Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 10 stycznia 2020 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa Z. W.

przeciwko I. W., J. W. (1), B. W., W. W.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym I. W., J. W. (1), B. W. oraz małoletniej W. W. aby opuścili, opróżnili i wydali powódce Z. W. lokal mieszkalny położony w (...),

II.  ustala, iż pozwanym I. W., J. W. (1), B. W. oraz małoletniej W. W. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

III.  zasądza od pozwanych I. W., J. W. (1), B. W. solidarnie na rzecz powódki Z. W. 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu opłaty sądowej, 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

IV.  odstępuje od obciążania kosztami postępowania pozwanej W. W.,

V.  zwraca powódce Z. W. 100 zł (sto złotych) jako nadpłaconą opłatę sądową.

UZASADNIENIE

23 sierpnia 2018 r. powódka Z. W. w pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Nysie wniosła o nakazanie pozwanym: I. W., J. W. (1), B. W., J. W. (2), małoletniej W. W. opuszczenie oraz opróżnienia z rzeczy budynku mieszkalnego, położonego w (...) i wydania go powódce. Ponadto domagała się także ustalenia, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego oraz zasądzenia od nich zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że Z. W. jest właścicielem budynku mieszkalnego, położonego w (...), w którym to za zgodą rodziców powódki zamieszkali pozwani. Pozwani nie partycypują w kosztach utrzymania przedmiotowej nieruchomości, nie wyrażają zgody na zawarcie stosownej umowy z Z. W. czy opuszczenie budynku mieszkalnego w (...), tak naprawdę nie reagują na próby kontaktu ze strony powódki.

Na rozprawie 27 lutego 2019 r. (k. 77) pełnomocnik Z. W. oświadczył, iż pozwani posiadają rzeczy w budynku mieszkalnym w (...) w pokojach, które zamknęli i nie wydali powódce do nich kluczy. Wskazał przy tym, że pozwani raz na jakiś czas przyjeżdża do tejże nieruchomości.

Gmina N. nie przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego.

Postanowieniem z 27 lutego 2019 r. (k. 79) Sąd Rejonowy w Nysie odrzucił pozew w stosunku do J. W. (2), albowiem pozwany zmarł 13 lipca 2000 r., czyli przed wytoczeniem powództwa.

Postanowieniem Sądu z 26 kwietnia 2019 r. ustanowiono dla pozwanych J. W. (1), B. W., I. W. i W. W. nieznanych z miejsca pobytu kuratora w osobie A. N. – pracownika Sądu Rejonowego w Nysie.

W piśmie z 10 czerwca 2019 r. kurator ustanowiony dla pozwanych nieznanych z miejsca pobytu wskazał, że nawiązał kontakt z pozwami oraz podał adres zamieszkania pozwanych w Szwecji.

Postanowieniami z 12 czerwca 2019 r. (k. 102-103) Sąd Rejonowy w Nysie zwolnił A. N. z pełnienia funkcji kuratora ustanowionego dla pozwanych I. W., J. W. (1), B. W., małoletniej W. W. oraz przyznał kuratorowi wynagrodzenie kwocie 960 zł z zaliczki wpłaconej przez powódkę.

W odpowiedzi na pozew z 3 lipca 2019 r. (k. 111-112) pozwani J. W. (1), B. W., I. W. i W. W., działając przez pełnomocnika wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wskazali, iż nie kwestionują tytułu prawnego Z. W. do budynku mieszkalnego w (...). Oświadczyli przy tym, że od 12 lat mieszkają na stałe w Szwecji, gdzie znajduje się ich centrum życiowych interesów. Potwierdzili, iż w budynku mieszkalnym w (...) pozostawili kilka albumów i dokumentów. Zaprzeczyli jednak jakoby Z. W. wzywała ich do wydania przedmiotowej nieruchomości czy wymeldowania się.

Pełnomocnik pozwanych na rozprawie 18 lipca 2019 r. oświadczył, że pozwani rezygnują z przesłuchania w charakterze strony.

Na rozprawie 20 listopada 2019 r. (k. 134) pełnomocnik pozwanychJacka W., B. W., I. W. i W. W., podniósł, iż członkowie rodziny W. wymeldowali się w sierpniu 2019 r. z budynku mieszkalnego w (...) i zabrali stamtąd swoje rzeczy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. W. jest właścicielem budynku mieszkalnego w (...), posadowionego na działce nr (...) o pow. 0,2200 ha, objętego księgą wieczystą nr (...). Powódka ponosi wszelkie koszty utrzymania tejże nieruchomości, w tym także uiszcza na rzecz Gminy N. należny podatek.

Dowody: ugoda zawarta przed Sądem Rejonowym w Nysie 25 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt I Ns 250/11 k. 14, postanowienie Sądu Rejonowego w Nysie z 26 kwietnia 2013 r. wydane w sprawie o sygn. akt I Ns 250/11 k. 13, nakaz płatniczy z 1 lutego 2018 r. k. 15, wydruk treści księgi wieczystej nr (...) z 31 lipca 2019 r. k. 119-127, przesłuchanie powódki Z. W. k. 77-78 i 138-140.

Pozwani J. W. (1), B. W., I. W. i W. W. są rodziną powódki od strony zmarłego brata J. W. (2).

W budynku mieszkalnym w (...) I. W., J. W. (1), B. W., W. W. zamieszkali za zgodą rodziców powódki, uprzednich właścicieli tejże nieruchomości. Pozwani są zameldowani w tym budynku mieszkalnym.

Pozwani zajęli w budynku mieszkalnym w (...) kuchnię i dwa pokoje, w których pozostawili rzeczy. Nie wydali Z. W. kluczy do tychże pomieszczeń, które pozostają zamknięte.

I. W., J. W. (1), B. W., W. W. od 2008 r. mieszkają na stałe w Szwecji, gdzie aktualnie znajduje się ich centrum życiowych interesów.

W. W. urodziła się (...) Pozwana ta jest osobą małoletnią.

I. W. pobiera rentę rodzinną, której aktualna wysokość to 1029,80 zł brutto (825 zł netto) miesięcznie.

Pozwani J. W. (1), B. W., I. W. i W. W. nie figurują w ewidencji osób bezrobotnych, nie pobierają świadczenia rodzinnego, wychowawczego czy alimentacyjnego, nie korzystają z zasiłku celowego, okresowego czy stałego z pomocy społecznej.

Dowody: zaświadczenia z systemu (...)-SAD z 27 sierpnia 2018 r. k. 16-27, pismo Ośrodka Pomocy (...) w N. z 18 stycznia 2019 r. k. 56, pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 18 stycznia 2019 r. k. 52, pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 21 stycznia 2019 r. k. 58, pismo Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego P. Terenowej w N. z 22 stycznia 2019 r. k. 54, pismo Ośrodka Pomocy (...) w N. z 22 stycznia 2019 r. wraz z załącznikami k. 63-67, pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 23 stycznia 2019 r. k. 60, pismo Powiatowego Urzędu Pracy w N. z 24 stycznia 2019 r. k. 69, przesłuchanie powódki Z. W. k. 77-78 i 138-140.

Z. W. przed wytoczeniem powództwa o eksmisję nie wzywała pozwanych do wydania budynku mieszkalnego w (...). Pozwani J. W. (1), B. W., I. W. i W. W. wyjechali w 2008 r. do Szwecji, a powódka nie znała ich adresu zamieszkania.

Dowód: przesłuchanie powódki Z. W. k. 77-78 i 138-140.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo o eksmisję zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalono na podstawie dokumentów przedłożonych przez powódkę, których prawdziwość i rzetelność nie budziła wątpliwości Sądu. Nadto przesłuchano powódkę Z. W.. Zgromadzone w toku postępowania dowody dokumentarne oraz przeprowadzony dowód osobowy Sąd uznał za wiarygodne i uwzględnił, dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów. Innych wniosków dowodowych strony procesu nie składały. Warto podkreślić, że pozwani zrezygnowali z przesłuchania w charakterze strony.

Na podstawie art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Z. W. jest właścicielem budynku mieszkalnego w (...), posadowionego na działce nr (...) o pow. 0,2200 ha, objętego księgą wieczystą nr (...), co nie stanowiło osi sporu. Przedmiotową nieruchomość zajmują bez tytułu prawnego pozwani, którzy nie partycypują w kosztach utrzymania. Pozwani J. W. (1), B. W., I. W. i W. W. są zameldowani w budynku mieszkalnym w (...) i posiadają tam rzeczy. Wprawdzie pełnomocnik pozwanych na rozprawie 20 listopada 2019 r. wyraził odmienne stanowisko, ale nie zostało to udowodnione, choćby w drodze przesłuchania pełnoletnich członków rodziny W.. Co istotne i warte podkreślenia pozwani nie wydali Z. W. kluczy do zajmowanych pokoi w budynku mieszkalnym w (...), które to pomieszczenia w dalszym ciągu pozostają zamknięte. Wskazana okoliczność, do której pozwani w żaden sposób się nie odnieśli stanowiła podstawę uwzględnienia powództwa o eksmisję. Wobec powyższego Sąd nakazał I. W., J. W. (1), B. W. oraz małoletniej W. W., aby opuścili, opróżnili i wydali Z. W. budynek mieszkalny, położony w (...).

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. W myśl art. 14 ust. 4 tejże ustawy sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej, obłożnie chorego, emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Zauważyć należy, że wprawdzie W. W. jest osobą małoletnią, a I. W. pobiera rentę rodzinną, niemniej jednak pozwani mają zaspokojone potrzeby mieszkaniowe na terenie Szwecji, do której wyjechali na stałe w 2008 r., a gdzie aktualnie znajduje się ich centrum życiowych interesów. W tych to okolicznościach Sąd ustalił, iż I. W., J. W. (1), B. W. oraz małoletniej W. W. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Sąd w oparciu o art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami postanowił nie obciążać małoletnią pozwaną W. W. kosztami postępowania. Natomiast na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w świetle którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) zasądził od pełnoletnich pozwanych, czyli I. W., J. W. (1) oraz B. W. na rzecz powódki solidarnie kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na powyższą kwotę składa się: 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 240 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Nadto Sąd na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić powódce kwotę 100 zł tytułem nadpłaconej opłaty sądowej.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.