Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska SO Waldemar Masłowski

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014r.

sprawy H. H.

oskarżonego z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 6 listopada 2013 r. sygn. akt VIII K 398/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego H. H. w ten sposób, że orzeczoną w pkt 1 części dyspozytywnej karę obniża do 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. R. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 15/14

UZASADNIENIE

H. H. oskarżony był o to, że w dniu 6 marca 2013 roku w W., gm. B., pow. J., woj. (...), po drodze publicznej prowadził rower, czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze prawomocnym wyrokiem z dnia 22.11.2007 r. sygn. akt VI K 459/07 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem: Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 20.07.2006 r. sygn. akt VI K 649/06 za czyn z art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 22.12.2008 r. i którą odbył w okresie od 05.03.2009 r. do 05.09.2009 r. oraz Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22.11.2007 r. sygn. akt VI K 459/07 za czyn z art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 25.07.2008 r. do 25.10.2008 r. i Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14.02.2011 r. sygn. akt II K 647/10 za czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 13.11.2011 r. do 13.04.2012 r., tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górzewyrokiem z dnia 6 listopada 2013r. w sprawie sygn. akt VIII K 389/13:

1. H. H. uznał za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest czynu stanowiącego występek z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył wobec H. H. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat C. R. kwotę 1047,96 zł, w tym kwotę 195,96 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług,

3. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił H. H. od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wywiódł obrońca i w apelacji zarzucił „błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na uznaniu, iż brak jest w przedmiotowej sprawie przesłanek przemawiających za zastosowaniem wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy warunki osobiste oskarżonego wskazują, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności uczyni zadość funkcji prewencyjnej, a nadto może odegrać właściwą rolę wychowawczą”.

Stawiając powyższy zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy na okres próby wynoszący 5 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna o ile podnosi zarzut błędnych ustaleń faktycznych dotyczących warunków osobistych oskarżonego tj. faktu, iż „do prowadzenia roweru pomimo sądownie orzeczonego zakazu, niewątpliwie skłoniła oskarżonego trudna sytuacja życiowa – znaczne oddalenie miejsca zamieszkania od miasta oraz ciężka sytuacja materialna polegająca na braku środków na opłacenie przejazdu ogólnie dostępnymi środkami komunikacji”. Tak postawiony zarzut i jego uzasadnienie nie czynią słusznym wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu I instancji. H. H. był czterokrotnie karany za przestępstwo z art. 244kk, obecne skazanie jest piątym za przestępstwo niewykonywania orzeczonych środków karnych popełnione w warunkach art. 64§1kk. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z możliwych konsekwencji prawnych prowadzenia rowerów mimo obowiązującego go zakazu i nie stanowi żadnego usprawiedliwienia fakt, że jeździł rowerem ponieważ brakuje mu pieniędzy na przejazdy innymi środkami komunikacji. Zaprezentowany w apelacji argument w żadnym razie nie umniejsza stopnia winy oskarżonego, który miał obowiązek realizować zapadłe wobec niego orzeczenie, chociażby było dlań niewygodne, uciążliwe.

Apelację obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy w rzeczywistości potraktował jako zwróconą przeciwko orzeczeniu o karze, jako rażąco surowej z uwagi na niezastosowania wobec oskarżonego H. H. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w postępowaniu odwoławczym może następować wyłącznie wówczas, gdy orzeczona wobec sprawcy kara wyrokiem sądu pierwszej instancji nie daje się zaakceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Taka sytuacja – zdaniem Sądu Okręgowego – nie ma miejsca w niniejszej sprawie, w zakresie podniesionego przez autora apelacji zarzutu polegającego na zakwestionowaniu decyzji Sądu I instancji, który nie zastosował wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy trafnie wyeksponował te okoliczności, które zdecydowały o niezastosowaniu wobec oskarżonego instytucji, o jakiej stanowi przepis art. 69kk.

Ustalone przez Sąd Rejonowy zachowanie H. H. wskazuje na konieczność wymierzenia mu na tyle surowej kary, aby dolegliwość z niej wynikająca skłoniła go ostatecznie do zmiany dotychczasowego postępowania, jednocześnie - ocenie Sądu Okręgowego - karą odpowiednio wychowawczą i wystarczająco dolegliwą będzie dla oskarżonego kara trzech miesięcy „bezwzględnego” pozbawienia wolności a wymierzona zaskarżonym wyrokiem kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności jawi się – w kontekście ustalonych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych - jako niewspółmiernie surowa.

Każdy czyn i każdy sprawca wymaga indywidualnego potraktowania. Oskarżony H. H. jest sprawcą niepoprawnym, wymagającym surowszej represji przy czym nie można nie zauważyć, iż w konsekwencji skazania za przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn nastąpi zarządzenie wykonania orzeczonej wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaworze w sprawie IIK 401/11 za czyn z art. 244kk w zw. z art. 64§1kk kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z zastosowanym dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania. Przewidywany zatem długi łączny pobyt oskarżonego w zakładzie karnym winien być wykorzystany dla wdrożenia wobec niego odpowiednich działań wychowawczych a jednocześnie dlań dolegliwy - taką jest bowiem również funkcja kary.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył oskarżonemu wymierzoną mu karę do trzech miesięcy pozbawienia jednocześnie uznając za niezasadne zastosowanie doń dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary. Poprzez wykonanie tak orzeczonej kary H. H. winien dobitnie uświadomić sobie konieczność respektowania wyroków wydawanych przez sądy w imieniu Państwa.

Z uwagi na trudną sytuację materialną – brak stałych dochodów – Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk), uznając, iż zobowiązanie go do ich uiszczenia byłoby dlań zbyt uciążliwe.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. R. wynagrodzenie tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonych kosztów ustalona została na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.IX.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

uk.