Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W. dnia 08 stycznia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Marchwicka

Protokolant Anna Olszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Joanny Łukasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2012r. i 08 stycznia 2013 r. we W. sprawy

S. K. (1) (S. K. (1)) syna M. i E. z domu L.

urodzonego (...) we W.

PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 maja 2012 roku we W., poprzez przyłożenie ostrza noża do szyi pokrzywdzonej, groził R. R. pozbawieniem jej życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego S. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 190§1 k.k. i za to na podstawie art.190§1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od 19.05.2012 r. do 20.05.2012 r.;

III.  na podstawi art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/333/12 pod poz. 1 na k. 26, zarządzając jego zniszczenie;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz §19 oraz §14 ust.1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. M. kwotę 752,76 zł z tytułu kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym 140,76 zł podatku od towarów i usług;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2012 roku we W., R. R. (2)wraz ze swoim chłopakiem M. O.około godziny 21:00 udała się do lokalu (...)Pub przy ul. (...)aby obejrzeć transmisję meczu.

W lokalu w tym czasie przebywał również S. K. (1).

W pewnym momencie około 22:40 S. K. (1) znajdując się obok R. R. przyłożył do jej szyi ostrze trzymanego w ręku noża i zaczął mówić w jej kierunku, że jest Ż., ma żydowski nos , a on nienawidzi Ż.. W tym czasie palcem drugiej ręki przejechał po jej nosie. M. O. powiedział do S. K. (1) aby schował nóż i wówczas napastnik odsunął nóż od twarzy R. R..

Następnie S. K. (1) pomachał nożem przed twarzą M. O. i oddalił się z lokalu.

/dowód: zeznania świadka R. R. k.87-88, k.11;

zeznania świadka M. O. k.89-90, k.45;

wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k.86, k.19;

odczytane zeznania świadka P. M. k.34v./

S. K. (1) został zatrzymany w dniu 19.05.2012r. a następnie doprowadzony do Izby Wytrzeźwień

/dowód: protokół zatrzymania osoby k.2 i 3;

protokół doprowadzenia osoby w celu Wytrzeźwienia k.4/

W trakcie czynności podjętych wobec S. K. (1) przez funkcjonariuszy policji zachowywał się on agresywnie, nie chcąc poddać się ich poleceniom. Podczas przeszukania S. K. (1) ujawniono przy nim nóż o długości ostrza 15 cm.

/dowód” protokół przeszukania k.5-9;

odczytane zeznania świadka P. M. k.34v./

S. K. (1)urodził się 18 marca 1988r., jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje w firmie Whirpool w charakterze montera z zarobkami 1800 zł netto. Od 01 września 2012r. jest słuchaczem Zaocznego Liceum Ogólnokształcącego C.we W..

/dowód: dane o osobie oskarżonego S. K. (1) k.85;

zaświadczenie nr (...) k.84/

S. K. (1) był uprzednio trzykrotnie karany za czyny z art.226§1 k.k. w tym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z dnia 12.06.2007r. w sprawie II 1 K 180/07 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zwieszeniem jej wykonania na 3 lata próby, następnie zarządzonej do wykonania, po czym ponownie zawieszonej, wyrokiem Sadu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 02.12.2008r. w sprawie II K 1327/08 na karę 12 miesięcy ograniczenia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 04.06.2009r. w sprawie K 431/09 na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 lata próby.

/dowód: dane o karalności oskarżonego S. K. (1) k. 31-32

S. K. (1) nie jest chory psychicznie w rozumieniu psychozy i nie był chory w czasie czynów, nie jest również upośledzony umysłowo.

Stwierdzono natomiast nieprawidłową osobowość z zaburzeniami mieszanymi jaskrawiej manifestowanymi od okresu adolescencji pod postacią chwiejności niedojrzałości emocjonalnej, skłonności do fantazjowania z zawyżoną samooceną, zachowań auto i heteroagresywnych, niską autorefleksją, powierzchownością więzi uczuciowych, upośledzeniem krytycyzmu.

Zaburzenia osobowości pogłębiało używanie przez badanego alkoholu zwłaszcza agresji. Stan upojenia alkoholem w jakim podejrzany znajdował się w krytycznym czasie miał zwykły przebieg, bez jakościowych zaburzeń świadomości a jego zachowanie było nieobce cechom jego osobowości. S. K. (1) zna działanie alkoholu i reakcje swojego organizmu na alkohol, wykluczono patologiczne lub atypowe upojenie .

W czasie czynów w odniesieniu do stawianych zarzutów S. K. (1) nie miał zniesionej, ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodziły warunki z art.31§1 i 2 k.k., nie było również przeciwwskazań do jego uczestniczenia w postępowaniu karnym.

/dowód: opinia sądowo – psychiatryczna o oskarżonym S. K. (2) k.52-55

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2012r. S. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazując że żałuje tego co się stało i że jest to haniebne zachowanie oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k.86)

W odczytanych wyjaśnieniach składanych w postępowaniu przygotowawczym (k.19) S. K. (1) również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając, że nie pamięta o co poszło i dlaczego przyłożył tej dziewczynie nóż do szyi, wskazując że nie miał zamiaru wyrządzić jej krzywdy . Wskazał że nie wie jak wytłumaczyć dlaczego tak postąpił, jest mu wstyd i żałuje tego i szczerze przeprasza tą dziewczynę.

Wyjaśnienia te podtrzymał na rozprawie wskazując, że jeszcze raz chce przeprosić pokrzywdzoną.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sad zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń odnośnie sprawstwa i winy oskarżonego Sąd dysponował szeregiem dowodów przeprowadzonych na rozprawie oraz w toku postępowania przygotowawczego.

W szczególności Sąd dysponował wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie, jak również zeznaniami świadków R. R. i M. O. jak również odczytanymi zeznania funkcjonariusza policji P. M..

Ustalając okoliczności związane z sytuacją rodzinną i majątkową oskarżonego Sąd oparł się na danych podawanych przez niego, zaś dotyczące dotychczasowego jego trybu życia – na danych o jego karalności.

Odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego Sąd posiłkował się opinią biegłych psychiatrów sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym, a której rzetelności nie kwestionował.

Zeznania świadków w ocenie Sądu zasługiwały na wiarę. W szczególności pokrzywdzona R. R. (2)w sposób szczegółowy opisała zachowanie oskarżonego w czasie bytności w lokalu, a mianowicie wskazała, że w pewnym momencie oskarżony przyłożył do jej szyi ostrze trzymanego w ręku noża mówiąc do niej że jest Żydówką a on nienawidzi Żydów, jak również zeznała, że dopiero reakcja jej chłopaka M. O.spowodowała, że oskarżony zaniechał swego działania. Ponadto pokrzywdzona wskazała, że w czasie gdy oskarżony przyłożył jej nóż do szyi palcem drugiej ręki przejechał po jej nosie. Następnie według pokrzywdzonej S. K. (1)pomachał nożem przed twarzą M. O.i oddalił się z lokalu.

Pokrzywdzona podała również, że zachowanie oskarżonego wzbudziło w niej obawę zarówno o własne życie, jak i życie jej chłopaka, a na uzasadnienie tego, że „ to nie jest normalne jak ktoś przykłada nóż. Tym bardziej że wszyscy tam pili alkohol. Przypuszczam że oskarżony też. Jak człowiek jest podpity czy pijany to to się różnie może skończyć”.

Relacja ta została potwierdzona przez świadka M. O., który zeznał

Pan S. K. (1)podszedł do R. R., wyciągnął nóż, taki duży nóż i wymachując przed jej twarzą, wygłaszał poglądy antysemickie. To trwało jakieś parę minut, po czym powiedział, że R. R. (2)jest podobna do kogoś z Izraela, do Żyda. Po czym kontynuował antysemickie poglądy i wyrażał swoje znienawidzenie do Żydów. Dosyć wyraźnie i dosadnie.”

Świadek wskazywał również na to, że w późniejszych rozmowach R. R. (2) artykułowała swoją obawę przed spełnieniem groźby oskarżonego wskazując, „Że bała się. Że to nieobliczalny człowiek, nie wiadomo co się stanie. To była dosyć późna godzina. Cale towarzystwo, z którym przebywał pan S. K. (1) nie zachowywało się kulturalnie.”

Relacje wskazanych świadków były spójne i logiczne, a w ocenie Sądu nie mieli oni żadnego racjonalnego powodu aby obcego dla nich oskarżonego pomawiać.

Sam oskarżony w złożonych wyjaśnieniach konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć jak wskazał nie potrafi wytłumaczyć dlaczego tak się zachował wobec pokrzywdzonej. Wyjaśnienia oskarżonego jako korespondujące z relacją świadków Sąd uznał za przekonujące.

Odczytane zeznania świadka P. M. Sąd ocenił jako wiarygodne. Trzeba zauważyć, że część zeznań stanowiła opis relacji pokrzywdzonej przedstawionej świadkowi na miejscu zdarzenia, a dalsze zeznania stanowiły opis zachowania oskarżonego podczas zatrzymania, a mianowicie niestosowania się do poleceń, agresji wobec funkcjonariuszy, jak również faktu ujawnienia w toku jego przeszukania noża opisywanego przez pokrzywdzoną.

Powyższe dowody w ocenie Sądu pozwoliły na przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Mianowicie w dniu w dniu 19 maja 2012 roku we W., poprzez przyłożenie ostrza noża do szyi pokrzywdzonej, groził R. R. pozbawieniem jej życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co wyczerpywało znamiona występku z art. 190§1 k.k.

Należało zauważyć, że przestępstwo groźby karalnej spenalizowane w art.190§1 k.k. polega na tym, że a) sprawca grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa, b) przestępstwo to ma być popełnione na szkodę tej osoby, wobec której groźba jest wypowiadana, lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, c) groźba ta wzbudza u pokrzywdzonego obawę, że zostanie spełniona oraz d) obawa ta musi być uzasadniona. Wszystkie te przesłanki muszą wystąpić łącznie.

Należało również zwrócić uwagę, iż artykuł 190§1 k.k. nie określa sposobów wyrażania groźby karalnej. Może być ona zatem wyrażona nie tylko słownie, lecz przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę osób wymienionych w tym przepisie i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia.

Nie ulega również wątpliwości Sądu, iż znamię występku z art. 190§1 k.k. polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego i wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego polegające na przystawieniu pokrzywdzonej noża do szyi niewątpliwie realizowało znamiona groźby pozbawienia życia, zaś opisywane przez świadków zachowanie oskarżonego towarzyszące jego działaniu w tym wypowiadane słowa o wydźwięku antysemickim czyniły realnym spełnienie powyższych gróźb.

Odnośnie winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu należy zauważyć, iż oskarżony to osoba dorosła, nie cierpiąca na niedostatki intelektualne, które miałyby wpływ na zawinienie, zwłaszcza mając na uwadze treść nie kwestionowanej przez strony opinii sądowo – psychiatrycznej, tym samym w ocenie Sądu nie zachodziły okoliczności mogące wyłączyć lub umniejszyć jego winę.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu czyn z art.190§1 k.k. Sąd miał na uwadze wskazania z art.53 k.k., zatem w pierwszej kolejności granice zagrożenia ustawowego powyższego występku alternatywnie grzywną, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do dwóch lat.

Sąd miał również na względzie znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z art.190§1 k.k. z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest wolność osobista człowieka w tym wolność od jakiegokolwiek zagrożenia i spokojna, nie zakłócona egzystencja. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów Sąd miał na względzie również sposób zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Sąd miał również na uwadze, aby wymierzona kara nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego. Jednocześnie Sąd miał na względzie jego motywację oraz sposób popełnienia czynu. Nadto Sąd miał na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego, zwłaszcza jego dotychczasowy sposób życia.

Mając na uwadze powyższe wskazania, a także z uwagi konieczność spełnienia celów kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd dokonywał również analizy przesłanek do warunkowego zawieszenia jej wykonania, która doprowadziła do wniosku, że oskarżony kryteriów tych nie spełnia. Trzeba zauważyć, że S. K. (1) był uprzednio karany, która to okoliczność jako obciążająca miała wpływ nie tylko na sam wymiar kary, lecz także na ewentualne stosowanie instytucji warunkowego zawieszenia kary.

Dotychczasowy tryb życia oskarżonego, w przekonaniu Sądu nie pozwalał na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa wynikającego z treści art.69§1 i 2 k.k.

Sposób w jaki oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, sposób postępowania po jego popełnieniu, tj. oddalenie się z miejsca zdarzenia pozwalał przyjąć, iż czyn nie miał charakteru incydentalnego, zaś warunkowe zawieszenie wykonania kary nie spełniłoby jej celów zarówno wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak i w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Natomiast o stosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary w ocenie Sądu winien decydować nie tylko poprzedni nienaganny tryb życia sprawcy, czego nie można wywieść o oskarżonym, jego postawa po popełnieniu czynu, ale również szersze względy słuszności i celowości karania.

Sąd miał na uwadze okoliczności wskazane w przedłożonym przez oskarżonego zaświadczeniu o tym, że jest słuchaczem Zaocznego Liceum Ogólnokształcącego (...) we W. jak również fakt, iż oskarżony wyraził chęć przeproszenia pokrzywdzonej.

Jednakże mimo powyższych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, pozostałe wpływały na zasadność wniosku, że w przypadku S. K. (1) zważywszy, że dane mu uprzednio szanse w postaci warunkowego zawieszenia orzekanych kar pozbawienia wolności, nie została przez niego wykorzystana, jedyną karą mogącą spełnić swe zadanie zarówno w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest bezwzględna kara ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.

Na poczet orzeczonej kary zgodnie z treścią art.63§1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania wynikający z protokołu zatrzymania i doprowadzenia do Izby Wytrzeźwień.

Ponadto Sąd na podstawie art.44§2 k.k. orzekł przepadek zabezpieczonego noża jako przedmiotu służącego popełnieniu przestępstwa zarządzając jego zniszczenie.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od należnych Skarbowi Państwa kosztów procesu Sąd oparł na treści art.624§1 k.p.k., zaś o zwolnieniu od opłat na podstawie art.17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz.223 z późn. zm.), mając na względzie sytuacją finansową oskarżonego, jak również orzeczenie kary bezwzględnej.

Należności adwokackie za nie opłaconą obronę z urzędu obliczono na podstawie §19 oraz §14 ust.1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i zasądzono od Skarbu Państwa na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze wobec ich nieopłacenia w całości lub części przez oskarżonego.