Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

Ka 125/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 788/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji, a mianowicie:

1. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 399 § 2 k.p.k. polegający na uwzględnieniu wniosku obrońcy o odroczenie rozprawy w celu umożliwienia przygotowania się do obrony - w związku z uprzedzeniem przez sąd o zmianie kwalifikacji prawnej czynu - ogłoszonego pod nieobecność oskarżonego co naruszyło prawo do obrony oskarżonego,

2. obraza przepisów postępowania art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków I. B., R. S., A. G. co doprowadziło do błędnego uznania że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że:

- osadzony prezentował naganne zachowania i postawy,

- oskarżony kilkukrotnie dokonał uszkodzeń różnorakich sprzętów w celach, które zajmował,

- 30.08.2020 r. oskarżony dokonał uszkodzeń wyposażenia celi tj. kamer monitorujących cele i umywalki,

- M. B. kierował do umundurowanego funkcjonariusza A. G. słowa obraźliwe i wulgarne,

- oskarżony kilkakrotnie splunął na mundur i przyłbice A. G. i groził mu,

- oskarżony skierował do R. S. słowa obraźliwe i wulgarne i groził mu podczas wykonywania przez niego czynności wobec osadzonego,

- oskarżony kierował do I. B. słowa wulgarne i obraźliwe a po zamknięciu kraty koszowej niespodziewanie odwrócił się oskarżony w stronę I. B. i uderzył ręką w jego kask i splunął w jego kierunku,

co jest konsekwencją obrazy art. 7 k.p.k. i dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego

4. rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Bowiem wbrew wywodom apelacji, analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy oraz pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzą do wniosku, że Sąd ten w sposób syntetyczny i klarowny rozważył wszystkie dowody oraz okoliczności ujawnione w toku rozprawy i na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Tym samym, podzielić należy w całej rozciągłości stanowisko Sądu Rejonowego i jego argumentację, co do tego, że oskarżony jest winny dokonania przypisanych mu przestępstw. Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wartość dowodową relacji świadków - funkcjonariuszy służby więziennej w osobach A. G., Ł. F., R. S., M. P., I. B., S. S. korespondujące z nagraniami z monitoringu z Aresztu Śledczego w P.. W tym kontekście nie ma racji apelujący, jakoby sąd meriti błędnie ustalił, że osadzony prezentował naganne zachowania i postawy, dokonywał uszkodzeń różnorakich sprzętów w celach, które zajmował, kierował do umundurowanego funkcjonariusza A. G. słowa obraźliwe i wulgarne, a także kilkakrotnie splunął na jego mundur i przyłbice oraz mu groził, a także skierował do R. S. słowa obraźliwe i wulgarne i groził mu podczas wykonywania przez niego czynności wobec osadzonego, oraz kierował do I. B. słowa wulgarne i obraźliwe a po zamknięciu kraty koszowej niespodziewanie odwrócił się oskarżony w stronę I. B. i uderzył ręką w jego kask i splunął w jego kierunku. Tym samym, nie zasługuje na walor wiarygodności wersja wydarzeń prezentowana przez oskarżonego, który sugerował, jakoby to funkcjonariusze publiczni zachowywali się względem niego prowokacyjnie i wyzywająco. W ocenie sądu odwoławczego wynika to wyłącznie z dążenia oskarżonego do zminimalizowania jego odpowiedzialności karnej.

Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony w apelacji zarzut rażącej i mogącej mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy art. 399 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. W orzecznictwie podkreśla się, że ratio legis normy art. 399 k.p.k. tkwi w tym, by nie zaskakiwać stron rozstrzygnięciami sądu w zakresie oceny prawnej zarzucanego aktem oskarżenia działania, do czego zobowiązuje zasada lojalności procesowej. Najczęściej element zaskoczenia, który z reguły powoduje jednocześnie naruszenie prawa do obrony oskarżonego, wiąże się z przyjęciem przez sąd (w granicach oskarżenia) przepisu prawa wypełniającego znamiona innego przestępstwa niż określone w akcie oskarżenia. Takiego zaś elementu generalnie trudno doszukać się w sytuacji, w której przyjęto węższy zakres czynu, niż to zarzucano w akcie oskarżenia, czy złagodzono postać strony podmiotowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 marca 2004 r., sygn. III KK 353/03, LEX 122298). Naruszenie dyrektywy wynikającej z treści art. 399 § 1 k.p.k. nie jest uchybieniem należącym do kręgu bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Jego znaczenie w procesie, a przede wszystkim wpływ na treść rozstrzygnięcia, należy analizować w realiach konkretnej sprawy, uwzględniając zdarzenia procesowe, które miały miejsce w dotychczasowym postępowaniu. Innymi słowy, zaniedbanie powinności uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej badanego czynu nie zawsze i nie w każdej sytuacji będzie stanowiło obrazę przepisów postępowania istotną w orzekaniu odwoławczym, ale tylko wtedy, gdy mogło to mieć (a w tej konkretnej sytuacji nie miało) wpływ na treści wyroku sądu I instancji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 września 2006 r., sygn. II AKa 135/06, LEX nr 227403). Komentowany przepis wskazuje wyraźnie jedną możliwą konsekwencję uznania przez sąd orzekający potrzeby zmiany kwalifikacji prawnej czynu, przewidując w art. 399 § 2 k.p.k. przerwanie rozprawy w celu umożliwienia oskarżonemu przygotowania się do obrony. Na tej podstawie przerwa może nastąpić wyłącznie na wniosek oskarżonego, przy czym należy się zgodzić, że wniosek może być złożony również przez jego obrońcę ( T. Grzegorczyk, KPK. Komentarz, t. 1, 2014, s. 1340). Inna strona, która w związku z notyfikowaną przez sąd zmianą kwalifikacji prawnej potrzebuje czasu w celu przygotowania się do należytego reprezentowania swoich interesów procesowych w toku dalszego postępowania może zwrócić się o zarządzenie przerwy na podstawie art. 401 § 1 k.p.k., wykazując w swoim wniosku, że przemawiają za tym ważne przyczyny. Wniosek oskarżonego lub jego obrońcy złożony na podstawie art. 399 § 2 k.p.k. nie przesądza przerwania rozprawy. Ponieważ analizowany przepis nie stanowi inaczej, należy stwierdzić, opierając się na zasadzie wyrażonej w art. 401 k.p.k., że kwestia zarządzenia przerwy jest pozostawiona swobodnemu uznaniu przewodniczącego składu sądzącego, który bierze w tym zakresie pod uwagę to, czy jej zarządzenie jest niezbędne dla przygotowania obrony (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 07.04.2016 r., II AKa 332/15, Legalis). Negatywna ocena w tym względzie znajdzie uzasadnienie, gdy oskarżony korzysta z pomocy obrońcy, odpowiednio wcześniej ustanowionego i zaznajomionego ze sprawą, a zmiana kwalifikacji prawnej wynika z obowiązujących przepisów prawa, które powinny być obrońcy znane z racji wykonywanego zawodu (por. wyr. SA w Warszawie z 16.7.2019 r., II AKa 23/19, Legalis). Podkreślić przy tym należy, że przepis art. 399 § 2 k.p.k. nie przewiduje odroczenia rozprawy w celu przygotowania obrony w następstwie uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu według innego przepisu prawnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.12.2016 r., V KK 306/16, Legalis). Podejmując decyzję w kwestii wniosku oskarżonego o przerwę, przewodniczący składu sądzącego powinien mieć przede wszystkim na względzie charakter i kierunek notyfikowanej zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oraz rodzaj i rozmiar zmian w opisie czynu, jeżeli takie zmiany leżą u jej podłoża. Wniosek o przerwę nie jest wiążący, skoro ustawa mówi: "można przerwać rozprawę". Wobec konieczności respektowania prawa oskarżonego do obrony (art. 6 k.p.k.) przerwanie rozprawy powinno jednak nastąpić zawsze, gdy uprzedzenie dotyczy możliwości zmiany kwalifikacji prawnej na surowszą. W innych przypadkach zarządzenie przerwy podlega ocenie sądu.

W aspekcie powyższego rzeczywiście na rozprawie w dniu 28 grudnia 2021 r. (k. 238) Sąd uprzedził o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów, a na rozprawie w tym momencie nie był obecny, przy czym, był prawidłowo zawiadomiony o rozprawie i uczestniczył w niej on-line, lecz w jej trakcie oświadczył, że nie chce dalej brać w niej udziału i na tym połączenie zakończono). W związku z tym, sąd nie uwzględnił wniosku jego obrońcy o przerwanie rozprawy powołując się na okoliczność, że oskarżony zadeklarował brak woli uczestnictwa w rozprawie. Zważyć należy, iż z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że w wyniku rozpoznania wniosku sąd może a nie musi przerwać rozprawę w celu umożliwienia oskarżonemu przygotowania się do obrony. Nie jest to zatem obligatoryjne. Wbrew twierdzeniom autora apelacji odmowa odroczenia rozprawy nie naruszyła prawa do obrony oskarżonego albowiem zmiana kwalifikacji prawnej czynów poprzez przyjęcie czynów opisanych w punktach I i II aktu oskarżenia, że stanowią jeden czyn zabroniony, zaś co do czynów z punktów III i IV poprzez wyeliminowanie działania w warunkach recydywy jest co do zasady działaniem na korzyść oskarżonego.

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Odnosząc się do rodzaju i wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego M. B., podzielić należało stanowisko Sądu pierwszej instancji co do zasadności wymierzenia izolacyjnej kary pozbawienia wolności. Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych (wskazując, że jest on znaczny - oskarżony godził wszak w dobra takie jak powaga instytucji publicznych, nietykalność cielesną i godność osobistą funkcjonariusza publicznego pokrzywdzonych I. B., R. S. i A. G.) oraz jego stopień zawinienia, w tym uprzednią karalność i słusznie uznał, że adekwatną reakcją karną będzie bezwzględna kara łączna 7 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Okręgowego, dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary łącznej 7 miesięcy pozbawienia wolności - a więc na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu meriti - jest współmierna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, uchodzić musi jako znaczny i spełnia zadania społecznego oddziaływania kary i cele szczególno - prewencyjne. Jest wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu oraz danych osobopoznawczych dotyczących oskarżonego (uprzedniej ośmiokrotnej karalności (w tym za tożsame czyny), przy czym, za czyny innego rodzaju oraz tego samego rodzaju, jednakowoż na kary zarówno kary ograniczenia wolności, jak i pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem oraz bezwzględne) i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k., uznana być musi za karę prawidłowo wyważoną. Należy przy tym mieć nadzieję, że kara wymierzona oskarżonemu w niniejszym postępowaniu spełni swoje cele nie tylko w indywidualnym zakresie, ale zwiększy także świadomość innych osoby zobowiązane do przestrzegania zasad bezpieczeństwa w lotnictwie, dzięki czemu podobnych wydarzeń będzie można w przyszłości uniknąć.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 788/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja obrońcy oskarżonego M. B. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata E. M. ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18).

3

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego M. B. od opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), mając na względzie jego sytuację osobistą (długotrwały pobyt w izolacji penitencjarnej) i możliwości finansowe oskarżonego M. B. (aktualnie brak dochodów).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. B..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt VII K 788/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana