Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 grudnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy rozpoznając sprawę z powództwa (...) we W. przeciwko (...) w B. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12 542,71 zł wraz z odsetkami oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 10 kwietnia 2019 r. należący do poszkodowanego (...), a użytkowany przez (...) pojazd marki V. o nr rej. (...), został uszkodzony w wyniku kolizji spowodowanej przez kierowcę ubezpieczonego w (...) S.A. w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

Leasingobiorca zgłosił szkodę ubezpieczycielowi który poinformował go o akceptowanych stawkach czynszu najmu. Pozwany wykorzystywał uszkodzony pojazd do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tymże dniu 10 kwietnia 2019 r. leasingobiorca zawarł z (...) w B. umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) o nr rej. (...) po stawce czynszu 209,00 zł brutto za dobę.

Pomiędzy ww. podmiotami doszło również do zawarcia umowy cesji. Z postawień tego kontraktu wynikało, że cedent przelał na cesjonariusza wszelkie prawa do odszkodowania przysługującego mu od sprawcy szkody, posiadacza pojazdu, którym poruszał się sprawca oraz od zakładu ubezpieczeń, który udzielał w dniu szkody ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia w związku z zawarta umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych/zakładu ubezpieczeń, z którym cedent zawarł umowę autocasco. Wierzytelność ta w szczególności obejmowała: koszty holowania, parkowania, zabezpieczenia pojazdu, naprawy zgodnie ze zleceniem, a także najmu pojazdu zastępczego zgodnie z umową. Ustalono że, gdyby do naprawy nie doszło, cedent przelewał na cesjonariusza wskazaną wierzytelność powierniczo, zlecając mu dochodzenie należnego odszkodowania i rozliczenia go z cedentem. W przypadku braku potwierdzenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń w całości lub w części w toku postępowania likwidacyjnego, jak również w razie braku zasądzenia lub częściowego zasądzenia w toku postępowania sądowego przeciwko zakładowi ubezpieczeń odszkodowania niepokrywającego w pełni kosztów naprawy pojazdu, kosztów najmu pojazdu zastępczego bądź innych wierzytelności wskazanych w umowie, cedent zobowiązał się do natychmiastowego pokrycia całkowitych kosztów naprawy pojazdu, najmu pojazdu zastępczego, kosztów hodowania, parkowania oraz poniesionych przez cesjonariusza kosztów procesu przeciwko zakładowi ubezpieczeń zgodnie z przedstawionymi fakturami - w terminie 7 dni od ich okazania.

Strony umowy cesji zgodnie oświadczyły również, iż odraczają termin wymagalności roszczeń o pokrycie całkowitych kosztów likwidacji szkody, w tym głównie kosztów naprawy o których mowa powyżej oraz kosztów najmu pojazdu zastępczego, do dnia następnego po dniu, w którym zakład ubezpieczeń wydał decyzje o odmowie bądź częściowym przyznaniu odszkodowania lub po dniu, w którym uprawomocniło się orzeczenie kończące postępowanie prowadzone przez cesjonariusza przeciwko zakładowi ubezpieczeń.

W toku postępowanie likwidacyjnego dwukrotnie przeprowadzano oględziny ustalając ostatecznie, że przedmiotowa szkoda miała charakter całkowity. Ubezpieczyciel wydał decyzję w tym przedmiocie w dniu 26 czerwca 2019 r. Pozwany zdał wynajmowany pojazd w dniu 18 lipca 2019 r.

(...) wystawił w dniu 24 lipca 2019 r. na rzecz (...) fakturę nr (...) z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 99 dni najmu po stawce 209,10 zł brutto za dobę, na łączną kwotę 20 700,90 zł brutto.

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2019 r., pozwany przyznał wynajmującemu zwrot kosztów najmu w wysokości 8 330 zł brutto, weryfikując długość najmu do 49 dni, a także obniżając stawkę czynszu.

W dniu 30 grudnia 2019 r. (...) zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności w zakresie odszkodowania przysługującego z polisy sprawcy szkody w m.in. zakresie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, w wymiarze nieuregulowanej przez pozwanego kwoty w wysokości 12 370,90 zł. Pismem z dnia 31 grudnia 2019 o powyższym zawiadomiono pozwanego.

Pismem z 27 kwietnia 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 12 370,90 zł stanowiącej różnicę pomiędzy rzeczywistymi kosztami najmu, a odszkodowaniem wypłaconym z tego tytułu przez pozwanego. Pozwany nie spełnił tego żądania, w związku z czym powód ponowił wezwanie, co również nie przyniosło skutku.

Ustalenia w sprawie Sąd pierwszej instancji poczynił m.in. na podstawie zeznań świadka D. K. (1), uznając jednak, że w zakresie w jakim odnosiły się one do odpowiedzialności strony pozwanej z tytułu kosztów czynszu najmu stanowiły tylko i wyłącznie wyraz jego własnej interpretacji świadka, która nie podlegała uwzględnieniu.

Sąd Rejonowy zważył, że na mocy umowy cesji (art. 509 k.c.), powód nabył prawo do wierzytelności przysługującej wynajmującemu wobec najemcy pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim związane z tym koszty nie zostały pokryte przez ubezpieczyciela.

Co do podniesionego przez pozwanego zarzutu nieistnienia wierzytelności z tego tytułu w momencie cesji Sąd a quo uznał za niezgodne z pierwotną umową przelewu wierzytelności (zawartą pomiędzy wynajmującym a najemcą). Stanowiła ona, że w przypadku braku potwierdzenia odpowiedzialności ubezpieczyciela w całości lub w części w toku postępowania likwidacyjnego, jak również w razie braku zasądzenia lub częściowego zasądzenia w toku postępowania sądowego przeciwko zakładowi ubezpieczeń odszkodowania niepokrywającego w pełni m.in. kosztów najmu pojazdu zastępczego cedent zobowiązany będzie do natychmiastowego całkowitego ich pokrycia. Jednocześnie strony odroczyły termin wymagalności powyższych roszczeń, do dnia następnego po tym, w którym zakład ubezpieczeń wydał decyzję w odmowie bądź częściowym przyznaniu odszkodowania lub po dniu, w którym uprawomocniło się orzeczenie kończące postępowanie prowadzone przez cesjonariusza przeciwko zakładowi ubezpieczeń.

Zdaniem Sądu Rejonowego już tylko wydanie przez ubezpieczyciela decyzji w przedmiocie częściowego uwzględnienia roszczenia (i odmowie jego uwzględnienia w pozostałej części) aktualizowało przesłankę odpowiedzialności najemcy za zapłatę czynszu najmu. Wbrew twierdzeniom pozwanego, uprawnienie do obciążenia go ww. kosztami, nie było uzależnione od wyroku sądowego w sprawie o zapłatę pozostałej części czynszu od ubezpieczyciela na rzecz cesjonariusza. Wydanie przez ubezpieczyciela sprawcy szkody decyzji w przedmiocie częściowego uznania roszczenia stanowiło przesłankę wystarczającą dla uznania odpowiedzialności pozwanej spółki za zapłatę czynszu w pozostałej części. Skoro więc ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie w wysokości 8 330 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, wynajmującemu przysługiwało w dalszym ciągu roszczenie o zapłatę kwoty 12 370,90 zł. Wierzytelnością tą mógł on dysponować w sposób dowolny, dochodząc jej zarówno od ubezpieczyciela sprawcy szkody jak i od najemcy. Mógł także wierzytelność tą przenieść na kolejny podmiot, co też uczynił, zawierając skutecznie umowę cesji z powodową spółką.

Sąd Rejonowy, odwołując się do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 822 § 1, art. 805 § 1 i 2 i art. 361 k.c. podkreślił, że wydatki poniesione na wynajem pojazdu zastępczego stanowiły szkodę w rozumieniu tych regulacji. Powód na gruncie niniejszego postępowania domagał się natomiast wyrównania nieuregulowanych przez ubezpieczyciela kosztów czynszu najmu pojazdu zastępczego od samego poszkodowanego. Przedmiotowe żądanie, przysługujące mu na podstawie skutecznie zawartej umowy przelewu wierzytelności, należało wywieść z treści samej cesji zawartej pomiędzy pozwanym, a wynajmującym mu samochód zastępczy, mając na względzie zasadę swobody umów (art. 353 ¹ § 1 k.c.).

Zarówno cedent jak i cesjonariusz prowadzą działalność gospodarczą, a tym samym występują w przedmiotowym stosunku zobowiązaniowym w rolach podmiotów profesjonalnych. Spoczywał na nich zatem obowiązek zachowania należytej staranności, którą określa się przy uwzględnieniu jej zawodowego charakteru. Profesjonalista nie może unikać odpowiedzialności za zaciągnięte zobowiązania poprzez zarzucenie, że nie miał wpływu na brzmienie postanowień umownych, które jednak zaakceptował w całości. Uchylenie się od wady oświadczenia woli jest możliwe wyłącznie w sytuacjach szczególnych, nie uzasadnia tego sam fakt, że postanowienia umowne, nienaruszające prawa, w przypadku spełnienia określonych w nich okoliczności niosły za sobą negatywne dla strony skutki w postaci konieczności zapłaty. Pozwany, nie był zobligowany ani do skorzystania z oferty (...) ani też wynajęcia pojazdu zastępczego w ogóle, jak też do zawarcia umowy cesji wierzytelności na zaproponowanych przez wynajmującego warunkach.

W ocenie Sądu pierwszej instancji na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut niewyczerpania procedury umownej mającej polegać na konieczności uzyskania prawomocnego orzeczenia sądu przed obciążeniem najemcy kosztami najmu. O uznaniu, iż do obciążenia poszkodowanego kosztami czynszu najmu nie było konieczne wystąpienie na drogę sądową przeciwko ubezpieczycielowi świadczy samo literalne brzmienie umowy. Poszczególne przesłanki połączone zostały bowiem spójnikiem „lub”. Taki funktor, świadczy jednoznacznie o tym, że w tym przypadku chodziło o alternatywę, tj. konstrukcję polegającą na zastosowaniu co najmniej dwóch wykluczających się możliwości. Wynajmującemu przysługiwało w związku z tym uprawnienie do swobodnego wyboru czy dochodził będzie od najemcy pozostałej części czynszu najmu już po odmownej decyzji ubezpieczyciela (tj. po ziszczeniu się jednej z ww. przesłanek), czy też dopiero po wytoczeniu powództwa ubezpieczycielowi i przegraniu sprawy.

Pozwany nie zaprzeczył skutecznie, aby rzeczywista długość najmu wynosiła 99 dni, ani też nie kwestionował stawki czynszu najmu, Sąd Rejonowy uznał więc, że należna kwota czynszu wynosiła 20 700,90 zł brutto (99 dni x 209,10 zł brutto). Wobec tego na podstawie art. 659 w zw. z art. 509 k.c., na rzecz powoda zasądzono pozostałą część należności w wysokości 12 370,99 zł (20 700,90 zł – 8 330,00 zł), wraz ze zryczałtowanymi kosztami dochodzenia należności w kwocie 171,81 zł i odsetkami (art. 7 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu, którymi obciążono w całości pozwanego, stanowił przepis art. 100 zd. 2 k.p.c.

Powód w apelacji zarzucił ww. wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 316 § 1 w zw. z art. 327 ¹ § 1 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie istotnych okoliczności:

a)  zawarcia przez pozwanego z (...) umowy przelewu wierzytelności solvendi cause, tj. na pokrycie czynszu najmu pojazdu zastępczego, przenoszącej na wynajmującego wierzytelność wobec ubezpieczyciela o zapłatę odszkodowania za szkodę komunikacyjną,

b)  zeznań świadka D. K. (1) co do okoliczności zawarcia ww. umowy cesji w kwestii celu i znaczenia jej zapisów,

c)  nie dojścia do naprawy uszkodzonego pojazdu z uwagi na wystąpienie w nim szkody całkowitej;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu kontekstu, w tym także związków treściowych występujących między zawartymi w tekście umowy cesji postanowieniami, semantyki i struktury tekstu tej umowy w zestawieniu z umową najmu; zaniechania wykładni oświadczeń woli stron umowy cesji – wobec przyjęcia jednoznaczności brzmienia jej postanowień, brak uwzględnienia kontekstu sytuacyjnego, w tym wypowiedzi przedstawicieli stron co do ich znaczenia oraz celu umowy.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że wyrokując, a następnie uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji nie poczynił rozważań dotyczących zarzutu pozwanego wygaśnięcia (wykonania) zobowiązania pozwanego z tytułu czynszu najmu już na skutek przeniesienia wierzytelności o zapłatę odszkodowania – jednocześnie z umową najmu pojazdu zastępczego. Tymczasem umowa cesji została zawarta właśnie w celu zaspokojenia wierzytelności (...) o zapłatę czynszu najmu pojazdu zastępczego ( cessio in solutum). W to miejsce (...) nabyła wierzytelność odszkodowawczą pozwanego wobec ubezpieczyciela. Już w umowie najmu strony umówiły się, że koszty najmu pokryje ubezpieczyciel, a kwota czynszu jaką miałaby opłacać pozwana spółka nie została w ogóle wpisana. Na definitywne wygaśnięcie ww. wierzytelności wskazywać ma to, że strony nie przewidziały mechanizmu zwrotnego przelewu. Zdaniem apelującego nieprawidłowe jest ponadto takie rozumienie umowy cesji, które uzależniałoby powstanie ewentualnego obowiązku zapłaty czynszu wyłącznie od uznania (...) co do możliwości sądowego dochodzenia roszczenia od ubezpieczyciela. Tego rodzaju postanowienie byłoby nieważne jako naruszające zasadę swobody umów. Z zeznań świadka D. K. wynikało natomiast, że w sytuacji odmowy ubezpieczyciela (...) miała dochodzić tego roszczenia przed sądem i dopiero gdyby nie dało się go wyegzekwować do zapłaty miała być obwiązana strona pozwana. Przy takim rozumieniu umowy cesji dochodzone roszczenie nie byłoby jeszcze wymagalne, gdyż powód nie dochodził odszkodowania przed sądem. Z kolei niedokonanie naprawy pojazdu (wobec wystąpienia szkody całkowitej) skutkowałoby powierniczym wobec ubezpieczyciela i zobowiązaniem (...) dochodzenia należnego odszkodowania. Także i w tym przypadku powództwo należałoby oddalić jako przedwczesne.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie była uzasadniona.

Trzeba zaznaczyć, że w apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej i jej funkcją nie jest, tak jak w przypadku apelacji pełnej, ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola zgodności z prawem wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008 nr 6, poz. 55). W aktualnym stanie prawnym podkreśla się, że chociaż funkcja rozpoznawcza tego środka zaskarżenia w postępowaniu uproszczonym nie jest całkowicie wyeliminowana, to jednak sąd odwoławczy pozostaje związany zarzutami apelacyjnymi (art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c.; zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 26 lutego 2021 r., III CZP 19/20, OSNC 2021, nr 7-8, poz. 49). Apelacja ograniczona wiąże więc sąd drugiej instancji, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co w apelacji zarzuci skarżący ( tantum devolutum, quantum apellatum).

Stosownie także do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. skoro w niniejszej sprawie Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie niniejszego wyroku należało ograniczyć do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Przede wszystkim trzeba odnotować, że w orzecznictwie za dopuszczalne uznaje się uregulowanie czynszu najmu pojazdu zastępczego poprzez cesję wierzytelności względem ubezpieczyciela, obejmującej refundację kosztów takiego najmu co potwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 13 marca 2020, III CZP 63/19 (OSNC 2020, nr 11, poz. 96). Zaciągnięcie zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego może być rozpatrywane jako szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., jeśli pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Należy w związku z tym uznać, że w takim przypadku najemcy (poszkodowanemu) może być pozostawiona decyzja, czy spełni swoje świadczenie w sposób typowy (przez dokonanie zapłaty), czy w inny sposób np. przenosząc na wierzyciela swoją wierzytelność wobec sprawcy (jego ubezpieczyciela) o zapłatę odszkodowania. Obie strony umowy najmu muszą jednak zgodzić się na taki właśnie sposób wykonania zobowiązania, w miejsce realnej zapłaty. Dokonanie przez poszkodowanego cesji wierzytelności odszkodowawczej z woli stron stosunku najmu może więc stać się taką zapłatą.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 października 2008 r., I CSK 100/08 (OSNC-ZD 2009, nr 3, poz. 63) słusznie zwrócił uwagę na to, że przelew przez dłużnika na wierzyciela „dla rozliczenia się” wierzytelności przysługującej temu dłużnikowi względem osoby trzeciej może wprawdzie stanowić świadczenie w miejsce wykonania w rozumieniu art. 453 k.c. ( cessio in solutum) i powodować wygaśnięcie zobowiązania dłużnika już w chwili dokonania przelewu, tak jednak stanie się tylko w razie wyrażenia przez strony umowy przelewu niewątpliwej woli umorzenia zobowiązania w drodze jego zastępczego wykonania (podobnie jak w przypadku odnowienia; por. art. 506 § 1 i 2 k.c.).

Niezależnie od powyższego w orzecznictwie wskazano także na dopuszczalność dokonania przelewu jedynie w celu zapłaty ( cessio solutionis causa), gdzie zobowiązanie nie wygaśnie dopóty dopóki nie dojdzie do spełnienia świadczenia przez dłużnika przelanej wierzytelności. Do tego czasu cesjonariuszowi przysługiwać będzie zarówno wierzytelność nabyta, jak i wynikająca z zobowiązania, dla którego wykonania przelew nastąpił (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 253/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 141).

Pierwszy z powołanych wyżej przypadków – wbrew stanowisku apelującego, powołującego się na dokonanie całkowitej zapłaty w taki właśnie sposób ( cessio in solutum), a przez to wygaśnięcia wierzytelności z tytułu czynszu najmu pojazdu zastępczego – z pewnością nie zachodzi jednak w niniejszej sprawie. Wprawdzie doszło w niej do cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania w tym zakresie (obejmującym refundację kosztów najmu pojazdu zastępczego) już w dacie zawarcia takiej umowy najmu, w sposób wyraźny przewidziano jednak dla wynajmującego – w pkt IV. i V. umowy przelewu ( k. 15 akt) – mechanizm ochrony świadczenia czynszowego, na wypadek gdyby roszczenie odszkodowawcze nie pokrywało się z nim w całości lub w części. Treść takiego postanowienia umownego zdaniem Sądu, nie stanowi naruszenia swobody kontraktowania i nie prowadzi do nieważności umowy w jakimkolwiek zakresie (art. 353 ¹ i art. 58 k.c. a contrario).

W tej kwestii należy podkreślić, że za dopuszczalną należy uznać przewidzianą w tym postanowieniu umownym alternatywa od której uzależniono wymagalność ww. roszczenia z tytułu czynszu najmu (odmowa potwierdzenia w całości lub w części odpowiedzialności ubezpieczyciela już w toku postępowania likwidacyjnego, bądź też dopiero w wyniku wystąpienia na drogę sądową). Każde zdarzenie, które jest „przyszłe i niepewne” – także takie które w pewnym zakresie uzależnione będzie od woli samej strony, czy też (jak w tym przypadku) skorzystania przez nią z określonego uprawnienia – może być rozpatrywane jako warunek w rozumieniu art. 89 k.c. (por. np. postanowienia SN z dnia 26 września 2007 r., IV CSK 118/07, OSP 2008, nr 12, poz. 125, a także z dnia 22 marca 2013 r., III CZP 85/12, OSNC 2013, nr 11, poz. 132).

Powoływanie się w tym przypadku przez skarżącego jedynie na zbieżność czasową zawarcia umów najmu i przelewu, a także wolę stron bezgotówkowego się nie pozwala na uznanie zasadności apelacji, skoro jasny jest także opisany wyżej cel postanowień pkt IV. i V. umowy przelewu (art. 65 § 2 k.c.). Nie można przy tym dopatrywać się jakiegokolwiek związku roszczenia czynszowego (i mogącego mu odpowiadać roszczenia o zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów) z faktem nie dojścia do naprawy uszkodzonego pojazdu (na skutek zaistnienia szkody całkowitej) – co w myśl pkt II. umowy przelewu skutkowało powierniczym przelewem wobec ubezpieczyciela i obowiązkiem dochodzenia należnego odszkodowania. To ostatnie postanowienie umowne w oczywisty sposób – jak na to wskazuje opisany wyżej cel dokonania cesji ( cessio solutionis causa) – dotyczyć może wyłącznie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu. Jedynie w tym zakresie można bowiem rozpatrywać konieczność dokonania powierniczego rozliczenia, wobec tego, że nie powstało roszczenie o wynagrodzenie za naprawę pojazdu (zaspokojeniu którego mogłoby służyć roszczenie o naprawienie szkody związanej z jego uszkodzeniem).

Przyjmując zatem w opisanym wyżej zakresie za własne ustalenia Sądu pierwszej instancji, a także i jego ocenę prawną (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c.) Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., a także w zw. z art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c., przy zastosowaniu § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r., poz. 265), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 800 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego.

Na oryginale właściwy podpis