Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Bogdan Lewandowski

Protokolant: sekr. sąd. Anna Andrzejewska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014 r.

sprawy G. M.

obwinionego o czyn z art. 92 a K.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu

z dnia 13 stycznia 2014 r. sygn. akt II W 2136/13

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

II.  zasądza od obwinionego zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierza mu opłatę w wysokości 30 (trzydzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kołobrzegu, wyrokiem z dnia 13 stycznia 2014 roku, sygn. akt II W 2136/13, w sprawie G. M., obwinionego o to, że:

w dniu 20 lipca 2013 roku o godzinie 16:53:24 w miejscowości R. DK6 maszt 936 kierując pojazdem o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego B33 ograniczającego prędkość do 50 km/h jadąc prędkością 66 km/h;

to jest o czyn z art.92a k.w,

orzekł:

I.  uznał obwinionego G. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu obwinieniem czynu i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 24 §1 i §3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100,00 złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100,00 złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30,00 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obwiniony zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

⚫

naruszenie art. 5§1 pkt 9 k.p.s.w. poprzez przyjęcie, że Straż Miejska w G.jest uprawniona do wykonywania pomiaru za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących;

⚫

naruszenie art. 8 k.p.s.w. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieuwzględnienie powołanych w sprzeciwie aktów prawnych i załączonych dokumentów.

Na podstawie powyższych zarzutów obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie od zarzucanego czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kołobrzegu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wszystkie podniesione przez obwinionego w apelacji zarzuty należało uznać za niezasadne.

Przede wszystkim uprawnienia Straży Miejskich do używania stacjonarnych urządzeń rejestrujących wynikają z art. 129g ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że z zastrzeżeniem art. 129b ust 3 pkt 3 tejże ustawy ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych przekraczania dopuszczalnej prędkości należy do Inspekcji Transportu Drogowego. Zastrzeżenie o jakim mowa w art. 129b ust. 3 pkt 3 Ustawy wskazuje, że uprawnienia do używania urządzeń stacjonarnych, poza Inspekcją Transportu Drogowego, posiadają strażnicy miejscy i gminny. Jedyną różnicą jaka zachodzi pomiędzy uprawnieniami Inspekcji (...) i strażników miejskich/gminnych polega na tym, że strażnicy miejscy stosując urządzenia przenośne, zainstalowane w pojeździe uprawnieni są dokonywać pomiaru prędkości tylko i wyłącznie wtedy, gdy pojazd, w którym zainstalowano urządzenie, nie pozostaje w ruchu. Tym samym nie może być mowy o braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

Sąd Rejonowy wywiedzione wnioski oparł przede wszystkim o zgromadzone w sprawie dokumenty tj. notatki urzędowej z dnia 19 sierpnia 2013 roku, świadectwa legalizacji przyrządu do pomiaru prędkości (...) o nr fabrycznym 094, częściowo wyjaśnieniach obwinionego, w zakresie w jakim przyznaje się do zarzucanego czynu.

Dokonana przez Sąd Rejonowy w Kołobrzegu analiza materiału dowodowego jest prawidłowa i w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art.4 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.s.w. Za takie też należy uznać wyprowadzone z niej wnioski, w tym ustalenia odnośnie stanu faktycznego sprawy, a także dokonaną ocenę prawną. Sąd w sposób logiczny uzasadnił, dlaczego uwzględnił jedne dowody, a innym zaś nie dał wiary i na których oparł się dokonując w sprawie ustaleń. Przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. i przekonująco uzasadnione. Poza sferą rozważań Sądu Rejonowego nie pozostały jednocześnie żadne dowody ani też okoliczności istotne z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia (art. 34 k.p.s.w.).

Z uwagi na powyższe, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów z wyjaśnień obwinionego oraz zebranych dowodów z dokumentów i w konsekwencji uznanie ich za wiarygodne nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego zastrzeżeń.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie zatem wykazał, iż obwiniony G. M. kierując w dniu 20 lipca 2013 roku o godz. 16:53:24 w R. pojazdem o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 16 km/h, jadąc prędkością 66 km/h, w obszarze, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Sąd Rejonowy słusznie więc uznał, że G. M. wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję przepisu z art. 92a k.w i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 24 §1 i §3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100,00 złotych.

Wobec powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok na podstawie art.109 § 2 k.p.s.w. w zw. z art.437 § 1 k.p.k., uznając, że również wymiar kary orzeczonej za przedmiotowy czyn nie budził wątpliwości w kontekście uwzględnienia dyrektyw wymiaru kary z art. 33 §1 k.w. Kara 100,00 złotych grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się obwiniony. Nadto uiszczenie kary grzywny w tym wymiarze nie powinno być dla obwinionego znacznym obciążeniem, mając na względzie jego sytuację majątkową, w tym osiąganie przez niego dochody.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd uwzględniając aktualną sytuację materialną obwinionego orzekł na podstawie art.118 k.p.s.w. i art.119 k.p.s.w. w zw. z art.636 §1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2001 r.,Nr 118,poz.1269) oraz art.8 w zw. z art.3 ust. 1 i art.21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1973 r.,Nr 27,poz.152 ze zm.). Sąd zasądził od obwinionego zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w wysokości 50,00 złotych oraz wymierzył mu opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję, tj. 30,00 złotych.