Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...), dnia 20 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w II Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący sędzia B. L.

protokolant stażystka M. C.

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2022 roku w Łodzi

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę zadośćuczynienia

1.  zasądza od Towarzystwa (...) w W. na rzecz D. S. kwotę 33.400 (trzydzieści trzy tysiące czterysta) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- co do kwoty 13.000 (trzynaście tysięcy) złotych od dnia 11 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

- co do kwoty 20.400 (dwadzieścia tysięcy czterysta) złotych od dnia 16 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od Towarzystwa (...) w W. na rzecz D. S. kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem kosztów postępowania;

4.  obciąża Towarzystwo (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 3.933,20 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem kosztów postępowania nieobciążających powoda.

sygnatura akt II C 560/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 sierpnia 2018 roku powód D. S., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą W. kwoty 13.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 października 2017 roku do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 5 września 2017 roku doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda poruszającego się rowerem. W dniu zdarzenia, sprawca korzystał z ochrony ubezpieczeniowej u pozwanego. W wyniku wypadku powód doznał złamania wieloodłamowego trzonu kości piszczelowej prawej, złamania obojczyka lewego, stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Powód był zmuszony poddać się zabiegowi operacyjnemu polegającemu na nastawieniu i zespoleniu złamania trzonu kości piszczelowej gwoździem śródszpikowym, a także zabiegowi nastawienia złamania trzonu obojczyka bez stabilizacji wewnętrznej. Wskutek doznanych obrażeń powód leczył się w poradni ortopedycznej. Obrażenia powstałe wskutek wypadku spowodowały u powoda konieczność korzystania z opieki osób trzecich w codziennych czynnościach. Wypadek negatywnie wpłynął także na samopoczucie oraz zdrowie psychiczne powoda. Po przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym pozwany przyznał i wypłacił na rzecz powoda łączna kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(pozew k. 4-7)

Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2018 roku Sąd zwolnił powoda od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości.

(postanowienie k. 34)

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. Przyznał, że w dacie zdarzenia udzielał sprawcy wypadku ochrony ubezpieczeniowej w ramach odpowiedzialności cywilnej. Pozwany wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Podniósł, że na obecny stan zdrowia powoda poza zdarzeniem z dnia 5 września 2017 roku mają także wszystkie urazy lub schorzenia jakich doznał przed wypadkiem.

(odpowiedź na pozew k. 35-36v.)

Pismem z dnia 10 lutego 2022 roku powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 33.400 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 13.000 zł od dnia 17 października 2017 roku a od kwoty 20.400 zł od dnia wniesienia niniejszego pisma do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

(pismo k. 222-223)

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2017 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowany został powód poruszający się rowerem. Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej u pozwanego.

(okoliczności bezsporne, a także zaświadczenie k. 14, zawiadomienie k. 15)

Na miejsce zdarzenia wezwano funkcjonariuszy Policji. Z miejsca zdarzenia powód został przetransportowany karetką pogotowia do szpitala im. J. w Ł.. Powód został przyjęty na oddział chirurgii urazowo – ortopedycznej. U powoda zdiagnozowano złamanie trzonu piszczeli, złamanie wieloodłamowe trzonu kości piszczelowej prawej, złamanie obojczyka, stłuczenie głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz przeciążenie mięśni karku. Wykonano u niego zabieg operacyjny polegający na repozycji kości piszczelowej prawej i zespoleniu gwoździem śródszpikowym. Przeprowadzono także repozycję lewego obojczyka i założono opatrunek gipsowy (ósemkowy) na okres 6 tygodni a następnie zmieniono unieruchomienie – na ortezę stawu barkowego lewego. Podczas pobytu w szpitalu powód został poddany konsultacji neurologicznej. Powód był hospitalizowany do 12 września 2017 roku, a następnie zwolniony do domu. D. S. otrzymał zakaz obciążania operowanej kończyny, zalecono stosowanie środków przeciwbólowych oraz przeciwzakrzepowych. Powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej oraz był pod opieką neurologa. W marcu 2018 roku w szpitalu im. J., u powoda wykonano zabieg usunięcia śrub blokujących. W kwietniu 2018 roku powodowi usunięto zespolenie z prawej piszczeli. Powodowi zalecono poruszanie się z pomocą kul z obciążeniem obu kończyn. W czerwcu 2019 roku powodowi usunięto gwóźdź śródszpikowego z wygojonego złamania kości piszczelowej prawej.

Decyzją z dnia 27 września 2018 roku ZUS przyznał powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 2 października 2018 roku do 30 grudnia 2018 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

W okresie od 27 czerwca do 24 lipca 2019 roku powód odbył rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na powstałe schorzenie narządu ruchu.

Orzeczeniem z dnia 23 lipca 2019 roku ZUS uznał powoda za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 grudnia 2019 roku w związku ze stanem narządu ruchu.

(historia choroby k. 22-32, 85, 105, decyzja k. 86-86v., orzeczenie k. 128, informacja k. 129-131)

Na skutek doznanych obrażeń powód wymagał pomocy osób trzecich. Pomocy tej w głównej mierze udzielała powodowi jego partnerka, ale także jej matka. Jeszcze podczas pobytu w szpitalu partnerka powoda karmiła go. Po wyjściu do domu, przez pierwsze 3 tygodnie powód nie mógł wstawać z łóżka. Partnera powoda opiekowała się nim. W tym celu uzyskała zwolnienie z pracy. Początkowo powód wymagał opieki w pełnym zakresie, a po upływie 3 tygodni zaczął samodzielnie chodzić. Początkowo chodził z pomocą dwóch kul, następnie jednej. Obecnie powodowi w dalszym ciągu puchną nogi podczas chodzenia, utyka na jedną nogę. Po dłuższym czasie chodzenia operowana noga przybiera fioletowo-siny kolor. Powód nosi pończochę uciskową i przyjmuje leki przeciwbólowe: ketonal, olfen. Koszt leków stanowi około 30 zł miesięcznie. W związku z doznanymi urazami powód poniósł także wydatki związane z pielęgnacja rany, zakupem kaczki, kul, pończochy uciskowej. Niezbędne okazało się wykonywanie zastrzyków w brzuch. Powód nie zgodził się na operację barku, gdyż bał się, że w związku z licznymi doznanymi urazami chodzenie okazałoby się w ogóle niemożliwe.

Wypadek wpłynął negatywnie na samopoczucie oraz zdrowie psychiczne powoda. Po wypadku D. S. stał się bardziej nerwowy, przytył 30 kg. Dolegliwości bólowe udaremniają podjęcie aktywności fizycznej przez powoda czy nawet zabawę z dzieckiem. Przed wypadkiem powód biegał, jeździł na rowerze. Od czasu wypadku powód ma problemy z krążeniem, które wcześniej mu nie towarzyszyły.

(zeznania świadka E. K. k. 52-53)

Na skutek zdarzenia z dnia 5 września 2017 roku u powoda stwierdza się wadliwie wygojony obojczyk lewy, wygojone złamanie kości piszczelowej prawej, stan po złamaniu kości strzałkowej – brak zrostu. Wypadek z dnia 5 września 2017 roku spowodował u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 18% tj. 8 % według punktu 100 dla rozpoznania 1a i 10% według pkt 158a dla rozpoznania 1b, według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Zgłaszane obecnie przez powoda dolegliwości ze strony kręgosłupa i stwierdzane upośledzenie funkcji nie mają związku przyczynowo-skutkowego z wypadkiem. Spowodowane są schorzeniem samoistnym – zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi. Skutki wypadku mogły spowodować konieczność stosowania leków przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych, których koszt kształtuje się w granicach 50-80 zł/miesięcznie (w sposób ciągły przez okres 2 miesięcy). U powoda może zachodzić konieczność stosowania leków przeciwbólowych, których koszt kształtuje się w granicach 10-20 zł miesięcznie. Powód był zmuszony ponieść także koszty zakupu koszty kul łokciowych. Powód nie wymagał i nie wymaga specjalnej diety. Powód wymaga leczenia objawowego i leczenia rehabilitacyjnego – możliwe jest to w ramach ubezpieczenia – 2 cykle w roku. Skutki wypadku mogły powodować konieczność osób trzecich w wymiarze 3-4 godzin dziennie przez okres 6-8 tyg. Później przez okres 2 miesięcy pomoc była potrzebna w wymiarze 1-2 godzin dziennie. Obecnie powód nie wymaga takiej pomocy. Stan zdrowia powoda związany ze skutkami wypadku jest utrwalony i nie należy oczekiwać istotnych zmian.

(dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii k. 100-104)

Wskutek wypadku z dnia 5 września 2017 roku powód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Cierpienia fizyczne wynikające z urazu głowy mogły być co najwyżej o istotnym natężeniu w pierwszych 2-4 tygodniach, po czym stopniowo się wycofywały, ale od początku dominowały cierpienia wynikające z przebytych obrażeń natury ortopedycznej i uciążliwości związanego z tym leczenia. Po wypadku rozwinęły się u powoda cierpienia natury psychicznej. Powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z przedmiotowym urazem głowy. Utrudnienia w życiu codziennym dla powoda, pociągnął za sobą przede wszystkim uraz układu ruchu. Przebycie urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu poza zaleceniem oszczędzającego trybu życia, unikania wysiłku fizycznego w pierwszych 2-4 tygodniach po urazie nie ogranicza w większym zakresie codziennego funkcjonowania. Z uwagi na przebycie przez powoda urazu głowy mogła zaistnieć potrzeba przyjmowania leków przeciwbólowych w pierwszych 2-4 tygodniach. Koszt leczenia przeciwbólowego mógł wynieść maksymalnie 30-40 zł w skali miesiąca. Aktualnie nie ma wskazań do leczenia farmakologicznego, w związku z przebytym urazem głowy. Powód musiał korzystać z pomocy osób trzecich, ale z powodu obrażeń natury ortopedycznej. Przebycie urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu generalnie rokuje pomyślnie. Przebycie 1 raz w życiu urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu nie wiąże się z ryzykiem odległych następstw natury neurologicznej.

(pisemna opinia biegłego z zakresu neurologii k. 118-126)

W związku z wypadkiem powód nie był leczony psychiatrycznie, nie odczuwał takiej potrzeby. Powód przed wypadkiem w 2007 roku był leczony w Poradni Uzależnień (miał zabrane prawo jazdy pod wypływem alkoholu).

(pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 146-162)

U powoda stwierdza się zmiany organiczne w mózgu jednak nie można ich wiązać z wypadkiem. Nasilenie zaburzeń poznawczych bezpośrednio po wypadku mogło być (prawdopodobnie było) spowodowane przebytym wstrząśnieniem mózgu. Przez okres prawie 4 lat objawy po wstrząśnieniu mózgu w znacznym stopniu ustąpiły. Jednak sytuacja życiowa badanego nadal jest mocno obciążająca psychicznie. Stał się osobą znacznie mniej sprawną, z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi. Jego aktywność fizyczna jest ograniczona: nie może biegać, ma trudności ze wstawaniem, nie jest w stanie jeździć na rowerze. To powoduje napięcie emocjonalne, okresowe poczucie bezradności, obniżenie nastroju. Taki stan emocjonalny wpływa negatywnie na sprawność poznawczą, zwłaszcza pamięć i koncentrację. Wykonane badanie neuropsychologiczne potwierdza zmiany organiczne w mózgu, jednak nie ma możliwości zróżnicowania w jakim stopniu są one spowodowane przebytym wstrząśnieniem mózgu, a w jakim czynnikami zaistniałymi we wcześniejszym okresie życia. Celem dokonania przybliżonego zróżnicowania niezbędne jest zapoznanie się z wynikami badania psychologicznego powoda przed wypadkiem, którego powód nie dostarczył. Zdiagnozowane u powoda dysfunkcje w postaci zmian organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym mogły powstać w wyniku wstrząśnienia mózgu doznanego przez powoda w trakcie wypadku.

(pisemna opinia biegłego z zakresu neuropsychologii k. 176-177v., pisemna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu neuropsychologii k. 198-198v.)

Pismem z dnia 18 września 2017 roku powód zgłosił szkodę i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i cierpienia w związku z wypadkiem z dnia 5 września 2017 roku w terminie określonym w art. 817 § 1 k.c.

(wezwanie do zapłaty k. 16-17)

Pismem z dnia 28 września 2017 roku – w ramach uzupełnienia zgłoszenia szkody – powód przesłał pozwanemu zaświadczenie o zdarzeniu drogowym z K., zaś pismem z dnia 11 października 2017 roku przesłał dalszą dokumentację medyczną.

(pismo uzupełniające k. 18, 19-19v.)

Decyzją z 16 października 2017 roku pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze zdarzeniem z dnia 5 września 2017 roku. Decyzją z dnia 10 stycznia 2018 roku pozwany przyznał na rzecz powoda dalszą kwotę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(decyzja k. 20-20v., 21-21v.)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, których prawdziwość nie została zakwestionowana, jak również zeznań świadka E. K., którym sąd dał wiarę.

W zakresie ustalenia rozmiaru krzywd i poniesionej przez powoda w wypadku szkody sąd oparł się na opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii, ortopedii, psychiatrii i neuropsychologii. Strona powodowa zakwestionowała opinię biegłego neuropsychologa. Sąd uznał opinie biegłych, zarówno podstawowe jak i opinię uzupełniającą biegłego z zakresu neuropsychologii za rzetelne i wiarygodne, posiadające walor pełnowartościowego źródła wiedzy fachowej niezbędnej do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Ostatecznie opinia biegłego z zakresu neuropsychologii nie była kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód D. S. dochodził ostatecznie od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. zasądzenia na swoją rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty 33.400 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 13.000 zł od dnia 17 października 2017 roku a od kwoty 20.400 zł od dnia wniesienia pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty. Dochodzone roszczenie miało pozostawać w związku ze szkodą na osobie jakiej powód doznał w wypadku komunikacyjnym z dnia 5 września 2017 roku.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa. Przyznał, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła na rzecz powoda kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwany kwestionował żądanie co do wysokości.

Stosownie do przepisu art. 435 § 1 w związku z art. 436 § 1 k.c., samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch tego pojazdu. Jest to odpowiedzialność oparta o zasadę ryzyka, gdyż rower nie jest mechanicznym środkiem komunikacji w rozumieniu § 2 art.436 k.c. Dla przyjęcia odpowiedzialności posiadacza mechanicznego środka komunikacji zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie. Na poszkodowanym spoczywa ciężar dowodu jedynie co do powstania, charakteru i wysokości szkody oraz co do istnienia związku przyczynowego między ruchem mechanicznego środka komunikacji a tą szkodą.

Wyłączenie odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego może nastąpić tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że szkoda nastąpiła z powodu wystąpienia jednej z trzech okoliczności: wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności (tak również K. P. „Kodeks cywilny. Komentarz.” 2011 rok). Dowód wystąpienia okoliczności egzoneracyjnych spoczywa na pozwanym.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art.19 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Stosownie do przepisu art.34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Jak wynika z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany za szkodę ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z normalnym (adekwatnym) związkiem przyczynowym w rozumieniu powołanego przepisu mamy do czynienia, gdy przyczyna była koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, czyli bez tej przyczyny skutek by nie wystąpił (warunek sine qua non). Ponadto, takie powiązanie pomiędzy przyczyną a skutkiem musi być typowym, oczekiwanym, „normalnym” w zwykłej kolejności rzeczy. Nie może być rezultatem jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności.

Pozwany nie kwestionował zasady odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, podnosił jednak, że na obecny stan zdrowia powoda poza zdarzeniem z dnia 5 września 2017 roku mają także wszystkie urazy lub schorzenia jakich doznał przed wypadkiem.

Strona powodowa w sposób niebudzący wątpliwości Sądu udowodniła, iż uraz kończyny dolnej, obojczyka oraz głowy w związku z wstrząśnieniem mózgu powstały w wyniku zdarzenia z dnia 5 września 2017 roku. Dokumentacja medyczna oraz zeznania świadka potwierdzają, że powód doznał wyżej wymienionych urazów wskutek przedmiotowego zdarzenia. Związek obrażeń doznanych przez powoda z wypadkiem potwierdziły opinię powołanych w sprawie biegłych.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w takich wypadkach możliwym jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (szkodę niemajątkową), wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Utrwalonym w judykaturze i piśmiennictwie jest stanowisko, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, przy czym jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz. 40).

Brak jest przepisów ściśle regulujących sposób wyznaczania wysokości należnego zadośćuczynienia. Podkreśla się, iż winno ono mieścić się w rozsądnych granicach – z jednej strony zadośćuczynienie powinno rekompensować doznaną szkodę niemajątkową (łagodzić skutki naruszenia zdrowia) – z drugiej jednak winno także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

W niniejszej sprawie powód w wyniku wypadku z dnia 5 września 2017 roku doznał krzywdy, wyrażającej się w doznanym bólu. Powód doznał złamania trzonu piszczeli, złamania wieloodłamowego trzonu kości piszczelowej prawej, obojczyka, stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz przeciążenia mięśni karku. Wskutek doznanych obrażeń powód został poddany zabiegowi operacyjnemu polegającemu na repozycji i zespoleniu kości piszczelowej prawej oraz nastawieniu obojczyka. D. S. był hospitalizowany przez okres 7 dni po zdarzeniu. Powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 28% w zakresie narządu ruchu. Niezbędne okazało się unieruchomienie obojczyka w opatrunku gipsowym a następnie ortezie. Po wypadku powód był zmuszony poddać się leczeniu ortopedycznemu oraz neurologicznemu. Na skutek doznanych obrażeń w początkowym okresie po opuszczeniu szpitala powód był osobą leżącą, następnie mógł się poruszać przy pomocy dwóch kul a następnie jednej kuli. Wymagał pomocy osób trzecich w codziennych czynnościach. Ze względu na doznane urazy w zakresie narządu ruchu wskutek przedmiotowego zdarzenia D. S. odbył rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS. Wobec powoda orzeczono częściową niezdolność do pracy. Powód w dalszym ciągu odczuwa dolegliwości bólowe kończyny dolnej i stosuje leki przeciwbólowe.

Uwzględniając okoliczności doznanej przez powoda krzywdy oraz jej rozmiar Sąd ustalił, iż zadośćuczynienie w łącznej wysokości 50.400 zł będzie adekwatnym do naprawienia wyrządzonej powodowi krzywdy. Mając na uwadze fakt, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę łączną kwotę 17.000 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 33.400 zł (punkt 1).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Stosownie do przytoczonego przepisu dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela (art. 6 k.c.). Również zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy niemożliwe było wyjaśnienie w terminie podstawowym (30 dni) okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania. Wprawdzie powód zgłosił szkodę pozwanemu pismem z dnia 18 września 2017 roku i wezwał pozwanego do zapłaty sprecyzowanej kwoty z tytułu zadośćuczynienia, jednakże na tą chwilę proces leczenia powoda nie został jeszcze zakończony a tym samym powód nie miał możliwości zapoznania się z całą dokumentacją medyczną w sprawie. Decyzja z dnia 16 października 2017 roku pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a decyzją z dnia 10 stycznia 2018 roku dalszą kwotę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W pozwie D. S. wnosił o zasądzenie od pozwanego kwoty 13.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Z kolei w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2022 roku powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 33.400 zł tytułem zadośćuczynienia. Odpis pisma rozszerzającego powództwo został pozwanemu doręczony w dniu 14 lutego 2022 roku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od kwoty 13.000 zł tytułem zadośćuczynienia odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następnego po dniu wydania ostatecznej decyzji pozwanego tj. od dnia 11 stycznia 2018 roku, a od kwoty 20.400 zł tytułem zadośćuczynienia od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo tj. od dnia 16 lutego 2022 roku.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił roszczenie powoda w zakresie odsetek.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie trzecim sentencji wyroku, na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Powód ostał się bowiem ze swoim roszczeniem niemalże w całości (oddalono w części roszczenie powoda o odsetki). Dlatego Sąd obciążył pozwanego kosztami procesu w całości. Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składa się: koszt wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3.600 zł ustalony na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. [Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu] oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Ponadto część kosztów procesu poniósł tymczasowo Skarb Państwa – 3.933,20 zł.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 2 kpc obciążono pozwanego tymczasowo wyłożonymi kosztami sądowymi w postaci wynagrodzenia biegłych w łącznej kwocie 3.183,20 zł oraz opłaty od rozszerzonej części powództwa w kwocie 750 zł.

Kierując się powołanymi powyżej przepisami i przedstawioną argumentacją prawną, sąd orzekł jak w sentencji wyroku.