Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki jawnej w O.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 20 stycznia 2020 r. nr (...)

1)  oddala odwołanie;

2)  zasądza od (...) spółki jawnej w O. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 złotych (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 99/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 20 stycznia 2020 r., znak: (...), na podstawie art. 168 pkt 11a, art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r., poz. 2389, z późn. zm.) (ustawa OZE) w zw. z art. 170 ust. 4 pkt 1 i 70 pkt 2 ustawy OZE oraz w zw. z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, z późn. zm.) w art. 90 ust. 1 ustawy OZE orzekł, że:

1.  (...) spółka jawna z siedzibą w O. (powód, Przedsiębiorca, Spółka), nie wywiązała się z obowiązku wynikającego z art. 70 pkt 2 ustawy OZE tj. obowiązku przedstawienia dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa w art. 52-55 ustawy OZE, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 5 marca 2018 r. znak: (...), które zawierało żądanie przedstawienia informacji o dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, względnie uiszczenia stosownych opłat zastępczych,

2.  za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w punkcie pierwszym wymierzył (...) spółka jawna z siedzibą w O., karę pieniężną w kwocie 10 000 zł.

(...) spółka jawna z siedzibą w O. w złożonym odwołaniu zaskarżyła powyższą decyzję Prezesa URE w całości i zarzuciła jej:

1.  błędne zastosowanie przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii,

2.  brak prawidłowego doręczenia wezwania z dnia 5 marca 2018 r.

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł o:

1.  uchylenie w całości decyzji Prezesa URE z dnia 20 stycznia 2020 r. nakładającej na powoda karę pieniężną w wysokości 10 000 zł,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Powód wskazał zgodnie z art. 168 pkt 11a ustawy OZE karze pieniężnej podlega ten, kto odmawia wglądu lub nie przedstawia Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lub 2. Zdaniem powoda w niniejszej sprawie nie doszło do takiej sytuacji. Przedsiębiorca wskazał, że wezwanie z dnia 5 marca 2018 r. nie dotarło do Spółki. Zaznaczył, że w toku postępowania, po otrzymaniu informacji o konieczności dostarczenia dokumentów, złożył przedmiotowe dokumenty i wyjaśnił dlaczego wcześniej tego nie uczynił. Prezes URE uznał, że fakt uchybienia terminowi wezwania jest bezsporny. powód oświadczył, że nie zgadza się z tą interpretacją. W celu wykonania wezwania powód pozostawał w stałym kontakcie z urzędnikami URE i wysłał w dniu 2 grudnia 2019 r. do Prezesa URE pismo informujące o braku doręczenia Spółce wezwania. Na podstawie brzmienia art. 168 pkt 11a ustawy OZE powód wskazał, że karę pieniężną można nałożyć w razie odmowy wglądu lub nieprzedstawienia Prezesowi URE dokumentów lub informacji. Podniósł, iż w zaskarżonej decyzji pozwany przyznał, że Spółka wypełniła obowiązek tyle, że z naruszeniem terminu z wezwania. Na tej podstawie powód stwierdził, że żadna z wymienionych w ustawie przesłanek do nałożenia na Spółkę kary pieniężnej nie została spełniona. Spółka nie odmówiła wglądu do dokumentów. Nie można też mówić, że nie przedstawiła dokumentacji, a jedynie przedstawiła ja z opóźnieniem, a takiej sytuacji przepis art. 168 pkt 11a ustawy OZE nie reguluje.

Wyjaśniając stanowisko o braku doręczenia wezwania powód wskazał, iż zgodnie z art. 45 k.p.a., jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. W sytuacji braku możliwości doręczenia pisma w powyższy sposób stosuje się odpowiednio art. 44 k.p.a., czyli doręczenie zastępcze poprzez awizo. Powód podniósł, że nie otrzymał pisma z dnia 5 marca 2018 r. Wskazał, iż możliwe jest, że pismo to zostało odebrane przez kogoś z członków rodziny wspólników Spółki, a następnie zagubione przez tę osobę. Powód zaznaczył, że nie dysponuje potwierdzeniem odbioru. Spółka nie zatrudnia żadnego pracownika. Żaden ze wspólników nie przypomina sobie, aby odbierał tę przesyłkę, lub sytuacji, że korespondencja nie została odebrana w terminie z placówki pocztowej po pozostawieniu awiza.

Powód podniósł, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niedopuszczalne jest doręczenie pisma osobie innej niż bezpośrednio przedsiębiorcy lub pracownikowi upoważnionemu do odbioru pism. Powołując się na wyrok WSA w Łodzi Przedsiębiorca wskazał, że doręczenie pisma osobie prawnej jest skuteczne, jeżeli pismo odebrał jej pracownik, poświadczając odbiór własnoręcznym podpisem i pieczątką firmową. Wobec tego, że Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników, prawidłowy odbiór przesyłek jest możliwy jedynie przez wspólników, co nie miało miejsca. Zdaniem powoda, wobec ustalenia, że przesyłka nie została prawidłowo doręczona, brak było podstaw do wszczęcia postępowania administracyjnego w celu wymierzenia kary pieniężnej, gdyż nie można zarzucić jakiegokolwiek naruszenia przez Spółkę przepisu ustawy OZE.

W ocenie powoda, nawet gdyby przyjąć, iż doszło do naruszenia, wysokość nałożonej kary jest nieadekwatna do ewentualnego naruszenia, które w żaden sposób nie było zawinione przez Spółkę. Po zawiadomieniu o niewykonaniu obowiązku Spółka niezwłocznie złożyła informacje i dokumenty. Ponadto nałożenie kary w takiej wysokości spowoduje utratę płynności finansowej Spółki i narusza zasady współżycia społecznego, o których mowa w art. 5 k.c.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 168 pkt 11a ustawy OZE Prezes URE zauważył, że Przedsiębiorca wytwarza energię elektryczną w małej instalacji na podstawie wpisu w rejestrze wytwórców w małej instalacji z dnia 3 sierpnia 2018 r., jednak wcześniej powód prowadził działalność koncesjonowaną w zakresie wytwarzania energii elektrycznej na podstawie decyzji o udzieleniu koncesji. Wskazał, że zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy OZE, przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy, odbiorca przemysłowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w ust. 2 są obowiązane do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia lub świadectwa pochodzenia biogazu rolniczego lub uiścić opłatę zastępczą. Natomiast w myśl art. 56 ust. 2 pkt 2 ustawy OZE obowiązki te wykonuje m. in. przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub obrotu tą energią i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym niebędącym odbiorcami przemysłowymi, o których mowa w pkt 1. Pozwany zaznaczył, iż z racji tego, że w 2016 r., Spółka wytwarzała energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji, uzasadnione było przypuszczenie, że mogła być zobowiązana do realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE. Prezes URE wskazał, że na podstawie art. 70 ustawy OZE ma prawo wglądu do dokumentów, żądania przedstawienia odpowiednich dokumentów lub informacji mających znacznie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa w art. 41 ust. 1, art. 42 ust. 1, art. 44, art. 45, art. 48 oraz w art. 54-55 lub badania zgodności ze stanem faktycznym deklaracji, o której mowa w art. 57 ust. 1Pe. Pozwany oświadczył, że na podstawie powyższego wzywał powoda do przesłania niezbędnych informacji, wysyłając dwukrotnie wezwania z dnia 5 marca 2018 r. z załącznikami. Ze zwrotnych potwierdzeń odbioru wynika, że pisma zostały odebrane w dniu 22 maja 2018 r. oraz 17 grudnia 2018 r. Dwukrotne wysłanie wezwań było uzasadnione wprowadzeniem w dniu 14 lipca 2018 r. przepisu art. 168 pkt 11a ustawy OZE ustanawiającego sankcję z tytułu niewykonania obowiązków wynikających z art. 70 ustawy OZE. Zgodnie z tym przepisem, karze pieniężnej podlega ten, kto odmawia wglądu lub przedstawienia Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lub 2 ustawy OZE. Pozwany podkreślił, że mimo dwukrotnego odebrania pisma z dn. 5 marca 2018 r. Przedsiębiorca nie wykonał wezwań organu. Dopiero po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Spółka przedłożyła żądane dokumenty pismem z dn. 2 grudnia 2019 r.

Zdaniem Prezesa URE, w sytuacji nieprzedłożenia wymaganych informacji w terminie wskazanym w wezwaniu organu i przesłania ich dopiero na etapie postępowania administracyjnego, zachowanie Przedsiębiorcy należy zakwalifikować jako nieprzedstawienie Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 2 ustawy OZE. Pozwany wskazał, że zgodnie z orzecznictwem sądowym, w takich przypadkach wymierza się karę pieniężną na podstawie art. 56 ust. 7 Pe. W myśl tego przepisu karze podlega ten, kto odmawia udzielenia informacji, o których mowa w art. 28 Pe. Zdaniem pozwanego przyjęte w orzecznictwie stanowisko ma zastosowanie w odniesieniu do naruszenia obowiązków z art. 70 ustawy OZE. Prezes URE powołał się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, w którym wskazano, że każde nieudzielenie informacji jest odmową jej udzielenia w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 7 Pe. Na tej podstawie pozwany stwierdził, że brak przedłożenia dokumentów na wezwanie Prezesa URE w trybie art. 70 pkt 2 ustawy OZE i przedłożenie ich dopiero na etapie postepowania dotyczącego wymierzenia kary pieniężnej spełnia przesłanki normy sankcjonującej z art. 168 pkt 11a ustawy OZE. Podkreślił, że z uwagi na obiektywny charakter odpowiedzialności z tytułu czynów określonych w tym przepisie przypisanie odpowiedzialności jest niezależne od winy sprawcy. W odniesieniu do podnoszonego w odwołaniu zrealizowania obowiązku po upływie terminu wynikającego z wezwania pozwany oświadczył, że z uwagi na brak spełnienia przesłanki zrealizowania obowiązku przed powzięciem przez organ wiadomości o naruszeniu, w niniejszym przypadku nie ma on znaczenia dla możliwości odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 174 ust. 2 ustawy OZE.

W kwestii nałożenia decyzją kary pieniężnej w nadmiernej wysokości pozwany wskazał, iż w przypadkach określonych w art. 168 pkt 11a ustawy OZE wymiar kary został ustalony w z art. 170 ust. 4 pkt 1 ustawy OZE w sposób stały i wynosi 10 000 zł. Takie rozwiązanie ustawowe wyklucza możliwość miarkowania kary. W sprawie nie ma zastosowania również instytucja odstąpienia od wymierzenia kary.

Odnośnie zarzutu braku prawidłowego doręczenia wezwania z dnia 5 marca 2018 r. Prezes URE stwierdził, że wezwania zostały powodowi prawidłowo doręczone. Podniósł, że powód nie przedstawił żadnych dowodów celem wykazania, że Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników. Zaznaczył, że powód nie przedstawił również dowodów przemawiających przeciw domniemaniu uznania doręczenia za skuteczne. Przedsiębiorca nie wykazał, że osoba, która odebrała wezwanie nie była upoważniona do odbioru korespondencji. Zaznaczył, iż ze znajdujących się w aktach administracyjnych dowodów potwierdzenia odbioru wynika, że kierowana do Spółki na podstawie art. 70 ustawy OZE, oraz w toku postępowania administracyjnego korespondencja była odbierana przez tę samą osobę. Na podstawie dowodów, że korespondencja odbierana była w siedzibie Spółki, wyrażone w odwołaniu stanowisko kwestionujące skuteczność doręczenia Spółce wezwań z 5 marca 2018 r. uznał pozwany za niewiarygodne. W ocenie Prezesa URE osoba, która odebrała korespondencję była zwyczajowo upoważniona do odbioru takich pism. Pozwany powołał się na orzecznictwo, z którego wynika, że przez osobę upoważnioną, o której mowa w art. 45 k.p.a. należy rozumieć każdą osobę, która ze względu na wykonywaną funkcję została regulaminowo czy tylko zwyczajowo uprawniona przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą do odbierania korespondencji przychodzącej do siedziby firmy prowadzonej przez tę osobę. Prezes URE wskazał, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, obowiązkiem jednostki organizacyjnej jest takie zorganizowanie odbioru pism, aby czynności tej dokonywała osoba upoważniona i to właśnie ta jednostka ponosi odpowiedzialność za właściwe zorganizowanie przyjmowania pism i obiegu korespondencji. Pozwany dodał, że podmiot dokonujący doręczenia nie jest zobligowany do każdorazowego sprawdzania, czy osoba odbierająca pismo ma formalne uprawnienie do odbioru korespondencji. Zdaniem pozwanego doręczenie Spółce wezwań z dnia 5 marca 2018 r. było skuteczne. Korespondencja wysłana przez Prezesa URE do powoda została odebrana w miejscu siedziby spółki przez tę samą osobę i uzasadnione jest domniemanie, że osoba ta była uprawniona do takiej czynności. Zdaniem Prezesa URE powód nie przedstawił dowodów, które przemawiałyby za uznaniem zarzutów wskazanych w odwołaniu.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes URE na podstawie art. 28 ust. 1 Pe oraz art. 70 ustawy OZE, pismem z dnia 5 marca 2018 r. wystąpił do przedsiębiorstw energetycznych oraz przedsiębiorstw będących odbiorcami przemysłowymi, w tym do (...) sp. j. w O., o przesłanie w terminie 21 dni od dnia otrzymania wezwania informacji dotyczących dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, względnie uiszczenia stosownych opłat zastępczych. Pismo zostało wysłane do powoda dwukrotnie. Jak wynika ze znajdujących się w aktach administracyjnych dokumentów, dwukrotnie skierowane do powoda przesyłki zostały odebrane w dniach 22 maja 2018 r. i 17 grudnia 2018 r. w imieniu Spółki przez tę samą osobę - E. F.. (k. 1- 4 akt adm.)

Po bezskutecznym upływie terminu na wykonanie wezwania Prezes URE, pismem z dnia 17 maja 2019 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia (...) Sp. j. kary pieniężnej w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegającej na nieprzedstawieniu informacji, o których mowa w art. 70 pkt 2 ustawy OZE, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pismo z dnia 5 marca 2018 r. Zawiadomienie zostało odebrane w dniu 17 czerwca 2019 r. przez tę samą osobę, która odebrała obydwa wezwania z dnia 5 marca 2018 r. (k. 5-7 akt adm.)

Pismem z dnia 29 października 2019 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz poinformował o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i złożenia ewentualnego stanowiska w sprawie. Zawiadomienie zostało doręczone Spółce w dniu 25 listopada 2019 r. Odebranie zawiadomienia został potwierdzony przez osobę, która odebrała wcześniejsze kierowane do Spółki pisma Prezesa URE. (k. 12 i 13 akt adm.)

W piśmie z dnia 2 grudnia 2019 r., które wpłynęło do Prezesa URE w dniu 6 grudnia 2019 r. Przedsiębiorca poinformował, że Spółka nie otrzymała pisma z 5 marca 2018 r. o udzielenie odpowiedzi związanej z ilością produkcji energii elektrycznej w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. Do pisma dołączone zostały dokumenty zawierające wymagane informacje (k. 8-11 akt adm.)

Przed wydaniem zaskarżonej decyzji przedstawiciel Spółki nie zapoznał się z zebranym w postępowaniu administracyjnym materiałem dowodowym.

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów zebranych w postepowaniu administracyjnym, twierdzeń stron przedstawionych w pismach procesowych oraz faktów powszechnie znanych. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były przez strony kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na podstawie art. 70 pkt 2 ustawy OZE Prezes URE uprawniony jest do żądania od przedsiębiorstw energetycznych oraz przedsiębiorstw będących odbiorcami energii elektrycznej przedstawienia dokumentów lub informacji dotyczących dokonanej we wskazanym okresie sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia i świadectw pochodzenia biogazu rolniczego.

W sprawie bezsporne jest, że powód w terminie określonym w wezwaniu nie przedstawił Prezesowi URE wymaganych informacji.

W odwołaniu powód twierdził, że w toku wszczętego przez Prezesa URE postępowania dotyczącego nałożenia kary pieniężnej złożył wymagane dokumenty, więc nie doszło do żadnego naruszenia i w sprawie nie zostały spełnione wymienione w art. 70 pkt 1 lub 2 ustawy OZE przesłanki do nałożenia na Spółkę kary pieniężnej.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skierowane do Spółki dwukrotnie wezwania do złożenia w terminie 21 dni informacji i dokumentów wymienionych w piśmie z dnia 5 marca 2018 r., odebrane zostały przez osobę noszącą takie samo nazwisko jak wspólnicy Spółki. W sytuacji, gdy to na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek takiej organizacji działalności, aby skierowane do niego przesyłki były odbierane przez osoby uprawnione do odbioru korespondencji, a podmiot dokonujący doręczeń nie jest zobligowany do sprawdzania, czy osoba odbierająca pismo była formalnie uprawniona do odbioru korespondencji uznać należało, że pisma Prezesa URE zawierające wezwania do złożenia informacji i dokumentów zostały prawidłowo doręczone Spółce w dniach 25 maja 2018 r. oraz 17 grudnia 2018 r. (dowód w aktach k. 4 akt adm.) Dodać należy, że w odwołaniu powód nie twierdził, iż przesyłka z wezwaniem nie została odebrana przez osobę nieuprawnioną do odbioru korespondencji, lecz że wezwanie nie zostało w ogóle Przedsiębiorcy doręczone.

Wobec tego, że wezwanie do złożenia informacji zostało prawidłowo doręczone, Przedsiębiorca zobowiązany był do złożenia wymienionych w wezwaniu informacji i dokumentów w terminie wyznaczonym w piśmie. Mając na uwadze stanowisko wyrażone w powołanym przez Prezesa URE w odpowiedzi na odwołanie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2015 r. sygn. akt VI ACa 843/14, zgodnie z którym każde nieudzielenie żądanej przez Prezesa URE informacji jest odmową jej udzielenia stwierdzić należało, że zachowanie powoda spełniało wymienione w art. 168 pkt 11a ustawy OZE przesłanki do nałożenia na Przedsiębiorcę kary pieniężnej. Ponadto, odnosząc się w świetle powyższego do podnoszonej przez powoda okoliczności złożenia dokumentów wskazać należało, że wymagane dokumenty zostały złożone po upływie wyznaczonego w wezwaniu terminu. Skoro w wezwaniu został wyznaczony termin 21 dni na wykonanie obowiązku, brak podstaw do uznania, że powód składając dokumenty po upływie tego terminu, wykonał prawidłowo nałożony na niego w wezwaniu obowiązek.

Zgodnie z art. 168 pkt 11a ustawy OZE, kto nie przedstawia Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lub 2 ustawy OZE, podlega karze pieniężnej. W myśl art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE zobowiązanym do nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 168 ustawy OZE jest Prezes URE.

Wobec ustalenia, że powód nie wykonał wezwania do złożenia dokumentów i informacji wskazanych w piśmie z dnia 5 marca 2018 r. Prezes URE, na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE nałożył na powoda karę pieniężną w wysokości ustalonej w art. 170 ust. 4 pkt 1 ustawy OZE.

W tym stanie podnoszone w odwołaniu zarzuty błędnego zastosowania przepisu art. 168 pkt 11a ustawy OZE oraz naruszenia art. 45 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że wezwanie z dnia 5 marca 2018 r. zostało doręczone powodowi prawidłowo, należało uznać za niezasadne.

W odwołaniu powód stwierdził, że nawet jeżeli doszło do jakiegokolwiek naruszenia, to nie zostało ono przez powoda zawinione. Odnosząc się do powyższego stanowiska wskazać należało, że poprzez niewykonanie obowiązku w terminie powód uniemożliwił Prezesowi URE wykonywanie nałożonych na organ w ustawie obowiązków. Ponadto ze względu na przyjęty na gruncie przepisów ustawy OZE obiektywny model odpowiedzialności do nałożenia na podstawie art. 168 pkt 11a ustawy OZE kary pieniężnej nie jest konieczne wykazanie winy podmiotu zobowiązanego. Do nałożenia kary wystarczające jest stwierdzenie samego faktu niewykonania obowiązku. Ponadto wobec ustalenia, że wezwanie zostało powodowi skutecznie doręczone już w dniu 25 maja 2018 r., w sprawie brak podstaw do uznania, że niewykonanie przez powoda obowiązku było niezawinione.

Wysokość wymierzonej w przypadkach wymienionych w art. 168 ustawy OZE kary pieniężnej została ustalona przez ustawodawcę w art. 170 ust. 4 pkt 1 tej ustawy w sposób sztywny na kwotę 10 000 zł.

Z powyższych przyczyn również twierdzenie powoda, że wysokość nałożonej decyzją kary pieniężnej jest nieadekwatna do poziomu naruszenia i może doprowadzić do utraty płynności finansowej Spółki nie mogło podlegać ocenie Sądu i nie mogło stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Podniesiony w odwołaniu zarzut naruszenia poprzez nałożenie decyzją zbyt wysokiej kary, wynikającej z art. 5 k.c. zasady współżycia społecznego znajduje zastosowanie do roszczeń wynikających ze stosunków cywilnoprawnych. W sytuacji, gdy nałożona decyzją kara została wymierzona z tytułu niewykonania przez Spółkę obowiązku o charakterze administracyjnoprawnym, przez organ administracji publicznej i na podstawie przepisów ustalonych przez ustawodwcę, powyższy zarzut powoda należało uznać za nieuprawniony.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.