Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 488/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 września 2021 roku, sygn. akt XVIII K 44/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Odnośnie do apelacji obrońcy:

I. naruszenie przepisów postępowania, którego miało wpływ na treść wyroku:

1. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

- poprzez uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego P. Z. (1), wyrażających się w budowaniu przekonania o oczywistej winie oskarżonego, a to w oparciu o dowody z zeznań S. D. (1) oraz świadków K. A., A. T., Z. M., D. J., A. P. - uznanych przez Sąd meriti za logiczne i spójne w pełni wiarygodne. Zestawiając jednak zeznania świadków z zeznaniami S. D. (1) zeznania te nie korelują z zeznaniami samego S. D. (1), czy też pozostałych świadków np. G. G. i M. A. (1),

- dowolną i wybiorczą a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na błędnym przyjęciu, że zeznania złożone przez oskarżonego P. Z. (1) będącego w stanie po spożyciu znacznej ilości alkoholu korespondują z zeznaniami świadków i S. D. (1).

2. art. 5 § 2 k.p.k.

-poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego istniejących w sprawie wątpliwości grupujących się wokół ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu pobicia S. D. (1) bez wskazania na bezpośrednie dowody przemawiające za winą oskarżonego, jako rzekomo drugiego współsprawcy tego czynu,

- poprzez lakoniczne jedynie odniesienie się do zeznań M. A. (2) oraz G. G. bez oceny ich znaczenia dla ustalenia faktu rzekomego uczestniczenia P. Z. (1) w zdarzeniu pobicia S. D. (1),

- poprzez bezkrytyczne potraktowanie przyznania się P. Z. (1), a złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego w wątpliwych okolicznościach jako dowodu przemawiającego na niekorzyść oskarżonego,

- poprzez potraktowanie wcześniejszej karalności P. Z. (1) jako okoliczności przemawiającej na jego niekorzyść.

3. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. - poprzez pominięcie w uzasadnieniu oceny dowodu z zeznań świadka M. A. (2) oraz G. G. oraz pominięciu kwestii braku nagrania z monitoringu z miejsca zdarzenia.

II Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) polegający na poszlakowym przyjęciu, że zgodnie z zasadami współżycia społecznego oraz zasadami logicznego rozumowania z całą pewnością drugą osobą biorącą udział w pobiciu S. D. (1) jest oskarżony P. Z. (1) podczas gdy P. Z. (1) po spotkaniu z T. B. (1) i wypiciu znacznej ilości piwa wrócił do swojego mieszkania i nie był uczestnikiem, czy też świadkiem pobicia S. D..

Odnośnie do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 46 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, iż zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota 5.000 zł będzie właściwą dla zadośćuczynienia oskarżycielowi posiłkowemu niematerialnej szkody w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, podczas gdy uwzględniając całokształt okoliczności w niniejszej sprawie, rozmiar doznanych przez S. D. (2) cierpień fizycznych (ból i dyskomfort związany z utratą zęba w dolnej szczęce, naruszenie innych zębów, opuchlizna, uraz kręgosłupa na odcisku szyjnym, bóle głowy) i psychicznych (obawa o własne życie, strach przed wyjściem z domu, utrata poczucia bezpieczeństwa, trauma związana z nagłym atakiem w nocy), uznać należy, iż orzeczona kwota nie jest kwotą „odpowiednią” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., a zasądzone we wskazanej wysokości zadośćuczynienie nie spełnia swej podstawowej funkcji, tj. funkcji kompensacyjnej, zaś to kwota 20.000 zł jest kwotą adekwatną do rozmiaru krzywdy doznanej przez S. D. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzuty i wnioski obu apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do stanowiska obrońcy oskarżonego P. Z. (1) wskazać należy, że w apelacji tej sformułowano szereg zarzutów naruszenia prawa procesowego, które choć odwołują się do różnych przepisów, opierają się na tożsamej argumentacji – tj. dotyczą skazania P. Z. (1) na podstawie fragmentarycznego materiału dowodowego, ocenionego dowolnie i niedającego podstaw do ustaleń faktycznych przyjętych w wyroku wskutek istotnych, niemożliwych do usunięcia wątpliwości w kwestii sprawstwa tego oskarżonego. Gdy chodzi o zarzut naruszenia przepisu art. 5 par. 2 k.p.k. należy wskazać, że w świetle niekwestionowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego zasadność sformułowania zarzutu obrazy tej normy wynikać może jedynie z powzięcia przez sąd I instancji wątpliwości na tle materiału dowodowego, stwierdzenia niemożności ich rozstrzygnięcia, i jednoczesnego tłumaczenia ich na niekorzyść oskarżonego (por. np. postanowienie SN z dn. 14.06.2018 r. sygn. akt II KK 186/2018; postanowienie SN z dn. 4.04.2018, sygn. akt V KK 68/2018). W analizowanym wypadku powyższe nie zaistniało, skoro Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych zastrzeżeń do kompletności dowodów, prowadzących do skazania, a ustalenia faktyczne są stanowcze i niesprzeczne. W istocie zatem obrońca kwestionuje poprawność rozumowania Sądu I instancji, negując spełnienie w postępowaniu rozpoznawczym wymogów z art. 4, 7 i 410 k.p.k. co znajduje wyraz w kolejnych zarzutach środka odwoławczego.

Autor apelacji, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów art. 4 i 7 k.p.k. domaga się w istocie odstąpienia od analizy materiału dowodowego w jego całokształcie, wedle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co nakazują jasno powyższe przepisy. Okoliczności, wskazane w apelacji, mające posłużyć do konstruowania alternatywnej wersji zdarzenia, postrzegane są jednak przez obrońcę bez wzajemnego związku, który jest warunkiem koniecznym ustaleń faktycznych dokonywanych zgodnie z wymogami logiki.

Nie odpowiada zatem prawdzie twierdzenie autora apelacji, iż brak w sprawie świadków, którzy potwierdzają tezę oskarżenia w zakresie sprawstwa P. Z. (1). Sąd I instancji wskazał bowiem jasno, że kwestionując w zasadniczym zakresie wiarygodność wyjaśnień tego oskarżonego oparł się o relację pokrzywdzonego S. D. (1), jak też częściowo wyjaśnienia oraz zeznania T. B. (1). Szczegółowa analiza zeznań pokrzywdzonego oraz precyzyjne porównanie przez Sąd Okręgowy niekonsekwentnych a częściowo także sprzecznych ze sobą wersji zdarzenia prezentowanych przez T. B. (1) prowadzą do jednoznacznego wniosku, że drugim sprawcą pobicia był P. Z. (1). Całkowicie niezasadne jest stanowisko obrońcy w zakresie braku korelacji między wersją zdarzania prezentowaną przez pokrzywdzonego i świadków A. T., Z. M., D. J., A. P.. Ustalona prawidłowo przez Sąd Okręgowy na podstawie relacji ww. świadków chronologia zdarzeń w tym zakresie nie dotyczy już bowiem bezpośrednio P. Z. (1), który po pobiciu pokrzywdzonego nie pobiegł dalej za nim, stąd ww. świadkowie nie wiedzieli drugiego napastnika. Relacje tych świadków dotyczą okoliczności szukania schronienia i ochrony przed agresywnym T. B. (1). Podobne wnioski nasuwają się przy ocenie depozycji G. G. i M. A. (1). Relacje pokrzywdzono zaś, jako obejmujące całość zdarzenia, korelują z zeznaniami wszystkich ww. przesłuchanych świadków, na co także zwrócił uwagę Sąd Okręgowy. Rozumowanie Sądu meriti, poparte analizą dowodów sprawy jest trafne, zaś stanowisko obrońcy, sprowadzające się do prostej negacji powyższych rozważań nie może skutkować podważeniem rozstrzygnięcia zapadłego w I instancji. Nie ma również podstaw ocena obrońcy, iż Sąd Okręgowy, przystępując do rozpoznania sprawy przyjął w jakikolwiek sposób założenie o winie oskarżonego, opierając się na stanowisku autora apelacji i uprzedniego Sądu odwoławczego. Rozważania zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia nie dają żadnych powodów do stawiania wniosku tej treści.

Nic nie wskazuje także, aby dowód z zeznań pokrzywdzonego w korelacji z twierdzeniami oskarżonego został poddany ocenie dowolnej, a nie swobodnej, w szczególności, aby ten dowód sąd meriti ocenił z naruszeniem art. 7 k.p.k. i co więcej, że ocena ta w zasadniczy sposób przemawia przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Dla wykazania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie wystarczy sama aprobata korzystnych okoliczności dla oskarżonego, przy przemilczeniu pozostałych. Ocena dowodów nie może być selektywna, jak proponuje skarżący, ale musi mieć charakter wszechstronny. W taki sposób przeanalizował i ocenił wyjaśnienia oskarżonego Sąd I instancji, przy czym skonfrontował te wyjaśnienia z innymi dowodami i oceniając je odwołał się do zasad doświadczenia życiowego.

Nie jest trafna także argumentacja obrońcy mająca na celu podważanie wiarygodności depozycji S. D. (1) w zakresie jakim miał on umiejscowić w czasie jednoczenie fakt pobicia i udzielenia mu pomocy przez „pracowników drogowych”, używając sformułowania „w trakcie”. Obrońca pomija, że zdarzenie z perspektywy pokrzywdzonego nie zakończyło się w momencie ucieczki przed napastnikami - gdzie jak wskazano wcześniej rola P. Z. skończyła się - ale w momencie gdy udało mu się uzyskać obronę przed T. B. i pomoc od pracowników MPWiK.

Wiarygodności zeznań pokrzywdzonego nie odejmuje także okoliczność wskazania na kolor bluzy pierwszego z napastników (T. B. (1)) w chwili początkowo werbalnego ataku, czy brak rozpoznania napastników w innych wychodzących z bloku mężczyznach. Argumentacja uzasadnienia apelacji jest w tym zakresie jest nie tyle nieskuteczna co niecelowa.

Także wbrew twierdzeniom obrońcy relacje pokrzywdzonego korespondowały także z zeznaniami złożonymi przez M. A. (3) i G. G., mimo braku zawarcia w nich informacji o drugim napastniku. Istotnym jest przy tym, że autor apelacji dostrzegając problemy pokrzywdzonego w komunikacji w języku polskim, pomija zupełnie, że z treści zeznań ww. funkcjonariuszy wynika, że stopień znajomości języka polskiego przez pokrzywdzonego uniemożliwiał dokładne ustalenie przebiegu zdarzenia, co powodowało konieczność przewiezienia go na Komendę Policji gdzie został przesłuchany przy pomocy tłumacza. Wbrew twierdzeniom autora apelacji, zebrane w niniejszej sprawie dowody w postaci zeznań świadków M. A. (3) i G. G. zostały ocenione wnikliwie i w sposób prawidłowy, w pełni respektujący zasadę swobodnej oceny dowodów określoną w art. 7 k.p.k. Oceny takiej dokonano także w kontekście zeznań świadka K. A., którym obrońca w sposób nieuprawniony i bezpodstawny odejmuje rangę wiarygodnych i przydatnych dla ustalenia stanu faktycznego.

Natomiast dywagacje obrońcy na temat miejsca zdarzenia, stanowią nic nie wnoszącą polemikę.

Nie budzi również wątpliwości trafność stanowiska Sądu Okręgowego w kwestii przyznania się do winy P. Z. (1) w toku postępowania przygotowawczego, stąd zarzut obrońcy w tym zakresie także nie znalazł uznania sądu odwoławczego. Sąd I instancji wykazał jasno i przekonująco przyczyny odmówienia wiarygodności oskarżonego w tym zasadniczym zakresie składanych przez niego wyjaśnień, kiedy wycofał się z pierwotnie prezentowej postawy. Dokonane przez Sąd meriti ustalenia są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Zbędnym byłoby przytaczanie stanowiska Sądu I instancji, które znalazło całkowitą aprobatę Sądu Apelacyjnego, tym bardziej, iż Sąd odwoławczy zobowiązany jest jedynie do zwięzłego przedstawienia swojego stanowiska w zakresie oceny zarzutów apelacyjnych. Kwestionowanie przez obrońcę przyznania się do winy oskarżonego i jego roli w popełnieniu przypisanego mu czynu jest całkowicie bezpodstawne i nie znajduje żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach, które autor apelacji najwyraźniej pomija. Oczywistym jest przy tym, że intencją tak skonstruowanego przez obrońcę zarzutu jest kwestionowanie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku Sądu Okręgowego, jednak ograniczenie się do prostej negacji tych ustaleń i prezentacja okoliczność nie mających żadnego poparcia w materiale dowodowym a nadto jaskrawo sprzecznych z logicznymi motywami, a przede wszystkim wbrew precyzyjnemu wywodowi wyroku Sądu I instancji, nie może prowadzić do ich uwzględnienia. Sformułowania uzasadnienia zarzutu, że cyt. „przyznanie się do winy należało potraktować bowiem jako formę obrony, czynność czysto formalną, ale z całą pewnością niepotwierdzającą winy P. Z. (1)” - apelujący nie jest w stanie w żaden sposób obronić.

W apelacji podniesiony został również zarzut potraktowania wcześniejszej karalności P. Z. (1) jako okoliczności przemawiającej na jego niekorzyść. Stwierdzić należy, że powyższy zarzut nie został w żaden sposób uzasadniony poza lakonicznym sformułowaniem zawartym w treści omawianego zarzutu . Natomiast w uzasadnieniu skarżonego wyroku mowa jest o uprzedniej karalności jedynie w kontekście elementów ustawowego wymiaru kary, co nie budzi żadnych wątpliwości Sądu odwoławczego.

Wbrew argumentacji przytoczonej przez obrońcę oskarżonego, Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. W szczególności, apelujący nie zdołał zakwestionować ani faktu ani prawidłowości oceny dowodowej świadków M. A. (3) i G. G., zawartej w uzasadnieniu wyroku (k. 744-745). Apelujący nie rozwinął także lakonicznego zarzutu pominięcia kwestii braku nagarnia z monitoringu na miejscu zdarzenia. Obrońca nie prezentuje w tym zakresie żadnych dalszych rozważań, zaś kwestia ta - w kontekście treści notatki służbowej funkcjonariusza policji (k. 39), z której wynika, że w pobliżu miejsca zdarzenia nie znajdowały się takie urządzenia rejestrujące - nie wymaga dalszych dywagacji.

Podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, obrońca oskarżanego zakwestionował, dokonaną przez Sąd Okręgowy, ocenę materiału dowodowego w przedmiocie ustalenia udziału oskarżonego w przestępstwie pobicia S. D. (1). Jednak kwestia przestępnego zachowania T. B. (1) (prawomocnie za ten czyn skazanego) i P. Z. (1) i wypełnienia przez niego znamion czynu z art. 119 § 1 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. została przez Sąd Okręgowy szczegółowo przeanalizowana i ustaleń tych obrońca nie był w stanie skutecznie podważyć.

Reasumując, apelacja obrońcy poza własną polemiką z prawidłowymi i rzetelnymi ustaleniami Sądu I instancji oraz wnikliwą oceną dowodów - nie dostarczyła argumentów skutkujących skutecznym podważeniem prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych oraz subsumpcji dowodów, a zatem okazała się całkowicie niezasadna. Sąd Apelacyjny podzielił nie tylko ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny, ale także przyjętą w wyroku kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu.

Zastrzeżeń nie budzi też orzeczona wobec oskarżonego P. Z. (1) kara 9 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając w tym przedmiocie, Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym właściwości i warunki osobiste oskarżonego, stopień winy, charakter popełnionego czynu i jego skutki. Ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie są prawidłowe, a wymiar kary odpowiedni do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Słusznie wskazał Sąd Okręgowy podczas wymierzania kary szereg okoliczności obciążających oskarżonego, takich jak m.in. motywacja, uprzednia karalność i nieskuteczność stosownych dotychczas wobec oskarżonego kar wolnościowych, brutalność działania, działanie w miejscu publicznym. Prawidłowo ocenił też stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, oraz właściwie rozważył kwestię jego zawinienia. Sąd odwoławczy podziela w całości tę ocenę.

Odnosząc się natomiast do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wskazać należy, że Sąd Okręgowy zrealizował obowiązek wynikający z treści art. 46 § 1 k.k. zasadzając kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę. Stwierdzić należy, że celem postępowania karnego nie jest realizacja roszczeń (będąca domeną prawa cywilnego), a takie ukształtowanie kary i innych konsekwencji prawnych czynu, aby z jednej strony stanowiły skuteczną i adekwatną represję wobec sprawców przestępstwa, a z drugiej uwzględniały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Uznać należy, że powyższe cele postępowania karnego zostały w pełni zrealizowane.

W swoim uzasadnieniu Sąd Okręgowy przedstawił, co zaliczył do elementów składających się na krzywdę oskarżyciela posiłkowego i wymienił cierpienia fizyczne i psychiczne, w tym związane z utratą poczucia bezpieczeństwa, własnej wartości i zaistnienia następstw zdarzenia. Apelacja oprócz własnego spojrzenia na wysokość należnego zadośćuczynienia nie podejmuje rzeczowej polemiki z ustaleniami Sądu I instancji. Rozmiar cierpień pokrzywdzonego został oszacowany a miarkowanie wysokości należy do uprawnień Sądu. Tylko w sytuacji, kiedy zasądzona kwota byłaby rażąco odbiegająca od należnej, można byłoby mówić o naruszeniu zasad rządzących przyznawaniem zadośćuczynienia. Tymczasem skarżący bezpodstawnie zarzuca odrzucenie a priori wniosku o zadośćuczynienie w żądanej kwocie 20.000 zł w sytuacji, kiedy po pierwsze - sam nie wykazuje, dlaczego akurat taka kwota byłaby adekwatna, po drugie - jakich elementów Sąd nie wziął pod uwagę przy ferowaniu orzeczenia o zadośćuczynieniu. Apelujący nie uwzględnia także, że na rzecz oskarżyciela posiłkowego została uprzednio orzeczona od T. B. (1) kwota 10.000 zł i jak wynika z jego oświadczenia – została już uiszczona (k. 676).

Mając na uwadze doznane przez S. D. (1) cierpienia, dostrzeżone w pełni przez Sąd Okręgowy, kwota 5.000 zł jest kwotą na odpowiednim poziomie.

Odnosząc się zaś do poniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kosztów leczenia stomatologicznego i neurologicznego w Polsce, jak i tych poniesionych za granicą, wskazać należy, że kompensacja szkody może nastąpić w postępowaniu cywilnym.

Wniosek

Wnioski odnośnie do apelacji obrońcy:

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. Z. (1) od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wnioski odnośnie do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

zmiana wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie od oskarżonego P. Z. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. D. (2) kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Wniosek niezasadny.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie do apelacji obrońcy:

Materiał dowodowy nie prowadzi do uznania, iż oskarżony P. Z. (3) winien być uniewinniony od zarzucanego mu czynu. Wina została mu w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nie istnieją także podstawy procesowe uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, określone w art. 437 par. 2 k.p.k.

Odnośnie do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Wniosek o zmianę wyroku w zakresie przyznanej wysokości zadośćuczynienia, wobec prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy w całości zaskarżony wyrok.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodami utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku jest bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną i finansową oskarżonego oraz oskarżyciela posiłkowego uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSA Piotr Schab

SSR(del.) Dariusz Drajewicz SSA Przemysław W. Radzik

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. Z. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 września 2021 roku, sygn. akt XVIII K 44/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 września 2021 roku, sygn. akt XVIII K 44/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana