Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2022 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawcy M. P.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)

z dnia 13.02.2021 r. znak (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

I.  oddala odwołanie;

II.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca M. P. wniósł odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. z dnia 13 lutego 2021 r., znak (...), ustalającego umiarkowany stopień niepełnosprawności wnioskodawcy na stałe i wskazującego, że wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, tj. przesłanek do uzyskania karty parkingowej.

Wnioskodawca domagał się w odwołaniu przyznania mu karty parkingowej. Wskazał, że komisje lekarskie wykazują brak empatii i zrozumienia w stosunku do starszych, schorowanych ludzi. Podniósł, że coraz trudniej mu się poruszać, a regularnie uczęszcza na rehabilitację oraz jeździ do sanatorium w ramach NFZ.

Odpowiadając na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. zarzucił, że werdykt organu I instancji jest zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa, wobec czego podtrzymał dotychczasowe rozstrzygniecie w zakresie ustaleń odnoszących się do karty parkingowej.

Podkreślił, że choć wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z symbolem 05-R, to nie występują o u niego znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. urodził się (...) Obecnie jest emerytem, pracował jako mechanik.

Od wielu lat cierpi na chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa, zwyrodnienia w zakresie stawu biodrowego, miażdżycę, przewlekłą chorobę niedokrwienną serca i zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego.

Dowód:

- okoliczności bezsporne

M. P. nie spełnia przesłanek do uzyskania karty parkingowej. Nie spełnia przesłanki znacznego upośledzenia poruszania się. Nie stwierdzono istotnego upośledzenia funkcji chodu wnioskodawcy. Wnioskodawca używa laski, funkcja jego kończyn dolnych jest jednak dobra. Ruchomość stawów kończyn dolnych jest zachowana, ich masa mięśniowa dość dobra, nie stwierdza się deficytów neurologicznych kończyn dolnych. Stan wnioskodawcy, pomimo wieku - ponad 80 lat – i obciążenia schorzeniami internistycznymi związanymi z wiekiem, a także pomimo obniżonej sprawności ogólnej i zmian zwyrodnieniowych układu ruchu, nie jest wystarczający do orzeczenia uprawnienia do karty parkingowej.

Wnioskodawca samodzielnie przemieszcza się swobodnie po mieszkaniu, przejdzie po płaskim do 300 metrów, po schodach chodzi samodzielnie, sam utrzymuje higienę osobistą, korzysta z toalety, ubiera się i rozbiera. Zmiany zwyrodnieniowe nie skutkują rzeczywistym upośledzeniem ruchomości kręgosłupa ani obecnością objawów uszkodzenia rdzenia kręgowego czy korzeni rdzeniowych. Dobrze zachowana sprawność czterokończynowa. Prezentowana sprawność chodu nie spełnia zapisów ustawowych znacznego upośledzenia chodu.

Dowód:

- opinia lekarska biegłych ortopedy i neurologa k. 15-16

- opinia lekarska innych biegłych ortopedy i neurologa k. 31-32

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie, Sąd Rejonowy znalazł podstawy do zmiany orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 13.02.2021 r. i przyznania wnioskodawcy karty parkingowej.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2046 ze zm., dalej zwana ustawą) rozróżnia trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany oraz lekki (art. 3 ust. 1).

W myśl art. 4 ust. 2 ustawy, do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej lub częściowej pomocy osób w celu pełnienia ról społecznych.

Zaliczenie do któregokolwiek ze wskazanych w ustawie stopni niepełnosprawności wymaga zatem spełnienia przesłanek warunkujących jego otrzymanie, które zostały zdefiniowane w art. 4 wyżej wskazanej ustawy.

W niniejszej sprawie wnioskodawca został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z symbolem 05-R, na stałe.

Wnioskodawca nie kwestionował przyznanego mu stopnia niepełnosprawności, wniósł jedynie o przyznanie mu karty parkingowej.

Zgodnie z art. 8 ust. 3a ustawy Prawo o ruchu drogowym, kartę parkingową wydaje się:

1) osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się;

2) osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16 roku życia mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się;

3) placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Stan faktyczny sprawy był częściowo bezsporny, nie kwestionowany przez żadną ze stron, dlatego w tym zakresie Sąd oparł swoje ustalenia na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego. Wyjaśnienie, czy wnioskodawca spełnia przesłankę znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się, wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych. Okoliczności sporne zostały zatem ustalone na podstawie opinii biegłych.

Powołani w sprawie czterej biegli sądowi z zakresu ortopedii i neurologii, w dwóch niezależnych zespołach, zgodnie stwierdzili, że wnioskodawca pomimo wieku i obciążających jego organizm schorzeń, nie spełnia przesłanki znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się. Biegli wskazali, że wnioskodawca używa laski, funkcja jego kończyn dolnych jest jednak dobra. Ruchomość stawów kończyn dolnych jest zachowana, ich masa mięśniowa dość dobra, nie stwierdza się deficytów neurologicznych kończyn dolnych. Stan wnioskodawcy, pomimo wieku - ponad 80 lat – i obciążenia schorzeniami internistycznymi związanymi z wiekiem, a także pomimo obniżonej sprawności ogólnej i zmian zwyrodnieniowych układu ruchu, nie jest zdaniem biegłych wystarczający do orzeczenia uprawnienia do karty parkingowej. Drugi zespół biegłych wskazał, że wnioskodawca samodzielnie przemieszcza się swobodnie po mieszkaniu, przejdzie po płaskim do 300 metrów, po schodach chodzi samodzielnie, sam utrzymuje higienę osobistą, korzysta z toalety, ubiera się i rozbiera. Zmiany zwyrodnieniowe nie skutkują rzeczywistym upośledzeniem ruchomości kręgosłupa ani obecnością objawów uszkodzenia rdzenia kręgowego czy korzeni rdzeniowych. Dobrze zachowana sprawność czterokończynowa. Prezentowana sprawność chodu nie spełnia zapisów ustawowych znacznego upośledzenia chodu.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 §1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 roku (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy legalności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielić poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzić własnych twierdzeń.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak żądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz mimo – braku wiadomości specjalnych – ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych oraz podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez Sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

Zastrzeżeń do żadnej z opinii nie złożył również sam wnioskodawca, który nie zgadzał się jedynie z dokonaną przez biegłych oceną przesłanki znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się. Wnioskodawca podkreślał, że czynności osobiste wykonuje, ale w zwolnionym tempie i bardzo doskwiera mu ból kręgosłupa. Podkreślił, że ważniejszy od paragrafów powinien być człowiek.

W niniejszej sprawie Sąd przyjął ustalenia i wnioski biegłych za własne. Uznał również, że żadna z opinii nie wymagała uzupełnienia, a sprawa – dalszego opiniowania. Wbrew stanowisku wnioskodawcy, przesłanka znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się musi podlegać ocenie Sądu w świetle przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów medycznych i wydanych na ich podstawie opinii biegłych, nie zaś subiektywnego przekonania strony co do zakresu jej dolegliwości. Nie kwestionując schorzeń wnioskodawcy, w świetle ustaleń i wniosków biegłych nie można przyjąć, by stan zdrowia wnioskodawcy pozwalał na zakwalifikowanie go do osób o znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się, w sytuacji gdy wnioskodawca jest w pełni samodzielny i pomimo dolegliwości bólowych wykazuje dobrą sprawność układu ruchu.

W świetle treści opinii biegłych dopuszczonych w sprawie, odwołanie wnioskodawcy podlegało oddaleniu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł jak w pkt III sentencji wyroku, posiłkując się brzmieniem art. 98 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). Sąd orzekł, iż nieuiszczone koszy sadowe w postaci wydatków na opinie biegłych, ponosi w niniejszej sprawie Skarb Państwa.