Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2022 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marcelina Stolarska - Ziegert

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2022 roku w G.-D.

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł.

o zapłatę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda W. S. kwotę 13.637,98 zł (trzynaście tysięcy sześćset trzydzieści siedem złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) wraz z:

a)  odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 11.000 zł (jedenaście tysięcy złotych) poczynając od dnia 03 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty,

b)  odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.637,98 zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści siedem złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) poczynając od dnia 30 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda W. S. kwotę 393,33 zł (trzysta dziewięćdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz

I C 328/20

UZASADNIENIE

Powód W. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 37.537,- złotych łącznie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30.08.2017 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (w kwocie 33.500 zł) oraz zwrotem kosztów leczenia (4.036,19 zł) w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 10.06.2014 roku, w wyniku którego doznał obrażeń ciała oraz wniósł o zwrot kosztów proces.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w Ł. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 10 czerwca 2014 roku powód W. S. uczestniczył w kolizji drogowej, podczas której kierujący pojazdem ciężarowym marki M., o numerze rejestracyjnym (...) , nie dostosował bezpiecznej prędkości do warunków jazdy od poprzedzającego go samochodu osobowego m-ki S. o numerze rej (...) prowadzonego przez powoda, w wyniku czego doszło do uderzenia w tył samochodu powoda. Po kolizji zostało wezwane pogotowie i przewieziono karetką na szpitalny oddział ratunkowy. Po dokonaniu kontroli jego stanu zdrowia stwierdzono bolesność uciskową w okolicach kręgosłupa L-S, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych po stronie lewej. Pacjent został wypisany do domu i zaordynowano mu leki w postaci PoltramCombo, T. V. oraz kontrolę w poradni chirurgicznej w miejscu zamieszkania. W domu jego dolegliwości bólowe znacznie się nasiliły. Skarżył się na silne bóle głowy, zawroty, ucisk kręgosłupa oraz silny ból barku. Odczuwał również silny niepokój i braki pamięci.

(Dowód: zeznania świadków: G. S. k. 74, P. S. k. 75, A. S. k. 76, K. G. k. 76, M. G. k. 76 ).

Z powodu dolegliwości został skierowany do szpitala, gdzie przebywał w okresie od 11 do 16 czerwca 2014 roku z rozpoznaniem stłuczenie głowy, wstrząśnienie mózgu, skręcenie kręgosłupa szyjnego.

(dowód: wyjaśnienia powoda k. 73, dokumentacja lekarska k. 21 akt).

Powód korzystał ze zwolnienia poszpitalnego, a następnie z zaplanowanego wcześniej urlopu wypoczynkowego. Odbył zabiegi zalecone przez lekarza, na które dowozili go członkowie rodziny.

Po powrocie do pracy miał kłopoty z podejmowaniem decyzji, był wyciszony i trudny w kontakcie. Nie chciał wyjeżdżać służbowo, bał się jeździć samochodem i stresował się.

(Dowód: zeznania świadka P. K.).

Po wypadku pojawiły się u powoda problemy z relacjami rodzinnymi. Stał się wycofany, nie podejmował żadnych aktywności, skarżył się na bóle kręgosłupa i głowy. Bardzo schudł – około 20 kg,, mało angażował się w sprawy rodziny, pomimo że przed wypadkiem był bardzo towarzyski i aktywny. Skarżył się na bezsenność. W czasie zdarzenia zniszczeniu uległ okulary korekcyjne, z których powód korzysta

(Dowód: zeznania świadków j. w.).

Dolegliwości te spowodowały, że w sierpniu 2014 roku rozpoczął leczenie u psychiatry i terapię psychologiczną. Stwierdzono u niego ostrą reakcję na stres, epizod depresyjny. Uczestniczył w terapii behawioralno-poznawczej zaburzeń depresyjno-lękowych. Zaczął przyjmować leki psychotropowe i nasenne.

Leczenie było kontynuowane do 15 maja 2017 roku, a dalej psycholog zaleciła terapię podtrzymującą. U powoda stwierdzono podwyższony neurotyzm, epizod depresyjny o umiarkowanym nasileniu, który charakteryzuje się zaburzeniami koncentracji, problemami za snem, a także objawy somatyczne - ból. Stan zdrowia i dolegliwości powoda związane były z następstwami wypadku z dnia 10.06.2014 roku. W wypadku doznał on urazu głowy, wstrząśnienia mózgu i skręcenia kręgosłupa szyjnego. Po wypadku jego aktywność była ograniczona, miał dolegliwości bólowe, subiektywnie odczuwał dyskomfort psychiczny i nie czuł się w pełni zdrowy. Skarżył się na brak energii, lęk przed jazdą samochodem. Powód wymagał leczenia psychiatrycznego i psychoterapii. Subiektywnie obniżył się jego komfort życia. Podwyższony wskaźnik neurotyzmu w badaniu powoda, świadczy o pewnej tendencji do doświadczania negatywnych emocji oraz wrażliwości na stres psychologiczny. Powód przebył po wypadku reakcję sytuacyjną, epizod depresyjny o umiarkowanym nasileniu.

(Dowód: opinia psychologiczna k. 110-111, k. 149 i k. 164).

W związku z wypadkiem W. S. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek następstw urazu czaszkowo-mózgowego w wysokości 10% oraz w następstwie urazu kręgosłupa szyjnego 5% uszczerbku. Dotychczasowe leczenie przyniosło poprawę i rokowania co do przyszłości są dobre. Z badania i z dostarczonej dokumentacji medycznej nie wynika by uraz wywołany wypadkiem wywołał u powoda istotny wpływ na jego funkcjonowanie i aktywność zawodową.

(Dowód: opinia biegłego neurologa k. 112 i k.146-147 akt)

Ubezpieczyciel dokonał zwrotu kosztów leczenia w kwocie 1.057,22 zł. Powód żądał zasądzenia dodatkowo kwoty 4.036,19 zł tytułem zwrotu dalszych kosztów leczenia przedkładając faktury za zakup leków i badania na kwotę 2.796,58 zł oraz żądał zwrotu kosztów dojazdów na zabiegi na kwotę 1272,40 zł.

(Dowód: zeznania powoda j. w. faktury k. 1-18. 25, 38-39 i k. 112 akt).

Powód leczył się wyłącznie ambulatoryjnie, a jego stan nie wymagał intensywnego leczenia farmakologicznego. Z danych z wywiadu wynika, że wrócił do pracy zawodowej i nie można się również dopatrzyć znacznego obniżenia komfortu życia i występowania zaburzeń w życiu rodzinnym. Stan psychiczny powoda jest wyrównany. Powód pracuje, prowadzi samochód i funkcjonuje prawidłowo.

(Dowód: opinia psychiatryczna k. 187-188 akt).

Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego – (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Po zgłoszeniu szkody przez powoda i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi łącznie kwotę 12.557,22 złotych tym tytułem zadośćuczynienie w kwocie 11.500 zł oraz kwotę 1.057,22 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Mimo odwołania powoda od decyzji ubezpieczyciela o wysokości wypłaty, pozwany nie wypłacił mu zadośćuczynienia ponad wcześniej przyznaną kwotę.

(dowód: akta szkody j. w.).

Sąd zważył co następuje.

Powód w niniejszej sprawie wnosił o zasądzenie od pozwanego kwoty 37.536,19 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną z wypadkiem oraz z tytułu poniesionych kosztów leczenia.. Jako podstawę prawną roszczenia wskazał przepis art. 445 § 1 Kc w zw. z art. 444 § 1 Kc. Powód wskazał, iż urazy jakich doznał w wypadku utrudniają normalne funkcjonowanie.

W przedmiotowej sprawie bezsporna była odpowiedzialność pozwanego za skutki zdarzenia z 15 października 2014 roku, której pozwany nie kwestionował. Spór dotyczył zakresu obrażeń jakich powód doznał w związku z wypadkiem komunikacyjnym oraz wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania. Pozwany wypłacił powodowi łącznie z tego tytułu kwotę 12.557,22 zł i wnosząc o oddalenie roszczenia podnosił iż jest to kwota, która zaspokoiła roszczenia powoda w całości. Pozwany podkreślał, że urazy doznane przez powoda w wypadku miały charakter przejściowy i zupełnie odwracalny, a zatem nie ma podstaw do zasądzenia dodatkowej kwoty tytułem zadośćuczynienia. Ponadto pozwany podał, że powód nie wykazał, aby jego stan zdrowia psychicznego był w rzeczywistości taki, jak to opisano w pozwie, a dochodzone koszty leczenia pozostają bez związku ze zdarzeniem.

W celu ustalenia jaki wpływ w sferze zdrowia fizycznego oraz psychicznego powoda wywarło przedmiotowe zdarzenie, sąd posiłkował się opiniami biegłych z dziedziny psychologii, neurologii i psychiatrii.

Opinie sporządzone przez wszystkich biegłych były dla sądu jasne, jednoznaczne i profesjonalne. Ustalenia biegłych zawarte w opinii nie zostały, zdaniem sądu skutecznie zakwestionowane przez strony. Zostały sporządzone przez osoby posiadające wiadomości specjalne, przy czym ich trudność polegała na tym, że ze względu na kilkuletni upływ czasu od daty zdarzenia opinie te opierały się na przedłożonej przez powoda dokumentacji medycznej i wywiadzie z poszkodowanym. Sąd uznał te dowody za w pełni wiarygodne i przyjął je za podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Dla sądu wiarygodne były również dowody w postaci dokumentów zgromadzonych w sprawie, w szczególności dokumentacja medyczna powoda. Została ona sporządzona przez uprawnione osoby, a ponadto żadna ze stron nie kwestionowała jej autentyczności.

Za wiarygodne co do zasady sąd uznał również zeznania powoda oraz świadków, w których opisali dolegliwości jakie odczuwał bezpośrednio po zdarzeniu. Sąd nie podzielił jednocześnie zeznań powoda, w których wskazał, są skutki wypadku komunikacyjnego z 2014 roku odczuwa do dzisiaj. Powód niewątpliwie odczuwał ujemne skutki zdarzenia związane ze stresem pourazowym, ale postepowanie nie wykazało, że poniósł on szkody we wskazywanym przez niego zakresie. Z powodu stresu powód korzystał z terapii, przyjmował leki i musiał zakupić zniszczone w wypadku okulary korekcyjne. Z opinii biegłych wynika, że doznał epizodu depresyjnego i określono uszczerbek na zdrowiu w wysokości 15 %, ale aktualnie funkcjonuje prawidłowo. Brak było zdaniem sądu związku przyczynowego pomiędzy przedłożonymi przez powoda fakturami za badanie okulistyczne i zakup okularów również w 2016 roku.

Zgodnie z treścią art. 435 § 1 Kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Odpowiedzialność przewidzianą w tym artykule ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny - art. 436 § 1 Kc. W wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przez posiadacza mechanicznego środka komunikacji ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony - art. 822 § 1 Kc. W myśl art. 822 § 4 Kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie z treścią § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. Nr 26, poz. 310 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie jest ustalane i wypłacane w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej - § 10 ust. 4 rozporządzenia.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 Kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę - art. 445 § 1 Kc.

Niewątpliwie powód, jako pokrzywdzony w wypadku komunikacyjnym, na skutek którego doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, jest osobą uprawnioną do dochodzenia roszczenia na tej podstawie. W orzecznictwie ugruntował się aprobowany przez piśmiennictwo pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem przewidzianego w art. 445 § 1 Kc zadośćuczynienia pieniężnego, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien zatem decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku i inne podobne okoliczności. Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę. Uzupełnieniem tej zasady, a właściwie jej ograniczeniem, jest - wywodzone również z użytego w art. 445 § 1 Kc zwrotu mówiącego o "odpowiedniej sumie" - przyjmowane konsekwentnie w orzecznictwie rozwiązanie, zgodnie z którym przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego wysokość zadośćuczynienia powinna być "utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa". Kodeks cywilny wyraźnie odróżnia uszczerbek niemajątkowy (krzywdę) od wynikającego z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia uszczerbku majątkowego i tylko uszczerbek niemajątkowy pozwala rekompensować za pomocą zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40). Suma "odpowiednia" w rozumieniu art. 445 § 1 Kc nie oznacza sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, gdyż jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane, by stanowić "ekwiwalent wycierpianego bólu". Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego powoływanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia na utrzymanie go w rozsądnych graniach odpowiadających aktualnym warunkom i stopie życiowej społeczeństwa, które mają istotne znaczenie, nie powinno podważać istoty samego zadośćuczynienia, jaką jest kompensacja doznanej krzywdy (wyrok SN z dnia 22 stycznia 2014 roku, III CSK 98/13, nr LEX 1463876). Aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa nie mogą mieć decydującego znaczenia przy określeniu odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia. Stanowisko sądu w tym względzie jest poparte ugruntowanym orzecznictwem sądów apelacyjnych, zgodnie z którym poziom stopy życiowej wpływa na wysokość zadośćuczynienia jedynie posiłkowo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 lipca 2014 roku, IACa 229/14, nr LEX 1498957, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 sierpnia 2014 roku, I ACa 350/14, nr LEX 1498921). Określenie "sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Należy nadto podkreślić, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014 roku, I ACa 1593/13, LEX nr 1480479). Procentowo określony uszczerbek na zdrowiu poszkodowanego ma natomiast charakter orientacyjny i pomocniczy, znajduje jedyni orientacyjne zastosowanie i nie wyczerpuje oceny.

Przenosząc się na grunt przedmiotowej sprawy należało, orzekając o rozmiarze należnego powodowi zadośćuczynienia pieniężnego uwzględnić przede wszystkim rozmiar doznanej krzywdy. W wyniku wypadku W. S. doznał cierpień fizycznych i psychicznych w postaci dolegliwości bólowych związanych ze stłuczeniem kręgosłupa i przedłużającym się stresem. Podjął leczenie psychologiczne i przeszedł rehabilitację. Co prawda doznane urazy nie spowodowały żadnych trwałych następstw w życiu powoda ale stanowiły zespół stresu pourazowego. Sąd ustalił, w oparciu o opinie biegłych psychiatry i psychologa oraz neurologa, że uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 15%. Biorąc zatem pod uwagę następstwa wypadku, w szczególności w sferze zdrowia psychicznego, a także cierpienia fizyczne bezpośrednio po wypadku, sąd uznał, iż odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 Kc jest kwota 22.500 złotych. Uwzględniając wypłaconą przez pozwanego do tej pory kwotę zadośćuczynienia w wysokości 11.500,- złotych, sąd zasądził na rzecz powoda sumę 11.000,- złotych. Takie zadośćuczynienie ma realny, kompensacyjny charakter, przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie mieści się w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Tytułem zwrotu kosztów leczenia należało zasądzić kwotę 2637,98 zł. Na kwotę tą składa się koszt zakupionych leków, które powód przyjmował w trakcie terapii oraz zwrot kosztów dojazdu do placówek medycznych. Łącznie należało zasądzić kwotę 13.637,98 zł.

W pozostałym zakresie roszczenie podlegało oddaleniu. Powód w krótkim czasie po zdarzeniu wrócił do pracy i funkcjonuje tak jak przed zdarzeniem. Jak wynika z opinii biegłych powód ma podwyższony wskaźnik neurotyzmu co świadczy o pewnej tendencji do doświadczania negatywnych emocji oraz wrażliwości na stres psychologiczny. Powód przebył po wypadku reakcję sytuacyjną, epizod depresyjny o umiarkowanym nasileniu. Należało uwzględnić, że od czasu wypadku minęło już siedem lat, a w tak długim okresie powód mógł mieć inne sytuacje, w których jest narażony na stres.

O odsetkach za opóźnienie od zasądzonej kwoty zwrotu poniesionych kosztów leczenia i dojazdów do placówek medycznych sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 Kc w zw. z art. 455 Kc od dnia zgłoszenia roszczenia.

Od zadośćuczynienia w kwocie 11.000 zł odsetki zasądzone zostały odsetki od dnia wniesienia pozwu, gdyż zobowiązania pieniężne wynikające z czynów niedozwolonych dłużnik zobowiązany jest wykonać niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Z chwilą wypłacenia kwoty ustalonej przez ubezpieczyciela obowiązek wypowiadania się odnośnie od tego, czy jest ona odpowiednia, powraca do wierzyciela. Od chwili zgłoszenia przez niego żądania dalszych roszczeń zakład pozostaje w opóźnieniu, o ile oczywiście roszczenia są uzasadnione.

Stosownie do treści art. 100 Kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 Kpc sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 393,33 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej kwocie 7.400 zł złożyła się opłata od pozwu w wysokości 1.877 zł złotych, koszt zaliczek na opinie biegłych w łącznej kwocie 1.906,92 złotych, koszty zastępstwa prawnego w kwocie 3.600,- złotych - § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. poz. 1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego. Uwzględniając, że powód wygrał sprawę w 36,3 % należało zasądzić na jego rzecz od pozwanego kwotę 393, 33 zł.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.

sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz