Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Julita Preis

Protokolant: sekr. sąd. Karolina Madajczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2022 roku w C.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w G.

przeciwko J. L., w imieniu którego działa kurator procesowy dla nieznanego z miejsca pobytu – radca prawny M. I.

o zapłatę

orzeka:

I.  Zasądza od pozwanego J. L. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w G. kwotę 1029,72 zł (jeden tysiąc dwadzieścia dziewięć złotych siedemdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Przyznaje kuratorowi procesowemu pozwanego J. L. - radcy prawnemu M. I. wynagrodzenie w kwocie 1000,00 zł (jeden tysiąc złotych) brutto, w tym należny podatek VAT.

IV.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1250,00 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt złotych) z tytułu kosztów procesu.

V.  Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Chełmnie z tytułu części nieuiszczonych kosztów sądowych:

- od powoda (...) S.A. z siedzibą w G. kwotę 313,98 zł (trzysta trzynaście złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy),

- od pozwanego J. L. kwotę 523,31 zł (pięćset dwadzieścia trzy złote trzydzieści jeden groszy).

I C 288/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wystąpił w dniu 28 marca 2019 r. przeciwko pozwanemu J. L., z powództwem o zapłatę kwoty 1.647,68 zł z odsetkami ustawowymi za okres od 13 grudnia 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 14 lutego 2013 r. na podstawie art. 6 ustawy Prawo energetyczne, w lokalu mieszkalnym pod adresem (...) m. 13 w S., przeprowadzono kontrolę, w wyniku której stwierdzono nielegalny pobór energii elektrycznej polegający na pobieraniu energii elektrycznej bez zawartej umowy oraz bez licznika. Kontrola została przeprowadzona przez upoważnionych przedstawicieli powoda, a na jej podstawie sporządzono protokół kontroli nr (...) wraz z załącznikiem szczegółowym do protokołu kontroli oraz wyliczeniem należności z tytułu nielegalnego poboru energii wraz z fotografią. Protokół ten oraz załącznik został podpisany przez przedstawicieli powoda oraz U. L. obecną podczas kontroli, która po zapoznaniu się z nim nie wniosła uwag. Na podstawie ww. protokołu powód obciążył pozwanego opłatą za nielegalny pobór energii elektrycznej w okresie od 4 lipca 2012 r. do 14 lutego 2013 r. i wystawił notę obciążeniową nr (...) na kwotę 2.149,54 zł , wyznaczając dwutygodniowy termin do uregulowania należności. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie, sygn. akt (...) pozwany został uznany za winnego kradzieży energii elektrycznej w K., w okresie od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. oraz zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej powodowi poprzez zapłatę kwoty 501,70 zł. Wobec powyższego powód dochodzi niniejszym pozwem należności wynikającej z noty obciążeniowej w pozostałej części tj. w kwocie 1.647,68 zł. Wskazał, iż wobec faktu braku zapłaty należności przez pozwanego powód pismem z dnia 25 października 2016 r. wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia, czego pozwany nie uczynił (k. 2-4 akt).

Pismem procesowym z dnia 3 kwietnia 2019 r. powód dokonał modyfikacji powództwa w ten sposób, iż rozszerzył należność główną do kwoty 1.647,84 zł , wymagalną w dniu 12 grudnia 2013 r. wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 13 grudnia 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pisma wskazał, iż powód w wyniku omyłki rachunkowej błędnie zdefiniował w pozwie wartość należności głównej, która winna wynosić 1.647,84 zł (k. 34 akt).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 30 września 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 58 akt).

Postanowieniem z dnia 31 marca 2020 r. Sąd, na podstawie art. 502 ¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 499 § 1 pkt 4 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed 7 listopada 2018 r. w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 września 2019 r. (k. 80 akt).

Zarządzeniem z dnia 11 lutego 2021 r. Przewodnicząca ustanowiła dla pozwanego J. L. , którego miejsce pobytu nie jest znane – kuratora procesowego w osobie radcy prawnego M. I. (k. 96 akt).

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 marca 2021 r. kurator ustanowiona dla pozwanego wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych , w tym wynagrodzenia kuratora ponieważ nie zostały one uiszczone ani w całości ani w części.

W uzasadnieniu pisma kurator pozwanego wskazała w imieniu pozwanego, że kwestionuje powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W pierwszej kolejności kurator podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, albowiem jak wynika z okoliczności sprawy powód domaga się zasądzenia kwoty 1.647,84 zł z tytułu poboru energii, który powinien być potraktowany jako delikt w reżimie 3 letniego przedawnienia zgodnie z art. 442 ¹ § 1 k.c.. Kontrolę, w wyniku której stwierdzono uszkodzenia licznika przeprowadzono w dniu 14 lutego 2013 r., a nota obciążeniowa z dnia 28 listopada 2013 r. wskazała termin do zapłaty do 12 grudnia 2013 r., a zatem 3 letni termin przedawnienia upłynął dnia 12 grudnia 2016 r. Pozew został natomiast złożony dnia 22 marca 2019 r., a zatem gdy roszczenie było już przedawnione. W dalszej części kurator pozwanego zakwestionowała fakt rzeczywistego pobierania energii przez pozwanego, albowiem prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 4 lipca 2013 r. pozwany został uznany za winnego „mostkowania instalacji ze zdjętym łącznikiem, co umożliwiło pobór energii elektrycznej bez naliczania jej przez urządzenie pomiarowe (…)” oraz „podłączenia mieszkania nr (...) do instalacji elektrycznej z ominięciem urządzenia pomiarowego”, a łączną sumę strat Sąd oszacował na kwotę 501,70 zł. Powód w pozwie nie wykazał, że pozwany rzeczywiście pobierał nielegalnie energię elektryczną, a nie tylko stworzył warunki do takiego poboru. Nie wykazał nadto faktycznego zużycia poprzez przedłożenie analizy zużycia energii przed kontrolą i po kontroli (k. 105-107 akt).

W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu, strona powodowa pismem z dnia 15 kwietnia 2021 r. podtrzymała w całości swoje powództwo kwestionując wszystkie zarzuty podniesione w odpowiedzi na pozew.

W uzasadnieniu pisma procesowego powód wskazał, iż Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. orzekł, że pozwany J. L. dopuścił się przestępstwa kradzieży tj. uznał go za winnego popełnienia czynów nielegalnego poboru energii i zobowiązał do naprawienia szkody wyrządzonej powodowi przez zapłatę kwoty 501,70 zł, w związku z czym powód pomniejszył swoje roszczenie o tę właśnie kwotę. Przypisanie odpowiedzialności za przestępstwo stypizowane w art. 278 k.k. wskazuje, że kradzież ta rzeczywiście miała miejsce, czego nie można kwalifikować jedynie jako stworzenia warunków do popełnienia przestępstwa. Wyrządzenie powodowi szkody w wyniku nielegalnego poboru energii zostało potwierdzone prawomocnym orzeczeniem, którego ustalenia zgodnie z art. 11 k.p.c. wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. A nadto, zgodnie z art. 415 k.p.k. jeżeli orzeczony obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego nie pokrywa całej szkody, pokrzywdzony może dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym. Fakt rzeczywistego pobierania przez pozwanego energii elektrycznej został udokumentowany protokołami kontroli przeprowadzonymi zgodnie z art. 6 ust. 1 Prawo energetyczne przez upoważnionych przedstawicieli powoda. Powód wskazał również, że podniesiony zarzut przedawnienia jest niezasadny, bowiem zgodnie z art. 442 ¹ § 2 k.c. jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. W związku z tym przedawnienie nastąpi dopiero w 2033 roku (k. 118-119 akt).

W piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2021 r. strona powodowa wyjaśniła, iż umowa na podstawie której świadczona była usługa dystrybucji została rozwiązana 20 września 2011 r. i również tego dnia został zdemontowany układ pomiarowy, a zatem korzystanie przez J. L. z energii elektrycznej po tej dacie odbywało się w warunkach nielegalnego poboru. Przedstawiciele powoda przeprowadzili kontrolę legalności poboru po raz pierwszy w dniu 4 lipca 2012 r. i wówczas stwierdzono kradzież energii elektrycznej. Dzień przeprowadzenia pierwszej kontroli wyznacza więc jednocześnie datę początkową dla kolejnego z okresów nielegalnego poboru. Właściwym więc było przyjęcie przy wyliczeniu należności 223 dni procederu tj. od 4 lipca 2012 r. (pierwsza kontrola) do 14 lutego 2013 r. (data ujawnienia następnego nielegalnego poboru energii elektrycznej). Odnosząc się do podstaw określenia wysokości zobowiązania pozwanego powód wskazał, iż wyliczenie należności z tytułu nielegalnego poboru energii nastąpiło w oparciu o protokół kontroli nr (...) z dnia 14 lutego 2013 r., gdzie w załączniku Z-/02b zostały wyszczególnione odbiorniki elektryczne zainstalowane i ujawnione podczas przeprowadzanych czynności (telewizor, lodówka, żarówki, piecyk gazowy z piekarnikiem elektrycznym, radio). Wobec tak zgromadzonych danych wyliczenie nastąpiło na podstawie pkt 7.2.2a Taryfy (...) obciążając podmiot nielegalnie pobierający energię, opłatami w wysokości pięciokrotności stawek opłat określonych w taryfie dla jednostrefowej grupy taryfowej, przyjmując ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii przez dany podmiot wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników. Powód ustalił więc średniodobowy rzeczywiście możliwy pobór energii elektrycznej wynikający z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników posługując się statystycznymi danymi opracowanymi przez Fundację na rzecz (...). I tak np. zgodnie z badaniami konsumenckimi przyjęto, że telewizor jest średnio użytkowany przez 5 godzin na dobę, a zatem iloczyn mocy poborowej i czasu użytkowania wykazuje średniodobowe zużycie energii elektrycznej telewizora na poziomie 0,275kWh. Następnie ustalona wartość dobowego zużycia energii elektrycznej przez urządzenie jest pomnożona przez liczbę dni nielegalnego poboru tj. 223 dni (k. 141 akt).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 lutego 2013 r. upoważnieni przedstawiciele (...) S.A. z siedzibą w G. : M. W. i G. S. przeprowadzili kontrolę w lokalu mieszkalnym zlokalizowanym pod adresem (...)/13, gmina S., w wyniku której stwierdzono podłączenie nielegalne polegające na połączeniu ( zmostkowaniu ) instalacji odpływowej do mieszkania z instalacją dopływową na tablicy licznikowej ze zdjętym licznikiem . Kontrolujący dokonali odłączenia instalacji, zdemontowania tablicy licznikowej wraz z zabezpieczeniem przedlicznikowym oraz oplombowania puszki.

Przy wykonywaniu kontroli oprócz kontrolujących obecny był także patrol policji z Komendy Powiatowej Policji w C..

W kontrolowanym lokalu przedstawiciele (...) S.A. stwierdzili następujące zainstalowane odbiorniki:

-

telewizor – 1 szt. – (...);

-

lodówka – 1 szt. – (...);

-

żarówka - 2 szt. - 40W;

-

piecyk gazowy z piekarnikiem elektrycznym – 1 szt. – (...);

-

radio – 1 szt. – 20W.

Protokół kontroli został podpisany przez zamieszkującą lokal nr (...) U. L., która nie wniosła do niego zastrzeżeń.

/Fakty bezsporne, a nadto dowody: upoważnienie do przeprowadzenia kontroli nr (...) – k. 8 akt, protokół kontroli nr (...) – k. 9-11 akt, fotografia – k. 14 akt, zeznania świadka M. W. – k. 149-150 akt, zeznania świadka G. S. – k. 150 akt, opinia biegłego z dziedziny energetyki inż. L. Ł. k.205 -221 /

Na podstawie protokołu kontroli nr (...) oraz na podstawie pkt 7.1.1. i 7.2.2.a. obowiązującej taryfy (...) S.A. wyliczył należność z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej w lokalu mieszkalnym (...)/13 w okresie od 4 lipca 2012 r. do 14 lutego 2013 r., wyszczególniając, iż wszystkie odbiorniki zainstalowane i ujawnione podczas kontroli zużyły łącznie w zaokrągleniu 927 kWh (telewizor - 0,275 kWh/24 h x 223 dni = 61,33 kWh; lodówka - 0,951 kWh/24 h x 223 dni = 212,07 kWh; piecyk gaz/elektr. – 2,19 kWh/24 h x 223 dni = 488,37 kWh; oświetlenie + drobne AGD - 0,92 kWh/24 h x 223 dni = 205,16 kWh) oraz wystawił pozwanemu z tego tytułu notę obciążeniową nr (...) dla grupy taryfowej G11 na kwotę 2.149,54 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 12 grudnia 2013 r.

/Dowody: wyliczenie należności z tyt. nielegalnego poboru energii elektrycznej – k. 12-13 akt, nota obciążeniowa nr (...) – k. 15 akt, (...) S.A. na rok 2012 r. i na rok 2013 – k. 20-29 akt/

Poprzednio zawarta umowa dla lokalu nr (...) położonego w budynku nr (...) w K. uległa rozwiązaniu w 2011 roku z powodu braku opłat, albowiem zamieszkujące w ww. lokalu osoby jako uzależnione od alkoholu z niskim dochodem, rachunków tych nie opłacali.

/Fakty bezsporne, a nadto dowód: protokół przesłuchania podejrzanego J. L. z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie(...)– k. 187-188 akt/

W dniu 25 października 2016 r. (...) S.A. skierowała do pozwanego J. L. na adres: (...) m. 13, S. przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 1.647,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem zadłużenia wynikającego z nieuregulowanej noty obciążeniowej nr (...) wystawionej w dniu 28 listopada 2013 r. za nielegalny pobór energii elektrycznej, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego.

Przesyłka nie została doręczona adresatowi. Na kopercie poczyniono adnotację, iż odbiór przesyłki nie było możliwy z uwagi „dłuższą nieobecność pod wskazanym adresem”.

/Dowody: wezwanie przedsądowe nr (...) – k. 18 akt, potwierdzenie odbioru – k. 19 akt/

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 4 lipca 2013 r. oskarżony J. L. został uznany winnym tego, że:

I.  w okresie od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. w K., gmina S., dokonał nielegalnego poboru energii elektrycznej w ten sposób, że mostkował instalacje ze zdjętym licznikiem, co umożliwiło pobór energii elektrycznej bez jej naliczania przez urządzenie pomiarowe, w wyniku czego powstały straty w kwocie 473,28 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G.

oraz, że:

II.  w okresie od 14 lutego 2013 r. do 24 lutego 2013 r. w K., gmina S., dokonał nielegalnego poboru energii elektrycznej w ten sposób, że podłączył mieszkanie nr (...) do instalacji elektrycznej z ominięciem urządzenia pomiarowego, w wyniku czego powstały straty w kwocie 28,42 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G.,

tj. występków z art. 278 § 1 i 5 k.k. i za to po uznaniu, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw, po zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 278 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności warunkowo zawieszając wykonanie orzeczonej kary na okres 3 (trzech) lat tytułem próby, a także zobowiązał oskarżonego J. L. na mocy art. 72 § 2 k.k. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. z siedzibą w G. kwoty 501,70 zł w terminie 1 (jednego) roku od daty uprawomocnienia się wyroku. Wyrok uprawomocnił się z dniem 12 lipca 2013 r.

W toku prowadzonego dochodzenia podejrzany wówczas J. L. podczas składanych wyjaśnień po przedstawieniu mu zarzutów przyznał się do tego, że w okresie od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. dokonał kradzieży energii elektrycznej i wyjaśnił , że w mieszkaniu znajdowały się wówczas takie urządzenia elektryczne jak: telewizor, pralka, dvd, lodówka, czajnik elektryczny, oświetlenie w postaci lampki i żarówki w pokoju, które to urządzenia były używane.

/Fakty znane Sądowi z urzędu, a nadto dowody: wyrok Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt (...) - k. 16-17, 85-86, 198-199 akt, protokół przesłuchania podejrzanego J. L. z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie karnej – k. 187-188 akt/

W okresie od 4 lipca 2012 r. do 14 lutego 2013 r. szacunkowa wielkość zużycia energii elektrycznej w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w budynku nr (...) w K., w oparciu o ustalenia dokonane podczas kontroli w dniu 14 lutego 2013 r. wyniosła 886,50 kWh, tj.:

-

od 4 lipca 2012 r. do 31 lipca 2012 r. (27 dni) – 106,38 kWh;

-

w sierpniu 2012 r. – 122,14 kWh;

-

we wrześniu 2012 r. – 118,20 kWh;

-

w październiku 2012 r. – 122,14 kWh;

-

w listopadzie 2012 r. – 118,20 kWh;

-

w grudniu 2012 r. – 122,14 kWh;

-

w styczniu 2013 r. – 122,14 kWh;

-

od 1 lutego 2013 r. do 14 lutego 2013 r. – 55,16 kWh.

Koszt zużytej energii wyniósł 413,93 zł. Zgodnie z taryfami obowiązującymi u powoda opłata za nielegalne pobieranie energii elektrycznej w ww. okresie i w wielkości 886,50 kWh wyniosła 2.061,79 zł:

1)  energia elektryczna czynna: 886,50 kWh x 5 x 0,1989 zł/kWh = 881,62 zł;

2)  opłata stała sieciowa (1-faz): 8 m-cy x 5 x 3,53 zł/m-c = 141,20 zł;

3)  opłata jakościowa: 886,50 kWh x 5 x 0,0084 zł/kWh = 37,23 zł;

4)  opłata zmienna sieciowa: 886,50 kWh x 5 x 0,2260 zł/kWh = 1.001,74 zł.

/Dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny energetyki inż. L. Ł. – k. 205-211 akt/

Pierwsza kontrola przedstawicieli (...) S.A. z siedzibą w G. : M. W. i G. S. w lokalu mieszkalnym zajmowanym przez U. L. pod adresem (...) , gmina S. , miała miejsce dnia 04 lipca 2012 r. Stwierdzono wówczas mostek pomiędzy przewodami fazy dopływowej od tablicy przedlicznikowej odpływowej poza układ licznikowy , brak licznika , załączone zabezpieczenie przedlicznikowe. Zdjęto wówczas tablicę licznikową , wyłączono w puszcze (...) i oplombowano puszkę (...). Nie dokonano wówczas ustaleń co sprzętów elektrycznych w lokalu mieszkalnym . U. L. nie była obecna przy kontroli.

/ dowody: protokół kontroli nr (...) – k. 142 akt, zeznania świadka M. W. – k. 149-150 akt/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, dokumentów urzędowych - akt sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w Chełmnie o sygn. akt (...) w zakresie, w jakim Sąd dopuścił na rozprawie w dniu 06 października 2021 r. dowód z tychże akt ( kserokopie akt (...) znajdują się w aktach niniejszej sprawy na kartach od 160 do 199 ) - których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd uznał je zatem za wiarygodne. W myśl bowiem art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zgodnie natomiast z treścią z art. 243 ^{( 2)} k.p.c. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się także na opinii biegłego sądowego z dziedziny energetyki inż. L. Ł. oraz na zeznaniach świadków M. W. oraz G. S.. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków albowiem brak było podstaw do kwestionowania prawdziwości składanych przez nich zeznań. Zeznawali oni w sposób jasny, szczery i logiczny. Ich zeznania wzajemnie ze sobą korespondowały. Opinię biegłego sądowego z dziedziny energetyki inż. L. Ł. Sąd uznał za rzetelną, sporządzoną zgodnie z tezą dowodową i precyzyjnie odpowiadającą na postawione pytania. Wnioski opinii były logiczne, wysnute na podstawie analizy akt sprawy i zebranego materiału dowodowego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wyrok jaki zapadł w postępowaniu karnym przeciwko pozwanemu jest prawomocny. Zgodnie zaś z art. 11 zdanie pierwsze k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Sąd cywilny związany jest tylko ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa – a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu – które znajdują się w sentencji wyroku. Związanie dotyczy ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia, dotyczących czasu, miejsca, poczytalności sprawcy itp. Wszelkie inne ustalenia prawomocnego, skazującego wyroku karnego, wykraczające poza elementy stanu faktycznego przestępstwa, nie mają mocy wiążącej dla sądu cywilnego, nawet jeśli są zawarte w sentencji wyroku. Sąd cywilny może więc czynić własne ustalenia w zakresie okoliczności, które nie dotyczą popełnienia przestępstwa, mimo że pozostają w związku z przestępstwem. Ustalenia te mogą różnić się od tych, których dokonał sąd karny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r., III CK (...), LEX nr 177207).

Zatem – wbrew twierdzeniom kuratora procesowego pozwanego J. L. nieznanego z miejsca pobytu – jeżeli sąd karny ustalił, że określona osoba popełniła przestępstwo i wydał wyrok skazujący, to sąd cywilny nie może przyjąć, że przestępstwa nie popełniono i jest związany ustaleniami w zakresie opisu tego czynu, okoliczności jego popełniania oraz kwalifikacją prawną czynu, a także określeniem osoby pokrzywdzonego. Pozwany J. L. został wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 04 lipca 2013 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...) za dokonanie nielegalnego poboru energii elektrycznej w okresach od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. i od 14 lutego 2013 r. do 24 lutego 2013 r. tj. występków z art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz zobowiązany do naprawienia szkody w wysokości 501,70 zł . Art. 278 § 1 k.k. dotyczy popełnienia czynu zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, zaś § 5 tegoż artykułu przewiduje , że przepisy § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Kradzież jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci objęcia rzeczy wyjętej spod władztwa osoby uprawnionej we władanie sprawcy. Zgodnie z dominującą w polskiej doktrynie i orzecznictwie teorią zawładnięcia skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczą przez sprawcę, tj. w chwili, gdy sprawca objął ją w swoje posiadanie (zob. wyrok SN z 21.01.1985 r., (...) ). Dla zrealizowania znamienia skutku przestępstwa kradzieży muszą więc zostać spełnione łącznie dwa warunki: po pierwsze, pozbawienie przez sprawcę osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą, po drugie, objęcie tej rzeczy przez sprawcę we władanie. Pozwany J. L. dokonał kradzieży energii elektrycznej , za które to czyny został prawomocnie skazany wyrokiem wydanym w sprawie Sądu Rejonowego w Chełmnie o sygnaturze akt(...) i Sąd w niniejszej sprawie był tym ustaleniem , na podstawie art. 11 k.p.c związany . Należy nadmienić , że przesłuchany w postępowaniu karnym w charakterze podejrzanego J. L. przyznał się do kradzieży energii elektrycznej w zarzucanym okresie tj. od 01 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. Należy zauważyć, iż w akcie oskarżenia skierowanym do Sądu w sprawie (...) , a następnie w wyroku , zaszła oczywista omyłka w zakresie okresu popełnienia drugiego z zarzucanych pozwanemu czynów. Przyjęcie przeciwnych wniosków doprowadziłoby do sytuacji, że oba zarzucane czyny pokrywałyby się. Sąd przyjął zatem, iż pozwany dokonał nielegalnego poboru energii elektrycznej w (...) – w okresie od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. oraz od 14 lutego 2013 r. do 24 lutego 2013 r. Mając powyższe ustalenia Sąd stwierdził , że powód nie wykazał popełnienia przez pozwanego czynu kradzieży energii elektrycznej w okresie od 04 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2012r. Nie obejmuje tego okresu wyrok karny , nie wynika to z przedstawionego przez powoda protokołu z kontroli nr (...) z dnia 04 lipca 2012 r. , gdyż nie wskazano w nim sprawcy nielegalnego podłączenia . Zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie na powodzie , powód nie przedłożył dowodów na powyższy okres , wobec czego w tym zakresie żądanie powoda w ocenie Sądu jest niezasadne.

Stwierdzenie nielegalnego poboru energii w przedmiotowym lokalu, tj. pobieranie energii bez zawartej i aktywnej w chwili kontroli umowy na jej dostarczanie, wyczerpuje przesłanki zawarte w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 716 t.j. , dalej zwana ustawa Prawo energetyczne). Zgodnie bowiem z art. 5 ustawy Prawo energetyczne dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, o którym mowa w art. 7, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Stosownie zaś do art. 3 pkt 18 ustawy Prawo energetyczne nielegalne pobieranie paliw lub energii to pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. Powyższe przesłanki uznania pobierania energii za nielegalne zostały spełnione – dla przedmiotowego lokalu (...)/(...) nie było zawartej w okresie , którego dotyczy żądanie pozwu umowy, a pozwany w toku postępowania karnego przyznał się do zarzucanego mu czynu, za który został też prawomocnie skazany.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może: 1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo: 2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych. W myśl natomiast ust. 2 powołanego przepisu należności z tytułu opłaty, o której mowa w ust. 1 pkt 1, stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu podlegają ściągnięciu w trybie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego.

Ww. przepisy dają przedsiębiorstwu energetycznemu alternatywne uprawnienia, bądź do pobierania od odbiorcy albo innych osób dopuszczających się nielegalnego poboru paliwa lub energii opłaty w wysokości określonej w taryfie, bądź też dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych, zwłaszcza w przypadku, gdy z nielegalnym poborem energii lub paliwa związane są inne szkody, których sama opłata taryfowa mogłaby nie wyrównać (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 września 2012 r.,(...), LEX nr 1235954). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 2017 r. wydanego w sprawie (...) stwierdził , że jeśli przedsiębiorstwo energetyczne nie ma obiektywnych możliwości wykazania wysokości szkody wyrządzonej wskutek nielegalnego poboru paliwa gazowego wobec niezawarcia umowy o dostawę, to przysługuje mu prawo dochodzenia odszkodowania ryczałtowego, z tym że pozwany nie może bronić się zarzutem, że przedsiębiorstwo energetyczne nie wykazało wysokości faktycznie zużytego paliwa. Może natomiast wykazywać, iż ze względu na czas nielegalnego poboru oraz ilość urządzeń odbiorczych i właściwą stawkę taryfową, opłata ta powinna być naliczona w niższej wysokości , natomiast jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne decyduje się na dochodzenie odszkodowania na zasadach ogólnych, to na nim spoczywa ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy nielegalnego poboru gazu, w tym wysokości poniesionej szkody. Będzie to miało miejsce, gdy ryczałtowa wysokość naliczonej opłaty za nielegalny pobór gazu nie pokrywa poniesionej przez to przedsiębiorstw szkody. Nadto dochodzenie odszkodowania na zasadach ogólnych będzie wchodziło w rachubę, gdy jest możliwe ustalenie ilości faktycznie zużytego gazu. W przypadku wyboru przez przedsiębiorstwo energetyczne pierwszego z ww. uprawnień, do nałożenia opłaty za nielegalnie pobraną energię lub paliwo wystarczy jedynie stwierdzenie faktu, iż rzeczywiście doszło do nielegalnego poboru i określenie na podstawie taryfy obowiązującej na terenie danego przedsiębiorstwa energetycznego kwoty należnej za nielegalnie pobraną energię lub paliwo. Zgodnie zaś z art. 46 ust. 3 i ust. 4 pkt 10 ustawy Prawo energetyczne, sposób ustalania opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej określany jest w drodze rozporządzenia. Wydane na podstawie art. 46 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. 2011, nr 189 poz. 1126 ze zm.), obowiązujące w okresie od 27 września 2011 r. do 30 grudnia 2017 r., przewidywało w § 44 ust. 1, że jeżeli energia elektryczna jest pobierana bez zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej albo umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, albo umowy kompleksowej, przedsiębiorstwo energetyczne świadczące usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub usługi kompleksowe może obciążyć podmiot nielegalnie pobierający tę energię opłatami w wysokości pięciokrotności stawek opłat określonych w taryfie dla jednostrefowej grupy taryfowej, do której ten podmiot byłby zakwalifikowany, zgodnie z kryteriami określonymi w § 6 ust. 1, oraz w wysokości pięciokrotności cen energii elektrycznej, o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 18 lit. b ustawy, przyjmując ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii przez dany podmiot wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników. Treści ww. przepisów rozporządzenia odpowiada treść przedstawionych przez stronę powodową Taryf ( k. 20 – 29 ). Zatem samo zastosowanie postanowień Taryfy nie budziło wątpliwości Sądu. Jednak wobec zarzutów i wniosków kuratora reprezentującego nieznanego z miejsca pobytu pozwanego J. L. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny energetyki na okoliczność ustalenia faktycznego zużycia energii elektrycznej w lokalu mieszkalnym położonym w K. nr 5 w okresie od 4 lipca 2012 r. do 14 lutego 2013 r. w oparciu o ustalenia dokonane podczas kontroli w dniu 14 lutego 2013 r. oraz kosztu zużycia zgodnie z taryfami obowiązującymi u powoda.

Ustalając wysokość faktycznego zużycia energii elektrycznej, a zatem kosztów tytułem opłaty za nielegalne pobieranie energii elektrycznej w żądanym przez powoda okresie, Sąd kierował się sporządzoną w sprawie opinią biegłego. Mając na uwadze ustalenia , o których była mowa wyżej , Sąd uznał, iż pozwany powinien zatem zapłacić należność z tytułu opłaty za nielegalny pobór energii elektrycznej za okres od 1 września 2012 r. do 14 lutego 2013 r. za zużycie w wysokości 657,98 kWh , ustalone w poszczególnych miesiącach w oparciu o opinię biegłego :

-

za wrzesień 2012 r. – 118,20 kWh;

-

za październik 2012 r. – 122,14 kWh;

-

za listopad 2012 r. – 118,20 kWh;

-

za grudzień 2012 r. – 122,14 kWh;

-

za styczeń 2013 r. – 122,14 kWh;

-

za okres od 1 lutego 2013 r. do 14 lutego 2013 r. – 55,16 kWh,

a zatem przyjmując obliczenia tak jak dokonał ich biegły w sporządzonej opinii należna opłata wyniosła 1.531,42 zł i Sąd obliczył ją w sposób następujący:

1)  energia elektryczna czynna: 657,98 kWh x 5 x 0,1989 zł/kWh = 654,36 zł;

2)  opłata stała sieciowa (1-faz): 6 m-cy x 5 x 3,53 zł/m-c = 105,90 zł;

3)  opłata jakościowa: 657,98 kWh x 5 x 0,0084 zł/kWh = 27,64 zł;

4)  opłata zmienna sieciowa: 657,98 kWh x 5 x 0,2260 zł/kWh = 743,52 zł.

Kurator w odpowiedzi na pozew podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia, który w zakresie roszczenia głównego w ocenie Sądu jest niezasadny. Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, natomiast § 2 stanowi, iż po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. W myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W ocenie Sądu, nielegalny pobór energii na gruncie prawa cywilnego stanowi czyn niedozwolony, a zatem zastosowanie znajdzie przepis art. 442 ¹ k.c., zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę (§ 1). Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (§2) (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 5 listopada 2019 r.,(...), LEX nr 3045509) . Powyższe oznacza, że bieg dwudziestoletniego terminu przedawnienia roszczenia strony powodowej rozpoczął się najwcześniej w dniu 14 lutego 2013 r. r. tj. w dacie dokonania kontroli stwierdzonej protokołem kontroli nr (...) . W dniu zatem wniesienia pozwu, tj. w dniu 28 marca 2019 r., przedmiotowe roszczenie nie uległo jeszcze przedawnieniu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał iż pozwany J. L. winien zapłacić powodowi z tytułu opłat za nielegalny pobór energii kwotę 1.531,42 zł pomniejszoną o należność zasądzoną powodowi z tego samego tytułu z ten sam okres w wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 4 lipca 2013 r. wydanego w sprawie (...) w wysokości 501,70 zł, a zatem kwotę 1.029,72 zł (1.531,42 zł – 501,70 zł), o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

Strona powodowa domagała się także od pozwanego zapłaty odsetek ustawowych liczonych od kwoty należności głównej od dnia 13 grudnia 2013 r., zgodnie bowiem z wystawioną notą obciążeniową, termin płatności upływał w dniu 12 grudnia 2013 r. W ocenie Sądu roszczenie to częściowo uległo przedawnieniu. Wskazać należy, iż roszczenia odsetkowe jako roszczenie uboczne, pochodne od roszczenia głównego, mają jednak charakter samoistny, w związku z czym, jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 13 lipca 2017 r. (...), LEX nr 2436658) mają byt samodzielny, czego konsekwencją jest również zastosowanie ogólnych reguł przedawnienia (także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r., sygn. akt (...), LEX nr 141130). Z uwagi na okresowy charakter przedmiotowego roszczenia, stosownie do art. 118 k.c., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018., poz. 1104), który, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W zdaniu drugim rzeczonego przepisu wskazano natomiast, iż koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Jednocześnie w myśl przepisu art. 5 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy nowelizującej do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (co nastąpiło 9 lipca 2018 r.) i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie tejże ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym tą ustawą. Tym samym, jako, że roszczenia odsetkowe przedawniały się za każdy dzień osobno, dla roszczenia tego zastosowanie znajdowały przepisu kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym nadanym ww. ustawą. Wobec powyższego strona powodowa jest uprawniona do domagania się należności odsetkowych za 3 lata wstecz licząc od dnia wniesienia pozwu tj. 28 marca 2019 r. Sąd, uwzględniając także regulację art. 118 zdanie drugie k.c. wskazującą, że koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, Sąd zasądził odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako niezasadne (pkt II sentencji wyroku).

W pkt III sentencji wyroku Sąd przyznał radcy prawnemu M. I. kuratorowi procesowemu pozwanego J. L. wynagrodzenie w kwocie 1.000 zł , w tym z należnym podatkiem VAT. Wysokość wynagrodzenia kuratora Sąd ustalił stosownie do § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 536), zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Zgodnie z ust. 3 § 1 wyżej wskazanego rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w kwocie wyższej niż określona w ust.1 , a nieprzekraczającej wskazanych stawek minimalnych , jeżeli uzasadnia to : nakład pracy kuratora , w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do działania w postepowaniu , liczba stawiennictw w sądzie , w tym na rozprawach i posiedzeniach , wartość przedmiotu sporu i stopień zawiłości sprawy. Mając na uwadze przedmiot niniejszej sprawy , czynności podjęte przez kuratora, w tym udział w rozprawach zdalnych i stawkę minimalną za czynności radców prawnych zgodnie z wartością przedmowa sporu , Sąd uznał, iż odpowiednie wynagrodzenie kuratora będzie wynosiło 1.000 zł , z tym , że kwota ta zawiera należny podatek VAT , czyli wynagrodzenie netto to kwota 813,01 zł. W zakresie powyższego rozstrzygnięcia, niniejszy Sąd miał na uwadze uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2021 r. (sygn. III CZP (...) , LEX nr 3251984), z której to wynika, że wynagrodzenie kuratora procesowego ustanowionego na podstawie art. 69 § 1 k.p.c., obowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług, sąd podwyższa o kwotę tego podatku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt IV sentencji wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. przewidującego, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Z uwagi na fakt, iż powód żądał zapłaty kwoty 1.647,68 zł, a zasądzono na jego rzecz kwotę 1.029,72 zł, należało uznać, iż wygrał sprawę w 62,50%. Na poniesione przez niego koszty w łącznej wysokości 2.000 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 83 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego - 17 zł, koszty zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 900 zł (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 t.j) oraz zaliczka na wydatki kuratora w kwocie 1.000 zł. Sąd mając na uwadze, iż – jak wskazano powództwo zostało uwzględnione w 62,50% powodowi należał się zwrot poniesionych kosztów procesu w kwocie 1.250 zł (2.000 zł x 62,50%), którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 755 t.j.), w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Natomiast w myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 100 k.p.c.). W niniejszej sprawie pozostały niepokryte koszty stanowiące koszty wynagrodzenia biegłego za sporządzoną opinię w kwocie 837,29 zł, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa. Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. obciążył tymi kosztami strony w taki stosunku, w jakim każda z nich proces przegrała nakazując pobrać od powoda (...) S.A. z siedzibą w G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie kwotę 313,98 zł (837,29 zł x 37,50%), a od pozwanego J. L. kwotę 523,31 zł (837,29 zł x 62,50%) tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Julita Preis