Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 80/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Pajęcznie z 20 grudnia 2021 r. sygn. akt VI K 237/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. K.

Naprawienie szkody wyrządzonej czynem przypisanym poprzez zapłatę przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2.650 zł, w tym 500 zł w dniu 23 września 23021 r. oraz 2.150 zł w dniu 27.12.2021 r.

Oświadczenie pokrzywdoznego;

199

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1)  Nieuzasadnione niezastosowanie przez Sąd meriti wobec oskarżonego J. K. nadzwyczajnego złagodzenia orzeczonej kary, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że oskarżony spełnił przesłanki do zastosowania wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 1 KK w zw. z art. 54 § 1 KK oraz w art. 60 § 2 pkt 1 KK;

2)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez brak uwzględnienia przy wymierzaniu kary oskarżonemu celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do J. K., co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu niewspółmiernie (rażąco) surowej kary wyrażającej się w wymierzeniu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt. 1 aktu oskarżenia i kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt. II-V aktu oskarżenia, a następnie wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary przewidzianej w przepisach art. 60 § 1 oraz art. 60 § 2 KK, która to kara, zdaniem skarżącego, jest karą niesprawiedliwą, noszącą znamiona rażącej surowości i przekraczającą rolę wychowawczą i prewencyjną orzeczenia,

3)  rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego J. K. polegającą na zaniechaniu zastosowania nadzwyczajnego jej złagodzenia i orzeczenia kary łącznej w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy w sprawie zachodziło szereg okoliczności łagodzących, zaś w odniesieniu do oskarżonego niewiele było okoliczności obciążających.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Odwoławczego, mimo koniecznej zmiany opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu z pkt 2. zaskarżonego wyroku, nie zachodziły podstawy do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kar jednostkowych, jak i łącznej, bowiem żadna z nich nie pozostaje nadmiernie surową. Trzeba też podkreślić, że wszystkie opisane wyżej zarzuty winny być podniesione w ramach art. 438 pkt. 4 k.p.k. bowiem:

a)  skarżący podnosi zarzut niezadanego niezastosowania fakultatywnego niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary,

b)  podnosząc błąd w ustaleniu okoliczności faktycznych nie wskazuje na okoliczności przez sad pominięte, czy bezpodstawnie ustalone, a jedynie na wadliwą ocenę znaczenia okoliczności mających znaczenie dla wymiaru kary,

stąd ich wspólne omówienie poniżej.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego i zwrócił mu pieniądze dopiero w momencie, w którym postępowanie karne przeciwko niemu było już w toku, a w zakresie naprawienia szkody w całości dopiero po opublikowaniu wyroku sądu I Instancji. Wcześniej, co wynika z uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, zaprzeczał aby miał cokolwiek wspólnego z kradzieżą portfela. Warto wskazać, że działanie oskarżonego nie było nieprzemyślaną reakcją, wybrykiem, związanym z nadarzającą się okazją. Oskarżony znając powierzony mu w zaufaniu przez pokrzywdzonego (...) działa z premedytacją. Sąd wskazuje zwłaszcza, że od momentu poznania kodu pin do momentu kradzieży portfela upłynął znaczny okres, więc oskarżony z premedytacją zapamiętał kod cyfrowy. Motywacja oskarżonego pozostaje przy tym wyjątkowo niska, bowiem skierował swój czyn przeciwko koledze, wykorzystując jego zaufanie, po czym dopóki jego zachowanie nie zostało wykryte, zaprzeczał swojemu udziałowi. Długi czas nie szukał kontaktu z pokrzywdzonym, który zresztą wprost mu napisał, że gdyby przeprosił go i zwrócił mu pieniądze przed wszczęciem postępowania lub na jego początku, wówczas prawdopodobnie wycofałby zawiadomienie lub nie inicjował postępowania.

W ocenie Sądu szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu art. 60 § 2 k.k. zachodzi wtedy, gdy istnieją mnogie okoliczności łagodzące w samym czynie (np. sposób działania sprawcy, motywacja), właściwości zaś i warunki osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa czy zachowanie po jego popełnieniu zasługują na szczególnie pozytywną ocenę. Sąd wskazuje, że mimo młodego wieku, oskarżony dopuszczając się przypisanego mu czynu po raz trzeci dopuszczał się przestępstwa p-ko mieniu. Uprzednio dopuścił się dwóch oszustw – kolejno 28 czerwca 2020 r. i 27 stycznia 2021 r., za które skazano go wyrokami opublikowanymi odpowiednio 12 maja i 13 lipca 2021 r. W chwili czynu oskarżony był więc jedynie formalnie osobą niekaralną. Powyższe dowodzi wysokiej demoralizacji oskarżonego, który dowiódł że ma za nic zasady współżycia (zaufanie pokrzywdzonego), jak i porządek prawny, z prawem własności na czele. Przeproszenie pokrzywdzonego w obliczu przytłaczającego materiału dowodowego na sprawstwo ma znaczenie ale nie w stopniu czyniącym karę wynikającą z zagrożenia ustawowego rażąco niewspółmiernie surową. Bilans okoliczności łagodzących i zaostrzających odpowiedzialność do zastosowania instytucji z art. 60 k.k., wymaga zdaniem sądu znaczącej przewagi okoliczności pozytywnych nad negatywnymi. A takiej w niniejszej sprawie nie można uświadczyć. Oskarżony dopiero w obliczu bezpośredniego zagrożenia detencją naprawił szkodę w całości. Jego działanie w tym zakresie było motywowane rodzajem orzeczonej nieprawomocnie kary. Brak w nim dowodów szczerego żalu w wyrządzeniu szkody. Podkreślić wymaga i to że przyjęcie usiłowania nieudolnego w przypadku czynu z pkt. 2. niczego w ocenie słuszności wymiaru kary, z pominięciem nadzwyczajnego jej złagodzenia, nie zmienia, bowiem Sąd Rejonowy w tym zakresie poczynił właściwe ustalenie faktycznie, a jedynie wadliwie dokonał ich subsumpcji.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary (zarówno kar jednostkowych jak i łącznej) trudno przyjąć, aby za którymkolwiek z przypisanych oskarżonemu zachowań można było orzec karę w niższym wymiarze niż wymierzony. Wszak zarzut niewspółmierności kary, dotyczący błędnego, zdaniem skarżącego, osądu na temat przesłanek pozytywnych i negatywnych warunkujących wysokość wymierzonej kary i środków karnych, można zasadnie podnosić wówczas, jeżeli kara mieszcząc się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób oczywisty zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, czyli - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (wyrok SN z 11 kwietnia 1985 r. w sprawie V KRN 178/85, OSNKW z 1995r. Nr 7-8, poz. 60). Tymczasem, jak uzasadnił prawidłowo Sąd I Instancji, ani osobowość sprawcy, ani jego wiek, ani okoliczności przypisanych czynów nie czynią orzeczonych kar nieakceptowalnymi – a w ocenie Sądu Okręgowego, mimo statusu oskarżonego odpowiadającego, jako sprawca młodociany, są to kary czyniące zadość poczuciu sprawiedliwości i odpowiednie dla stopnia winy oskarżonego. Kluczową jest przy tym ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, w której to Sąd meriti uwzględnił charakter naruszonego dobra oraz okoliczności obciążające i łagodzące, i którą Sąd Okręgowy podziela. Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że działania oskarżonego cechowała wysoka karygodność. Oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnego z prawem, jednak z tego nie skorzystał. Nie pojawiły się przy tym okoliczności, które mogłyby jego winę wyłączyć. Działania oskarżonego cechowało wyrafinowanie i duże nasilenie złej woli (odpowiadające znacznej winie). Oskarżony wiedział o działaniach pokrzywdzonego związanych z ujawnieniem utraty portfela wraz z kartami. Wiedział więc, że ewentualna wypłata środków z rachunku pokrzywdzonego przy użyciu utraconych kart będzie przedmiotem postępowania. Mógł odstąpić od realizacji zachowań ujętych w opisie czynu przypisanego w pkt. 2., jednak tego nie uczynił – i faktycznie to dookreśla bardzo wysoki stopień jego demoralizacji. Stąd też, przesłanki wskazane w art. 115 § 2 k.k. wyraźnie wskazują w niniejszej sprawie, że jedynym prawidłowym środkiem prawnokarnej reakcji wobec przestępnych działań oskarżonego, pozostaje wymierzenie mu kar w wymierzę skonkretyzowanym zaskarżonym orzeczeniem.

Odnosząc się do argumentacji skarżącego – to, że skazany do tej pory nie odbywał kary w izolacji nie powoduje konieczności uznania, że kara pozbawienia wolności w niniejszej sprawie będzie nadmiernie surową. Tak naprawdę wyrządzone straty byłyby znacznie większe, gdyby nie limit wypłaty środków oraz szybka reakcja pokrzywdzonego po otrzymaniu powiadomienia o użyciu utraconych kart do przestępnej wypłaty. To, że kolejne zachowanie oskarżonego już po dokonaniu wypłaty wyczerpało znamiona usiłowania nieudolnego, nie umniejsza stopnia winy, a tym samym nie wpływa na ocenę zasadności wymierzonej kary.

Na marginesie należy wskazać, że drobne błędy w uzasadnieniu orzeczenia, związane chociażby z kwestią karalności oskarżonego, nie zmieniają uznania rozstrzygnięcia w zakresie wymiaru kary za prawidłowe.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego J. K. za czyny z punktów 1 - V aktu oskarżenia łagodniejszych kar jednostkowych przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary (poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia), a następnie kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz uchylenie obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w punkcie 5 wyroku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Pajęcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawiona przez obrońcę argumentacja nie mogła doprowadzić do zmiany orzeczenia. Pomijając to, co napisano powyżej odnośnie do nieznaności podniesionych zarzutów, należy przypomnieć, że wymiar kary, choć jest warunkiem kluczowym przy ocenie podstaw zastosowania instytucji warunkowego zawieruszenia wykonania kary pozbawienia wolności, pozostaje ledwie jedną z przesłanek. W ocenie Sądu Okręgowego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przypisanych mu czynów – dokonanie dwóch innych przestępstw przeciwko mieniu oraz stopień społecznej szkodliwości i winy przypisanych czynów w niniejszym postępowaniu – wykluczają ustalenie, by kara orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (jeśli jej wymiar pozwalałby na to) osiągnęła cele wychowawcze wobec oskarżonego.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez ustalenie, że oskarżony po popełnieniu czynu nie próbował naprawić wyrządzonej w ten sposób szkody, podczas gdy oskarżony przeprosił pokrzywdzonego D. F. we wrześniu 2021 r., a następnie naprawił w całości wyrządzoną mu szkodę.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się zasadny w części zobowiązania do naprawienia szkody. Jest oczywistym, że wydarzenia zaistniałe już po wydaniu kwestionowanego orzeczenia (naprawienie szkody w całości) nie obciążają kwestionowanego orzeczenia. Fakt ten nie skutkował natomiast zamianą orzeczenia w zakresie wymiaru kar jednostkowych, jak i kary łącznej bowiem naprawienie szkody jest tylko jedną z okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary, co wyłuszczono powyżej. Okoliczność ta nie wpływa w szczególności na stopień winy jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Ma natomiast znaczenie w zakresie rozstrzygnięcia o środku kompensacyjnym – o czy niżej (sekcja 5.2).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uchylenie obowiązku naprawienia szkody orzeczonego w punkcie 5 wyroku

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał wniosek o uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 5. za zasadny. Warunkiem orzeczenia środka kompensacyjnego jest istnienie szkody. Jej naprawienie w toku postępowania odwoławczego obliguje do uchylenia orzeczenia w części rozstrzygającej obowiązek jej naprawienia – stąd uwzględnienie żądania w pkt. 1.c.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Pajęcznie z 20 grudnia 2021 r. sygn. akt VI K 237/21 – w zakresie ustalenia sprawstwa i uznania winy oraz rozstrzygnięcia o karach (jednostkowych i łącznej) oraz kosztach.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niewątpliwie, nie licząc niżej opisanych powodów częściowej zmiany orzeczenia, w pozostałym zakresie wyrok Sądu I instancji pozostaje prawidłowy. Wymierzona kara odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu, a dyrektywy art. 53 kk w zw. z art. 54 § 1 kk przy okolicznościach czynu wskazują, że jedyną możliwą prawnokarną reakcją na zachowanie oskarżonego, jest wymierzenie mu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Sam fakt dokonania zarzucanych czynów, nie kwestionowany przez skarżącego, nie budził wątpliwości powodujących konieczność wzruszenia orzeczenia z urzędu, zaś argumentacja przedstawiona w apelacji nie mogła skutkować zmianą rozstrzygnięcia we wskazanym przez obrońcę kierunku. Zachowanie oskarżonego było na tyle naganne, że niedopuszczalnym jest ustalenie zasadności zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary lub zmniejszenia wymiaru kary albo zamiany na karę o charakterze nieizolacyjnym. Zachowanie następcze oskarżonego, polegające na naprawieniu szkody i przeproszeniu pokrzywdzonego, związane są wyłącznie z konsekwencjami czynu, nie zaś z rzeczywistą skruchą. Stąd też zasadniczo, wyrok Sądu I instancji należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1)  Zmiana w opisie czynu przypisanego w pkt. 2 - zapis: „lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ograniczenie w postaci dobowego limitu wypłat” zastąpiono zwrotem: „lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego w postaci karty z wykorzystanym limitem dobowym”;

2)  Przyjęcie za podstawę skazania w pkt. 2.: art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

3)  uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 5 wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana opisu czynu i związana z tym konieczność zmiany kwalifikacji prawnej czynu wynikała bezpośrednio z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Oskarżony, po dokonaniu pierwszej wypłaty usiłował powtórzyć operację ale nie miał wiedzy na temat limitu dobowej wypłaty środków zgromadzonych na rachunku bankowym, co wpisuje się w brak świadomości, co do użycia środka nie nadającego się do osiągnięcia celu. Oskarżony dysponował kodem (...) umożliwiającym użycie karty, poprawnie go wprowadzał, jednak (co także wynika z jego wyjaśnień) nie był świadomy przyczyny niemożności wypłaty większych środków. Nie wiedział jak obejść zabezpieczenie, przy czym nie mógł tego uczynić. Bez wątpienia zatem doszło do wyczerpania znamion usiłowania nieudolnego. W tym konkretnym dniu, w chwili gdy oskarżony działał nie mógł osiągnąć zamierzonego rezultatu bowiem używał środka (karty płatniczej z funkcją wypłat z bankomatu) nie nadającego się w danej chwili do popełnienia czynu zabronionego kradzieży. Uniemożliwiło to dodatkowe zabezpieczenie karty w postaci limitu dobowego już wykorzystanego przez oskarżonego.

W drugiej kwestii (uchylenie środka kompensacyjnego) Sąd zobligowany był uczynić to z uwagi na naprawienie szkody w mieniu pokrzywdzonego w całości. Nastąpiło to 27 grudnia 2021 r. a więc konieczność zmiany nie jest następstwem obrazy art. 46 § 1 k.k. Zaznaczyć należy, iż Sąd Okręgowy zobligowany był uwzględnić wniosku stron odnośnie uchylenia rozstrzygnięcia z pkt. 5. bowiem utrzymanie wyroku w mocy byłoby sprzeczne z prawem skoro szkoda nie istniała w dacie orzekania sądu ad quem. Istnienie szkody jest warunkiem, aby sąd mógł orzec obowiązek naprawienia szkody, przy czym regułę tę należy odnieść zarówno do orzekania przez sąd pierwszej, jak i drugiej instancji. Skompensowanie szkody wyrządzonej przestępstwem na etapie postępowania odwoławczego, i to niezależnie od granic zaskarżenia, determinuje zmianę orzeczenia poprzez uchylenia rozstrzygnięcia o środku kompensacyjnym.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Koszty procesu, o których Sąd odwoławczy, wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej przeciwko karze zasadniczej, zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k., zobligowany był orzec, to koszty sądowe, które stanowią:

a)  opłata ustalona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223),

b)  wydatki w kwocie 20,00 zł ustalone w oparciu o § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) w zw. z art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k.

7.  PODPIS