Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 202/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 7 października 2021 r. w sprawie (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego R. D.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/ obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk, polegającą na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i wyłącznie jednostronnej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie, tj. wszystkich opinii biegłych złożonych do sprawy oraz dowodów z zeznań świadków A. L., W. M., E. G., T. G., M. D., K. G. (1), S. G. (1) oraz oskarżonego, pod kątem jego interpretacji na niekorzyść oskarżonego, co mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 14 października 2018 roku jak i okoliczności stanowiących o uzasadnionej obronie oskarżonego

2/ błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 157 § 1 kk, z pominięciem faktu, iż działał w ramach obrony koniecznej, gdy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, tj. wyjaśnień oskarżonego, daty i czasu interwencji służb medycznych, zeznań funkcjonariusza T. G., K. G. (1), S. G. (1) wynika, że Pan K. G. (1) i Pan S. G. (1) naruszyli mir domowy oskarżonego, wjeżdżając w sposób nagły i gwałtowny nieoświetlonym pojazdem (ciągnik) na posesję oskarżonego, znajdując się pod wpływem alkoholu i zachowując się agresywnie w stosunku do oskarżonego nie chcieli opuścić w godzinach nocnych posesji oskarżonego a po wyczerpaniu przez oskarżonego środków

obrony w postaci odpychania przy użyciu rąk, osk. posiłkowego S. G. (1), podjął oskarżony obronę konieczną i przy użyciu trzonka od siekiery leżącego na posesji odparł bezprawny i bezpośredni zamach stanowiący realne zagrożenie dla życia i zdrowia oskarżonego oraz przypuszczalnie jego narzeczonej. Przy czym użycie narzędzia w postaci trzonka od siekiery było niezbędnym i jedynym środkiem skutecznego odparcia zamachu, ponieważ dopiero jego użycie spowodowało, iż oskarżyciele posiłkowi S. i K. G. (1) opuścili nieruchomość należącą do oskarżonego. Jednocześnie poprzez przyjęcie przez Sąd, że oskarżony kopał S. G. (1) i uderzał K. G. (1) oraz S. G. (1) metalową rurkę, a także rzucił się w pogoń za S. G. (1), gdy jak wynika z treści wyjaśnień „narzędziem" obrony był trzonek od siekiery, oskarżony nie kopał nikogo w trakcie zdarzenia a za oskarżycielem posiłkowym S. G. (1) nie biegł ani go nie gonił, na co wskazuje relacja innych świadków i dalszy przebieg zdarzeń, już na posesji S. i K. G. (1).

3/ błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie przez Sąd, iż oskarżony nie działał pod wpływem strachu i wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami zamachu, w sytuacji gdy osk. posiłkowy K. G. (1) nie był w ogóle znany oskarżonemu a osk. posiłkowy S. G. (1) jedynie bardzo pobieżnie, poprzez jedną lub dwie rozmowy przed zdarzeniem a całe zdarzenie miało miejsce w godzinach nocnych, cechowało się dużą dynamiką i niespodziewanym wtargnięciem na posesję oskarżonego oraz agresywnym zachowaniem zarówno fizycznym jak i słownym a także przewagą liczebną - dwóch na jednego - ze strony oskarżycieli posiłkowych względem oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniem R. A. D.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., polegającym na jednostronnej i wybiórczej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania R. A. D. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji w pełni zasadnie ustalenia w sprawie oparł o te zeznania pokrzywdzonych S. G. (1) i K. G. (1). Wymienieni zgodnie i szczerze podali, że w godzinach wieczornych udali się do oskarżonego, przy czym wcześniej w ciągu dnia spożywali oni alkoholu. Pokrzywdzeni chcieli porozmawiać o wycince drzew a co istotne pokrzywdzeni widzieli, że na działce pali się ognisko, a zatem możliwa jest w danym momencie rozmowa z R. D.. Zauważyć należy, że z relacji S. G. (1), który wszedł na nieogrodzoną w miejscu wjazdu posesję, oskarżony po jego spostrzeżeniu natychmiast zwrócił się do niego wulgarnymi słowami polecając mu opuszczenie działki. Gdy pokrzywdzony chciał wytłumaczyć cel wizyty oskarżony chwycił za metalowy przedmiot i idąc w jego kierunku, uderzył go następnie nim w głowę. Powyższe zachowanie R. A. D. potwierdził K. G. (1), który znajdował się w ciągniku z uwagi na problemy z poruszaniem i wołał do oskarżonego aby zostawił jego syna. Tymczasem oskarżony, który początkowo uderzał S. G. (2), następnie udał się w kierunku drugiego pokrzywdzonego i trzymaną w ręku metalową rurką uderzał go w głowę, którą wymieniony zasłaniał przed ciosami rękoma. Podkreślić należy, że powyższa relacje korespondują także z zeznaniami obiektywnego, nie zainteresowanego wynikiem postępowania świadka T. G., któremu po zdarzeniu, jeszcze w szpitaluK. G.przedstawił wskazany wyżej przebieg zdarzenia oraz z dokumentacją medyczną i fotograficzną wyraźnie obrazującą obrażenia S. G. (1) w okolicach głowy, a zatem w obszarze, w który, jak podał ten pokrzywdzony, zaatakowany został przez oskarżonego metalową rurką.

Wobec tych okoliczności Sad I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazywał on, że pokrzywdzeni po wjeździe na jego posesję nie reagowali na jego polecenia opuszczenia jej, a S. G. (1) szedł w jego kierunku z zamiarem zaatakowania go, w wyniku czego on sam odepchnął go tak, że wymieniony upadł na plecy, a następnie znalezionym trzonkiem od siekiery zaczął machać broniąc się przed ewentualną napaścią, uderzając nim pokrzywdzonego w nogi oraz tym twierdzeniom gdy przedstawiał swoje zachowanie jako formę obrony przed napastliwymi, stanowiącymi dla niego zagrożenie pokrzywdzonymi podając, że uderzał K. G. (1) trzonkiem od siekiery po nogach, by ten odjechał z jego działki.

Te wyjaśnienia w świetle tego, że K. G. (1) jako osobą niepełnosprawną ruchowo, przez cały czas siedział w ciągniku oraz mając na uwadze lokalizację doznanych przez niego w wyniku zdarzenia obrażeń ciała, koncentrujących się w okolicach głowy są całkowicie niewiarygodne. Natomiast właśnie z uwagi na umiejscowienie obrażeń, w pełni uzasadnione było przyjęcie, że powstać musiały one w sposób wskazany przez pokrzywdzonego, a zatem poprzez uderzenie go – siedzącego w ciągniku – metalową rurką w głowę, nie zaś jak to twierdził R.A. D. w trakcie podejmowanych przez niego prób zmuszenia pokrzywdzonego do wyjazdu z posesji poprzez uderzanie po nogach.

Nie może budzić także zastrzeżeń dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii sądowo–lekarskiej sporządzonej przez zespół biegłych. Wnioski z niej płynące, zwłaszcza w zakresie lokalizacja obrażeń, jakich doznał w wyniku zdarzenia S. G. (1), „przeczy możliwości ich powstania w następstwie upadku, zaś ich charakter i usytuowanie na różnych (przeciwległych) powierzchniach, brak urazów wystających elementów rusztowania kostnego (łuki brwiowe, nos, broda, itp.) wskazuje na mechanizm czynny ich powstania. Jak podkreślili biegli w wydanej opinii pisemnej, obrażenia przez nich stwierdzone mogły powstać w następstwie czynnego działania – w tym uderzania metalową rurą w sposób opisywany przez pokrzywdzonych. Podobnie, z treści powyższej opinii, w sposób jednoznaczny wynika, że obrażenia powstałe w wyniku zdarzenia u pokrzywdzonego K. G. (1) w postaci ran tłuczonych głowy oraz złamania kości twarzoczaszki po stronie prawej, ich usytuowanie na różnych - przeciwległych stronach, świadczy o tym, że mogły one powstać w wyniku czynnego działania – w tym także uderzania metalową rurką w sposób opisywany przez pokrzywdzonych”- k. 312-312 odw.

Natomiast o ile biegli w wydanej opinii uzupełniającej nie wykluczyli, by obrażenia doznane przez pokrzywdzonych mogły powstać w wyniku uderzania trzonkiem od siekiery, to w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego oskarżony działał w sposób opisany przez pokrzywdzonych tj. posługiwał się metalowa rurka.

Wobec zeznań pokrzywdzonych, T. G., dokumentacji medycznej i opinii sądowo – lekarskiej wskazującej na mechanizm powstania obrażeń ciała pokrzywdzonych nie sposób jest uznać, jak to wskazywano w apelacji, że zachowanie oskarżonego można było oceniać w kategoriach obrony koniecznej. Oskarżony w czasie zdarzenia faktycznie rozpoznał swojego sąsiada S. G. (1), który wszedł na jego otwartą, nie ogrodzoną w całości posesję, podjął rozmowę dotyczącą wycinki drzew na jego posesji. Tymczasem R. A. D. nie tylko zaatakował S. G. ale podjął analogiczne działanie w stosunku do siedzącego w ciągniku, niepełnosprawnego ruchowo K. G.. Tym samym w żaden sposób nie można przyjąć, że oskarżony miał prawo sądzić, że znajduje się w okolicznościach dających mu prawo do jakiejkolwiek obrony. Oskarżony nie miał żadnych podstaw aby czuć się zagrożonym albowiem zauważyć należy, że po opuszczeniu jego posesji przez pokrzywdzonych, nie wzywał on policji, nie prosił o pomoc obecnej w domu partnerki, lecz sam udał się za pokrzywdzonymi.

Trafnie przy tym Sąd Rejonowy podkreślił, że z relacji M. D., S. G. (4), W. K. i A. L. niezbicie wynika, że oskarżony i jego konkubina przed zdarzeniem znali zarówno S. G. (1), jak i jego ojca, z którymi już wcześniej prowadzili rozmowy na temat m.in. wycinki brzóz na jego posesji. Zatem całkowicie gołosłowne jest stanowisko, iż rzekomo w czasie zdarzenia był on przestraszony niespodziewanym najazdem rzekomo mu nie znanych osób i podejmował zatem obronę przed spodziewanym atakiem z ich strony. Nawet przecież sam oskarżony przyznał, że od S. G. (1) wiedział już wcześniej, że w okolicy poza nimi nikt inny nie mieszka, nadto on sam rozpoznał S. G. (1) w czasie zdarzenia.

Tym samym nawet późna pora i związany z tym brak dobrego oświetlenia nie może pozwolić na uznanie, że oskarżony miał uzasadniony powód, by obawiać się o swoje bezpieczeństwo i podejmować jakiekolwiek agresywne działania w celu rzekomej obrony. Przecież S. G. (1) wytłumaczył powód wejście na posesję a oskarżony rozpoznał młodszego z mężczyzn, którzy znaleźli się na terenie jego posesji. Jeszcze raz natomiast zauważyć należy, że umiejscowienie obrażeń ciała obu pokrzywdzonych koncentrujących się w okolicach ich głów i twarzy, wprost przeczy wyjaśnieniom oskarżonego o rzekomo podejmowanych działaniach obronnych w postaci uderzania wymienionych po nogach w celu zmuszenia och do opuszczenia jego posesji. Co więcej, oskarżony zamiast wezwać policję w celu poszukiwania ochrony przed rzekomymi napastnikami po zajściu sam poszedł za pokrzywdzonymi na ich posesję. Znamienne jest również i to, że z relacji E. G. i W. K., wskazujących na pojawienie się po zdarzeniu oskarżonego, trzymającego początkowo w ręku cienki, długi pręt, wynika i to, że oskarżony oraz jego partnerka zakazali im wezwania policji, co w konsekwencji spowodowało i to, że wymienione wzywając pogotowie wskazały, że jednego z pokrzywdzonych kopnęła krowa, drugi zaś spadł z ciągnika.

W świetle powyższych dowodów, Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że wina oskarżonego wykazana została przeprowadzonymi na rozprawie dowodami.

Podkreślić również należy i to, że w sprawie po stronie oskarżonego brak jest podstaw do powoływania się na treść art. 25§2a kk a to z uwagi na to, że pokrzywdzeni weszli na teren działki oskarżonego przez otwartą przestrzeń wjazdową. Tym samym ci ostatni nie wdarli się na ogrodzony teren zaś samo zachowanie R. A. D. było niczym nieusprawiedliwione i spowodowało poważne skutki u S. i K. G. (1).

Wniosek

przyjęcie, że działanie oskarżonego mogło wypełniać znamiona występku wskazanego w art. 157 § 1 kk w zw. z art. 25 § 1 kk, i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu: ewentualnie umorzenie postępowania karnego przeciwko oskarżonemu na podstawie art. 17 § 1 pkt 4 kpk w zw. z art. 25 § 3 kk, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec przedstawionych okoliczności wnioski apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w S.z dnia 7 października 2021 r. w sprawie (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych wyżej wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zwolniono oskarżonego R. D. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz zasadzono od niego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. G. kwotę 300 (trzy tysiące) zł oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. G. (1) kwotę 1500 (tysiąc pięćset) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w II instancji.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 7 października 2021 r. w sprawie (...)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana