Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 158/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 grudnia 2021 roku w sprawie II K 185/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora, w/w zostaną rozpoznane łącznie:

1. zarzut obrazy przepisów postępowania, które mogą mieć wpływ na jego treść, w postaci naruszenia dyspozycji:

- art. 201 k.pk., a polegającego na zaniechaniu uzyskaniu w toku postępowania uzupełniającej opinii biegłych (...) w K. - ewentualnie innego zespołu biegłych - w sytuacji istnienia w materiale dowodowym dwóch opinii sygnowanych przez (...) Medyczny w K., pozostających w sprzeczności co do wniosków końcowych, a dotyczących oceny zachowania personelu medycznego wobec pokrzywdzonej D. K. oraz jej dziecka, a także następstw tego zachowania dla życia i zdrowia pokrzywdzonych, przy czym złożona do protokołu rozprawy w dniu 30 listopada 2021 roku opinia ustna biegłego z zakresu ginekologii — położnictwa i ginekologii prof. R. S. (1) jest opinią dotkniętą wadą niepełności, niejasności i sprzeczności i jako taka miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem stanowiła jego podstawę, a nie wyjaśniała toku rozumowania biegłego, przyjętych przez niego metod badawczych oraz podstaw opracowania wniosków; nadto biegły ten w toku składanej do protokołu ustnej opinii wypowiedział się co do winy oskarżonych, wykraczając poza zakres swoich kompetencji oraz uprawnień;

- art. 424 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wydanego orzeczenia w sposób nie spełniający wymagań określonych w tym przepisie, w szczególności naruszenia wymogu zgodności pomiędzy wydanym wyrokiem, a jego uzasadnieniem, które winno być odzwierciedleniem procesu rozumowania Sądu, co miało ten wpływ na treść wydanego orzeczenia, iż pozostawia w sferze rozważań i domysłów kwestię zakresu odpowiedzialności oskarżonych oraz motywów Sądu wydającego w sprawie rozstrzygnięcie w zakresie uniewinnienia oskarżonych od zarzucanych im czynów, a jednocześnie brak oceny zgromadzonego materiału dowodowego pod względem jego wiarygodności, przejawiająca się w braku wskazania, które z dowodów Sąd uznał za wiarygodne, a którym odmówił tego waloru i z jakiego powodu;

2). zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu w oparciu o wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, iż oskarżeni nie naruszyli swoim zachowaniem reguł postępowania medycznego wobec pokrzywdzonej D. K. i jej dziecka, opisanych w akcie oskarżenia i nie ponoszą odpowiedzialności za zaistniałe skutki, a tym samym brak jest przesłanek uzasadniających uznanie obu oskarżonych winnymi dokonania zarzucanych im aktem oskarżenia czynów wyczerpujących dyspozycję art. 160 § 1 i 2 kk w zw. z art. 155 kk w zw. z ort. 11 §2 kk, podczas gdy właściwa ocena okoliczności sprawy prowadzi do wniosku przeciwnego, tj. takiego, że oboje oskarżeni w ramach zarzucanych im czynów naruszyli reguły postępowania medycznego wobec ciężarnej pokrzywdzonej oraz jej dziecka i tym samym ponoszą odpowiedzialność za zaistniałe skutki;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 05.04.2007r., sygn. akt II AKa 30/07, LEX nr 312473).

Wbrew twierdzeniom skarżącego nie sposób zgodzić się z jego zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Przekonanie Sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 kpk wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 kpk), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 kpk oraz wyczerpującego i logicznego – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uzasadnienia przekonania Sądu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2006r., sygn. akt III KK 415/06, LEX nr 324831).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że Sąd I instancji przeprowadził w sposób prawidłowy i niezwykle szczegółowy postępowanie dowodowe, dokonując trafnych ustaleń w oparciu o ocenę zgodną z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, rzetelnie, w sposób jasny i dostatecznie wyczerpujący przedstawiając następnie tę ocenę w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Sąd wskazał zatem, którym dowodom i w jakim zakresie dał wiarę, a któremu dowodowi, w jakim zakresie i z jakiego powodu odmówił wiarygodności, podając łatwe do zweryfikowania i przekonujące ku temu powody. Nie ma w szczególności racji skarżący gdy podnosi, iż nie wiadomo jakim dowodom dano wiarę, w szczególności jakim opiniom tj. któremu zespołowi. Otóż za przekonującą uznano opinię zespołu biegłych, w skład której wchodził prof. R. S. (1), przy jednoczesnym dostrzeżeniu, iż także opinia z udziałem prof. J. S. dopuszczała możliwość częściowej weryfikacji własnych wniosków – po uzupełnieniu materiału dowodowego w odpowiednim zakresie, a takowy, a dokładnie brakujące dodatkowe ustalenia, pojawiły się w związku z materiałem uzupełnionym w toku postepowania sądowego.

Z uwagi na charakter przedmiotowej sprawy i konieczność oceny prawidłowości postępowania lekarza prowadzącego poród oraz położnej, oczywistym jest, że dowodami o fundamentalnym znaczeniu dla jej rozstrzygnięcia są zarówno pisemna opinia medyczna z dnia 25 marca 2018 roku przygotowana przez biegłych z (...) (...) w K. pod kierunkiem prof. J. S. specjalisty z zakresu położnictwa i ginekologii oraz ustne opinie uzupełniające z dnia 21 stycznia 2019r. oraz z dnia 30 listopada 2021 roku – ostatnia wydana przez biegłych z tej samej placówki, tyle że z działem już prof. R. S. (1) (z przyczyn obiektywnych pierwszy z ginekologów nie mógł już opiniować).

I tak: biegli w pierwotnej pisemnej opinii krok po kroku przedstawili tok swojego rozumowania, wyczerpująco ustosunkowali się do wszystkich zagadnień zleconych im do analizy przez organy ścigania, wskazując, które okoliczności miały znaczenie przy analizie zleconego im przypadku.

Z opinii tej wyłania się wniosek, iż podejmowane wobec pokrzywdzonej D. K. czynności medyczne ( diagnostyczno – terapeutyczne) do godziny 18. 30 mieściły się w normatywie postępowania położniczego, a stan pokrzywdzonej i płodu na tym etapie pozwalał na prowadzenie porodu „drogami natury”. Natomiast po godzinie 18.30 nadzór nad pokrzywdzoną nie był prawidłowy – w stwierdzeniu tej grupy biegłych, bo od tego czasu – jak uznano - nie była rejestrowana akcja serca płodu ( (...)) w zapisie KTG, a zdaniem w/w biegłych, pozbawiało to możliwości ujawnienia się ewentualnych wahań akcji serca płodu, mogących świadczyć o utracie przez płód dobrostanu. Innymi słowy niedbały nadzór nad przebiegiem porodu pokrzywdzonej od godziny 18.30 polegający na osłuchiwaniu czynności serca płodu, miał w znacznej mierze ograniczać możliwości zdiagnozowania braku postępu porodu, a tym samym doprowadzić do niepomyślnego zakończenia ciąży. Niemniej jednak już w/w zespół biegłych stwierdził uzupełniająco, że takiego wniosku nie można analizować w oderwaniu od innych okoliczności przedmiotowej sprawy. Otóż zwracając uwagę na zakres sekcyjnie stwierdzonych zmian pourazowych dziecka pokrzywdzonej, biegli wskazali, że nie odpowiadają one sytuacji położniczej, jaką jest brak postępu porodu, bo powyższemu powikłaniu położniczemu towarzyszą zazwyczaj wylewy krwi w tkankach miękkich głowy - tymczasem u dziecka pokrzywdzonej stwierdzono rozległe wylewy krwi w tkankach miękkich mózgo i twarzoczaszki, krwawienie śródczaszkowe oraz złamanie kości czaszki. Według pierwotnej opinii obrażenia takie nie mogły powstać w sytuacji zastosowanych rękoczynów położniczych, a co najwyżej, do ich powstania mogło dojść przy próbie ukończenia porodu przy pomocy kleszczy położniczych lub przy uwalnianiu główki dziecka z kanału rodnego w trakcie cesarskiego cięcia, przy czym analiza akt, nie wskazuje na zaistnienie takiej okoliczności. Dlatego też według tego zespołu powyższe okoliczności wymagały dalszego wyjaśnienia (stwierdzenia, że „coś” nie odpowiada opisywanej sytuacji, nie jest jeszcze jednoznaczne ze stwierdzeniem że zdarzenie przebiegało inaczej).

Ponadto do wyjaśnienia, jak sami uznali, pozostawały okoliczność nagłej całkowitej ablacji łożyska u pokrzywdzonej, bo do całkowitego odklejania łożyska może dojść w następstwie urazu lub gwałtownego wzrostu wartości ciśnienia tętniczego krwi rodzącej, a towarzyszy temu szybko narastający ból w podbrzuszu, wzmożone napięcie mięśnia macicy, krwawienie jak i zaburzenia (...). Poza tym łożysko całkowicie odklejone zawiera na swojej części matczynej krwiaki, które są wynikiem krzepnięcia wynaczynionej krwi, a w mechanizmie oddzielenia łożyska, narastający krwiak mechanicznie oddziela łożysko od ściany macicy, czemu towarzyszy obfite krwawienie do jamy macicy z uszkodzonych naczyń biorących udział w wymianie krwi między matka a płodem, a tymczasem u pokrzywdzonej nie wystąpiły żadne objawy przepowiadające takie szkodliwe przedwczesne oddzielenie łożyska.

Już jednak w uzupełniającej opinii ustnej ten sam zespół biegłych zastrzegł możliwość zmiany swoich wniosków, w sytuacji, gdy pojawią się nowe ustalenia dotyczące ablacji i monitorowania akcji serca płodu (k.301) – o czym szerzej poniżej.

W ustnej opinii uzupełniającej złożonej przed sądem, gdzie siłą rzeczy nastąpiła zmiana biegłego na „stanowisku ginekologicznym” – biegli z udziałem prof. R. S. (1), podobnie jak wcześniej z udziałem prof. S., biegli stwierdzili, że nadzór śródporodowy nad pokrzywdzoną powinien być bardziej intensywny i obejmować stałe monitorowanie KTG płodu. Takie badanie ujawnia bowiem sytuację zagrożenia płodu, w tym zaburzeń jego tętna, nadmiernych skurczów macicy rodzącej oraz rezultatów tego stanu. Zatem prawidłowy zapis KTG pozwala z dużą wiarygodnością określić dobrostan płodu. Co prawda biegli zaznaczyli, że w sytuacji awarii aparatu do zapisu KTG dopuszczalne jest prowadzenie nadzoru osłuchowego, aczkolwiek jest to działanie nierozsądne. Przy czym biegli jednocześnie wskazali, że brak stałego badania KTG nie zawsze może mieć wpływ na czas i sposób rozwiązania cięży a takiej sytuacji nie sposób wykluczyć w przedmiotowej sprawie. Nie bez znaczenia w tym aspekcie było bowiem to, że tętno płodu u pokrzywdzonej było wymiarowe do samego momentu położenia się jej na stole operacyjnym. Tak więc w sprawie nie było podstaw, aby spodziewać się dramatycznego zakończenia ciąży pokrzywdzonej.

Opiniujący z ramienia ginekologicznego R. S. (1) nie potrafił jednoznacznie wskazać, co spowodowało, że doszło do nagłej całkowitej ablacji łożyska u pokrzywdzonej bez objawów przepowiadających, ale sytuację taką określił jako możliwą. Poza tym opierając się na uzupełnionej dokumentacji medycznej wskazał, że do odklejenia łożyska doszło w czasie od rozpoczęcia cesarskiego cięcia do wydobycia dziecka pokrzywdzonej z powłok brzusznych. Wszak z chwilą ułożenia pokrzywdzonej w pozycji horyzontalnej akcja serca płodu była prawidłowa, a więc w tym momencie nic nie mogło zagrażać dziecku pokrzywdzonej. Te dane w powiązaniu ze stwierdzonym sekcyjnie urazem czaszkowym dziecka, nie dawały już podstaw by twierdzić, iż dramatyczne w skutkach zakończenie ciąży pokrzywdzonej wynikało z działania czy zaniechania oskarżonych. Co więcej biegli w tym składzie jednoznacznie wskazali też, że również z powodu szczególnej budowy kostnej miednicy pokrzywdzonej (stwierdzone post factum powikłania promontorium) w ogóle niemożliwe było pomyślne zakończenie porodu drogami natury. Mianowicie budowa kości promontorium pokrzywdzonej, która wykonuje w porodzie olbrzymią rolę (gdyż to za jej sprawą dziecko jest „wpuszczane” do miednicy), uniemożliwiała u D. K. naturalny poród - powstrzymywała bowiem wydostanie się dziecka z kanału rodnego. Tymczasem owego rzadkiego powikłania - anomalii nigdy wcześniej, pomimo posiadanego już potomstwa, nie udało się u pokrzywdzonej zdiagnozować (poród pierwszego dziecka z powodu pośladkowego jego ułożenia odbył się za pomocą cesarskiego cięcia).

Niezasadnie skarżący zarzuca wzajemną sprzeczność powyższych opinii, akcentując, iż w tej sporządzonej pod kierunkiem prof. R. S. (1) wyprowadzony został wniosek o braku jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej zarówno w przypadku oskarżonego M. S., a jak i oskarżonej E. K., w sytuacji gdy w pisemnej opinii wydanej pod kierunkiem prof. J. S. pojawiły się ustalenia uzasadniające podstawy do pociągnięcia oskarżonych do odpowiedzialności karnej. W tym kontekście sąd odwoławczy zauważa, że już biegli z zespołu prof. J. S. na etapie opracowywania opinii mieli wątpliwości, co do ustalenia jednoznacznych przyczyn tragicznego w skutkach porodu, gdyż zachodziły okoliczności, które wciąż wymagały dodatkowego wyjaśnienia. Nie można także ewentualnych lakonicznych zapisów w dokumentacji medycznej, na jakie zwracali uwagę biegli, utożsamiać z wadliwie przeprowadzonymi czynnościami medycznymi. Okoliczności te wyjaśnione zostały dopiero na dalszym etapie sprawy, a dokładnie przed sądem rejonowym - co posłużyło postawieniu już jednoznacznych wniosków przez biegłego R. S. (1) i współpracujący zespół.

Nie sposób jest bowiem zapomnieć, iż biegli opiniujący w pierwotnym składzie mieli przekonanie o wadliwym nadzorze nad pokrzywdzoną i jej nienarodzonym dzieckiem głównie z powodu zapisu widniejącego w dokumentacji o uszkodzeniu urządzenia, jakim posługiwała się położna. Na powyższe wprost wskazuje biegła dr A. N. zeznając: „ Biegły wydając poprzednia opinię prof. J. S. dysponował informacja umieszczoną na wydruku badania, która brzmiała „awaria wydruku tętna”. Na tej podstawie sformułował wniosek” (k.530v). Nie jest jednak do końca tak, że wnioski obu składów opiniujących są sprzeczne, a co najwyżej drugi dysponował szerszym materiałem i postawił wnioski sformułowane jako końcowe zdania oznajmiające. Sąd odwoławczy zważył, iż znamienne są tu słowa biegłych z pierwszego składu opiniującego, jakie podali oni w toku uzupełniającego swojego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego w dniu 21 stycznia 2019r. (k.294-301 akt). Już wówczas bowiem przesłuchiwani uzupełniająco biegła A. N. i biegły J. S. podali: „ „Jeśli w trakcie prowadzonego postępowania przygotowawczego w dalszym ciągu nie uda się pozyskać dokumentacji, z której będzie wynikało, ze miała miejsce ablacja oraz ze akcja serca płodu była monitorowana, to podtrzymujemy wnioski wyrażone w opinii o wadliwości w tym zakresie”. Tymczasem w sprawie w oparciu o uzupełniający materiał osobowy ustalono, iż zapis naniesiony przez świadka E. S. oraz pracownika nadzorującego prawidłowe działanie sprzętu, oznaczał jednocześnie, iż jednak prowadzono osłuch kardio-serca dziecka. Co więcej, jednoznacznie stwierdzono, iż nawet nadzór przy urządzeniu KTG z ciągłym jego zapisem, w okolicznościach przedmiotowego porodu, i tak nie można byłoby wykluczyć, że nastąpiłby tożsamy końcowy skutek w postaci śmierci dziecka (nota bene taki wniosek wyprowadzili już przesłuchiwani uzupełniająco biegła A. N. i biegły J. S. k.301). Biegli opiniując ustnie na rozprawie posługiwali się określeniem, iż postępowanie oskarżonych w realiach sprawy było nieoptymalne, ale dopuszczalne. To właśnie tak przyjęte nazewnictwo biegłych, przy powtarzanych pytaniach ze strony stron procesu i sądu (także wielokrotne pytania prokuratora), spowodowały zapewne reakcję biegłego R. S., jaką było wypowiedzenie wprost słów: „ W moim mniemaniu jako biegłego trudno mówić o jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej w przypadku położnej jak i lekarza” (k.532).

Wbrew zatem sugestii zawartej w apelacji opinie wydawane w niniejszej sprawie nie zawierają sprzeczności w rozumieniu art. 201 kpk, są one jasne, przy czym druga z opinii została przedstawiona przy uzupełnionym materiale dowodowym w sprawie.

Odnośnie zaś podnoszonej przez oskarżyciela obrazy art. 424 § 1 k.p.k. wskazać trzeba, że zarzut ten ze swej istoty nigdy nie stanowi obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k., ponieważ uzasadnienie sporządzane jest po wydaniu wyroku i nie może mieć wpływu na treść orzeczenia. Dopiero wtedy, kiedy uzasadnienie nie spełnia wymogów art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w takim zakresie, że uniemożliwia dokonanie kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia, to jedynie wówczas może stanowić zarzut apelacyjny. Powołane stanowisko jest ugruntowane w judykaturze i zostało wyrażone m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt II AKa 209/08. W przedmiotowej sprawie uzasadnienie sporządzono, zgodnie z przepisami, na formularzu, co samo w sobie wymusza wręcz, by było zwięzłe i oszczędne w treści (co więcej, uzasadnienie do sposobu wypełnienia owego formularza dopuszcza formę jedynie równoważników zdań). W ocenie sądu odwoławczego pisemne uzasadnienie wydanego orzeczenia jest dostatecznie zrozumiale, zwięzłe, a co najważniejsze pozwala na analizę i ocenę ostatecznych wniosków wyciągniętych przez sąd meriti.

Wniosek

- o wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 grudnia 2021 roku;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja prokuratora okazała się bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszny wniosek co do niewinności oskarżonych;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.) w związku z nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego, sąd odwoławczy wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 grudnia 2021 roku w sprawie II K 185/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana