Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Alina Kamińska

SSA Leszek Kulik

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 10/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 26 listopada 2019 roku sygn. akt II K 11/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

2

3

4.

K. S.

Notariusz potwierdził podpisy na umowie sprzedaży udziałów w spółce w różnych dniach: 26 września 2017 roku i 27 września 2017 roku

Spółka (...) kupowała folię stretch od firmy z siedzibą na Łotwie

Samochód O. (...) o nr rej. (...) był naprawiany przez S. M.

środki pieniężne uzyskane z kredytu zostały przelane przez oskarżoną K. S. na rachunek firmy łotewskiej (...)

zeznania M. P. (1)

zeznania R. G. (1)

zeznania S. M.

informacja z banku (...)

1.102 - 1.103

1.158 - (...).

1.188 - 1.189

k. 1.172

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

K. S.

umowa sprzedaży udziałów w spółce (...) nie miała pozornego charakteru

zeznania J. M. i S. M.

k. 1.186 odwr. - 1.189

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2

3.

4.

zeznania M. P. (1)

zeznania R. G. (1)

zeznania S. M.

informacja z Banku (...)

Świadek wykonuje zawód zaufania publicznego. Treść jej zeznań znajduje potwierdzenia w znajdujących się w aktach sprawy dokumentach.

zeznania świadka znajdują potwierdzenie w informacji nadesłanej z banku (...)

zeznania w części dotyczącej naprawiania przez świadka samochodu O. (...) o nr. rej. (...) zasługują na wiarę. Świadek ten nie miał żadnego interesu w tym, aby przyznać, że naprawiał ten samochód. Budzą jednakże wątpliwości jego zeznania na okoliczność, kto przyprowadził ten samochód do warsztatu.

Treść tego dokumentu nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Pracownik banku sporządzający tę informację nie miał żadnego interesu w tym, aby podawać nieprawdziwe okoliczności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

2

zeznania J. M.

zeznania S. M.

Zeznania te w zasadzie nic nie wniosły do sprawy. Świadek ten potwierdził, że znał W. K. (1), ale oświadczył jednocześnie, że nic mu nie wiadomo na temat spółki (...).

Dowód ten jest w ogóle nieprzydatny dla stwierdzenia, czy rzeczywiści doszło do sprzedaży spółki (...).Świadek ten zeznał bowiem, że w ogóle nie zna W. K. (1) i nic nie wie na temat spółki (...).

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I.

II

Apelacja obrońcy oskarżonej:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na wydane rozstrzygnięcie:

a. tj. art. 344a § 1 k.p.k. poprzez nieskierowanie sprawy prokuratorowi celem uzupełnienia śledztwa z uwagi na istnienie istotnych braków postępowania oraz konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w szerszym zakresie, a w tym ustalenie charakteru udziału W. O. (1), R. W. (1), J. i S. M., H. D., W. K. (1) oraz M. P. (2) w spółce (...) sp. z o.o., osób użytkujących pojazd marki O. (...), jak też sposobu prowadzenia przez oskarżoną skazanej spółki z uwagi, iż

przeprowadzenie powyższych czynności przed sądem powodowałyby znaczne trudności;

b. tj. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. poprzez nieustalenie istoty sprawy, a w szczególności nie ustalenia charakteru udziału oskarżonej w spółce (...) sp. z o.o., odstąpienie od przeprowadzenia dowodu z zeznań H. D., odstąpienie od ustalenia miejsca pobytu i następnie przesłuchania świadków W. O. (1), R. W. (1), J. M., S. M., nie ustalenie powiązań w/w osób z W. K. (1) i M. P. (2), nie ustalenie ich roli we wskazanej w spółce, jak też weryfikacji twierdzeń oskarżonej co do przekazania pojazdu O. (...) S. M., nieprzesłuchanie świadka - notariusz M. P. (3), D. i P. B. na okoliczność sprzedaży udziałów przez K. S.;

c. tj. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego zgłoszonego w toku postępowania przez obronę celem ustalenia miejsca przebywania świadków R. W. (2) W. O. (1), a następnie ich przesłuchaniu na okoliczność prowadzenia spraw spółki, sprawowania nad nią zarządu, okoliczności umów leasingu zawieranych przez spółkę, miejsca przetrzymywania pojazdu O. (...) z uwagi, iż ich rozpatrzenie zmierzałoby w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, a ponadto okoliczności te nie mają znaczenia dla sprawy, w sytuacji gdy w ocenie obrony zebrany w sprawie materiał dowodowy wymagał weryfikacji, gdyż opierał się on na depozycjach osób zainteresowanych rozstrzygnięciem niniejszego postępowania (W. K. (2), M. P. (2)) bądź nieposiadających wiedzy w zakresie funkcjonowania spółki;

d. tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, opartą wyłącznie na faktach niekorzystnych dla oskarżonej, w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, by:

i. zeznania składane przez świadka W. K. (1), M. P. (2) w zakresie w jakim wskazywały one na brak ich wiedzy co do charakteru zakupionej spółki, ich roli w niej były wiarygodne w sytuacji gdy ich depozycje były wewnętrznie sprzeczne jak też wskazywały na próby umniejszania swojej roli;

ii wiarygodności depozycji oskarżonej w zakresie prób rzeczywistego prowadzenia spółki były niewiarygodne, w szczególności, gdy z dokumentacji spółki (...) sp. z o.o. zawartej w aktach sprawy, w tym sporządzone bilanse, wskazują na osiągane przychody przez spółkę, a w konsekwencji fakt jej prosperowania na rynku

(...). K. S. doskonale orientowała się w stanie spółki, jak też aktywnie uczestniczyła w zagmatwaniu jej spraw właścicielskich, gdyż podjęła się ona współpracy z organami ścigania, nie ukrywała się, jak też informowania inne podmioty o zmianach właścicielskich;

iv. doszło do fikcyjnego przeniesienia udziałów, ponieważ zawarta została umowa sprzedaży udziałów przed notariuszem, zaś W. K. (1) podpisywał dokumentację dotyczącą wyboru jego osoby na stanowisko prezesa zarządu spółki;

v. doszło do fikcyjnego przekazania rzeczy W. K. (1) w postaci dokumentacji firmy w sytuacji, gdy świadek przyznał wprost, iż otrzymał samochód R. (...), którym udał się do S., a który to wymieniony był w spisie rzeczy przekazanych w/w.

2, 2. Obrazę przepisów prawa materialnego nie dotyczącą kwalifikacji prawnej czynu przypisanej oskarżonej powodującej, iż orzeczenie nie odpowiada prawu, tj. art. 299 § 1 ksh w zw. z art. 46 § 1 k.k. poprzez nałożenie na K. S. obowiązku naprawy szkody w wysokości 415.580,21 zł na rzecz (...) S.A. z/s w W. oraz 115.447,16 zł na rzecz (...) S.A. z/s w G. w sytuacji, gdy w toku postępowania nie wykazano, by egzekucja z majątku spółki (...) sp. z o.o. jest bezskuteczna, a w konsekwencji niezaktualizowania się przesłanki odpowiedzialności członka zarządu.

Apelacja prokuratora:

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec K. S. poprzez wymierzenie oskarżonej kary łacznej jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej na okres 3 lat, w sytuacji, gdy charakter zarzucanych i przypisanych przez Sąd I instancji oskarżonej przestępstw, przesłanki określające stopień społecznego niebezpieczeństwa czynów jak też dyrektywy kary odnoszące się przede wszystkim do wskazania ich celów ogólnoprewencyjnych i szczególnoprewencyjnych stanowią ogół okoliczności dających podstawę do wymierzenia K. S. kary pozbawienia wolności w znacznie wyższej wysokości.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej:

Ad. 1

Żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą, że w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji doszło do obrazy art. 344a §1 k.p.k. Brak było jakichkolwiek podstaw do zwrócenia sprawy prokuratorowi celem uzupełnienia postępowania przygotowawczego. Materiał dowodowy mógł być uzupełniony zarówno na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym. To zaś, że w zarzucanym oskarżonej przestępstwie mogły brać udział inne osoby, nie zwalnia jej od odpowiedzialności karnej. Wskazane zaś przez obrońcę osoby mogły zostać przesłuchane w postępowaniu rozpoznawczym. Przeprowadzenie takich czynności nie powodowałoby znacznych trudności.

Nie ma też racji obrońca, że Sąd pierwszej instancji nie ustalił istoty sprawy. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy szeroko uzasadnił, dlaczego jego zdaniem oskarżona w spółce (...) nie pełniła wyłącznie roli tzw. „słupa”.

Zarzut nieprzesłuchania w charakterze świadka notariusz M. P. (4) stał się bezprzedmiotowy, z uwagi na jej przesłuchanie w postępowaniu odwoławczym. Podobnie z racji przesłuchania w charakterze świadków S. M., J. M. i R. G. (2) (wcześniej W.) bezprzedmiotowe są zarzuty dotyczące nieprzesłuchania tych osób przed Sądem pierwszej instancji.

Przesłuchanie w charakterze świadków D. B. i P. B. było niemożliwe, bo jak wynikało z oświadczenia obrońcy oskarżonej osoby te stale przebywają w Ameryce Południowej. Z kolei z protokołów rozpraw w sprawie o sygn. akt III K 91/19 wynikało, że również H. D. przebywa za granicą i nie jest znany jego adres. Również przesłuchanie w charakterze świadka W. O. (2) było niemożliwe z uwagi na jego zły stan zdrowia. To zaś jak funkcjonowała spółka (...) można było ustalić na podstawie zeznań R. G. (1). Wynika z nich jednoznacznie, że dużą rolę w tej spółce odgrywał W. O. (2).

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił dowody i wyprowadził z nich słuszny wniosek, że sprzedaż przez oskarżoną udziałów w spółce (...) miała fikcyjny charakter.

Przede wszystkim wskazać należy, że nieprawdziwe są wyjaśnienia oskarżonej, że w tym samym czasie doszło do podpisania u notariusza przez nią i W. K. (1) umowy sprzedaży udziałów. Z zeznań M. P. (1) oraz z dokonanych przez nią poświadczeń podpisów, że najpierw 26 września 2017 roku stawiła się w kancelarii notarialnej oskarżona i notariusz poświadczyła jej podpis na umowie sprzedaży udziałów, a kolejnego dnia 27 września 2017 roku notariusz poświadczyła podpis W. K. (1). Gdyby K. S. i W. K. (1) tego samego dnia podpisali umowę, to również w tym samym dniu stawiliby się w kancelarii notarialnej. Zauważyć należy, że oskarżona złożyła na te okoliczności wewnętrznie sprzeczne wyjaśnienia. Stwierdziła bowiem (k. 817), że w kancelarii notarialnej stawiła się razem z W. K. (1). Jednocześnie wyjaśniła, że W. K. (1) podpisał umowę dzień później, gdyż „nie zdążył”. Potem twierdziła, że w kancelarii notarialnej była dwa razy: raz sama i drugi raz z W. K. (1).

Za tym, że umowa sprzedaży udziałów miała fikcyjny charakter, przemawiają zeznania W. K. (1). Z jego zeznań wynika jednoznacznie, że ta umowa wcale nie była podpisana jednocześnie przez niego i przez oskarżoną. Stwierdził on (k. 871), że z K. S. spotkał się raz w W.. K. S. w towarzystwie jakiegoś mężczyzny przekazała mu wtedy samochód R. (...). Wprawdzie na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Białymstoku zeznał, że podpisywał tę umowę razem z oskarżoną, ale nie było tego pewny. Z jego zeznań wynika też, wbrew temu, co wyjaśniła oskarżona, że nie przekazano mu żadnych dokumentów spółki, ani jej majątku trwałego. Po podpisaniu umowy nie miał też możliwości wykonywania przelewów w imieniu spółki. Mało tego, z jego zeznań wynika, że nie miał on żadnej wiedzy o spółce i jej działalności. Nic nie wiedział o zawieranych przez spółkę kontraktach. Treść zeznań W. K. (1) wcale nie prowadzi do wniosku, że ten świadek zeznając, chciał umniejszyć swoją rolę w działalności spółki (...). Podkreślić należy, że parę dni po podpisaniu umowy z K. S. w dniu 2 października 2017 roku W. K. (1) podpisał umowę sprzedaży udziałów w spółce (...) na rzecz M. P. (2), który też najwyraźniej nie zajmował się sprawami spółki, a pełnił w niej jedynie rolę przysłowiowego „słupa”. Z zeznań M. P. (2) wynika, że do podpisania tej umowy namówił go wujek o imieniu A. i to on miał zajmować się wszystkimi związanymi z tym sprawami. Twierdził też, że nigdy nie wszedł w posiadanie jakichkolwiek dokumentów spółki (...). Wszystkie dokumenty, które podpisał, przekazał swojemu wujkowi. Na rozprawie M. P. (2) twierdził, że nie wie nawet, (...) spółka (...) się zajmowała. Tym depozycjom M. P. (2) wcale nie przeczy to, co podnosi obrońca, że podpisał wypowiedzenie umowy najmu hali w E. czy też że podpisał umowę przechowania maszyn do konfekcjonowania maszyn folii stretch.

Za tym, że obydwie umowy sprzedaży udziałów miały pozorny charakter przemawia też to, że po 26 września 2017 roku oskarżona w dalszym ciągu zajmowała się sprawami spółki. W dniu 4 października 2017 roku jako „prezes zarządu” złożyła skargę na czynność komornika, prowadzącego postępowanie egzekucyjne przeciwko spółce (...). Z kolei w dniu 15 listopada 2017 roku znowu jako „prezes zarządu” złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę spółki.

Przyjętej przez Sąd pierwszej instancji tezie, że W. K. (1) i M. P. (2) byli wyłącznie tzw. „słupami” bynajmniej nie przeczy to, że prawdopodobnie W. K. (1) i M. P. (2) znali się wcześniej i współpracowali z S. i J. M., którzy (prawdopodobnie) weszli w posiadanie samochodu marki O. (...). Faktem przecież jest, czemu nie zaprzecza również obrońca, że nie podejmowali praktycznie żadnych decyzji związanych z działalnością spółki (...). Decyzje miał podejmować W. O. (2). To on też za każdym razem organizował „sprzedaż” udziałów w spółce. Podpisanie przez M. P. (2) umowy o przechowanie maszyn i wypowiedzenia umowy najmu wcale nie świadczy, że zajmował się on aktywnie działalnością spółki

Wbrew twierdzeniom obrońcy zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, że K. S. orientowała się w stanie spółki i wiedziała o piętrzących się jej problemach i uczestniczyła w takim zagmatwaniu jej spraw właścicielskich, które miały na celu uniemożliwienie pociągnięcia do odpowiedzialności osób zaangażowanych w jej prowadzenie. Tezie tej bynajmniej nie przeczy to, że nie ukrywała się przed wymiarem sprawiedliwości i „informowała inne podmioty o zmianach właścicielskich”.

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał na różnice między oskarżoną a kolejnymi osobami, które „kupowały” udziały. Podkreślić należy, że zarówno W. K. (1), jak i M. P. (2) nie mieli dostępu do kont spółki. Tymczasem to oskarżona samodzielnie dokonywała przelewów. Między innymi w dniu 14 lipca 2017 roku zleciła dokonanie przelewu z rachunku spółki kwoty 194.420 Euro na rachunek (...). Poza tym nie sposób przyjąć, aby osoba z wyższym wykształceniem, pomimo stosunkowo młodego wieku, nie orientowała się, jakiego rodzaju są podejmowane przez nią czynności prawne w imieniu spółki. Miała dostęp do wszystkich dokumentów spółki i musiała orientować się, jaka jest jej sytuacja finansowa. Obrońca podniósł też w apelacji, że oskarżona, gdy pełniła funkcję prezesa zarządu starała się regulować wszystkie bieżące zobowiązania, uzupełniając dokumentację, jak też sporządzała dokumentację księgową. Wskazać należy, że złożone przez obrońcę oskarżonego kserokopie dokumentów (...) spółki (...) (k. 1.014 – 1.023) dotyczą 2016 roku, a więc nie okresu, kiedy oskarżona w imieniu spółki zaciągnęła kredyt w Banku (...) S.A.

Ad. 2

Nałożenie na oskarżoną obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody żadną miarą nie nastąpiło z obrazą przepisów art. 299 §1 k.s.h. i art. 46 §1 k.k. Ponieważ oskarżona popełniając przestępstwo oszustwa wyrządziła szkodę, to na tej podstawie, niezależnie od odpowiedzialności cywilnej spółki (...), ponosi ona odpowiedzialność za spowodowaną szkodę. Tym samym warunkiem nałożenia obowiązku naprawienia szkody na oskarżoną nie jest wcale zaistnienie przesłanki z art. 299 §1 k.s.h. Mało tego, gdyby pokrzywdzony bank uzyskał tytuł egzekucyjny przeciwko K. S. na podstawie art. 299 §1 k.s.h., to wówczas należałoby zastosować klauzulę antykumulacyjną z art. 415 §1 k.p.k.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Nie sposób zgodzić się z oskarżycielem publicznym, że wymierzona wobec oskarżonej kara za przestępstwo oszustwa na szkodę Banku (...) S.A. jest rażąco łagodna. Sąd pierwszej instancji wymierzając karę za ten czyn prawidłowo wyważył wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające. Przede wszystkim słusznie przyjął, że inicjatorem działań zmierzających do doprowadzenia banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem był W. O. (2). Brak jest dowodów na to, że oskarżona dopuszczając się przestępstwa oszustwa na szkodę banku powiększyła swój osobisty majątek. Wskazywane przez prokuratora w apelacji okoliczności obciążające nie uzasadniają podwyższenia wymierzonej oskarżonej kary. Zasadnie Sąd Okręgowy podkreślił, że biorąc pod uwagę, że inne osoby z nią współdziałające nie zostały postawione w stan oskarżenia, nie można sytuować oskarżonej w roli przysłowiowego „kozła ofiarnego”.

Oceniając wysokość wymierzonej oskarżonej kary nie można tracić z pola widzenia, że została ona zobowiązana do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego banku kwoty 415.580,21 złotych. K. S. najprawdopodobniej przez wiele lat będzie wykonywać to zobowiązanie. Brak jest bowiem dowodów na to, że jej stan majątkowy pozwala obecnie na zapłacenie tak dużej kwoty. Wykonanie tego obowiązku będzie na pewno dla niej niezwykle dolegliwe. Tym samym pomimo wymierzenia wobec niej kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania odczuje ona znaczną dolegliwość w związku z popełnionym przez nią przestępstwem. To zaś, jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, będzie niewątpliwie wpływać na nią resocjalizacyjnie. Uświadomi to jej o nieopłacalności popełniania przestępstw z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

Przy wymiarze kary należało też wziąć pod uwagę młody wiek oskarżonej oraz jej dotychczasową niekaralność. Nie bez znaczenia jest też, że poczyniła ona starania w celu naprawienia wyrządzonej przez nią szkody. Nie jest ona w każdym razie osobą zdemoralizowaną, wobec której jedynie orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności może przynieść poprawę jej zachowania. Tym samym aby spełnione zostały cele kary, wystarczające jest orzeczenie wobec niej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Postawienie wobec K. S. pozytywnej prognozy kryminologicznej, pomimo wyrządzenia prze nią poważnej szkody, jest jak najbardziej uzasadnione.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu,

Apelacja prokuratora:

zmianę zaskarżonego wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzecznie kar 3 lat pozbawienia wolności za czyn z pkt. I aktu oskarżenia, kary 9 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z punktu II aktu oskarżenia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonej nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż nie została spełniona jakakolwiek przesłanka z art. 437 §2 zd. 2 k.p.k.

Ponieważ zarzut z apelacji prokuratora rażącej niewspółmierności kary okazał się bezzasadny brak było podstaw do podwyższenia wymierzonej oksarżonej kary do 3 lat pozbawienia wolności.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok co do winy i wymierzonej kary za czyn przypisany w punkcie I.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie ulega żadnym wątpliwościom, że K. S. zawarła umowę kredytową nr (...) na kwotę 1.000.000 złotych z okresem całkowitej spłaty do dnia 9 lipca 2018 roku. Oskarżona nie kwestionowała tej okoliczności. R. G. (3) zeznała kategorycznie, że oskarżona na tej umowie w jej obecności złożyła podpisy.

K. S. w umowie tej zobowiązała się wykorzystać środki z kredytu wyłącznie na finansowanie bieżącej działalności, w tym na spłatę kredytu obrotowego w (...) SA. Z niebudzących wątpliwości zeznań R. G. (3) wynika, że to właśnie oskarżona złożyła osobiście podpisane przez nią oświadczenie o wypowiedzeniu z dniem 12 lipca 2017 roku umowy kredytu zaciągniętego przez spółkę (...) w banku (...) SA (k. 62). Po złożeniu tego oświadczenia zostały przelane pieniądze na rachunek spółki (...) zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej nr (...). R. G. (3) zeznała, że po jakimś czasie dzwoniła do oskarżonej i poprosiła ją o dostarczenie zaświadczenia o spłacie kredytu w Banku (...). Do przedłożenia takiego dokumentu oskarżona zobowiązała się podpisując umowę kredytową z bankiem (...) SA. Takie zaświadczenie zostało dostarczone pocztą do tego banku w dniu 18 września 2017 roku. Okazało się po kilku dniach, że to zaświadczenie zostało podrobione. Dyrektor I Oddziału (...) S.A. w E. A. O. stwierdził, że żaden z pracowników jego banku nie wystawiał tego zaświadczenia. Podkreślić należy, że w świetle zeznań R. G. (3) wszelkie formalności związane z zawarciem umowy kredytowej były podejmowane wyłącznie przez oskarżoną.

K. S. zatem wprowadziła w błąd pracownika banku (...) SA. W W. co do rzeczywistego zamiaru wykorzystania uzyskanych środków finansowych.

Oskarżona podpisując umowę o kredyt świadoma też była, że sytuacja finansowa spółki (...) nie pozwala na regularne spłacanie rat kredytu. Z zeznań dyrektor Oddziału (...) w E. I. B. wynika, że przed udzieleniem kredytu była osobiście w siedzibę spółki (...), gdzie rozmawiała z oskarżoną, która przekazała też jej dokumentację niezbędną do otrzymania kredytu. I. B. stwierdziła, że gdyby wiedziała o dwukrotnie większych zobowiązaniach spółki (...) niż to zostało ujawnione w złożonym przez oskarżoną wniosku, to wówczas uznano by, że spółka nie posiada zdolności kredytowej i tym samym nie zostałby udzielony kredyt.

Nie ulega zatem żadnym wątpliwościom, że K. S. wprowadzając w błąd co do rzeczywistego zamiaru wykorzystania uzyskanych z kredytu środków finansowych oraz co do regularnego spłacania udzielonego kredytu doprowadziła Bank (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinniono oskarżoną od popełnienia czynu przypianego jej w punkcie II.

Zwięźle o powodach zmiany

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie, że K. S. przywłaszczyła samochód marki O. (...) o nr rej. (...). Dla przypisania przestępstwa przywłaszczenia niezbędne jest ustalenie, że sprawca tego czynu musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie „cudzej” rzeczy - z zamiarem trwałego włączenia przedmiotu przestępstwa do swojego majątku. Nie wystarczy przy tym, by godził się na możliwość przywłaszczenia - musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem. Jest to bowiem przestępstwo umyślne, którego stronę podmiotową charakteryzuje szczególny zamiar bezpośredni kierunkowy określany jako animus rem sibi habendi - definitywnego uczynienia cudzej rzeczy jako własnej i musi on być bezsprzeczny.

To, że pojazd ten nie został zwrócony leasingodawcy, nie oznacza jeszcze, że oskarżona przywłaszczyła go. Faktem jest, że oskarżona składała różne wyjaśnienia co do tego, komu przekazała ten pojazd. Nie ulega jednak wątpliwości, że w chwili, kiedy leasingodawca zwrócił się o wydanie mu tego pojazdu z powodu niepłacenia rat leasingowych, samochód już nie znajdował się w posiadaniu oskarżonej. Przywłaszczenie tego auta mogło nastąpić w chwili przekazania go wskazanemu najprawdopodobniej przez W. O. (2) mężczyźnie. Nie można jednakże uznać, że K. S. przekazując ten samochód chciała pozbawić właściciela możliwości jego odzyskania. Brak jest nawet podstaw to tego, żeby przyjąć, iż oskarżona przekazując innej osobie to auto godziła się na to, żeby je ukryć przed właścicielem. Jej wyjaśnienia, że nie wiedziała, co się później działo z tym samochodem, zasługują na wiarę. Oskarżona nie mogła nawet przewidywać, że pojazd zostanie przywłaszczony przez osobę, któremu ten pojazd przekazała. Sam fakt rozporządzenia tym samochodem nie oznacza, że potraktowała go jako swoją własność. Za przywłaszczenie samochodu powinien odpowiadać ten, kto później bezprawnie dysponował tym pojazdem. Brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że oskarżona świadomie wzięła udział w ukryciu tego pojazdu. K. S. przekazała ten pojazd przed otrzymaniem pisma leasingodawcy wzywającego do jego zwrotu. Wprawdzie wiedziała, że raty leasingowe nie są płacone, ale nie sposób uznać, że przekazując to auto chciała, aby ten pojazd w razie zażądania jego zwrotu nie został wydany właścicielowi. Nie miała przecież w tym żadnego interesu. Zauważyć należy, że oskarżona z powodu przekazania tego auta innej osobie nie odniosła żadnej korzyści. Nie ma na to żadnych dowodów.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Obecna sytuacja materialna oskarżonej uzasadniała zwolnienie jej na podstawie art. 624 §1 k.p.k. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS