Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – sędzia Bogdan Wałachowski

Protokolant – p.o. sekr. sąd. Ewa Brezgieł, sekr. sąd. Anna Rogojsza

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - -----------

po rozpoznaniu w dniu 15.02.2022 r., 11.04.2022 r. sprawy

M. M.

syna S. i B. zd. K.

ur. (...) w G.

obwinionego o to, że:

w dniu 28 sierpnia 2021 roku o godz.17:16 w G. na ul. (...) na drodze krajowej numer (...) prowadząc pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w obszarze zabudowanym przy ograniczeniu prędkości do 50 km/h przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 34 km/h, jadąc z prędkością 84 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  Obwinionego M. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 500,00 (pięćset) złotych.

2.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

II W 576/21

UZASADNIENIE

M. M. w dniu 28 sierpnia 2021 r. o godzinie 17:16 w G. na ul. (...) na drodze krajowej numer (...) został zatrzymany do kontroli drogowej, w wyniku przekroczenia prędkości pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w obszarze zabudowanym. Obwiniony nie przyjął proponowanego mu z tego tytułu mandatu, ponieważ nie zgadzał się ze stawianym mu zarzutem, twierdząc, że dozwoloną prędkość przekroczył o 10 km/ h, a nie o 40 km/h.

Rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie zostało wydane na podstawie przedłożonych dokumentów oraz przesłuchanego na sporną okoliczność świadka. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego (k.36v) utrzymującego, iż w dniu zdarzenia nie przekroczył dozwolonej prędkości we wskazanym we wniosku o ukaranie wymiarze. M. M. twierdził, iż zgodnie ze wskazaniem historii lokalizacji (...) na jego telefonie, prędkość faktycznie przekroczył o 10 km/h, a nie jak wskazał pomiar z ręcznego radaru (...) wykonywanego przez funkcjonariusza policji, o 34 km/h. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, uznając, że nie zostały one poparte żadnymi dowodami i stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności. Słuchany w przedmiotowej sprawie, obecny w chwili zdarzenia, funkcjonariusz zatrzymujący M. M.- świadek M. H. stwierdził, że obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym, o 34 km/h, co wykazał dokonany przez niego, miernikiem laserowym, z odległości ok. 233 metrów, pomiar. Nadto, świadek wskazał, że w trakcie dokonywanej kontroli celował miernikiem w przednią tablicę rejestracyjną samochodu obwinionego i nie ma możliwości, aby przypisał mu złą prędkość (k. 41-41v). Innego stanu rzeczy M. M., w niniejszym postępowaniu nie wykazał. Zeznania świadka były spójne i logiczne, a w ocenie Sądu, brak było podstaw do uznania ich za niewiarygodne. Nadto, o przekroczeniu przez obwinionego dozwolonej prędkości w terenie zabudowanym- miejscowości G., zaświadczają załączone do sprawy dokumenty (notatka urzędowa- k. 1-2, telegram- k. 5,6, kopia świadectwa legalizacji ponownej- k.3, kopia certyfikatu kalibracji- k.17, ), które wskazują nadto, iż pomiar prędkości, w momencie zdarzenia został wykonany przez funkcjonariusza policji prawidłowo, przeznaczonym do tego urządzeniem (przyrząd laserowy (...), nr fabryczny: (...)) .

Zgodnie z brzmieniem art. 92 a kw, odpowiedzialności za ten czyn podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Przedmiotem ochrony jest w tym przypadku porządek na drodze, na której odbywa się ruch pojazdów i bezpieczeństwo w ruchu. Należycie zabezpieczony porządek ruchu, także pod względem prędkości poruszania się pojazdów na drogach, stanowi istotny warunek tego bezpieczeństwa. Co istotne, wskazany przepis obejmuje każde naruszenie ograniczenia prędkości, albowiem może ono polegać na działaniu i na przekroczeniu dozwolonej prędkości wynikającej z zasad ogólnych/ ustanowionego znaku albo też na zaniechaniu, gdy kierowca widząc ograniczenie prędkości, nie zwalnia tempa jazdy. Ograniczenie prędkości do 50 km/h w terenie zabudowanym wynika zaś wprost z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Przeprowadzona analiza materiału dowodowego wskazała, że fakt przekroczenia przez obwinionego prędkości o 34 km/h jest w niniejszej sprawie oczywisty, czym naruszył on również zasadę zachowania bezpieczeństwa określoną w art. 3 ust. 1 w/w ustawy, która obowiązuje każdego z uczestników ruchu drogowego. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że obwiniony swoich zachowaniem wyczerpał znamiona czyny zabronionego z art. 92a kw i na podstawie wskazanego przepisu, na zasadzie art. 33§ 1 i 2 kw w zw. z art. 24§3 kw Sąd wymierzył mu karę grzywny w kwocie w wysokości 500 zł. O zwolnieniu obwinionego od uiszczenia opłat i ponoszenia pozostałych kosztów procesu orzeczono na zasadzie art.121§1 kpw w zw. z art. 624§1 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U.1983.49.223 t.j. z dnia 1983.08.31 ).