do obrony może składać różnej treści depozycje i może także kłamać ale jednocześnie Sąd meriti ma nie tylko prawo ale obowiązek poddania wyjaśnień oskarżonego analizie i ocenie także w aspekcie pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, które całkowicie podważają wersję przebiegu zdarzenia podaną przez oskarżonego. Zasadnie zatem Sąd Okręgowy stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego w żaden logiczny sposób nie tłumaczą mechanizmu powstania obrażeń głowy u pokrzywdzonego.

W kontekście tego całkowicie błędne, dowolne i sprzeczne z treścią zgromadzonych w sprawie dowodów jest twierdzenie adwokata G. J., że do obrażeń ciała pokrzywdzonego mogło dojść w trakcie szamotaniny pomiędzy oskarżonym a świadkami lub też „ tuż po tym zdarzeniu”.

W ocenie Sądu Apelacyjnego takie zupełnie bezpodstawne i całkowicie oderwane od realiów dowodowych twierdzenia wręcz rażą swoją dowolnością i świadczą o tym, że autora tej apelacji, w jego przekonaniu, nie obowiązuje zasada lojalności wobec faktów. W sytuacji gdy w opinii sądowo – lekarskiej stwierdzono, że skoro rana u pokrzywdzonego zlokalizowana jest powyżej umownej i od dawna uznanej jako kanon medycyny sądowej „ linii kapeluszowej” czyli umownej granicy, powyżej której uraz powstaje w wyniku czynnego działania sprawcy, oraz mając na uwadze zeznania M. G. i K. P. to brak jest jakichkolwiek podstaw aby zakwestionować ustalenia Sądu meriti, że obrażenia te spowodował oskarżony uderzając pokrzywdzonego siekierą w głowę.

Dokonując analizy depozycji skarżących, w których podejmują oni nieudolną próbę podważenia wiarygodności zeznań wymienionych świadków poprzez eksponowanie występujących w tych zeznaniach rozbieżności szczegółowo opisanych w treści poszczególnych zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. jak też w uzasadnieniu obu wniesionych apelacji stwierdzić należy, że nie dotyczą one kwestii zasadniczych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zostały przez Sąd meriti zauważone i uwzględnione i z tego też względu omawiane zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. W kontekście podniesionych i analizowanych zarzutów nasuwa się również uzasadniona refleksja, że obrońcy oskarżonego uważają, iż świadkowie zdarzenia z dnia 17 listopada 2019 r. powinni w istocie przewidzieć zachowanie oskarżonego i bardziej skoncentrować się na jego szczegółach tj. o której dokładnie godzinie były wykonywane poszczególne połączenia telefoniczne, w co dokładnie była zawinięta siekiera oraz czy wcześniej uderzył nią w bar i ile szklanek się stłukło, czy też najpierw uderzył w głowę pokrzywdzonego a następnie w przedmiotowy bar. Z wywodów skarżących wynika, że świadkowie obecni w lokalu powinni przewidzieć to, że w środku nocy przyjedzie ktoś z siekierą i przygotowani na tę okoliczność powinni w swoich notatnikach czy też telefonach komórkowych dokładnie opisać przebieg zdarzenia i następnie w kolejnych zeznaniach powtarzać to bez żadnych zniekształceń. Oczywiście zdaniem skarżących powinno się to odnosić także do pokrzywdzonego uderzonego w głowę obuchem siekiery z dużą siłą, u którego trzeba było przeprowadzić zabieg operacyjny w postaci odgłębienia kości czaszki i usunięcia krwiaka nadtwardówkowego w okolicy ciemieniowo-skroniowej.

Powyższa uwaga Sądu jest podyktowana merytorycznym poziomem wniesionych apelacji oraz całkowitym brakiem respektowania przez skarżących zasady lojalności wobec faktów.

Adwokat G. J. w swojej apelacji podniósł także zarzut obrazy art. 410 k.p.k. polegający na pominięciu w procesie ustalenia stanu faktycznego wyjaśnień oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego zarzucenie Sądowi meriti pominięcia przy ustaleniach faktycznych dowodu, który w zasadniczej części został uznany za niewiarygodny jest całkowicie bezpodstawne i świadczy o całkowicie błędnym rozumieniu art. 410 k.p.k. Należy bowiem wyraźnie stwierdzić i przypomnieć skarżącemu, że podstawą dokonanych ustaleń faktycznych są jedynie dowody obdarzone walorem wiarygodności a w żadnym wypadku takiej podstawy nie mogą stanowić dowody uznane za niewiarygodne. Wbrew twierdzeniom autora apelacji nie doszło również do obrazy art. 167 k.p.k., art. 193 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badań materiałoznawczych czapki pokrzywdzonego. W kontekście tego zarzutu uznać należy, że skoro Sąd meriti nie czynił żadnych ustaleń odnośnie uszkodzenia czapki w sposób samodzielny, gdyż nie było takiej potrzeby, to nie mógł naruszyć art. 193 § 1 k.p.k. Uznać również należy, że do zakresu postępowania w przedmiotowej sprawie nie należało ustalenie sposobu i zakresu uszkodzenia czapki pokrzywdzonego tylko dokonanie ustaleń odnośnie mechanizmu powstania uszkodzeń jego głowy, co też nastąpiło.

Zdaniem Sądu odwoławczego całkowicie trafne są również dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w pozostałym zakresie i mają one pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Dotyczy to zarówno ustalenia, że oskarżony uderzył obuchem siekiery pokrzywdzonego w głowę, jak również okoliczności w jakich do tego doszło i skutków dla K. P. jakie to uderzenie spowodowało.

Zaznaczyć również należy, że Sąd Apelacyjny zmieniając wyrok w zakresie ustalonego zamiaru oskarżonego nie znalazł jednocześnie żadnych podstaw do zmiany wyroku w zakresie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności. Została ona bowiem orzeczona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia określonego w art. 148 § 1 k.k. a brak było podstaw określonych w art. 60 § 2 k.k. do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenia jej poniżej dolnej granicy jej ustawowego zagrożenia. Oskarżony przyjął przed Sądem określoną postawę i stanowisko, w którym brakuje jakichkolwiek przejawów skruchy, czy też krytycznej refleksji nad tym jak się zachował w stosunku do pokrzywdzonego. Taka postawa oskarżonego uniemożliwiała zaś zastosowanie instytucji określonej w art. 60 § 2 k.k. i w konsekwencji złagodzenie orzeczonej kary.

Wnioski

Obrońca oskarżonego adw. G. J.

- o zmianę przez Sąd Apelacyjny wyroku poprzez orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

- o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu materiałoznawczego badania śladów kryminalistycznych na okoliczność: ustalenia czy uszkodzenia czapki pokrzywdzonego mogły powstać w wyniku uderzenia narzędziem tępokrawędzistym w warunkach opisanych przez świadków zdarzenia.

Obrońca oskarżonego adw. M. K.

- o przeprowadzenie dowodów w postaci:

1) zapisów z notatników służbowych funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję w dniu 17 listopada 2019 r. w kawiarni (...),

2) zapisów w ewidencji dyżurnego Policji czasu poszczególnych raportów z czasu interwencji, w tym przybycia funkcjonariuszy Policji na ww. miejsce zdarzenia,

3) przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji interweniujących na ww. miejscu zdarzenia,

4) nagrań z monitoringu miejskiego wokół lokalu, miejsca zamieszkania oskarżonego oraz trasy pomiędzy ww. lokalizacjami,

5) przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu materiałoznawstwa,

6) wykazu połączeń świadków, pokrzywdzonego i małżonki oskarżonego oraz braku weryfikacji przez pryzmat treści zapisów co do godzin i czasu trwania połączeń zeznań składanych przez wyżej wymienione osoby w postępowaniu przygotowawczym,

- na okoliczność przebiegu zdarzenia w dniu 17 listopada 2019 r., w tym w szczególności zachowania oskarżonego P. O. i zachowań poszczególnych świadków, stanu lokalu (...), mechanizmu powstania rany na głowie pokrzywdzonego.

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Zawarte w obu apelacjach wnioski końcowe o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu lub też o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti nie zasługiwały na uwzględnienie. Skoro bowiem zebrane w sprawie dowody pozwalały na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu to brak było podstaw do wydania przez Sąd odwoławczy wyroku uniewinniającego. Natomiast art. 437 § 2 k.p.k. zawiera zamknięty katalog podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji. W ocenie Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie żadna z tych podstaw nie zachodzi, a w szczególności nie ma żadnej potrzeby i konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Oprócz zmiany pkt I zaskarżonego wyroku dotyczącego przyjętego przez Sąd meriti zamiaru z jakim działał oskarżony, w zakresie pozostałych elementów rozstrzygnięć zawartych w pkt 1 – 4 zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Poza kwestią zamiaru oskarżonego, wszystkie pozostałe elementy rozstrzygnięcia Sądu I instancji są trafne i prawidłowe. Dotyczy to zarówno ustalenia, że oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu polegającego na uderzeniu K. P. (1) siekierą w głowę, co spowodowało opisane w treści wyroku skutki w postaci obrażeń ciała, kwalifikacji prawnej tego czynu przyjętej przez Sąd meriti oraz wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności. Skoro więc powyższe elementy rozstrzygnięcia Sądu I instancji są prawidłowe, trafne i mają pełne oparcie w treści zgromadzonych w sprawie dowodów i okoliczności oraz znajdują odzwierciedlenie w prawidłowo zastosowanych przepisach prawa materialnego, to zaskarżony wyrok w omawianym zakresie należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt I poprzez przyjęcie, że oskarżony P. O. działał w zamiarze ewentualnym a nie bezpośrednim pozbawienia życia K. P. (1).

Zwięźle o powodach zmiany.

W ocenie Sądu odwoławczego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykazano w sposób przekonujący, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego K. P.. Nie ma natomiast żadnych wątpliwości, że oskarżony uderzając ze znaczną siłą pokrzywdzonego obuchem siekiery w głowę powinien przewidywać, że takie uderzenie mogło pozbawić życia K. P. (1) i na to się godził o czym świadczy zachowanie oskarżonego w czasie zdarzenia. Obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku tego uderzenia i wykonany zabieg operacyjny polegający na odgłębieniu złamania kości czaszki, usunięciu krwiaka nadtwardówkowego w okolicy ciemieniowo skroniowej oraz wykonaniu plastyki kości czaszki płytką C. świadczą w sposób jednoznaczny zarówno o dużej sile z jaką zadał cios siekierą oskarżony jak również o zamiarze działania oskarżonego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński

Jerzy Leder Izabela Szumniak

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. O.

adw. G. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. O.

adw. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana