Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2022r. w Bydgoszczy według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

przeciwko (...) spółce akcyjnej (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty.

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 73/22 upr

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wniosła pozew przeciwko (...) spółce akcyjnej (...) z siedzibą w siedzibą w W. o zapłatę 650 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 lutego 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w wyniku kolizji komunikacyjnej z dnia 23 grudnia 2019 r. uszkodzony został pojazd marki R. (...) o nr rej. (...). Zgodnie z twierdzeniami powódki, strona pozwana była ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej pojazdu sprawcy kolizji. W związku z uszkodzeniem samochodu, poszkodowany wynajął pojazd zastępczy na okres od dnia 30 stycznia 2020 r. do dnia faktycznego zakończenia naprawy, tj. 3 lutego 2020 r. (5 dni). Stawka za dobę najmu wynosiła 250 zł netto. Za usługę najmu powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 1.250 zł netto. Powódka wskazała, że pojazd zastępczy był poszkodowanemu potrzebny do celów służbowych. Z uwagi na okoliczność, iż poszkodowany był uprawniony do odliczenia podatku VAT na pojeździe w wysokości 100%, powódka dochodzi odszkodowania w kwocie netto. W wyniku umowy cesji powódka nabyła wierzytelność przysługującą zbywcy wobec pozwanej w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność w ograniczonym zakresie i wypłaciła jedynie 600 zł netto, uznając w całości okres najmu oraz weryfikując dobową stawkę najmu do kwoty 120 zł netto. Powódka domagała się zasądzenia kwoty 650 zł netto, stanowiącej niedopłatę do faktury VAT.

W dniu 29 listopada 2021 r., w sprawie rozpoznawanej pod sygn. akt VIII GNc 4951/21, Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem zgłoszonym w pozwie.

W sprzeciwie strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu. Uzasadniając sprzeciw strona pozwana wskazała, że przyznała odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w łącznej wysokości 600 zł, uwzględniając dzienną stawkę za najem w wysokości 120 zł netto i uznając za zasadny najem przez okres 5 dni. Pozwana podkreśliła, że nie jest sporny między stronami okres najmu pojazdu zastępczego. W jej ocenie, szkoda została w pełni zrefundowana na etapie postępowania likwidacyjnego, zaś najem po wskazanej przez powoda stawce nie jest normalnym następstwem szkody. Pozwana podniosła brak legitymacji czynnej powoda do wytoczenia powództwa, wskazując, że w umowie cesji wierzytelności nie ujawniono, jaka jest causa przelewu wierzytelności. Nadto podniesiono, że cesja jest nieważna, bowiem sprzedaż wierzytelności miała nastąpić jedynie wobec ubezpieczyciela, a nie wobec sprawcy szkody, przy czym wierzytelność spełniająca jedynie funkcję pomocniczą, nie może być samodzielnie przenoszona na inny podmiot. Niezależnie od powyższego, pozwana podniosła, że zweryfikowała stawkę najmu do kwoty 120 zł netto, zgodnie z przekazaną poszkodowanemu informacją w dniu 23 grudnia 2019 r. o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego za jej pośrednictwem. W ocenie pozwanej, poszkodowany nie decydując się na przedstawioną ofertę, przyczynił się do bezzasadnego powiększenia szkody, a tym samym nie spełnił ciążącego na nim obowiązku minimalizowania szkody.

W piśmie opatrzonym datą 7 lutego 2022 r. powódka odniosła się do sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 grudnia 2019 r. samochód marki R. (...) nr rej. (...) stanowiący własność A. K. został uszkodzony z winy sprawcy, który był objęty ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa.

Okoliczności bezsporne

Powódka w dniu 30 stycznia 2020 roku zawarła z poszkodowanym umowę najmu pojazdu marki D. D. za kwotę w wysokości uzależnionej od czasu trwania najmu.

Dowód: umowa najmu wraz z załącznikiem (k. 17), protokół odbioru pojazdu (k. 20), protokół zdania pojazdu zastępczego (k. 21)

Pojazd marki R. (...) nr rej. (...) został przyjęty do naprawy w dniu 30 stycznia 2022 roku. Naprawa zakończyła się w dniu 3 lutego 2020 r.

Najem pojazdu zastępczego trwał od 30 stycznia 2020 r. do 3 lutego 2020 r. (5 dni).

Okoliczności bezsporne między stronami

W dniu 30 stycznia 2020 r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności o odszkodowanie z tytułu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.

Dowód: umowa cesji wraz z pełnomocnictwem (k. 15 - 16)

W dniu 5 lutego 2020 r. powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 1.250 zł netto tytułem najmu pojazdu D. (...) przez 5 dni (po 250 zł netto za dobę).

Dowód: faktura VAT numer (...) (k.22)

Poszkodowany był podatnikiem podatku VAT i miał możliwość odliczenia 100% podatku VAT.

Poszkodowany korzystał z pojazdu w celu dojazdów do pracy. Nie posiadał on innego pojazdu, którym by można było zastąpić pojazd uszkodzony.

Dowód: oświadczenie o VAT (k. 23), oświadczenie (k. 24)

Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 23 grudnia 2019 r.

Poszkodowany e-mailem z dnia 23 grudnia 2019 r. został poinformowany przez ubezpieczyciela o warunkach wynajmu pojazdu zastępczego. W przypadku pojazdów z segmentu K pozwana akceptowała stawki wynoszące 120 zł netto za dobę. Ubezpieczyciel poinformował, że w celu skorzystania z pojazdu zastępczego, poszkodowany jest proszony o kontakt z Call Center Biura Obsługi Klienta pod wskazanym numerem lub adresem e-mail.

Dowód: korespondencja e-mail wraz z załącznikiem (k. 60 – 63 akt), zeznania świadka A. K. (k.109v-110v)

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2020 r. strona pozwana przyznała powódce kwotę 600 zł netto tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, przyjmując za uzasadniony okres najmu 5 dni, przy zastosowaniu dobowej stawki na poziomie 120 zł netto.

Pismem oznaczonym datą 23 lipca 2021 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 650 zł stanowiącej niedopłatę do faktury VAT z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na powyższe, ubezpieczyciel poinformował, że nie znajduje podstaw do dopłaty odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód: decyzja ubezpieczyciela z dnia 3.8.2020 roku (k. 26 - 27), wezwanie do zapłaty (k. 28 - 29), decyzja ubezpieczyciela z dnia 11.8.2021 r. (k. 30 – 31)

Sąd zważył, co następuje:

Opisany stan faktyczny był w znacznej mierze bezsporny. Dotyczyło to zarówno faktu wystąpienia szkody w pojeździe należącym do poszkodowanego, jak też gwarancyjnej odpowiedzialności pozwanego towarzystwa za sprawcę zdarzenia komunikacyjnego, odszkodowania przy uwzględnieniu możliwości odliczenia przez poszkodowanego 100% podatku VAT, okresu najmu pojazdu zastępczego (5 dni), okoliczności uszkodzenia pojazdu należącego do segmentu K (Van), a także wypłacenia odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w kwocie 600 złotych netto. Pozostałe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty i wydruki, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony.

Na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 2, 3 i 5 kpc Sąd pominął wniosek z pkt VI pisma pełnomocnika strony powodowej datowanego na 7 lutego 2022 roku ponieważ wniosek ten zmierzał do przedłużenia postępowania, był nieistotny i nieprzydatny do wykazania okoliczności opisanych w pkt VI tegoż pisma. Zeznania świadka A. K. mogły udowodnić celowość i zasadność skorzystania przez poszkodowanego z propozycji najmu pojazdu zastępczego od powódki, a nie od ubezpieczyciela. Zeznania świadka tego nie udowodniły, o czym w dalszej części uzasadnienia. Nie podał on żadnych uzasadnionych przyczyn nieskorzystania z propozycji od ubezpieczyciela, a zatem wniosek z pkt VI powyższego pisma musiał zostać pominięty.

Na wstępie należy wskazać, że wątpliwości Sądu nie budzi przyczyna prawna przysporzenia dokonanego przez poszkodowanego na rzecz strony powodowej. Umowa przelewu wierzytelności jest umową przyczynowo-kauzalną (vide: A . Rzetecka – Gil, Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna, LEX/el., 2011). Oznacza to, iż do ważności przelewu niezbędne jest nie tylko oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności, ale także wykazanie istnienia podstawy prawnej rozporządzenia ( causa). Stanowi ona samodzielną przesłankę ważności umowy przelewu wierzytelności. Przyczynę przelewu może stanowić zwolnienie się z obowiązku ciążącego na osobie dokonującej przysporzenia, czyli zmniejszenie się jej pasywów ( causa solvendi), nabycie prawa lub innej korzyści majątkowej przez dokonującego przysporzenia, czyli zwiększenie jego aktywów ( causa obligandi vel acquirendi), dokonanie czynności tylko po to, żeby nastąpiło przysporzenie na rzecz innej osoby, bez żadnego ekwiwalentu ( causa donandi) czy jakakolwiek inna. Umowa przelewu wierzytelności, w przypadku braku causy jest nieważna. W realiach niniejszej sprawy, przyczyna prawna przysporzenia wynikała z faktu otrzymania przez cesjonariusza wynagrodzenia za przelaną na jego rzecz wierzytelność.

W dalszej kolejności pozwana podnosiła sprzeczność z właściwością zobowiązania umowy przelewu wierzytelności wobec wierzyciela, która nie obejmuje wierzytelności wobec sprawcy szkody. Ustosunkowując się do takiego stanowiska pozwanej, należy wskazać, że z chwilą zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej powstają stosunki prawne między ubezpieczonym i ubezpieczycielem, między ubezpieczonym sprawcą szkody i poszkodowanym oraz między ubezpieczycielem i poszkodowanym. Tworzą one zobowiązanie in solidum, którego istota polega na tym, że dłużnicy z różnych tytułów prawnych zobowiązani są do spełnienia na rzecz tego samego wierzyciela identycznego świadczenia, z tym skutkiem, że spełnienie świadczenia przez jednego dłużnika zwalnia drugiego. Ugruntowany jest pogląd, że do przypadków odpowiedzialności in solidum stosuje się w drodze analogii przepisy o zobowiązaniach solidarnych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014r. (III CSK 224/13), wyznaczając zakres tej analogii należy pamiętać, że przy tego rodzaju odpowiedzialności chodzi o całkowicie odrębne zobowiązania, związane wspólnym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Mamy tu do czynienia z wielością samodzielnych zobowiązań, a odrębność tytułów prawnych powoduje, że losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych więzi w czasie ich trwania, a tym samym do omawianych zobowiązań stosuje się jedynie te spośród przepisów odnoszących się do zobowiązań solidarnych, które odpowiadają celowi i charakterowi danego stosunku prawnego.

W związku z tym, w ocenie Sądu przyjąć należało, że ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników (ubezpieczyciela i ubezpieczonego), również i wierzytelność poszkodowanego względem każdego z zobowiązanych poczytywana winna być odrębnie. Odrębność obu roszczeń, zważywszy na ich specyfikę wynikającą z konstrukcji in solidum oraz actio directa, pozwala zatem na zbycie każdej z nich w drodze przelewu wierzytelności (art. 509 k.c.). Przyjęcie odmiennego poglądu strony pozwanej przekreślałoby istotę i sens zobowiązania in solidum.

Co za tym idzie, w pełni uprawnionym jest zbycie przez uprawnionego przysługującej mu wierzytelności także względem tylko jednego z dłużników. Takiej czynności nie można więc uznać za sprzeczną z właściwością zobowiązania, czy za nieważną jako sprzeczną z ustawą. Taka umowa jest zgodna z naturą zobowiązania jak i celem wprowadzonej przez ustawodawcę actio directa oraz jest umową powszechnie stosowaną i funkcjonującą w obrocie.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczenia obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 kc). Odpowiedzialność ubezpieczyciela sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczonego (z ograniczeniami dotyczącymi zapłaty jako rodzaju świadczenia i sumy gwarancyjnej), wobec czego ustalenie zakresu jego zobowiązania wymaga ustalenia najpierw zakresu świadczeń, do których zobowiązany jest ubezpieczający lub inna osoba wyrządzająca szkodę objętą ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej.

W myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego (restytucja naturalna), bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (odszkodowanie).

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wydatki poniesione na wynajem pojazdu zastępczego stanowią szkodę w rozumieniu w/w przepisu. Skoro bowiem poszkodowany posiadał pojazd mechaniczny, którego używał w toku swej aktywności życiowej, to niemożność czasowego korzystania ze swego mienia i fakt poniesienia kosztów wynajmu innego pojazdu stanowi wymierną stratę materialną.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W rozpatrywanej sprawie sporna była wysokość dobowej stawki najmu ponad kwotę uznaną przez ubezpieczyciela. Pomiędzy stronami nie było bowiem sporu co do tego, że zasadny okres najmu wynosił 5 dni i za taki czas pozwana wypłaciła odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego (k. 25 i k. 42). Wobec powyższego, osią sporu była wyłącznie stawka najmu.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Brzmienie tego przepisu opiera się na teorii przyczynowości adekwatnej, zgodnie z którą odpowiedzialność podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody ogranicza się do zwykłych następstw danej przyczyny. W związku z brzmieniem tego przepisu sąd winien najpierw zbadać, czy w ogóle pomiędzy kolejnymi faktami istnieją obiektywne powiązania w znaczeniu warunku sine qua non. O ile takie powiązania zostaną ustalone sąd bada, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne” tj. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Ocena, czy skutek jest normalny, powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy i wynikać z zasad doświadczenia życiowego, a w razie potrzeby – z zasad wiedzy naukowej, specjalnej. Wobec tego zakład ubezpieczeń nie ma obowiązku ponoszenia kosztów wynajmu przez okres dłuższy niż czas potrzebny do dokonania naprawy ani w wysokości przekraczającej zwykły koszt najmu samochodu tej samej klasy, co pojazd uszkodzony. Podkreślić należy, że poszkodowany również winien swym działaniem zmierzać do minimalizacji doznanej szkody.

Znany jest Sądowi rozpoznającemu sprawę, i w pełni akceptowany, pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale o sygn. akt. III CZP 20/17, w uzasadnieniu której Sąd Najwyższy wyjaśnił, że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione".

Mając na uwadze powyższe orzeczenie stwierdzić wypada, że z uwagi na okoliczność poinformowania poszkodowanego w formie wiadomości e-mail o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, należało przyjąć stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego wskazaną przez pozwaną dla pojazdów segmentu „K” (Van) w wysokości 120 zł netto. W ocenie Sądu, nie można uznać za zasadny podniesiony przez powódkę w odpowiedzi na sprzeciw zarzut, jakoby oferta najmu samochodu zastępczego nie została poszkodowanemu przedstawiona, bowiem ubezpieczyciel ograniczył się wyłącznie do wskazania przykładowej stawki najmu. Otóż w załączniku do wiadomości e-mail z dnia 23 grudnia 2019 r. (k. 61) znajdowała się kluczowa dla wyboru ubezpieczalni informacja, a mianowicie wysokość stawek najmu. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, że w wiadomości został również wskazany numer infolinii oraz adres e-mail, za pomocą których istniała możliwość uzyskania szczegółowych zasad najmu pojazdu u pozwanej.

W okolicznościach sprawy ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu (co do segmentu K), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany zdecydował się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu. Podkreślić również należy, że w orzeczeniu Sądu Najwyższego nie ma mowy o konieczności złożenia już przy zgłoszeniu szkody oferty najmu pojazdu zastępczego, a jedynie zaproponowania poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystania z pojazdu zastępczego. Modelowy sposób współdziałania pomiędzy poszkodowanym a ubezpieczycielem, zdaniem Sądu, powinien wyglądać tak, że podczas zgłoszenia szkody ubezpieczyciel informuje o możliwości skorzystania z pojazdu zastępczego, poszkodowany jest tym zainteresowany i pyta o warunki najmu ewentualnie prosi o numer telefonu lub e-mail do współpracującej firmy i kontaktuje się z nią w celu spytania o szczegóły, które go interesują (np. kaucja, klasa pojazdu, podstawienie i odstawienie) i jeśli w tym zakresie oferta ubezpieczyciela (firmy z nim współpracującej) – jej istotne warunki - nie czyni zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, to poszkodowany może wynająć pojazd zastępczy od innego podmiotu. Zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę tak należy odczytywać treść powyższego orzeczenia Sądu Najwyższego, co wynika wprost z uzasadnienia, w tym z argumentów w dalszej części uzasadnienia: rozwiązanie korzystne dla ogółu ubezpieczonych, gdyż ogranicza koszty ochrony ubezpieczeniowej (i tym samym wysokość składek); korzystne dla samego poszkodowanego, który - korzystając z propozycji ubezpieczyciela - ma zapewnione pełne pokrycie kosztów pojazdu zastępczego, unika związanych z tym sporów i przedłużenia postępowania likwidacyjnego, a także takie rozumienie modelu współdziałania przyczynia się do redukcji liczby sporów sądowych, gdyż - jak wynika z badań orzecznictwa sądów powszechnych - właśnie spory o zasadność stawek czynszu są najczęstszym zarzewiem procesów sądowych.

Jednocześnie powód nie przedłożył żadnego dowodu, by koszty najmu pojazdu - w zakresie nadwyżki – mogły zostać uznane za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". Wręcz przeciwnie już w dniu zgłoszenia szkody poszkodowany został poinformowany o wszystkich istotnych warunkach organizacji najmu przez pozwaną, a przede wszystkim pozwana poinformowała go, że przysługuje mu bezgotówkowo pojazd zastępczy. W tym miejscu należy ponownie zwrócić uwagę na całkowitą bierność po stronie powodowej w zakresie wykazania, że zachodziły szczególne racje, przemawiające za uznaniem wyższych kosztów najmu pojazdu zastępczego za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". Zeznania świadka A. K. nie udowodniły twierdzeń strony pozwanej rzekomych warunkach propozycji, który byłyby nieakceptowalne dla poszkodowanego. Wręcz przeciwnie nie potrafił on logicznie wyjaśnić dlaczego nie skorzystał z propozycji najmu pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela złożonej miesiąc przed rozpoczęciem naprawy uszkodzonego auta i rozpoczęciem najmu pojazdu zastępczego. Jego zeznania nie wykazały żadnych przesłanek, które skutkowałby za uznaniem wyższych kosztów najmu pojazdu zastępczego za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". Wypłata przez ubezpieczyciela kwoty 600 zł (5 dni x 120 zł netto) była prawidłowa i nie ma podstaw do uznania, że szkoda powstała w wyższej kwocie.

Wobec tego Sąd, uznał, że żądanie dopłaty odszkodowania ponad kwotę dotychczas wypłaconą przez ubezpieczyciela jest nieuzasadnione i w konsekwencji, w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 822 § 1 k.c. i art. 361 § 2 k.c. Sąd powództwo oddalił w całości.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania, opierając swoje rozstrzygnięcie o przepisy art. 98 § 1, 1 ¹ k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. - zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty poniesione przez pozwanego składają się: kwota 270 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) oraz kwota 17 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Sędzia Tadeusz Górka