Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 199/(...)

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok z dnia (...) r., Sąd Okręgowy w Z., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. naruszenie prawa materialnego art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegające na jego niezastosowaniu w sytuacji, gdy czyn oskarżonego opisany w pkt I należy kwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

2. naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt i 5 (a contrario) w zw. z art. 169 § 2 k.p.k., polegające na nieuwzględnieniu wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego z dnia 13.04.2021 r. w sytuacji, gdy okoliczności, na podstawie których miały być stwierdzone miały istotne znaczenie dla sprawy oraz zmierzały do oceny i wykrycia innych okoliczności.

3. rażąca surowość wymierzonej kary pozbawienia wolności, poprzez błędną ocenę istotnych okoliczności przedmiotowych a także niedostateczne uwzględnienie okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego i w konsekwencji wymierzenie kary rażąco surowej, wynikającej z niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do postawionych zarzutów należy stwierdzić, co następuje:

Sąd Okręgowy w Z. G. z dnia (...) r. w sprawie o sygn. akt (...) :

w pkt 1 uznał oskarżonego J. O. za winnego tego, że w nieustalonych dniach w okresie od (...) r. w Ż., w województwie (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, ośmiokrotnie udzielił małoletniemu D. H. substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości co najmniej po 0,25 grama jednorazowo, łącznie co najmniej 2 gramy za łączną kwotę 400 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej zwaną „u.p.n.”) w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 59 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

w pkt 2 uznał oskarżonego J. O. za winnego tego, że:

- w nieustalonym dniu w okresie od (...) r. w S., w województwie (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jeden raz udzielił M. D. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 2 gramów za kwotę 300 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 1 u.p.n.,

- w dniu (...) r. w Ż., w województwie (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jeden raz udzielił W. W. (1) środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1 grama za kwotę 50 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 1 u.p.n.

i przyjmując, iż stanowią one jeden ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

w pkt 3 uznał oskarżonego J. O. za winnego tego, że:

- w okresie od nieustalonego dnia (...) r. w Ż., w województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, trzykrotnie udzielił W. W. (1) środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości co najmniej po 0,5 grama każdorazowo, łącznie co najmniej 1,5 grama, tj. popełnienia przestępstwa z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

- w nieustalonych dniach w okresie od (...) r. w Ż., w województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dziesięciokrotnie udzielił N. J. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości co najmniej po 0,5 gram jednorazowo, łącznie co najmniej 5 gramów oraz dziesięciokrotnie udzielił jej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości co najmniej po 0,2 grama każdorazowo, łącznie co najmniej 2 gramy metamfetaminy, tj. popełnienia przestępstwa z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

- w nieustalonych dniach w okresie od (...) r. w Ż., w województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, kilkadziesiąt razy udzielił K. S. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości co najmniej po 0,5 grama każdorazowo oraz kilkadziesiąt razy udzielił mu substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości co najmniej po 0,2 grama każdorazowo, tj. popełnienia przestępstwa z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

- w nieustalonych dniach (...) r. w Ż. i Ż., w województwie (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jeden raz udzielił W. M. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości co najmniej 0,5 grama oraz jeden raz udzielił jej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości co najmniej 0,2 grama, tj. popełnienia przestępstwa z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

i przyjmując, iż stanowią one jeden ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. za ciąg ten na podstawie art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

w pkt 4 na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną 3 lat pozbawienia wolności;

w pkt 5 na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w łącznej kwocie 750 zł;

w pkt 6 na podstawie art. 70 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci wagi elektronicznej;

w pkt 7 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii na rzecz (...) Oddział w Z. w wysokości 5000 zł;

w pkt 8 na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu zabezpieczony w sprawie jako dowód telefon komórkowy marki S.;

w pkt 9 orzekł o kosztach sądowych, łącznie z opłatą, zwalniając od nich oskarżonego.

Sąd I instancji na rozprawie przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wystarczający, by na podstawie zebranych dowodów móc zarówno ustalić sprawstwo i winę oskarżonego w popełnieniu zarzucanych mu przestępstw narkotykowych, jak i wymierzyć mu prawidłowo kary jednostkowe i karę łączną a także wydać pozostałe rozstrzygnięcia.

Należy zauważyć, iż wina oskarżonego ustalona zaskarżonym wyrokiem nie jest co do zasady kwestionowana w tej sprawie. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż oskarżony w pełni świadomie zachował się w sposób opisany w zarzutach czynów, jakie mu przypisano a co wynika z przytoczenia ich powyżej. Sąd I instancji trafnie bowiem w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji 1 podsekcji 1.1. wskazał na dowody, które wprost wskazywały na przestępcze zachowanie się oskarżonego. Jak bowiem to jasno wynika z materiału dowodowego, osoby nabywające od oskarżonego odpłatnie narkotyki czy też przyjmujące je od oskarżonego w sposób nieodpłatny celem ich zażycia jasno i wprost wskazały na oskarżonego, jako osobę, która miała dostęp zarówno do środków odurzających w postaci marihuany, jak i substancji psychotropowych w postaci metamfetaminy i która te narkotyki w ilościach opisanych w zarzutach sprzedawała im je za określone kwoty pieniężne bądź ich udzielała celem zażycia. Te okoliczności, znajdujące odzwierciedlenie w opisach poszczególnych czynów jasno więc wynikają z zeznań W. W. (1) (k. 137-138, 340 – według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktów III i IV), N. J. (k. 153-154, 341 - według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktu V), K. S. (k. 162-163, 356 - według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktu VI), W. M. (k. 193-194, 356 - według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktu VII), D. H. (k. 240-240v, 369 - według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktu I), M. D. (k. 8-10, 369-370 - według zarzutów opisanych w części wstępnej wyroku dot. punktu II). Dodatkowo te obciążające oskarżonego zeznania świadków znajdują wsparcie w ujawnionych zapisach rozmów oskarżonego z nimi, których treść została zapisana w telefonie oskarżonego (k. 33-38, 43-44, 283) a także ujawnionej w samochodzie, którym oskarżony się poruszał wadze elektronicznej (k. 33-38) oraz opinii biegłego z zakresu przestępczości narkotykowej na temat ujawnionego w mieszkaniu W. W. (1) suszu roślinnego (k. 134-136, 177-180), co potwierdza prawdomówność tego świadka, iż był w zainteresowaniu nabywania marihuany.

Częściowo również te zeznania świadków znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do zbycia narkotyków N. J. i D. H. (k. 251-253, 339), choć również i w tych wyjaśnieniach kwestionował ilości narkotyków, jakie udzielił N. J., jak również sugerował w toku rozprawy, iż o tym, ile D. H. ma lat to dowiedział się dopiero jak postawiono mu zarzuty w tej sprawie (k. 369). Jednocześnie oskarżony w tych wyjaśnieniach nie przyznał się do pozostałych przestępstw, przyznając jednak, iż znał się z M. D., gdyż od niej sam kupował metamfetaminę i marihuanę a także, że znał się z W. W. (1), K. S., W. M., zaprzeczając, by im sprzedawał czy udzielał narkotyków. Słusznie jednak Sąd I instancji nie dał wiary tej części wyjaśnieniom oskarżonego, w których kwestionował swoje zawinienie. Oskarżony bowiem nie potrafił logicznie wskazać, dlaczego te osoby miałyby fałszywie obciążać go swoimi depozycjami procesowymi, zaś brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, by te osoby celowo nieprawdziwie pomawiały znanego im, także z racji koleżeństwa oskarżonego. Trzeba przy tym dodać, iż świadkowie złożyli swoje zeznania także po zapoznaniu się z zapisami rozmów prowadzonych z oskarżonym a więc brak jest podstaw do twierdzenia, by nieprawdziwie pomawiali oskarżonego. Zresztą należy nadmienić, iż apelujący nie neguje ustaleń Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonego, jak i przyjętej kwalifikacji prawnej, za wyjątkiem czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1, więc nie zachodzi tu potrzeba, by szerzej w tym zakresie czynić wywody.

Należy natomiast dodać, iż oskarżony w toku śledztwa nie kwestionował swojej wiedzy co do wieku D. H., który urodził się (...) a więc w chwili przestępstwa ((...)r.) miał (...) lat a więc był osobą małoletnią.

Oskarżony dopiero w trakcie przesłuchania tego świadka na rozprawie w dniu (...) r. wyjaśnił, iż poznał H. przez W. W. (2), gdyż oni się kolegowali i że H. kolegował się ze starszymi, zaś ile ma lat, dowiedział się jak mu stawiali zarzuty (k. 369). D. H. w śledztwie wskazał iż J. O. poznał przez W. W. (1), na rozprawie dodając, iż znają się z tego samego podwórka (k. 369).

Należy zauważyć, iż J. O. – urodzony (...) w chwili czynu ((...) r.) miał już skończone (...) lat a więc był o 4 lata starszy od H.. W. W. (1) zaś miał wówczas (...) lat a więc był już w wieku zbliżonym do wieku oskarżonego, tj. obaj byli w wieku poza szkolnym, gdy tymczasem D. H. z racji swojego wieku uczęszczał do szkoły ponadgimnazjalnej (ponadpodstawowej). Oskarżony jednocześnie wiedział, co wynika z treści jego wyjaśnień, iż D. H. kolegował się ze starszymi od siebie a więc zdawał sobie doskonale sprawę, iż odbiegał on znacząco wiekiem zarówno od niego samego, jak i W.. Przy czym Sąd I instancji trafnie spostrzegł, odwołując się do zasad doświadczenia życiowego, iż mieszkający w małym mieście i to na jednym podwórku wiedzą, w jakim ci mieszkańcy są wieku, zwłaszcza jeżeli należą do tego samego kręgu towarzyskiego, w tym wiedzą, czy któraś z tych osób chodzi jeszcze do szkoły i której klasy bądź już z racji wieku tę szkołę ukończyła. Tym samym zasadnie Sąd I instancji ocenił wyjaśnienia oskarżonego, kwestionującego swoją wiedzę co do wieku H. w czasie popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, jako niewiarygodne (formularz uzasadnienia w sekcji 2 podsekcji 2.2. na str. 8), co zresztą znajduje odbicie w w/w wywodach. Tym samym uznać należy za dowolne w tym zakresie dywagacje skarżącego obrońcy zawarte na str. 3 apelacji, w których próbuje to ustalenie podważyć. Apelujący bowiem nawet nie stara się odnieść do oceny Sądu I instancji co do tej części wyjaśnień oskarżonego a jedynie nadaje sam wyjaśnieniom oskarżonego przymiot wiarygodności, co nie pozwala na przyjęcie jako wiarygodnej tezy zawartej w treści apelacji, iż, cyt.: „ w ocenie oskarżonego H. w dacie udzielania mu narkotyków był osobą pełnoletnią” (str. 3 apelacji). Te podnoszone przez skarżącego okoliczności nie mogą więc doprowadzić do sugerowanej przez skarżącego zmiany zaskarżonego wyroku, zwłaszcza co do przyjętej kwalifikacji prawnej tego czynu.

Mając zaś poczynione wyżej uwagi należy przejść do ustosunkowania się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych.

Ad. 1

Zarzut ten uznać należy nie tylko za nieuzasadniony, ale i za wewnętrznie sprzeczny w swojej treści. Podnieść bowiem należy, iż apelujący stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego opiera go na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., który odnosi się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

W przypadku tego zarzutu apelujący dopatruje się obrazy prawa materialnego w wadliwym przyjęciu do tego czynu kwalifikacji prawnej z art. 59 ust. 2 u.p.n., zamiast kwalifikacji prawnej z art. 59 ust. 3 u.p.n. Należy jednak wyraźnie stwierdzić, iż zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienie SN z dnia 25.07.2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412; postanowienie SN z dnia 20.11.2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340). W rzeczywistości więc w tym punkcie apelujący stawia zarzut błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze „dowolności”, podnosząc, iż ujawnione w sprawie okoliczności powinny doprowadzić Sąd I instancji do uznania, iż ten czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 59 ust. 3 u.p.n.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wypadku mniejszej wagi”, stąd aktualne w kwestii kwalifikowania określonych zachowań jako wypadku mniejszej wagi pozostają reguły wypracowane przez orzecznictwo i doktrynę. Nie ulega wątpliwości fakt, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi winny decydować te okoliczności, które zaliczane są do znamion czynu zabronionego, charakteryzujących stronę przedmiotową i podmiotową czynu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1971 r., VI KZP 42/70, OSNKW 1971, z. 11, poz. 163). Oceny tej nie należy natomiast wiązać z osobowością sprawcy, ani z trybem jego poprzedniego życia, zachowaniem po popełnieniu przestępstwa czy z nagminnością takich czynów, albowiem nie są to znamiona przestępstwa.

Specyfika czynów naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do takich znamion ocennych, różnicujących podstawy odpowiedzialności pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym zalicza jako główne kryteria: kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe, tj. rodzaj środka narkotycznego (por. wyrok Sądu Apel. w W. z dnia 25 kwietnia 2007 r., II AKa 78/07, LEX nr 1641022, wyrok Sądu Apel. w G. z dnia 12 grudnia 2019 r., II AKa 338/19, LEX nr 3208595).

Podkreślić więc należy, że ustawodawca wprowadzając do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wypadek mniejszej wagi w art. 59 ust. 3, który to wypadek odnosi się zarówno do czynu kwalifikowanego w ust. 1 tego artykułu, jak i w ust. 2 miał na względzie to, że występować będą sprawcy, którzy z uwagi na okoliczności podmiotowe i przedmiotowe ich zachowań zasługują na łagodniejsze traktowanie.

Za Sądem Najwyższym należy przy tym dodać, iż przepis art. 59 ust. 3 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wskazujący na tzw. wypadek mniejszej wagi nie ma charakteru stanowczego, zaś okoliczności wyznaczające możliwość uznania w konkretnych okolicznościach określonego przestępnego zachowania za wypadek mniejszej wagi pozostają w granicach swobodnego uznania sądu orzekającego (patrz: postanowienie SN z dnia 27 lutego 2020 r., V KK 29/20, LEX nr 3260336).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy jednoznacznie uznać zasadność ustalenia Sądu I instancji, iż czyn ten nie stanowił wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 59 ust. 3 u.p.n.

Sąd I instancji trafnie zauważył, iż oskarżony sprzedając narkotyki m.in. małoletniemu kierował się niskimi pobudkami i niską motywacją związaną z czerpaniem „ niegodziwych korzyści z handlu narkotykami, których używanie stanowi duże zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa”, godząc w prawidłowy rozwój tych osób, którym te narkotyki sprzedawał (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 14). Co istotne, w przypadku małoletniego D. H. oskarżony nie dość, że udzielił mu narkotyku, to uczynił to aż 8 razy, uczynił to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za każdym razem inkasując zapłatę i za każdym razem przedmiotem tego działania była działka metamfetaminy a więc substancji psychotropowej, stanowiącej tzw. „twardy” narkotyk. Praktycznie jedyną okolicznością łagodzącą oskarżonego w tym przypadku było częściowe przyznanie się do winy, bowiem, jak wspomniano wyżej, oskarżony kwestionował swoją wiedzę co do wieku D. H.. Dodatkowo należy jedynie na korzyść oskarżonego nadmienić, iż to młodszy od niego, wówczas 17-letni H. sam prosił go o te narkotyki. Jednak oskarżony, jako dorosły człowiek, znając już dokładnie działanie tych substancji psychotropowych, którymi handlował, nie wzbraniał się w żaden sposób, by te narkotyki małoletniemu sprzedać a więc by na tym handlu narkotykami zarobić pieniądze (osiągnąć korzyść majątkową), wiedząc przecież, że to dzieje się kosztem zdrowia tak młodej osoby. Mając zaś na uwadze te wzięte łącznie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe tego przestępstwa ciągłego brak jest podstaw do uznania, iż przestępstwo to stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 u.p.n. To więc, iż D. H. miał w tym czasie (...) lat (a więc rok mu brakował do osiągnięcia pełnoletności) i że już w tym czasie „ćpał” narkotyki, przy nagromadzonych tylu niekorzystnych dla oskarżonego okolicznościach dotyczących tego czynu nie może, jak tego zdaje się domagać apelujący, skutecznie prowadzić do ustalenia, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi. Okoliczności te razem wzięte zostały natomiast słusznie uwzględnione na etapie wymierzania oskarżonemu kary i słusznie doprowadziły do przekonania, iż za to przestępstwo z art. 59 ust. 2 u.p.n. należy wymierzyć oskarżonemu karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. karę 3 lat pozbawienia wolności.

To więc prowadzi do wniosku, iż postawiony w tym punkcie zarzut apelacyjny nie zasługuje na uwzględnienie.

Ad. 2.

Ten zarzut nie tylko jest nieuzasadniony, ale w rzeczywistości jest niezrozumiały.

Nie ulega wątpliwości, iż przy należytym zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy apelujący doszedłby do przekonania, iż akta te na początkowym etapie prowadzenia sprawy, zawierają już szereg dokumentów, w tym także wyjaśnień J. O., do których skarżący odwoływał się we wniosku dowodowym z dnia(...) r. w pkt 2 (k. 358). I wprawdzie Sąd I instancji faktycznie na rozprawie w dniu (...) r. nie odniósł się do tego wniosku dowodowego (poza jego zaliczeniem w poczet materiału dowodowego) o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach Sądu Okręgowego w Z. o sygn. (...), to jednak to uchybienie formalne nie mogło mieć żadnego znaczenia na treść zaskarżonego wyroku. Abstrahując bowiem od tego, iż obrońca oskarżonego przed zamknięciem przewodu sądowego nawet nie starał się „przypomnieć” Sądowi o konieczności rozpoznania złożonego na piśmie wniosku dowodowego, jak również tego wniosku nie powtórzył (k. 368-371), to zauważyć należy, iż w aktach niniejszej sprawy te dokumenty a dokładniej mówiąc wyjaśnienia J. O., jako podejrzanego znajdują się. Sąd Apelacyjny na rozprawie odwoławczej w dniu (...) r. przeprowadził z tych dokumentów dowód (dot. wyjaśnień J. O. znajdujących się na k. 46-58), zwracając przy tym uwagę, iż w aktach tej sprawy znajdują się nie tylko te wyjaśnienia, ale i inne dokumenty zgromadzone do sprawy (...). Trzeba zauważyć, iż w tym postępowaniu prowadzono czynności procesowe dotyczące przestępstw kradzieży z włamaniem, rozboju i prowadzenia w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego pod wpływem środka odurzającego, co znalazło odzwierciedlenie zarówno w przywołanych wyżej wyjaśnieniach oskarżonego J. O., jak i w treści zapadłego w tej sprawie wyroku skazującego Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. (k. 360-361). Na etapie śledztwa okoliczności tych czynów były badanie w sprawie o sygn. (...). J. O. w dniu (...) r. wyjaśniał o jednym z włamań, nie wspominając nic o handlowaniu narkotykami, czy ich udzielaniu innym osobom (k. 46), co także znajduje odzwierciedlenie w jego postawie procesowej podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k. 47). Natomiast podczas przesłuchania w dniu (...) r. J. O. wyjaśniał na temat tego włamania, jak również wyjaśnił na temat innych włamań z własnym udziałem, pomawiając o udział w tym inne osoby, jak i sam z siebie, mimo braku takich zarzutów, wyjaśnił na temat innych przestępstw z udziałem innych osób. Przy czym na temat narkotyków jedynie podał, iż sam był uzależniony od metamfetaminy oraz że kupował je od M. (D. – przyp. SA) i że M. D. sprzedawała te narkotyki innym osobom, nie wskazując jednak komu (k. 48-51). Natomiast w tych wyjaśnieniach ani jednym słowem sam siebie nie zadenuncjował, by to on komukolwiek sprzedawał narkotyki bądź by je innym osobom udzielał nieodpłatnie. Okoliczność pomawiania przez niego M. D. znajduje odzwierciedlenie w jej zeznaniach (k. 2-2v, 369-370). Natomiast jego własne wyjaśnienia z tej sprawy wraz z innymi dokumentami pochodzącymi z akt śledztwa (...) (k. 52-103) nie potwierdzają tezy, by oskarżony sam złożył wyjaśnienia o sprzedawaniu czy udzielaniu narkotyków innym osobom. Ta okoliczność zresztą znajduje odzwierciedlenie również w toku niniejszego postępowania. Trzeba bowiem zauważyć, iż niniejsza sprawa dotycząca przestępstw narkotykowych na etapie śledztwa (...) została postanowieniem prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ż. wyłączona do odrębnego postępowania i była dalej prowadzona pod sygn. (...) (k. 25-26). Ostatecznie ta sprawa dotycząca narkotyków została prowadzona pod sygn. akt (...). (...).(...) (k. 24, k. 1) i pod tą sygnaturą został skierowany w niniejszej sprawie akt oskarżenia (k. 305-308). Przy czym, jak to wynika z aktu oskarżenia, niniejsze postępowanie dotyczące narkotyków było prowadzone odrębnie (w odniesieniu do w/w przestępstw z art. 279 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k., art. 178a § 1 k.k.) w związku z zatrzymaniem w dniu (...) r. przez Policję J. O. i ujawnienia w samochodzie, którym kierował wagi elektronicznej oraz telefonu komórkowego, przy czym dopiero po przeprowadzeniu tego dnia oględzin tego telefonu wytypowano osoby, z którymi oskarżony korespondował, zaś z treści tej korespondencji wynikało, że oskarżony udzielał innym osobom środki odurzające i substancje psychotropowe (k. 306 oraz k. 27, 33-38, 43-44). Dopiero więc na podstawie zeznań tych wytypowanych osób ustalono proceder, jakim zajmował się oskarżony a opisany we wniesionym w tej sprawie akcie oskarżenia, przy czym, jak wskazano wyżej, oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał się tylko do dwóch czynów i to nie w pełnym zakresie, zaś w pozostałych przypadkach (dotyczących M. D., W. W. (1), K. S. i W. M.) nie przyznał się do winy. Dopiero więc wyjaśnienia oskarżonego złożone w niniejszej sprawie odzwierciedlają rzeczywistą postawę oskarżonego odnośnie zarzucanych mu przestępstw narkotykowych, zaś postawa ta w sposób oczywisty świadczy o tym, iż z jego strony co do tych przestępstw nie mogła nastąpić wspominania przez apelującego samo denuncjacja. To, że oskarżony, co wynika z przytoczonych wyżej jego wyjaśnień złożonych na użytek sprawy (...) sam przyznał się do niezarzucanych mu przestępstw, osądzonych w tejże sprawie miało istotny wpływ na wynik właśnie tej sprawy. Dlatego też w tejże sprawie przy przestępstwie rozboju oskarżony skorzystał z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary orzeczonego na podstawie art. 60 § 2 k.k. (pkt II wyroku z dnia (...) r.) i w związku z jego przyznaniem się do pozostałych przestępstw w tejże sprawie wymierzono mu stosunkowo łagodne kary (k. 360-361). Jednak jego postawa w tamtej sprawie ma się nijak do jego postawy w niniejszej sprawie, bowiem co do przestępstw narkotykowych J. O. sam z siebie już nie przyznał się a wręcz co do zasady zanegował swój udział w tych przestępstwach, tylko częściowo, po postawieniu mu zarzutów, przyznając się do dwóch z nich i to w niepełnym zakresie. To zaś oznacza, iż postawa procesowa oskarżonego w sprawie (...) nie mogła mieć żadnego znaczenia na osąd niniejszej sprawy, w tym także w zakresie orzeczonych kar.

Z tych też przyczyn dopuszczenie w niniejszym postępowaniu dowodu z całości akt (...) nie miało żadnego sensu procesowego, tym bardziej, że część z tego materiału dowodowego, zwłaszcza wyjaśnienia oskarżonego, znajdowały się w aktach niniejszej sprawy. Z tej też przyczyny złożony w apelacji wniosek dowodowy o dopuszczenie tych akt jako całkowicie pozbawiony racji a tym samym również w sposób oczywisty zmierzający do przedłużenia niniejszego postępowania odwoławczego został na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. oddalony na rozprawie apelacyjnej w dniu (...) r. Jednocześnie, mając na uwadze przytoczone wyżej argumenty, nieustosunkowanie się przez Sąd I instancji do złożonego przed tym Sądem wniosku dowodowego w tym względzie nie mogło mieć żadnego wpływu na treść wydanego w niniejszej sprawie wyroku, w tym także na wymiar i rodzaj orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej.

Ad. 3.

Mając zaś na uwadze wywody poczynione wyżej w pkt 2 domaganie się przez apelującego zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary nie znajduje żadnego uzasadnienia. Nie mają tu znaczenia dywagacje apelującego co by było, gdyby Sąd Okręgowy rozpoznał w jednym postępowaniu całość przestępczej działalności oskarżonego osądzanej w obu postępowaniach karnych. Wyżej już wykazano, iż postawa oskarżonego względem zarzutów, do których się przyznał a tym bardziej, względem czynów, które ujawniono dzięki temu, iż sam się do nich przyznał i o nich wyjaśnił, pomawiając inne osoby miała istotne znaczenie na ocenę tych czynów i na wymiar i rodzaj kar za te czyny. Jednak tamta postawa nie może automatycznie przesądzać o konieczności podobnego potraktowania oskarżonego i w niniejszej sprawie narkotykowej, bowiem postawa oskarżonego względem tych czynów jest zgoła odmienna. Okoliczności te więc nie mogą prowadzić do konieczności zastosowania względem oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i to zarówno co do przestępstwa z art. 59 ust. 2 u.p.n., jak i przestępstw popełnionych w ramach ciągów z art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k., jak i z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Sąd I instancji słusznie wskazał na same okoliczności poszczególnych przestępstw, które już same w sobie sprzeciwiały się zbytnio łagodnemu potraktowaniu oskarżonego. Należy bowiem zauważyć, iż zachowanie oskarżonego w stosunku do małoletniego nie było incydentalne, gdyż oskarżony aż ośmiokrotnie sprzedał małoletniemu metamfetaminę a więc narkotyk twardy, wiedząc przy tym, iż jest silnie uzależniający, czego przecież sam doświadczył, czyniąc to jeszcze z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. W przypadku czynów z art. 59 ust. 1 u.p.n. oskarżony udzielił narkotyków dwóm osobom, osiągając przy tym korzyści majątkowe, przy czym przedmiotem tych czynów był nie tylko narkotyk „miękki” (marihuana) w ilości praktycznie 1-2 działek, ale i narkotyk twardy (metamfetamina) w ilości już 2 gramów a więc stanowiących znacznie większą liczbę działek.

Już znacznie większe ilości narkotyków, jak i ich różnorodność stanowiły przedmiot aż 4 przestępstw z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w ramach przyjętego ciągu przestępstw. Dodatkowo należy nadmienić, iż praktycznie te wszystkie przestępstwa zostały popełnione w zbliżonym czasie, co znów świadczy o znacznym zaangażowaniu oskarżonego w przestępczość narkotykową. Takie zaś zachowanie się oskarżonego nie pozwala na zbytnio łagodne jego potraktowanie, tym bardziej, że, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, oskarżony w tym czasie popełnił także i inne przestępstwa, za które został osądzony w sprawie (...). W tej zaś sytuacji nie ma żadnych racjonalnych podstaw, by wobec oskarżonego co do któregokolwiek z tych przestępstw (i ciągów) zastosować przepis art. 60 § 2 k.k. Natomiast podnoszone przez skarżącego okoliczności dotyczące uprzedniej niekaralności oskarżonego (poza skazaniem w sprawie (...) nie był karany – k. 424-425), jak i jego pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania (k. 297-298) mają znaczenie w procesie kształtowania wymiaru kary, nie mają jednak znaczenia na ocenę przesłanek zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w świetle przepisu art. 60 § 2 k.k., jeżeli się uwzględni okoliczności przypisanych oskarżonemu przestępstw narkotykowych, ich ilość, wskazane prawidłowo przez Sąd Okręgowy okoliczności obciążające oskarżonego, jak i samą postawę procesową oskarżonego odnośnie tych właśnie czynów, o której wyżej wspomniano, która także nie może w sposób szczególny pozwalać na złagodzenie kary. Sąd I instancji zresztą również przeanalizował możliwość zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i doszedł do słusznych wniosków, iż w realiach tej sprawy takie orzeczenie byłoby nieuzasadnione (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 16-18).

Na marginesie przy tym należy zaznaczyć, iż oskarżony dopuszczając się czynów mu przypisanych (poza jednym przypisanym w pkt 2 a opisanym w pkt III części wstępnej wyroku – tu: (...) r.) nie posiadał statusu młodocianego, bowiem (...) lat, o których mowa w art. 115 § 10 k.k., ukończył z dniem (...) r., zaś czynów tych dopuścił się po tej dacie.

W tych zaś realiach sprawy nie można uznać, by kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu za przestępstwo z art. 59 ust. 2 u.p.n. i za ciągi przestępstw z art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz z art. 58 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 12 § 1 k.k. były rażąco niewspółmierne w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., skoro w przypadku przestępstw z art. 59 ust. 2 u.p.n. i z art. 59 ust. 1 k.k. kary zostały wymierzone w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, zaś w przypadku przestępstwa z art. 58 ust. 1 u.p.n. kara została orzeczona w wymiarze zbliżonym do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Natomiast orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, co było możliwe przy właściwym zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. w związku ze zmianą z dniem (...) r. przepisów kodeksu karnego, do której odwołuje się Sąd I instancji (dotyczy zmiany ustawą z dnia (...) r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 - Dz.U.2020.1086) jest w tej sytuacji najbardziej możliwym dla oskarżonego korzystnym rozwiązaniem w zakresie ukształtowania wymiaru kary. Ta okoliczność co do stosowania zasady absorpcji, jak i zastosowania przepisów obowiązujących przed wejściem w życie wspomnianej nowelizacji nie jest w tej sprawie kwestionowana, więc Sąd odwoławczy nie znajduje powodów, by szerzej się do niej odnosić. Nadmienić jedynie trzeba, iż dopiero ta kara łączna oddaje całą kryminalną zawartość działalności przestępczej – narkotykowej, jaka została oskarżonemu w tej sprawie przypisana, jak i w pełni uwzględnia występujące w tej sprawie okoliczności obciążające i łagodzące, co świadczy o tym, iż kara ta w pełni odzwierciedla okoliczności, o których mowa w art. 85a k.k., jak i art. 53 § 1 i 2 k.k., co znów ze społecznego punktu widzenia czyni tę karę sprawiedliwą.

Powyższe więc oznacza oczywistą bezzasadność podniesionego zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Dodać przy tym należy, iż Sąd I instancji zasadnie w pkt 5 orzekł od oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstw przypisanych oskarżonemu w punktach 1 i 2, gdyż tego wymagał przepis art. 45 § 1 k.k., zaś w pkt 7 zasadnie orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 5000 zł na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n., o czym świadczy ilość i rodzaj przypisanych oskarżonemu czynów a także liczba osób, ich młody wiek, w tym także małoletni, którzy nabywając narkotyki na własny użytek czy ich używając narażeni byli na niebezpieczeństwo uzależnienia się od nich bądź już pogłębiali swoje uzależnienie, skoro już wcześniej sięgali po narkotyki. Wysokość kwoty odzwierciedla wskazywane już wyżej okoliczności tych czynów a także możliwości zarobkowe oskarżonego wynikające z treści wywiadu środowiskowego.

Konsekwencją odważania ilości narkotyków za pomocą zatrzymanej przy oskarżonym wagi elektronicznej było słuszne orzeczenie o jej przepadku na podstawie art. 70 ust. 1 u.p.n.

Tym samym suma orzeczonych kar i środków karnych w pełni czyni zadość wymogom wskazanych wyżej przepisów i stanowi dla oskarżonego sprawiedliwą dolegliwość za całość tejże przestępczej działalności narkotykowej, co świadczy o sprawiedliwości wydanego rozstrzygnięcia w tym zakresie.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 1 części dyspozytywnej poprzez przyjęcie, iż czyn opisany w pkt I części wstępnej wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i w konsekwencji wymierzenie kary w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności a w pkt 4 części dyspozytywnej poprzez orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1.

Wniosek jest niezasadny. Jak wykazano wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów brak jest w tej sprawie zarówno podstaw do przyjęcia, iż czyn przypisany oskarżonemu w pkt 1 wyczerpał znamiona występku z art. 59 ust. 3 u.p.n. a tym samym wymierzenie kary na podstawie tego przepisu jest niemożliwe.

Również nie jest możliwe na jakiejkolwiek podstawie, w tym przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary złagodzenie jakiejkolwiek kary jednostkowej, zwłaszcza orzeczonej w pkt 1 a tym samym i złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Również niemożność przyjęcia wypadku mniejszej wagi i zakwalifikowanie czynu przypisanego w pkt 1 z art. 59 ust. 3 u.p.n. uniemożliwia wymierzenie za ten czyn kary niższej a tym samym i uniemożliwia ukształtowanie kary łącznej pozbawienia wolności w niższym wymiarze, nie mówiąc już o wymiarze pozwalającym na orzeczenie tej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok co do całości a więc co do każdego z orzeczeń, jakie wymieniono wyżej na wstępie odniesienia się do zarzutów apelacyjnych – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy co do winy i kar, jak i środków karnych orzeczonych w punktach 1, 2, 3, 4, 5, 6 i 7 podano już wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych. Poza tym Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw, by na jakiejkolwiek podstawie z urzędu zaingerować w treść tego wyroku. Zwrócenie oskarżonemu jego telefonu komórkowego (pkt 8) znajduje podstawę w treści art. 230 § 2 k.p.k. Również zastrzeżeń nie budzi zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych łącznie z opłatą, gdyż orzeczenie to znajduje oparcie w przepisach przywołanych w pkt 9, jak i nie jest kwestionowane przez strony, zwłaszcza oskarżyciela publicznego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od opłaty za drugą instancję na podstawie przepisów wskazanych w treści zaskarżonego wyroku w pkt 9 oraz z tych samych przyczyn, jakie podał Sąd I instancji w treści uzasadnienia w sekcji 7 na str. (...). Dodać przy tym trzeba, iż poza koniecznością odbycia przez oskarżonego kary 3 lat pozbawienia wolności, co znacznie utrudnia możliwości osiągania dochodów oskarżony winien skupić się na uiszczeniu wynikających z treści zaskarżonego wyroku zobowiązań finansowych wynikających z orzeczonego przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej oraz orzeczonej nawiązki.

7.  PODPIS

I. P. M. K. H. K.