Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 317/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca podniósł następujące zarzuty:

1)  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. „w drodze naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynienie ustaleń faktycznych z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji wydanie wyroku skazującego w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w toku postępowania dowodów, a w szczególności wyjaśnień R. S., zeznań S. B. oraz A. S. prowadzi w tym względzie wprost do wniosku przeciwnego, nadto przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom A. S., M. S. oraz S. B. jako będącymi spójnymi, logicznymi i korespondującymi z innymi dowodami, podczas gdy zeznania każdego z tych świadków oraz pokrzywdzonego różnią się na poszczególnych etapach postępowania, a także nawzajem się wykluczają i nie dają podstaw do poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych, na których Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie, nie odnosząc się przy tym do sprzeczności w zeznaniach tych świadków”,

2)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 1 i 2 k.p.k., „w drodze nie znajdującego uzasadnienia w stanie faktycznym sprawy naruszenia stanowiącej konsekwencję domniemania niewinności zasady in dubio pro reo, co znalazło wyraz w tłumaczeniu przez Sąd I instancji wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości, które pojawiły się w sprawie w wyniku zeznań przede wszystkim S. B., A. S. i M. S., co do sprawstwa R. S. na niekorzyść oskarżonego i co miało wpływ na treść orzeczenia, tym bardziej, że nie zdołano tym samym skutecznie i jednoznacznie wykluczyć przebiegu zdarzeń przedstawionego przez oskarżonego, a wręcz niespójności i sprzeczności w zeznaniach przede wszystkim A. S. i S. B. dodawały waloru wiarygodności wersji zdarzenia i opisanej roli w nim A. S. i S. B. przedstawionych przez oskarżonego”,

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia, „polegający na nieznajdującym uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym – dowolnym ustaleniu, że zachowanie oskarżonego R. S. opisane w części wstępnej wyroku stanowiło przestępstwo rozboju, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że stosowanie przemocy względem S. B. miało na celu dokonanie zaboru mienia znajdującego się w posiadaniu pokrzywdzonego”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się niezasadne.

Przed przystąpieniem do omówienia podstaw wydanego rozstrzygnięcia wskazać należy, że w toku przeprowadzonej kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny nie stwierdził żadnej z przesłanek opisanych w art. 439 § 1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., która to determinowałaby uchylenie, bądź zmianę wyroku niezależnie od granic zaskarżenia określonych treścią wywiedzionego środka odwoławczego.

Co do samych ustaleń i rozważań poczynionych w sprawie, Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny rozważył zgromadzone w toku postępowania dowody, po czym na ich podstawie dokonał słusznych ustaleń faktycznych. Dokonana przez Sąd a quo ocena materiału dowodowego nie naruszała granic swobodnej oceny, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jak też nie była obarczona błędami faktycznymi czy logicznymi.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi przewidziane przez art. 424 k.p.k. Odtwarza proces myślowy, który doprowadził Sąd Okręgowy do rozstrzygnięcia i stąd umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Pamiętać należy, że Sąd odwoławczy nie kontroluje zasadności pisemnych motywów wyroku, lecz trafność orzeczenia Sądu I instancji. W uzasadnieniu przedstawiany jest tylko tok rozumowania Sądu, który doprowadził do wydania konkretnego orzeczenia. Jeżeli więc uzasadnienie orzeczenia pozwala na kontrolę instancyjną, nawet utrudnioną, a nie uniemożliwia jej, to spełnia wymogi art. 424 k.p.k. (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 7 stycznia 2009 roku, IV KK 368/08, LEX nr 598005).

W tym miejscy wskazane jest poczynienie kilku uwag natury ogólnej dotyczących zarzutów podnoszonych w środku odwoławczym, albowiem już prima facie widoczne są niedoskonałości w zakresie sformułowania zarzutu apelacyjnego przez obrońcę oskarżonego.

Należy przypomnieć, że utrwalone w judykaturze jest stanowisko, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy, gdy:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

b) stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

c) jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 i 2 k.p.k.) – zob. m.in.: wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, Lex nr 18945, wyrok SN z dnia 4 lipca 1995 roku, II KRN 72/95, Lex nr 162495, postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06, Lex nr 459451.

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny, wówczas gdy jego autor wskaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. wykaże, ocena których dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub była wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń. Należy podkreślić, że sąd orzekający może w ramach swej dyskrecjonalnej władzy jedne dowody uznać za wiarygodne, zaś innym tego przymiotu odmówić, byleby przy ich ocenie nie przekroczył granic zakreślonych w art. 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący i logiczny uzasadnił.

Jeśli zaś chodzi o zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to należy pamiętać, iż wątpliwości, o jakich stanowi ten przepis, to wątpliwości sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienne stanowisko w przedmiocie całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo nie nakłada na sąd orzekający obowiązku przyjęcia za wiarygodną wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, a jedynie zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy z żadnego dowodu owe okoliczności nie wynikają. Z treści normy art. 5 § 2 k.p.k. nie można czynić narzędzia, nakazującego dokonywanie ustaleń faktycznych zawsze na korzyść oskarżonego w razie jakichkolwiek wątpliwości, nawet takich, które można wyeliminować, pozostając w granicach zakreślonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów.

Równoległe stawianie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. w taki sposób, w jaki uczynił to skarżący nie jest poprawne. Przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi w grę wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny spełniającej wymogi określone w art. 7 k.p.k. pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 maja 2015 r., II AKa 396/14, LEX; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., V KK 119/13, LEX).

Wskutek przeprowadzonej kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że – wbrew twierdzeniom apelującego - przyjęta przez Sąd Okręgowy wersja wydarzeń znajduje odzwierciedlenie w należycie ocenionym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Na przekór sugestiom obrońcy, Sąd Okręgowy słusznie dał wiarę zeznaniom S. B., A. S. i M. S., a jednocześnie trafnie odmówił wiary wyjaśnieniom R. S.. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji poddał wnikliwej ocenie relacje tych osób. Co istotne, relacje S. B., A. S. i M. S. tworzą logiczną, wzajemnie się uzupełniającą wersję wydarzeń, która koreluje z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, a zarazem wyklucza wersję forsowaną przez oskarżonego na rozprawie i przez obrońcę w apelacji. Po pierwsze, A. S. i S. B. jednoznacznie i konsekwentnie zaprzeczyli, aby planowali dokonanie jakiegokolwiek napadu na terenie N. z udziałem R. S.. W ogóle nie spotykali się w tym celu z oskarżonym i nie rozmawiali z nim. Po drugie, A. S. i jego matka zaprzeczyli, aby R. S. spędził w ich domu noc z (...) r. Po trzecie, M. S. zaprzeczył, aby w dniu (...) r. przekazywał jakąkolwiek broń A. S. lub innej osobie. Po czwarte, co bardzo istotne, oskarżony stwierdził, że po „nieudanym napadzie” wrócili z N. około godz. (...) i pomiędzy godz. (...) pokłócili się, co skutkowało postrzeleniem pokrzywdzonego i zabraniem mu przez R. S. samochodu marki A. (...). Rzecz jednak w tym, iż z obiektywnych dowodów zgromadzonych w sprawie wynika, że S. B. już około godz. (...) dzwonił na Policję w sprawie napadu, zaś o godz. (...) na stację S. w Z. przyjechali funkcjonariusze Policji, gdzie oczekiwał na nich postrzelony w plecy pokrzywdzony, który tam szukał pomocy. Okoliczność ta świadczy o tym, że wersja oskarżonego jest całkowicie oderwana od realiów sprawy. Trafnie Sąd Okręgowy zauważył, iż wersja ta stanowi li tylko niewiarygodną linię obrony, ukierunkowaną na znaczne złagodzenie odpowiedzialności karnej. R. S. chciał, aby przypisano mu jedynie kradzież w typie podstawowym zamiast kwalifikowanego rozboju, którego w rzeczywistości się dopuścił. Poza tym sugestie o samopostrzeleniu się S. B. po wykręceniu mu ręki są niedorzeczne i wręcz irracjonalne, jak słusznie skonstatował to Sąd Okręgowy.

Idąc dalej, wersja S. B. korespondowała również z zeznaniami N. K., K. C., G. F., J. G. i M. C., co obrońca całkowicie pomija w swojej apelacji.

Prawdą jest, że pomiędzy relacjami poszczególnych świadków zachodzą sprzeczności, ale są one albo bez znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy, albo wynikają po prostu z dynamiki zdarzeń i naturalnym w tym przypadku, odmiennym postrzeganiu niektórych wydarzeń i ich zapamiętywaniu, co wcale nie świadczy o celowym zeznawaniu nieprawdy. Rzeczywiście pokrzywdzony nie pamiętał na rozprawie, że w dniu (...) r. przed zdarzeniem spotkał się z A. S.. O takim spotkaniu mówił jednak w postępowaniu przygotowawczym i po odczytaniu tych zeznań podtrzymał je. Zasadnie również Sąd Okręgowy przyjął, że S. B. po napadzie zatelefonował do A. S. i opowiedział mu o zajściu, a potem się spotkali, co wynika nie tylko z zeznań tego ostatniego, ale też znajduje swoje potwierdzenie w zeznaniach M. C.. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawidłowo przyjęto, że „niepamięć” w omawianym zakresie pokrzywdzonego wynikała z szoku, jakiego doznał w wyniku dokonanego na nim rozboju i postrzelenia go. O przeżytej przez S. B. tramie świadczą zeznania jego partnerki N. K.. Sąd I instancji odniósł się także do tego fragmentu zeznań M. C., w którym podała, że pokrzywdzony mówił, iż napadło na niego dwóch mężczyzn. Wszak S. B. konsekwentnie utrzymywał, że napadu dokonał jeden mężczyzna. Poza tym, druga z pracownic stacji benzynowej, która również przysłuchiwała się wypowiedzi pokrzywdzonego zeznała, iż mówił tylko o jednym napastniku. Nie może też ujść uwadze to, że na rozprawie, w fazie swobodnej wypowiedzi, M. C. podała, że S. B. mówił o jednym sprawcy. Zasadnie zatem Sąd Okręgowy uznał, że w tym zakresie zeznania M. C. złożone w postępowaniu przygotowawczym były wynikiem niezrozumienia relacji pokrzywdzonego, co z uwagi na dynamikę i charakter przekazywanych informacji jest w pełni zrozumiałe.

To kiedy i w jakich okolicznościach A. S. i M. S. poznali się z oskarżonym i kiedy o tym powiedzieli w toku postępowania karnego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, a przynajmniej obrońca nie wykazał tego w apelacji.

Reasumując, żaden z zarzutów podniesionych w apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dokonał bowiem prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów, zgodniej z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Nie ujawniła się też żadna niedająca się usunąć wątpliwość, którą Sąd I instancji rozstrzygnąłby na niekorzyść oskarżonego. Nie doszło więc do obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. Nadto, w oparciu o tak dokonaną ocenę dowodów Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które w pełni uzasadniały przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. Ze zgromadzonego materiału ponad wszelka wątpliwość wynika bowiem, że R. S. posłużył się bronią palną, oddając strzał w plecy pokrzywdzonego po to, aby zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki A. (...) o wartości nie mniejszej niż 20 000 złotych wraz z portfelem i dokumentami pojazdu – działając na szkodę S. B. i G. F.. Domaganie się przez obrońcę zakwalifikowania czynu jedynie jako zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia lub jako kradzieży w typie podstawowym jest oderwane od realiów sprawy wynikających z dowodów uznanych za wiarygodne, o czym była już wcześniej mowa.

Zaznaczyć trzeba jednocześnie, że z niekwestionowanej opinii Komendy Wojewódzkiej Policji w S. wynika, że rewolwer, którym posłużył się oskarżony stanowi broń palną w rozumieniu ustawy z dnia (...) r. o broni i amunicji.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazano jednocześnie, że R. S. działał w warunkach recydywy wielokrotnej z art. 64 § 2 k.k.

Nie razi także surowością wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności. Kształtując jej rozmiar Sąd Okręgowy miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść R. S.. Z jednej strony chodzi tu o o dobrą opinię o nim z zakładu karnego, a z drugiej strony o działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uprzednią wielokrotną karalność, działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 2 k.k. oraz dopuszczenie się czynu po upływie niespełna miesiąca od opuszczenia zakładu karnego.

Każdej z wymienionych okoliczności Sąd Okręgowy nadał odpowiednią rangę i wagę, a w efekcie wymierzona kara pozbawienia wolności jest odpowiednia do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa, jak też zapewnia prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Czyni też zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi zastrzeżeń orzeczony w punkcie 3 zaskarżonego wyroku przepadek broni, którą posłużył się R. S. popełniając rozbój. Zasadnie także zaliczono oskarżonemu na poczet kary okres tymczasowego aresztowania w sprawie (pkt 2 wyroku) oraz rozstrzygnięto o zwrocie przedmiotów zbędnych dla postępowania (punkt 4 i 5 wyroku).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia albo kradzieży, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się podniesione w apelacji obrońcy zarzuty, co było przedmiotem poczynionych wyżej rozważań, do których Sąd Apelacyjny się odwołuje – uznając za zbędne ich powtarzanie. Nadto, w sprawie nie zaistniała żadna z sytuacji wymienionych w art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k., która pozwalałaby na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały wskazane przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędnym byłoby powtarzanie tej samej argumentacji w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2

Punkt 3

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat S. P. kwotę 738 zł, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczy. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w § 4 ust. 3 i § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18).

Kierując się sytuacją majątkową oskarżonego, który pozostaje w warunkach izolacji i ma do odbycia długoterminową karę pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za drugą instancję. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

I. P. M. K. H. K.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana