Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w S.z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie (...)

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego K. N. (1)

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

adwokat A. W., pełnomocnika K. N. (1)

1. obrazy przepisów prawa materialnego - art. 231§1 kk. poprzez błędną jego wykładnię i zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, że oskarżeni M. M. (1) i M. F. (2) realizując czynności sprawcze szczegółowo opisane w zarzucie, nie działali na szkodę interesu prywatnego K. N. (1) oraz publicznego, podczas gdy prawidłowa wykładnia oraz zastosowanie wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, że oskarżeni wypełnili znamiona zarzucanego im przestępstwa,

2. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przejawiającą się w dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów występujących w sprawie, polegającej na uznaniu, iż brak jest podstaw do przyjęcia, by wiadomość z dn. 27.02.2017r. wysłana pocztą elektroniczną przez J. T. (1) zatytułowana „Milicjanci", z prośbą o wskazanie danych na temat dydaktyków w WSPO1 w S. z przeszłością w służbie Milicji Obywatelskiej, nastąpiła na polecenie bądź zarządzenie ówczesnego Komendanta-RektoraM. F. lub działu kadr, w sytuacji gdy z zeznań ówczesnej kierownik działu kadr I. D. wynika, że polecenie sporządzenia wykazu funkcjonariuszy, którzy rozpoczęli służbę przed 1990r. (świadek uszczegółowiła, że chodziło o byłych milicjantów) wydał jej K.-R., czyli oskarżony- vide protokół zeznań przed Sądem z dn. 20.04.2021r.,

wskutek powyższego Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny, z którego wynika, że przedmiotowa wiadomość wysłana kilkanaście dni po objęciu przez oskarżonego M. F. (1) funkcji K. - R. WSPO! w S., dotycząca gromadzenia danych na temat osób „z milicyjną przeszłością", nie nastąpiła na jego polecenie bądź zarządzenie,

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na niewywiedzeniu przez Sąd I instancji wniosku, iż istnieje korelacja pomiędzy objęciem przez oskarżonego funkcji Komendanta-Rektora WSPo1 w S. i uzyskania przez w/w wiedzy na temat osób „z milicyjną przeszłością", następnie faktem odejścia na zaopatrzenie emerytalne świadków z przeszłością w MO, działań podejmowanych wobec K. N. (1) (wobec nieodejścia przez niego ze służby) oraz zeznań przedstawiciela związków zawodowych R. J. odnośnie nastrojów panujących wśród byłych milicjantów i masowych przejść na emeryturę w skali całego kraju,

- art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadków E. M. i E. P. (protokolantek rozmów oskarżonego Komendanta-Rektora z kadrą kierowniczą w trakcie odpraw), uznając że okoliczność protokołowania bądź nieprotokołowania przebiegu w/w odpraw pozostaje poza zakresem zarzut będącego przedmiotem postępowania, zaś sama okoliczność omawiana w sytuacji oskarżyciela posiłkowego w bliżej niesprecyzowanym okresie, na co wskazywał świadek D. H. (1), nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, w sytuacji gdy wnioskowani świadkowie mogłyby potwierdzić zeznania D. H. na temat wypowiadanych słów przez oskarżonego odnośnie przyszłości byłych milicjantów w WSPO1, co z kolei ma znaczenie w kontekście oceny podejmowanych działań, wypełniających znamiona zarzucanych przestępstw.

Adwokata M. P. (1) pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego K. N. (1)

1/ obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zastosowanie dowolnej, jednostronnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzącej do:

- uznania iż działania oskarżonego M. F. (1) podejmowane wobec K. N. (1) mieściły się w ramach kompetencji oskarżonego jako Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w S. (dalej także WSP0I), a sam oskarżony uprawniony był do zupełnie dowolnego kształtowania polityki kadrowej WSPoI według własnego uznania, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do oczywistego wręcz wniosku, iż całokształt działań podejmowanych przez oskarżonego, tj. w szczególności pozbawienie pokrzywdzonego stanowiska starszego wykładowcy w 9 grupie zaszeregowania i przeniesienie w dyspozycję Komendanta-Rektora, a następnie przeniesienie na niższe stanowisko służbowe w 8 grupie zaszeregowania, mimo pozornej zgodności z prawem, w tym przepisami ustawy o Policji, były działaniami w rzeczywistości pozbawionymi podstaw faktycznych, mającymi charakter dyskryminujący K. N. (1), bowiem przesłanką ich podjęcia, podobnie jak w stosunku do pozostałych funkcjonariuszy, występujących w charakterze świadków w niniejszej sprawie, było rozpoczęcie służby jeszcze w ramach formacji Milicji Obywatelskiej działania te jako dyskryminujące, nie znajdujące uzasadnienia faktycznego, nie mogą zostać uznane za mieszczące się w granicach tzw. uznania, czy luzu administracyjnego i zgodne z prawem, a stanowią one w istocie przekroczenie przez oskarżonego uprawnień przysługujących mu jako Komendantowi-Rektorowi Wyższej Szkoły Policji w S.; do wniosku takiego prowadzi przede wszystkim ocena całokształtu działań podejmowanych przez oboje oskarżonych wobec K. N. (1) w sposób wyraźny ukierunkowana na zwolnienie wymienionego ze służby w Policji i zmuszenie go do odejścia na zaopatrzenie emerytalne;

- całkowitego pominięcia, iż pokrzywdzonemu K. N. (1) stanowisko w 8 grupie zaszeregowania zostało zaproponowane już po złożeniu przez niego zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa w niniejszej sprawie, co miało miejsce 22.06.2018 r., co mogło mieć wpływ na fakt, iż pokrzywdzonemu zaproponowano stanowisko w grupie wyższej, niż pozostałym osobom przeniesionym w dyspozycję Komendanta-Rektora, które zaczynały służbę za czasów Milicji Obywatelskiej (tj. w grupie 5 zaszeregowania);

- uznania za niewiarygodne zeznań K. N. (1) w części, w której pokrzywdzony wskazywał, iż odbywał z oskarżoną M. M. (1) rozmowy, w których wymieniona przekazywała mu informacje od M. F. (1) i naciskała na to, aby odszedł on na zaopatrzenie emerytalne pod groźbą przeniesienia na niższe stanowisko służbowe w niższej grupie zaszeregowania, podczas gdy wiarygodność zeznań pokrzywdzonego potwierdzają przede wszystkim zeznania świadków M. P. (2), P. M., P. S., S. M., R. G., A. Z., którym wprost przez samego M. F. (1), zaproponowane zostało przejście na zaopatrzenie emerytalne lub przeniesienie w dyspozycję Komendanta-Rektora, co miało wiązać się w późniejszym okresie z powierzeniem niższego stanowiska służbowego, a przyczyną takiego działania M. F. (1) miała być służba wymienionych osób jeszcze za czasów Milicji Obywatelskiej; potwierdzają wiarygodność tych zeznań także zeznania J. K. (1) oraz K. Ł., którzy wprost wskazywali, iż według ich wiedzy na funkcjonariuszach z przeszłością milicyjną wymuszane było powyższymi działaniami odejście na zaopatrzenie emerytalne;

- uznania, iż przeniesienie K. N. (1) w dyspozycję Komendanta-Rektora przez oskarżonego, a następnie przydzielenie mu niższego stanowiska służbowego wynikało z przyczyn obiektywnych, nie zaś z faktu, iż pokrzywdzony rozpoczynał służbę przed 1990 r., za czasów Milicji Obywatelskiej, podczas gdy zarówno z treści dokumentów - w postaci wiadomości e-mail J. T. (1) z dnia 27.02.2017 r. skierowanej do A. R., P. J. oraz P. Ł., dotyczącej ilości „Milicjantów" w ich zakładach, jak i z zeznań szeregu świadków, w tym w szczególności M. P. (2), J. I., P. M., P. S., S. M., R. G., K. Ł., J. K. (1) wynika, iż funkcjonariusze z przeszłością „milicyjną" byli zmuszani do odejścia z WSPoI w S. właśnie z uwagi na ich przeszłość w formacji Milicji Obywatelskiej; informacje powyższe potwierdzone zostały także przez świadka A. B. (1) oraz R. J., którzy wskazywali, że na komendantów (w tym komendantów szkół policyjnych) wywierane były naciski polityczne przez ówczesne kierownictwo Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, aby zwalniać ze służby osoby, które służyły wcześniej w MO; prawidłowa ocena materiału dowodowego, uwzględniająca w szczególności zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazuje na fakt, iż zarówno wobec K. N. (1), jak i wobec pozostałych funkcjonariuszy podejmowane były działania mające na celu doprowadzenie do ich zwolnienia ze służby właśnie ze względu na ich przeszłość „milicyjną", a działania te polegały na wymuszeniu ich odejścia na zaopatrzenie emerytalne poprzez przeniesienie (jak w przypadku oskarżyciela) lub zapowiedź (pot. groźbę) przeniesienia (jak w przypadku świadków) w dyspozycję Komendanta-Rektora, co miało wiązać się w późniejszym okresie z przeniesieniem na niższe stanowisko służbowe lub zwolnieniem ze służby po upływie 12 miesięcy pozostawania w dyspozycji, co w sposób oczywisty było sytuacją skrajnie niekorzystną dla wymienionych funkcjonariuszy;

- uznania, iż oskarżycielowi posiłkowemu została wymierzona druga najsurowsza kara dyscyplinarna w postaci ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby (art. 134 pkt 6 ustawy o Policji), co pośrednio uzasadniać miało obniżenie dodatku służbowego K. N. (1) aż o 50 %„ podczas gdy w rzeczywistości wymienionemu została wymierzona jedna z najłagodniejszych kar dyscyplinarnych w postaci ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku (art. 134 pkt 3 ustawy o Policji), która nie jest tożsama z ww. karą ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby i jest obok upomnienia i nagany jedną z najłagodniejszych kar dyscyplinarnych;

- uznania, iż obniżenie K. N. (1) dodatku służbowego o 50% było wyłącznie wynikiem orzeczonej wobec niego kary dyscyplinarnej, nie zaś dyskryminacyjnego traktowania pokrzywdzonego, podczas gdy funkcjonariuszowi ukaranemu dyscyplinarnie taki dodatek można obniżyć o 20%-50%, zaś wysokość obniżenia pokrzywdzonemu dodatku o maksymalną wysokość nie została w żaden sposób uzasadniona, poza lakonicznym stwierdzeniem o charakterze i wadze deliktu dyscyplinarnego; prawidłowa ocena materiału dowodowego w szczególności w relacji do innych działań podejmowanych przez oskarżonego M. F. (1) powinna tymczasem prowadzić do uznania, iż wysokość obniżenia nie wynikała w żaden sposób z wagi przewinienia dyscyplinarnego K. N. (1), nie została w żaden sposób uzasadniona i została ukształtowana w sposób dowolny, bez uzasadnienia faktycznego dla tak wysokiego obniżenia dodatku, co było działaniem niezgodnym z prawem i stanowiło przekroczenie uprawnień;

- uznania, iż oskarżony M. F. (1) nie miał możliwości w chwili wydania rozkazu personalnego z dnia 29.06.2018 r. przydzielenia K. N. (1) stanowiska równorzędnego do zajmowanego przed przeniesieniem go w dyspozycję Komendanta-Rektora WSPoI, podczas gdy oskarżony w chwili wydawania tego rozkazu personalnego miał pełną wiedzę, iż w dniu 01.07.2018 r. zwalnia się stanowisko Eksperta Działu Organizacji Szkolenia i Doskonalenia Zawodowego Wyższej Szkoły Policji w S. odpowiadające grupą zaszeregowania zajmowanemu uprzednio przez K. N. (1) stanowisku starszego wykładowcy; wbrew konstatacjom Sądu Rejonowego oskarżony posiadając wiedzę na ten temat miał możliwość wydania w dniu 29.06.2018 r. lub dzień później - 30.06.2018 r. rozkazu personalnego O powierzeniu K. N. (1) ww. stanowiska z dniem 01.07.2018 r., co skutkowałoby tym, iż do dnia 30.06.2018 r., a więc przez pełny dopuszczalny prawem okres 12 miesięcy K. N. (1) pozostawałby w dyspozycji Komendanta-Rektora wykonując obowiązki na powierzonym mu na ten czas stanowisku, zaś od 01.07.2018 r. rozpocząłby wykonywanie obowiązków na nowym stanowisku zachowując ciągłość służby - prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy prowadzi do wniosku, iż możliwe było powierzenie K. N. (1) obowiązków z dniem 01.07.2017 r. na zwalnianym stanowisku, co wynika również z nieprawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wydanego w sprawie (...) Sa/Wa (...) oraz treści uzasadnienia tegoż wyroku, tym bardziej, że mianowanie oskarżyciela posiłkowego na stanowisko w niższej 8 grupie zaszeregowania również nastąpiło z dniem 01.07.2018 r.; co więcej w 9 grupie zaszeregowana zwalniały się z dniem 01.07.2018 r. jeszcze trzy etaty powierzone funkcjonariuszom, którzy zostali przeniesieni w dyspozycję K.-R. wraz z K. N., tj. M. T., M. P. (2) oraz P. M. w związku ze złożeniem wniosków przez te osoby o przejście na zaopatrzenie emerytalne - o możliwości mianowania pokrzywdzonego na stanowiska zwalniane przez te osoby zarówno oskarżony M. F., jak i oskarżona M. K. M. również mieli pełną wiedzę, mieli zatem możliwość mianowania oskarżyciela posiłkowego jedno z tych stanowisk;

- przyjęcia, iż termin wszczęcia w stosunku do K. N. (1) postępowania administracyjnego w sprawie mianowania na stanowisko służbowe nie miał związku z wcześniejszym rozdysponowaniem stanowisk służbowych w grupie zaszeregowania odpowiadającej uprzednio zajmowanemu przez pokrzywdzonego stanowisku w okresie od 30.06.2017 r. do 01.06.2018 r., podczas gdy na kilka dni przed wszczęciem postępowania administracyjnego, tj. w dniu 01.06.2018 r. miało miejsce ostatnie przed 30.06.2018 r. mianowanie na stanowisko starszego wykładowcy, a sytuacja ta, oceniania zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także w połączeniu z zeznaniami pokrzywdzonego, wskazuje na fakt, iż celem oskarżonych było doprowadzenie do sytuacji, w której w momencie wszczęcia wobec pokrzywdzonego ww. postępowania administracyjnego nie będzie stanowisk równorzędnych do zajmowanego przez oskarżyciela posiłkowego, co uzasadniałoby mianowanie go na niższe stanowisko służbowe – zgodnie zresztą z wcześniejszymi zapowiedziami;

- uznania, iż oskarżony M. F. (1) nie wywierał na pokrzywdzonego nacisków, aby ten odszedł ze służby w Policji na zaopatrzenie emerytalne z uwagi na fakt, iż oskarżony nie kontaktował się bezpośrednio z pokrzywdzonym, podczas gdy naciski te w rzeczywistości realizowane były za pośrednictwem ówczesnego kierownika działu kadr WSPoI w S. K. (1) D.-M., a brak osobistej styczności oskarżonego z pokrzywdzonym nie wyklucza działania oskarżonego za pośrednictwem osób trzecich, na co wskazywał wprost pokrzywdzony w swoich zeznaniach;

- uznania, iż oskarżony M. F. (1) i oskarżona M. M. (1) podejmując wobec pokrzywdzonego czynności służbowe nie działali z zamiarem przekroczenia uprawnień i zmuszenia K. N. (1) do odejścia ze służby w Policji na zaopatrzenie emerytalne z uwagi na rozpoczęcie przez wymienionego służby przed 1990 r., jeszcze za czasów formacji Milicji Obywatelskiej, podczas gdy ocena całokształtu działań oskarżonych podejmowanych wobec pokrzywdzonego, przy uwzględnieniu działań podejmowanych również wobec innych funkcjonariuszy WSPoI w S. przyjętych do służby przed 1990 r. i znajdujących się w analogicznej jak pokrzywdzony sytuacji prowadzi do wniosku przeciwnego;

b) naruszenia art. 170 § 1 pkt 1-6 k.p.k. oraz art. 170 § la k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżyciela posiłkowego o zaliczenie w poczet materiału dowodowego dokumentów załączonych do wniosku z dnia 26.09.2021 r. oraz o wystąpienie do Prokuratury Okręgowej w T. o akta śledztwa prowadzonego pod sygn. akt (...), podczas gdy nie wystąpiły żadne przesłanki wymienione w przepisie art. 170 § 1 k.p.k. pozwalające na oddalenie wniosku dowodowego, a dokumenty znajdujące się w aktach ww. śledztwa mogą mieć istotny wpływ na ustalenie czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, w szczególności z uwagi na fakt zbieżności modus operandi sprawcy - M. F. (1), który wszelkich działań dokonywał za pośrednictwem osób trzecich, w sposób stwarzający pozory legalności, a także z uwagi na fakt, iż akta śledztwa zawierają również szczegółowe informacje na temat sposobu w jaki K. N. (1) miał być uporczywie nękany przez oskarżonego M. F. (1);

a w konsekwencji powyższej błędnej oceny dowodów i oddalenia wniosku dowodowego:

2/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż:

a/ M. F. (1) i M. M. (1) dokonywali wobec oskarżonego czynności, które mieściły się w ich kompetencjach i były uzasadnione, wobec czego nie przekroczyli oni swoich uprawnień, podczas gdy w rzeczywistości podejmowali oni działania jedynie pozornie mające oparcie w przepisach, co jednak istotne uzasadnienie faktyczne tych działań i przesłanki, którymi się kierowali, tj. w szczególności fakt zatrudnienia oskarżonego przed 1990 r., jeszcze w ramach formacji Milicji Obywatelskiej, wskazują na fakt, iż przeniesienie oskarżyciela posiłkowego w dyspozycję Komendanta-Rektora, a następnie mianowanie go na niższe stanowisko służbowe nastąpiło z przekroczeniem uprawnień przy zastosowaniu pozaustawowych, dyskryminujących przesłanek będących podstawą tych decyzji;

b/ oskarżony M. F. (1) nie miał możliwości mianowania pokrzywdzonego na wakujące od dnia 01.07.2018 r. stanowisko równorzędne do zajmowanego przez pokrzywdzonego przed przeniesieniem go w dyspozycję Komendanta-Rektora, podczas gdy okres 12 miesięcy pozostawania w dyspozycji kończyłsię w przypadku pokrzywdzonego w dniu 30.06.2018 r., a oskarżony w momencie wydania rozkazu personalnego o mianowaniu na niższe stanowisko służbowe miał pełną wiedzę co do stanowiska wakującego od 01.07.2018 r., co oznaczało, że oskarżony miał możliwość mianowania pokrzywdzonego na stanowisko wakujące od dnia następnego, co skutkowałoby zachowaniem ciągłości służby w Policji;

c) K. N. (1), a także inni funkcjonariusze WSPoI rozpoczynający pracę jeszcze za czasów Milicji Obywatelskiej byli dobierani do rozmowy o odejściu na zaopatrzenie emerytalne według kryterium długoletniej służby nie zaś według kryterium służby w MO.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie, przy czym z uwagi na praktyczną tożsamość obu środków odwoławczych możliwe jest jednoczesne się do nich ustosunkowanie.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w środkach odwoławczych, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o braku zawinienia oskarżonych. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizują z ustaleniami Sądu I instancji. Z bardzo szczegółowego i wnikliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody uniewinniającego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Co istotne apelacje faktycznie nie wskazują na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w bardzo obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżących.

Odnosząc się do zarzutów skarżących dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. W szczególności obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kpk nie dowodzi to, że ustalenia w sprawie poczyniono głównie w oparciu o twierdzenia M. F. (1) i M. M. (1) przy jednoczesnym odrzuceniu tych zeznań pokrzywdzonych, w których obciążał ich o popełnienie zarzucanych mu czynów. Fakt czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dowody niekorzystne dla K. N. nie może oznaczać, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Tym bardziej wskazać należy, że ustalenia faktyczne winny być dokonane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Tym samym wobec przyznania dowodom korzystnym co do braku odpowiedzialności oskarżonych takiej cechy, to chybione są zarzuty, że w postępowaniu doszło do złamania zasady obiektywizmu. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną z art. 7 kpk gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie.

Sąd Rejonowy w pełni zasadnie przede wszystkim dał wiarę tym twierdzeniom oskarżonych, w których zaprzeczyli aby dopuścili się popełnienia czynów zabronionych na szkodę oskarżyciela subsydiarnego. M. F. między innymi wiarygodnie wyjaśnił, że po objęciu funkcji komendanta – rektora Wyższej Szkoły Policji w S. w ramach kompetencji ustawowych prowadził samodzielną politykę kadrową, w szczególności uwzględniał wyniki sprawozdania pokontrolnego Komendy Głównej Policji w sprawie niezadowalającego stanu dyscypliny oraz uchwały senatu uczelni zmieniającej dotychczasowe zasady naliczania obciążenia dydaktyków. I. D., Z. M. S. K. i A. P. w tym zakresie zgodnie podali, że oskarżony po objęciu funkcji komendanta – rektora dokonywał ruchów kadrowych, w tym pomiędzy jednostkami organizacyjnymi Wyższej Szkoły Policji, zastępował osoby zajmujące stanowiska funkcyjne innymi a także powierzał części wykładowców inne zadania, nie związane z dydaktyką. W tym zakresie odwołać się również należało do zeznań I. D., która potwierdziła podniesionej przez oskarżonego okoliczności polecenia przygotowania przez nią wykazu najbardziej doświadczonych funkcjonariuszy, co też uczyniła, kierując się kryterium stażu służby

Przy czym nie zasługiwała na podzielenie wersja oskarżonego, co do tego, że rozmowy przeprowadzane z funkcjonariuszami najstarszymi stażem w okresie od 27 do 29 maja 2017 r. były uzasadnione dążeniem do wzmocnienia działu dowodzenia zgodnie z wytycznymi zawartymi w sprawozdaniu pokontrolnym Komendy Głównej Policji. Zauważyć bowiem należy, że Sad I instancji trafnie wskazał, że M. P. (2), P. M., Z. C., A. Z., P. S., R. G., J. I., D. K., S. M. zaprzeczyli, iż otrzymali propozycje przejścia do działu dowodzenia w celu jego wzmocnienia, zaś oferta oskarżonego obejmowała skierowanie do służby w bliżej niesprecyzowanych komórkach innych niż dydaktyczne w przypadku niezłożenia przez nich raportu o odejście na zaopatrzenie emerytalne. Argumentacji oskarżonego przeczą także rozkazy personalne wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak na k.304. Również stanowisko oskarżonego uzasadniające przeniesienie wskazanych powyżej osób do innych niż dział dowodzenia komórek z uwagi na zbyt małą liczbę osób umożliwiających reorganizację pionu dyscypliny nie było przekonujące o ile weźmie się pod uwagę, że obsada kadrowa działu dowodzenia wynosiła 6 etatów, zaś przeniesienie 3 osób do dyspozycji komendanta umożliwiało zwiększenie zasoby kadrowego w tym zakresie o 50% zaś wbrew jego twierdzeniom wytyczne zawarte w sprawozdaniu pokontrolnym Komendy Głównej Policji nie dotyczyły zwiększenia stanu etatowego działu dowodzenia, lecz przestrzegania przez kadrę i słuchaczy obowiązującej dyscypliny w zakresie zakazu spożywania alkoholu na terenie Wyższej Szkoły Policji w S..

Jednakże sam fakt zakwestionowania przez Sąd Rejonowy części twierdzeń M. F. ( k. 304 odw.) nie pozwalał na uznania za wiarygodnych tych zeznań K. N., które miały świadczyć o wskazanych w subsydiarnym akcie oskarżeniu zawinieniu oskarżonych

Przede wszystkim chybione było zarzucanie przez pokrzywdzonego rzekomo bezprawnie wydanych wobec niego rozkazów personalnych z dnia 29 maja 2017 r. i z dnia 30 czerwca 2018 r. Wydanie tych rozkazów znajdowało swoje umocowanie w obowiązujących przepisach, w tym w treści art. 37a ustawy o Policji. Zasadnie w tym zakresie Sąd I instancji odwołał się do orzecznictwa sadów administracyjnych, sprowadzającego się do stanowiska, że wymieniony przepis nie wymaga, aby decyzja wydana na jego podstawie określała cel przeniesienia funkcjonariusza do dyspozycji przełożonego i określała okres przebywania w dyspozycji oraz, że w decyzji podejmowanej na podstawie art. 32 ust. 1 oraz art. 37a pkt 1 ustawy z 1990 r. o Policji, organ nie musi wskazywać, w jakim celu dokonywane jest zwolnienie z zajmowanego dotychczas stanowiska służbowego i przeniesienie do dyspozycji przełożonego. Podkreślenia przy tym wymaga, że przepisy prawa nie zobowiązywały przełożonego (tu oskarżonego) do informowania policjanta o celowości dokonywanych zmian kadrowych, strukturalnych i organizacyjnych w jednostce Policji, w tym o prowadzonej polityce kadrowej; przeniesienie funkcjonariusza do dyspozycji nie wymaga zgody policjanta i pozostaje w gestii właściwych przełożonych, co wynika z charakteru stosunków służbowych w Policji, cechujących się podporządkowaniem i hierarchicznością, przy czym przeniesienie do dyspozycji właściwego przełożonego samo w sobie nie pogarsza sytuacji finansowej policjanta, bowiem zachowuje on dotychczas należne uposażenie na podstawie art. 121 ust. 1 ustawy o Policji. Taka decyzja o przeniesieniu policjanta do dyspozycji opiera się w dużym stopniu na uznaniu przełożonego, na określonej, przyjętej koncepcji kierowania, a także na potrzebach interesów służbowych dla prawidłowego funkcjonowania całej jednostki organizacyjnej i także w zakresie kształtowania dyscypliny służbowej, której policjant musi się podporządkować. Zatem w kompetencjach M. F., w zależności od potrzeb, leżało kształtowanie warunków służby K. N.. Oskarżony miał prawo dokonywać oceny dalszej przydatności funkcjonariusza do służby i wobec uzasadnienia faktycznego, w ramach posiadanych kompetencji mógł skorzystać z uprawnienia o jakim mowa w art. 37a pkt 1 ustawy z 1990 r. o Policji nawet gdy wcześniej policjant właściwie wypełniał obowiązki służbowe i z tego tytułu był wyróżniany i odznaczany.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że zebrane dowody nie dostarczyły dostatecznych podstaw do przyjęcia, aby wydanie obu rozkazów personalnych stanowiło przemyślane działanie, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i miało na celu pozbawienie pokrzywdzonego stanowiska starszego wykładowcy, z powodu rozpoczęcia przez niego służby w strukturach Milicji Obywatelskie. Trafnie bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że:” pozbawiani dotychczasowych stanowisk w Wyższej Szkole Policji w S. po objęciu funkcji komendanta- rektora przez M. F. (1) byli nie tylko funkcjonariusze z przeszłością milicyjną, ruchy kadrowe podejmowane przez oskarżonego dotyczyły znacznie szerszego kręgu osób niż pokrzywdzony czy inni policjanci wskazani w wiadomości wysłanej pocztą elektroniczną przez J. T. (1) i mieściły się w ramach dyskrecjonalnej polityki kadrowej nowego komendanta – rektora, która mogła być i była oceniana krytycznie” – k.305 odw. Ponadto w dacie wydania rozkazu o przeniesieniu pokrzywdzonego do dyspozycji komendanta w istocie nie sposób było zasadnie przewidywać braku równorzędnych stanowisk w czasie podejmowania decyzji o jego zwolnieniu lub mianowaniu na inne stanowisko w okresie pozostawania w dyspozycji. Sąd I instancji po analizie wykazów awansów i wakatów aktualnych na dzień wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie mianowania na inne stanowisko i w dacie ostatecznego rozstrzygnięcia zasadnie stwierdził, że „stanowisko, na jakie mianowano K. N. (1) rozkazem z dnia 30 czerwca 2018 r., w największym stopniu odpowiadało zakresowi merytorycznych kompetencji i formalnej randze pokrzywdzonego, umożliwiając mu dalszą pracę dydaktyczną”.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że oskarżona M. M. w żadnym wypadku nie była odpowiedzialna za wydanie obu przedmiotowych rozkazów personalnych albowiem przed dniem 15 lutego 2018 r. nie była ona pracownikiem działu kadr, natomiast jej późniejsze działanie ograniczało się do wykonania czynności w postępowaniu administracyjnym; rozkaz o przeniesieniu pokrzywdzonego na inne stanowisko służbowe został wydany z upoważnienia oskarżonego przez jego zastępcę.

Za chybione należało uznać również zarzuty apelacji co do rzekomego po stronie pokrzywdzonego nękania go i szykanowania przez oskarżonych oraz kierowanie pod jego adresem gróźb, które to miały przybrać postać zaproponowania znacznie niższego stanowiska bądź skierowania przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, przy czym oskarżona M. D.-Misio miał to czynić w trakcie rozmów w dniach 29 maja oraz 7 czerwca 2018r. Oskarżony stanowczo zaprzeczył aby takie zachowania podejmował i między innymi wskazał, że poza krótkotrwałym spotkaniem po powrocie ze zwolnienia lekarskiego nie miał innej styczności z pokrzywdzonym. Także oskarżona zanegowała takie praktyki zaś wersji pokrzywdzonego w tym zakresie nie potwierdziły ani zeznania zajmujących z nim pomieszczenie służbowe M. S. ani bilingi połączeń telefonicznych wykonywanych z numeru służbowego oskarżonej na numer pokrzywdzonego. Co istotne, przecież K. N. zaoferowano stanowisko wykładowcy w niższej o jedną pozycję grupie zaszeregowania, umożliwiającą mu dalszą pracę dydaktyczną ze zbliżonym do poprzedniego zakresem czynności, i to po wydaniu orzeczenia dyscyplinarnego o ukaraniu ostrzeżeniem o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, w postępowaniu wszczętym przed objęciem stanowisk przez oboje oskarżonych

Zauważyć należy również i to, że podnoszonym przez pokrzywdzonego okoliczności o rzekomym poddawania go naciskom, napiętnowania, traktowania przez innych pracowników z rezerwą, nie potwierdzili M. P. (2), A. Z., J. K. (1), A. B. (1). Natomiast co do twierdzeń D. H. (1) o „szykanach” wobec pokrzywdzonego poprzez wielokrotne wzywanie do komendanta i zmuszanie do oczekiwania pod jego gabinetem, to wobec zgodnego twierdzenia stron o ich jednorazowej osobistej styczności takie zeznanie nie mogły być podstawa dla wiarygodnych ustaleń. Wreszcie odnośnie twierdzeniom pokrzywdzonego co do bezprawnego i celowego odmawiania mu premii i nagród, udzielenia urlopu okolicznościowego, obniżenia dodatku służbowego, przydzielenia pomieszczenia służbowego o znacznie niższym standardzie niż uprzednio, trafnie Sąd Rejonowy zauważył, że obniżenie dodatku służbowego stanowiło konsekwencję prawomocnego ukarania karą dyscyplinarną, co stanowiło także przesłankę uniemożliwiającą otrzymanie nagrody, przy czym oskarżona jako kierownik działu kadr nie była w żadnym wypadku odpowiedzialna za udzielanie urlopów okolicznościowych ani za przydział pomieszczeń służbowych.

W sprawie trafnie ustalono, że to J. T. (1) jako dyrektor Instytutu Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego Wydziału Bezpieczeństwa Publicznego sporządził zapytania o pracowników zatrudnionych w tej komórce dydaktycznej, określonych słowem „milicjanci”, ich stażu służbowego, wykładanych przedmiotów, zrealizowanego i pozostałego do zrealizowania pensum. Zapytanie to dotyczyło Z. C., P. M., R. G. oraz K. N. (1), przy czym żaden ze świadków, w tym także i pokrzywdzony, nie wskazał, aby informacje te były żądane i gromadzone na polecenie komendanta – rektora bądź działu kadr; nie wynikało to także z samej treści wiadomości i wykazu adresatów.

Słusznie Sąd I instancji zauważył, że z zeznań świadków wymienionych jak na k. 301 odw oraz dokumentów w postaci raportów i rozkazów wynikają okoliczności co do przebiegu spotkań funkcjonariuszy z M. F. (1), w tym w zakresie składanych im propozycji, przedstawianych alternatyw oraz dalszych decyzji podejmowanych wobec tych osób. Wskazani świadkowie spójnie i zgodnie zeznali, iż po wyrażeniu pozytywnej oceny ich dotychczasowej pracy oskarżony oświadczył im, że „nie jest możliwe ich dalsze zatrudnienie w pionie dydaktycznym, zapewniał o podwyższeniu dodatku służbowego zgodnie z uprzednią praktyką w przypadku złożenia przez rozmówcę oświadczenia o odejściu na emeryturę, w przeciwnym przypadku dalsza służba miała być pełniona w innych jednostkach, nie związanych z dydaktyką i mogła się wiązać z obniżeniem grupy zaszeregowania” a zarazem zgodnie podali o braku konkretnych propozycji przeniesienia poza pion dydaktyczny, w tym do działu dowodzenia oraz zaprzeczyli, aby byli zachęcani do pozostania w służbie, jednakże bez powoływania się na rozpoczęcie służby w strukturach Milicji Obywatelskiej. Sąd Rejonowy na uwadze miał również, iż zeznania J. K. (1), K. Ł., A. B. (1), K. W., M. M. (4), D. H. (1) wskazywały na konflikt pomiędzy oskarżonym a częścią kadry kierowniczej WSPol oraz dydaktycznej, przy czym nie były to osoby uprzednio pełniące służbę w Milicji Obywatelskiej. Podkreślenia jednakże wymaga to, że w istocie spowodowany był on oporem wobec ocenianych negatywnie działań pochodzącego spoza środowiska akademickiego Wyższej Szkoły Policji w S. oskarżonego. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w tym zakresie wskazano również, że przesłuchani świadkowie, w tym i pokrzywdzony, że wśród członków kadry WSPol panowało przekonanie „o realizacji przez oskarżonego wytycznych aktualnego kierownica resortu spraw wewnętrznych i administracji, płynących z przekazów medialnych, a wyrażających się w lapidarnym haśle o „Święcie Policji bez Milicji””.

W świetle faktycznie zgodnych relacji oskarżonego i pokrzywdzonego nie budził wątpliwości fakt wydania rozkazu personalnego o przeniesieniu pokrzywdzonego do dyspozycji komendanta i formie jego doręczenia przebywającemu na zwolnieniu lekarskim oskarżycielowi posiłkowemu, który co istotne go niezaskarżył. Udowodnione również zostało, że po powrocie ze zwolnienia lekarskiego, zawieszone wobec K. N. postępowanie dyscyplinarne, zostało podjęte i zakończyło się prawomocnym orzeczeniem stwierdzającym winę pokrzywdzonego i wymierzającym mu drugą co do surowości spośród katalogu kar dyscyplinarnych.

W zakresie wyjaśnień M. M. (1), trafnie zauważono, że w dacie wszczęcia postępowania administracyjnego, tj. 7 czerwca 2018r. nie było wakatów na stanowisku starszego wykładowcy z 9 grupą zaszeregowania i powyższego dowodził wykaz wakatów i wykaz awansów na wyższe stanowiska służbowe w okresie poprzedzającym wydanie rozkazu personalnego o przeniesieniu pokrzywdzonego na stanowisko wykładowcy z 8 grupą zaszeregowania jak również i to, że nie podzielono jej wyjaśnień co do tego, że wprawdzie zamieszczono ogłoszenie o konkursie na stanowisko starszego wykładowcy przed upływem okresu pozostawania przez K. N. (1) w dyspozycji to jednakże nie miał on charakteru otwartego oraz, że on dotyczył zatrudnienia osoby mającej prowadzić zajęcia z zakresu cyberbezpieczeństwa, odbiegającego od kompetencji pokrzywdzonego zajmującego się przez okres wielu lat problematyką związaną z ruchem drogowym. W tym zakresie prawidłowo również wskazano, że „wobec porozumienia pomiędzy Komendantem Głównym Policji a Komendantem Służby Ochrony Państwa o przejściu do tejże formacji dotychczasowego funkcjonariusza WSPol R. C. z datą 1 lipca 2018 r., a zatem po upływie okresu pozostawania pokrzywdzonego w dyspozycji przełożonego umożliwiającego jego mianowanie na inne stanowisko służbowe, przy czym zwalniany przez R. C. etat eksperta odpowiadał wprawdzie dotychczasowej, 9 grupie zaszeregowania pokrzywdzonego, jednakże wiązał się z zatrudnieniem w komórce innej niż dydaktyczna”- k.303.

Nie budzi także zastrzeżeń dokonana przez Sąd I instancji ocena wyjaśnień oskarżonych w zakresie procedury korzystania z urlopu okolicznościowego oraz zasad przyznawania nagród i premii obowiązujących w Wyższej Szkole Policji w S.. Oskarżona wiarygodnie, z uwzględnieniem kart urlopowych podała, że urlop udzielany „był przez bezpośredniego przełożonego, w ważnych sprawach życiowych, z zachowaniem zasady pierwszeństwa odbioru nadgodzin i wykorzystania urlopu wypoczynkowego” a potwierdzeniem jej wyjaśnień były zeznania I. D., J. K. i A. B.. Zresztą sam pokrzywdzony zarzucając oskarżonej bezpodstawną odmowę udzielenia urlopu okolicznościowego podniósł, iż użyła ona argumentu ważnego powodu, dla którego może on zostać udzielony. Wobec zeznań wymienionych świadków oraz relacji J. T. i S. K. nie mogły być zakwestionowane twierdzenia M. F. co do kryteriów przyznawania nagród i premii. Wskazane osoby zgodnie podały, że toczące się lub zakończone postępowanie dyscyplinarne jest negatywną przesłanką przyznania nagrody a przyznanie samej nagrody uzależnione jest od wniosku bezpośredniego przedłożonego uzasadniającego udzielenie tego rodzaju gratyfikacji swojemu podwładnemu. Ponadto nie budzi żadnych wątpliwości, że w lipcu 2018r. K. N. (1) miał status osoby ukaranej karą dyscyplinarną a jego przełożony nie składał wniosku o przyznanie mu nagrody i w tym zakresie trafnie zauważono, że od 14 lutego 2017 r. do 12 lutego 2018 r. pokrzywdzony był nieobecny w pracy, zaś w okresie bezpośrednio poprzedzającym opracowanie zasad podziału środków finansowych pracował na nowym stanowisku od zaledwie czterech miesięcy.

Mimo zarzutów skarżących oraz stanowiska pokrzywdzonego nie budzą zastrzeżeń ustalenia faktyczne co do stanu przydzielonego mu w lipcu 2018 r. pomieszczenia służbowego oraz zasad przydziału takich pomieszczeń. Tak oskarżeni a nawet skonfliktowany z M. F. A. B. (1), zgodnie podali, iż przydzielenie konkretnego pomieszczenia służbowego pozostawało w gestii kierownika danej komórki organizacyjnej ( w WSPol była to kompetencja kwestora uczelni), i co istotne nie zajmował się tym bezpośrednio komendant – rektor; w tym zakresie kompetencji nie posiadał także dział kadr a za stan pomieszczenia odpowiedzialne były natomiast służby logistyczne a nie oskarżeni.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec prawidłowych ustaleń Sądu I instancji nie uznano za zasadności wniosków skarżących o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie (...) jako prawidłowy utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie oskarżonego M. F. za Sądem I instancji stwierdzić należy, że wydanie rozkazu personalnego z dnia 29 maja 2017 r. o przeniesieniu K. N. (1) do dyspozycji komendanta mieściło się w ramach jego kompetencji, który jako przełożony pokrzywdzonego był uprawniony do kształtowania polityki kadrowej w celu optymalnego wykorzystania zasobów ludzkich i zapewnienia realizacji zadań ustawowych Policji a taka czynność miała umocowanie w oparciu o treść art. 37a ustawy z dnia 06 kwietnia 1990.r. o Policji. Co przy tym istotne, przeniesienie nastąpiło na wniosek przełożonego pokrzywdzonego, powołującego się na jego długotrwałą nieobecność w związku ze zwolnieniem lekarskim a w konsekwencji decyzja ta nie była arbitralna czy też dowolna oraz nie była podjęta przy użyciu niedozwolonych kryteriów. Ponadto podstawę dla wydania rozkazu personalnego z dnia 30 czerwca 2018 r. stanowił przepis art. 38 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 r. o Policji, który umożliwiał przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe w przypadku likwidacji zajmowanego stanowiska służbowego lub innych przyczyn uzasadnionych potrzebami organizacyjnymi, w przypadku braku możliwości mianowania go na stanowisko równorzędne. Trafnie bowiem ustalono, że „pomiędzy datą wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie mianowania pokrzywdzonego na inne stanowisko służbowe po okresie pozostawania w dyspozycji komendanta a ostatnim dniem dwunastomiesięcznego okresu pozostawania wymienionego w dyspozycji, po upływie którego możliwe było jedynie jego zwolnienie ze służby, w Wyższej Szkole Policji w S. brak było stanowisk równorzędnych odpowiadających kompetencjom i grupie zaszeregowania K. N. (1), zaproponowano mu objęcie stanowiska niższego o jeden stopień i jedną grupę zaszeregowania, na co pokrzywdzony wyraził zgodę (vide k. 1215)”.

Apelacje nie pozwoliły również na przyjęcie, że powodem wydania wobec K. N. (1) przedmiotowych rozkazów personalnych było rozpoczęcie przez niego służby w strukturach Milicji Obywatelskiej. Nie ma bowiem podstaw do przyjęcia aby wiadomość wysłana pocztą elektroniczną kilkanaście dni po objęciu przez M. F. (1) funkcji komendanta rektora WSPOl w S., dotycząca gromadzenia danych na temat osób „z milicyjną przeszłością”, nastąpiła na jego polecenie bądź zarządzenie.

Wreszcie obniżenie dodatku służbowego oraz nieprzyznanie nagrody stanowiły konsekwencję prawomocnego ukarania K. N. (1) karą dyscyplinarną w postępowaniu wszczętym przed objęciem przez oskarżonego funkcji komendanta – rektora,

W konsekwencji w pełni prawidłowo Sad rejonowy ustalili i przyjął, że zachowania M. F. (1) wobec K. N. (1) mieściły się w granicach prawa oraz kompetencji kształtowania polityki kadrowej w podległej mu jednostce Policji w sposób autonomiczny. Tym samym nie wyczerpały one znamion przestępstwa przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków z art. 231 § 1 kk a oskarżony w stosunku do pokrzywdzonego nie wywierał nacisków oraz nacisków oraz nie stosował szykan i gróźb. Wymienieni mieli ze sobą styczność tylko jeden raz (jednorazowe, krótkie spotkaniem w dniu 12 lutego 2018 r,). Zatem decyzje personalne oskarżonego, choć niezgodne z oczekiwaniami pokrzywdzonego w żadnym wypadku nie stanowiły formy jego szykanowania bądź nękania, nacechowanego uporczywością bądź złośliwością, wyczerpującą znamiona czynów z art. 191 § 1 kk albo art. 190a § 1 kk

W zakresie oskarżonej M. M. przede wszystkim zasadnie Sąd I instancji wskazał, że objęcie przez nią stanowiska kierownika działu kadr Wyższej Szkoły Policji w S. nastąpiło w dniu 15 lutego 2018 r., co czynie bezprzedmiotowym rozpatrywanie kwestii jej odpowiedzialności w okresie od 30 czerwca 2017 r. do 14 lutego 2018 r. Ponadto organem uprawnionym do wydania rozkazu o przeniesieniu K. N. (1) na niższe stanowisko służbowe i niezaproponowania mu stanowiska równorzędnego był komendant – rektor lub działający z jego upoważnienia zastępca, zaś działania oskarżonej ograniczały się do przewidzianych ustawowo czynności postępowania administracyjnego w przedmiocie mianowania na inne stanowisko służbowe. Także poza zakresem jej obowiązków pozostawała kwestia przydziału pomieszczeń służbowych, która to należała do kierownika danej jednostki i kanclerza uczelni, zaś o udzielaniu urlopu decydował bezpośredni przełożony a oskarżona jako kierownik działu kadr nie miała również żadnego wpływu na udzielenie bądź odmowę przyznania nagrody, jak też obniżenie dodatku służbowego Tym samym M. M. nie dopuściła się zarzucanych jej opisanych zachowań ani ich nie inspirowała. Zatem trafnie ustalono i przyjęto, że brak było podstaw do przypisania oskarżonej wywierania na K. N. (1) nacisków i stosowania wobec niego gróźb w celu doprowadzenia do zwolnienia wymienionego ze służby; „opisanych przez pokrzywdzonego rozmów z 29 maja i 07 czerwca 2018 r., zeznań oskarżyciela posiłkowego nie potwierdził żaden z przesłuchanych w sprawie świadków, w tym zajmująca z nim pomieszczenie służbowe M. S.; natomiast podniesiona przez oskarżonego okoliczność kontaktowania się oskarżonej telefonicznie na jego telefon służbowy w dniu 4 czerwca 2018 r. została podważona wynikami analizy połączeń.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

zasądzno od oskarżyciela subsydiarnego K. N. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postepowanie odwoławcze, w tym kwotę 100 (sto) zł tytułem opłaty za II instancję oraz na rzecz oskarżonego M. F. (1) kwotę 2500 (dwa tysiące pięćset) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie obrońcy w instancji odwoławczej.

7.  PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego K. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego K. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie(...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana