Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Król-Szymielewicz

Protokolant: Małgorzata Weres

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2022 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko S. P. w T.

o odprawę rentową

I.  zasądza na rzecz powódki A. P. od strony pozwanej S. P. w T. kwotę 30 240,00 zł (trzydzieści tysięcy dwieście czterdzieści złotych) brutto tytułem odprawy rentowej;

II.  nakazuje stronie pozwanej aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) kwotę 1 512,00 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy;

III.  wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5 040,00 zł brutto.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 grudnia 2021 r. (data wpływu do tut. Sądu, k.3) sprecyzowanym pismem z dnia 10 stycznia 2022 r. (k.19) powódka A. P. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej S. P. w T. odprawy rentowej w kwocie 30.240 zł brutto odpowiadającej 6 – miesięcznemu wynagrodzeniu powódki uzyskiwanemu u strony pozwanej, na podstawie art. 36 ust.2 i art. 38 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. z 2008r., Nr 223, poz. 1458).

Początkowo powódka wniosła również o zwolnienie od kosztów sądowych, jednakże cofnęła ten wniosek w piśmie z dnia 10 stycznia 2022r.

Uzasadniając swoje roszczenie powódka podniosła, że w marcu 2018 r. zdiagnozowano u niej chorobę M. G.. Z tego tytułu w dniu 22.05.2018r. powódka uzyskała orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Powódka wskazała, że w dniu 31 stycznia 2019 r. pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 kwietnia 2019r. Powódka odwołała się od wypowiedzenia jej umowy o pracę do Sądu Pracy i w wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego uznano wypowiedzenie umowy o pracę za bezskuteczne z uwagi na pozorną likwidację stanowiska pracy powódki. W dalszej kolejności powódka wyjaśniła, że z uwagi na szok związany ze zwolnieniem z pracy nastąpiło u niej nasilenie objawów choroby miastenii do takiego stopnia, że nie mogła ona kontynuować pracy w ustawowym okresie wypowiedzenia. Jednocześnie powódka zaznaczyła, że do dnia utraty pracy była czynna zawodowo i normalnie pracowała. Podkreśliła, że pracodawca wiedział o jej stanie zdrowia, jak również o zdiagnozowanej w 2018r. miastenii. Po wyczerpaniu nieprzerwanego zasiłku chorobowego, ZUS przyznał jej świadczenie rehabilitacyjne, a następnie decyzją z dnia 05.08.2020r. - świadczenie rentowe na okres do 31.07.2021r. W dniu 29 lipca 2021 r. ponownie przyznano jej rentę na kolejny okres, do sierpnia 2024 r.

Powódka wskazała, że występowała do pracodawcy o wypłatę odprawy, jednakże pracodawca odmówił wypłaty, podnosząc, że dokumenty, jakimi dysponuje są niewystarczające do wypłacenia na rzecz powódki odprawy.

W odpowiedzi na pozew (k.29-32) strona pozwana S. P. w T. wniosła o odrzucenie pozwu jako przedwczesnego, podnosząc, że od samego początku była i jest skłonna wypłacić powódce odprawę rentową i gdyby tylko powódka była skłonna podjąć współpracę, która jest niezbędna do przeprowadzenia całej procedury zgodnie z prawem, nie byłoby potrzeby zbędnego angażowania Sądu do badania tej sprawy. Ponadto strona pozwana wniosła o zwrot kosztów procesu według norm przypisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska w sprawie pozwana wyjaśniła, że działając jako sumienny pracodawca oraz dysponent publicznych pieniędzy, które powinny być wydawane ze szczególną ostrożnością, ma obowiązek dbać o to, aby ponosić jedynie takie wydatki, które są konieczne do ich dokonania. Z tego względu pracodawca poprosił powódkę o przedstawienie odpowiedniej dokumentacji potwierdzającej istnienie choroby będącej podstawą do wypłacenia na jej rzecz odprawy. Strona pozwana zaznaczyła, że w orzeczeniu o niepełnosprawności powódki nie ma informacji o miastenii jako o chorobie powódki, a pracodawca dowiedział się o tej chorobie w trakcie poprzedniego postępowania przed Sądem Pracy.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 08.04.2022r. sygn. akt IV P 1952/21 (k.77) oddalił wniosek strony pozwanej o odrzucenie pozwu jako bezzasadny oraz pozbawiony podstawy prawnej, bowiem przepis art. 199 k.p.c. nie przewiduje jako podstawy odrzucenia pozwu woli stron w zakresie ugodowego zakończenia sprawy.

Ostatecznie zresztą strona pozwana nie wyraziła woli zawarcia ugody sądowej w rozpoznawanej sprawie.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. P. (ur. w dniu (...)) była zatrudniona u strony pozwanej – w S. P. w T. przez niemalże 29 lat, tj. w okresie od dnia 3 października 1990 r. do dnia 30 kwietnia 2019r., ostatnio na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku inspektora, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto powódki z ostatnich trzech miesięcy pracy wynosiło 5.040,00 zł brutto (3.578,61 zł netto).

Dowód: - akta osobowe powódki;

- zaświadczenie o wynagrodzeniu powódki, k. 37.

Orzeczeniem z dnia 3 lutego 2006 r., znak (...), (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w T. zaliczył powódkę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, symbol przyczyny niepełnosprawności 10-N. Orzeczenie wydano do dnia 31 marca 2007 r. Wskazano, że niepełnosprawność istnieje od dnia 1 marca 2006 r. Ustalony stopień niepełnosprawności datowano od 2005 r.

W dalszym okresie czasu, aż do dnia 17 kwietnia 2018 r. powódka kolejnymi orzeczeniami (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w T. była zaliczana do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Orzeczeniem z dnia 22 maja 2018 r., znak (...), (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w T. zaliczył powódkę do znacznego stopnia niepełnosprawności, symbol przyczyny niepełnosprawności 10-N, 05-R. Orzeczenie wydano do dnia 31 października 2020 r. Wskazano, że niepełnosprawność istnieje od 36-ego roku życia.

Ustalony znaczny stopień niepełnosprawności datowano począwszy od dnia 18 kwietnia 2018 r.

Dowód: - orzeczenie (...) z dn. 22.05.2018 r., k. 8;

- akta osobowe powódki, a w nich orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności powódki.

W marcu 2018r. u powódki rozpoznano chorobę – miastenię ciężką rzekomoporaźną z tężyczką hipokalcemiczną.

W związku ze swoją chorobą, która powoduje osłabienie siły mięśni i w konsekwencji trudności z poruszaniem się, powódka w 2018r., opisując swój stan zdrowia, zwróciła się do starosty Powiatu w T. z prośbą o przeniesienie jej stanowiska pracy z IV-tego piętra budynku na niższe piętro (w budynku nie było windy).

Starosta w piśmie z dnia 10.12.2018r. wskazała, że z uwagą zapoznała się z pismem powódki dotyczącym jej stanu zdrowia i z prośbą o przeniesienie na inne stanowisko pracy i zaproponowała powódce stanowisko pracy na parterze budynku, biorąc pod uwagę zgłoszone przez powódkę niedogodności związane z poruszaniem się po schodach.

Dowód: - dokumentacja medyczna powódki, k.54-57,

- pismo Starosty do powódki z dn. 10.12.2018 r., k. 15,

- przesłuchanie powódki, k.81.

Oświadczeniem z dnia 31 stycznia 2019 r. strona pozwana rozwiązała łączącą ją z powódką umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął z dniem 30 kwietnia 2019 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano zmiany organizacyjne w Starostwie i związaną z tym likwidację zajmowanego przez powódkę stanowiska pracy.

Powódka odwołała się do tut. Sądu Pracy od powyższej decyzji pracodawcy, w wyniku czego Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 marca 2021r., sygn. akt IV P 105/21 zasądził na rzecz powódki od strony pozwanej odszkodowanie w kwocie 15.120,00 zł brutto za nieuzasadnione wypowiedzenie stosunku pracy, ustalając, że likwidacja stanowiska pracy powódki była pozorna.

Dowód: - oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dn. 31.01.2019r. w aktach osobowych powódki,

- akta sprawy IV P 105/21 – dane bezsporne.

Decyzja pracodawcy o wypowiedzeniu powódce stosunku pracy i związany z tym nagły stres spowodowały u niej znaczne pogorszenie się jej stanu zdrowia i nasilenie objawów choroby w postaci miastenii.

Od dnia 1 lutego 2019r. do dnia 25 czerwca 2019r. – w tym przez cały okres wypowiedzenia umowy o pracę tj. do dnia 30.04.2019r. - powódka pozostawała niezdolna do pracy z powodu choroby - miastenii.

W dniach od 7 do 26 kwietnia 2019 r. przebywała w szpitalu z uwagi na zaostrzenie miastenii.

W okresie od 25 czerwca do 27 sierpnia 2019 r. powódka przebywała w szpitalu na oddziale rehabilitacji neurologicznej.

Dowód: - zaświadczenia lekarskie ZUS, k. 48 – 53,

- karta informacyjna z dn. 09.04.2019 r., k. 54,

- karta informacyjna z dn. 19.04.2019 r., k. 55,

- karta informacyjna z dn. 26.04.2019 r., k. 56,

- karta informacyjna z oddziału rehabilitacji, k. 57.

Od lutego 2019r. powódka korzysta także z pomocy lekarza psychiatry i znajduje się pod jego stałą kontrolą. Zdiagnozowano u niej zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane. Z uwagi na utrzymujące się objawy depresyjne i lękowe pozostające w związku ze stanem zdrowia fizycznego oraz reakcją na trudności życiowe podjęto decyzję o zmianie leczenia.

Dowód: - zaświadczenia lekarskie, k. 27.

Po wyczerpaniu okresu 182 dni pobierania zasiłku chorobowego, decyzją z dnia 7 sierpnia 2019r., znak (...) - (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych O/W. przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 2 sierpnia 2019r. do dnia 30 października 2019r. w wysokości 90% podstawy wymiaru i od dnia 31 października 2019r. do dnia 28 stycznia 2020r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Następnie prawo do świadczenia rehabilitacyjnego zostało powódce przedłużone do dnia 26 lipca 2020r.

Łącznie powódka pobierała świadczenie rehabilitacyjne przez okres 12 miesięcy: od dnia 02.08.2019r. do dnia 26.07.2020r.

Dowód: - decyzja ZUS z dn. 07.08.2019 r., k. 60;

- akta rentowe powódki.

Po zaprzestaniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych O/W. decyzją z dnia 5 sierpnia 2020 r., znak (...), przyznał powódce rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, począwszy od dnia 27 lipca 2020r. do dnia 31 lipca 2021r., z uwagi na chorobę – miastenię.

Na mocy kolejnej decyzji ZUS, z dnia 14 września 2021r., renta ta została przyznana powódce na dalszy okres, do dnia 31 lipca 2024r.

W dacie wydania przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyroku z dnia 16 marca 2021r., sygn. akt IV P 105/21 zasądzającego na rzecz powódki odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, powódka była już na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Dowód: - decyzja ZUS z dn. 05.08.2020 r., k. 10, 63,

- decyzja ZUS z dn. 14.09.2021r., k.64.

Orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2020 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że powódka jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 czerwca 2021 r. Zaznaczył, że częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu 11 lutego 2019r. W uzasadnieniu orzeczenia lekarz wskazał, że utrzymujące się objawy osłabienia mięśni, z zaburzeniami chodu, okresowym dwojeniem obrazu, zaburzeniami kontroli zwieraczy w przebiegu miastenii rzekomoporaźnej, z nadal modyfikowanym leczeniem z nakładającymi się zaburzeniami sfery emocjonalnej o obrazie depresyjno-lękowym nadal powodują u powódki znaczne ograniczenie zdolności do pracy zgodne z jej kwalifikacjami.

Dowód: - orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dn. 23.06.2020 r., k. 9, 62, akta rentowe powódki.

We wniosku z dnia 6 lipca 2021r. powódka wystąpiła do strony pozwanej o wypłacenie jej odprawy rentowej po ustaniu stosunku pracy. Wyjaśniła, że choroba, która jest podstawą przyznania jej renty została zdiagnozowana przed zwolnieniem z pracy. Powódka wskazała, że po wyczerpaniu nieprzerwanego zwolnienia chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego przyznano jej w 2020r. rentę. Powódka oświadczyła, że nie została jej wypłacona odprawa rentowa przez innego pracodawcę i że posiada ona 29-letni staż pracy.

Dowód: - wniosek o przyznanie pracownikowi odprawy rentowej z dn. 06.07.2021 r., k. 5.

W odpowiedzi na powyższy wniosek powódki, strona pozwana wskazała, że w świetle obowiązujących przepisów i posiadanych dokumentów brak jest możliwości przyznania powódce odprawy rentowej należnej po ustaniu stosunku pracy. Wyjaśniła, że w dniu rozwiązania stosunku pracy, tj. w dacie 30 kwietnia 2019r. powódka nie spełniała warunku polegającego na posiadaniu uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie strona pozwana wystąpiła o przedłożenie dokumentów z ZUS potwierdzających, że choroba, która doprowadziła do przyznania renty została u powódki stwierdzona w czasie zatrudnienia, czyli do dnia 30 kwietnia 2019r.

Dowód: - pismo z dn. 29.07.2021 r., k. 6.

Powódka pismem z dnia 11 sierpnia 2021r. przedłożyła wnioskowane przez stronę pozwaną dokumenty, w tym i w/w orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 czerwca 2020 r., w którym wskazał on, że częściowa niezdolność do pracy powódki powstała w dniu 11 lutego 2019r., a zatem w okresie zatrudnienia powódki u strony pozwanej. Dodatkowo powódka wskazała, że choroba, z powodu której przebywa na rencie, stwierdzona została w marcu 2018r. i m.in. z tego powodu przyznano jej znaczny stopień niepełnosprawności.

Dowód: - pismo powódki z dn. 11.08.2021 r., k. 7.

Pozwany pracodawca w odpowiedzi na powyższe pismo powódki, pismem z dnia 25.08.2021r. stwierdził, że posiadane przez niego dokumenty nadal pozostają niewystarczające do przyznania powódce odprawy rentowej po ustaniu stosunku pracy. W związku z powyższym, strona pozwana zwróciła się w sprawie powódki do ZUS z zapytaniem o niezbędne informacje, tj. czy niezdolność do pracy powódki, która była podstawą przyznania jej renty została zdiagnozowana przed dniem 1 maja 2019r. i trwała nieprzerwanie do czasu przyznania renty.

Dowód: - pismo z dn. 25.08.2021 r., k. 11,

- pismo do ZUS z dn. 25.08.2021 r., k. 12.

W odpowiedzi na wystąpienie strony pozwanej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wskazał, że nie może udzielić odpowiedzi na zadane mu pytanie z uwagi na fakt, że indywidualne dane zawarte na kontach ubezpieczonych i kontach płatników składek, a także w rejestrach prowadzonych przez ZUS oraz dane źródłowe będące podstawą zapisów na tych kontach i w rejestrach stanowią tajemnicę prawnie chronioną Zakładu.

Dowód: - pismo ZUS z dn. 03.09.2021 r., k. 13.

Należna powódce odprawa rentowa wynosi 30.240 zł brutto. Strona pozwana nie wypłaciła powódce tej odprawy.

Dowód: - pismo strony pozwanej z dn. 22.03.2022r., k.67.

Mając na uwadze powyższe ustalenia stanu faktycznego, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako uzasadnione podlegało w całości uwzględnieniu.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów przedstawionych przez strony w toku postępowania oraz na dokumentach znajdujących się w aktach rentowych powódki wypożyczonych przez Sąd z ZUS-u, w tym zwłaszcza na dokumentacji medycznej powódki.

Ustalenia stanu faktycznego w sprawie zostały dokonane przez Sąd również na podstawie dowodu z przesłuchania powódki A. P., której zeznania były rzeczowe, jasne i spójne.

Nie zostały przeprowadzone dowody z zeznań świadków, gdyż o ich dopuszczenie nie wnosiła żadna ze stron sporu.

Materialnoprawną podstawę roszczenia powódki stanowiły przepisy art. 36 ust. 2 i art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. z 2008r., Nr 224, poz.1458).

Zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych: „Pracownikowi samorządowemu przysługuje wynagrodzenie zasadnicze, dodatek za wieloletnią pracę, nagroda jubileuszowa oraz jednorazowa odprawa w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz dodatkowe wynagrodzenie roczne na zasadach określonych w odrębnych przepisach.”

Ponadto w myśl art. 38 ust. 3 tej ustawy: „W związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości:

1) po 10 latach pracy – dwumiesięcznego wynagrodzenia;

2) po 15 latach pracy – trzymiesięcznego wynagrodzenia;

3) po 20 latach pracy – sześciomiesięcznego wynagrodzenia.”

W przepisie art. 37 ust. 1 ustawodawca wskazał, iż Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia m.in. warunki ustalania prawa do jednorazowej odprawy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy i jej wypłacania.

W dacie ustania stosunku pracy powódki, tj. w dniu 30 kwietnia 2019r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018r. (Dz.U. z 2018r. poz. 936), w którym w § 9 ust.1 wskazano: „Jednorazowa odprawa w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy jest wypłacana w dniu ustania stosunku pracy.”

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi potrzeba sięgania do przepisów Kodeksu pracy, tj. do treści art. 92 ¹ §1 k.p., zgodnie z którym: „pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.”

Bowiem zgodnie z art. 43 ust. 1 w/w ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych, jedynie w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy.

Jak zaś wynika z cytowanych powyżej przepisów ustawy o pracownikach samorządowych, regulują one kwestię prawa do odprawy pieniężnej należnej pracownikowi samorządowemu w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Dodatkowo, z przepisów tych, a zwłaszcza z przepisu art. 38 ust. 3 wynika, iż przepisy te nie wprowadzają dla pracowników samorządowych uregulowań mniej korzystnych od przewidzianych w Kodeksie pracy.

W rozpoznawanej sprawie przywołać należy treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11.02.2021r., sygn. akt II PSKP 9/21 wraz z uzasadnieniem, w którym to wyroku SN dokonał wykładni przepisu art. 28 ust.1 ustawy z dnia 16.09.1982r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. z 1982r., Nr 31, poz. 214) o bardzo zbliżonym brzmieniu do treści powyżej cytowanych przepisów art. 36 ust. 2 i art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych.

Zgodnie z przywołanym art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16.09.1982r. o pracownikach urzędów państwowych: „Urzędnikowi państwowemu przechodzącemu na emeryturę lub rentę inwalidzką przysługuje jednorazowa odprawa:

1) po dziesięciu latach pracy w urzędach – w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia;

2) po piętnastu latach pracy w urzędach – w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia;

3) po dwudziestu latach pracy w urzędach – w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.”

W wyroku z dnia 11.02.2021r., sygn. akt II PSKP 9/21 Sąd Najwyższy wskazał: „Rzecz sprowadza się do wykładni przepisu: „urzędnikowi państwowemu przechodzącemu na emeryturę lub rentę inwalidzką”. Przejście na emeryturę (rentę) może być dekodowane przyczynowo i następczo, to jest pracownik rozwiązuje umowę o pracę (w tym także na mocy porozumienia stron), gdyż kończy aktywność zawodową i aktywuje (uzyskuje) prawa wynikające z ochrony ryzyka z uwagi na wiek. Równie silnym argumentem będzie założenie, że „przejście na emeryturę”, to moment - w którym niezależnie od ustalenia takiego prawa w przeszłości – uprawniony kończy karierę zawodową i dalej będzie korzystał efektywnie tylko z prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego (zabezpieczenia społecznego). Zatem rzecz sprowadza się do tego, czy pierwszeństwo należy przypisać przyczynie rozwiązania stosunku pracy oraz intencjom stron tego stosunku pracy, czy też należy poszukiwać obiektywnie istniejącej okoliczności, z której wynika, że właśnie po tym ustaniu zatrudnienia pracownik nie podejmuje pracy zarobkowej i korzysta tylko ze świadczeń z zabezpieczenia społecznego. Z takim problemem mierzył się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 1993 r., I PRN 111/93 (OSNC 1994 nr 12, poz. 243), przyjmując, że przewidziany w przepisach regulujących prawo do odprawy związek między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej może mieć nie tylko charakter przyczynowy, czasowy, ale także funkcjonalny. Ten ostatni wątek został rozbudowany w najnowszej judykaturze Sądu Najwyższego, prowadząc do przyjęcia szerokiej wykładni związku funkcjonalnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2004 r., III PK 53/04, OSNP 2005 nr 13, poz. 191). Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że do nabycia prawa do odprawy emerytalnej nie jest konieczne, aby rozwiązano stosunek pracy z powodu przejścia na emeryturę. Przyczyna rozwiązania stosunku pracy nie ma wpływu na prawo do odprawy. Prawo do niej należy raczej wiązać z ustaniem, nie zaś rozwiązaniem stosunku pracy. Związek ten zachodzi w przypadku przejścia na emeryturę bezpośrednio po ustaniu stosunku pracy, nie można jednak wykluczyć tego związku także w przypadku, gdy od tej chwili mija pewien czas. W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2000 r., III ZP 18/99 (OSNAPiUS 2000 nr 24, poz. 888), podkreślono, że przy ocenie łączności pomiędzy zdarzeniem w postaci rozwiązania stosunku pracy a nabyciem przez pracownika uprawnień rentowych nie można tracić z pola widzenia ważnej okoliczności, że rozwiązanie stosunku pracy doprowadziło do skorzystania przez pracownika z przysługujących mu uprawnień z ubezpieczenia społecznego (…) Przepis art. 28 ustawy o pracownikach urzędów państwowych nie wymaga, by między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury zachodził związek przyczynowy. Z ustawowego zwrotu „przechodzącemu na emeryturę lub rentę inwalidzką" w szczególności nie wynika, że powodem rozwiązania stosunku pracy w każdym wypadku ma być zamiar uzyskania emerytury lub renty inwalidzkiej. Wystarczy, jeżeli zachodzi określone następstwo w czasie lub też związek czasowy między rozwiązaniem stosunku pracy a uzyskaniem emerytury lub renty inwalidzkiej, bez konieczności dowodzenia, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy był zamiar przejścia czy chęć „odesłania” pracownika na rentę lub emeryturę.”

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż z uwagi na zbliżone brzmienie przepisu art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych, stanowiącego: „Pracownikowi samorządowemu przysługuje (…) jednorazowa odprawa w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy (…)”, dla nabycia prawa do tej odprawy także wystarczy, jeżeli zachodzi określone następstwo w czasie lub też związek czasowy między rozwiązaniem stosunku pracy a uzyskaniem renty, bez konieczności dowodzenia, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy był zamiar przejścia na rentę.

W przedmiotowej sprawie, rozwiązanie stosunku pracy przez stronę pozwaną z powódką w dacie 31 stycznia 2019r. doprowadziło do skorzystania przez powódkę z przysługujących jej uprawnień rentowych z ubezpieczenia społecznego. Jak wskazał SN w powyżej cytowanym wyroku - jest to przesłanka wystarczająca do przyznania powódce prawa do odprawy z tytułu przejścia na rentę z powodu niezdolności do pracy.

Bezspornie bowiem z treści przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej w postaci wypisów ze szpitali wynika, że w marcu 2018r. u powódki rozpoznano chorobę – miastenię ciężką rzekomoporaźną z tężyczką hipokalcemiczną. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że pracodawca posiadał wiedzę o chorobie powódki i związanych z tą chorobą ograniczeniach ruchowych powódki.

Bowiem jak wynika z zeznań powódki oraz z treści pisma starosty Powiatu w T. z dnia 10.12.2018r., powódka w związku ze swoją chorobą, która powoduje osłabienie siły mięśni i w konsekwencji trudności z poruszaniem się, opisując swój stan zdrowia, zwróciła się do starosty z prośbą o przeniesienie jej stanowiska pracy z IV-tego piętra budynku na niższe piętro.

Starosta w piśmie z dnia 10.12.2018r. wskazała, że z uwagą zapoznała się z pismem powódki dotyczącym jej stanu zdrowia i z prośbą o przeniesienie na inne stanowisko pracy i zaproponowała powódce stanowisko pracy na parterze budynku, biorąc pod uwagę zgłoszone przez powódkę niedogodności związane z poruszaniem się po schodach.

Ponadto powódka w odpowiedzi na pismo pracodawcy z dnia 29.07.2021r. zobowiązujące ją do wykazania uprawnień do odprawy za pomocą stosownej dokumentacji medycznej, za pismem z dnia 11.08.2021r. przedłożyła pracodawcy kopię orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 czerwca 2020r., w którym lekarz ten wskazał na czym polega choroba powódki, tj. że są to: „utrzymujące się objawy osłabienia mięśni z zaburzeniami chodu, okresowym dwojeniem obrazu, zaburzeniami kontroli zwieraczy w przebiegu miastenii rzekomoporaźnej”. Ponadto w orzeczeniu tym lekarz podał, iż częściowa niezdolność do pracy powódki powstała w dniu 11 lutego 2019r. - a zatem w okresie zatrudnienia powódki u strony pozwanej.

Z przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej oraz z akt rentowych uzyskanych z ZUS-u wprost wynika, iż po otrzymaniu przez powódkę wypowiedzenia umowy o pracę jej stan zdrowia gwałtownie się pogorszył, a objawy miastenii mocno się nasiliły. Powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę w dacie 31 stycznia 2019r., a już od dnia 1 lutego 2019r. przebywała na zwolnieniu chorobowym z powodu nasilenia objawów miastenii. W okresie wypowiedzenia umowy o pracę powódka od 7 do 26 kwietnia 2019r. przebywała w szpitalu, w związku z nasiloną miastenią.

Bezpośrednio po zakończeniu okresu 182 dni pobierania zasiłku chorobowego, powódka otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne przez okres 12 miesięcy: od dnia 02.08.2019r. do dnia 26.07.2020r.

A bezpośrednio po zakończeniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, począwszy od dnia 27.07.2020r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał powódce rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy spowodowanej nasiloną miastenią, a do rozwoju której to choroby doszło podczas zatrudnienia powódki u strony pozwanej, po otrzymaniu przez nią wypowiedzenia umowy o pracę.

Ponadto w rozpoznawanej sprawie istotnym jest fakt, iż Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 marca 2021r., sygn. akt IV P 105/21 zasądził na rzecz powódki odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, ustalając, iż likwidacja stanowiska pracy powódki była pozorna. W dacie wydania tego wyroku powódka była już na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyżej opisany ciąg zdarzeń, w ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, iż w niniejszej sprawie, pomiędzy nieuzasadnionym rozwiązaniem stosunku pracy z powódką a nabyciem przez nią prawa do renty zachodzi bezpośredni związek przyczynowy, czasowy oraz funkcjonalny.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w powyżej przytoczonym wyroku z dnia 11.02.2021r., sygn. akt II PSKP 9/21, przy ocenie łączności pomiędzy zdarzeniem w postaci rozwiązania stosunku pracy a nabyciem przez pracownika uprawnień rentowych nie można tracić z pola widzenia ważnej okoliczności, czy rozwiązanie stosunku pracy doprowadziło do skorzystania przez pracownika z przysługujących mu uprawnień z ubezpieczenia społecznego.

W przedmiotowej sprawie nieuzasadnione rozwiązanie stosunku pracy z powódką doprowadziło do skorzystania przez powódkę z przysługujących jej uprawnień z ubezpieczenia społecznego – tj. do uzyskania świadczeń rentowych. W konsekwencji zdaniem Sądu, w sprawie tej zachodzi bezpośredni związek czasowo – funkcjonalny pomiędzy nieuzasadnionym rozwiązaniem z powódką umowy o pracę a przejściem przez nią na rentę.

Z uwagi na powyższe, Sąd w pkt. I-wszym sentencji wyroku, na podstawie 36 ust. 2 i art. 38 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21.11.2008r. o pracownikach samorządowych zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 30.240 zł brutto tytułem odprawy rentowej, tj. w wysokości obliczonej przez stronę pozwaną w piśmie procesowym z dnia 22.03.2022r.

W punkcie II-gim sentencji wyroku Sąd na podstawie przepisów art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust.2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005 r. Nr 167 poz. 1398 ze zm.), nałożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu kosztów sądowych w łącznej wysokości 1.512 zł tytułem stosunkowej opłaty sądowej obliczonej od kwoty roszczenia zasądzonego w pkt. I-wszym sentencji wyroku (jako 5% od zasądzonej kwoty 30.240 zł).

Zgodnie bowiem z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005 r. Nr 167 poz. 1398 ze zm.), Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 tej ustawy.

W punkcie III-cim sentencji wyroku, Sąd, na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie I-wszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki, tj. do kwoty 5.040 zł brutto.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.