Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Monika Rosłan - Karasińska

Protokolant: sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2021 r. w Warszawie

sprawy G. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania G. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 14 października 2016 r. znak: (...)

z dnia 14 marca 2019 r. znak: (...)

1.  odrzuca częściowo odwołania od zaskarżonych decyzji w zakresie rozstrzygniętym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt III AUa 274/09;

2.  w pozostałym zakresie oddala odwołania;

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie na rzecz pełnomocnika z urzędu odwołującej się G. Z. – adw. P. W. prowadzącego (...) w W. łącznie kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści) powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie odwołującej się z urzędu.

SSO Monika Rosłan - Karasińska

Sygn. akt VII U 2627/19

UZASADNIENIE

G. Z. w dniu 23 listopada 2016r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 października 2016 r. znak: (...) zaskarżając ją w całości.

W uzasadnieniu odwołująca wskazała, że od 15 października 1981 r. pracowała w Kawiarni (...) (...) przy ul. (...) w W.. Od 1 lutego 1983 r. do maja 1986 r. pracowała u R. Z.. Od 10 lipca 1986 r. do czerwca 1994 r. pracowała u S. G.. Ponadto ubezpieczona wskazała, że pracowała w Kwiaciarni u J. S. (odwołanie, k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zakresie jakim roszczenie zostało już rozstrzygnięte wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 czerwca 2009 r. sygn. akt AUa 274/09 oraz oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w pozostałym zakresie.

Organ rentowy podkreślił, że decyzją z dnia 14 października 2016 r. odmówił G. Z. prawa do emerytury i podkreślił, że kwestia zatrudnienia w kawiarni (...) (...) oraz w Wideo (...) była przedmiotem rozpoznania przez Sąd Apelacyjny w Warszawie. W odwołaniu ubezpieczona zgłosiła również nowe żądanie dotyczące zaliczenia do okresów składkowych okresu zatrudnienia w kwiaciarni inż. K. Ł. (1) z domu S. i opieki nad ojcem J. S. w latach 1991-1994, na podstawie złożonego do akt oświadczenia. W ocenie organu rentowego załączone do akt oświadczenie nie zawiera konkretnych dat tego zatrudnienia, ani czy było ono wykonywane w sposób ciągły. Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego nie ustalił, aby odwołująca została zgłoszona do ubezpieczenia społecznego przez K. Ł. (2). W kolejnej decyzji z dnia 14 marca 2019 r. organ rentowy odmówił prawa do emerytury z uwagi na fakt, że odwołująca nie spełniła warunku co najmniej 15 lat okresów składkowych, nie składkowych i uzupełniających. W ocenie organu rentowego ubezpieczona udowodniła jedynie 10 lat, 10 miesięcy i 24 dni stażu (odpowiedź na odwołanie, k. 6-6v. a.s.).

W dniu 26 kwietnia 2019 r. G. Z. złożyła także odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 marca 2019 r. znak: (...). Odwołująca ponownie wskazała, że w latach 1991-1994 opiekowała się J. S. i za ten okres powinny zostać odprowadzone składki przez jego córkę K. Ł. (2) i okres ten powinien mieć wpływ na przyznanie jej emerytury (odwołanie, k. 2 akt VII U 2628/19).

W odpowiedzi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zakresie jakim roszczenie zostało już rozstrzygnięte wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 czerwca 2009 r. sygn. akt AUa 274/09 oraz oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w pozostałym zakresie (odpowiedź na odwołanie, k. 3 akt VII U 2628/19).

Zarządzeniem z dnia 6 czerwca 2019 r. Sąd na podstawie art. 219 k.p.c. połączył sprawę VII U 2628/19 ze sprawą VII U 2627/19 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (zarządzenie, k. 5 akt VII U 2628/19).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. Z., ur. (...) w okresie od 10 października 1979 r. do 31 lipca 1981 r. była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia w (...) (pismo z 22 października 2004 r. – nienumerowane karty a.r.).

W okresie od 10 lipca 1986 r. do 15 stycznia 1990 r., od 20 lipca 1990 r. do 15 grudnia 1990 r., od 1 czerwca 1993 r. do 1 kwietnia 1994 r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu z tytułu zatrudnienia w (...) (...) ul. (...) w W. (pismo z 26 października 2004 r. – nienumerowane karty a.r.).

W latach 1991-1994 wykonywała pracę jako bukieciarka w Kwiaciarni inż. K. Ł. (1) z domu S. przy ul. (...) w W. i opiekowała się ojcem K. J. S. (oświadczenie z 29 grudnia 2007r., k. 5 a.s., pismo z 22 października 2004 r. – nienumerowane karty a.r.).

Decyzją z dnia 22 kwietnia 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił G. Z. prawa do emerytury wobec niespełnienia warunku posiadania wymaganego stażu pracy, organ rentowy uznał staż pracy ubezpieczonej w wymiarze 10 lat, 10 miesięcy i 24 dni. G. Z. odwołała się od ww. decyzji wnosząc o zaliczenie do stażu pracy okresów zatrudnienia w Klubie Sportowym (...) w W. przy ul. (...) w okresie od 1 lutego 1983 r. do końca maja 1986 r. oraz okresu zatrudnienia od 15 października 1981 r. w (...), a także od 10 lipca 1986 r. u S. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...). Wyrokiem z dnia 23 września 2008 r. sygn. akt VII U 13/05 Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie G. Z.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt III AUa 274/09 Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie Wydział III oddalił apelację G. Z. od ww. wyroku Sądu Okręgowego (wyrok z uzasadnieniem, k. 41 – 48 tom II a.r.).

W dniu 7 października 2016 r. G. Z. złożyła w ZUS wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 14 października 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił G. Z. prawa do emerytury wobec niespełnienia warunku posiadania wymaganego stażu pracy, organ rentowy uznał staż pracy ubezpieczonej w wymiarze 10 lat, 10 miesięcy i 24 dni (wniosek z 7 października 2016 r., k. 1-6 tom III a.r., decyzja ZUS z 14 października 2016 r., k. 11 tom III a.r.).

W dniu 11 marca 2019 r. odwołująca złożyła w ZUS kolejny wniosek o emeryturę wraz z informacją o rozliczeniu konta płatnika składek dotyczące zatrudnienia w (...) (...) oraz w (...) (wniosek z załącznikami – nienumerowane karty a.r.).

W dniu 14 marca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję znak: (...) na mocy której odmówił G. Z. prawa do emerytury z uwagi na brak udowodnionej wymaganej przepisem art. 27 ustawy emerytalnej, alternatywnie przepisem art. 28 ustawy emerytalnej minimalnej liczby lat okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy wskazał, że na podstawie przedłożonych przez odwołującą dokumentów ustalił, że jej ogólny staż pracy wynosi 10 lat, 11 miesięcy i 24 dni. (decyzja ZUS z 14 marca 2019 r., k. 40 – nienumerowane karty a.r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach rentowych, a także w oparciu o treść zeznań ubezpieczonej G. Z.. W przypadku spornego okresu pracy w latach 1991 – 1994 u J. S., Sąd z uwagi na brak danych dotyczących rozpoczęcia i zakończenia pracy, rodzaju zawartej umowy, czasu pracy nie był w stanie potwierdzić tych okresów. Ponadto akta sprawy nie zawierały żadnych innych dokumentów mogących potwierdzić faktyczne zatrudnienie odwołującej u ww. pracodawcy, zwłaszcza w kontekście możliwości ustalenia spornego okresu składkowego. Sąd nie oparł się na zeznaniach G. Z., która w odniesieniu ww. okresu zatrudnienia nie dysponowała informacjami dotyczącymi dokładnych okresów rozpoczęcia i zakończenia pracy, a także warunków zatrudnienia oraz rodzaju zawieranych umów. Zeznania ubezpieczonej były skoncentrowane na okresach zatrudnienia, które były już przedmiotem innego postępowania, a także dotyczyły głównie obowiązków jakie ubezpieczona miała wykonywać w trakcie pracy w kwiaciarni jako bukieciarka. Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego nie oparł się również na zeznaniach świadków D. Z., B. W. (1), B. W. (2), bowiem z ich zeznań nie wynika, aby świadkowie mieli jakąkolwiek wiedzę na temat szczegółów zatrudnienia ubezpieczonej, ponieważ nie pracowały z nią w spornym okresie, jak również nie były pracownikami ww. pracodawcy. Sąd miał przy tym na uwadze, że każdy z ww. świadków była sąsiadką ubezpieczonej, a wszelkie informacje, które posiadały w zakresie jej zatrudnienia w kwiaciarni były informacjami przekazanymi im przez ubezpieczoną G. Z.. W związku z powyższym, a także w związku z brakiem jakiejkolwiek innej dokumentacji dotyczącej zatrudnienia odwołującej w spornym okresie Sąd uznał, że niewystarczającym jest w tym zakresie oparcie się na jedynym dokumencie w postaci oświadczenia K. Ł. (1) z domu S. z 29 grudnia 2007r .(k. 5 a.s.), które nie zawiera podstawowych informacji dotyczących zatrudnienia, poza oznaczeniem lat 1991-1994, kiedy to ubezpieczona miała opiekować się jej ojcem J. S..

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania G. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 14 października 2016 r. i 14 marca 2019 r. podlegały częściowemu odrzuceniu.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c., Sąd odrzuci pozew (odwołanie), jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna. Przy stosowaniu tego przepisu należy mieć na uwadze, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych odwołanie pełni odpowiednio funkcję pozwu. Natomiast, art. 476 § 2 k.p.c. stanowi, że przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych (…). Mając na uwadze powyższe, w tej kategorii spraw, niezbędnym warunkiem, otwierającym drogę sądową w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest wydanie decyzji przez organ rentowy, a następnie jej zaskarżenie przez odwołującego.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołująca pismem z dnia 23 listopada 2016r. wskazała, że odwołuje się od decyzji organu rentowego z dnia 14 października 2016 r. i 14 marca 2019 r. w zakresie nie uwzględnienia do okresów składkowych okresów zatrudnienia w Kawiarni (...) (...) przy ul. (...) w W. w bliżej nie określonym czasie, a także okresu od 10 lipca 1986 r. do czerwca 1994 r. z tytułu zatrudnienia u S. G.. Sąd Okręgowy analizował dokumentację zawartą w aktach rentowych G. Z. i stwierdził, że wyrokiem z dnia 23 września 2008 r. sygn. akt VII U 13/05 Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie G. Z. od decyzji organu rentowego z 22 kwietnia 2005 r. Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt III AUa 274/09 Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie Wydział III oddalił apelację G. Z. od ww. wyroku Sądu Okręgowego. Przedmiotem rozpoznania sprawy sygn. akt VII U 13/05 było zaliczenie do stażu pracy G. Z. okresów jej zatrudnienia w Klubie (...) oraz w (...) S. G.. Z powyższego wynika zatem, że przedmiotem roszczeń odwołującej są żądania, które były już przedmiotem postępowania i są kolejnym odwołaniem w tej samej sprawie, która została już prawomocnie zakończona. Sąd Okręgowy zważył, że złożone przez G. Z. odwołanie, jest o to samo roszczenie i pomiędzy tymi samymi stronami, a sprawa została już prawomocnie osądzona.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania odwołań w pozostałym zakresie Sąd zważył, odwołania G. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 14 października 2016 r. i 14 marca 2019 r. okazały się niezasadne i z tej przyczyny podlegały oddaleniu.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy G. Z. spełnia przesłanki uzyskania prawa do emerytury. Organ rentowy w uzasadnieniu skarżonej decyzji stanął na stanowisku, zgodnie z którym odwołująca nie wykazała wymaganego przepisami ustawy emerytalnej okresu składkowego i nieskładkowego uprawniającego do uzyskania prawa do świadczenia emerytalnego. Stanowisko to zostało zakwestionowane przez odwołującą, która w treści odwołania wskazała okresy, wobec których istnieją podstawy do zaliczenia ich przy ustaleniu prawa do świadczenia emerytalnego.

Odwołująca urodziła się w dniu (...) w dacie złożenia wniosku o emeryturę ukończyła więc 60 lat dlatego dla przyznania emerytury powinna była wykazać spełnienie przesłanek określonych w art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 291).

Zgodnie z art. 27 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym przed
dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1.  osiągnęli wymagany wiek emerytalny – wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

2.  mają wymagany okres składkowy i nieskładkowy – wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Z kolei przepis art. 28 ustawy emerytalnej przewiduje, iż urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli okresy składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 pkt. 2 ustawy emerytalnej, przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1.  osiągnęli wymagany wiek emerytalny – wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

2.  mają wymagany okres składkowy i nieskładkowy – wynoszący co najmniej 15 lat dla kobiet i 20 lat dla mężczyzn.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości osiągnięcie przez G. Z. wymaganego wieku emerytalnego. Jako osoba urodzona w dniu (...) wiek emerytalny osiągnęła w dniu 4 kwietnia 2010 roku. Kwestią sporną pozostaje posiadanie przez nią wymaganej przepisem art. 27 ustawy emerytalnej, alternatywnie przepisem art. 28 ustawy emerytalnej minimalnej liczby lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Spornym okresem zatrudnienia w niniejszej sprawie był okres od 1 stycznia 1991r. do 31 grudnia 1994r., w którym ubezpieczona miała pracować jako opiekunka J. S. ojca inż. K. Ł. (1) z domu S. prowadzącej Kwiaciarnię. Sąd zważył, że okres zatrudnienia ubezpieczonej od 10 października 1979 r. do 31 lipca 1981 r. w (...) został uwzględniony przez organ rentowy i nie był to okres kwestionowany, jako składkowy przy ustalaniu stażu pracy do emerytury.

Zgodnie z utrwalonym i zachowującym dalszą aktualność stanowiskiem orzecznictwa (odnoszącym się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści Rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Z kolei w świetle art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność z jego wynik (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności nie obliguje sądu do bezwzględnego poszukiwania prawdy obiektywnej. Ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa, co do zasady, na stronach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 maja 2008 r. ACa 175/08). Przepis art. 232 k.p.c. stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przenosząc tą regułę na grunt niniejszej sprawy należy przyjąć, że jeśli strona odwołująca się od decyzji organu rentowego, w której organ na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał ustaleń niekorzystnych dla odwołującego, zaprzecza twierdzeniom wyrażonym przez ten organ w skarżonej decyzji, to powinna w postępowaniu przed sądem odwoławczym nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń dotyczących podleganiu ubezpieczeniom społecznym, lecz także wskazać okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których byłoby możliwe wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych ze stanowiskiem strony odwołującej. Skoro więc odwołujący kwestionował zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie ustalenia ogólnego stażu pracy na potrzeby ustalenia prawa do emerytury i twierdził, że organ rentowy winien był zaliczyć wskazane w treści odwołania okresy zatrudnienia, to na nim spoczywał ciężar udowodnienia, że w tych okresach faktycznie był zatrudniony w ramach umowy o pracę, bądź innej umowy warunkującej powstanie obowiązku ubezpieczeniowego.

Wobec powyższego konieczne było poczynienie rozważań w zakresie ustalenia, czy wskazany wyżej sporny okres podlegający zaliczeniu do stażu pracy przy ustalaniu prawa do emerytury został przez odwołującą udowodniony i w związku tym powinien zostać uwzględniony przy ustaleniu prawa do świadczenia.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie było podstaw do uznania zatrudnienia odwołującej od 1 stycznia 1991r. do 31 grudnia 1994r. jako opiekunka J. S. ojca inż. K. Ł. (1) z domu S. prowadzącej Kwiaciarnię. Brak w aktach sprawy dokumentów pozwalających ustalić, czy odwołująca faktycznie była zatrudniona w ww. okresie, jakie otrzymywała wynagrodzenie czy też okres zatrudnienia oraz rodzaj umowy jaka łączyła ją z danym pracodawcą. Jedyna wzmianka o potencjalnym zatrudnieniu odwołującej w powyższym zakładzie pracy, oprócz oświadczeń odwołującej w tym zakresie, znajduje się oświadczeniu K. Ł. (1) z domu S. z 29 grudnia 2007 r. W przedmiotowym oświadczeniu K. Ł. (1) z domu S. wskazała, że G. Z. pracowała w kwiaciarni jako bukieciarka i opiekowała się jej ojcem, jedyny okres jaki został wskazany w oświadczeniu to lata 1991-1994. Brak jest daty rozpoczęcia pracy i zakończenia pracy, rodzaju umowy łączącej strony, wymiaru czasu pracy. Niemożność ustalenia informacji takich jak rozpoczęcie i zakończenie zatrudnienia skutkuje niemożliwością obliczenia stażu pracy za okres zatrudnienia odwołującej w powyższym zakładzie pracy, wobec czego decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o nieuwzględnieniu zatrudnienia odwołującej w latach 1991-1994 jako opiekunka przy ustalaniu prawa do emerytury była prawidłowa. Wobec tego Sąd uznał, że okres składkowy odwołującej, przy wymiarze ustalonym w decyzji organu rentowego z dnia 14 października 2016 r. i 14 marca 2019 r., wynosi 10 lat, 11 miesięcy i 24 dni.

Tym samym, niniejsze postępowanie wykazało, że ubezpieczona G. Z. nie spełnia naczelnej przesłanki warunkującej prawo do emerytury, bowiem nie posiada co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych w przypadku ubiegania się o emeryturę na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej, ani co najmniej 15 lat okresów składkowych i nieskładkowych w przypadku ubiegania się o emeryturę na podstawie art. 28 ustawy emerytalnej, co przesądziło o niezasadności wniesionego przez nią odwołania od skarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając na względzie przedstawione wyżej okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 14 października 2016 r. i 14 marca 2019 r., nie znajdując podstaw do ich uwzględnienia, o czym orzekł w pkt 2 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł w pkt 3 wyroku na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z § 15 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019r. poz. 18) biorąc pod uwagę nakład pracy pełnomocnika i charakter sprawy. Przyznana kwota została podwyższona o należną stawkę podatku VAT.