Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 38/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1 Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. Ć. został uznany za winnego tego, że:

1.  w dniu 08 listopada 2019 r. w K. przy użyciu noża groził pozbawieniem życia i zdrowia T. N., przy czym wypowiadane groźby wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że będą spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk

2.  w dniu 08 listopada 2019 r. w K. kilkukrotnie uderzył T. N. pięścią w kark i w tył głowy, a następnie kiedy pokrzywdzony przewrócił się na podłoże złapał go za prawą nogę i wykręcał mu ją, kopał go po całym ciele, bił pięściami po plecach i żebrach, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci sińca na klatce piersiowej, dolegliwości bólowych głowy, grzbietu i łokcia lewego, otarcia naskórka na karku i grzbiecie, co naruszyło czynności narządów jego ciała na okres czasu poniżej dni siedmiu, co stanowi przestępstwo z art. 157 § 2 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Oskarżony M. Ć. w listopadzie 2019 r. był osadzony w Zakładzie Karnym w P. i zatrudniony był w firmie (...) SA na ul. (...) w K. jako pracownik fizyczny. W firmie tej zatrudniony był także pokrzywdzony T. N.. W dniu 4 listopada 2019 r. pokrzywdzony pracował na zbrojarni i przedmioty stalowe pochodzące z produkcji z tej zbrojarni składowane były na zewnątrz hali produkcyjnej. Tego dnia padał deszcz i M. Ć. miał pretensje do pokrzywdzonego, że przez niego musi wyginać mokre elementy. W dniu 5 listopada 2019 r. oskarżony nadal miał pretensje do pokrzywdzonego o to, że musiał wyginać zmoczone deszczem elementy stalowe i powiedział do T. N. „dlaczego tego nie zawiozłeś na halę, czy tobie nikt w łeb nie zajebał”. Pokrzywdzony zignorował tę zaczepkę. W dniu 6 listopada 2019 r. T. N. pracował na hali belek mostowych. Około godz. 07:00 na tę halę wbiegł oskarżony, odnalazł T. N. i zarzucił mu, że „coś na niego wygadywał” oraz próbował uderzyć go pięściami. Doszło między pokrzywdzonym a oskarżonym do szarpaniny, ale oskarżony kontrolował swoje zachowanie, bo wiedział, że znajduje się w miejscu objętym zasięgiem kamer. Próbował wyciągnąć pokrzywdzonego poza miejsce objęte zasięgiem kamer, mówił do niego „chodź za kamery”, ale T. N. nie pozwolił się sprowokować i w końcu oskarżony go puścił.

Dowód: zeznania T. N. k. 7, 13-14, 84-85;

2.  W dniu 8 listopada 2019 r. ok. godz. 12:00 w trakcie pracy w firmie (...) z hali produkcyjnej poszedł do szatni pracowniczej, oskarżony obserwował go i zaczepił go w drodze do szatni mówiąc do pokrzywdzonego: „my się policzymy tam za bramą”. T. N. odpowiedział oskarżonemu: „jesteś nienormalny człowieku o co ci chodzi” i poszedł dalej w kierunku szatni, w której stanął przodem do znajdujących się tam szafek i chciał otworzyć kłódkę, którą zabezpieczona była jego szafka. W tym czasie oskarżony wbiegł do szatni. T. N. stał przy swojej szafce, był odwrócony tyłem do oskarżonego. M. Ć. uderzył T. N. kilka razy pięścią w kark i głowę z tyłu. T. N. upadł na podłogę, oskarżony złapał go wtedy za prawą nogę i zaczął mu ją wykręcać, zaczął też pokrzywdzonego kopać po całym ciele, a potem siadł na pokrzywdzonym i bił go pięścią po plecach i żebrach. Obecny w tym czasie w szatni pracownik firmy (...) w żaden sposób nie reagował na zachowanie oskarżonego i nie bronił pokrzywdzonego uznając, że to co się dzieje nie jest jego sprawą. W tym czasie do szatni wszedł R. A., który odciągnął oskarżonego od T. N.. M. Ć. trzymany przez R. A. powiedział wtedy „zaraz mu wjebię kosę, zajebę go”, po czym wyrwał się R. A. i na kilka sekund opuścił szatnię, po czym wbiegł do niej szybko z powrotem i trzymając w ręku nóż powiedział do pokrzywdzonego „myślisz kurwa, że ja żartuję, zajebię ci”, po czym próbował się do niego zbliżyć, ale miał przed sobą R. A.. Stojący z tyłu za oskarżonym D. S. obawiając się, że oskarżony może zadać tym nożem cios pokrzywdzonemu, złapał oskarżonego za prawą rękę, w której trzymał nóż i próbował go obezwładnić. M. Ć. próbował się wyrwać. W trakcie szamotaniny z D. S. M. Ć. stracił równowagę i przewrócił się na bok, wtedy T. N. uciekł z szatni. D. S. chwilę szamotał się z oskarżonym, ale obawiając się, że ten użyje noża wobec niego, uciekł z szatni.

Dowód: zeznania T. N. k. 7, 13-14, 84-85;

zeznania D. S. k. 11-12, 85-86;

zeznania R. A. k. 53-54, 86;

3.  T. N. w wyniku opisanego wyżej zdarzenia z dnia 8 listopada 2019 r. doznał obrażeń ciała w postaci sińca na klatce piersiowej, dolegliwości bólowych głowy, grzbietu i łokcia lewego, otarcia naskórka na karku i grzbiecie, co naruszyło czynności narządów jego ciała na okres czasu poniżej dni siedmiu.

Dowód: opinie biegłego G. L. k. 19, 64, 126-127;

4.  Oskarżony M. Ć. ma 36 lat, jest rozwiedziony, nie ma dzieci. Ma wykształcenie średnie – jest ogrodnikiem. Był wielokrotnie karany za przestępstwa narkotykowe, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 50;

dane o karalności k. 55-56.

1.2 Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Za nieudowodnione sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego z k. 51 i k. 93, w których zaprzeczał on, aby miał dokonać zarzucanych mu przestępstw. Wyjaśnienia oskarżonego nie mogły zostać uznane za wiarygodne, bo przeczy im treść spójnych zeznań T. N., D. S. i R. A.. Oskarżony twierdził, że 8 listopada 2019 r. doszło do szarpaniny między nim a pokrzywdzonym, w trakcie której pokrzywdzony miał go kopnąć w klatkę piersiową, a on w odpowiedzi uderzył go łokciem w twarz. Zupełnie nie sposób uznać takiej treści wyjaśnień za prawdziwe, a to ze względu na wspominane wyżej zeznania świadków N., S. i A..

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Okoliczności objęte faktem nr 1 sąd ustalił na podstawie zeznań T. N.. Wydarzenia z okresu od 4 do 6 listopada 2019 r. były wprawdzie obojętne z puntu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, bo nie dotyczyły bezpośrednio wypadków z 8 listopada 2019 r., ale pokazują one powody ataku oskarżonego na pokrzywdzonego.

Okoliczności objęte faktem nr 2 zostały ustalone na podstawie zeznań pokrzywdzonego i świadków D. S. i R. A.. Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań tych świadków. Zupełnie nieuprawnione jest twierdzenie, że celowo i bezzasadnie obciążają oni oskarżonego w tej sprawie. Nic takiego sąd nie może o tych osobach powiedzieć bazując na doświadczeniu bezpośredniej obserwacji każdej z tych osób w trakcie składania przez nie obszernych zeznań przed sądem. Nie można ani T. N. ani świadkom S. i A. przypisać jakiegokolwiek rodzaju wrogości w stosunku do oskarżonego. Nic takiego nie można o tych osobach powiedzieć. D. S. widział od początku atak oskarżonego na pokrzywdzonego w szatni i jego relacja jest w tym zakresie spójna z relacją pokrzywdzonego. R. A. do szatni wszedł w czasie, kiedy oskarżony zadawał uderzenia leżącemu na ziemi pokrzywdzonemu i również jego relacja jest spójna z relacja pokrzywdzonego. Fakt, że pierwsze zeznania pokrzywdzonego są lakoniczne nie jest powodem do kwestionowania ich wiarygodności, bo T. N. zeznając przed sądem wyraźnie podał, że przesłuchującemu go funkcjonariuszowi przekazał znacznie więcej szczegółów, z czego zostało zaprotokołowane tylko tyle, ile obrazuje k. 7. W trakcie dwóch kolejnych przesłuchań T. N. opisał wypadki z 8.11.2019 r. w sposób szczegółowy.

Fakt, że oskarżony po zdarzeniu z 8 listopada 2019 r. posiadał obrażenia ciała udokumentowane w książce zdrowia osadzonego (k.99-100) w postaci: zaczerwienienia w okolicy mostka po stronie prawej, zadrapania na prawej kończynie górnej i na plecach po stronie lewej, siniaka na lewym łokciu oraz uskarżał się lekarzowi ambulatorium Zakładu Karnego w P. na zawroty głowy i szum w głowie nie daje podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań omówionych wyżej świadków co do przebiegu zdarzenia z dnia 8.11.2019 r. Oczywiste jest przecież, że przy takim przebiegu tego zdarzenia jak wyżej przedstawione w fakcie nr 2 oskarżony mógł doznać obrażeń ciała. T. N. przecież bronił się przed atakiem z jego strony, poza tym także R. A. odciągał oskarżonego od pokrzywdzonego i nie można wykluczyć, że na skutek jego zachowania powstały takie obrażenia jak zaczerwienienie czy zadrapania. Co się zaś tyczy zawrotów głowy i szumu w głowie, to nie potrzeba specjalnej wiedzy medycznej do tego, aby stwierdzić, że są one w zasadzie nieweryfikowalne przez lekarza w trakcie badania.

Okoliczności objęte faktem nr 3 zostały ustalone na podstawie opinii biegłego G. L. z k. 19, 64 i k. 126-127. Oskarżony podnosił, że w dniu zdarzenia miał buty robocze okute stalą – k. 93v, co w jego ocenie wyklucza możliwość zadawania kopnięć pokrzywdzonemu, bo wtedy obrażenia ciała u niego powinny być znacznie bardziej dotkliwe niż te rzeczywiście stwierdzone. Sąd w oparciu o zeznania świadka W. J. z k. 108-109 ustalił, że pracownicy zatrudnieniu przy produkcji w firmie (...) korzystali ze specjalistycznego obuwia budowlanego z utwardzonym noskiem, czyli blachą znajdującą się wewnątrz tego obuwia. W związku z zarzutami ze strony oskarżonego sąd dopuścił dowód z opinii biegłego G. L. na okoliczność ustalenia, czy przy przyjęciu, że oskarżony zadawał pokrzywdzonemu kopnięcia nogami obutymi w specjalistyczne obuwie z utwardzonym noskiem, możliwe jest powstanie jedynie tych obrażeń, które został stwierdzone w opiniach z k. 19 i k. 64 oraz czy obrażenia u pokrzywdzonego mogły powstać w okolicznościach podawanych przez niego czy też powstały w okolicznościach podawanych przez oskarżonego – k. 109. Z opinii biegłego L. k. 126-127 wynika, że T. N. mógł doznać obrażeń w okolicznościach podawanych przez siebie z tym, że wtedy przebieg zajścia musiał być mniej intensywny niż podawał to pokrzywdzony oraz że obrażenia u pokrzywdzonego mogły również powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonego. Taki wniosek opinii biegłego, tj. konkretnie stwierdzenie, że obrażenia u pokrzywdzonego mogły również powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonego, nie wyklucza wiarygodności wersji pokrzywdzonego i świadków S. i A.. Biegły na podstawie oceny obrażeń pokrzywdzonego i wersji podawanych przez obydwie strony ocenił, że obrażenia te mogły powstać w przebiegu obydwóch wersji, ale to nie jest podstawa do tego, aby przyjąć za wiarygodną wersję oskarżonego.

Okoliczności objęte faktem nr 4 dotyczące sytuacji majątkowej, rodzinnej i karalności oskarżonego zostały ustalone na podstawie wyjaśnień oskarżonego i danych o karalności z k. 55-56. Dowody te nie były kwestionowane.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka P. Ł. k. 16, 92-93 nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych, bo świadek twierdził, że mimo iż był w szatni, w której rozegrały się wypadki z dnia 8 listopada 2019 r., to jednak nie widział żadnej szarpaniny, jedynie słyszał za swoimi plecami jakieś zamieszanie. Trudno uwierzyć w zeznania świadka o tym, że miał nic nie widzieć, bo jest zupełnie niemożliwe, aby nie zwrócić uwagi na to, że ktoś usiłuje zaatakować drugiego nożem. Postawa świadka Ł. jest w ocenie sądu skutkiem tego, że świadek nie chciał wtrącać się w tak niebezpieczne zdarzenie i opowiadać po którejkolwiek ze stron.

Świadek W. J. k. 24 nie widział zdarzenia objętego aktem oskarżenia bezpośrednio, jego przebieg znał jedynie z relacji pokrzywdzonego.

Nagranie z monitoringu firmy (...) z 6 i 8 listopada 2019 r. nie stanowiło podstawy ustaleń faktycznych, gdyż nie zostało na nim zarejestrowane zdarzenie z 8.11.2019 r., a co do zdarzenia z 6.11.2019 r. widoczne było na monitoringu jedynie to, że miedzy mężczyznami doszło do jakiejś szarpaniny – k. 58, jednak z uwagi na oddalenie oka kamery od miejsca przebywania tych mężczyzn (patrz zdjęcia z k. 60) nie sposób nawet stwierdzić, kto konkretnie miał się z kim szarpać i czy monitoring z dnia 6.11.2019 r. zarejestrował zdarzenie opisywane w zeznaniach T. N. z k. 13 czy też całkiem inną konfrontację mężczyzn niebędących stronami niniejszego procesu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

M. Ć.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony M. Ć. w punkcie I wyroku został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk. Słowa oskarżonego trzymającego w ręku nóż skierowane do pokrzywdzonego o treści, że mu „zajebie” stanowią groźbę pozbawienia życia i zdrowia. Obiektywnie rzecz ujmując stwierdzić trzeba, że takie zachowanie jak wyżej opisane uzasadnia przyjęcie, że obawa spełnienia wypowiedzianej groźby była realna. Każdy z nas w sytuacji doznania takiego rodzaju ataku (sprawca trzyma w ręku nóż, grozi, że „zajebie” nim) czułby się zagrożony. Sąd Najwyższy w wyroku z 6 kwietnia 2017 r., sygn. V KK 372/16 stwierdził: „Uzasadniona obawa, w konstrukcji przepisu art. 190 § 1 KK, jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywne odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Nie wystarczy zatem to, że pokrzywdzony oświadczy, iż obawiał się spełnienia groźby; konieczne jest bowiem dokonanie oceny, czy jego przekonanie (odczucie) miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Obiektywizacja podstawy wymaga zaś oceny w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonego, jak i okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia.” Przytoczony fragment wyroku Sądu Najwyższego w wyczerpujący sposób oddaje istotę rzeczy, jeśli chodzi o ocenę, czy doszło do powstania u pokrzywdzonego uzasadnionej obawy spełnienia wypowiedzianej przez sprawcę groźby. Dla wyczerpania znamion przestępstwa z art. 190 § 1 kk nie jest niezbędne, aby obawa spełnienia groźby trwała przez jakiś dłuższy okres czasu, wystarczające jest, że pokrzywdzony będzie obawiać się jej spełnienia przez krótki nawet okres czasu. Funkcją przepisu art. 190 § 1 kk jest bowiem ochrona przed koniecznością znoszenia stanu lęku, niepokoju wywołanego przez wypowiadane przez sprawcę groźby. W przepisie tym nie chodzi o to, że przestępstwo w nim opisane zachodzi tylko i wyłącznie wtedy, kiedy wysoce prawdopodobne jest, że sprawca może zrealizować przestępstwo, którego popełnieniem groził. Przestępstwo to umieszczone jest w rozdziale kodeksu karnego zatytułowanym „przestępstwa przeciwko wolności”. Chodzi więc w tym przepisie o ochronę wolności każdego człowieka przed koniecznością znoszenia stanu lęku, niepokoju wywołanego przez wypowiadane przez sprawcę groźby. W tym stanie rzeczy obawa spełnienia groźby wypowiedzianej przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego z pewnością była i subiektywnie (tj. w odczuciu samego pokrzywdzonego) jak i obiektywnie uzasadniona, a to z przyczyn, które wyżej sąd wyłuszczył.

W punkcie II wyroku oskarżony został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 kk. Przemoc użyta przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego skutkowała powstaniem obrażeń, które spowodowały u T. N. naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu, co zostało ustalone w oparciu o opinię biegłego G. L..

☐

3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Analizując stopień zawinienia oskarżonego w przypadku wszystkich przypisanych mu przestępstw sąd uznał, że jest on wysoki. Oskarżony jest osobą dorosłą, zdrową i brak jakichkolwiek przesłanek dla uznania, aby cokolwiek krępowało jego zdolności do rozpoznania znaczenia swoich czynów i do pokierowania swoim postępowaniem. Sąd nie stwierdził również, aby istniały jakiekolwiek okoliczności mogące wpłynąć umniejszająco na ocenę stopnia zawinienia.

Stopień społecznej szkodliwości obydwóch czynów oskarżonego sąd ocenił jako wysoki. Trudno inaczej traktować tego rodzaju zachowania, skoro oskarżony dopuszczał się ich bez powodu, gdyż zarzuty z jego strony w kierunku pokrzywdzonego zupełnie nie dawały mu podstaw do atakowania go. Konflikt w pracy nie jest powodem usprawiedliwiającym jakikolwiek atak fizyczny. Na stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego wpływał także fakt braku hamulców u oskarżonego, który najpierw zaatakował pokrzywdzonego zadając mu uderzenia rękami i nogami, a potem użył do ataku noża. W żaden sposób oskarżony nie kontrolował swojego zachowania, dywagacją jest prognozowanie, co stałoby się, gdyby nie obecność w szatni D. S. i R. A., niemniej jednak prawdopodobieństwo, że oskarżony wtedy zaatakowałby nożem pokrzywdzonego jest bardzo wysokie sądząc po wspominanym wyżej braku hamulców. Sposób działania oskarżonego zdecydował o tym, że za obydwa przestępstwa sąd wymierzył mu kary pozbawienia wolności, mimo iż obydwa te przestępstwa zagrożone są także karami o charakterze wolnościowym. Rozmiar kar zróżnicowany został w zależności od rodzaju przestępstwa. I tak za przestępstwo z art. 190 § 1 kk wymierzona została kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, a za przestępstwo z art. 157 § 2 kk kara 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk i art. 86 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz. U. 2020.1086) w zw. z art. 4 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego w punktach I i II wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności zostały połączone i wymierzona została kara łączna 6 miesięcy pozbawienia wolności. W datach popełnienia przez oskarżonego przestępstw przypisanych w punktach I i II wyroku obowiązywała treść tych przepisów - głównie chodzi o art. 86 § 1 kk – korzystniejsza dla oskarżonego niż w czasie wyrokowania. Od dnia 24 czerwca 2020 r. obowiązuje bowiem znowelizowany przepis art. 86 § 1 kk stanowiący, że sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Brzmienie tego przepisu do dnia 24 czerwca 2020 r. pozwalało na orzeczenie kary w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, zatem brzmienie to było korzystniejsze dla oskarżonego, który wszystkie przypisane mu przestępstwa popełnił przed dniem 24 czerwca 2020 r. i wobec treści art. 4 § 1 kk sąd zobowiązany był zastosować przepis art. 86 § 1 kk w brzmieniu dla oskarżonego korzystniejszym. Biorąc pod uwagę wysokości kar orzeczonych w punktach I i II wyroku oraz treść art. 86 § 1 kk wobec oskarżonego M. Ć. sąd mógł w niniejszej sprawie orzec karą łączną w granicach 5 do 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd orzekł wobec tego oskarżonego karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając karę w takim rozmiarze sąd miał na uwadze związek podmiotowo – przedmiotowy i czasowy pomiędzy przestępstwami objętymi niniejszą sprawą. Obydwa przestępstwa zostały popełnione w tym samym czasie, były skierowane przeciwko podobnym dobrom prawnym. Nie było oczywiście żadnych podstaw do tego, aby karę łączną kształtować na zasadzie absorpcji, poza tym jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie stosowanie zasady absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej, jakkolwiek dopuszczalne wobec treści art. 86 § 1 kk, jest jednak przypadkiem zupełnie wyjątkowym, i musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami danej sprawy. Ponadto zastosowanie zasady absorpcji kar uczyniłoby część czynów oskarżonego w istocie bezkarnymi, co przeczy podstawowej funkcji wymiaru kary – to jest funkcji prewencji w zakresie indywidualnym i generalnym. Zasadę absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej wyjątkowo, gdy związek podmiotowo-przedmiotowy zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej. W przypadku oskarżonego M. Ć. co do popełnionych przez niego w listopadzie 2019 r. przestępstw w żadnym przypadku nie można powiedzieć, że mamy do czynienia z pomijalnym zbiegiem. Względy zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w ocenie sądu wskazywały na konieczność wymierzenia kary łącznej według zasady asperacji i tak też sąd postąpił wymierzając oskarżonemu karą łączną.

Na podstawie art. 46 § 1 kk sąd zasądził od oskarżonego M. Ć. na rzecz pokrzywdzonego w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 157 § 2 kk kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Takie zachowanie oskarżonego jak przypisane mu w punkcie II wyroku niewątpliwie spowodowało u pokrzywdzonego cierpienia, nie były one szczególnie dotkliwe w zakresie cierpień fizycznych, bo obrażenia na ciele pokrzywdzonego sprowadzały się do zasinień, otarć naskórka i dolegliwości bólowych, ale w zakresie cierpień psychicznych z pewnością były niemałe. W takim stanie rzeczy kwota 1.000 złotych jako zadośćuczynienie jest kwotą odzwierciedlającą – na tyle na ile to możliwe w przypadku kwoty pieniężnej - rozmiar i ciężar doznanych cierpień.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczony został przepadek noża jako przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Oskarżony został zwolniony od kosztów sądowych w całości z uwagi na fakt przebywania w zakładzie karnym (k. 137). Na wydatki Skarbu Państwa w przedmiotowej sprawie złożyły się:

1/ opłata za uzyskanie danych o karalności oskarżonego w kwocie 30 złotych pobrana na podstawie art. 618 § 1 pkt 10 kpk i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. 2014.861);

2/ ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem w kwocie 40 złotych (2 x 20 złotych) – art. 618 § 1 pkt 1 kpk i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. 03.108.1026 ze zm.);

3/ wynagrodzenie za sporządzenie opinii przez biegłego G. L. w kwotach 344,40 zł, 2 x 58 zł, k. 20, 65, 131v – na podstawie art. 618 § 1 pkt 9 kpk;

4/ wynagrodzenie za przechowywanie przedmiotów zajętych w postępowaniu karnym w kwocie 40 złotych – na podstawie art. 618 § 1 pkt 4 kpk i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. 03.108.1026 ze zm.).

Opłata od kary łącznej pozbawienia wolności wynosi 120 złotych - art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 83.49.223 ze zm.). Od jej uiszczenia oskarżony został zwolniony.

8.  Podpis

SSR Anna Jordan - Chajczyk