Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2022 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: D. K. (1)

przeciwko: K. W. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. W. (1) na rzecz powódki D. K. (1) kwotę 6.700 zł ( sześciu tysięcy siedmiuset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot i terminów :

- od kwoty 1.100 zł – od dnia 02 lutego 2020 r do dnia zapłaty ,

-od kwoty 2.400 zł – od dnia 02 marca 2020 r do dnia zapłaty ,

-od kwoty 2.400 zł – od dnia 02 kwietnia 2020 r do dnia zapłaty ,

-od kwoty 800 zł – od dnia 02 maja 2020 r do dnia zapłaty ,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.348,60 zł ( trzech tysięcy trzystu czterdziestu ośmiu złotych sześćdziesięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 160/21

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2020 roku D. K. (1) wniosła o zasądzenie od K. W. (1) kwoty 6.700 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 1.100 złotych od dnia 2 lutego 2020 roku do dnia zapłaty,

- 2.400 złotych od dnia 2 marca 2020 roku do dnia zapłaty,

- 2.400 złotych od dnia 2 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

- 800 złotych od dnia 2 maja 2020 roku do dnia zapłaty.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż dochodzone roszczenie stanowi zadłużenie pozwanego z tytułu umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w S. za miesiące od lutego do maja 2020 roku. W dniu 12 maja 2020 roku pozwany opuścił lokal odsyłając powódce klucze. Mimo to nie spłacił swoich należności wobec powódki, zaś oświadczenie o potrąceniu przez niego złożone należy uznać za nieskuteczne.

W dniu 20 listopada 2020 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydziale (...) Cywilnym wydał nakaz w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

Pozwany K. W. (1) zaskarżył ww. nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przywoływał okoliczności mające świadczyć o skuteczności złożonego oświadczenia o potrąceniu i wygaśnięciu zobowiązania wobec powódki. Pozwany wskazywał, iż powódka jest jego dłużniczką z tytułu umowy o wykonanie robót budowlanych. Zakwestionował powództwo co do wysokości podnosząc, iż opłaty eksploatacyjne powinny być rozliczone przez powódkę według zużycia, zaś powódka nie przedstawiła żadnych dokumentów księgowych, z których wynikałaby faktyczna wysokość opłat eksploatacyjnych.
Pismem z dnia 21 kwietnia 2021 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 273,30 złotych tytułem zadłużenia w opłatach za media i ostatecznie żądanie pozwu kształtowało się w następujący sposób:

- kwota 1.100 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 lutego 2020 roku do dnia zapłaty,

- kwota 2.400 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2020 roku do dnia zapłaty,

- kwota 2.400 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

- kwota 929,03 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

- kwota 273,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia ww. pisma pozwanemu do dnia zapłaty.

Dodatkowo powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu zgodnie z załączonym do pisma spisem kosztów.

Postanowieniem z dnia 21 października 2021 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie na podstawie art. 505 ⁴ § 1 k.p.c. uznał rozszerzenie powództwa zawarte w ww. piśmie za niedopuszczalne.

Na rozprawie w dniu 22 lutego 2022 roku powódka podnosiła również zarzut niewykazania przez pozwanego co do zasady i co do wysokości jego roszczenia, na które powoływał się w oświadczeniu o potrąceniu. Ponadto wskazała, że nie ma tożsamości dłużnika i wierzyciela w tym zakresie, albowiem umowa o roboty budowlane była zawarta z mężem powódki, a nie z powódką. Z tych tez powodów oświadczenie o potrąceniu wierzytelności również jest nieskuteczne.

Pozwany podtrzymał zaś swoje twierdzenia o tym, że zarzut potrącenia jest zasadny, a obie umowy, tj. umowa najmu i umowa o roboty budowlane zostały zawarte z powódką.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 2019 roku D. K. (1) jako wynajmująca i K. W. (1) jako najemca zawarli umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) na czas oznaczony od dnia 24 listopada 2019 roku do dnia 1 września 2020 roku. Na jej podstawie pozwany zobowiązał się płacić wynajmującej umówiony czynsz oraz uiszczać opłaty eksploatacyjne. Powódka wyraziła zgodę na zamieszkiwanie w lokalu trzech osób, które były pracownikami pozwanego.

Zgodnie z § 3 ust. 1 – 2 umowy strony ustaliły czynsz w wysokości 1.750 złotych brutto miesięcznie, który miał być płatny za każdy miesiąc z góry, do 1-go dnia każdego miesiąca przelewem na konto powódki. W § 3 ust. 3 umowy najemca zobowiązał się, że zwróci wynajmującej koszty usług prawnych, z których wynajmująca skorzysta w związku z wystąpieniem przeciwko najemcy o zapłatę należności wynikających z niniejszej umowy.

W § 4 umowy strony ustaliły, iż w przypadku opóźnienia najemcy z zapłatą świadczeń z umowy, wynajmująca będzie mogła żądać od niego zapłaty odsetek za każdy dzień zwłoki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie. W przypadku, gdy najemca zapłaci terminowo należny czynsz i opłaty, wynajmująca udzielała mu rabatu w wysokości 100 złotych brutto za każdy bieżący miesiąc.

W § 4 ust. 5 i 6 strony wskazały, że niezależnie od obowiązku zapłaty czynszu najemcę obciążają również wszelkie opłaty eksploatacyjne związane z korzystaniem z lokalu, w szczególności: zaliczka na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej (w tym fundusz remontowy), opłaty za energię elektryczną, wodę, gaz, względnie inne media doprowadzone do przedmiotu umowy, wywóz śmieci, sprzątanie części wspólnych, opłaty za zarządzanie nieruchomością wspólną itp. Opłaty te obciążały najemcę, ale miały być uiszczane przez niego na rzecz uprawnionych podmiotów, za pośrednictwem wynajmującej i płatne z góry comiesięcznie w wysokości wynikającej z wyliczeń zarządcy wraz z czynszem.

Lokal został wydany pozwanemu w dniu 24 listopada 2019 roku.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 24 listopada 2019 roku, k. 8-14;

- protokół zdawczo-odbiorczy, k. 15;

W dniu 1 stycznia 2020 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę nr (...) na łączną kwotę 2.300 złotych, w tym czynsz 1.650 złotych i opłaty eksploatacyjne 650 złotych, z terminem płatności do dnia 1 stycznia 2020 roku.

W dniu 1 lutego 2020 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę nr (...) na łączną kwotę 2.400 złotych, w tym czynsz 1.650 złotych i opłaty eksploatacyjne 650 złotych, a także kwota 100 złotych z tytułu niesłusznie naliczonego rabatu w styczniu 2020 roku z uwagi na brak wpłaty do dnia 1 stycznia 2020 roku, z terminem płatności do dnia 1 lutego 2020 roku.

W dniu 1 marca 2020 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę nr (...) na łączną kwotę 2.500 złotych, w tym czynsz 1.750 złotych i opłaty eksploatacyjne 650 złotych, a także kwota 100 złotych z tytułu niesłusznie naliczonego rabatu w lutym 2020 roku z uwagi na brak wpłaty do dnia 1 lutego 2020 roku, z terminem płatności do dnia 1 marca 2020 roku.

W dniu 1 kwietnia 2020 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę nr (...) na łączną kwotę 2.400 złotych, w tym czynsz 1.750 złotych i opłaty eksploatacyjne 650 złotych, z terminem płatności do dnia 1 kwietnia 2020 roku.

W dniu 1 maja 2020 roku powódka wystawiła pozwanemu fakturę nr (...) na łączną kwotę 2.400 złotych, w tym czynsz 1.750 złotych i opłaty eksploatacyjne 650 złotych, z terminem płatności do dnia 1 maja 2020 roku.

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktury, k. 18-22;

- rachunki za media, k. 59-71;

- potwierdzenia transakcji, k. 72-77, 79-80;;

Pozwany zajmował lokal powódki i nie płacił należnego czynszu i opłat eksploatacyjnych.

Pismem z dnia 10 maja 2020 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty zaległości z tytułu umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 24 listopada 2019 roku, tj.:

- kwoty 1.000 złotych tytułem faktury nr (...) (faktura na kwotę 2.300 złotych minus 1.300 złotych wpłacone w dniu 22 stycznia 2020 roku)

- kwoty 2.400 złotych tytułem faktury nr (...)

- kwoty 2.500 złotych tytułem faktury nr (...)

- kwoty 2.400 złotych tytułem faktury nr (...)

- kwoty 2.400 złotych tytułem faktury nr (...).

Bezsporne, a nadto dowód:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 10 maja 2020 roku, k. 17;

Pismem z dnia 28 lutego 2020 roku pozwany przyznał swoją zaległość wobec pozwanej w kwocie 1.000 złotych tytułem czynszu za styczeń 2020 roku i 2.200 złotych za luty 2020 roku.

Dowód:

- pismo pozwanego z dnia 28 lutego 2020 roku, k. 16-16 verte;

Powódka wypowiedziała pozwanemu umowę najmu.

W dniu 12 maja 2020 roku pozwany zdał powódce klucze do ww. lokalu.

Bezsporne, a nadto dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy z dnia 12 maja 2020 roku, k. 24;

Pismem z dnia 21 maja 2020 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty ww. zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 21 maja 2020 roku wraz z załącznikiem i potwierdzeniem nadania, k. 27-29;

Pismem z dnia 12 maja 2020 roku pozwany złożył pozwanej D. K. (1) i jej mężowi D. K. (2) oświadczenie o potrąceniu jego wierzytelności w kwocie 7.135,70 złotych z wierzytelnością D. K. (1) w łącznej kwocie 6.700 złotych, wynikającej z wezwań do zapłaty, w tym:

- kwoty 1.000 złotych za styczeń 2020 roku

- kwoty 2.400 złotych za luty 2020 roku

- kwoty 2.400 złotych za marzec 2020 roku

- kwoty 2.400 złotych za kwiecień 2020 roku

- kwoty 800 złotych za okres od dnia 1 maja 2020 roku do dnia 12 maja 2020 roku.

Dowód:

- oświadczenie o potrąceniu z dnia 12 maja 2020 roku, k. 23;

Pozwanego i męża powódki – D. K. (2) łączył inny stosunek prawny – umowa o wykonanie robót budowlanych z dnia 25 listopada 2019 roku. Pozwany i mąż powódki są skonfliktowani z powodu okoliczności dotyczących realizacji tejże umowy. D. K. (2) zarzucał pozwanemu nieprawidłowe wykonanie zleconych prac, zaś pozwany nieuregulowanie w terminie wynagrodzenia. Pozwany chciał potrącić swoje zadłużenie względem powódki ze swoją wierzytelnością z tytułu wynagrodzenia wynikającą z umowy o wykonanie robot budowlanych z dnia 25 listopada 2019 roku.

Przedmiotową umowę w imieniu D. K. (2) podpisała powódka jako pełnomocnik, na podstawie pełnomocnictwa notarialnego.

Dowód:

- umowa o wykonanie robót budowlanych z dnia 25 listopada 2019 roku, k. 25-26;

- dowód wpłaty, k. 39;

- pełnomocnictwo, k. 51-51 verte;

- opinia techniczna, k. 52-58 verte;

- dokumenty z akt o sygn. (...), k. 102-258;

- zeznania świadka D. K. (2), k. 264-265;

- przesłuchanie powódki D. K. (1), k. 266-267;

- przesłuchanie pozwanego K. W. (2), k. 267-268.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione i podlegało uwzględnieniu w całości.

Niniejszym pozwem powódka wywodziła swoje roszczenie z zawartej z pozwanym w dniu 24 listopada 2019 roku umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), na podstawie której zobowiązała się oddać pozwanemu lokal mieszkalny do używania na czas określony, a pozwany zobowiązał się uiszczać miesięczny czynsz najmu oraz ustalone opłaty związane z użytkowaniem tego lokalu w wysokości i terminach określonych w umowie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Szczegółowe uregulowania obejmujące lokatorów wszystkich zasobów mieszkaniowych znalazły z kolei rozwiązanie w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd uznał roszczenie powódki za uzasadnione.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było zawarcie umowy najmu w dniu 24 listopada 2019 roku i jej treść. Pozwany co do zasady nie kwestionował, iż wynajmował od powódki ww. lokal i że nie płacił za czynsz i opłaty eksploatacyjne w okresie objętym pozwem. Bronił się jednak wygaśnięciem roszczenia na skutek złożonego przez niego oświadczenia o potrąceniu z dnia 12 maja 2020 roku.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 498 § 1 i 2 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W tym zakresie Sąd zważył, iż oświadczenia pozwanego o potrąceniu z dnia 12 maja 2020 roku nie można uznać za skutecznego.

Po pierwsze wskazać należy, iż pozwany nie wykazał swojej wierzytelności wskazanej w tymże oświadczeniu co do zasady i co wysokości względem powódki D. K. (1). Pozwany w momencie składania tego oświadczenia nie miał żadnej wierzytelności względem powódki i nie była ona wymagalna. Umowa o wykonanie robót budowlanych była zawarta z mężem powódki D. K. (2) (vide: komparycja umowy), a nie z powódką. Nie ma racji pozwany, iż umowa była zawarta z powódką. Powódka podpisała tylko przedmiotową umowę w imieniu swojego męża na podstawie pełnomocnictwa notarialnego jako pełnomocnik D. K. (2). Wszelkie więc roszczenia z tej umowy pozwany powinien kierować względem męża powódki, a nie samej powódki. Powódka nie jest dłużniczką pozwanego. Brak tożsamości dłużnika i wierzyciela powoduje, iż pozwany nie mógł dokonać skutecznego potrącenia wierzytelności.

Dodatkowo wskazać należy, iż pozwany nie wykazał również wysokości swojej wierzytelności w kwocie 7.135,70 złotych, wskazanej w oświadczeniu o potrąceniu.

W ten sposób Sąd doszedł do wniosku, iż zadłużenie pozwanego względem powódki z tytułu czynszu i opłat eksploatacyjnych związanych z lokalem mieszkalnym położonym przy ul. (...) w S., nie wygasło.

Jednocześnie, mimo, iż kwota roszczenia została przyznana przez pozwanego (pośrednio z uwagi na złożone oświadczenie o potrąceniu wierzytelności), to pozwany formułował jeszcze zarzuty odnośnie niewykazania przez powódkę wysokości roszczenia, podnosząc, iż opłaty eksploatacyjne powinny być rozliczone przez powódkę według zużycia, zaś powódka nie przedstawiła żadnych dokumentów księgowych, z których wynikałaby faktyczna wysokość opłat eksploatacyjnych.

W odpowiedzi na powyższy zarzut powódka przedłożyła szereg dokumentów (faktury, rachunki za media, potwierdzenia transakcji), z których wynika kwota nawet wyższa niż dochodzona niniejszym pozwem, tj. wyższa o 273,30 złotych. W tej sytuacji należy uznać, iż roszczenie zostało wykazane przez powódkę nie tylko co do samej zasady, ale i co do wysokości.

Oświadczenie o rozszerzeniu powództwa przez powódkę w tym zakresie Sąd uznał jednak za nieskuteczne, z uwagi na rozpoznawanie sprawy w postępowaniu uproszczonym, gdzie zmiana powództwa jest niedopuszczana, a brak było wniosku powódki o pominięcie przepisów uproszczonych w tym zakresie.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i zgodnie z żądaniem powódki w pozwie.

W punkcie 2 wyroku Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

W myśl ww. przepisu, pozwany jako przegrywający sprawę w całości obowiązany jest zwrócić powódce poniesione przez nią koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Pozwany w § 3 ust. 3 umowy najmu zobowiązał się, że zwróci powódce koszty usług prawnych, z których skorzysta w związku z wystąpieniem przeciwko niemu o zapłatę należności wynikających z niniejszej umowy. Powódka przedstawiła spis kosztów procesu.

Na koszty procesu w wysokości 3.348,60 złotych poniesione przez powódkę, złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika – adwokata w kwocie stałej niezależne od wyniku sprawy - 307,50 złotych, opłata od pozwu – 400 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika zależne od wyniku sprawy 10 % plus VAT od zasądzonej kwoty – 824,10 złotych, a także koszty zastępstwa procesowego w I instancji – 1.800 złotych.

Odsetki od kosztów procesu Sąd zasądził na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Agnieszka Kuryłas